Google 'Translate'

Skadi Discovery Tour
Zeilschip Skadi

Carpe Diem

We varen nu langs de noordwest kust van Spanje en zijn op weg naar het zuiden om daar een paar maanden rustig te blijven liggen in de warmte. Soms denk je dat alles van zelf gaat en dat er niets mis kan gaan maar afgelopen week hebben we toch een paar verhalen meegekregen die je weer laten realiseren hoeveel geluk we met elkaar hebben. We zijn gezond, fit, genieten van elke dag en van elkaar. Maar deze 3 verhalen zetten je toch aan het denken.

 

Via het blad Zeilen, Zilt en andere media lazen we het verhaal van de Lazy Duck in de wateren van Colombia. De Lazy Duck is in april 2013 vetrokken met Peter en Durdana de Bruijn en via Gambia, Brazilië en de Antillen zijn ze bij Colombia aangekomen. Ze zijn hier in een betrekkelijke veilige omgeving van Rosario eilanden voor anker gegaan.

Het schip werd door 6 gemaskerde en gewapende mannen overvallen en daarbij werd Durdana gedood.

Wat begin als een droomreis eindigt in een drama.

 

Van onze vertrekkers vrienden Leo en Maaike van de Chimo, die we in Cherbourg hebben ontmoet, krijgen we het vreselijke bericht dat de moeder van Maaike nog een paar maanden te leven heeft. Ze heeft in beide longen een ongeneeslijke vorm van longkanker. Leo en Maaike zijn in juni vertrokken voor een reis van anderhalf jaar om een rondje Atlantic te maken. Het plan was om op 23 november met de ARC (Atlantic Rally For Cruisers, een georganiseerde oversteek over de Atlantische Oceaan) over te steken en na een jaar Cariben weer terug te varen naar Nederland. Ook hun plannen worden nu geheel anders, tijd en zorg voor Maaike ‘s moeder staat nu bovenaan de prioriteiten en van oversteken is geen sprake meer.

Ook hun plannen vallen geheel in het water door deze vreselijke vooruitzichten.

 

In de haven van Viveiro liggen we naast een wat ouder Belgisch scheepje. Op het schip woont een sole zeiler, René geheten. Hij heeft jaren met zijn vrouw op het schip in Antwerpen gewoond en een paar jaar geleden zijn ze vertrokken op hun wereldreis. Ze doen het nog rustiger aan dan wij en blijven lang op zelfde plekken en genieten van hun reis. 2 jaar geleden kreeg zijn vrouw last van haar hart maar met behulp van medicijnen was dat weer onder controle. Wel bleef ze onder dokstercontrole maar werd hun afgeraden om lange oversteken te maken, 2 dagen op zee was wel het maximum.

In juni 2014 kreeg de vrouw van René op Bell Ile plotseling weer last van haar hart maar nu veel erger. Via een klein hospitaal op Belle Ile werd ze per helikopter vervoerd naar het hospitaal in Sable d’Olonne. Daar bleek dat door het jarenlange gebruik van medicijnen haar nieren geblokkeerd waren en ook de rest van haar organen waren aangetast. Ze is nog per ambulance naar Antwerpen vervoerd waar ze in september 2014 is overleden.

Ook weer een verhaal wat begon als een sprookje maar wat eindigde als een nachtmerrie.

 

Door deze verhalen realiseren we ons opnieuw dat je moet genieten van de tijd die je wordt gegeven om te genieten.

CARPE DIEM

Peter

Noord Spanje: fietspaden, lolly's en druiven

VIAS VERDES

Heerlijke temperaturen, veel zon, weinig regen en een fris briesje. Uitstekende weersomstandigheden om te fietsen- en wel in Spanje. Ruim tweeduizend kilometer aan schitterende routes liggen te wachten: dit zijn de in onbruik geraakte spoorlijnen, de Vias Verdes. Het gaat hier om niet meer aan internationale normen voldoenende smalsporen zoals spoorlijnen van mijnen of spoorlijnen die men links liet liggen na in gebruikname van de Spaanse hogesnelheidslijn. De lengte van ongebruikte spoorlijnen in heel Spanje beslaat 7.000 km. De Spaanse Spoorwegen richtte een stichting op (FFE) en stelde de verlaten infrastructuur open voor de aanleg van wandel- of fietspaden, getransformeerd met in totaal ruim 100 routes. Dit aantal zal blijven toenemen. overheid en gemeentes gingen met de FFE samenwerken om de sporen geschikt te maken voor recreatief gebruik, met rustieke gastenverblijven, restaurants, picknickplaatsen. Dit zijn de ingerichte routes. Bij de NIET-ingerichte routes is enkel de weg geschikt gemaakt voor wandelaars, fietsers, paardrijders. De ingerichte routes bieden meer faciliteiten zoals de picknickplaatsen, maar ook bankjes, fietsenrekken, bezoekerscentra, of lokaties waar je paarden kunt huren. Langs populaire Vias Verdes zijn fietsen ook te huur.

De routes leiden je door prachtige landschappen, boomgaarden, bossen, vlakten en bergen.De routes gaan ook langs stads- en dorpskernen, waardoor het mogelijk is de heenweg te fietsen en de terugweg af te leggen met de trein, die nog wel over een stuk spoorlijn gaat dat wel in gebruik is.

De website Viasverdes.com geeft in het Spaans en in het Engels veel informatie over elke route.

ASTURIERS HOUDEN VAN LOLLY'S

In een van de valleien in Asturië waar veel industrie voorkomt, werd vanaf het jaar van de uitvinding tot de zomer van 2001 de beroemdste lolly ter wereld geproduceerd : de Chupa Chup. Tegenwoordig is het merk in handen van de Italiaans-Nederlandse snoepfabrikant Perfetti Van Melle.

De bedenker was Enric Bernat, en de man die het bloemenlogo heeft ontworpen was Salvador Dali, beiden van Catalaanse afkomst.

De eerste slogan van het merk was "És rodó i dura molt, Chupa Chups" dat, vertaald uit het Catalaans, "het is rond en langdurend" betekent.

Naast bij kinderen is ook bij volwassenen de Chupa Chup populair. Het bekendste voorbeeld hiervan is Johan Cruijff, die, nadat hij gestopt was met roken, regelmatig te zien was met een lolly in zijn mond.

NUNCA UNA UVA LE DIO TANTO A UN VINO

De reputatie van Rueda en bijbehorende Verdejo wijn is groot en heeft momenteel zowat het stadium van "hype"bereikt. Het is een volle, frisse en aromatische wijn, die goed als aperitief maar ook bij een vismaaltijd gedronken kan worden. De geschiedenis van deze wijnen gaat 5 eeuwen terug toen deze wijnen als hofwijnen werden gebruikt. De wijn wordt geproduceerd in het hoge gebied van de Duero rivier. De bodem waarop de druiven groeien wordt gevormd door riviersediment. De druiven groeien in arme grond met goede ventilatie en drainage. Het klimaat is Continentaal droog.

In het herkomst gebied Denominacion de Origen Rueda groeien alleen druiven voor witte wijn waarvan de eerder genoemde Verdejo de belangrijkste is. Verdejo wijnen worden liefst jong gedronken. Door eventuele rijping op hout is een langere bewaartijd mogelijk. De houtgerijpte Verdejo's zijn nòg rijker, complexer en bevatten zachte tonen van noten en honing.

Bijzonder is dat de Verdejo druif erg gevoelig is voor zuurstof. Daarom worden de druiven in de koelte van de nacht geplukt, zo snel mogelijk geperst en in metalen vaten gegoten. Met behulp van stikstof worden de druiven gedurende dit proces zoveel mogelijk beschermd tegen zuurstof om voortijdige gisting te voorkomen.

Classificatie:

RUEDA SUPERIEUR: deze wijnen bestaan voor minimaal 75% uit Verdejo druiven. Ze hebben een fruitig bouquet en nuances van anijs. Ze hebben een stevige body en een lange afdronk. De kleur is strogeel met tinten groen. Ze worden als jonge wijnen in de markt gezet maar de op hout gerijpte wijnen bestaan ook : de Crianza Reserva.

RUEDA SAUVIGNON : deze wijnen bestaan voor 100% uit Sauvignon Blanc druiven welke zich perfect hebben aangepast aan het regionale klimaat en de regionale bodem. Ze hebben een sterk bouquet van tropisch fruit.

RUEDA : er bestaat verwarring over wat Rueda wijnen nu precies zijn; Rueda wijn is niet hetzelfde als Rueda Verdejo wijn. Rueda bestaat voor minimaal 40% uit Verdejo of Sauvignon Blanc druiven. Het zijn jonge wijnen, fris en plezierig en net een beetje lichter door het gebruik van ook de Viura druif.

RUEDA ESPUMOSO : deze wijnen worden gemaakt volgens de traditionele methode: gisting op fles, met 75% Verdejo druiven. De gisting duurt 9 maanden.Er zijn 3 typen: BRUT NATURE (extra dry), BRUT (dry), en SEMISECO (medium dry).

DORADO en PALIDO NUEVO : dit zijn nobele droge wijnen gevormd door oxidatieprocessen. Ze hebben een mahoniekleur en een sterk intens bouquet. Het alcoholpercentage is minimaal 15%. Dit zijn de historische wijnen van Rueda.

 

Basken en Pintxos

Pais Vasco, (spreek uit:Basco) is gelegen in Spanje en Frankrijk aan de westelijke uitlopers van de Pyreneeën en aan de Golf van Biskaje. Op een totale oppervlakte van bijna 20.700 km² wonen ongeveer 3 miljoen mensen. Het Baskenland in historisch, cultureel, etnisch en taalkundig opzicht omvat behalve de Autonome Gemeenschap Baskenland ook de aangrenzende Autonome Forale Gemeenschap Navarra en Frans-Baskenland, dat bestaat uit de drie historische Baskische provincies Labourd, Neder-Navarra en Soule in het zuiden van het departement Pyrénées-Atlantiques. Ook in deze gebieden wonen van oudsher voornamelijk Basken.

Baskenland heet in het Baskisch: Euskadi. Dit levert ludieke momenten op bij het inschrijven als wij ons aanmelden als bezoeker in een Baskische haven. Ook heeft de Skadi veel bekijks.

De Baskische taal wordt nauwelijks meer gesproken in het zuiden van Navarra en veel Spaanstaligen identificeren zich er niet met het Baskische nationalisme. In Hondarribia nog wel en alle verkeersborden en openbare teksten zijn in Spaans zowel als in Baskisch. In Frans-Baskenland wordt wel nog tamelijk veel Baskisch gesproken, maar hier is de taal op geen enkele manier erkend - en slechts een minderheid is voor aansluiting bij de rest van Baskenland.

Waar de taal precies vandaan komt en hoe ze ontstaan is, blijft voorlopig nog steeds een mysterie. Vast staat wel dat het de enige pre-Indo-europese taal is van heel Europa. Er bestaat een hypothese dat de Basken reeds in de prehistorie in deze streek woonden. Deze theorie wordt gestaafd door het feit dat ook de Basken zelf genetisch een volk apart zijn. Een andere hypothese is dat het Baskisch verwant is met Kaukasische talen. Dit leidt men af uit het veelvuldig gebruik van de lijdende vorm. Volgens deze theorie zouden de Basken afstammen van de Liguriërs uit Georgië.

De grootste steden in deze regio liggen voornamelijk in het Spaanse gedeelte. Dit zijn Bilbao, Pamplona, Vitoria-Gasteiz en San Sebastian.

Typisch Baskisch: de alpinopet, de espadrille, de pintxo, 'Sociedades Popularis': Diep in de feodale historie van het land wortelende mannenclubs, waar principieel geen vrouw wordt toegelaten.

Espadrilles
Vanaf de 18de eeuw werd de espadrille, het canvas schoentje met de zool van touw, in vele huishoudens in de Béarn en het Baskenland gemaakt. In de 19de eeuw besloot men het vervaardigen van dit schoeisel in en rond Mauléon iets serieuzer aan te pakken. Maar nog steeds werden de schoenen thuis met de hand gemaakt. Deze schoentjes worden met de traditionele kleuren wit en rood en soms zwart nog steeds gedragen op Baskisch nationale feesten.

De Baskische keuken geldt als de beste ter wereld. San Sebastian telt 175.000 inwoners, maar de grote toprestaurants van de stad beschikken gezamenlijk over maar liefst 10 Michelin-sterren. Dat is de hoogst denkbare culinaire onderscheiding ter wereld.

Pintxos (in het Spaans: Pinchos)  zijn hartige hapjes die, in eindeloze variaties als ware culinaire verlokkingen op de tapkasten in bars en cafeteria's staan uitgestald. Partjes stokbrood, hoog opgeladen met krab en garnalen, gerookte zalm, spread van verse zeevis, kaas, groenten, worst, inktvis, spiesjes kabeljauw. Pintxo betekent letterlijk "spies"of "doorn". Het uitgaan en eten van Pintxos heeft een sterk socialiserend karakter en het wordt beschouwd als de hoeksteen van de samenleving.

Zij zijn verwant aan tapas, met het belangrijkste verschil dat pintxos meestal ' verrijkt ' zijn met een spies garnering of een tandenstoker en dat de pincho geserveerd wordt op een sneetje stokbrood.

ETA De Euskadi Ta Askatasuna (Nederlands: Baskenland en Vrijheid), beter bekend onder de afkorting ETA en onder de naam Baskische Afscheidingsbeweging, is een organisatie die een onafhankelijke, socialistische Baskische staat wil stichten. De ETA staat op de Europese terreurlijst. De politieke tak van de ETA is Batasuna.

ETA heeft historisch gezien twee kernpunten: Het oprichten van een socialistische Baskische staat (inclusief Navarra en Frans-Baskenland) Het vrijlaten van ETA-leden die momenteel in gevangenissen in Spanje en Frankrijk zitten.

Op maandag 10 januari 2011 kondigde de ETA het permanent staakt-het-vuren af en heeft het al haar terroristische bewegingen gestopt, zoals aanslagen, liquidaties en ontvoeringen. Op 20 oktober 2011 kondigde de ETA aan dat ze haar gewapende activiteiten definitief stopzet.

Batasuna (Baskisch voor eenheid) is een links georiënteerde Baskische politieke partij, die traditioneel gezien wordt als de politieke vleugel van de Baskische afscheidingsbeweging ETA. De partij is vooral actief in Spanje (Navarra en Baskenland), maar heeft ook afdelingen in Frans Baskenland. Vanwege de banden met de ETA is de partij sinds 2003 verboden in Spanje. Ondanks het verbod, organiseert Batasuna regelmatig publieke manifestaties en stakingen.

Batasuna moedigt haar kiezers sinds het verbod aan te stemmen voor andere abertzale partijen: andere Baskische partijen die streven voor onafhankelijkheid van Spanje of meer autonomie.

Batasuna maakt deel uit van de Baskische Nationale Bevrijdingsbeweging, waartoe verder ook sociale organisaties, vakbonden, jeugdverenigingen en vrouwengroeperingen behoren. Men kan ze situeren in het linksnationalistische kamp.

Op 27 maart 2007 verklaarde de partij met nieuwe statuten en onder een nieuwe naam, "Abertzale Sozialista Batasuna", aan de lokale verkiezingen in mei 2007 deel te gaan nemen.

Tijdens een persconferentie op 3 januari 2013 kondigen Maite Goyenetxe en Jean Claude Aguerre, leiders van de Franse afdeling van de partij, de opheffing van de politieke beweging aan.

3 maanden van huis

Gisterenavond hebben we geprobeerd informatie op internet te zoeken, variërend van te downloaden boeken voor de E-reader, een recept, mail te beantwoorden of de site bij te werken met slechts 1 klein artikeltje ....en het kost zoveel moeite en tijd dat je er ziek van wordt. Peter switcht over van de haven-wifi naar wifi van het bureau van toerisme en dan ook nog met 6 e-mailadressen, maar er zit vast een mannetje (of vrouwtje) te controleren hoe vaak je hebt ingelogd want alles stopt met de woorden : u bent niet langer bevoegd. Naast de Wifi heeft ook de electriciteit het begeven in de haven( de monteur komt waarschijnlijk na zijn lunchpauze die over een half uur begint en 2,5 uur duurt ) haren föhnen gaat-um dus niet worden. Dan misschien schoenen kopen? Helaas de winkels zijn dicht tot 14.30 en de bus rijdt in de pauze maar 1 x per 1 uur en 40 minuten. Wat hebben we het met zijn allen toch goed in Nederland. Gelukkig hebben we gisterenavond water getankt, in geval dat ook tijdelijk niet geleverd wordt. Buiten staat wel al een emmer regenwater. Een goede voorbereiding op leven op een onbewoond eiland, zou je denken....maar daar is de temperatuur vast veel beter en zouden we al een boel vissen hebben gevangen.

Peter duikt elke Chanderley in waar ze een speciaalafdeling "visvangst"hebben om de juiste haakjes of het juiste aas te vinden om die ene grote tonijn te vangen, nu al in Biskaje. De Dorade wil ook maar niet happen. Peter heeft alweer een setje onwijs mooie glimmende kunstvisjes gekocht, bling bling, Annelies zou ze het liefst in een bijou verwerken zó mooi... Nu moet die Dorade toch bijten...

Het is elke keer weer zoeken in een haven naar een beetje "thuis komen". Waar is de supermarkt? Waar doe je de was? Wat kan je in de omgeving doen? We raken enorm fexibel en snel gewend. Het gepruts met de wasmachines in haven of Laverie is soms een lachertje. We staan er als twee niet zo snelle "kids of the 60's "bij om te begrijpen hoe de muntjesautomaat werkt, alles is niet, of wel uitgelegd in het Frans. Dat wordt nog leuk met Spaans en Portugees.

De katten zijn zeekatten, zelfs Odin. Na 3 maanden komt ook hij onder het varen mits het rustig is, even kijken in de kuip. Hij is niet meer bang van mensen die over de steiger lopen en zit samen met zijn zus om een hoekje vanuit de kuip te kijken wat er gebeurt op de steiger of loopt eens een rondje boot. Soms slaat dat om in brutaal gedrag en staat hij klaar om te springen op de boot naast ons. Zijn intenties zijn al snel duidelijk en wij gebruiken duidelijke taal naar hem. De dwingende stem van Peter overtuigt hem om te luisteren ipv rottigheid uit te halen. Taalgebruik en intonatie zijn belangrijk: woorden van straf,verbieden, liefde, kalmeren, belonen. Simpel. Ook spelen we op zijn tijd een spelletje: Freija is bezeten van touwtjes (Odin komt aan zijn lijn geen stap verder als zij die steeds grijpt). Odin heeft zijn oude spel van proppie zoeken opgevat. Elke kassabon ( alleen dit papier werkt) proppen we op en gooien we door de boot en Odin zoekt, vangt, speelt en komt het proppie terugbrengen als een hond.

Als we niet varen, fietsen we. Af en toe lijken we het ANWB-koppel wel dat Brigitte Kaandorp in een theatershow zo mooi neerzet, alleen de regenjas is niet hetzelfde en we slapen niet in een tent en hebben geen 20 Kampioenen op een rij, slechts een lokaal beperkt wegenkaartje. En dan is het ook nog een bijzondere verschijning die man met die slippers en baard van 3 maanden naast de modieus sportieve look van zijn vriendin.

Het is wel bizar dat Frankrijk een fietsland is maar er nergens fietspaden zijn. Ook wel overal bordjes die de landelijke fietsroute aangeven, maar deze leidt net zo goed over een D-weg waar automobilisten harder dan 70 en soms behoorlijk dicht langs je heen scheuren. Het helpt wel eens als Annelies haar linkerhand wat losjes langs haar zij laat hangen, want een automobilist kommert zich immers niet om een fiets, maar een hand raken is iets te lijfelijk en duidelijk maakt een automobilist dan een grotere boog.

Helaas is Annelies voor een tweede keer aangereden....

En dat was niet fietsend. De eerste keer was in St. Vaast bij het oversteken van een kruisinkje in het dorpje waarbij een automobilist het nodig vond om Annelies een lesje te leren en met 10 km per uur gewoon tegen haar benen reed. Annelies hoorde namelijk over de zebra te lopen. En de tweede keer was van de week in La Turballe.

Omdat we steeds moesten wachten tot de wassen klaar waren en daarna de droger, fietsten we tussendoor even naar de Super-U. Met windkracht 8 tegen, maar geen probleem (E-bike) en terug "vliegend". Dit kleine dorp heeft een ingenieus grote Amerikaanse-steden-systeem van eenrichtingsverkeerstraten op massatoerisme ingesteld, en om niet om te rijden zijn we burgerlijk ongehoorzaam geweest en negeerden we het ronde rode bord met de witte streep. Het was een klein straatje en kwam uit op een klein kruispunt. Daar kwamen toevalig twee auto's aan we we stopten netjes om ze de ruimte te geven.

Groot was de schrik en groot was de verbazing en consternatie toen Annelies exspres aangereden werd.

De automobilist, die blijkbaar een les wilde leren, stond op de kruising opgesteld om rechtdoor te gaan maar keerde abrupt zijn stuur om om de hoek om te gaan en ramde de fiets van Annelies en reed ook dàn nog even kort door en raakte het been van Annelies. Woedend kwam de man zelf de auto uit in het Frans vertellend dat wij zo gek waren in een eenrichtingsstraat te rijden en dat hij ons niet zag natuurlijk. We hadden onze telefoon niet bij ons en konden geen foto maken of politie bellen. Het werd een ruzie in Frans, Engels en Nederlands. De man riep vermanend schreeuwend en boos tegen ons of Annelies dan letsel had. Annelies had slechts pijn aan het dijbeen. De man stapte, in nog steeds bestraffende taal tegen ons, in zijn auto en ging aan de haal eerst hard achteruit terug de hoek om en dan rechtdoor de kruising over. Annelies riep trillend in verbijstering om hulp en riep het kentekennummer luid wel 5 x  over straat en naar Peter met de woorden: onthoud het Peter! Een andere automobilist had het ongeluk niet gezien en kon geen getuige zijn maar gelukkig heeft Annelies, noch de stevige e-bike geen letsel opgelopen, zo te zien op het eerste gezicht.

Nadat we, na een kop koffie in een café om de wonden te verzachten, bij de Laverie aankwamen, Annelies nog trillend en vol ongeloof, hoorden we roepen en kwam de automobilist uit het niets aanrennen. Hij vertelde dat hij ons zijn mobiele nummer wilde geven in geval Annelies letsel blieek te hebben. Er volgde een ruziënd gesprek waarbij Annelies vroeg of hij gek is geworden om een toerist aan te rijden. Waarschijnlijk is dat het en is het het roepen van zijn kentekennummer dat hem tot de gedachte had gebracht ons op te zoeken, want dat hij anders wel eens in grote moeilijkheden zou kunnen zijn gekomen. De schrk bleef nog een dag en een nacht. Wat bezielt mensen toch om zover te gaan je aan te rijden. Wat bezielt mensen toch om elkaar maar lesjes te leren thuis, in het verkeer of in het buitenland. We gooien het op de Franse mentaliteit maar deze ziekte heerst natuurlijk overal, al hebben we in ons hele leven nog niet meegemaakt dat het leren van een lesje in het verkeer ook zo ver ging als het werkelijk expres aanrijden!

 

Het is even jammer dat het weer zo slecht is met windkracht 9 en regen, want we kijken uit naar de nieuwe kusten van de Vendée, maar evengoed hebben we nu tijd om klusjes te doen, taart te bakken, ideeën over de nabije toekomst uit te werken. Morgen gaan we dan naar Pornic daarna ankeren op Ile de Ré en/of Ile de Yeu en wandelen op deze eilanden. Maar dat is een plan en kan altijd veranderen.

Mensen vragen zich wel eens af: als je nou met zijn tweeen op zo'n klein bootje zit, hoe ga je dat dan doen als je ruzie hebt? Klein bootje? Wel 12 meter met 3 kamers en eventueel de kuip en deuren die dicht kunnen. Ook die van de badkamer. Natuurlijk krijg je een keer strijd. Wij kennen elkaar nu 1 jaar en 8 maanden. En in deze situatie op zee zie je weer nieuwe dingen van elkaar dan op de wal, thuis, in het dagelijks leven. Bij ons kwamen de vragen en twijfels over elkaars bedoelingen op het moment dat we op zee waren en Annelies volkomen overvallen werd door veranderd gedrag van Peter en bij Peter idem dito van Annelies en dat kabbelde nog een paar dagen door. Je komt dan in een situatie terecht waarbij je steeds een onderzoekende blik werpt naar je partner en de verkeerde interpretatie geeft aan gedrag of taal en je verkeerde conclusies trekt. De oplossing komt dan als je vraagt : is er iets? En als de ander zich ook helemaal uitspreekt en dan komt er een klein dingetje boven water dat de aanzet is geweest tot het grote misverstand.

Wat gaat de tijd snel. Het is al drie maanden, zoon Joran begint aan zijn laatste studiejaar, zoon Ralf gaat 6 maanden op wereldreis in Azië, de kleinkinderen van Peter gaan weer naar school en Juliette begint aan haar eerste schooldag in Nederland. De herfst komt eraan ook in Frankrijk. De oogsten zijn binnen, behalve de maïs. De heide bloeit, er hangen bramen aan de struiken. We zijn nog steeds op reis naar het zuiden en genieten met volle teugen van het prachtige Europa, dat tot nu toe vooral uit Frankrijk heeft bestaan, maar wat een verschillen in natuur en cultuur op zo'n klein stukje van dit werelddeel.

Ondertussen zijn onze plannen over de toekomst ook beter gericht, betreffende het huis, tussentijdse terugkomst, de route over de wereld en de wensen die we daarbij hebben. Lang wegblijven, in de zin van tien jaar, geeft vragen over: wanneer wil je naar huis en hoe doe je dat dan? Hopelijk willen vrienden op de katten passen als de Skadi in Gran Canaria ligt. Er zijn voorbeelden van wereldreizigers die hun vrienden 3 maanden op hun schip laten komen, al was het alleen maar als oppas...zodat zijzelf naar huis kunnen. Wij hopen - voor zover we kunnen overzien -  in Januari een korte periode naar huis te gaan, om e.e.a. in het huis te regelen, dingen thuis te brengen die we niet nodig hebben ( het kostuum van Peter dat van zijn kont afzakt na 10 kilo te zijn kwijtgeraakt alleen maar door beweging en gezond eten) en dingen te halen: boeken en dingetjes van Annelies die een vertrouwdheid geven die zij nu mist...

Natuurlijk missen we allebei dingetjes uit het "oude" leven die achter zijn gebleven in Vlissingen of in de berging. Aan de andere kant hebben we zoveel op de Skadi meegenomen dat het heel anders voelt dan van hotel naar hotel te trekken. Het blijft onze eigen omgeving die met ons meeverplaatst, inclusief de 2 katten, en dat is toch ook weer heel vertrouwd en eigen....

 

 

 

 

 

Havenverhalen

Havenverhalen

De vrouw die de boot verlaat om in de Dinghy te stappen en slim gebruik denkt te maken van het zwemtrapje achterop de boot, maar vergeet dat die is opgeklapt. Als zij er op stapt klapt de trap uit....

De vrouw die denkt in haar huiskamer te lopen en zó druk in de kuip heen en weer loopt dat ze meermaals vredelijk haar hoofd stoot tegen een laag hangende giek (overigens te laag. Op de Skadi word de giek hoog opgehesen)

Niet te vergeten: de man die bij aankomen in Loctudy zelf wel even de lijn zal vastzetten en van zijn boot af bijna bovenop Peter op de steiger sprong. De volgende boot idem dito, maar Peter neemt geen lijntje meer aan. De verspringer haalt de kant gelukkig.

Een bootje dat tegen de Skadi vaart: oude man in een klein motorbootje neemt de bocht te scherp om de box in te varen met een noodgang. KLONK!!! Geen excuus, wel de vraag aan ons: Voulez vous telefoner le Police..?

Weggegaan-plaatsje vergaan: we gaan een uurtje varen en bij terugkomst is iemand in onze box gaan liggen, had er al op zitten spinzen dus.

Aankomen met nostalgisch scheepje met boegspriet (Dieppe) en daarmee de windmolen van de buurman rammen. Dove man aan het roer en tevergeefs roepende echtgenote.

7 man trekken een lijn om hun boot aan een langsteiger aan de kant te krijgen - comedy kaper- nog nooit van een voorspring eerst zetten gehoord? Annelies heeft zolang gefilmd dat de batterij van haar phone leegraakte.

Het stormt en regent maar sommige mensen moeten persé vertrekken. De achterbuurman is op de boot van de buurman aan de andere kant geklommen en gaat op de voorpunt staan kijken over water en kade en doet meteen maar zijn ochtendplas. Even later, terug op eigen schip, gaat hij met 2 kornuiten en een vrouw, vertrekken. Tegen de wind in proberen ze met de neus van het schip los te komen van de kant met gebruik van de boegschroef. Als dit niet lukt, geven ze de havenmeester die in zijn Zodiac in de buurt is, een lijn. Met deze lijn trekt de havenmeester vol gas achteruit en de neus van het schip in de wind.De schipper op de zeilboot geeft vol gas vooruit maar de wind krijgt toch weer vat op het schip waardoor ze met een klap tegen een afgemeerd ander schip aan knallen. Zo moet het dus niet.

10 weken onderweg

5 augustus door Annelies.

De zomer van Bretagne heeft een dieptepunt bereikt: het is  19 soms 17 graden met zware grijze bewolking en nu al de hele dag kledderregen. Zo’n vorm van regen die je in Nederland zo mooi kan benoemen als kledderregen, in de categorie zeik-regen, miezerregen, rotregen, kloteregen... Af en toe ijsbeer je naar het raam, ook op de boot- en je slentert mokkend weer terug naar je stoel, ook op de boot. Al is de afstand raam-stoel hier iets kleiner. Na een rondje was uitzoeken, bed maar even opmaken en kijken wat er nog te eten is, terug op je stoel. Te vroeg voor drank, alhoewel wie bepaalt dat eigenlijk? Ikzelf, ik houd me nog maar even in, al is de keuze niet moeilijk: bij kledderregen hoort Pernod, hooguit wijn. De Limoncello en de Spritz laten we maar even wachten tot de zon weer doorbreekt. Ja Annelies houdt van een drankje. Er gaan verhalen de ronde dat ik zuip maar dat valt reuze mee aangezien ik ontzettend snel dronken word. Lekker goedkoop zegt een ingewijde vaak.

Dus met de thee maar aan de computer, waar bijna continue het scherm : THIS PAGE CAN’T BE DISPLAYED, verschijnt als je ook maar een piepklein aanpassinkje wil doen op je website of even iets wilt zoeken op internet. Vandaag is het weer (niet alleen het weer) hopeloos. De 100 schepen van de Regatta zijn weg, succes jongens!.. in het Chanal du Four met golven van 1,5 meter en wind tegen stroom! Dus die kunnen geen overbezetting van internet veroorzaken maar wat het dan wel is....? Je betaalt je havengelden trouw maar CCI Brest doet geen pest.

Alternatief is de laatste verhalen uit de maandbladen”zeilen” in de multo stoppen. Op zeilreis hebben we de boot volgestopt met een metershoge stapel “zeilen” en daar hebben we tijdens het zeilen, op avonden, effe bij de koffie, of met slecht weer alle interessante artikelen uitgescheurd over de mooiste plekken op aarde waar vertrekkers naar tot zijn geweest. Menig avontuur, ook hele spannende verhalen, hebben we verzameld en bijgesneden en nu zijn we in het bezit van 2 dikke multobanden vol verhalen, waarbij onze aandacht gegrepen werd door de regelmatig ingezonden stukken van de Sally Lightfoot, de Thalassa II, de Duende, de Ritme...zeilers die jou en mij zijn voorgegaan naar Patagonie, de Markiezeneilanden, Mozambique, maar ook zoals Peter en ik gaan: langs Frankrijk. Enkele “doom”-verhalen zijn ook altijd leuk leedvermaak, over ongelukken op zee. Zo was er een echtpaar dat strandde op de Iles de Chaussey bij Frankrijk doordat de stuurvrouw nog geen praktische kennis had en bij het halen van vaarbewijs wel had geleerd wat een kardinaal betekende maar nu even verkeerd interpreteerde aan welke kant je zo’n ding voorbij moet varen....

Enkele verhalen gaan over slecht weer, vooral in berucht (zo ontstaat dat label meteen) Biskaje. Maar elke keer als je leest waarom mensen in een storm terecht komen, en eventueel schade oplopen of een trauma, dan concuderen Peter en ik één ding: men is tòch vertrokken omdat men zich aan een plan wilde houden, ondanks waarschuwingen. En elke keer lezen we dat vertrekkers versteld staan en verrast zijn door slecht weer terwijl het aangekondigd is. Ik vond dit commentaar van een van de auteurs : HAAST OP ZEE OP IS DE GODEN VERZOEKEN. We kunnen het alleen maar beamen en daarom ben ik zo blij dat we naar meerdere weervoorspellingsites kijken en 4 x per dag in de gaten houden wat er is, komt, voorbijtrekt of blijft. Ik voel me heel veilig bij mijn kapitein. Hij heeft er steeds voor gezorgd dat we met goed weer verder gaan en we de kans op slecht weer -ook onderweg -  kunnen voorkomen of uit de weg gaan. Dat betekent wel dat we soms wat langer in een haven liggen dan een ander nodig zou vinden, maar we heben geen haast en geen plan. Dan genieten we een dag langer van onze omgeving. En elke keer als ik zo een “doomstory” voorlees, zegt Peter: dat is iets dat ik nooit zou doen.

Laten we vooral niet vergeten dat de artikelen in de bladen sensatiegericht zijn en dat de meeste zeilers het gewoon goed hebben en goed overvaren. Het is net als bij de piratenverhalen: zij die gevangen genomen zijn en gedood zijn hebben de boeken gehaald, maar de tientallen piraten die in weelde met hun geroofde goud op Bounty-eiland tot hun dood hebben geleefd, zijn niet bekend.

Bounty-eiland. Vandaag knipte ik het verhaal uit van een vertrekker-solo zelfs- die de route Paaseiland-Pitcairn heeft gevaren en je vraagt je af of je daar zelf ook zult komen. Om te beginnen is onze reis langs Frankrijk al geweldig. Van Caraïbische baaien tot sprookjesachtig bebost binnenland met een mix van dennen en tropische planten en bloemen. Vooral de eilanden Brehat en Batz zijn prachtig. Intens hebben we genoten van alle uitzichten die we op de spaarzame zonnige en warme dagen hebben genoten en die alleen maar tot stand konden komen met de fietsen.

We zeggen telkens tegen elkaar:  wij zeilen niet, wij doen een wereldreis per zeilboot. Wij reizen ook niet, wij trekken.Een reiziger is iemand die ergens heen gaat en hoopt dat er zon is, een trekkers kijkt waar zon is en trekt erheen. En de fietsen geven een intense beleving van de natuur en het land, net als de wandeltochten. Mogelijk zijn wij in september nog niet in Portugal, maar dat hoeft ook niet. We hebben de rest van ons leven. Haasten om de baaien van Bretagne over te steken:  wat een gemis. Haasten om Biskaje over te steken:  wat zonde. Het is werken aan je mindset, de maatschappelijke erfenis van moeten. Niks móet namelijk en als je gezond bent en de tijd hebt móet je namelijk wèl genieten.

Genieten betekent dan ook genieten als het weer slecht is, de wifi ergerlijk niet werkt, de dag voorbij gaat zonder doel of plan of uitje. Als je die rust kunt vinden van genieten, onthaasten en niks moeten, dan ben je misschien wel klaar voor de windstiltes op de oceaan, vraag ik me af.... Want dan kan er helemaal niks, dagen lang. Ik weet niet hoe ik daar in zal zitten, maar ik weet wel dat de lange reis zoals hij nu is de perfecte voorbereiding is op wat er komen gaat. Elke dag zie je meer en leer je terug te schakelen. Elke dag ben je met zijn tweeën en ben je in de natuur. En niks is meer belangrijk. De wereld is kleiner aan het worden, met al zijn futiliteiten en maatschappelijk gedrang. Hier gaat het om leven   en genieten, om de blik in de atlas, om het brood dat gebakken wordt, om het schip dat ons vaart.

We neigen de tijd te vergeten, we kijken niet op de klok, we kijken niet in een agenda, we lezen het nieuws zelfs niet meer. Gedeeltelijk komt dat door de slechte wifi en het slechte internet. Als we dan internet hebben is het bijhouden van de site, en daarmee ons dagboek, een eerste prioriteit, dat neemt al genoeg tijd in beslag en dan slaan we het wereldnieuws vaak onbewust over. Laatst keek ik of er een Nederlandse krant te koop was. Niet dus. Men is hier al niet Engelstalig gericht dus Nederlands is helemaal ondenkbaar. In een gesprek met Peter beseft hij opeens dat hij niet op “KPN-vandaag”  meer kijkt. Waarom ook.... Als er een wereldoorlog uitbreekt merken we het wel en tijdens alle andere schokkenden dingen blijven wij gewoon doen wat we doen, er verandert voor ons niets.

Een keer heb ik me wel druk gemaakt over de politiek, dat was toen ik voor de zoveelste keer in de havenfolder van een stadje las, dat dit stadje een economische injectie had gekregen met geld van Europa, voorbeeld is Binic. Natuurlijk was alles te vinden, werden parken aangeharkt, was openbaar vervoer goed, verlichting, bloembakken, entertainment, winkels, (casino)  en horeca. Maar dat je dan als niet Fransman niet even een brood kan kopen, een koffie kunt drinken, een crèpe of ijs  kunt nemen en een paar nieuwe slippers kunt aanschaffen (om over de verlangde glitterschoenen van Annelies maar niet te praten) omdat Frankrijk van 12:00 uur  tot 14:30 uur de winkels sluit en van 15:00 uur tot 17:00 uur de horeca op slot gooit, geeft je wel een heel gefrustreerd gevoel, want ik betaal toch mee aan die economische “boost”?. En dan je havengeld erbij opgeteld .....zou het wel pretiig zijn als je internet had. Laat maar...

Maandag? Is het maandag? Het is dat een bijdehandte buurman mij vroeg of het mijn huishouddag was, toen ik een kleedje uitklopte, en dus maandag bleek te zijn, anders had ik het pas veel later beseft. Al na 6 weken sloop het erin dat je niet meer het besef van datum of tijd hebt. Af en toe beseffen we dat we nu nog in Frankrijk zijn en aanvankelijk gedacht hadden in augustus al in Spanje aangekomen te zijn. Kansloos, er is hier teveel te zien.

Een dag aan boord heeft natuurlijk ook een ritme. Maar we hebben geen vaste dagen voor dingen zoals huishouden, de was, boodschappen, klussen, reisverhalen schrijven, uitstapjes maken. Er komt heus wel een dag dat de vloer flink wordt aangepakt. Als het mooi weer is laten we de boel de boel. Als we in een stad zijn waar we alleen maar van gedroomd hebben, laten we alles vallen en gaan. St. Malo, wat was het daar mooi! Met zijn patriciërshuizen, strand en blauw water. Met zijn muren en forten. Aankomen daar was een sprookje voor mij. De naam van de stad had altijd al iets magisch, waar filmsterren verblijven, stad van allure. Ik zou er zo weer teruggaan zo pakte mij de sfeer.

Geen wonder dat hier Jane Birkin aan de Aber Benoit wilde wonen, wat een paradijs. Ik kom ze allemaal tegen, de streken waar de sterren hun villa’s hebben en ik begrijp waarom. En met de boot en de fiets kunnen wij tot aan de drempel komen.

Het dagelijks leven op de boot zelf bestaat natuurlijk uit schrijven,eten, drinken, sex, slapen en de katten en af en toe een beetje in het zonnetje zitten met een koffie of een wijntje. Peter bakt brood, we staan elke keer in een Super-U of een Leclerc of een Carrefour te zoeken naar nòg betere vezelrijke smakelijke broodmixen. Af en toe gooien we er een Brochette doorheen, Peter heeft er nu een ei aan toegevoegd en het smaakt voortreffelijk met zelfgemaakte jam: we hebben nog 4 potten van thuis in de kist liggen. Ikzelf ben een ster in Tiramisu geworden. Recept van een Italiaanse ex-collega en mijn Tiramisu is een droomtoetje. Wel even opletten want er zijn 5 soorten lange vingers te krijgen en welke is nou de beste, de Tia Maria is trouwens nu wel op. De supermarkten puilen uit van het eten en de variatie. Ik heb me met open mond staan verbazen over de soorten cacao, ook witte!

We doen ongelofelijk zuinig met huishoudgeld, waarom zou je verspillen? We zijn maar met zijn tweeën en we koken bijna altijd zelf ; uit eten zijn we alleen maar met zoon Joran geweest of een keer als we doodmoe en hongerig waren na late aankomst in een haven.  We zitten precies op budget, mogelijk willen we eronder zitten, we zijn er overheen gegaan door bezoek van Joran, maar ook door aanschaf van dingen, zoals nieuwe onbreekbare glazen- en wat zijn ze mooi- de accessoires voor de Cobb barbecue ( de Cobb is een cadeau van de NS collega’s van Peter) gastank, V-snaar,reparatie van de kachel  500 euro, de mixer om de tiramisu te bereiden,  een nieuwe Fenderstep opstap aan boordkant- de oude was lek, de domino van Orange.... soms kan je dingen niet laten liggen. Peter vond een prachtige hengel (veel te laag geprijsd, heel gek) en die hebben we meteen gekocht want we gaan Dorades en Tonijn vangen. Ondertussen hebben we aan de kade een Heek gekocht, zo van de visser zelf, en wat een heerlijke vis was dat. Peter is een kei  in de kop afhakken en fileren. Ik moet niet denken aan het “bloedbad”van de tonijn,maar eten moet je nou eenmaal.

De katten, de zorg en hun vriendschap geven een heleboel warmte. Het heeft nogal even geduurd voordat Odin was gewend. Leven op de boot en amper daarbuiten beperkt hun vrijheid. Maar vaak lijkt het of ze gewoon het liefst bij ons willen zijn, of dat nu in de kuip of de kajuit is. De kwestie rivaliteit, die thuis een grote rol speelde, is op de boot  geen issue. Odin sproeit hier niet tegen de muur om zijn bezit af te bakenen. Het meegenomen neutraliserende schoonmaakmiddel Odor Guard is nog niet gebruikt. De boot is van ons allen. Af en toe liggen ze bij elkaar en liefkozen elkaar en af en toe rennen ze de kajuit als gekken door, meestal om 05.00 uur en schoppen herrie. Ook mauwen ze soms ’s ochtends vroeg en vragen wat aandacht. Het zijn net kindjes en opvallend is dat een keer troosten toch geen herhaling nodig heeft. De volgende nacht zijn ze gewoon stil. We geven nu een afgemeten hoeveelheid eten, want Freija wordt te dik, Dikkie Dik trouwens, ook in gedrag en vast ook in haar katengedachten. Ze kan met hele grote ogen komen kijken als we een toetje maken, want slagroom is zóó heerlijk. Het is mijn katje geworden, nieuwsgierig aagje, stout, soms speels of schuldig kijkend en bedelend om vergeving of aandacht. Nee is nee, dat begrijpt ze goed. De kattenbak met de nieuwe neutraliserende korrels staat onder de kaarttafel, dat betekent dat we wat scheef aan de computer zitten want je kan je benen niet recht kwijt, maar hij staat uit reuk en zicht. We scheppen hem 2 x per dag uit en gooien de drolletjes en klontjes plas natuurlijk overboord. Er ligt een matje in de slaapkamer net achter de drempel en er ligt een grote droogloopmat van thuis onder de trap en de haren blijven daar achter. (meeste haren zelfs van mij). Stofzuigen of even met een borsteltje de haren eraf schrobben, werkt fantastisch, daarna uitkloppen. Na een tocht op zee willen stof en wat haartjes zich aan deuren en trap vastplakken. Het kost weinig moeite om even met een doekje  af te nemen. Ik heb Ajax doekjes of gele huishouddoeken en Blue Wonder, mijn favoriete - niet zo erg soppende - schoonmaakmiddel. Regels voor katten zijn; niet op de computer zitten (moeten ze nog leren) niet op het bed, je moet aangelijnd op het dek of in de kuip en als je de hele nacht mauwt krijg je geen aandacht.  Freija speelt zich gek met het touwtje van Odin waardoor hij niet verder kan lopen en Freija heeft een plek onder de buiskap, ook Odin begint aan de andere kant van de buiskap te liggen en is minder bang van mensen en geluiden van  de haven. Odin is elke keer weer bangig aan dek en vliegt de kajuit in, maar als wij hem dan opnieuw roepen  komt hij meteen weer kijken alsof het pas de eerste keer die dag is dat hij naar buiten kan. Als een kattengeheugen inderdaad zo beperkt is dat ze geen herinneringen hebben, is dat de reden waarom hij de ervaring van 10 keer naar buiten gaan steeds als een eerste keer ervaart. Geweldig dus.

Regelmatig ruimen we op en alles heeft zijn plek vooral in de kastjes. We zitten behoorlijk ruim en vrij in de kuip, er staan geen dozen. We hebben nog genoeg ruimte in de kisten onder de bank en leggen daar de gebruikte (Pilot-)boeken. Kleding ligt in de kast en onder het bed. We hebben onder het bed 2 dekbedovertekken en lakens , meer niet, en natuurlijk de la met sokken  en onderbroeken en de mand badkleding en de schoenen van Annelies. De jurken hangen in hoezen aan de slaapkamerwand , het (te grote) kostuum van Peter (en  de cocktraildress van Annelies )hangt in de logeerkamer, maar Brian mag die mee terug nemen, want Peter is 9 kilo afgevallen en we kopen, indien nodig wel een charmant Frans kostuum met hoed, (dat staat hem vast erg goed).

In de logeerkamer staan alle medicijnen en liggen wat tassen voor boodschappen waaronder de geweldige Mobicool rugzak en ook de WC rollen waren daar opgestapeld, we zijn er eindelijk doorheen. Als er een logé komt, is de boel snel aan kant. Reservedekbed dun of dik is voorradig. De doos brokjes voor de katten gaat dan in onze slaapkamer en ’s nachts even om de hoek op de bank. Als Brian komt gaat het Kotterzeil aan boord. Nu ligt dat in een tas op het logeerbed.

We drinken de eerste kop koffie uit het Nespresso apparaat, er is hier veel koffie te krijgen in alle soorten, we zetten voor de verdere ochtend filterkoffie, ik drink bij het ontbijt thee en soms ’s middags ook net als thuis en we eten het vers gebakken brood met vleeswaren, een zachte Franse kaas of jam of hagelslag of soms eieren met bacon. Alles is te koop ook beschuit en knackebrot.Peter is verzot op de makreelsalades in saus in blik, ik heb nog nooit zoveel vis in blik gezien in allerlei melanges: knof, ui, tomaten, olijven en ook alle tonijn en sardines...

De snelkookpan geeft ons in 10 minuten zachte rode kool of rundvlees in een half uur, terwijl dat 3 uur zou moeten stoven. We hebben soms fruit aan boord: kersen, aarbeien, peer, ananas of meloen. Om fruitvliegjes te voorkomen kopen we vaak liever geen peer of perziken maar perziken wikkel ik in een tissue, dat helpt ook goed. Ik moet niet denken aan kakkerlakken op je boot als je zuidelijker gaat. Ik weet dat de mensen van de Blauwe Pinquin er alles aan hebben gedaan en wij zullen dat zeker ook doen: slippers voor buiten en slippers voor binnen. Maar soms kan je het niet voor zijn.

We willen niet zo ver gaan om voorraden sinaasappels aan boord te halen of uien te pellen. We kopen vitaminepillen als we een grote oversteek maken, dan heb je al dat gedoe niet. En we kopen bio-bananen want die zitten in bespoten plastic en blijven daardoor langer houdbaar!

Rode kool werkt goed, ik denk alle koolsoorten. We hebben nu blikvoorraden gevonden bij de supermarkt Leclerc met Paella (smaakt geweldig) , zuurkool met worst en gaan tzt natuurlijk mega vissen vangen, denken we.

De fietsen staan aan boord. We zijn toch wel voorzichtig met op de steiger plaatsen, want we zien veel mensen bewonderend kijken  naar de fietsen, in de haven en in de stad, en we willen geen enkel risico lopen dat ze gestolen worden, ook al zijn we in het bezit van hele goede slotkettingen, zelfs met titanium slot. Als we gaan fietsen schuiven we de opgelade accu’s erin en fietsen 40 kilometer op zijn minst, afwisselend met of zonder electra.

En dan de rugpijn van Annelies. Het sluipt er gewoon opeens in. Ik doe mijn oefeningen momenteel trouw maar 1 verkeerde beweging en knak, er verschuift iets. Fietsen was pijnlijk, en de pijn is altijd wat uitputtend. Door de regen waren we genoodzaakt in de boot te blijven en dat bracht dan ook de rust voor de rug. Deze keer is het na 2 dagen Diclofenac slikken al snel beter geworden. Dan kunnen we weg uit L’Aberwrac’h. Hoe mooi het hier ook is, het is fijn om nu weer verder te gaan. We hebben de ge-updatete navionicskaart ontvangen dus we kunnen veilig varen. De wind staat vrijdag precies goed en we willen naar de zon.

 

Weetjes over Bretagne

Streepjestrui.jpg

De Kelten spraken van Argoat het land aan het bos, helaas is het meeste bos  gekapt en kleine wouden getuigen nog van het mythische Broceliande uit de legende van koning Arthur. De Romeinen noemden het Armorica en wij kennen dit land aan zee als de Côte d'Ármor.

Bretagne heeft zijn eigen taal: Breiz’h. De bretonse taal was tijdens de Franse revolutie door Napoleon verboden en werd pas weer gesproken tegen het eind van de 20e eeuw. Er zijn 3 Bretonse dialecten.

De Sentier des Douanes, het pad dat wij deels gelopen hebben aan de Côte d'Ármor: dit pad is een deel van een lang lint douanepaden die Napoleon langs de kust van het Kanaal liet aanleggen nadat hij het continentaal stelsel tegen Engeland in 1806 had ingevoerd.

Grootste steden: Rennes, Brest, Quimper, Lorient en Saint-Brieuc.

De Bretonse streepjestrui.  Het traditionele Bretonse streepjes shirt stamt uit de tijd van Napoleon. Deze bestaat uit 21 blauwe en witte strepen. Deze strepen verwijzen naar de overwinningen van Napoleon.

De trui werdgedragen werd door de plaatselijke vissers in de Bretagne, vandaar ook de naam Bretons streepje en die wereldberoemd werd door Coco Chanel die het Bretonse streepje op nam in haar collectie. De strepen van de Bretonse trui refereren onder andere naar de band met de zee en de golven van de zee. Daarnaast stak het gestreepte shirt goed af tegen het water waardoor zeelieden die overboord geslagen waren goed zichtbaar waren. Het Bretonse streepjes shirt werd in 1858 officieel toegevoegd aan het Franse zeemansuniform.

Tegenwoordig wordt er op vele manieren gevarieerd met het aantal streepjes en kleuren en is het Bretonse streepje niet meer weg te denken uit de fashionwereld en het interieur. Menig ontwerper voegt het Bretonse streepje toe aan zijn collectie. Zo ook al jaren de modeontwerper Jean Paul Gaultier.

Bretonse lekkernijen en muziek. Cider, crèpes, Kouign, Bretonse soort boterkoek die staat in de maag, soepen, worsten, ingewanden en zeevruchten : krukels en kokkels, krab en kreeft, doedelzak en luit en de Bretonse harp.

Menhirs, megalythische monumenten.Waarschijnlijk zijn de eertse stenen hier 4600 v. Chr. neergezet maar niet door Kelten of Galliers, zoals de Romeinen hen noemden. De Kelten kwamen pas 4000 jaar later...veel vragen over de Menhirs zijn tot op de dag van vandaag niet te beantwoorden.

De Bretonse vlag.

 De vlag van Bretagne bestaat uit negen zwarte en witte horizontale strepen, waarvan de witte iets hoger zijn dan de zwarte.  De vlag wordt Gwenn-ha-du genoemd, Bretons voor 'wit en zwart'.

De vlag wordt in geheel Bretagne en in het departement Loire-Atlantique (in de regio Pays de la Loire, tot 1941 ook tot Bretagne behorend) gebruikt. Tot enkele decennia geleden werd de vlag als een uiting van separatisme gezien, maar tegenwoordig maakt vrijwel iedereen in Bretagne en Loire-Atlantique er gebruik van (zonder politieke motieven). De vlag wappert ook aan overheidsgebouwen. Er zijn geen specificaties vastgelegd, dus het ontwerp kan enigszins variëren.

Symboliek
De strepen vertegenwoordigen de negen deelgebieden van het historische hertogdom Bretagne. De zwarte strepen staan voor de Franstalige en Gallischtalige gebieden Dol, Nantes, Rennes, Saint-Malo en Saint-Brieuc. De witte strepen staan voor de Bretonstalige gebieden Léon, Cornouaille, Trégor en Vannes. Het kanton is gebaseerd op het wapen van het hertogdom Bretagne, dat uit een wit veld met hermelijnstaarten bestond.

De vlag werd in 1923 ontworpen door leden van verschillende politieke en culturele organisaties. Het ontwerp is gebaseerd op het wapen van het historische Bretonse hertogdom. De vormgeving is afgeleid van de vlag van de Verenigde Staten.

 

 

5 weken onderweg in Frankrijk

Door Annelies 25 juni

In de Normandische dorpen vind je niet de kokette Franse dames.

Hier is men bescheiden, kleedt men zich sober (of “echt niet”) en we zijn een hoop –niet blije- mensen tegen gekomen. (En dan die Franse cochon, idioot die mij aanreed Len schreeuwde : de zebra is dáár! of zo) Ik kan me voorstellen dat Nederlanders zeggen dat Fransen stug tot onvriendelijk zijn. Het heeft mij op diverse plekken een hoop moeite gekost om met mijn vertrouwde innemende receptioniste glimlach iemand klantvriendelijk naar mij toe te krijgen. Ik heb er mijn best voor gedaan ( het werd een ware test) in supermarkten, kaartjesverkoopbureaus en boutiques.Ik mag zeker niet nalaten te zeggen dat de dames van het Museum voor Schone kunsten in Calais, of de eigenaresse van het cafeetje op de hoek in Fécamp ons echt met plezier te woord stonden. Verder lijkt het wel “of ze het hier al verdiend hebben”. Maar ja, dat is wat IK tegen kom.

Ook de kerken zijn sober en somber, vreemd, want katholiek geloof zou uitbundig moeten zijn, dat schildert zich letterlijk af in veel  kathedralen in Zuid-Europa.

De straten zijn schoon, er ligt geen hondepoep, ook niet in de berm, maar overal zijn zakjes te pakken en weg te werpen in een vuilnisbak op straat. Daar moet in Nederland nog een hoop in geïnvesteerd worden, hier is het al een “way of life”.

Overal hangen bloembakken aan lantaarnpalen en vaak bij ingangen van pontons aan havens. Het is even wennen aan de bouw van de landelijke huisjes, men gebruikt ruwe stenen en dat lijkt wat somber maar als je goed kijkt is het een traditioneel mooi bouwwerk en heeft Engelse invloeden, typisch Anglo-Normandisch en zelfs soms lieflijk. We zijn mooie parkjes tegen gekomen in de dorpen en elke hoek van de straat is beplant met de mooiste bloemen.

De wind is al de tijd kil geweest, maar vandaag staat hij zuid en ik snuffel mij samen met de kat naar boven en voel de warme zachte zucht wind over me heen gaan. Word het dan echt zomer? Het is al 25 juni, mag het een keer!

Hier in de haven van Cherbourg zien we zeezeilers terug die we ontmoet hebben op de vertrekkersdag in november 2014. We liggen nu naast de Twixx en aan de overkant de Chimo. Wij gaan vandaag naar de Kanaaleilanden, de Twixx volgt ons. Wij zakken de Franse kust af, maar Twixx gaat meteen verder naar La Coruna en Gran Canaria om daar – en Chimo ook -  mee te doen aan de ARC, grote gezamelijke oversteek van de Oceaan. Zojuist, toen ik even de ochtendlucht opsnoof kwam een echtpaar uit Zeeland voorbij lopen en ze vroegen wat ons doel was. Toen ik vertelde dat we hier met 3 boten liggen en op wereldreis gaan, maar dat wij eerst de Middellandse Zee gaan zien, zei die meneer:  nou ja, wereldreis...? ....ókee...

We checken af en toe de pagina van de Blue Spirit, zij zijn zich ook aan het voorbereiden om te gaan en misschien komen we hen ook nog tegen. Het geeft toch een leuk en apart gevoel om met elkaar contact te hebben, we delen in gemeenschappelijk gevoel, ook onzekerheid over wat komen gaat en enthousiastme. Het is nu ook leuker om de boeken te lezen van wereldreizigers vòòr ons of de artikelen uit het blad Zeilen te knippen. Peter heeft een 1,50 m. hoge stapel maandbladen Zeilen meegenomen, de malloot, ze stonden in kratten op het logeerbed en de stapel is al bijna door gescheurd. We hebben 2 multos’s vol met spannende verhalen en tips. Leuk om te lezen, voor gasten aan boord ook.

We gooien alles maar gewoon op het bed in de logeerkajuit, totdat we een betere opbergplek hebben gevonden. De zomerdekbedden liggen daar (want tja, de ruimte onder ons bed ligt natuurlijk vol met mijn schoenen (geintje -  zie diverse dagboek-alinea’s)  en wat te denken van de hoeveelheid “100” stuks WC papierrollen, die Peter ooit eens aan boord heeft gebracht met het oog op gasten die meedoen  aan een teambuilding dag  (Skadi Consult) of collega’s die getrakteerd worden op een zeiltocht. Ik heb de rollen verdeeld over kastjes waar nog ruimte was en er staat nog een krat vol op het bed, en dan moeten we ons er maar doorheen “poepen”. Aangezien we maar met zijn tweeen zijn is het eind van de rollen nog niet in zicht. Iemand nog een idee om er vanaf te komen?

In de boot heeft alles inderdaad zijn plek gekregen. Soms komt Annelies iets te kort of beseft dat ze verkeerde kleding heeft meegenomen. In de kille lente had een dikke trui ook wel nuttig geweest,  en gisteren mislukte de tiramisu, wat suiker moest zijn bleek zeezout en met de handmixer was het kloppen een hoop werk. Ik heb thuis toch nog een oud mixertje? Jammer, maar we kunnen hem morgen kopen. Of een rugzak, ik heb de Bergbeklimrugzak meegenomen maar het gespannen ruggedeelte is lastig op de fiets.

Ik had me voorgenomen nieuw bootservies onderweg aan te schaffen en hopelijk zou ik nog iets originelers tegenkomen dan de geijkte mepal bootmokken met boot/navigatie of vlaggetjesprints. Helaas. En bij Blokker is mepal in alle kleuren te krijgen, hier geen Blokker wèl genoeg Lidls. Maar dat is weer een ander verhaal. Dus, bij de Carrefour hebben we aardewerk mokken gekocht, met gezellige Italiaanse en Franse koffienamen, net als thuis. Aan glaswerk wil ik me niet wagen, als dát breekt heb je teveel ravage op het dek. Eten is hier genoeg, het barst van de Carrefours. Maar alcoholvrije wijn is hier niet te krijgen (tja het land van du vin..). Vandaag op een  terras wel geweldige keuze gehad in cocktails ook alcoholvrij. Soms verwacht je dat alles gewoon te koop is, soms valt dat tegen. Een ijsje. Dus niet. Wel veel gebak, worst, kaas. En dan verwacht je ook dat de winkels open zijn. Niet dus. Ons ritme is nog vaak die van een vakantie- een luie dan. En koffietijd is pas om 11:00 uur en winkeltijd pas tegen 12:00 uur, maar dan hebben we pech want de Fransozen gaan dan lunchen – 2 ½ uur lang. En de winkels gaan dicht, ook het havenkantoor. Ik geloof dat zelfs in Spanje- waar alles draait om eten en slapen- men nog het besef heeft open te moeten zijn in de toeristische regio’s, maar hier....: alles dicht. Shoppen: dames forget it. Op maandag is alles eveneens gesloten, ook bakkers, cafe’s, frituurtenten, (weer geen ijsje) en boutiques en musea, alleen het VVV is open...om te horen welk museum morgen de moeite van het bezoeken waard is.

Het duurt een paar weken voor het in je systeem is en wij houden dan maar siesta van wakker worden tot 14:30 uur. ( Op maandag wasdag net als vroeger)Avondeten doen we wel met de gewoonte van het land mee. Dat komt natuurlijk zo uit als je pas laat op de dag de stad ingaat.

En dan het hoofdstuk WIFI. Eerste levensbehoefte.

Tijdens  het koffierondje op de TWIXX waren we het met zijn allen roerend eens. Rob en Brigit zijn naar de Mac geweest, de enige oplossing om van je frustratie af te komen. Hier staat een mega antenne op de steiger . Wifi...huh....qu’èst-ce que c’èst? Elke 5 à 10 minuten wordt je eruit gekwakt en moet je opnieuw met een belachelijk lange inlognaam inloggen (control-V is ook niet hupsakee) Ben je lekker je verhaaltje aan het schrijven op de Skadi-site....floep weg. Wie wordt er nou eigenlijk beter van van al die vertraging? Morgen gaan we naar Alderney en hopelijk is het daar beter, Engels grondgebied Engelse service. Dan kan ik Skypen, appen, facebooken, liedjes luisteren.. Maar dan liggen we voor anker en is het waarschijnlijk eindelijk eens lekker om te liggen zonnebaden. Ach laat maar die WIFI.

 

«      1   |   2   |   3   |   4   |   5      »      

Skadi te koop

De Skadi staat nu te koop bij makelaar Nick Papageorgiou van YBH (Yacht Broker House) in Prèveza. Zie onderstaande link voor de advertentie.

SKADI TE KOOP

 

 

Blog bijgewerkt op 31 oktober. We missen Griekenland en Skadi. Blijven vooruit kijken. Trips met de motor o.a. naar Zwitserland vind je hier:

Find Penguins blog update: P en A Motorreizen

 

ARC - Atlantic Rally for Cruisers. Peter vaart mee op jacht Grey Hipp naar Cabo Verde en Grenada in de Cariben zie: https://www.worldcruising.com/arc/event.aspx Info over Las Palmas en updates over de vaart  zie hier ons blog

 

    

 

skadi in Isidhorou

Skadi in de Literatuur

De Skadi, en wij, worden een paar maal vermeld in literatuur van zeilbladen en watersport sites. Hieronder kan je enkele verhalen teruglezen

Bootmagazine Traveler Nr 62 lente/zomer 2020

Bootmagazine Traveler Nr 63 herfst/winter2020

Bezoekers vandaag: 11Laatste wijziging: 11-11-2024