30 september, Santa Maria di Léuca een stadje vol verrassingen

Santa Maria di Léuca

bestaat uit het oude Japigio-voorgebergte dat de Ionische zee scheidt van de Adriatische Zee. De etomologie van zijn naam van Griekse Leukos (licht, helder) geeft de typische helderheid van het landschap aan. Op het zuiden gelegen Leuca is ingesloten in de uitlopers van de bergen van Salento die eindigen in Punta Ristola en Punta Meliso.

Aan het einde van de aarde, "finibus terrae", een definitie van de Latijnen, om een ​​territorium aan te duiden dat het einde van de laars ondertekent en, uitkijkend over de Middellandse Zee, voorbij de Italiaanse grenzen kijkt alsof het op zoek is naar naburige volkeren. En precies de specifieke geografische positie van Santa Maria di Leuca bood door de eeuwen heen een gelegenheid voor ontmoeting, samenvoeging, mengeling tussen volkeren en culturen van het Middellandse Zeegebied: in Leuca vinden we tekenen van de passage van Kretenzers, Feniciërs, Grieken die op deze plaats de juiste haven voor maritiem verkeer vonden, het ontmoetingspunt tussen de commerciële lijnen die Oost en West verenigden.

Vakantie in Léuca ?

Een bezoek aan Leuca geeft een belangrijke terugblik op een lange geschiedenis, gekenmerkt door nederzettingen, crypten, kerken, kastelen, honderd jaar oude olijfbomen, verborgen baaien en inhammen, en een zee die als geen ander blauw is. Santa Maria di Leuca is al sinds het begin van de vorige eeuw een geliefde vakantiebestemming. Met name door de rijkere families die in deze regio woonden, zij lieten prachtige villa’s bouwen langs de kust. Dit natuurlijk in de voor die periode zo populaire Art Nouveau of Neo-Moorse-stijl waardoor het dorp een statige uitstraling kreeg. Dit gevoel wordt versterkt door de prachtige met palmbomen versierde boulevard.

De villas

De charme van Leuca wordt gesymboliseerd door zijn onderscheidende nobele villa's. de eerste en oudste, Villa Romasi, dateert uit 1700, terwijl de meeste andere werden gebouwd in de tweede helft van de 19e eeuw. Ze zijn allemaal buitengewoon mooi en rijk aan geschiedenis. In 1868 waren er slechts tien villa's en het jaar daarop was dat aantal al gestegen tot 15. Aan het einde van de 19e eeuw waren dat er 50. De eerste villa's werden gebouwd in Toscaanse stijl, met inlegwerk, zonder speciale decoratie, omdat de architecten ambachtslieden waren die aan modules werkten, zoals meester Vincenzo Torsello, Elisio Stasi en meester Michele Rizzo. Sinds 1874 toen de villa's door ingenieurs werden ontworpen, werden de villa's getransformeerd. Meer dan tien stijlen kenmerkten deze villa's: de Ionische stijl, de Gotische stijl, de Franse stijl, de Toscaanse stijl, de Pompeiaanse stijl, de Risorgimento-stijl, de Arabische stijl, de Moorse stijl. De belangrijkste architecten van deze tijd waren Ruggeri, Arditi en Rossi ..

Een respectabele villa moest een familiekerk hebben, een waterput, een ruime tuin met eeuwenoude dennen en palmbomen omvatten zowel als in balans zijn met het groene Mediterrane struikgewas. Enkele voorbeelden van de verschillende architecturale stijlen zijn: de Liberty-stijl van Villa Meridiana, bekend met deze naam vanwege de unieke zonnewijzer op de gevel; de Arabische stijl van Villa Daniele, de Pompeiaanse en Ionische stijl van villa De Francesco-Licci; de Chinese stijl van Villa Episcopo en nog andere stijlen, zoals geïllustreerd door villa Sauli, Villa Stefanachi en nog veel meer ....

Zes keer hebben we deze plaats als tussenstop uitgekozen van- en naar onze reisbestemmingen. Altijd aan de kade met een blik op de stad die vreemd aandeed en we waren ons niet bewust van de schoonheid van dit plaatsje. Ook ben je aan het begin van je reis op zoek naar de voor jezelf uitgestippelde bestemmingen en daar zit meestal niet de transit-stop in. En aan het eind van je reis heb je genoeg gezien, ben je verzadigd en ontbreekt de lust om de transit-port te ontdekken. Nu was onze wens hier ene paar dagen door te brengen. Het geluk wil dat we in de marina liggen met goed weer en dat de stad ons zo toe glinstert, zoals haar naam haar eer aandoet. Vooral de villa's intrigeren ons en we doen een wandeling langs de mooiste panden.

Er valt nog een hoop te zien hier, zoals de loopbruggen naar de waterwerken Cascade, de grotten en de dorpjes in de omgeving van de Salento. We plannen de dagen en delen die in met genoeglijke excursies en deels met klussen op de boot. Misschien huren we nog wel een scooter om door dat stille Salento te rijden. We checken het weerbericht en dat geeft aan dat we tot maandag kunnen blijven. Dan is onze reis volmaakt met Puglia er bij ingelast.

Wanneer we voldaan van indrukken en een gedane klus (de webasto kachel verwijderen uit de boot met zijn slangen) in bed vallen, kijkt Annelies toch nog even op Windy en ziet een geheel ander weerbeeld verschijnen volgende week, nl. paars en dat betekent 50 knopen wind. Peter stelt haar gerust en zegt dat het elke dag anders is, ga nou maar slapen, morgen kijken we nog een keer. En dat doen we en we gaan schrikken....

29 september, 47 mijl naar Santa Maria di Léuca; 5 tonijnen en een MauMau

De dag begint paars en rose rond 07.00 uur. Annelies gaat met de katten naar buiten. Zoals zo vaak lopen die, nadat ze binnen al een uur hebben lopen vervelen, slechts een rondje en gaan dan naar binnen. En daar zit je dan, als mens, in de vroege ochtend, voor Jan Joker.

Dan maar een beschuitje. Peter is ook wakker, we gaan vertrekken en dan is er altijd alertheid. We halen anker op om 08.00 uur. De katten springen meteen in hun mand en je hoort en ziet ze niet meer. De zee is in de war. Swell uit noord, golven uit zuidwest. Als hij niet zo laag was geweest had het een echte kruiszee geweest. Na een mijl of 10 is de zee regelmatig. Het wordt zelfs een spiegel, de zee reflecteert de witte wolkenpartijen in de verte. We hebben meteen een tonijn aan de vishaak. Nog geen 3 mijl daarna weer een. En weer een.

Een tonijntje binnenhalen vergt nog een hoop spierkracht, het beestje vecht flink. Eenmaal in de kuip moet de haak uit zijn bek. Dat willen de meeste mensen niet zien en niet doen. Nee, we weten tegenwoordig niet eens meer dat we moeten foerageren als mens en beesten doden om in leven te blijven. Hier wel. Mes in de nek. Eten. Nu komen wij nog een hoop supermarkten tegen maar in feite doe je dat zo op een wereldreis. Winkels zijn er steeds minder, eten haal je van de aardbodem en de zee. Expeditie Robinson.

Over de helft van de tocht begint er een deining uit zuidwest te komen. Niet vervelend maar het geeft te denken over de situatie in Maria di leuca.... Daar lig je vast niet fijn. We zien dolfijnen rustig duiken op een plek, we zien een aantal grote vrachtschepen. We vangen nog twee tonijnen. En een MauMau, maar die springt de kuip uit door onze onachtzaamheid. Dan ziet Annelies van rechts achter de boot een tonijn als een haas over het water springen, een, twee, drie sprongen en duikt op ons lokaas af. We slaan hem dan aan de haak  maar de visdraad raakt in het molentje in de knoop en Peter moet hem ontwarren. Onder het gepruts raakt de vis van het lokasas af. Het regent tonijnen. Nog een keer een vangst die we niet kunnen binnenhalen omdat de visdraad alweer in de knoop raakt en vis en het hele lokaas is verdwenen. Dan komen we in de buurt van Leuca en halen de hengel binnen.

We hebben al min of meer besloten in de marina te gaan liggen ook al moeten we nu de prijs voor september betalen, 42,=. Toch kijken we rond. Op de ankerplek wiebelene de boten teveel, zoals al gedacht. Aan de visserskade ligt het vol met beschadigde boten met gerafelde zeilen, en drie ervan zijn gezonken. Er is nog 1 plek. Maar iets houdt ons tegen om daar te gaan liggen... We roepen de marinero op en gaan de marina toch in. Goede plaats met een mooringlijn. Wat een luxe. Eigenlijk willen we dat gewoon graag: comfort.

Wanneer we naar het kantoor lopen en nog wat van de prijs proberen af te dingen hebben we geen succes. Blijven we dan wat korter? Vrijdag komt er slecht weer, dan moeten we hier zeker nog liggen. Ach joh, we doen gewoon een week. We betalen voor 4 dagen en zien dan verder maar in ons hart weten we dat we het hier heerlijk zullen hebben en pas over 7 dagen weer weg gaan.

Weer in beeld: Azoren orkaan. Dodecanesen: harde zuiden wind. Puglia-Italië: donderdag donderstormen uit noord. Een buurschip vertelt ons dat ze max 15 knopen zouden hebben in de Golf van Taranto. Komende uit Crotone. Het werd 15-20 knopen met een vervelende zee. We berekenen alvast onze eigen overtocht over "die dame die zo wispelturig kan zijn". We houden het op maandag 7 oktober.

28 september, halte Othonoi "wist je dat...?"

Een stukje geschiedenis; wist je dat...?

Op 29 december 1940 zonk de Griekse onderzeeër Protefs in het zeegebied van Othonoi. De onderzeeër had een Italiaans konvooi met munitie naar Vlorë aangevallen. Na het zinken van de stoomboot Sardegna, werd de onderzeeër geramd door de Italiaanse torpedoboot Antares. Het verlies van de onderzeeër was het eerste verlies van de Griekse marine in de Tweede Wereldoorlog. Een monument ter ere van de herinnering aan de bemanning werd op 15 juni 2015 in Othonoi ingewijd.

Zomer: temperatuur 27 graden, zeewater 27,5 graden. Wind: 2 bft uit noord draaiend naar zuidwest.

Naar Othonoi vanaf Erikoussa is het niet meer dan 10 mijl. Een mooi tochtje op de motor naar een springplankje dichter bij Italië. We twijfelen of we hier langer zullen blijven. We mogen nog tot 1 oktober in Griekenland zijn en er zijn geruchten dat coulant Griekenland je 3 dagen de tijd geeft, dus dat je uiterlijk 3 oktober weg moet, maar waarom zouden we tot het allerlaatst wachten? Ten eerste is er dan meer kans dat het weer omslaat -ofwel hier of nabij de kaap van Italië. Ofwel we hebben het wel gezien/gedaan. Dat laatste is het geval. Al doen we nu weinig en al racen we niet en houden halt en komen tot rust, toch zal de werkelijke rust-met-boot-modus pas echt intreden als we de laatste mijlen hebben gedaan. Het blijft spannend om naar de hak over te steken en de golf van Taranto. Die wispelturige zee waar het weer kan woeden.

We zijn een beetje de weg kwijt wanneer we bij Othonoi aankomen. Alhoewel de ankerbaai staat gemarkeerd in onze plotter, raken we wat van de wijs doordat het haventje met boeien is belegd. Drie groene tonnen geven aan hoe je moet binnenlopen. Het ziet er allemaal nieuw en royaal uit vergeleken met 2 jaar geleden toen je er niet kon liggen als boot van 12 meter, in elk geval riskant qua diepte. Peter heeft het idee dat de hele ankerplek is veranderd en we lopen het haventje binnen tussen ondieptes. Het water is weer zo griezelig helder smaragdgroen dat je denkt dat het een halve meter diep is. Maar het is 3 meter diep. Er is een heuse nieuwe betonnen kade met electrapalen en watertoevoer. We leggen aan maar worden door wespen overvallen. we staan ook een beetje bestameld te kijken naar het onbekende en waar lagen we dan 2 jaar geleden? De wespen zijn met tientallen tegelijk en dat is een reden om weg te varen. We maken weer los en varen om de haven heen waar dan toch duidelijk de vroegere ankerplek blijkt. ,,Ik weet het zeker". ,,Ja, ik zie het nu ook". En de oude Ferrry-ramp is ook zichtbaar maar is in slechte afbrokkelende staat. We zijn het enige schip en dus hebben we voorrang in keuze waar we gaan liggen en dat is op de mooiste plek. Hoe vaak zeg je niet tegen elkaar:,,ik hoop dat er niemand ligt..." en dan zie je een mast en nog een en nog een...Maar soms heb je geluk.

Er komen in de middag nog een 5-tal zeilboten en enkele motorboten met uitgelaten Italianen. Die zijn in "een poep en een zucht" hier, vanaf de hak van Italië. Zij leggen aan aan de ferry pier, gelukkig een eindje weg.

We doen een wandeling. Alles is dicht of gaat sluiten. We hopen op een ijsje. Op de veranda van een klein restaurant zit "de buurt" te eten. Ze zijn toe aan een ijsje. Dat ziende speuren wij naar een ijscokar en die staat naast het restaurant voor de deur van een gesloten supermarktje. De eigenaar staat lachend op van de tafel van het restaurant en maakt de winkel en dus de kassa voor ons open. Zo simpel en gemakkelijk is het hier...Vroeger kenden wij dat ook in Nederland. We passeren het kantoor van de Port Authority en er staat een politieauto voor de deur. Maar de deuren zijn op slot, tja het is toch echt zaterdag. Wanneer we ons ijsje oppeuzelen onder een pijnboom op een prachtig marmeren bankje ziet Annelies de agent uit het gebouw komen. Hij rijdt onze kant op. Peter springt de weg op en houdt hem aan. Hij vraagt ons wat er is. ,,Can you stamp our Dekpa?" vraagt Peter. De agent wil weten waarom? We gaan namelijk morgen verder en we zouden het graag gestempeld willen voor geval we volgend jaar vroeg in het voorjaar terug komen, dan is hij weer geldig. Hij zegt;,, kom morgen ochtend maar om half 9". Zondag dus.

We slenteren langs de kust naar het haventje en passeren daarbij onverwacht een monument ter ere van de in 1940 verdronken zeelieden van de onderzeeër. Zie ons tukje geschiedenis boven aan.

Ook bezoeken we het kerkhof waar een fortuin aan marmeren kruizen en gedenkstenen staat. De hele oude stenen zijn verweerd, de teksten zijn amper leesbaar. Een graf uit 1700. Ook een klein hoog stenen graf van een jongetje van 7...Verder veel familiegraven, er zijn veel zijden bloemen. Het "ligt" heerlijk onder de dennen.

Na een middag vol overwegingen over de reis en een zwempartijtje, trekt Peter de stoute schoenen aan en gaat met de dinghy opnieuw naar de kant om de agent aan zijn jasje te trekken. ,,Misschien stempelt hij hem nu ook wel". En zo gaat het ook. Mochten we volgend jaar naar Griekenland gaan dan is de Dekpa gewoon nog geldig.

We genieten van de baai en het duister, want het is nieuwe maan. Ons lichtpuntje schijnt nu elke avond: een inventief solair lampje dat Peter van Ad cadeau heeft gekregen voor zijn verjaardag. Het ding geeft meer licht dan ons ankerlicht waarvan we zowat elke avond de batterijen moeten vervangen: Chinees spul.

27 september, wachten en wandelen in de middle of nowhere

September, de aangename maand, de temperatuur bereikt 26 graden, het zeewater is 27 graden. In de haven zwemmen we niet maar je kan omlopen naar het strandje bij het hotel met de onvriendelijke dame die aan ons vroeg :,,wot doe joe want!" In plaats van de beleefde What can I serve you en er met een hand in de zij en een hand op een stoelleuning bij stond alsof we op ons kop kregen. Einde seizoen. De kruidenier kwam niet om openingstijd. De concurrent is degene die aan Peter 2 courgettes verkoopt en een ijsje. De Grand Vanilia. Mensen wat een hoorn, en wat een smullerij, maar die bewaren we als beloning voor na het wandelen.

We doen een wandeling zoals voorgenomen. Tienduizend voetstappen en een best klimmetje tot 125 meter hoogte. Sightseeing: we komen langs de enorme afvalberg in en om containers op wielen die - hopen we-einde seizoen de weg afgereden worden naar een schip dat het vuil meeneemt naar... Joost mag het weten. We lopen door de natuur die bestaat uit dwergeiken, distels, herfstbloemen, veel hoog bamboe-achtig riet en wilde coniferen. Daartussen liggen verspreid onafgebouwde huizen, bouwafval, plastic buizen voor bedrading, plastic zwerfvuil,  mooie moestuinen van lokale bewoners en aardige huizen, een onafgebouwd vakantieparkje. Het haventje noordelijk is niet geschikt voor zeilboten, alleen kleine roeibootjes. We klimmen het pad op waarover beton is uitgeveegd, geen asfalt. We komen door oer-bosgebied-lijkt het, maar duidelijk sporen van mensen te zien aan buizen. Gereed voor bouw. Maar niemand bouwt (meer). Hoe hoger we komen hoe minder menselijk bewijs en minder begaanbaar pad. Beton houdt op en we lopen door het echte oerlandschap omhoog. Uitzicht op de top is erg mooi, het pad loopt over zandstenen en modderstenen geulen en ribbels. Op het laatst slecht begaanbaar. De natuur is hier bizar: groen met boompjes en coniferen, ruggen van droog grijs moddersediment dat afbrokkelt in je hand, geulen die duidelijk sporen van waterstromen hebben. Klein struikgewas, soms heeft het pad het uiterlijk van onze heide-natuur. Veel sprinkhanen springen en vliegen trouwens om ons heen.

We vinden het geen mooi eiland maar wel een bijzonder landschap. Bewoning lukt hier niet, hoog in de heuvels kan je niet komen. Een projectontwikkelaar is een rotswand gaan afgraven voor....een villa? En hoe kom je daar dan? Over het bergpad dat wij hebben gelopen - no way. Nadat de graafmachines zijn vertrokken is de natuur alles weer gaan herstellen. Toch staat er nog een bord dat zegt: te koop. Dit had een mooie plek kunnen zijn, met trap langs de rotsen naar de zee met je eigen zwemplateautje. Misschien ooit....

Een stukje Geologie

De Diapontia Eilanden behoren tot de externe Ionische zône van de Hellenides-bergen en zijn omgeven door platen en breuklijnen. De Borsh Khardhiqit-breuk ligt net ten noorden van het eiland Erikoussa. De Ionische stuwkracht grenst aan de eilanden in het westen. De middelste Ionische stuwkracht doorkruist het vasteland in het oosten. De rand van Corfu vormt een grens in het zuiden. Dit betekent dat de eilanden zich op een hangende muur van de Ionische stuwkracht bevinden, waardoor een bekken ontstaat waar sedimentatie continue doorgaat.

De externe Ionische sedimentaire zône bestaat uit zandsteen, moddersteen en kalksteen en verdampt. De bovenste bodemlaag wordt gevormd door zandige leem die, wanneer verzadigd, het water aan de oppervlakte houdt en tijdelijke plassen vormt.

De Ionische eilanden waren niet volledig gescheiden van het vasteland tot ergens tijdens de Pleistocene periode. Vervolgens was de zeespiegel in de Ionische zee het laagst toen de laatste gletsjer van de ijstijd van Weichsel / Wurm op zijn grootst was. Gedurende deze periode waren Corfu en de andere Diapontia-eilanden met elkaar en met het land verbonden. Aan het begin van de Holoceenperiode was de zeespiegel gestegen en zagen de kustlijnen er heel erg uit zoals nu. De relatief weinige zeespiegelstijging en de uitgebreide sedimentafzetting hebben het land zeewaarts uitgebreid. Dit suggereert dat de kusten van de eilanden uitgebreider waren dan ze nu zijn. (Bron: Bo Stille en Marie Stille–Kokkini Kefalovrysso)

Een bijzondere natuur met in de verte de blauwe Ionische zzee en daarachter de hoge lilakleurige ruige bergen van Albanië. We moeten heel steil naar beneden. Voetje voor voetje. In de Alpen zou Annelies haar stok hebben en bergschoenen. De spieren gaan pijn doen. We moeten terug naar het dorp en vinden de juiste paden met Google. En dan wacht onze Grand Vanilia op ons, smikkel smikkel.

26 september, van Corfu naar Erikoussa, 30 mijl dag 2 in transit

En net als je naar bed gaat gaat de boot wiebelen, je kent dat wel. Een of andere idioot met een Rib is zeker langs geweest met als gevolg dat we 30 minuten heen en weer gaan. De swell botst hier tegen de boulevardmuur op en terug dus dan lig je dubbel te rollen. Het houdt niet op en uiteindelijk vallen we toch in slaap. Dat duurt niet lang want er komt onverwacht wind van zee en we gaan stuiteren. Toch maken we wat uurtjes. Dat wordt geen relaxt ontbijtje. We maken los tegen 09.00 uur.

De weersvoorspelling is sinds gisterenavond dat we op Erikoussa vrijdag een windgebied af moeten wachten. Daarna wordt het opeens windloos en doen we een stukje naar Othonoi en het lijkt opportuun om maandag naar Santa Maria over te steken wannneer de zee vlak is maar de wind weer heeft aangetrokken, dus dat wordt zeilen. Maar...morgen kan het er weer anders uit zien. We gaan alvast verder.

We motorzeilen met 2 bft uit zuid. De golven zijn rommelig maar sterven uit. Boven noord Corfu en Albanië is het zwaar bewolkt. Ook bij Othonoi. We varen bijna 6 knopen met de motor aan. Eenmaal aan de oostkant van Corfu krijgen we zowaar een drie-tje uit noord en kunnen zeilen, de motor gaat niet uit maar lager om de snelheid te houden.Voorbij noord Corfu valt de wind weg, dat merken we aan de gijp: de giek zwaait om en zeilen staan niet meer strak. De zee wordt hoger. Nabij Othonoi worden we door zijwaartse golven uit noordwest van ruim een meter verrast. de wind draait ondertussen weer naar zuid. Tegen 14.00 uur komen we Erikoussa binnen en leggen stern-to aan aan de nieuwe kade die beheerd wordt door een havenmeesteres. Kosten 25,= maar dan heb je een mooie schone en ruime plaats met mooringlijnen. Op de electrapaal blijkt nog stroom te staan en water en we sluiten onze snoeren aan tot het op is. Eventueel doen we morgen de generator aan. De was doen we niet we zijn immers over niet al te lange tijd in Santa Maria di Léuca.

De katten lopen op de kade, wij doen daarna een ommetje dorp en vinden een uitgestorven nederzetting. Het hotel is open en we nemen er een koffie. De menukaart is beperkt, er is kip, tzatziki en olijven. Per 1 oktober gaat hier alles dicht. morgen gaan we lijf en leden strekken en over het eiland lopen en we zijn benieuwd of er nog bekende vertrekkers binnen lopen die ook op vaart zijn naar hun overwinterplek.

Ondertussen vertelt Windy ons dat het niet 2 dagen mooi weer wordt maar een hele week. We houden het in de smiezen. maar als dat zo is dan kunnen we iets langzamer transit doen. Of een paar dagen in Santa Maria blijven en klusjes doen. Dat geeft ons wel een heel ontspannen gevoel. Maar....morgen kan het weer een ander weerbeeld zijn.

25 september Mud Bay en Corfu, in transit

Mud Bay Nationaal Park Ormos Valtou

Met prachtig omfloerst licht en langgerekte wolken met gouden randen werd het een avond om nooit te vergeten. Daarna een stille nacht met veel sterren aan het hemelgewelf. En wanneer de natuur ontluikt als de zon weer opkomt dat toont Ormos Valtou zich zoals we het van een ansichtkaart kennen of ....van een eerder Skadi ankermoment. Alle onweer is weg en de hemel is lichtblauw, het water dof smaragd en de bossages op de heuvel zacht groen. Er is wat leven op de kant van een enkele auto die naar de vissersplaats rijdt, een hond die blaft en een geit die mekkert. Om ons heen liggen nog 4 zeilboten.

Te mooi om te vertrekken en we nemen de Dinghy van de Skadi af, pompen het kussen wat op en roeien naar de kant waar wat verlaten vissersbootjes liggen en allerhande aangespoelde en achtergelaten verblijfsresten en vissersspullen. Aan een oud steigertje gemaakt van losse vierkante planken op paaltjes knopen we de rubberboot vast. ,,Wat een oude meuk hier", zegt Peter. Inderdaad een enorme troep van hout, touwen, netten, plastic afval, en allehande  troep die nooit opgeruimd zal worden. Maar dat maakt het juist zo pittoresk. Op de kant staat een hutje en een visser, met gebruid bovenlijf staat daar hout te zagen om zijn bootje te repareren. We raken aan de praat, hij in Grieks en wij in Engels. Hij heeft hier 4 kleine bootjes. Hij wijst ze aan. Hij moet er 1 repareren en dan kan hij uitvaren. We vertellen niet veel maar daar ligt onze boot en het is hier een mooie omgeving om te ankeren. Ja, hij maakt een omtrek met zijn armen alsof hij heel Mud Bay wil pakken en zegt in het Grieks dat dit gebied werkelijk prachtig is. Ogen en gezicht zeggen genoeg. Wat meer zou je willen...? Elke dag in een paradijsje, met je bootje, visje vangen, misschien verkopen. Zon, water, natuur...

We doen een kleine wandeling de heuvel op en komen enkele verlaten hutjes tegen maar zeker 1 is nog in gebruik gezien een tafeltje en stoeltjes. Er is ook een kerkje, maar dat is dicht. Er lijken wat geitenloodsen te staan en verder zijn er twee lege plekken met resten van bewoning. Meeste "meuk" zal wel gepakt zijn door de een of ander om weer een ander hutje van te bouwen. Overal ligt vuil, plastic, een schoen, een laars, drijfringen van ankerlijnen, hout, golfplaat, een kapotte plastic stoel of tafel, ongevallen hekken.

Alloug Yalou

Langs het zandpad dat overgaat in restbeton staan mooie wilde bloemen, distels  en dwergeiken. Over de heuvel heen hebben we zicht op Igoumenitsa en baaien en beneden ons ligt een langerekt smal strand. Een idylle. We lopen omlaag en een lange smalle weg voert langs de kust met links het lagune gebied met prachtige oeverplanten die hier in het najaar rood kleuren. Tussen het riet en de moerasplanten beweegt een krab en we zien visjes weg schieten. In de verte staat een visser op een bootje zich voort te roeien. Langs de kust aan onze rechterhand is een café en we nemen er een koffie. De eigenaar vertelt dat hij dit net is begonnen en hij hoopt dat het volgend seizoen echt goed gaat lopen. De koffie is goedkoop en goed. Aan het smalle strand staan mooie ligbedden en rieten parasols. De zee komt kraakhelder aankabbelen. Het lijkt Aruba wel.

Het weer

Het is moeilijk wegkomen van zo'n rustieke plek. Maar we moeten door met Skadi. Plan is noordelijk te gaan en elke dag te kijken wat het weer wordt. Vandaag lijkt de weersvoorspelling te zeggen, dat we maar 1 dag hebben om van Griekenland naar Italië over te steken, terwijl gisteren de voorspellingen zeiden dat het zeker 2 dagen goed genoeg is om van Erikoussa naar Santa Maria di Léuca in Italië te varen. En er tijd genoeg zou zijn om ook nog langs Corfu stad te gaan en een ankerbaai bijv. Stefanos. De golven worden vrijdag bij Erikoussa hoog en dan weer laag. Een windgebied komt uit de Adriatic.

Naar Corfu en de geld praktijk van club Naok

Morgen kan het wel weer anders zijn dus we trekken door. We motoren  12 mijl naar Corfu en zijn vroeg in de middag in de failliete haven van zeilclub Naok. De katten vinden het meteen geweldig om op de vooral stille kade te lopen. Wanneer ze weer in hun mandje kruipen voor een dutje, sluiten we de boot en wandelen naar de Lidl. Tegenwoordig heeft Annelies pijn aan haar voet, al een jaar. En ze moet er in november aan geopereerd worden. De keuze is makkelijk want ze belast haar rechterknie steeds meer, nu ze haar gewicht meer op het rechterbeen zet. En ook de heup doet pijn en de liezen. Tjd voor een ingreep.

Wanneer we terugkomen van de Lidl en onze 12.000 voetstappen hebben gedaan, komt er een man bij de boot staan, die geld vraagt. Annelies zag hem al bij een Franse boot staan en zegt:,, het zal toch zeker niet dat we nu moeten betalen!?" Ja hoor, hij hurkt ook bij ons op de kade en bladert in zijn bonnenboekje maar zegt niets. ,,Who are you?" vraagt Annelies. Hij herhaalt haar woorden en kijkt er onbegrepen bij. ,,Ja, WHO ARE YOU!? vraagt Annelies, ,,do you have an ID?" Hij repeteert haar woorden, ,,ID?"

Annelies vraagt :,,do you speak English?" Nee, no English. Sprechen sie Deutch?" Nee, no Deutch. Godverdorie, wat hebben we nu weer aan "onze fiets hangen". Peter komt naar buiten. en vraagt:,, are you from Naok?' Yes yes hij is van Naok. ,,How much is it?" vraagt Peter. De man zegt:,,thirty euro, and showers, the showers are over there." Hij spreekt dus Engels. . Annelies schiet uit haar slof:,,30 euro!!!??" Peter zegt:,,no electricity no water! De man zegt: ,,tomorrow maybe water".Ja hoor! Dat gaan we niet doen. We zeggen te vertrekken. Peter staat oosterse saus te koken met kip en maakt dat eerst even af. Dan maken we eenvoudig en snel los en varen naar buiten om daar te ankeren. We passeren meerdere schepen waarvan we vermoeden dat zij ook zijn weggegaan in de loop van de dag. 1 zelboot met vlag van Hong Kong kwamen wij al tegen toen we Naok binnen gingen. Zij ankeren nu ook en de schipper die ons voorbij ziet komen zegt: ,,crazy, ons vroegen ze 45 euro".

Het wordt heerlijk vrij liggen en de katten vinden het hier ook leuk want er is op de kant een hoop te zien: bootjes, de lichtjes op de wal, rijdende auto's.  Prima overnachten hier.

23 - 24 september, Ormos Valtou schuilen voor een donderstorm

Het is even spannend bij het loshalen van het anker, omdat er mogelijk een ankerketting over de onze is gegooid- zo dicht ligt hier alles bij elkaar. Ja, ook nu nog eind september. De buren zijn wakker en lijken zich er niet druk over te maken. Wij ook niet, we gaan het zien. Onze ketting blijkt vrij te liggen en we vertrekken uit Lakka met de Genua uit. Er zijn al schepen weg en die zullen hoogstwaarschijnlijk een andere schuilplek zoeken of...men denkt; het zal wel meevallen. Een hoop zeiltjes richting Levkas, onder een volledig bewolkte hemel. In de zuidenwind die aantrekt en rollend water uit het zuiden meeneemt, motorzeilen wij binnen 4 uurtjes naar Mud Bay.

In de baai liggen twee schepen, een Engelsman en een Oostenrijker Jodelahie-tie. We gooien 35 meter ketting uit in 5 meter waterdiepte, rekening houdend met de sterke wind van vannacht tijdens het onweer. Mud bay/Ormos Valtou wordt veelal over het hoofd gezien of vermeden vanwege het ietwat troebele water. De visfarms van ooit - hebben de bodem bemodderd. Toch kan je een paar meter diep kijken. Het mooie van deze baai is de algehele geisoleerde ligging tussen lage groene heuvels en aan de voeten van de bergenvan Epirus. Het water in Mud Bay neemt direct de kleur van de wolken en de omgeving aan. Nu grijsgroen en in de zon varierend van diepblauw tot grasgroen. In de lagune achter een dam waar we niet ver vandaan ankeren, mogelijk oud visfarm gebied, hebben zilverreigers en blauwe reigers hun leefgebied gemaakt. Het is hier doodstil, alhoewel direct achter de heuvels de drukke baai van Igoumenitsa ligt. Je hoort alleen het gekrijs van de vogels. Aan de kust naast ons in groene dennen en bossages liggen een paar vissershutjes en bootjes aan de kant. Een weggetje loopt naar de top van de heuvel en naar de strandjes daarachter.

Met 19 graden en het voornemen om de voorraden op te maken deze laatste weken, kookt Peter zuurkool met spek. De katten zitten de laatste tijd achter het beeldscherm van de windows computer dat tegen de rand van het aanrecht staat. Hopend op een stukje vlees of snoep. Wij, ja wijzelf, moeten ons gaan inhouden want ze vragen nu de hele dag om lekkere dingen. De regelmaat was er een beetje uit in de dagen dat zij van streek waren.

We wachten in windstilte het komende verschrikkelijke onweer af. Tegen 23.00 uur flits het wat achter het wolkendek en Peter houdt het naderen van de buien in de gaten op zijn nieuwe app - lightning. Er vormen zich 4 stormen tussen noord Italië en Albanië. We gaan gewoon naar bed want het kan nog uren duren voordat het hier is met de traagheid waarmee het nadert. De lucht is zwart en ....we zien sterren. Mud Bay lijkt net zo'n veilige port te zijn als Porto Heli in de Argolische Golf. De buien draaien er omheen.

Om 02.00 uur verlaat Peter zijn kooi, want de wind wakkert aan, gewoon even kijken. Alles is goed. Om 02.30 waait het echt. Annelies denkt: daar is-ie. Peter zegt dat er haast geen wind komt; geen enkele weersite heeft veel wind voorspeld. Maar ja....

Annelies is waakzaam en Peter slaapt licht. De wind blijft bij 24 knopen. De boot giert heen en weer. Een boot naast ons is vertrokken, waarheen? Een catamaran herankert, want hij ligt te dicht bij de rotsen. Wind uit zuidoost, buien uit noordwest. We kijken op de app. De buien lijken achter ons langs te drijven, over het binnenland, en net niet boven Mud Bay. We zien flitsen in de verte ver achter Corfu en flitsen in de bergen richting Albanië. Maar hier geen noodweer en druppel regen.

Er gebeurt helemaal niets. We slapen tot 06.30 en binnen een uur slaan 4 enorme vuurflitsen in de verte in de grond. Het is nog ver weg. We kijken op Lightning en deze app bevestigt dat de buien om Igoumenitsa heen gaan en dan naar west Levkas en Kefalonia. Wat een geluk. De regen komt alsnog maar is meer een verfrissend gespetter dan een hoosbui - de boot is weer schoon. De katten zijn rustig. Over Freija is in de nacht een kleedje gelegd want ze snapt best goed wat die flitsen betekenen.

En dat was het dan. Ons ontbijtje nemen wij onder een bewolkte hemel. Het water is stil en groen. Geschikt voor een duik.Vreemd genoeg doet de naam Mud Bay mensen weerhouden van een zwempartijtje. Maar wij gaan er in. Het water is warm aan de benen en fris aan de armen.

Tegen de middag trekt opnieuw de wind aan en er is onweer op Thessaloniki. Het is een "Johannes Vermeer-lucht": met grjze en witte wolken en grote vlekken blauw. De temperatuur is alsnog 28 graden in de zon. Toch wordt er zeewater opgestuwd in deze kleine Golf of Stenon. En een binnenkomend zeilschip ziet het ankeren niet zitten. We liggen nog met 4 zeilboten, stabiel op kabbelend water totdat de zon ondrgaat en zoals altijd de wind gaat liggen en alles weer pais en vree is in de wispelturige natuur.

22 september, time to go - de aanzet naar Italië, van Preveza naar Paxos

Het weerbeeld laat zien dat er weer een onweer aankomt en veel wind. We hebben de Marina Prèveza gererveerd voor de veiligheid. Maar..als we die hier afwachten dan keert de wind en moeten we tegen de noordenwind in naar boven. Wachten lijkt geen optie want we moeten Griekenland uit. We hebben geen vergunning meer voor oktober. Dat zou ook zonde zijn van het geld want we gaan de boot op de kant zetten in Italië.

We bekijken de weersverwachting voor de hele week en houden rekening met een overtocht naar Italië in het volgende weekend, maar ook houden we rekening met een plotselinge grotere overtocht van 170 mijl al vanaf hier. Stel dat we snel weg moeten wezen voordat slecht weer voor weken losbarst. We doen dan nu een stukje naar Paxos. Daar liggen we beschut voor de zuidoostenwind en wanneer de wind keert naar noordwest is het daar ook wel uit te houden. We verheugen ons op ankerbaai Lakka, een van de mooiste in dit gebied.

Er is weinig wind en we zetten zeil, we kunnen uiteindelijk met de geringe zuidoostenwind bijna 6 knopen snelheid varen, toch ook een mooie prestatie. Na de middag valt hij even weg en draait dan naar  west en nog steeds kunnen we in een wat vlagerige wind zeilen tot aan Lakka. We ankeren op een steevaste plek. Het water is nog steeds 27 graden. De dagtemperatuur is 26 graden.

Na een hapje eten "buiten de deur" ter ere van de verjaardag van Peter, genieten we op de boot van Lakka baai waar het ondertussen is volgelopen met zeilboten. Oook al is het naseizoen, er liggen er toch nog 40. En vreemd genoeg moeten we zeggen dat we nu na enkele malen Lakka bezoeken, we Lakka niet zo bijzonder meer vinden. Komt dat dan omdat we al zoveel andere mooie (mooiere) plekken hebben gezien? En het is een soort camping. ,,Godvergetendruk", zegt Peter, ,,ze gooien bijna hun anker op je achterdek!"

Het koelt af. Helaas moeten we vermelden dat dit de eerste avond is sinds máánden- onvermijdelijk komt dat moment: dat de  sokken van Annelies uit de la getrokken moeten worden, zo verkleumd zijn haar tenen. Even overweegt zij een warm voetenbad, want de zee is nog steeds warm, maar uiteindelijk kiest zij voor de zachte droge sokken. We bekijken het weerbeeld en zien een enorme donderstorm ontwikkelen nabij Albanië die zuidwestelijk zal trekken en we besluiten die toch niet in Lakka af te wachten gezien de Corfu/Paxos-route van deze storm. We gaan ons verschuilen in Mud Bay, Ormos Valtou aan het vasteland boven Igoumenitsa. En wellicht gaat de storm daar niet zo tekeer.... zo schijnt dat op de weerkaart....

20 - 21 september, donderstormen

Herfst. 26 graden. Zeewater 27,5 graden. Wolken, regen, en dalende temperaturen.

Vanwege de zieke kat maar ook de dreiging van onweer, harde wind en regen liggen we in Prèveza, veilig aan de stadskade. We hebben een mooie plaats achter een hekje, dus voorbijgangers kunnen niet vlakbij de boot komen. De katten kunnen dus wat vrijer lopen. Ze zijn erg mak, ook Odin lijkt wat misselijk. Kan ook iets geks gegeten hebben maar er kan ook stress zijn.

Wanneer je 6 maanden in een relatief kleine ruimte leeft met elkaar met de zorg voor katten, met "weer en wind", met gewiebel, geklots, gepuzzel, zweet, zout dan krijg je soms het gevoel dat het een beetje teveel wordt. Om de woorden van Louis van zeilschip Zin' te citeren: je kleine bed, de beperkte ruimte, constant die scherpe zon, de hitte...Vuil op de boot, vooral haren zijn een verschrikking.

De kwestie dit jaar is eveneens: ons budget. We wilden dit jaar maximaal 2000,= uitgeven aan havengeld; daar zit Korinthe kanaal ook in en Dekpa en E-Tepai. En klop op de schouder: dat is gelukt. Maar dat betekent nog meer gepuzzel, want we hebben voor kades gekozen en geen Marina's. Of voor ankeren en geen kades. Dan is het soms niet comfortabel, of heb je geluidsoverlast. En dat kan stress geven. Vooral de laatste drie weken is het voor Annelies niet makkelijk geweest, waarbij heimwee opspeelt en de zieke kat. Ook in Preveza lijkt de plaats weer een goede keuze te zijn, maar je moet altijd iets inleveren en nu is dat de herrie van de rytmische bonsmuziek van het restaurant - na 17.00 uur steeds een tikje harder, gelukkig slechts tot 24.00 uur.

Ludiek moment: we meten de decibel overdag wanneer er ook een hoop mensen op de kade lopen. Al het geroezemoes is 80/90 decibel. Schepen aan kades vinden dat "gezellig". Opmerkelijk: de generator is 80/90 decibel. Mensen vinden dat misschien niet "gezellig". Het storende element aan een generator is dat het een constante toon is. Menselijke herrie heeft pieken en dalen.

Donkere wolken pakken samen en we halen zonnescherm weg en spullen die kunnen wegwaaien. ,,Het gaat alleen regenen", zegt Peter. Het is 03.00 uur en het gaat een beetje waaien. Dan komt er ineens toch een harde windvlaag. Wham! 37 knopen, een 8 Bft. En dan hebben we een ontzettende wolkbreuk. Het lijkt wel hagel zo hard en dik knallen de druppels op de boot. Uit het slaapkamerraam zien we in de verte niets meer. Overal is gigantisch onweer. De lichten van de stad en van Cleopatra Marina gaan uit. Meteen gaan daar de generatoren aan. Recht boven ons scheert de bliksem en explodeert de donder. Ligt ons schip goed vast? Ja, het ligt veilig en vast! De katten liggen stil. Verdacht stil, meestal betekent dat: berustend maar waakzaam. De oortjes staan overeind. Odin ligt naast Peter. Freija op de bank. Annelies doet een dekentje over haar heen en ze gaat er meteen onder liggen. Voordeel van de hoosbuien is dat de boot schoon spoelt. Dit even tussendoor om blij van te worden. Peter gaat naar buiten want de rubberboot is niet vast. Annelies heeft hem vanmiddag juist los gemaakt-beetje dom. De regen striemt op de huid van Peter. Annelies heeft spijt. Hij handelt snel in het noodweer en hij blijft aan dek. Geslagen door de regen. De buren zijn ook op hun boot. Iedereen staat paraat om motor aan te doen indien nodig. En dan komt de wind alsnog, maar is nu niet heel hard. Een knoop of 27. Het drukt ons dichterbij de kade maar niet tegen de kade aan, want onze ketting staat loeistrak. Je kunt geen 30 meter ver zien door het gordijn van water dat uit de hemel blijft vallen, knetterhard omlaag. Om 04.00 uur is het al voorbij. De wind ook. De temperatuur is ondertussen gedaald naar 20 graden. We gaan naar bed, misschien komt de slaap ook nog even. De katten vinden het maar raar, het voelt als het begin van de dag. Met een vol buikje met brokjes- een nachtmaaltijd- geven ook zij toe aan een tekort aan slaap. Alles is wel. Tenminste hier...

Wanneer we om 09.00 wakker worden lezen wij de nood-oproep op facebook van Mike en Ina van schip Quench, die voor hun veiligheid hebben moeten strijden in dit noodweer. In de Middellandse Zee valt het, als het valt-NOOIT mee, eerder tegen. Hun hel die prachtig neergezet is mogen wij in onze website publiceren.

Ina en Mike ons hart gaat naar jullie uit om wat jullie hebben doorgemaakt.

Seit 2 Jahren lebe ich nun auf einem 12,50 Meter langen und 4 Meter breiten Segelboot im Mittelmeer. Heute ist der 20. September 2019, Weltklimatag, ein Tag, an dem Menschen weltweit für den Klimaschutz auf die Straße gehen, demonstrieren, anklagen und zeigen, dass ein „Weiter So“ keine Option ist. Auch unser Segelboot Quench hat sich heute am Streik beteiligt. Holt das Popcorn raus und lest!

01:00 Uhr: Wir sind auf der griechischen Insel Kefalonia in dem hübschen Dorf Assos. Den Anker haben wir in der Mitte der Bucht ausgeworfen, 80 Meter Ankerkette hinterher, und zwei stabile Seilkonstruktionen halten Quench zusätzlich an den Felsen fest. Ich kann nicht schlafen und weiß nicht, warum.

01:30 Uhr: ich wecke Mike, wir prüfen die Wettervorhersage. Und stellen fest, dass gerade ein gewaltiges Unwetter genau in unsere Richtung aufzieht.

2:30 Uhr: Wir sitzen schweigend im „Salon“ und warten. Wetterleuchten erhellt die Bucht in regelmäßigen Abständen, doch noch hören wir keinen Donner und keinen Wind. Laptop, I-Pad, Kamera und Handys sind vorsichtshalber in der Mikrowelle verstaut, wo sie im Falle eines Blitzeinschlages geschützt sind. Es beginnt zu regnen.

2:40 Uhr: Die Hölle bricht los. Bereits die erste Windböe schlägt Quench fast gegen die Felsen, die sie doch vorhin noch so sicher festgehalten haben. Mike wirft den Motor an, schmeißt die Leinen ins Wasser und gibt Vollgas; ich schlittere zum Bug um den Anker einzuholen. Regen und Wind peitschen auf uns herab, der Donner und das Getöse sind ohrenbetäubend. 80 Meter Ankerkette sind lang, das Einholen scheint eine Ewigkeit zu dauern. Der Wind bläst Quench mehrfach fast um, schmeißt sie wieder und wieder bedrohlich nah auf Klippen und die anderen Boote in der Bucht zu, auf denen überall blanke Panik herrscht.

2:50 Uhr: Der Anker ist oben, ich krieche und rutsche auf allen Vieren zurück Richtung Cockpit. Mike kämpft hier nicht nur gegen Windböen und Wellen um unser aller Leben, sondern wird dabei auch noch von den Überresten unseres Cockpit-Stoffes wütend ausgepeitscht. Mit röhrendem Motor verlassen wir die Bucht, während ich die Überreste unseres Cockpitschutzes notdürftig festbinde. Es blitzt und donnert ununterbrochen. Der Regen macht es uns unmöglich, trotz der hellen Blitze irgendetwas zu erkennen; wir sind eingeschlossen in eine graue Wand des Schreckens. Ob es Kätzchen Bouboulina gut geht wissen wir nicht, denn auch unter Deck hat es ordentlich gekracht, sind offensichtlich Gegenstände herumgeflogen.

3:10 Uhr: Quench befindet sich noch immer in bedrohlicher Nähe zu den Felsen Westkefalonias, als der Motor plötzlich ausgeht. Das Unwetter tobt erbarmungslos weiter, bloß haben wir nun keine Möglichkeit mehr, unsere Richtung zu bestimmen. Es bleibt uns nur, die Segel zu hissen um irgendwie weg von der Küste zu kommen, auch wenn wir dem Wind damit eine noch optimalere Angriffsfläche bieten.

3:30 Uhr: Mehrere Versuche, den Motor wieder zum Laufen zu bringen, sind gescheitert. Der Regen lässt allmählich nach, sodass wir im Blitz nun die noch immer viel zu nahen Klippen bedrohlich vor uns aufragen sehen können. Unser Hauptsegel ermöglicht uns nur ganz allmählich, einen halbwegs sicheren Kurs gen Westen einzuschlagen.

3:45 Uhr: das Unwetter scheint halbwegs vorüber zu sein, der Wind nimmt ab – etwas zu sehr sogar, denn zu wenig Wind macht es uns schwieriger, Kurs zu halten. Unter Deck sehen wir etwas Weißes umherhuschen – Bouboulina ist nichts passiert! Wir sehen kurz nach unserer kleinen Admiralin, wechseln unsere regendurchtränkten Klamotten, während immer einer von uns am Steuer bleibt. So segeln wir bei nur noch 6-10 Knoten Wind dem Morgen entgegen. Währenddessen schlagen mehrfach unsere Batterien Alarm, und wir schalten alles Elektronische an Bord ab, was wir nicht unbedingt benötigen.

06:51 Uhr: ich schicke einen Hilferuf an 2 verschiedene Segler-Facebook-Gruppen, frage um Rat, was zu tun ist. Unser Plan sieht vor, irgendwie nach Nidri auf der Insel Lefkas zu kommen, wo eine sichere Bucht, mehrere Werften, Yachtausrüster und Ersatzteilläden warten. Zur Not müssen wir uns die letzten Meilen abschleppen lassen, auf die Gefahr hin, hierfür tief in die Tasche greifen zu müssen oder sogar unser Boot zu verlieren. Das Bergungsgesetz in der Seefahrt hat es da echt in sich.

07:30 Uhr: Als es hell wird kann Mike sich endlich ein genaueres Bild davon verschaffen, was das Problem mit dem Motor sein könnte, während ich Steuer und beide Segel übernehme. Der Wind ist abwechselnd zu stark oder zu schwach und kommt aus allen möglichen Richtungen. Lästige Wellen werfen Quench hin und her und machen es den Segeln fast unmöglich, in Form zu bleiben. Aber wir bewegen uns, und steuern ungefähr auf Nidri zu. Mike flucht unter Deck wie ein Rohrspatz, wir versuchen immer wieder, den Motor zu starten, doch er geht nach wenigen Sekunden stets wieder aus, bis er irgendwann gar nicht mehr anspringt. Während ich das Boot durch feinstes Segeljustieren auf Kurs zu halten versuche, erwacht die Segler-Community. Tipps, Telefonnummern von Bekannten, die gerade in der Gegend sind, Abschlepp-Angebote, Kontaktdaten von nützlichen Werkstätten, gute Wünsche und gedrückte Daumen – ich komme kaum hinterher, all dies aufzunehmen und an den verzweifelten Mike weiterzugeben. Ein immer wieder genannter Tipp lautet: meldet euch bei IBA (Ionian Boat Assistance) in Nidri. Gesagt, getan.

8:40 Uhr: Mike hat Paul von IBA das erste Mal am Apparat. Über die nächste Stunde hinweg sprechen die beiden regelmäßig miteinander, Paul gibt Mike übers Telefon Anweisungen, wo genau er was überprüfen/reinigen/… soll. Derweil nimmt der Wind schon wieder zu, erneut ziehen Regenwolken auf, und mit kleinstmöglichen Segeln steuere ich uns an der Südküste Lefkas‘ entlang, besorgt, erneut in ein Unwetter zu geraten. Zudem kommt nun die Insel Meganisi bedrohlich näher.

10:00 Uhr: noch eine Meile, dann muss ich scharf nach backbord in den Kanal zwischen Lefkas und Meganisi abbiegen. Jede Menge Boote sind unterwegs, neben Segelbooten auch große Fähren, und der Kanal sieht bedrohlich schmal aus. Wir haben nur unsere Segel zum manövrieren, der Wind bläst von Nord nach Süd durch den Kanal, das heißt wir werden trotz des vielen Verkehrs nicht drum herum kommen, mühsam dem Wind entgegen zu kreuzen. Ich glaube schon nicht mehr daran, dass der Motor nochmal anspringt, Mike aber gibt nicht auf. Er hat mittlerweile einen widerlichen Dieselgeschmack im Mund, doch sein Beharren wird belohnt. 0,5 Meilen vor dem Kanal hat er den Dieselfilter sauber, der Motor läuft an - und bleibt an. Und fährt uns, die wir unser Glück im Unglück kaum fassen können, sicher nach Nidri, wo wir erschöpft vor Anker gehen, um unsere Wunden zu lecken. Quench, you made your point. Der bittere Dieselgeschmack bleibt.

Unwetter wie jenes heute Nacht nehmen durch den Klimawandel weltweit zu. Was für uns EIN traumatisches Ereignis in einer kompletten Segelsaison ist, könnte schon bald zum Segelalltag dazu gehören. Quench will das nicht. Sie liebt das Meer, eine leichte Brise, das sanfte Vom-Wind-an-ferne-Ufer-getragen-werden. Und deshalb hat Quench heute gestreikt. Für’s Klima, für unseren Planeten, für die Meere und für ihren Seelenfrieden. Wir lieben unser schwimmendes zu Hause und bemühen uns nach Kräften, den CO2-Fußabdruck auf unseren Reisen möglichst gering zu halten. Tausend Dank an alle, die uns heute beigestanden haben.

Vrijdag

Nadat we al een plan hebben moeten overslaan: De spectaculaire (bij slecht weer: gruwelijke-) westkust van Levkas omvaren en ankeren in Varkobaai en Palairos, vinden we dat we nu ruim tijd moeten nemen om - ondanks stress en vermoeidheid maar misschien juist vanwege stress en vermoeidheid- in stille blauwe baaitjes te ankeren. Laatste momenten genieten van de ware Ionian. We willen een paar dagen uittrekken op de zee van Amvrakikos. In Vonitsa ankeren en kennissen zien en in het dorpje vertoeven aan rustig water. We zien op de kade van Preveza Ton en Anneke van de Lunde, we nodigen hen uit aan boord en spreken af om elkaar te ontmoeten in Vonitsa, op maandag wanneer er markt is. Plan is om daar te ankeren en ook Allan en Maggie te zien en op dinsdag Louis en Frank van zeilschip Zin'. Maar....het loopt allemaal anders vanwege.....bingo - goed geraden: het weer.

19 september, Lefkas naar Preveza, 9 mijl

Na 2 dagen ziekeverzorging en het wonderbaarlijke snelle herstel van Freija vertrekken wij naar Preveza. De poes is weliswaar levendig maar krijgt nog steeds medicijnen om de lever te herstellen en antibioticum. Vandaag geven wij geen anti-braakmiddel meer en geen eetlust-opwekkend middel, want ze vreet weer als vanouds. De blikjes met speciale paté brengen we terug naar de dierenkliniek, want Freija vind het ruiken als poep en eet het niet. In ruil daarvoor krijgen we Royal Canine snoepjes/voer voor kleine katjes. Het is benauwd op Levkas. De temperatuur is rond 26 graden en je zweet je rot-alles wordt klam. We halen de buiskap op bij de zeilmaker, een klein klusje is opgeknapt voor 30,=. Iets dat onder een gewone naaimachine niet past en dus niet lukt. We maken los met de hulp van Paul een Engelsman die al veel van de wereld heeft gezien, ook met de camper. Hij vertelt ons dat binnenkort het beheer van de stadkade zal overgaan naar de Marina: dat zal een prijs hebben.

We halen de brug van 11.00 uur en komen voor 1 uur aan in Preveza. Samen met nog een paar schepen. Ondertussen zijn we met klusjes begonnen en de matrasovertrekken van de logeerbedden zijn door Annelies in de wasmachine gestopt. Morgen brengen we de andere overtrekken bij Aris. Dit najaar doen we met het oog op de komende drie vaarjaren weg wat we echt niet nodig hebben. Alle restanten van de fabricage van zonneschermen gaan ook in de vuilnisbak. Ieder najaar ruimen we de boot op en we willen eigenlijk steeds minimaler leven op de boot. Alles staat maar in de weg en veel dat we bij aanvang van de reis dachten te gebruiken zijn nutteloos en gaan terug naar huis. Zo is gebleken dat veel hobbyspullen niet meer op de boot moeten blijven; onze nieuwe hobby is nou eenmaal reizen en schrijven

Klussen deze week:

• boot schoon spuiten
• onder de vloer schoonmaken
• olie en oliefilter vervangen
• lidl en My Market
• kastjes schoonmaken
• 2 slaapkamers schoonmaken
• bakskisten opruimen en weggooien wat weg kan
• airco opbergen
• sifon van de dieseltank nakijken
• webasto kachel eruit halen (TE KOOP)
• lekke stootwil plakken

15 - 16 september, naar Levkas stad, bezoek dierenarts

Het gaat niet goed met Freija, ze drinkt niet, ze eet alleen 6 brokjes in de ochtend. Ze is wel iets actiever dan de vorige dag maar het belooft geen goeds. We hakken de knoop door en gaan alvast naar Levkas en als het echt nodig is de volgende dag vroeg naar de dierenarts. We maken los uit mooi Miticas (overigens blijkt Myticas met een y een stadje noordelijk van de monding van de Golf van Patras, we zulen alle Myticassen verbeteren). De wind heeft hier aangetrokken en we liggen behoorlijk in kabbelend water, de boot giert wat in valwinden van twee kanten. Plus wind uit zuid die door de tunnel Miticas-Kalamos wordt versterkt. We varen de baai uit met voornamelijk wind uit oost die draait naar zuidoost. We zien tegenwoordig vaak aan het patroon van de zee wat we kunnen verwachten en in dit geval 180 windshift. Ruim van Kalamos vandaan krijgen we noordenwind. We doen geen zeil, we gaan door naar Levkas, ongerust over Freija.

We hopen een plaats aan de charterkade te bemachtigen, want vandaag, zondag, zou er wel eens grote uittocht van charterboten kunnen zijn. En dat klopt. We tellen er 32 op dat moment komende uit het kanaal van Levkas. Later zijn we omringd door zeilboten, over de 40. Het lijkt wel IJsselmeer alleen dan zonder groene muggen.

Er zijn 2 plekken aan de charterkade, niet veel dus. We schuiven erin en een van de jongens van de charterfirma helpt ons. Ook een Engelse meneer helpt ons, die hier 3 maanden overzomert. We kunnen niet dicht bij de kant want het is ondiep en Skadi schuift met de kiel de modder al in. We halen ankerketting op en dan is onze plank te kort. De charterjongens hebben een langere plank en gelukkig een brede want Annelies is niet zo goed in "koorddansen".

Met Freija is het halen en brengen en 's avonds geeft Peter haar een snoepje om haar lege maag te vullen. Ze geeft direct over en dat is een duidelijk teken dat we naar de dierenarts moeten, alle twijfel is weg.

We staan de volgende ochtend om 09.30 bij de kliniek tegenover de kade. De assistente doet de eerste onderzoekjes en de arts zal er zo aankomen. Het lijkt erop dat Freija een maag-darmverstopping heeft en daar kunnen we een laxeermiddel voor krijgen. Constantina, de arts, is er weldra en voelt aan Freija's buik en keel en onderzoekt de bek. Temperatuur is niet hoog, 38 graden. Ze wil bloed afnemen om dingen uit te sluiten zoals, leverfunctie, nierproblemen etc. Binnen zeer korte tijd stelt haar bloedproef vast dat twee leverwaarden van Freija niet goed zijn. Leverwaarde 1 is te hoog en leverwaarde 2 en 3 zijn niet eens meetbaar zo hoog. We begrijpen dat het kantje boord is met Freija. De dokter is er van overtuigd dat ze een vergiftiging heeft, zeer wel mogelijk opgelopen aan de kade/in het perkje van Astakos. De arts zegt trouwens ook dat de katten veilig zijn op de boot, maar als ze hier in Griekenland aan wal komen kunnen ze van alles oplopen. Dan zijn we nog goed gevrijwaard gebleven in onze reis tot nu toe.

Freija krijgt 3 injecties: antibiotica + maag stabiliserend + anti braken. Ze krijgt een infuus met vocht. We krijgen mee: Antibioticum pillen voor 10 dagen en leverfunctie-herstelpillen voor 1 maand. Speciaal voedsel in blikjes en multi nutricial pasta. We brengen Freija terug op de boot en leggen het getraumatiseerde katje in haar mand om even een paar boodschappen te doen. Wanneer we terugkomen heeft Odin Freija opgejaagd zo te zien aan de rugleuning van de bank die Freija wel eens open trekt om in een nis voor haar broer dekking te zoeken. Freija heeft flink overgegeven op de vloer, daaruit blijkt wel dat ze water heeft gedronken. Ze zitten allebei in de logeerkamer: Odin schuldig op een kleedje en Freija op een kastje, miauwend. Het duurt de hele middag voordat haar hartje rustiger klopt. We blijven bij haar en Peter zit naast haar. Ze eet nog niets maar haar staartpuntje kwispelt soms. Haar lichaampje moet hard vechten...

Ze blijft de hele avond buiten bij Peter liggen slapen en we laten haar gewoon maar lekker liggen. Als we naar binnen gaan krijgt ze een eerste antibioticum plilletje wat ze natuurlijk niet leuk vindt. Annelies heeft een klein beetje van het speciale voedsel in haar bakje gedaan, niet meer dan een eierlepeltje en plotseling spring ze op de tafel en eet daar de helft van op. Het is niet veel maar het is een begin, mogen zien we of ze meer gaat eten. Mocht dat niet het geval zijn dan hebben we nog een recept voor een paardenmiddel: Cortisonen om de eetlust op te wekken maar we hopen dat dat niet nodig zal zijn.

Morgen verder over onze patient.

13 - 14 september, van Astakos naar Myticas, delicaat oponthoud

De wind die voorspeld was komt niet en het ziet er allemaal nogal tam uit in deze hoek. En om de gulden middenweg te kiezen tussen twee geheel verschillende meningen over deze haven, kiezen we voor vertrek, na twee dagen verblijf in Astakos.

Het wordt een snelle tocht op de motor, o.a. omdat de winden van alle kanten komen. We naderen Kalamos en zijn op vaart naar Palairos noordelijk van Myticas, wanneer er ineens een geluid door de boot knalt alsof we hele tuinhekken hebben meegesleurd. Een krabbenkooi? Of een touw? De schroef hapert maar blijft toch nog draaien en Peter besluit te stoppen in de baai van Myticas om een duik te nemen naar de schroef. Op wat langzamer tempo varen we de baai in. Peter duikt meteen onder de boot en Annelies ziet de luchtbellen boven water komen. Dan is Peter alweer op het oppervlak en gooit de veroorzaker van de klap op het dek: een bikini. We hebben al van alles opgevist en in onze- en andermans schroef gezien, maar een bikinitop..../! Maatje 75C. Iemand hem kwijt? Meld je bij Skadi "wie-de-bikini-past-trekke-hem-aan".

We blijven een dag want we verlangen naar stil ankeren en zwemmen en dat kan hier zo mooi tussen de woeste bergen van Myticas, de groene heuvels van Kalamos en de verten van Ioniê. Al spoedig blijkt dat we hier wat langer moeten verpozen want we hebben opeens patienten aan boord: Peter heeft buikpijn en is misselijk, Freija geeft over en eet en drinkt niet meer, Annelies heeft een splinter van een cm. in haar pink net naast haar nagel. Na een dag op het water is Freija niet meer aan het overgeven, maar drinkt niet en eet amper. Peter geeft haar de volgende middag drinken door met een injectiespuit water in haar bek te spuiten. Hoera, het blijft in de maag. Peter ligt veel op bed, leest, slaapt en eet weinig. En Peter opereert de pink van Annelies. Een moment dat je beseft dat je een hoop medicamenten aan boord hebt maar geen fatsoenlijke pincet. En wanneer je de poes wil temperaturen blijkt er geen batterijtje in je thermometer te zitten. In thermometer nr. 2 zit een leeg batterijtje. Hoi, gelukkig hebben we batterijtjes gekocht bij de Lidl maar die zitten dermate vast verpakt dat we die er niet uit kunnen krijgen, het kost een hoop gewroet.

Freija heeft geen koorts maar we kijken het nog een dag aan en anders gaan we naar de dierenarts in Levkas stad. Dat betekent dat we hier even in het noorden blijven. Palairos, Varkensbaai, en Levkas. De weerberichten zien er voorreffelijk uit en we plannen om Levkas heen te varen op vrijdag, naar Preveza. Een van de laatste haltes. Het voelt een beetje gek zo nog te ankeren en niets meer te ontdekken. Je wordt heen en weer geslingerd tussen het gevoel nog zoveel te kunnen zien en anderzijds naar huis te willen. Hier te verblijven is prachtig  maar het voelt ook als volmaken van de laatste weken totdat de dag er is dat je op je overwinterplek moet zijn. Bizar: verplicht genieten.

10 - 12 september, passief in Astakos

Na een stille nacht, ook op de kade, ontwaken de katten om 06.00 uur. Het is nog donker. We gaan nu nog niet naar buiten. De Duitsers hebben 24 per dag de navigatielichten aan, je ken maar beter op zeker gaan niewaar? We doezelen wat en de katten spelen, mauwen, rennen elkaar achterna en ijsberen rond. Waarom gaan we niet naar buiten? Om 07.00 uur gaat Annelies naar de kuip. De katten volgen. Maar de kade is toch wel een beetje beangstigend. Odin keert terug naar Peter. Freija verkent de omgeving vanaf de boot. Die Deutschen ziehen ab. Schüss!

We doen een klusje: een 12 volt stekker aan de kuiptafel, lekker handig met al die telefoons, I-pads etc. Checken van de afstandsbediening voor de ankerlier: geen euvel gevonden maar het zou in de draad kunnen zitten. Klusje voor thuis in de winter. Nieuwe oogjes maken in de voetrail voor het net. Annelies werkt de website bij, hoofdstuk ankeren/havens en de routekaart op Google. Elke dag een uurtje, een stukje. We doen een rondje dorp. Niet veel aan, 2 goede supermarkten, veel café's, geen ijscokraam.

Astakos, betekent letterlijk 'kreeft', is een kustplaats in het westen van het departement Etoloakarnania. Het ligt in een diepe baai, op de hellingen van de berg Veloutsa, naast een vruchtbare vlakte, 85 km van de stad Preveza en 58 km van Agrinio. Het is een levendig stadje waar een haven is. Aan de haven zijn leuke tavernes en cafés. Vanaf de haven vertrekken bootjes naar o.a. Ithaki en Kefalonia. Naast de haven bevindt zich het strand van Astakos. De inwoners van het stadje houden zich met de visserij en de landbouw bezig. In dit gebied worden ook goede wijnen geproduceerd. Een belangrijke bezienswaardigheid in het stadje zijn de vele mooie traditionele herenhuizen. Ook het Agrabelou volkenkundig museum is erg interessant.

Helaas zijn die enkele traditionele herenhuizen een bouwval. De mooie balkons verraden een tijd van welvaart, van vergane glorie. We nemen een koffie op een hoekje van de haven waar we bediend worden door een meisje van 13, dat mag in dit land...Wanneer we de volgende dag een wandeling maken langs de rotskust komen we langs hotel Stratos en vragen daar of we ergens een scooter kunnen huren. De receptionist spreekt amper Engels en vraagt: ,,Scoo-ter?" alsof we het over een buitenaards wezen hebben. Ja, een scooter, broem broem. Nee, hij zou niet weten waar je dat kunt krijgen...Misschien in Nafpaktos. Nafpaktos....93 km verder. Kan je je voorstellen dat je in Vlissingen geen scooter zou kunnen huren en die dan in Breda moet halen? En dat terwijl hier iedereen een scooter heeft. In het ernaast liggende café zitten 4 Grieken op een terras en Annelies stapt erop af. Kalimera, do you speak English? Ja, één spreekt Engels. Maar een scooter....? ,,No, not in thís town!"

We geven het op en vervolgen onze idyllische wandeling langs de kust, allereerst langs het pronkstuk van het dorp: het herenhuis dat nog bewoond wordt, achter een groot blauw hek.

Neoklassieke architectuur
In totaal worden 21 huizen, typisch voor de neoklassieke architectuur van Astakos, beschouwd als nationale beschermingsgebieden. Het neoklassieke type huis omvat echter meer. De meeste van hen hebben prachtige fresco's in hun interieur, prachtig verfraaide plafonds en opvallende decoratieve details. Gebaseerd op de 2e periode van de Griekse neoklassieke architectuur, is de overheersende kleur in Astakos-huizen oker.

Ons pad leidt langs enkele kleine grintstrandjes met ligbedden en parasols, die nu niet meer geëxploiteerd lijken te worden. Hier en daar stopt een werkman om even uit zijn truck te stappen en in zee af te koelen. Het is hier nog steeds erg warm, eind van de week is het opnieuw 32 graden. Waar de kustlijn een bocht maakt onder dennen en boven rotsen staat een kleine kapel in een parkje met waterpompen en herten. Het complex bevat ook een restaurant en kippen- en pauwenhok. Duidelijk geschikt voor grote groepenbezoekers. Het is behoorlijk warm wanneer we teruglopen. Annelies heeft maar 4 uur geslapen en is niet in conditie. Ons leven op de boot bestaat uit weinig. We hebben ook een meningsverschil, en dat vergt energie. In een passieve toestand als deze komt er van alles naar boven...Daarbij komt eveneens om de hoek kijken dat Annelies het hier niet prettig vindt en voor Peter is het een prachtplek; alles in de buurt en we liggen vooral erg veilig. Want eind van de week komt er veel wind uit de bergen - niet uit zee dus we verwachten geen swell- maar ook regen en mogelijk onweer. Dus....ergens anders kunnen we beter niet heen gaan. Ook Nidri lijkt minder beschut de komende dagen. Maar voor Annelies geldt: zo dicht aan de straat is alle privacy weg en de katten zijn kwetsbaar als ze een stap op de kade wagen. De vraag komt bij Annelies op of we niet allebei gewoon moe zijn, toe aan thuis en dingen van thuis en wellicht moeten we volgend jaar eerder terugkeren.

Dan lijkt Freija aan de kade gewend te raken en waagt een stap over de straat. Peter en Annelies zijn het eens dat ze aan een tuigje moet. En op de rand van een verhoogd perk gaat Peter met de buurman zitten praten en met Freija aan de lijn in het gras. Je ziet haar bruine oortjes boven het groen uitsteken- een koddig gezicht.

We liggen naast een bekend schip van vorig jaar. Na een dag zijn we erachter waar we elkaar ontmoet hebben, en dat was in Agios Nicolaos-Zakynthos. Ina en Mike, ze introceren het nieuwe gezelschapsspel dat in Marina di Ragusa afgelopen winter een Hype was. Een combinatie van mens-erger-je-niet en het kaartspel "pesten". Zeker een verslaving en ook Peter gaat een vloerplaat meenemen naar huis om daar de gaatjes van het spelbord in uit te frezen. Ondertussen is de Allegra vertrokken naar Kalamos en wij wachten het weer af. Het plan om de westkusten van Kefalonia en Levkas te bevaren lijkt niet haalbaar met de wind- of we moeten tot dinsdag wachten. Kijk je mee op Windy? Zeg maar wanneer we moeten gaan.

9 september, van Myticas naar Astakos/Astakou, 15,4 mijl, Ionië op zijn mooist

We doen te voet eerst een rondje dorp en vinden een mengeling van ontluikende faciliteiten voor startend toerisme. En daar letterlijk tussenin het straatvuil, de katten, vervallen huisjes, oude auto's al dan niet in gebruik of achtergelaten om weg te roesten en een opgeknapte B&B of koffiebar. We passeren zeker 4 mini markets en we doen een paar boodschappen. Het trendy café heeft ook taartjes en we strijken neer aan de betonnen waterkant om te genieten van de blik op bergen, zee, huisjes en een steigertje, waar 1 zeilschip kan aanmeren om bijv. water te tanken. Wij twijfelen over de diepte daar en wachten een volgende haven af om de tanks te vullen. De kleine haven van Myticas biedt ruimte voor een schip of 8, er liggen een paar lokale boten aan een mooringlijn. Uitzichten tussen steegjes door naar de blauwe ietwat troebele zee, gelijk een gin-blue cocktail, zijn prachtig.

We laten de vervallen huizen voor wat het is met gemengde gevoelens. Myticas heeft zo zijn onbedorven charme terwijl aan de overkant alles verpest is door toerisme, winkels en troep uit China. Waar kies jij voor...?

De geringe wind staat zuid-zuidoost dus we kunnen zeilen en we kruisen een beetje sloom tussen vasteland en het groene bergachtige eiland Kalamos. Na 12.00 uur trekt de wind aan, we varen 2,5 - 3 knopen, - zachtkens gaat ons bootje. Dan is er een windshift van 90 graden en we varen in een rechte lijn naar kaap Petinari, 5 knopen op 3 bft.

Er zijn wat mooie plekjes vòòr de kaap waarvan 2 bezet door een visfarm. Eén ankerplek is erg open en geschikt voor 1 boot. We doen een stormrondje om de Tourviglia kaap en vlak daarachter ontvouwt zich tussen gekloofde beboste heuvels een mooie eenzame ankerbaai. Er is van bekend dat dit water niet helemaal helder is net als bij Mytica. Er ligt 1 schip aan een mooi goudbruin strandje met een enkele denneboom. We slaan hem over ook al is hij aantrekkelijk. En gelukkig maar want dan is er een opeens een behoorlijke valwind uit de hoek van de ankerbaai en we schudden allebei: uh uh nee! Geen goede plek zo tussen de bergen. Het schip dat er ligt is naar de andere kust gezwierd en ligt dus met heel veel ketting uit. Ook geen goed idee om daar bij te gaan liggen.

We varen aan de zuidkust met zuidwesten wind maar de wind gaat tollen met valwinden van 22 knopen. Een algeheel mooie tocht langs de groene heuvels van de zuidkant van dit gebied. We zeilen nog steeds maar de valwinden zijn zeer plotseling en ook variërend in sterkte en Annelies laat Skadi diverse keren voor de wind weglopen om de vlaag op te vangen. We zien Astakos opdoemen en besluiten het grootzeil, dat al een poos met een knik in de schoot is gezet, weg te halen en precies op tijd. Een valwind van 30 knopen raast over de boot.

Geen idee hoe de kade eruit ziet nemen we rustig een kijkje. De valwinden zijn vanuit de ruige bergen achter het stadje ook nog sterk en Peter zet Skadi perfect aan de wal. Samenwerking met Annelies die ketting blijft uitgooien want Skadi mag niet stoppen omdat de boot dan door de wind gegrepen kan worden. We worden geholpen door....Marco en Irana van de Allegra-wat een verrassing. Naast ons liggen ook Engelsen, pardon Schotten en Peter gooit er meteen een gewiekste opmerking over de Brexit in. En die komt goed gelukt aan. Tjonge jonge....we volgen de politiek op dit moment ook, maar vooral niet te fanatiek.

Na ons komt een boot Duitse grijze "honden" die geen boe of ba zeggen en hun ketting over de onze uitgooien. Peter staat voorop de Skadi en meldt dat, nog een keer en nog een keer maar ze zeggen niets en gaan keihard door. Wanneer 1 van hen roggelend langs onze boot loopt en op de straat spuugt weten we wat voor "volk" het is. Jawohl!

De kade is naar het idee van Annelies te druk en dat komt grotendeels omdat de katten hier niet veel vrijheid hebben: verkeer en mensen te dichtbij. We doen het ermee. Ook loopt er een zigeuner familie. We aanschouwen het tafereel van pa, oma en tiener. De tiener houdt de hand op bij een boot. De oma wandelt de kade en bekijkt alles...en de pa zit verscholen op een terras van een gesloten restaurant, onder een dikke boom, vrij onopgemerkt orders uit te delen. Vanavond halen we alles weg uit de kuip-dat is duidelijk.

Een restauranthouder tegenover ons begint zich in de loop van de avond irritant op te dringen. Hij heeft al kennis gemaakt met Peter, lokt Annelies naar de straat en neemt de plotselinge vrijheid om, wanneer Annelies hem een hand schudt, over haar wang te wrijven. Gadverdamme! En we krijgen een klein flesje wijn. Rot op man. Hij blijft toch steeds in de buurt. De katten zitten bij Peter en wagen de hele avond geen stap op straat. Annelies gaat binnen muziek luisteren en youtube filmpjes kijken met een bakje kwark erbij. Morgen bijven we, dat wordt nog wat met de kwal van dat restaurant.

8 september, van Nidri naar het vasteland Myticas, een ontdekking

Wind Oost zuidoost 2- 3Bft. Temperatuur 30 graden. Ojee wat koud: zeewater 29,6 graden. Half bewolkt.

Dag Nidri, we varen weg en komen heel misschien nog even terug. Maar als we vi de westkust van Kefaloni kunnen - als het weer het toelaat- dan varen we meteen naar Preveza. Een prachtig zeiltochtje en het is best nog druk met charterbootjes. De meesten vertrekken echter naar het zuiden. Wij weten dat het op het eiland Kalamos nog heel druk kan zijn: stapelen in de haven van het stadje tot wel 200 boten aan elkaar. Wij kiezen dus voor de stille overkant: Myticas aan het vasteland. Een vrij onbekend stadje en  een ruime mooie ankerbaai aan de voet van een bergmassief.

Myticas

Mytikas ligt aan de rand van een grote vlakte aan de westkust van het Griekse departement Etoloakarnania. Het is een departement waar de zuidelijke uitlopers van het Pindos gebergte uitkomen. En dat is duidelijk te zien aan de steile onbegroeide hoge hellingen die Myticas omringen. Een wild hoog landschap aan een vruchtbare vlakte. Indrukwekkend en fotogeniek. Het is een vissersdorp dat ongeveer een kilometer van het eilandje Kalamos ligt aan de Ionische zee. De kleine witte huizen met rode daken in Mytikas zijn tot aan het water gebouwd. Een beeldschoon gezicht vanaf de zee. Vanaf de haven van Mytikas wordt het eilandje Kalamos bevoorraadt, dagelijks varen er meerdere bootjes heen en weer naar het eiland. Het dorp is vrij nieuw want het is pas in de 19e eeuw gesticht door inwoners van naburige dorpen. De inwoners van Mytikas zijn van beroep vooral visser, landbouwer of veehouder

We genieten enorm van de natur: de bergen, de zee, het uitzicht en we zwemmen een paar keer. Er staat behoorlijk stroming dus we gaan niet te ver van de boot. Peter krabt de boot aan de onderkant wat af en verder bestaat het leven uit....nietsdoen, eten en slapen. Met een prachtige zonsonergang.

1 - 6 september, Ithaka en Lefkas, en zeilvrienden

Ben je ook in de September stemming....?

Été Indien of Indian Summer, de nazomer, oudewijvenzomer of sint-michielszomer is de periode van eind september tot half november waarin het nog zomerachtig weer kan zijn. Weliswaar daalt in deze tijd van het jaar de gemiddelde middagtemperatuur in De Bilt van ongeveer 20 graden naar 9 graden, maar er zijn ook regelmatig periodes die volledig aan de zomer doen denken.

In het Middellandse Zeegebied zijn de temperaturen niet meer heel hoog, de zon steekt niet meer, het zeewater is nog steeds warm. Er is minder drukte in de toeristenoorden. Je kunt comfortabeler autotochten maken langs de kusten en prettiger wandelen. En....voor veel mensen geldt tegenwoordig: een Cruise maken is in dit jaargetijde het mooist. De oorsprong van de Indian Summer ligt in Noord-Amerika en staat voor ene periode waarin het voor de tijd van het jaar, de herfst, erg warm is na een periode waarin het juist koud en herfstachtig was. Het is zonnig en de luchten zijn blauw, maar tegelijkertijd verkleuren de blaadjes aan de bomen. Oorspronkelijk werd alleen de periode in november zo genoemd, maar volgens klimatologen mag plotselinge warmte in september ook Indian Summer genoemd worden. Op facebook komen de foto's van anderen voorbij die in de bergen wonen, een bergpas rijden en de eerste sneeuw zien op 2100 meter. Bossen in de mist. Bloemen met dauw.

Vlikho baai laat zich van haar mooiste kant zien. Een plaatje uit een kalender. Een ansichtkaart die je aan het dromen zet en wij liggen er midden in. Elke dag beseffen wij hoe bevoorrecht we zijn. De dagen waarop je "klaar" bent met de periodes van 36 graden die 5 dagen duurde, daartussen de 33 graden die 10 weken duurde, de zon die je niet kon velen op je hoofd en in je ogen. Je constant ventilatie zocht in de boot of - gelukkig kan dat op Skadi tegenwoordig- de generator moet aanzetten + de airco in de kajuit om het uit te houden in de warmste uren tussen 15.00 en 19.00 uur wanneer de hitte op zijn ergst is. Boot onder alle zonneschermen, ramen dicht en siesta houden. Thuis zeggen mensen: heerlijk die zon. Je gaat toch wel naar het strand? Mensen... wij hoeven niet meer naar het strand. En we hoeven niet bruin te worden. We worden dat vanzelf in 6 maanden en we kunnen 6 maanden lang naar het strand liefst als het INDIAN SUMMER is.

De ochtend op Skadi begint natuurlijk met de katten die de zilte lucht willen ruiken en de tinteling van de dag die begint. Om 06.30 gaan nu pas de deurtjes open. Na het poetsritueel rent Odin naar buiten en zit op zijn troon-de Bimini. Freija volgt voorzichtig en blijft op de bank in de kuip over het water uitkijken. Odin rent over de boot en bekijkt als een soldaat op een wachttoren vanuit alle hoeken de omgeving en of er dreiging uit de verte is. Hooguit Bella, de kat op zeiljacht Zin'. Daarna imponeert hij zijn onzichtbare rivalen door over Skadi te paraderen op de giek te springen en hard mauwend heen en weer te lopen. Zelfs Freija is na al die jaren (8 ondertussen) geïntimideerd en blaast de aftocht: wanneer mijn  broer zo de ochtend begint, kan ik maar beter binnen schuilen.

Annelies geniet van de glasheldere spiegeling van water, beboste bergen en schepen, met een kopje koffie in de hand. Hier wil je nooit meer weg. In ons volgende artikel in magazine Boot spreken wij over onze tien mooiste ankerplekken gedurende onze reis tot nu toe. En Nidiri/Vlikho baai is er een van. We zwemmen nog niet in de baai want er zijn tientallen spiegelei-kwallen en heel groot. Ook een beetje viezig bruin van kleur, heel anders dan dit mooie exemplaar dat we op de Balearen hebben gefilmd. Ze zijn ongevaarlijk. Maar wel nieuwsgierig. Dat betekent dat er een kwal langs je benen glijdt in het water...nee, liever niet.

We ontmoeten hier de vrienden Alan en Maggie, Louis en Frank van zeiljacht Zin', en onze jonste vrienden van de camper: Geert en Ineke met wie we ontzettend veel gemeen hebben langs de kant van land en water. We nemen hen mee op een zeildagje en leggen Skadi op anker in Varko baai met zij mooie strand en heldere water. Ook ankert opeens de Paikea in Vlikho en we kijken uit naar nog meer bekende schepen. Nidri is een eindbestemming in de reis van velen. Een plek waar je op adem kan komen, je gepuzzel in de weerberichten kan laten vallen en de tijd hebt om van de laatste mooie ankerdagen in de natuur te genieten zonder de haast en de berekening om nog op tijd in je overwinterhaven aan te komen. Die is hier namelijk vlakbij. Voor de meesten is dat Prèveza, voor ons Crotone, zuid Italië. Als het moet kunnen we daar in 2 dagen zijn. Als het moet omdat zich wellicht opeens slecht weer zou aankondigen.

We bezoeken de nautische winkel maar vinden niets (tweedehands) van onze gading. We eten een ijsje, we wandelen met Louis en Frank langs de kust en genieten onder een pergola van klimplanten en druiven van een cappuccino, aan de waterkant waar de dinghy ligt aangemeerd, met zicht op de bergen en de bootjes. We kijken en nemen een slokje...We praten en Peter geeft veel advies over varen, energie, zonnecellen en zonbescherming. We gaan een hapje eten met hen en later ook met Maggie en Alan. We blazen weer eens het lekke kussen van ons Voorniksniebangniebootje op en varen naar Nidri voor een boodschap en een Pita Giros, het heerlijkste en goedkoopste diner a 2,50. In de boot begint de opruimwoede te kriebelen en Annelies maakt de eerste kastjes schoon. We doen de finishing touch aan het achter-zonnescherm dat nu elke middag en vroege avond gespannen staat met de schuin inkomende zon. Dit jaar stond werkelijk in het teken van hitte en zon-wering. De enige verandering die daar ook aan zou kunnen bijdragen is de aanschaf van een nieuwe koelkast die watergekoeld is en geen hitte meer de kajuit in blaast. Maar ja....

Op deze herfstdagen wordt het alsnog 31,6 graden in de boot maar het voelt niet meer belastend. Het stabiele weer dat we allemaal zo graag hadden gehad in het voorjaar is nu gekomen. Het seizoen is prachtig: we kunnen drijven in de ochtend en zeilen in de middag. De ankerplaatsen zijn niet meer zo vol. We gaan nog een kleine twee weken in de buurt van Levkas varen en overnachten in idyllische baaitjes en dan...naar Prèveza, en Lakka op Paxos, de laatste halte voor de transit naar Italië.