
Crotone immigranten 8000 euro pp betalen om in Europa te komen
30 augustus 2023 uit de krant en vlakbij Skadi
Derde landing van migranten in 36 uur in Crotone
Sinds zaterdagavond zijn 135 mensen afkomstig van de Turkse route gered
De aankomsten van migranten stoppen niet, zelfs niet vanaf de Turkse route.
Vanochtend heeft de CP326-patrouilleboot van de kustwacht in de haven van Crotone 55 mensen aan boord gebracht van een zeilboot van 16 meter die 26 mijl ten zuiden van Crotone werd onderschept en uit Turkije kwam.
Dit is de derde landing sinds zaterdagavond in de haven van Crotone, waar in ongeveer 36 uur tijd 135 vluchtelingen zijn aangekomen (53 op zaterdag, 27 op zondag en 55 vanochtend). Ook in deze groep migranten bestaat de meerderheid uit mannen, allen afkomstig uit Irak (33) en Iran (12); Ook komen er 3 vrouwen, 5 begeleide en 2 niet-begeleide minderjarigen uit Irak.
De ontschepingsactiviteiten werden gecoördineerd door de prefectuur Crotone en aan de kade beheerd door het immigratiebureau.
De migranten, die zichtbaar ook leden onder de hitte die ze gedurende de ongeveer vijf dagen van de overtocht moesten doorstaan, werden onderworpen aan een medisch onderzoek door het team van het Kwetsbaarheidsbureau van de ASP van Crotone, dat speciaal was opgericht voor noodsituaties zoals landingen. Het Italiaanse Rode Kruis zorgde voor verfrissingen voor de ontscheepte mensen en bracht ze vervolgens over naar het opvangcentrum van Isola Capo Rizzuto.
23 februari
Ongeveer 180 mensen, waaronder veel vrouwen en kinderen, werden gedwongen om "gescheiden in het ruim" van een oude caique te reizen, met toestemming van de smokkelaars om alleen naar buiten te gaan om wat frisse lucht te halen. Tot het drama van het scheepswrak. Het is een schokkend verhaal dat naar voren komt uit de rapporten van het onderzoek naar het zinken van de migrantengulet die neerstortte in een ondiepte in Steccato di Cutro, in het Crotone-gebied, waarbij 64 slachtoffers vielen.
Het onderzoek van de carabinieri, de financiële politie en de politie leidde tot de arrestatie van drie vermeende smokkelaars. Een 49-jarige Turk en twee Pakistani. De een is 25, de ander zegt pas 17 te zijn en pas in juni meerderjarig te worden. De jongeman werd ondervraagd en ontkende de beschuldigingen, waarbij hij beweerde zelf een migrant te zijn.
Tijdens de overtocht, zo meldt een getuige, "beheersten de smokkelaars de menigte, ze lieten ons naar boven gaan om te ademen en lieten ons vervolgens onder in de boot gaan". De overlevende beschrijft "een Turk die een tatoeage op zijn rechterjukbeen had", "hij navigeerde niet maar gaf bevelen aan de andere bemanningsleden. Hij zat altijd. Toen waren er nog twee Pakistanen, waarvan er één de overbrenging van Izmir (Smyrna, red.) naar de eerste boot verzorgde”, zegt de overlevende, gehoord door de gerechtelijke politie.
De migranten vertrokken op 22 februari om 03.00 uur. Maar ze bevonden zich niet op de boot die afgelopen zondag bij zonsopgang op drift zou zijn geraakt, maar op een boot die wordt beschreven als "nieuw, gemaakt van ijzer, wit van kleur". Niettemin stopte ze na ongeveer drie uur varen vanwege een motorstoring. "Hij had motorproblemen, er kwam rook uit de machinekamer."
Dus kort daarna werd de romp vervangen door de houten caique, groter dan het vorige schip, maar in nog slechtere staat. Vervallen, zonder stoelen, met plassen diesel die de passagiers nat maken.
Ongeveer vier uur voor de aanvaring met de boot ging een van de twee Pakistanen naar het ruim en vertelde ons dat we na drie uur op onze bestemming zouden aankomen. Hij kwam een uur voor de crash opdagen en zei dat we onze koffers moesten pakken en ons klaar moesten maken om uit te stappen, want we waren er bijna. Opeens begon de motor te roken, er was veel rook en het rook naar verbrande olie”, vertelt een van de getuigen. En plotseling “begon de boot water te nemen en te kantelen”.
Op dat moment is er paniek. "Mensen begonnen te stikken en naar boven te klimmen, iedereen schreeuwde om hulp", terwijl de smokkelaars probeerden te ontsnappen: "Ik zag dat de Syriër en twee Turken een rubberbootje opbliezen en wegrennen. Ik zag niet wat de Turken ermee deden de tatoeage op het jukbeen omdat ik erover dacht mijn neefje te redden”, staat in het rapport.
In de rapporten staat ook het verhaal van de reis die aan de zeeoversteek voorafging. Getuigen meldden dat ze ongeveer 8.000 euro hadden betaald om naar Europa te komen.
,,Ik verliet Syrië in 2015 om Turkije te bereiken, waar ik acht jaar heb gewoond - zegt een van de getuigen -. Ik woonde in een stad in Turkije en werkte als vloer- en metselaar. Na zoveel mislukte pogingen om naar Italië te komen, waar ik werd gearresteerd, heb ik bij deze laatste gelegenheid via Facebook contact opgenomen met een zekere Abo Naser, een Palestijn die ik ontmoette via een vriend die deze reis organiseerde".
,,Eenmaal in Turkije en om Izmir te bereiken, zat ik in een huis in Istanbul waar ik en anderen zich een nacht schuilhielden. Toen ik 's nachts met 130 andere mensen in een vrachtwagen in Izmir aankwam, ontmoette ik een Pakistaan die vervolgens aan boord ging tot ik in Italië aankwam. Deze persoon bleef bij mij omdat hij mijn neef betrapte tijdens het filmen met zijn mobiele telefoon en hem uitschold, tot het punt dat ik ruzie met hem kreeg. Vanaf hier liepen we ongeveer drie uur door een bos totdat we bij een strand aankwamen. Ze verzamelden ons allemaal op één plek en we wachtten een tijdje totdat iemand de boot met een lichtsignaal overbracht. Een eerste boot arriveerde en we werden aan boord genomen. Toen de reis eenmaal begon, kreeg de boot na een paar uur pech en het personeel en de bemanning lieten een tweede boot komen waarop we moesten instappen".
,,De tweede boot "kwam aan met vier mensen aan boord". “De tweede boot werd bestuurd door een Turk en een Syriër. Ik herinner me dat de Syriër zwaar gebouwd was en ook monteur was. Dan was er ook nog een Turk die een tatoeage op zijn rechterjukbeen had en die niet reed maar bevelen gaf de hele boot. Hij leek mij een soort baas omdat hij bevelen gaf aan de anderen. Toen waren er twee Pakistani".
Het aantal bevestigde slachtoffers van de tragedie van zondag aan de Ionische kust van Calabrië bedraagt 64. Vanochtend heeft de zee het lichaam van een man teruggegeven, precies op het strand van Steccato di Cutro, op korte afstand van de plaats van het scheepswrak. Het kunnen veel meer lijken zijn dan de gevonden lichamen: op de caique die woensdag de 22e vanuit Izmir vertrok, bevonden zich tussen de 150 en 180 mensen.
Deze tragedie is de op een na ergste schipbreuk van vluchtelingen na die van 2013 op Lampedusa.
Wij Nederlanders vragen ons zo vaak af: wie zijn die mensen die op de vlucht zijn? Oorlogsvluchtelingen? Economische vluchtelingen! Zeilschepen worden gestolen en gebruikt voor het transport van vluchtelingen. Reken eens uit hoeveel de ronselaars verdienen. We kunnen er niets aan doen dat mensen misbruik maken van mensen en in mensen handelen. Het is altijd geweest en zal altijd bestaan. Je zeilschip krijg je nooit meer terug. De vluchtelingen zoeken een nieuw bestaan al was het maar tomatenplukker. Alles beter dan wat het was. Zoek je geluk en later kan je familie ook komen. Hebben ze er recht op? Willen wij ze hier in Europa? Irakezen, Bengalen, Pakistani.
Een enorm probleem voor Italië en Europa.

30 augustus Italië versus Griekenland - cultuurshock
Een héle andere wereld Calabrië Crotone. De bergen? Ja. De mensen? Ja. Het vuil....De door vluchtelingentransporteuurs gestolen en door de douane opgebrachte zeilschepen - de groep wordt almaar groter, tientallen...
De mensen. Ze joggen elke ochtend en avond langs de haven. De mensen in de haven zeggen niets. Geen gedag. Schaamte? Trots? Je bekijkt ze vanaf je stukje Holland aan de "banchina" ofwel het ponton, en je observeert de Italiaanse bootjesbezitters als ze naar hun plezierbootje lopen en gaan vissen op zee. Of als ze naar hun zeilschip lopen of , hallo, naar hun motorjacht. De buurman zegt niets. Op het ponton ligt een prachtige nieuwe witte waterslang. Aangezien het schip van de buurman wit is, want zo doe je dat misschien, heb je als slang waarschijnlijk ook een witte. Net als je T-shirt of je pet. Peter pakt de slang om water te tanken en even later komt de gezonnebrilde buurman en vraagt of Peter klaar is. ,,Or I go to my boss". Huh versta ik dat goed? Wat bedoelt hij. Is hij obstinaat en gaat zijn baas erbij halen. Verstaan we het niet goed omdat hij geen goed Engels spreekt. Bedoelt hij "hose"? Annelies zegt:,, je mag zijn slang zeker niet gebruiken". Peter ziet op het T-stuk van het ponton eenzelfde witte slang liggen. ,,Daar ligt er ook een, die slang is niet van hem hoor, die is gewoon van de haven". Dat zijn van die dingen die in in een ander land niet kan doorgronden. De vriendelijkheid die onbevooroordeelde openheid van Grieken is er al niet. De taal is anders en als Italianen Engels proberen te spreken dat verstaan wij het verkeerd en concluderen dus iets negatiefs. Is dat Nederlands? Zijn wij achterdochtig en moeten we het zo niet opvatten? Maar aan zijn gedrag af te leiden zijn we al helemaal niet welkom. Geen buongiorno, geen waar komt u vandaan? Hallo ik ben Mimo! De rug wordt toegekeerd. Dus je zegt ook niet hallo ik ben Peter.
Na enkele uren is er al zoveel antipathie af gestraald van de buurman dat wij onze kop dicht houden. Arrogantie? Ja Nederlanders ook. We doen gewoon maar het is echt een andere wereld. De met blote voeten in zwart gelakte lofers, jongemannen. De zonnebrillen en fladderjurkenmevrouwtjes met maniertjes, de etenstijd, de langebroeken cultuur: na 19.00 doe je geen korte broek meer aan en zeker niet naar je eettent. Alhoewel...na 5 jaar lijkt er wat verandering in te komen net als in de bekwaamheid wat Engels te spreken. Jongeren van 13 zijn nu 18 en spreken wat Engels. Ouders van die jongeren durven het soms ook aan. De buurman is duidelijk niet van het Engels. Als je je hele leven alleen maar in Italie hebt gewoond en vakantie hebt gehouden, gewerkt met Italianen, of kapitein op een Italiaanse jachtje van 70 meter bent geweest, dan hoef je geen Engels te spreken. Je kent 10 woorden en daar kom je wel mee verder maar een gesprek met mensen die het wel goed kunnen spreken? Poe das echt lastig. En dan blijken Annelies en Peter Italiaans respectievelijk Spaans te kunnen spreken. Mensen van de wereld. Wie ben jij dan? Als kapiteintje van een motorbootje...
Na drie dagen is het ijs wat gesmolten. Wij hebben ondertussen begrepen dat Mimo een hele aardige man is, want iedereen groet hem vraagt hoe het gaat, is begaan. Wij zeggen buongiorno of grazie. Hij zegt "prego". Verder is het een duidelijk: motorjacht tegenover zeilschip-cultuurtje. Met motorbootvrouwen die zeer gebruind en luidruchtig de kapitein omarmen, binnen het toneelstuk "kijk mij eens". We zijn binnen en ineens staan er 3 Italiaanse mannen buiten die nooit gedag zeggen maar nu een vraag hebben. Blijkt dat de pizzabezorger de boot niet kan vinden waar hij moet afleveren en dus vragen de ponton-Italianen of wij pizza hebben besteld. De volgende morgen wordt er door twee van hen dan wel gedag gezegd. We beginnen er duidelijk een beetje bij te horen.
De stand van Skadi.
Ze is te koop, vraagprijs is gezakt. De makelaar heeft contact over Skadi met enkele potentiële klanten. Ze komt niet nu. Wij gaan gewoon door met inpakken en aftuigen. Vandaag de zeilen. Alles mag in de winterstand. We hebben helemaal geen zin in een klusje, de linnen jaloezietjes schoonmaken, of die losse deurkruk maken of nog eens een "lapje over de kastjes halen". Opeens zegt Peter blij :,,kijk ik heb een nieuw rubber in de koelkastdeur gezet, dan sluit hij beter". Goed zeg, top! We houden van Skadi maar waarom zouden we ons veel inspannen als we toch geen makelaar gaan zien. En de mensen die willen kopen moeten de boot nemen zoals hij is en misschien is ze gewoon al erg netjes. We gooien ondertussen onze 6-de zak ongebruikte nutteloze voorwerpen en vuil weg. We pakken kratten in en we zoeken naar een dakkoffer. Het idee om spullen per post naar Nederland op te sturen is ook aantrekkelijk. We krijgen die tip van 2 mensen. Dan komt Elio op de proppen met een oude dakkoffer. Hij ligt op een puinhoop op de werf. We sjouwen hem mee naar de auto en naar de banchina en soppen hem. Hij knapt echt op. Dan hebben we nog draagbeugels nodig en Gianni en Antonio van de werf zeggen dat er een winkel is waar we dat kunnen vinden. Het is een shop in accessoires, genaamd "tuttautobatti".
De straat is 1 richting verkeer en er is geen parkeerplek. Peter rijdt onze auto de stoep op. Meteen komt er een klein autootje: toet-toet. Een Italiaan draait het raampje open en bla bla. We begrijpen dat hij ons waarschuwen wil: als de politie langs komt krijg je op zeker een bon! Nou, Peter denkt dat de winkeleigenaar dan wel even zal babbelen met de agent. En je weet hoe dat dan gaat: als de agent een klant is, is er niks aan de hand.
De jongeman Giuseppe spreekt mooi Engels, zijn woordenschat is niet heel groot maar met Spaans en Italiaans erbij begrijpen we veel. De vader blijkt een achterneef te zijn van Elio en dat schept meteen een band met ons. We staan gezellig te praten. Zo kan het ook. Overigens staan we versteld van inspanning van mensen om ons te helpen als we een probleem moeten oplossen. In Griekenland en hier. Familie en vrienden, worden er desnoods bijgehaald om de oplossing te bedenken. Nou, ga maar eens naar een winkel in Nederland: ,,als het er niet staat dan hebben we het niet".
Giuseppe probeert in de dakrichel de pennen te monteren waar de steunen op moeten, maar in de gaatjes zit roest. Je kan die pen erin draaien wat je wilt maar hij gaat niet diep genoeg. De vader van Giuseppe en zijn twee vrienden die hem komen halen komen erbij staan en bedenken ook een oplossing. Giuseppe heeft geen WD40. Peter ook niet. Annelies krijgt een idee:,, naar een ferramenta?" Een ijzerwinkel. Nee, die is nog dicht. Dan loopt Giuseppe naar een garage verderop. Wie zou dan doen? Zou je in Nederland bij een winkel die service krijgen? Giuseppe komt met een spuitbus terug. Edoch...zo snel is roest niet opgelost. We gaan naar de boot en de koffer mag in de winkel blijven staan. We hebben wel een ijsje verdiend en doen een tussenstop in de stad. En hop meteen een parkeerplek voor de deur van de siciliaanse ijszaak. Wat een geluk. Even om je heen kijken of er geen vluchtelingen geld proberen af te troggelen door te doen alsof ze parkeerplekregelaar zijn....Peter gaat aan de slag met zijn eigen gevaarlijke spuitbus en krijgt de pennen er diep genoeg in.
De katten beginnen door te hebben dat er iets groots gaat gebeuren. Als "het huis" vol gaat staan met kratten en dozen dan is er iets gaande. Gisteren pakte Peter het bosje kattenriempjes en Freija zag het. Ze dook meteen in de speeltunnel. ,,Nee, we gaan niet naar de dokter". Er ontstaat soms wat onrust en ze gaan niet graag naar buiten behalve als het donker is. Het is ook hier te druk op het ponton; het is hoogseizoen met drukke mensen. Maar we zijn dicht bij ze, aaien ze veel geven veel aandacht en snoepjes en het duurt niet zo lang meer tot ze de vrijheid van ons huis weer hebben.
Afscheid van Skadi. Peter heeft de klik volledig gemaakt al zal het - net als bij het aankomen in Crotone - best even moeilijk zijn als we weglopen en naar huis gaan rijden. Dag Skadi. Annelies heeft huilmomenten. Bij het pakken van simpelweg dat 15 jaar oude Beneteau ontbijtbordje, bij alle herinneringen. De boot is niet zomaar de boot waar je een aantal jaren mee vaart en dan verkoopt. Skadi is namelijk een symbool. Skadi - nogmaals - staat voor het nieuwe leven, de omslag in het leven van Annelies. De prins met het witte schip. De redding uit de nood. Annelies ligt in de slaapkajuit als in de indianentent. De bescherming van de slaaphut, de plek die verdriet en geluk ademt, waar Annelies rust vindt en ontspanning en zeker ook weldaad in tijden van veel pijn. Hoe kan je die boot nou verkopen!? Maar het moet. Ook als we nog 3 jaar zouden doorgaan em misschien per auto naar Igoumenitsa rijden met een oversteek met de Ferry. Ook dan zouden we overwegen hem alsnog te verkopen. Ach, kon je maar met een toverstaf de Skadi klein maken en op de vensterbank zetten.
Maandag wordt ze hopelijk uit het water getild. Echter is het weerbeeld weer bijgesteld en zien we opnieuw stormen komen...Peter wil als alles volgens plan kan gaan, woensdag al weg rijden. We boeken nog geen B&B, want je weet nooit...
Vanmiddag wordt bij de onderdelenshop de dakbox dus op de auto gemonteerd.
Het loopt als een trein hier. Het praktische tegenover het emotionele - een trein van mooie herinneringen.

25-26 augustus, van Prèveza naar Crotone-Italië 180 mijl
De eerste geluiden zijn om 06.30 van de buren: de Servische buurman heeft 2 gasten aan boord gekregen en ze zitten luid te praten.
Het is heel gek maar bij elke handeling ben je je heel erg bewust dat het de laatste is. Of je nou een route instelt, de zonneschermen oprolt, de achtertros losmaakt....
We verlaten Griekenland. Het anker zit muurvast en ligt recht voor ons, we trekken het handig los om 07.45 uur. De katten in de manden en dag Prèveza. Peter heeft de Tag met nog een klein tegoed aan de Nederlanders verderop gegeven. De schippers van de boot uit 'sHertogebosch. Maar ja, hun elektrapaal is van slag en ze hebben gewoon altijd stroom. Misschien weten zij wel een ander blij te maken aan de kade. Ook zij zetten hun boot te koop. ,,We liggen alleen nog maar aan de kades, van zeilen en grote ondernemingen komt niets meer de laatste jaren".
Boven de bergen van Centraal Griekenland en de Peloponnesos hangen donkere wolken en er is onweer voorspeld. Hoeveel daarvan ook de kusten raakt weet je pas kort van te voren. Wij varen ervan weg, het ruime sop op. De zee is kalm er is 1-2 Bft wind uit west. Een ellenlang stuk, al jaren niet meer gewend samen. Veel afleiding is er onderweg niet. Wel opeens vissen die opspringen en dat duidt op dolfijnen: we zien er 1. Hij springt heel hoog in de lucht en na een mooie salto is hij verdwenen. Later spotten wij een grote dolfijnensoort maar het lijken meer walvissen: bruine vinvissen of dergelijke. Een familie vinvissen die aan het foerageren is.
Plotseling is de stuurautomaat de weg kwijt en we draaien in een enorme bocht terug. Peter ,alert, grijpt direct in. Annelies was begonnen op Polarsteps een paar updates te schrijven deze reis, maar daar ziet ze dat de route allemaal zigzagtrajecten, heen en weer en heen en terug, aangeeft en de verhaaltjes staan daardoor ook door elkaar heen. Heel vreemd. Daar heb je niets aan dus ze wist het hele reisverhaal. Nu pas kunnen jullie het dan lezen.
Om 14.25 uur valt internet weg en we zijn, net ls vroeger (2015), van de wereld afgesneden, griezelig maar heerlijk alleen. We hebben 40 mijl achter ons. Het wolkendek zijn we nog steeds niet kwijt. We zien een cruiseschip, een vrachtboot en geen zeilboten nog.
Peter heeft weinig trek. We maken geen maaltijd maar eten een cracker of twee. De katten eten niet meer als de nacht valt. We doen een tuigje om bij Freija en Odin krijgt hem nog niet: hij zit altijd als een slaaf bij Peter (of was het andersom?) Laat in de avond wordt onze aandacht eindelijk eens vastgehouden door een schip met veel licht aan de horizon. Vaart hij nou van zuid naar noord, of met ons mee? Het is een Costa cruisschip. Costa Pacifico. Af en toe hebben we toch een streepje 3G en Peter ziet dat hij naar Taranto vaart. Hij komt van Santorini. Niet zo'n hele bekende route, de meesten gaan van Cycladen naar Corfu en de Adriatic in - in 6 dagen een rondje Medplekken. De Costa heeft onze aandacht en Peter zegt:,, fijn als je een uur lang ineens afleiding hebt".
Door een windgebiedje van 2 Bft dat voor ons gepasseerd is, is de zee klotserig en bonkerig en super vervelend. Er is geen sprake van te bed gaan want je ligt niet lekker in je kooi. De katten komen nu zeker niet meer uit hun manden want op de poepdoos is het kermis. Tegen 23.00 uur is de zee vlakker en ligt Skadi rustiger. We gaan en gaan, constant met 6,5 knopen snelheid. Soms lijkt er wind maar hij is tegen en 2 bft op zijn hoogst. Geen zeil erbij. Doorgaan.
We zijn op de helft. Annelies gaat naar bed en neemt geen slaapmiddel. Ze stort in tot 04.30 uur Griekse tijd en dan sluipt ze naar de kuip. Peter slaapt steeds 45 minuten en dan gaat de wekker. De katten zijn stil in de manden. Peter's wekker gaat en hij ontdekt Annelies op de kuipbank. En ineens hebben we Italiaanse tijd - het is een uur vroeger. We speuren de horizon af naar twee schepen die volgens Navionics ook op vaart zijn naar Italië, ze varen schuin achter ons. We zien geen lichtjes wel ongelofelijk veel sterren. Oja, zo was het óók toen we van Menorca naar Sadinie voeren - ooit.
Zonsondergang en zonsopgang zijn een der mooiste inspiraties voor fotoreportages en Annelies klikt wat af. Het wordt licht. Heel langzaam. De katten beseffen het ook en we maken het tuigje los. Peter neemt Odin mee naar binnen. Ja, je mag echt op de bak. Nee, het schommelt heus niet. Na het poep- en eet- en drinkritueel gaan ze terug naar boven en in hun mand. Gedrild, maar ook weten ze dat die mand staat voor veiligheid. Want die bewegende grond in de verte die de mensen zee noemen, die vrezen ze.
En zo hebben we nog maar 40 mijl te gaan. Er hangt een mist op zee en alles voelt en ruikt dampig. Het is 28 graden en de zon komt weer medogenloos pesten. Zon - een weldaad in je vakantie maar op zeilreis vaak een verwensing. Net als wind. De kust van Italie is alleen nog te zien op de Plotter , de twee achtervolgende zeilschepen die iets harder varen dan wij, zijn ook nog niet in zicht. Een MSC vrachtschip is gepasseerd. Peter slaapt...
Een van de volgende zeilschepen blijken wijzelf te zijn; beetje verkeerd gekeken. De ander voer richting Roccella Ionica maar zet nu duidelijk koers naar Sicilië. We denken dat ze net zo uitgekiend zijn als wij en de beste oversteekdag hebben gekozen voor een lange afstand. Als je nu kijkt op de weersvoorspelling voor volgende week dat is het niet ons soort weer. Te hoge golven en tegen. En te harde windvlagen. We zouden in de knle komen met vertrek uit Griekenland en of niet en Tepai betalen of niet. Moeten wachten op Erikoussa of 5 dagen wachten op de hak van Italië in de marina van Santa Maria die nu duur is en waar altijd swell staat. Een en al ellende dus we hebben er goed aan gedaan om nu te vertrekken.
Vlak voordat we Crotone in zicht hebben spotten we kleine dolfijntjes op jacht. Dan doemt de stad op met zijn kleuren en bergen en het is zo een bekende plek voor ons en de thuiskomst die de laatste is roept emotie op. We pakken elkaar even vast. Skadi is spoedig niet meer van ons en we zullen haar missen...
Pasquale neemt de lijnen aan en geeft ons 2 mooringlijnen terug. We liggen aan het lange ponton tussen Italiaanse motorboten. Peter haalt meteen de auto, die heeft overzomerd op de werf van Elio. Morgen gaan we al e.e.a. ordenen. Mogelijk komt de makelaar al gauw naar onze boot kijken samen met een geinteresseerde koper.
Plan is hier een kleine week te liggen en de auto in te pakken. Dan de boot omvaren naar de werf. een paar dagen op de kant staan en dan weg rijden.
Onsze volgende blogs zullen jullie op de hoogte houden van wel en wee, van afscheid van Skadi, de autoreis naar huis waar we 1,5 jaar niet geweest zijn en misschien van de verkoop van Skadi.

25 augustus, afsluiten van 9 zeiljaren Middellandse Zee
,,Travelling is a brutality. It forces you to trust strangers and to loose sight of all that familiar contact of home and friends. You are constantly off balance. Nothing is yours except the essential things - air, dreams, the sea, the sky - all things tending towards the eternal or what we imagine of it". (Cesare Pavese)
Skadi is klaar om ons voor het laatst naar de thuishaven te varen. Vertrek om 07.45. Katten rustig en springen meteen in hun mand als de motor aangaat. Zonneschermen zijkant schip liggen klaar voor de intense zon maar het lijkt erop dat we wat nevel hebben. Je hoeft niet emotioneel te zijn maar toch is het een gewichtig moment die laatste afvaart voor ons.

24 augustus, Preveza
Alle wensen zijn vervuld. In de stad halen we een mooie gietijzeren beugel voor de tuinslang, broodjes, laatste boodschappen bij de supermarkt. De grote winkelstraat is druk als altijd met de Griekse mannen in de mannencafes, aan koffie, ouzo of bier met een kleine schotel pikantjes erbij. Wij lopen door de weer toenemende hitte naar de beoogde winkels en komen verlept thuis. 34 graden, tjonge het valt mee. Ook vannacht viel het mee: 28. Geen airco aan gehad, het ging net.
Het gesprek van de dag: wanneer gaan we oversteken naar Italie. De weersvoorspellingen hebben ons eerst beloofd dat we toch nog een route langs Corfu konden doen volgende week. Vandaag lijkt alles dubieus. Kijkend naar het weekend van 1 september gaat het zeer twijfelachtig worden of we comfortabel over kunnen: geen wind, teveel wind, hoge golven, weet jij het?
Na een lunch van vers brood van de bakker hakken we de knoop door. We nemen geen risico. Straks kunnen we Griekenland niet uit, moeten we weer Tepai betalen, moeten we schuilen, een en al ellende. Geen risico: we varen morgen naar Lakka en dan verder om 24.00 uur.
Poeh er valt wat van ons af, beslissing genomen. Annelies gaat op bed rusten, een bed wat nogal slap is want we hebben de omtrekken van de matrassen en topper naar de wasserette gebracht en die zijn vanavond pas klaar. Freija wil niet naast Annelies komen liggen. Het is het beschermende geplastificeerde laken dat haar tegenhoudt, al jaren vindt ze dat een onding als het er overheen gelegd wordt. Grrrr.. Annelies verzint een paar trucjes en warme en lome freija springt naast Annelies. Ach ze is zo lief en zacht Freija. Ze dutten samen een beetje in totdat Annelies weer een lumineus idee krijgt en Peter roept:,,waarom zouden we 10 uren in druk Lakka liggen. Je ligt in een volle baai en alleen maar te wachten en mogelijk krijg je je ankerketting niet vrij als je weg wilt. Waarom gaan we niet gewoon door naar Crotone.
Never a dull moment. Het is een besluit. Morgen gaan we 170 mijl, een end dat we nooit meer varen tegenwoordig, naar Crotone en dan zijn we er! Finish!
De makelaar van de boot is ingelicht, de jongens van Annelies weten het. Crotone staat klaar. Het wordt motoren en hopelijk is er nog wat spannends te beleven. Hanjo van de Passion laat weten dat er onweer komt op het vasteland maar dan zijn wij al 40 mijl uit de kust.
We houden jullie op de hoogte zolang er internet verbinding is.
Siga siga...Yassas

22 augustus, naar Preveza onder een vuurhemel
De hemel is oranje en mistig. De zon komt vaag op als achter een zijdendoek. Ze schijnt door een laken van oranje rookdeeeltjes heen. Het is de rook van de vele branden in Griekenland die vanuit het oosten kilometers ver helemaal naar het westen wordt vervoerd.
en euronews wildfires:
"The EU is today sending a further five firefighting planes and one helicopter to Greece as devastating wildfires burn in the north east of the country.The aircraft, which make up almost a third of the rescEU aerial fleet, will come from Croatia, the Czech Republic, Germany and Sweden.
"We are also using our Copernicus satellite system to provide satellite images to the Greek authorities so they can delineate the area affected by the fire," said a European Commission spokesperson Tuesday"
Het is onzeker of er wind was, of er wind komt en of er wind tegen gaat staan. In de middag vertrekken is sowieso geen optie want dan staat er teveel wind tegen , helemaal na het kanaal van Lefkas. Dis toch in de ochtend weg? We nemen al om 08.30 afscheid van Christos van het Iris Premium. Hij maakt de rekening op van het verteer. We betalen cash zonder bon want alles dat per bon gaat of per bankoverdracht, daarvan krijgt zijn exvrouw 60%. En zo zijn er meer regels vastgemaakt aan zijn convenant zodat zijn ex er behoorlijk goed mee weg komt en hij met moeite een nieuw bestaan kan opbouwen. Gila schudden we de hand en geven een kus en ja, we willen echt terugkomen maar eerst moet ons leven thuis op orde zijn en er duidelijkheid ontstaan in onze reisplannen.
We maken los, en dat geeft altijd weer dat gevoel van vrijheid of het nou in een verre bestemming is of aan een ponton van een bekend hotel. Los is vrij. Om de hoek van de Nidri binnenzee staan knappe golven van een meter en wind uit oost. Een hete wind zoals de scirocco of de föhn, ja de föhn bestaat ook hier en is vele malen heter dan in de alpen. Maar nu is de wind gewoon oost en brengt hitte en rook. De hele omgeving van eilanden en kusten is niet meer te onderscheiden en vanuit Paleros doemen zeilschepen op als spookverschijnselen. Het lijkt wel of ze voortgejaagd worden uit die damp. In deze spookachtige lucht met weerbarstige golven varen we naar het kanaal. Eenmaal in het kanaal hebben we geen golven en wordt de lucht helderder. We hebben de brug van 11.00 uur en er zijn toch wel een boot of tien die er doorheen willen. Naar Preveza is het nog een kalme zee maar er is voorspeld dat er over 2 uur een noordenwind gaat staan en die wil je niet tegen hebben ook niet als hij maar 4 bft is. We zijn mooi op tijd vertrokken. De kade in Preveza is klaar en er zijn veel schepen. Er zijn nog twee plekken vrij en we leggen met gemak aan. Fijn om hier terug te zijn. Het is en blijft dag en nacht heet. Dag en nacht draaien we de airco. Ook al in Nidri.
Doel: de boot laten poetsen door Nicole
enkele boodschappen doen: speciale wensen en voorraden.
Afscheid van Aris nemen.
Op woensdag komt Nicole met een collega of vriend en ze poetsen de boot urenlang. In geen tijden is de boot zo schoon geweest. Zwetend zegt ze ons: ,, we are doing detailing work you know : all details toot". Jazeker en hoe. Teak, en staal ook. Van de buiskap en bimini kot jarenlang opgestapeld woestijnzand naar beneden gutsen als ze die afspuit. We hadden dit al jaren eerder meoten doen voor slechts 80 euro. Wel zonder bonnetje natuurlijk.
We zijn de hele dag binnen bij de katten die bang zijn van alle geluiden en beweging op het dek. Later in de middag gaan we er even uit voor een ijsje en boodschap. De katten kunnen niet veel. Vanwege die schoonmaak Maar er ligt ook een schip naast ons met een grote hond. Vriendelijk en zeer opgevoed dier maar toch blaft hij. De katten vinden hem eng. Maar 's avonds ligt freija op het dek. Hij ziet haar en blaft en Freija zet grote ogen op. Hij blaft nog meer naar haar en Freija zet een hoge rug op en staat op. Het is niet de hond die wij vrezen, het is Freija met een blik: "te vechten tot de dood". Freija! roepen we en ze gehoorzaamd en gaat in haar mand zitten. Het is ontzettend druk op de kade 's avonds met wandelaars en er is veel muzien en veel geluid. Annelies is er klaar mee en zit binnen.
We merken en geven allebei toe dat we moe zijn van 9 jaar Med. Moe van het puzzelen ivm de weersvoorspelling en golvenvoorspelling.. Moe van de hitte. Moe van het reizen, de flexibiliteit, het aanleggen, losmaken, ankeren. Moe van alle voorbereidingen, inspanningen en leven in de kleine ruimte met katten. Het is genoeg geweest. Ondertussen vraagt de makelaar ons kopieen te sturen van de bootpapieren ; er zijn nu een paar serieus geinteresseerden.
20 augustus, Nidri en de duik van Peter
We zijn nog steeds in Nidri. Het leven aan het ponton van het Iris hotel is goed en bedaard. De katten zijn terughoudend en durven niet te gaan lopen. Dit ponton is de vaste standplaats van Sailing Holidays en als die schepen er liggen dan is het een heen en weer geloop van jewelste. Over het algemeen zijn vakantiezeilers erg bewegelijk en elke keer als de poes wil lopen komt er net weer iemand aan of iemand besluit met water te gaan spuiten of naar de elektrapaal te lopen om de stand van de meter te checken. Er is overal gepraat en de poes blijft liever bij ons. We geven hen beiden veel liefde en aandacht. Meer dan vorig jaar. Niet omdat we dat bewust doen nu maar we begrijpen hun vragende ogen en geluidjes beter en antwoorden daar ook op...met een aai of een woordje terug. Vooral Odin is erg aanhankelijk maar wordt ook veel door ons aangehaald. En ze zijn dolgelukkig als ze naast ons mogen zitten in de avond of als we gaan slapen. Zij geven aan dat wij een gezinnetje zijn. Op elkaar ingespeeld. Ze verstaan veel woorden. Ze zijn ervaren en wijs geworden.
Het is alweer zó warm dat we de moed niet hebben om iets te ondernemen. Annelies voelt zich niet goed bij de warmte en heeft meer pijn aan haar mond. Elke inspanning, of het nou wandelen is of helpen met sorteren of schoonmaken geeft meer pijn. Ze verzucht vaak dat ze naar huis wil. Juist nu nu we ook gaan. Het gevoel is heel dubbel: wat zullen we de boot missen en de zee....
We leiden een heel eenvoudig leventje met af en toe een zwemuurtje in het zwembad van het hotel, of een maaltijd daar. We huren een brommer voor de Lidl, de dierenarts en de dierenwinkel. Maar om nog een paar uur de bergen in te rijden, daar hebben we geen lust voor.
Dina of officieel Konstantina, treffen we direct aan in haar kliniek als we binnenstappen. Ze pakt onze handen en zegt hoe blij ze is dat het goed gaat met de katten. We krijgen advies over het voer: het beste is om vanaf nu alleen Urinary Care te geven. We maken de oude voorraden Royal Canine op en dan gaan we over op Urinary Care. Odin eet het al. Nogmaals schudt ze onze handen en we zeggen vaarwel. Verder is Lefkas stad gewoon druk. Maar het valt ons op dat de hoofdstraten niet vol toeristen zijn en er zijn grote verschillen: veel strandbezoekers en veel verkeer. Maar toch zeggen de Grieken dat het niet 100% vol is. Er zijn veel last minutes. Wij wandelen door de straat met winkeltjes maar eigenlijk is er niets waar we geld voor willen uitgeven en we rijden terug naar de boot. Annelies op een heet zadel, Peter zonder zonnebril - afzien -.We komen nat van het zweet thuis. Elke dag ben je hier drijfnat, je kan je dat niet voorstellen als je in kil Nederland zit. Dat je hier de hele dag moet zwemmen of 3 x per dag douchen. Dat je er zo moe van wordt en verlangt naar regen.
Omdat aan het Iris Ponton een heleboel Sailing Holidays boten terugkomen moeten wij weg. We wachten tot laat in de middag maar uiteindelijk worden we toch weggestuurd. Christos heeft met het Armonia hotel geregeld dat we daar een dag mogen liggen aan hun ponton aan de "hammerhead". We komen er aan maar leggen scheef aan en moeten alle ketting weer ophalen en het nogmaals proberen. Daarna liggen we perfect. De boot waar we naast liggen ligt niet op anker en ketting maar aan touw en ligt helemaal scheef. Als er wind komt gaat de boeg ons schip raken. Er zitten Engelsen op en het zijn mensen van een ander slag dan wij zijn...'s Avonds zegt de oma knauwerig: ,,is there anyone on that boat?" Peter kijkt om: yes. En ze zegt dat ze last heeft van het straaltje afvoerwater van de airco. Ze kan het helemaal in de slaapkajuit horen. Peter gooit terug: jullie boot ligt scheef, als er wind komt raakt jullie boot de onze.
Vandaag is Peter gaan duiken. We hebben een scooter gereserveerd bij Vasilis maar we mogen hem pas om 09.00 uur ophalen. We staan om 08.50 voor de deur, hij is er nog niet. We wachten op het muurtje. Er komt een taxi parkeren. Peter zegt:,,ik wacht tot 5 over 9 en dan pak ik de taxi". Het is 9.03 uur geen Vasili. Peter hoort eigenlijk om 09.00 uur al in het duikcentrum in Nikiana te wezen. Peter loopt naar de Taxi. Hij is al geboekt. We gaan weer zitten op het muurtje. Overmacht. Dan komt Vasilis aanlopen, vermaakt glimlachend: ja,,,,die klanten.....haha daar heb ik wat mee te stellen. Hij loopt geen stap harder. ,,Hier", zegt hij, neem de auto maar voor het zelfde geld. Hij..heeft de touwtjes in handen maar komt ons dan toch weer tegemoet.
Annelies zoent Peter gedag. Ze blijft sterk met het gevoel zitten dat Vasilis waarschijnlijk bij de bakker op de hoek zat, ons al voorbij zag lopen, ook op zijn horloge heeft gekeken, ons lekker nog een paar minuten heeft laten wachten en dan de sleutel gaf. Je weet het nooit met dat mannetje.
Annelies gaat wandelen het is nog 26 graden en daarna gaat ze wat skypen met een vriendin in Engeland en de afwas doen. En...lekker de airco aanzetten.
De duik van Peter begon met een refresh en daarna heeft hij 2 x een duik gedaan. Maar helaas zijn deze zeeen leeg gevist en is er niet veel te bespeuren op de bodem. Wel was het voor Peter goed om weer helemaal alles van het duiken te hebben gedaan en het gevoel ervan weer terug te hebben. Het is zeker een inspiratie om toch wat meer te gaan duiken. Dus er komen zeker wat reisjes aan met duiklocatie.

Nidri
We zijn dichterbij het einde van de reis en dat betekent dat we de bakskist hebben uitgeruimd en gescheiden hebben wat we willen weggooien aan dingen, touwen, gereedschap, rubbertjes en sleutels, hangmat, slaapzak, Cobb, nee niet de Cobb. beschermhoezen, allerlei dozen met spulletjes en nog oude muskietennetten aangeschaft voor Suriname. Daar zijn we dus niet gekomen. De vriendin hoeft dus niet een lijntje aan te pakken daar. Hele middag bezig na ook nog schoonmaken van kuip. Vier keer naar afvalcontainer gelopen: Peter.
Er blijft over: 1 krat slimme tools, wat rollen band, de Cobb, de hangmat en het boodschappenwagentje, tja je wordt toch een dagje ouder.
Daarna vraagt Annelies: wat ga je doen met je hengels? Links en rechts staat er een in een houder, rechts niet. Niet meer... Verdomme, die is gepikt vannacht. Nou ja!

12 - 14 augustus, van Messolonghi via Petalas en Kalamos naar Nidri
De zon komt op en kleurt de lucht zacht lila en geel en dan komt zij als een gouden bal boven de horizon. De wind waait elke ochtend over Messolonghi en veroorzaakt kleine ribbels op het water. Schijnbaar een goed windje om te zeilen. Soms vertrekken schepen al vroeg met die wind, die kan aantrekken tot 4 Bft. Helaas is dat plaatselijk, zoals alles dit seizoen wel plaatselijk lijkt. Er is totaal geen peil op te trekken op het weer en de voorspelling. Hoeveel en wanneer en waar? Het begon al in mei. Menigeen zeilde in zeilpak, of dik fleecevest, ook wij. Daarna kregen we een maand bewolking en toen we verzuchtten: ik zou nou wel eens een hele dag zon willen hebben, toen werden we gestraft met een hittegolf. Zij, die een airco aan boord hebben vluchtten de kajuit in van 10.00 tot 17.00 met een kleine ontsnapping naar een terrasje of een boodschapje in de gekoelde supermarkt. Nu ben je de warmte, die oploopt tot 35 graden tegen 16.00 uur, soms zó zat, dat je hevig verlangt naar Hollands weer, alleen zit daar dan weer niet die blauwe zee bij en die bergen en de smaak van Griekenland. We hebben spaarzaam gedaan met de dure elektra in Messolonghi en dan is het binnen in de kajuit 29-30 graden, soms iets meer. Voor de katten zorgen we voor genoeg koelte als we even weg zijn. Zoals nog een bezoek brengen aan het museum.
Die spaarzaamheid vanwege de dure stroom heeft er een beetje toe geleid dat we ons lijf niet genoeg konden afkoelen. Ja je kan douchen, en zwemmen in water van 32 graden in de lagune. Maar die ankerplaats met ondoorzichtige groene soep, al is het schoon, trekt niet altijd aan. Annelies rust nog elke dag vanaf 14.00 uur en het doet haar veel goed, maar een temperatuur van 30 graden binnen is net iets te hoog. Je wordt passief en je hebt minder trek en misschien wat nalatig, misschien ben je niet zo voorzichtig met eten bereiden op een schoon bord. Of misschien krijg je een virusje of misschien is het alles bij elkaar: vermoeidheid, warmte, het idee, elke dag, dat dit de laatste haltes van Skadi zijn voor ons. Annelies begint zich dan ook de volgende avond "katterig" te voelen...
Helaas nemen we afscheid van Messolonghi, een plaats waar we willen terugkomen, hoe dan ook. Net als verrassend Patras. We vertrekken naar eiland Petalas waarachter je meestal beschut voor noordwestenwinden kunt ankeren. Het wordt en mooi tochtje van 27 mijl, maar wel op de motor. We genieten bij aankomst van dat niemandsland. In het voorjaar is de kans groot dat je hier als enig schip ligt. Nu ankeren er tien. Er is echter zat ruimte dus je zit niet bovenop elkaar. Het wordt een wondermooie - koude - avond in Petalas, waar we nog 2 x zwemmen in ongekend koel water. Dus afkoelen doen we wel. De hemel kleurt lila en de zee krigt een nog nooit geziene groene tint. De bergen worden paars. Wat een schilderij. Daarna volgt de Perseiden-regen. De vallende sterrren die van half juli tot eind augustus voorkomen met een hoogtepunt op 12 en 13 augustus.
En dan daarna wordt Annelies ziek. Ze gaat vroeg naar bed, moe en warm. ,,Peter, Peter!" ,,Ik moet overgeven!" Peter komt met een grote emmer., kleiner vindt hij zo snel niet. Slapen doet Annelies voor een 4e nacht niet goed en om 05.00 uur kruipt ze ziek zwak en misselijk toch de hut uit op zoek naar drinken en de frisse lucht. Een kat loopt mee. Buiten zijn in de nacht, spannend. Annelies tuurt over het universum der sterren en ziet er meteen een voorbij schieten, de dampkring in. ,,Ik mag een wens doen!"
Je trekt een jasje uit als je buikgriep hebt. Ook Peter is niet tof. Wat het ook is, we zien het als een teken van vermoeidheid en als een sein om niet veel meer te ondernemen en noordwaarts te gaan. Geen auto meer huren, Geen Paleros bezoeken, rechtaan naar boven naar Preveza. En door naar Corfu. Geen omwegen maken. Afmaken dit seizoen. Van Petalas lijkt het ons het beste om naar Kalamos te gaan. Daar zou je het meest beschut liggen tegen de 20 knopen bergwinden die net als elke middag horen te woeden, maar meeestal niet of andersom. Vroeg vertrekken toch maar, want je weet niet wat je tegen komt. Vanaf doodstil water achter Petalas komen we in de wind maar niet genoeg om te zeilen. Voorbij Petalas komen de noordwestelijke winden en die hebben we tegen ons. Je blaast je hemd uit. Het is maar 14 mijlen maar wel met kopjes pakken en rollers die niet fijn zijn. Freija klaagt, dat zegt al genoeg.
We zijn vroeg in Kalamos. George helpt ons. We werpen 60 meter ketting uit. Beter te veel dan te weinig. Daarna loopt het vol met allerlei Flottieljes, Italiano, English, Nederlands. En allemaal mensen die maar heen en weer gaan lopen met een zakje vuil of 4 x de kade op en neer. Rust hebben ze niet.Annelies maakt een nacht van 6 uren alsof ze een klap met een hamer had gekregen en ze is om 05.00 uur wakker. Blijven liggen helpt niet ook niet als je misselijk bent, de bloeddruk laag is en als Peter voor pampus ligt. De katten willen naar buiten maar de passerelle gaat niet uit. Er is een te nieuwsgierige poes in de buurt en er beginnen al mensen druk te doen. Gymen, wandelen...Ook was gisteren Odin opeens overmoedig, stiefelde de plank af en liep hup, naar links alsof hij in Messolonghi was. Die had dus niet door dat we ergens anders liggen en deze morgen zou het wel net zo kunnen gaan. En als hij dan schrikt en rent kan hij de verkeerde boot op gaan of in paniek raken.
Het gevolg van alle vroege vogels is dat de eerste boten om 07.00 uur vertrekken. Dat geeft hoop, want ons anker ligt schuin aan de overkant nabij vissersbootjes en aan de overkant liggen ook 8 charters, mogelijk over onze keting heen. We wachten af. Men is echt vroeg vandaag: er staat nog steeds een lekker windje. Het giert en blaast van de bergen van Myticas naar beneden. O nee, dat blazen komt door een windmolentje op een ander schip. Wat een irritant ding. Het andere schip heeft trouwens een grote hond en een boskat aan boord, een enorm beest met een dikke vacht.
Wij maken los om 09.00 uur. De gehele overkant is vrij van charters en dus ook van ankers en hoppa - wij halen onze ketting binnen alsof het een promotieshow is. Het is half bewolkt, vanacht lagen de bergen van Myticas in mystieke mist. De wind blaast om 09.00 uur ook nog flink, we zeilen 1 mijl, kan het eraf zeg, en voorbij Kalamos krijgen we een draaiende wind en dan houdt het op. Over een spiegelzee komen we Nidri binnen waar Christos een plek heeft vastgehouden voor ons aan zijn Iris Ponton. Zo heerlijk hier te zijn. Zo heerlijk nu bijna de zuid Ionian gedaan te hebben en het noorden wacht. En de airco kan aan en er is een zwembad :) en de katten kunnen lopen...

11 augustus, zout
https://www.youtube.com/watch?v=l4_tvHLYtYA
De twee belangrijkste onmisbare elementen bij de productie van zout zijn de zon en de zee. En Griekenland staat bekend om beide. Grieks zout is 100% natuurlijk en niet chemisch behandeld, terwijl sommige mensen het onofficieel "bio" noemen - hoewel zout volgens de regelgeving niet als biologisch kan worden beschouwd, omdat het uit de open zee komt. De Messolonghi-lagune, waar het grootste deel van de Griekse zoutproductie plaatsvindt, evenals de kwelders van Kitros en Messi, zijn ecosystemen die sinds 1975 worden beschermd door de Ramsar-conventie inzake watergebieden van internationaal belang en die deel uitmaken van het Natura 2000-netwerk.
Grieks zout wordt nog steeds verzameld met behulp van traditionele gereedschappen, het wordt vervolgens gewassen en geplet en verpakt met een minimale hoeveelheid of geen verwerking. Bijvoorbeeld, de beroemde en gewilde "fleur de sel", het zout dat zich vormt als een dunne, delicate korst op het oppervlak van zeewater terwijl het verdampt, moet met de hand worden geoogst, dus dit gebeurt met traditionele methoden met behulp van traditionele hulpmiddelen. De oude Grieken noemden de fleur de sel "anthos alatos" oftewel "zoutbloem" en terecht, want zijn unieke fluweelzachte smaak en vochtige textuur doen wonderen op voedsel.
Er zijn 8 actieve zoutpannen in het land, die allemaal onder beheer van de Griekse overheid opereren, waaruit meer dan 92% van de zoutproductie van het land, wat neerkomt op 260.000 ton per jaar, wordt verkregen:
- twee pannen in Messolonghi,
- twee in Lesvos in Kalloni en Polichnitos,
- één in Kitros, Pieria,
- één in Aggelochori, Thessaloniki,
- één in Messi, Komotini, en
- één in Nea Kessani, Xanthi – de laatste vier in Noord-Griekenland.
De grootste zoutpannen zijn echter die in Messolonghi, goed voor ongeveer 60% van alle zoutproductie in Griekenland.
Als we de oude weg Messolonghi-Aetoliko oversteken, vinden we de zoutpannen van Messolonghi. Witte bergen, zoals sneeuw, maar dan aan zee. Nee, dit is geen omkering van de natuurwet, maar een heleboel zout die kleine en grote heuvels vormt. We hebben het over de grootste zoutziederij van Griekenland, de witte, 11.500 hectare met een productiecapaciteit van ongeveer 120.000 ton zout per jaar. Het dekt 60% van de landelijke productie.
Een zoutpan is de plaats van zoutproductie die wordt bereikt wanneer zeewater verdampt met behulp van zon en lucht. De zoutpannen bestaan uit ondiepe pannen die in afzonderlijke compartimenten zijn verdeeld en waarin zeewater circuleert, dat na verdamping het zout achterlaat. In dergelijke gebieden, vooral tijdens de zomer, is het fenomeen waarbij het water verdampt intenser en wordt het verdampte water langzaam vervangen, wat resulteert in de kristallisatie van het zout.
Aan de kade van Messolonghi ligt een vrachtschip. Met een grote grijper wordt het zout uit een van de 8 andere zoutpannen van Griekenland hier in vrachtwagens geladen. We nemen aan dat die naar de verwerkingsplaats van Hellinike Alykes SA wordt gebracht. We rapen het zout op van de straat. Er valt altijd wel wat op de grond. Prachtig dit zout. En dit mag je wel pakken maar kom niet aan de delicate laag Fleur de Sel, te vinden in de zoutpan van Messolonghi nabij Aetoliko.

8 augustus, autorit Messolonghi-Patras-Nafpaktos
Soms moet je kiezen en al is de keuze klein , het is toch moeilijk. De rit door de kloof trekt ons erg aan maar we weten ook via Tripadvisor, dat je de mooiste rit door de kloof pas tegen de avond moet maken want de zon kleurt de steile wanden dan rood en dan waan je je in de Grand Canyon. Vandaag zijn we vroeg op, en het zonlicht komt van de andere kant. Er staan meer wensen op onze lijst en Patras is er een van. Nadat we de airco hebben aangezet voor de katten - er is alweer een stroomkaart gekocht - gaan we op pad. We zien uit naar het rijden over de Patras brug waar we al enkele keren onderdoor gevaren zijn, een geweldig avontuur. We betalen wel 13,= euro tol, een beetje veel. We zijn dan ook in een mum van tijd in Patras, een grote stad. Allereerst stoppen we bij de Jumbo, het warenhuis met werkelijk alles aan decoratie, huishoudelijke spullen en speelgoed. We scoren daar een paar grote weekenders waar we skadi spullen in willen doen die Peter in onze eerste rit naar Nederland niet meer in de auto kan krijgen. Als Peter dan een keer terug moet - bijvoorbeeld als er kopers naar Skadi komen kijken - dan kan Peter die volle tassen mee terug nemen in het vliegtuig.
De hoofdstad van de Peloponnesos is de stad Patras
- Patras is de hoofdstad van de Peloponnesos, een geweldige en zeer levendige stad van Griekenland, die terecht beroemd is om zijn bezienswaardigheden, kleurrijke carnavals, een stad van studenten, een plek waar entertainment, geschiedenis en cultuur worden gemengd.
Nadat we speciaal kattenvoer voor Odin kopen bij een dieren-farmacie Neovet genaamd, parkeren we in het centrum om de binnenstad te verkennen. Opvallend is dat tussen de vele oude en nieuwe huizen panden leeg staan of gedeeltelijk onbruikbaar en andere ondernemers hebben daar dan weer een parking in gebouwd. Heel inventief parkeren wij in een garage die erg smal is en dus geen rondrit heeft naar de bovenste etage maar je zet je auto in een lift en dan kom je op de etage tercht waar plek is. We betalen 4 euro met het idee dat we hier veel tijd gaan doorbrengen maar het is warm en we willen geen lange einden lopen. Wel bezoeken we de hoofdstraten en verbazen ons over het enorme aanbod van winkels, cafes, eettentjes afhaal-eettentjes en goklokalen. Alles is vertegenwoordigd, ook een Zara. Wat een stad. Wat een aanbod van koopwaren.
Een warm broodje en een koffie gaan er wel in en dat geeft de energie om door te rijden naar Nafpaktos. We moeten daarvoor terug over de Rion Antirrionbrug of deze golf van Patras oversteken met de Ferry. Aangezien we dat ook nog nooit hebben gedaan trekt dat avontuur zeer. Wat een plezier geeft het om te zijn waar we zelf ooit voeren met veel of weinig wind. Waar we ook waakzaam moesten zijn voor die ferry's die aan de lopende band het water oversteken waar het onderdoorgaan van de brug geweldige filmbeelden opleverde en ontzag voor de constructie van dit bouwwerk. We zien een zeilbootje onder de brug doorgaan. Ach,,,wij waren dat ook ooit.
Nafpaktos hebben wij nog nooit bezocht. We vreesden altijd dat er geen plaats voor Skadi kon zijn in die kleine ronde haven binnen een oude vesting. Sommigen is het wel gelukt zoals Hanjo met de Passion. Ja, geluk is met de gekken.
Een beetje geschiedenis
Reeds in de Oudheid was de Dorische nederzetting Náfpaktos wegens haar strategische ligging opgevat als een sperfort dat de toegang tot de Golf van Korinthe moest bewaken. De waarde van Náfpaktos als vlootbasis werd juist ingeschat door de Atheners, die de plaats veroverden (454 v.Chr.) en bevolkten met uitgeweken Messeniërs, op de vlucht voor de Spartaanse veroveraars. Tijdens de Peloponnesische Oorlog was het de meest westelijk gelegen Atheense basis. De Messeniërs werden in 399 v.Chr. door de Spartanen verdreven, waarna de stad in handen kwam van de Achaeïsche Bond tot Philippus II van Macedonië ze veroverde en aan de Aetolische Bond toewees. Met het verval van deze Aetolische Bond, verloor ook Náfpaktos zijn belang.In de periode tussen 1407 en 1499 was ze, onder de Italiaanse naam Lepanto, in Venetiaanse handen. Daarna kwam het havenstadje onder Turkse heerschappij, maar in 1687 slaagden de Venetianen erin het tijdelijk (tot 1700) opnieuw te heroveren. De beroemde zeeslag van 1571 kreeg de naam van Lepanto mee, omdat de Turkse vloot van hieruit vertrokken was, hoewel de eigenlijke slag meer in het Westen plaatsvond.
Een stukje oorlog:
- De christenen, met 84.500 man, 206 galeien, zes grote Venetiaanse galjassen en 102 hulpzeilvaartuigen, overwonnen de grotere vloot van de islamitische Osmanen (88.000 man, 210 galeien, 44 galjoten en 20 fusten) na een slag van ongeveer vier uur. De bemanning van de Real wist de Turkse opperbevelhebber te doden. Zijn hoofd werd op een spies gezet om de vijand te demoraliseren.De Ottomanen verloren 200 vaartuigen en 24.000 man (onder wie hun aanvoerder Ali Pasha en ruim 15.000 christelijke galeislaven), de christenen slechts 15 galeien en 7500 man.
Boven op de heuvel liggen de goedbewaarde resten van de Venetiaanse citadel, waarvan de muren doorlopen tot aan het middeleeuwse haventje met zijn gefortificeerde en met bomen begroeide pieren. Nafpaktos, een beeldig dorp met idyllische straatjes en leuke terrasjes aan de haven in de rondte van de vesting. Leuke boutiques en een geweldige ijszaak.
Langs de kust rijden we terug naar Messolonghi. Voor zover dat gaat want er staat een hoge berg. We zijn heerlijk voldaan dat we dit uitje deden al kostte de auto niet weinig maar af en toe moet je er gewoon even uit. We blijven nog in "de heilige stad" en plannen om zaterdag te vertrekken naar het noorden, stap voor stap. Mijl voor mijl.

5 augustus, een Byzantijns juweel en wie betaalt de taxi?
Van ons voornemen om niet elke dag een stuk te schrijven komt niks terecht. Maar we maken ook elke dag wat mee, zelfs als je in 42 graden in je boot zit opgesloten in de klimaat-anlage.
Vaak huren we een scooter of een auto op onze reis voor boodschappen en een bezienswaardigheid te bezoeken, over een eiland te toeren of stranden te zien. Nu in Messolonghi hebben we bij de chanderley maar weer eens een scooter gehuurd. 25 euri inclusief helmen. Dat is al beter dan de vorige keer toen we diezelfde prijs moesten betalen inclusief 1 helm en de 2e helm was 10 euro meer. Er wordt niet over gerept en wij houden wijs onze monden. Dimitri probeert de scooter uit , hij hapert wat, dat geeft te denken, maar na een paar minuten is hij wel okee. Dimitri vraagt waar we de scooter voor gaan gebruiken, want liefst niet te ver "UIT DE BUURT". Nee, we gaan er direct mee naar de Ldl en hebben de scooter dan morgen de hele dag, we blijven in de omgeving. De omgeving, tja...
Die avond vindt Annelies op het internet bij toeval een leuke bezienswaardigheid en "IN DE BUURT". En dus oppert Peter de volgende ochtend:,,zullen we daar dan heengaan? Naar dat klooster dat je gevonden hebt?
Niet te laat van huis hoor, want het wordt zo snel heet. We vertrekken om 09.30 met water in een rugzak. Heerlijk in de wind scooteren langs de weg met oleanders die paralel aan de lagune ligt. Flamingo's foerageren en ibissen en duikertjes liggen in groepjes in het zilte water. Verderop is het zoutbad waar lokale mensen mogen baden voor algeheel welzijn. Het heilige klooster van Agia Eleousa ligt ten NW van Messolonghi en op de 20e kilometer van de nationale weg Messolonghi - Agrini, op een van de mooiste locaties van de prefectuur Etoloakarnania. In de ruige Kleisoura-kloof, aan het begin van de berg Arakynthos. We volgen de weg naar Klein Venetië en komen bij een splitsing naar de smalle Klisouras kloof. We rijden een stukje de bergpas op, het gaat best al wat steil omhoog. en dan zien we aan de lnkerhand, in de rotsen gebouwd het Byzantijnse juweel. Het klooster van Panagia Eleousa. Annelies stapt af van de brommer die het niet zo goed trekt, maar ja, we gaan immers niet verder dan tot dit klooster. We proberen nog met zijn tweeën de steile toegangsweg naar het kloosterhek te rijden maar daar heeft deze 50 cc brommer geen puf voor. Het wordt lopen.
Het heilige klooster doet denken aan een meteora klooster, aangezien het aan de top van de berg is "genageld". Een landschap van bijzondere natuurlijke schoonheid, maar ook een plek "gedrenkt in het bloed" van Messolonghi's voorouders, die vochten voor vrijheid en onafhankelijkheid. https://en.wikipedia.org/wiki/Third_siege_of_Missolonghi
Net zo imposant is een groot kruis van 16 meter hoog, op de heuvel, dat al van ver te zien is. Bovendien is wijlen Metropoliet van Aetolië en Acarnania Theoklitos op de plaats begraven, op verzoek van de Gezegende Hiërarch.Het heilige klooster van Agia Eleousa is een referentiepunt van het religieuze leven van de prefectuur en viert de eerste vrijdag na Pasen en de eerste zondag van juni ter nagedachtenis aan Giannis Gounaris, waar massa's gelovigen samenkomen om het wonderbaarlijke beeld van de Maagd Maria te aanbidden.
Onze scooter staat onder de esdoornbomen en in de schaduw. Na bezoek aan het klooster start Peter hem, maar hij wil niet aanslaan. Na van alles geprobeerd te hebben is de enige oplossing: Dimitri bellen. Er komt een discussie aan de telefoon want we zouden "IN DE BUURT" blijven en nu is de scooter kapot. Allerlei handelingen moet Peter nog verrichten maar het helpt niet. En nu moet er een taxi komen en wie betaalt die dan. Peter vindt dat de zaak er voor op moet draaien want die hebben een slecht product meegegeven. Maar Dimitri is ervan overtuigd dat wij de scooter overbelast hebben. Dan hebben we dus de discussie wie voor de taxi gaat opdraaien. We hebben een slecht functionerende scooter meegekregen en een voorval als dit kan dan het gevolg zijn. Ja we zijn een beetje ver weg gegaan, maar 18 km van Messolonghi is niet ver. Dimitri zegt: je had gezegd dat je hem ging gebruiken alleen voor de Lidl en "IN DE BUURT".. ja zeg, 18 km dat is toch in de buurt.
Dinitri belt met zijn bazin en zegt: als de klanten de taxi moeten betalen dan is er een mogelijkheid dat ze een slechte recensie plaatsen als je dat niet wilt dan moeten we de taxikosten betalen. De taxichauffeeur krijgt zijn 25 euro, maar geeft 5 euro terug aan Dimitri. Wij blijven goede vrienden met Dimitri die overigens vroeger in het Grieks restaurant in Zoetermeer heeft gewerkt...Er wordt nog wat nagepraat want Dimitri heeft al vaker tegen zijn bazin gezegt dat mensen nou eenmaal verder weg gaan om wat te zien van "DE BUURT". En één keer hebben huurders het wel heel bont gemaakt: zijn met de brommer naar Vonitsa gereden, kwamen er achter dat ze wel heel ver weg waren en terug moesten en hebben gebeld en gezegd: we gaan hier overnachten als je dat goed vindt.
Onze geplande tocht naar meer bezienswaardigheden en een bezoek aan een grote winkel gaat dus niet door. We komen een beetje beteuterd thuis en weten niet meer wat we moeten doen nu ons dagje in duigen is gevallen. Dat je brommer kapot gaat en je terug moet naar huis, doet op het moment ook niet veel goed voor de motivatie om nog wat te ondernemen op onze laatste reis die ten einde loopt, hetgeen ons soms wat passief maakt.
Twee dagen later besluiten we hier nog wat langer te blijven: een cadeau dit Messolonghi dat beeft van historie en waar de terrassen en winkels goed zijn. Laten we Dimitri verblijden: we huren een auto bij hem. Wanneer we dan in zijn kantoor staan vertelt Dimitri dat scooters: finito zijn, nooit meer. Mevrouw heeft besloten die niet meer aan te schaffen en te verhuren. Onze scooter heeft de tocht niet meer overleefd. Misschien toch iets te hard op geblazen...
Op het zelfde moment komt er iemand van de haven een scooter huren, is dat niet ironisch? Helaas meneer. Wij krijgen een autootje voor de avond en de volgende dag want dan kunnen we toch nog de kloof rijden. Voedsel bij de pet-shop in Agrinio kopen en kratten en tassen bij de Jumbo.

4 augustus , naar Messolonghi
In Kyllini: boot schoongemaakt en foto's genomen van dek, buiskap en kuip. Inclusief de zonneschermen.
Deze dag zal het rond 13.00 uur een beetje gaan waaien, zou het mooi zeilweer kunnen zijn. We vertrekken om die tijd. Dat is het plan maar plannen wordn geschreven in nat zand bij eb. Om 06.00 uur staat Annelies op want ze hoort een geluid en de katten zijn ook al wat onustig. We hebben hier in Kyllini last van een kade-poes die zeer dominant is en de baas speelt. Alleenheersertje dus. De buren, Italianen met een klein bootje en een grote auto, parkeren de auto bij de boot voor onze neus en er zijn nog wat mensen hier die dat doen op de kade. Vooral Grieken die een excursieboot hebben, een racemonster of een dagjes-motorschip. De dominante poes zit onder de auto verscholen en onze katten mogen miet van de passerelle af , onder de auto. Ook niet als de alpha-poes er niet is. Onder een auto is verboden, een van onze regels.
Nadat de poes al eens door ons is weggegjaagd met behulp van een glas water, moet Annelies het vandaag aanpakken met een emmer water en de poes begrijpt het. Maar om hem echt weg te krijgen moet je hem achterna stampen. Na een cracker en een koffie en de buiken van Freija en Odin vullen met een hapje vlees, gaat Annelies aan de wandel en schiet wat foto's. Peter slaapt door en door...
Kylline het blijft een ongezellig oord, veel vuil, veel dichte zaken en garagedeuren, een doorstroomstadje voor reizigers die de Ferry nemen. Een gesloten standtaverne en meteen is de omheining verwaarloosd en overwoekerd, een nieuwe strandtent genaamd Afrika met een bananenbomenteelt en de prijzen zullen er naar zijn. Mooi aangezicht maar it strand heeft veel verzorging nodig. Er spoelt veel wier aan en momenteel wordt het weggeveegd en op een berg verderop gegooid maar als je hier later in het seizoen komt is het niet lekker mer om in de zee te waden vanwege het vieze bruine wier. Ook nu ligt er alweer een streep bruin wier aan de kustlijn.
We hebben gisteren in een klein tentje een nederlandse prijs voor de koffie betaald en in het visrestaurant liggen de prijzen laag maar de garnalen saganaki was amper te eten.
Het is nog heel vroeg maar het zweet staat al op je voorhoofd. Bij terugkomst wekt Annelies Peter. We nemen een yoghurt-ontbijt en Peter zegt:,, wat een onzin om nog 4 uren te wachten tot het misschien gaat waaien. Laten we om half 10 gewoon vertrekken.
zo gezegd zo gedaan. De buren liggen alweer in de kuip te roken en we hebben uitgerekend dat er per persoon 2 a 3 pakjes per dag doorheen gaan. Af en toe komt er gerochel uit de keel. Lekker ongezond. En ze zijn hartstikke bruin. En op leeftijd. Verstand komt soms niet met de jaren.
We halen anker op en hebben een groot anker te pakken, mogelijk van een mooringlijn van een vissersboot aan de overkant. Peter helpt Annelies om het gevaarte er af te tillen. Dan varen we omzichtig langs de pier en die ellendige ondiepte waar we ook al in vast zaten vorige keer. Vrij zijn we en we varen op een kabbelende zee met een westenwindje waar je niet mee kan zeilem, naar Messolonghi. Het is warm, plakkerig en de zee is prachtig azuurblauw. De katten liggen beschermd tegen zon en tegen teveel wind want het buiskapraam staat helemaal open anders is het niet te harden in de kuip. We halen desondanks de 33 graden.
Rond 15.00 komen we aan in Messolonghi, het is een genot om de mooie opgeknapte vissershuizen te zien, om weer binnen te varen in het hart van Griekenland, daar waar de opstand tegen de Turken begon. Een heerlijk oord gelegen aan lagunes onder de berg Barasova.
Dit seizoen tot dusverre: amper muggen, geen wespen, geen...dolfijnen.
2 augustus, nieuw plan en naar Kylllini terug
Plan 1: terug naar Kyllini, dan Mesolonghi, Petalas, Nidri.
Plan 2: de boot wordt in Crotone verkocht door een makelaar die zaken doet met Elio. Voor ons een pak van ons hart. Groot vertrouwen in Elio.
Vandaag, beetje schroef schoonmaken, achterkant soppen. Daarna gaan we los maken en naar Kyllini en niet vast komen te zitten in het slib!!!!

1 augustus, Zakynthos
Terug noordelijk in de Ionian.
Vandaag van Katakolon naar Keri baai. motorend en later zeilend, wind west 4 bft, golven 0.60. In keribaai 5 Bft. Moeilijk om een ankerplaats te vinden in de onrustige zee, wel van een prachtige kleur... Aan de klif hebben we nog nooit gelegen. Aan de westelijke kant bij rotsen en bossen lijkt het erg onrustig. We zien bij het naderen van de klif toch 3 zeilboten geankerd en we gaan het maar gewoon proberen. Annelies laat 30 meter kettting vallen in 3 meter water, anker krabt, 10 meter erbij en wachten...anker houdt. De wind waait hard om je oren en om de boot en om de ankerketting, ook de golven tollen op en neer langs de ketting waar deze het water in gaat.
Peter gaat duiken en zwemmen naar het anker, één blad en de hals van het anker zitten ingegraven en ook een stuk ketting. Zichtbaar heeft het wel enkele meters gekrabt maar het zit vast. We blijven paraat in een rondtollende 5 -6 Bft. Annelies gaat aan de zwemtrap afdalen maar houdt die stevig vast. Alleen even een dip en niet loslaten anders is het "doei Annelies". We hebben weinig last van de tripperbootjes die je anders bij de bossen en naast de vissershaven wel de hele dag om je heen hebt, richting rotseiland en terug,
Katten zoet, beetje snoepen en weer in de mand. Vanavond kunnen ze lekker op de buiskap zitten.
Markante opmerking van Peter tijdens het turen naar een eventuele veilige ankerplats: ik ben er klaar mee. Maar met wat dan? Gewoon met dat ankeren in onrustig water en op je hoede zijn of je anker krabt. Dat is het gevolg van het besluit de boot te verkopen. Van lieverlee ben je klaar met alles en dat is precies waarom de boot verkocht moet worden. Dat gevoel kan je nu de vrije loop laten gaan. Klaar met je keukenkastjes, met kleine ruimten, met de eeuwige oplettendheid op veiligheid.
Gisteren hoorden we dat 15 augustus voor de Grieken een soort midzomerfeest is: midden van de vakantiemaand, en dan is er vaak feest en wordt iedereen gek. Goed om te weten. We blijven zo veel mogelijk uit de buurt van veel mensen en van de invasie van Italianen. In Katakolon lag het er vol mee.
Toch zegt Yaniis dat het niet druk is, het is zoals in het voorjaar. Weinig boten en de mensen die van de cruiseschepen komen gaan veelal alleen wat drinken aan de boulevard maar niet uit eten. Zelfde geldt voor de schippers van zeilboten. Er wordt weinig uitgegeven, mensen houden hun poen in hun zakken. Dat hebben we al eerder horen zeggen van Anna in Paleros. Het is niet erg druk met de toeristen en met het werk.
Genieten doen we van deze prachtige baai Keri, misschien zien we een schildpad. Het is en blijft indrukken opzuigen en in je hersenen planten. Zakynthos, erg mooi. Water, kleuren een zijn met je boot en met elkaar. Met zijn vieren...miauw.