Een week in Nederland

In "no-time" maakt Freija vriendjes met onze oppassers Ralf en Marisha. Met een gerust hart vertrekken wij naar Nederland met weinig bagage en dikke truien aan. Later blijkt dat we die dikke truien nog de hele week moeten dragen, niet vanwege het slechte weer, maar de werkkamer van Peter staat dermate volgestouwd dat je gewoon niet in de kledingkast kan komen waar de manden met polo's en truien liggen. Laat maar. Indien nodig wassen we hier wel.

Het huis binnengaan is deze keer een andere ervaring dan voorheen, want de meubels staan anders opgesteld (ook een idee) en het is brandschoon en orderlijk. Alleen 1 klein minpuntje: iemand heeft onze eettafelstoel gebroken. Hoe krijg je dat voor elkaar. We maken melding bij Welkom.In maar de schoonmaak heeft het niet opgemerkt. Vreemd. De stoel is amateuristisch weer in elkaar getimmerd en de spijkerkoppen platgeslagen op de rugleuning, Een grote breuk is geheeld, een stuk plakband. Niet opgemerkt.

Heerlijk om in eigen bed te slapen. We staan de volgende dag op, met de agenda in onze handen want er komen deze week pakjes met DPD, de warmtepomp meneer wordt verwacht, de KPN glasvezelkerel en de gevel wordt geschouwd. Ook het bedrijf in zonnecellen. Blijft er nog tijd over? Nee want we zitten te wachten en KPN komt niet opdagen, de warmtepompvriend blijft lang en gezellig praten (Ja JanJan van Schilfgaarde) en pakje 1 ligt bij de Jumbo. Dan springt Annelies op de fiets (sinds 3 jaar) hervindt haar evenwicht en trapt door naar Jumbo. Fietsen is net als zwemmen je verleert het nooit. Zeker niet als je in de wind en regen in Nederland hebt gefietst.

De week staat vol verrassingen want ons huis blijkt niet geschikt voor de warmtepomp tenzij we de serre uitbreiden met fundering met nog meer vloerverwarmingselementen. Gaan we niet doen, besluiten we later. We bezoeken de haardenspecialist en horen hun verhaal aan maar onverwacht krijgen we een tip om Rudi van R&R Economic Solutions te vragen. Hij is nog niet de kamer binnen of hij zegt: ik zie het al, jullie moeten deze pelletkachel nemen. Het blijkt ook nog een  stijlvol Italiaans exemplaar te zijn. We horen veel verhalen krijgen veel informatie maar aan het eind van de week zijn de besluiten genomen en zijn we blij met alles dat uitgevoerd gaat worden. In het bijzonder de nieuwe kozijnen en glas gefabriceerd door Stef van GM Kozijnen.

Kapster geweest, mondhygieniste, boodschappen gedaan, coronaprik gehaald. Op woensdag zijn we al zo moe dat de afspraak met vrienden afgezegd moet worden. We kijken het aan. Peter hoest wat, voelt zich erg belabberd en donderdag haken we af. Zaterdag zitten we in het vliegtuig terug naar Valencia. We rusten uit en hebben nog een paar gezellige dagen met Ralf en Marisha. De zon schijnt heerlijk en Ralf neemt nog een duik in het 18 graden kille zwembadwater. Freija is dikke vriendjes met hen en negeert Annelies in eerste instantie. Odin heeft Peter gemist, zelfs een dag niet gegeten en is blij hem weer te zien. Ralf en Marisha hebben trouw opgepast en de katten nooit te lang alleen hebben gelaten, behalve als ze een uur gingen wandelen. En Ralf moest verder de hele week online werken. Maar nu gaan ze een dag op pad naar Valencia. Op dinsdag vliegen ze terug en kijken wij vooruit naar de maand april.

Nog twee weken dan gaan we naar Crotone. Volgende fase. We zien er naar uit in Grieks water te liggen en zeilvrienden te ontmoeten.

Siamezen in Spanje

katten Casa

Het huis zou voor de katten het paradijs zijn en ons de gerustheid geven dat ze niet ontsnappen. Dat is het ook gebleken. Buiten wat kieren tussen de afrastering en het gevaar dat ze over het gaas zouden klimmen werd het een ideale plek. Al gauw stopte Peter de kieren dicht door grote stenen in de kieren te stapelen. Zo konden de katten niet èn tegen het lage muurtje èn nog hoger ertussen bovenop de stapel stenen springen. Het toegangshek hebben we meteen meegepakt en tuinraster voor gespannen met t-ribs. De Chinese winkel had alles wat we nodig hadden voor het maken van de comfortabele    gevangenis. Een buurkat bleek wel over het gaas te klimmen en profileerde zich als bezitter van deze lap grond  op een tuinmuur of liep zelfs langs het raam. Onze katten vinden vreemde katten een beetje eng en soms vluchten ze direct naar huis. Soms staan ze ook hun mannetje. We noemen deze vreemde indringers: poezen, want ja, onze katten zijn geen poezen. Het zijn Siamezen en dat onderscheid maken ze zelf ook.

Casa Sol heeft een ander ritme dan Skadi, en een ander ritme dan huis Vlissingen, maar een ritme is snel gevonden. Opvallend is dat dingen van thuis op de boot niet meer gewenst zijn. De boot is anders dus je kleedje moet ook anders of gewoon weg. Thuis slaapt Freija naast Annelies op een stoeltje, op de boot in de kajuit op de bank en hier aan het voeteneind maar dan wel op de plaid die ze in Vlissingen negeerde zo van: wat is dat voor een lelijk glanzend ding. Het is van Jysk maar het rook nog naar Jysk.

Er zijn genoeg loungeplekken in de tuin voor ons en voor de katten maar je bent ze aan de lopende - letterlijk - band kwijt. Ook al hebben ze een GPS. Katten kunnen binnen 5 seconden in een heel andere struik liggen of zelfs naar binnen zijn geslopen en daar heeft de GPS slechte ontvangst dus je zoekt je een ongeluk tot je err bij neervalt. En dan zie je over het hoofd dat ze gewoon braaf zijn, zeker na 5 maanden Casa Sol, voorliefde hebben voor een bepaalde stoel en daar gewoon in de schaduw liggen te slapen.

Zo bleef de GPS maar aangeven dat Freija van achterin de tuin naar de  voortuin vloog. Peter zocht buiten, Annelies hing uit het badkamerraam boven te roepen en de tuin van de buren te overzien en wat bleek: Freija lag onder het dak van de veranda in een zithoekje op een stoeltje. Ja, ik hoef niet te komen als ik er al ben! ,,Zeg dan even mauw", zei Peter. En Freija kijkt onverstoord eerst hem aan en dan naar haar nagels.

De tuin die voornamelijk uit grind bestaat is niet spannend voor de katten, het doet verrekte pijn aan je voetjes. In de palmbomen kan je niet klimmen: veel te scherp. Er zijn geen heggen waar je onder kunt slapen als de zon hoog aan de hemel staat. En wat kan je vangen hier? Onder het grind onder worteldoek, om de stam van een yucaboom blijkt soms een muis te dwalen. Een heel karwei om hem te pakken onder worteldoek. En grind kan je met je pootje niet wegvegen. Dus daar is een siamees lang op gefocust en is dus zoet. Zo nu en dan zien ze zelf uit het raam een hagedisje over de keien flitsen en Freija heeft er al enel gevangen. Een hagedis is geen lekker hapje en Freija moest er van overgeven. Met katten moet je ook altijd uitkijken dat je geen onkruid besproeit met gif. Gelukkig is dit nog niet gedaan in deze tuin. Dat levert nu opeens wel lekker gras op, dat rond de struiken gaat woekeren. Mmmmm jammie gras, goed voor je maag en dan lekker overgeven op de keukenvloer.

Na 5 maanden Casa Sol hebben onze Siamezen hun eigen plekjes gevonden waar ze braaf zitten. Zoals bijvoorbeeld op het muurtje naast de buren waar een grote bruine hond de wacht houdt die zich mateloos irriteert aan Siamezen met blauwe doordringende ogen.

Het huis mag dan niet voor 100% zijn wat we wilden maar voor de katten is het een walhalla. De loop- en ontdekruimte, de zonnige terrassen waar je op kunt liggen rollen. Als ze uren hebben gelopen en gescharreld en de zon achter de heuvels verdwijnt roepen we hen binnen. Dan gaat de tracker van hun nek en dat is het signaal dat ze niet meer naar buiten mogen en meteen vallen ze om van vermoeidheid.

Helaas is Freija ziek na 4 maanden en er wordt dan door arts Herman bloed afgenomen. Een bloedtest geeft aan dat haar schildklier te snel werkt. We kopen dan speciaal voedsen maar dat lust ze niet en nu heeft ze pilletjes die 2 x per dag moeten worden toegediend. 5 april gaat de arts weer kijken of des schildklier rustiger is geworden. We vinden wel dat ze verschrikkelijk onrustig is en maar van hot naar hen loopt te wandelen zonder pauze. Hyperactief. Dat moet dan ook beter worden.

Ze zijn nu 11 en worden in september 12 en ze zijn oud. En ineens beseffen we dat ze misschien niet heel lang meer leven. Soms maken we reisplannen voor als de katten er niet meer zijn maar tegelijkertijd springen de tranen in je ogen want...oh, wat vreselijk verdrietig zal dat worden. Annelies pakt Freija nog maar eens stevig vast en streelt haar en praat met haar. Ze knort en likt haar hand. Moppie wat zal ik je missen. Ik zal niet meer klagen als ik moet zoeken tot ik er bij neerval.

Dagje Quadelest om vriend te ontmoeten

4 maart Fallasfeest

De geestdodende dagen zijn voorbij hier in Casa Sol, de dagen waarop je niet kan of wil weggaan op excursie of wandelen. Aan zee te koud. Vrienden te ver weg, portemonnaie het liefst gesloten.

Ook vandaag gaan we op excursie want we hebben niet zoveel weken meer en er zijn toch nog wensen te vervullen. Het is een drukte van belang in Valencia, vanwege de zaterdag, het steeds mooiere weer en het Fallasfeest, waar ook veel toeristen op af komen. Gezellig druk. Niet zoals de Spuistraat, want er is ruimte zat. We lopen naar het Museum van Schone Kunsten waar we versteld staan van de 13e eeuwse religieuze pracht- en praalschilderijen en drie- en vijfluiken met houten vergulden lijsten. Wat je vroeger niet deed maar waar je als oudere misschien meer tijd voor neemt is het detail op een schilderij of .... de blote borsten.Ja, in een tijd dat we opeens preutser gaan worden, zegt Annelies wel eens, die nog van het topless-zonnen tijdperk is. Wie niet?

Het huidige museum is opgericht in 1837 in het mooie 18e eeuwse paleis en klooster van San Pio V. Niet alleen de kunstwerken zijn een bezichtiging waard, maar ook het oude gebouw is een bezienswaardigheid op zich. Tijdens je bezoek kunt u nog steeds wandelen door de oude groene kloostertuin met zijn mooie fontein.

Holy Moly, de stad geurt naar bocadillos, pinchos en churros en als twee stiekeme tieners achter een waterpomp, maken we watertandend de gekochte zak churros open, gesuikerd en al en met een beker chocola om ze in te dippen. Wat smaakt dat goed! De stad bruist en Annelies vond het wel een goed idee om even een kijkje te nemen op het grote Gemeentehuisplein waar de poppen van de Fallas misschien zouden staan...Onze weg wordt versperd door dranghekken en we begrijpen dat er een optocht komt. Dichter bij het Ajuntamentsplein wachten we dan ook maar, op wat er komen gaat. Het is een optocht van vooral jeugd die hedendaags sentiment uitdrukken met hun kleding, poppen en versiering. Òfwel een sprookje of een bekende kinderTV persoonlijkheid. Het begint met de princessen op de versierde kar en natuurlijk mag het lied Valencia niet ontbreken. De sfeer zit er meteen in. Maar Valencianen joelen, klappen en swingen niet zo snel valt ons op. (Het lied valencia )

Las Fallas is een traditioneel feest ter ere van Sint-Jozef dat ieder jaar in de stad Valencia (Spanje) wordt gehouden. De term Fallas verwijst naar zowel het feest als ook naar de beelden (van hout en piepschuim) die speciaal voor het feest worden gemaakt. Las Fallas begint officieel de laatste zondag van februari met het openingsfeest ‘La Crida’ bij de karakteristieke Torres de Serrano en eindigt op 19 maart met ‘La Crema’, het verbranden van de voor het feest vervaardigde beelden. Elke wijk van de stad heeft een fallas-vereniging, casal faller (of een comissió fallera), die het hele jaar fondsen werft om het feest en de productie van de beelden te kunnen bekostigen. Eind 2016 is het festival tot werelderfgoed verklaard en sindsdien staat het op de representatieve lijst van het immaterieel cultureel erfgoed van de mensheid van UNESCO.

Fallas en ninots

Elke falla bestaat uit een basisstructuur en een aantal ninots (poppen). De fallas worden op 15 maart door de leden van de fallas-verenigingen opgebouwd. Er zijn twee verschillende types fallas. De Fallas Infantiles en de Fallas. Eerstgenoemde kinder-fallas zijn kleinere beelden, met hoogtes tot circa 1,8 meter. De gewone fallas zijn juist enorm, sommige zelfs tot 30 meter hoog. In 2015 werden in totaal 385 fallas opgezet ter waarde van 6,8 miljoen euro. De fallas worden bijna altijd afgemaakt met een aantal (soms tientallen) ninots. Deze ninots stellen personages voor. Ieder jaar is er in de dagen net voor de hoogtepunten van het festival een tentoonstelling waarbij een aantal vooraf verkozen ninots te zien zijn. Een van deze ninots wordt door het publiek gekozen als winnaar en zal tijdens de verbranding van alle fallas worden gespaard voor het vuur. Deze ninot gaat naar het fallas-museum waar sinds 1934 van ieder jaar een ninot te zien is. De rest van de ninots uit de tentoonstelling wordt teruggebracht naar de fallas waar ze bij horen en worden vervolgens verbrand.

Dat spectaculaire eindfeest is dan op 19 maart om 22.00 uur maar dan zitten we in het vliegtuig naar Nederland - thuis voor 1 week.

2 maart, Lladro

Het grote aftellen is begonnen, nog 5 weken en dan gaan we naar de boot. Dat maakt je toch wel blij. Dat betekent dat alle struisvogelzeilers ineens hun kop uit het zand steken en links/rechts kijken en zeggen: hé toch eens effe rondvragen hoe het is met iedereen, wat de plannen zijn en of alles voorspoedig gaat en waar ben je eigenlijk.

Ja waar is eigenlijk iedereen...: de luitjes van de Seamare, de Buona Vista, de Sea Angel, de Calypso, de Grey Hippo ( net terug van zuid Amerika-ook niet verkeerd). Het verbaast ons...nee, het verbaast ons niet dat de mensen in onze kring van langdurig Med-zeilen er langzamerhand een eind aan breien. Buona Vista keert terug naar Nederland. Velen ook die wij kennen uit Marina di Ragusa,  zijn hun al voorgegaan. De groep wordt dunner en dunner. Catamaran Safari is verkocht om redenen die nou eenmaal logisch de kop op steken na jaren varen. Wij wensen Wouter en Paula veel succes met de nieuwe plannen.

Het is nog steeds verrekte koud in Montroy. Er gaan verhalen rond dat met ijs van de auto moet krabben en 300 meter verder is geen ijs gezien. In de vroege ochtend is het 1 graad en vandaag werd het 13 graden met een snijdend windje en wel veel zon. Het is droog, er valt bijna nooit regen. Vanwege de kou wil Annelies liever niet naar de Fallasfeesten in Valencia. Maart begint met afspraken met vrienden en we hebben de boutique van Lladro bezocht.

Lladró is een wereldleider in handgemaakte porseleinobjecten die een buitengewoon meesterschap laten zien. Het iconische Spaanse merk werd in 1953 opgericht en de collectie is uitgegroeid tot een uitgebreid en divers assortiment, van sculpturen tot verlichting en woonaccessoires, en van klassiek tot modern design. Deze diversiteit wordt versterkt door de samenwerking met gerenommeerde ontwerpers. Lladró staat voor een eigentijdse, elegante en exclusieve levensstijl.

https://www.lladro.com

lladro het spreekt vanzelf. Van het imago van de romantische beeldjes van Andalusische bloemenkarvrouwtjes willen ze af en ze gaan voor een heel nieuw concept. Zo vinden we in de boutique prachtige beelden van een Chinese draak, ook een draak van zogenaamd origami, dieren met gouden details en beelden met metalic look. We zijn de enigen die een rondleiding krijgen en kunnen meekijken en leren hoe Lladro is ontstaan en nog steeds worden de verfijnste bloemetjes samengesteld van mini- en dunne lapjes natte porcelein. Maar ook wordt ons verteld hoe het porcelein de metalic kleuren krijgt of hoe een dof rood de glans van zijde kan weergeven op een beeld van dame met lange japon aan. Laatste is dan avantgardistisch versierd aan de hals met metalic veertjes. Jemig, zo'n jurk zou je zelf willen dragen! Ontwerpen zijn stijlvol, zoals de slang, het schildpad, en masker van een leeuwenkop in wit en zwart...Men vindt er Kokeshi lampen en verlichting van de Nederlandse ontwerper Marcel Wanders waar het licht kunstig doorheen schijnt. Beeldenseries van insekten in metalic en wit, van Star Wars, en moderne figuren als The Guest ontworpen door Tim Biskop.

De prijslijst wordt er bijgehaald, maar mensen we hebben niets onder de 1000 euro en eigenlijk heb je pas iets echt toonzettend in je kamer voor 10.000 euro. Maar...we hebben een heerlijke dag. de beelden spoken nog tot diep in de nacht door het hoofd van Annelies. Misschien toch een plaatsje vrij maken in huis? Of gewoon een muur erbij zetten speciaal voor dat grote masker?

25 februari, Altea bezoek aan vrienden

Aangezien we geen huis gaan kopen in Spanje is ons "to do" lijstje gekrompen en bestaat het alleen nog maar uit afspaken met vrienden en "er op uit in de natuur". Vandaag zijn we in Altea waar het prettiger weer is dan bij ons en er hangt wel wat regen boven de bergen maar die kan de pret nog niet komen verstoren. De weg naar Altea is altijd een avontuur want hij slingert breed omhoog naar de tunnel bij Benisssa en daarna opent zich het wijdse zicht op gebergte en chique bebouwing. Midden tussen al die witgele vlekken van huizen, apartementenreeksen en prachtige dennenbossen ligt het Altea La vella waar Christine en Roelf wonen. Hoe mooi ook, we zijn blij dat we tevens het besluit genomen hebben ook hier geen huis/apartement te kopen, waarbij we niet alleen de overwaarde van ons huis maar tevens het geld van de boot nodig hadden.

Niettegenstaande dit gevoel en het besluit komen Christine en Roelf op de proppen met een folder over een luxe woon/verzorgingscomlex bestaande uit apartementengebouwen voor ouderen (annelies met 66 jaar wordt al toegelaten), waar je jezelf soort van inkoopt met je kapitaal. Hoe ouder je bent, als je er komt wonen, hoe minder je hoeft te betalen. (om de logische maar een tikje macabere reden dat je eerder de pijp uit gaat) Als wij er dus over 7 jaar gaan wonen (Peter dan 80 en Annelies als jonkie 73) dan kunnen we het geld "plop" zo op tafel leggen als we ons huis zouden hebben verkocht.  https://www.senior-living-alicante.com

Nou, dat is wel weer helemaal anders dan die twee willen, zou je zeggen...maar dat geldt dan pas over minstens 8 jaar of later als we wat krakkemikkiger worden. Een voordeel is wel dat je kinderen je niet hoeven te verzorgen.

Altea

We hebben een geweldige dag. Annelies is fit en we doen veel voetstappen in La Vella waar een paar jongeren een foto van ons nemen en in een soort nostalgisch krantenbericht  plakken en afdrukken. Ook lopen we naar de vuurtoren. De regenbui is inmiddels toch over Altea getrokken het wordt donker. We warmen ons op in de Nederlandse kroeg Rosa's Café, en eten bitterballen, drinken bier en heerlijke wijn: Monastrell.

Een druif die gemakkelijk rijpt, met hoge opbrengst, en die in nieuwe installaties, met name in Requeña, hoogwaardige wijnen oplevert. Na jaren van verwaarlozing is monastrell in ere hersteld, grotendeels dankzij de inspanningen van een paar wijnmakerijen in Jumilla. De druif geniet echter buiten zijn herkomstgrenzen een groter aanzien. Vooral dan in Frankrijk waar hij als mourvèdre door het leven gaat.
Kenmerken
De wijn heeft prachtig, levendig fruit, een verrukkelijke rijpheid en is zalig zuur.
De druif is goed bestand tegen ziektes en voelt zich thuis in elke bodem. Het is echt een druif uit zuidelijke streken. Aan de Middellandse Zee in de Bandol produceert hij grote, stevige wijnen die tevens finesse bezitten. De wijn moet minstens een alcoholgehalte van 13% behalen, zoniet is de wijn smakeloos.

De 12.000 voetstappen die dag in totaal zijn voor Annelies helaas teveel maar dat weet ze van te voren. Dus er worden enkele dagen rust ingelast. De eerste rustdag is Annelies helemaal kapot. Alsof ze zware griep heeft, bloedarmoede of dergelijke en alles trilt èn de mond doet meer pijn. Maar op de tweede dag gaat het weer beter.

Het is erg koud in Spanje op deze dagen, nachten hier van 2 graden en in de middag is het 15 graden. De kou begint al om 16.00 uur als de zon zakt Peter maakt de houtkachel aan en een paar uur later de gaskachel ook. We kijken na het eten, we koken zelf, een Netflix serie: Peaky Blinders en als Annelies even gaat liggen in de middag kijkt ze fims van lichter gewicht op haar IPhone. Annelies is begonnen met een dieet: geen suiker. En de regelmatige yoga oefeningen beginnen resultaat te geven. En wat yoga is wel nodig want de matrassen zijn slecht.

Verder verheugen we ons op zeilen zowel als thuiskomen. Waarna we in september ons huis gaan verduurzamen en Annelies eindelijk in haar huis kan wonen.

* echte updates over de boot zijn er helaas nog niet. Ze staat veilig in Crotone en wacht op ons.

Fotoalbum Requena

bezoek aan de stad Requena

Het is 6 uur. Er ligt een kat aan de benen van Annelies. Freija heeft een comfortabele ligplek gevonden. Voordeel van niet meer slapen is dat je dan toch makkelijker je bed uit gaat als je afgesproken hebt vroeg op pad te gaan. De katten mogen van 8 tot 9 nog naar buiten en daarna roepen we ze, krijgen ze een snoepje, gaat de tracker van hun nek en wij zeggen gedag. Vandaag bezoeken we Requena.

Requena ligt op ongeveer 67 km. van Valencia en is de hoofdstad van het wijngebied Utiel Requena. De Wijnen worden onder eigen oorsprongsbenaming verhandeld. Er zijn ongeveer 100 wijnkelders hierbij aangesloten. Onze route voert door een op 700 m hoogte gelegen wijdse vlakte met wel 40.000 wijnstokken. Hier wordt vooral rode wijn gemaakt. De wijngaarden zijn ook hier afgewisseld met bloeiende amandelbomen. Het is heuvelig en vanwege de hoogte een stukje kouder. Parkeren in een vreemde stad is altijd zoeken en we verwachten een garage maar Requena blijkt niet zo groot dus we zetten de auto in het centrum op een plek waar je 2 uur mag staan. Met zo'n parkeerschijf en de geschoven tijdcirkel zet je alvast een half uur verder. De vraag rijst wel hoe streng de politie hier is... We komen al wandelend meteen een politieauto tegen. We kijken hem na...

Het toeristenbureau zit vlakbij het centrum in een koddig roodwit gebouwtje met een oude houten deur. Een mevrouw helpt ons met de informatie en we krijgen een kaart met een looproute door de Moorse "La Villa"-vesting; deze blijkt er pal naast. En pal aan de overkant is een koffietent. Dat komt goed uit want we hebben ons opkikkertje nog niet gehad.We gaan binnen zitten want buiten is het koud. De Spaansen in gewatteerde jas zitten buiten, want ze roken. Wat wilt u drinken? Cappuccino graag en een dubbele espresso. En zo'n minicroissantje. In cafes hebben ze alleen dit, klein of groot en ook slappe gevulde bladerdeegbroodjes. Voor een echt taartje moet je naar een pasticceria. Annelies kiest de dulce met poedersuiker, niet die met chocola. De serveerster brengt de koffie met de dulce met chocola. Annelies reageert meteen:,,no chocola!" Oja. En de dulce chocola gaat omgeruild worden. Bijzonder is ook dat er hagelslag op het cappuccinoschuim ligt.

De Moren

De wijk La Villa de Requena is de oudste wijk van de stad. Requena was een Moorse vesting. In het hoge bergachtige gebied Las Cabrillas had de stad een sterke verdedigingspositie. Je vindt in Requena nog steeds resten van de originele stadsmuren en toegangspoorten die de stad moesten beschermen tegen invallen. De stad stond bekend als Rakka'na, en het komt al als zodanig voor in documenten in de kronieken over de routes gevolgd door de troepen van het kalifaat van Córdoba in het midden van de 10e eeuw. Sinds 1966 is deze wijk een Nationaal Historische Plaats.

Als eerste bezienswaardigheid in Barrio La Villa komen we langs de in de 15e eeuw verbouwde Arabische burcht, daarna bij de kerk Santa Maria, met een indrukwekkend "Elisabethaans" bloemrijk gotisch portaal (zie fotoalbum). Op de trap zit een meneer dus we kunnen geen foto nemen. Wanneer we aan de kant gaan om auto's door te laten staat de man op en komt naar ons toe. Hij zegt dat de kerk gesloten is en alleen opengaat bij bijzondere gelegenheden. Hij wijst ons op de Ogeeboog**) met 3 interieurs waarin beeldjes van engelen zijn gemaakt maar in een van de randen liggen ook fabelachtige dieren die eigenlijk nabootsingen zijn van dieren uit Zuid Amerika en dát wijst erop dat de kerk is gebouwd na de 15e eeuw in de tijd van de ontdekkingsreizen naar Amerika. Alhoewel de bouw doet vermoeden dat het Moors is.

**) Arco_conopial

We raken in gesprek in het Spaans. Althans Peter en hij maar Annelies verstaat zowat alles. Hij heet Adolfo maar iedereen noemt hem Vito...en hij studeert toerisme en werkt voor de gemeente. Dat is te zien aan de jas waarop Ajuntament staat gedrukt. Hij wacht op een groep leerlingen en in de verte komen een stel vrolijke vrouwelijke collega's aanlopen.

Diep gelegen onder de oude binnenstad van Requena bevindt zich een labyrinth vaan grotten. Deze grotten stammen uit het Arabische tijdperk. Vroeger werden de grotten gebruikt als wijnproductieruimte - de druiven werden in bassins gestampt- wijnrijpingskelder en als schuilkelder bij beleg van de stad. Ook als opslagplaatsen van graan. De gecontroleerde temperatuur maakte de grotten uitermate geschikt voor de opslag van wijn en voedsel. De kelders zijn uitgehouwen door de landarbeiders die na hun werk nog hier in de grotten te werk gingen. Het complex is best groot en we hebben een audiofoon voor de educatieve rondleiding. En dan luisteren we nog naar een macaber nieuwtje over dit gangenstelsel: in de kerk erboven, de San Salvador, werden de botten en schedels van de overleden gelovigen bewaard maar die hoeveelheid knekels werd te groot en werd daarom verplaatst naar het grottenstelsel. Alles nog lang voordat men begraafplaatsen ging maken. Het schieten van mooie plaatjes mag niet ontbreken, niet in de grotten en niet in de steegjes. Als laatste bezoeken we

het zijdemuseum/huis

Het gebouw is gelegen in een authentieke islamitische doodlopende weg binnen de ommuurde wijk van de stad, in de oude calle del Pozo. Hoe oud het precies is weet men niet, maar het is bekend dat het in 1740 voor administratieve doeleinden door de Zijdeweversvereniging van een particulier werd gekocht en zo het hoofdkwartier werd van zo'n belangrijk gildebedrijf. Met ongeveer 600 weefgetouwen, werd een van de belangrijkste zijdeproductiecentra in heel Spanje.

Nadat Perzië halverwege de 7e eeuw door de moslims was veroverd kregen ze controle over de Zijderoute en konden daarna hun controle uitbreiden naar Noord-Afrika en het Iberisch Schiereiland. Ze verspreidden deze technische knowhow naar het westen via Middellandse Zee. Al-Andalus was de eerste regio op het Europese continent waar zijderupsen massaal werden gekweekt. Zo kwam zijde via de moslims in Valencia terecht. Vervolgens, in christelijke tijden waren het vooral de joden en bekeerlingen die zijde produceerden, waarmee de oude moslimtraditie werd nagebootst.

De zijde-industrie werd in de 15e eeuw verbeterd dankzij de komst van een groot aantal Genuese ambachtslieden die gespecialiseerd waren in het maken van fluweel. Deze vellutieri importeerden een innovatieve technologie voor weefgetouwen, draaibanken en textielsoorten, waardoor ze alle stadia van de zijdeproductie konden uitvoeren.

het platteland

De zijde-industrie is gebaseerd op de aanzienlijke teelt van de moerbeiboom, waarvan de bladeren werden gebruikt als voedsel voor de zijderups. De zijderups voedt zich met de bladeren van de zwarte moerbei (Morus nigra) en de witte moerbei (Morus Alba), bomen die uit Azië komen. In Murcia en Valencia werden deze bomen geplant in de 14e eeuw door Italiaanse kooplieden en de teelt nam toe in de daarop volgende eeuwen. Het Valenciaanse landschap rondom steden en dorpen werd gedefinieerd door boomgaarden die gespecialiseerd werden in het kweken van zijderupsen.

https://schooltv.nl/video/hoe-wordt-zijde-gemaakt-van-zijderups-tot-luxe-stof

Spaanse zijden kleding

In de 16e eeuw was Spanje dé koploper op het gebied van mode. Spaanse kledingstijlen beïnvloedden de hele wereld en de traditionele kledij was alom bekend om haar elegantie en decoratie.

De zijde-industrie verdween echter nooit helemaal uit de stad. Nog altijd telt Valencia vijftien textielfabrieken en vier zijdeweverijen. De zijden stoffen zelf zijn te bewonderen in de vele stoffenzaken die Valencia rijk is en tijdens processies en volksfeesten, waarbij het traditionele Valenciaanse kostuum wordt gedragen.

Fotoalbum Chera

20 februari Sot de Chera natuurpark

Chera-Sot de Chera

is een natuurlijk en geologisch park bestaande uit diepe kloven, steile bergen en vruchtbare valleien. Het natuurpark strekt zich uit over de provincies Plana-Utiel Requena en Los Serranos. Het heeft een oppervlakte van 6.451,17 hectare en ligt in het noordwesten van de provincie Valencia. Het staat bekend om zijn grote geodiversiteit, biodiversiteit en waterbronnen

Het terrein is steil met toppen die 1.100 meter de lucht in reiken, met name in het Chera-gebied, dat zich in een **)graben bevindt. Sot de Chera, aan de andere kant, is de thuisbasis van het eerste geologische park ooit in de regio Valencia. De rotsformaties zijn hier spectaculair en wetenschappers doen regelmatig onderzoek in de omgeving.

Er zijn tal van manieren om te genieten van de schoonheid van het natuurpark Chera-Sot de Chera. Je kunt talloze paden bewandelen die diep het landschap in leiden en naar onverwachte idyllische plaatsen als het Buseo-stuwmeer, de rivier de Sot en Cueva Negra. Liefhebbers van het buitenleven komen ook naar het gebied om te kamperen of de bergtoppen te beklimmen.

**) Graben is een vallei met aan weerszijden een duidelijke helling die wordt veroorzaakt door de verplaatsing van een stuk land naar beneden. Graben komen vaak samen met horsts voor. Horst- en grabenstructuren duiden op trekkrachten en uitrekken van de aardkorst.

In een land dat veel groter is dan Nederland is het altijd weer even naar de relativiteit zoeken. Wat kan je en waar kan je heen binnen hoeveel tijd? We denken al te gauw dat Spaans een natuurpark waar we onze zinnen op gezet hebben makkelijk even in een dag kunnen zien- althans globaal, maar zelfs dát is niet haalbaar. Tja, het is niet de Elspeter Heide of Kootwijkerzand.

De keuze valt op Sot de Chera - moet haalbaar zijn. Even limonade inpakken, een broodje en een kitkat en we zeggen gedag tegen Odin en Freija. ,,We gaan even boodschappen doen", zeggen we en de katten weten wel dat we dan weggaan maar hoe lang? Ach, een kat heeft geen besef van de klok en gaat gewoon slapen. Maar toch blijkt dat als we aan het eind van de dag thuiskomen, dat ze een gevoel van gemis voelen want ze hunkeren naar aandacht en harmonie.

We zijn op weg naar Utiel Requena. De autovia naar Madrid. Tjonge wat staat de natuur ineens in bloei! We rijden langs de Requena wijngaarden en worden begroet door de talloze amandelbloesems in vele tinten witrose tot rose. Na de afslag Requena wordt de natuur alleen maar mooier, hellingen en verten met dennebossen en de landerijen liggen er beeld-schoon bij. Roofvogels cirkelen hoog boven ons. In Chera met zijn mooie straatjes met oranje en witte huizen vinden we een toeristisch informatiekantoor waar een jongedame genaamd Paula ons in goed Engels enkele mooie plekken aanbeveelt om te gaan zien.

Eerst rijden we terug naar het kruispunt vòòr Chera, waar een weggetje omhoogloopt naar een wandelstartpunt. Een stevige klim over een bergpaadje wat hersteld is met steentjes, brengt ons bij een prachtige rotsformatie met grotten en vallend water. In deze maand stroomt er nog weinig water maar toch is het een mooie indrukwekkende en geologische bezienswaardigheid. Er zijn ook veel bronnen in dit natuurgebied. En overal ruikt het naar wilde thijm en salie. Het stijgen gaat je niet in de koude kleren zitten vooral als je geen bergstok bij je hebt en weinig profiel onder je schoen: de sportschoen redt het net, evenals de hand van Peter. Er wordt gevloekt en gesteund. Annelies had niet gedacht dat de benen in zo'n slechte conditie zijn. Berggeit Peter roept uit:,, ik trek je wel omhoog met mijn 73 jaren. Hij sprint gewoon en Annelies voelt zich op het latst een loden pop die steeds moet uitblazen. Wat 2 jaar pijn en pijnbehandeling al niet doen met je lijf.

De ruines van een kasteel staan ons op te wachten. Een plek vanwaar je een geweldig uitzicht hebt over heel Chera. Na zigzaggend weer te zijn afgedaald, Annelies deels aan de schouder van Peter en deels aan houten padleuningen, vraagt Peter:,, wil je nog omhoog naar de rotsen en de grot?" Annelies wil het niet missen en ze gaat ervoor: weer een klim maar nu wel over trappen. De rotsformaties zijn prachtig en Peter gaat nog een paar stappen verder tot de ingang van de diepe grot, maar...,,ik ga er niet in...", zegt hij. ,,Ik heb geen lantaarn en ik gan er niet in hoe mooi het ook mag zijn".

Time flies. Vanuit de uitzichtpunten turend over de verten van Chera, besef je pas hoe groot dit relatief kleine natuurpark is en dat je niet alles in 1 dag kan doen zeker niet met "zure benen".

Hiep hoi, we gaan weer autorijden en de benen mogen rusten. We nemen de afslag ecologisch park; over een mooi slingerweggetje langs kleine olijfgaarden en heel veel amandelbloesems. We rijden langs het ecologische park, bij ons heet dat de milieustraat, en dan is de weg afgesloten. Een paar Spanjaarden leggen ons uit dat dat nog tenminste een week gaat duren.

We gaan terug en door het dorp Chena heen en dan rechtsaf. De heuvels zijn bedekt met dichte dennenbossen en wanneer we de picknickplaatsen aan het stuwmeer bereiken schrikt een eekhoorntje op en wipt van de picknicktafel. Hmmmm dennenbossen, wat ruikt dit heerlijk, denkt Annelies als ze uit de auto stapt. Het stuwmeer ligt beneden ons en we hoeven niet steil af te dalen langs de kampeerplekken om de oever te bereiken van het "Embalse de Buseo". Hier eten we ons brood. De eekhoorn laat zich niet zien. Er is verder geen mens. Ja toch, in de verte loopt iemand met een rode trui aan die gaat proberen een visje te vangen. Op de foto geeft de gestalte aan hoe groot het landschap is in vergelijking met een mens. Een pittoresk landschap zo met al het bos en water en een heerlijke rustieke kampeerplek, althans in dit jaargetijde. We willen een iets andere route terug nemen maar als blijkt dat we dan een fouurweeldrive moeten hebben, nemen we de zelfde weg terug. Tja het is nu eenmaal niet de hoge veluwe.

De weg naar huis is wederom genieten. De zon gaat al zakken en we besluiten om volgende week nog eens terug te gaan, naar Sot de Chera waar nog veel meer te zien is en waar ons een 16 km wandeling staat te wachten met een klimmetje van 500 meter erin. Annelies overweegt het te doen, hoe zuur de benen ook worden...

https://descubresotdechera.com/senderos/ontdek sot de chera

Fotoalbum

18 februari, paleis van de keramiekkunst

Het mooiste paleis van Valencia.

het 17e eeuwse "Palau del Marqués de Dosaigües" ligt in het hart van de historische wijk van de stad, en herbergt het "Museo Nacional de Cerámica". De collecties van het museum tonen de kunst van keramiek en traceren de industriële geschiedenis van Valencia door zijn grote keramiektraditie.

Al voor je binnen treedt en voor je inzicht krijgt in de geschiedenis van keramiek, verwonder je je over de imposante albasten rococo-ingang. De verbluffende beelden hebben het tot een van de meest gefotografeerde bezienswaardigheden in de stad gemaakt. Het opvallende kenmerk is de nis met de Maagd van de Rozenkrans, de patroonheilige van de markiezin. Onder haar houden twee gravures van Hercules het nobele wapen omhoog. Op het onderste deel van de ingang rusten twee atlassen op amforen waaruit waterstromen als rivieren stromen, een verwijzing naar de titel van de markiezin, "marqueses de Dos Aguas"

De keramiektraditie in Valencia laat zien dat ze sterk is beïnvloed door de Spaans-islamitische cultuur. In de sala del mundo musulmán kunnen we niet alleen de technische vooruitgang zien in het maken van gebruiksvoorwerpen voor culinair gebruik, maar ook de opkomst van keramiek gemaakt voor puur decoratief gebruik

Vanaf de veertiende eeuw begon de stad Manises een steeds belangrijkere rol te spelen in de geschiedenis van het Europese aardewerk. Inmiddels was het islamitische koninkrijk Valencia heroverd door de christenen, en de hordes meester-pottenbakkers die vanuit het koninkrijk Granada naar christelijk grondgebied waren gevlucht, leidden tot een kruisbestuiving van Hispano-Moreske tradities met gotische en mudéjar-ontwerpen. Het resultaat was het karakteristieke groen-blauwe vergulde luster-aardewerk dat zo hoog gewaardeerd werd in Europa, vooral onder de koninklijke families die de aanwezigheid ervan op hun tafels beschouwden als een symbool van hun status.

In de 'sala de cerámica arquitectónica medieval' zijn de meest in het oog springende stukken de dikke Valenciaanse tegels of "socarrats" (zie fotoalbum) die zo typerend zijn voor de fabrieken die aan de oevers van de rivier de Túria stonden, samen met die van de stad Paterna . Deze tegels zijn gedecoreerd in rood en zwart, verkregen uit ijzer- en mangaanoxiden. Er zijn ook stukken uit andere regio's van Spanje - in Moorse, gotische en renaissanceontwerpen.

Deze werden gebruikt als decoratieve plaquettes op plafonds en bestrating. Bourgeois families lieten hun wapenschilden graag op deze plaquettes afbeelden, Valencia was de geboorteplaats van lusterware, waarbij de keramische stukken een verguld uiterlijk kregen door de verwerking van metaalglans. Deze extravagante stijl werd in de mode in heel Aragon en Catalonië. Bovendien werd het tijdens het tijdperk van de Verlichting beïnvloed door de Italiaanse polychrome stijl en door de Franse smaak in tafeldecoratie.

Valenciaans keramiek: het toppunt van mode

In 1727 werd, met goedkeuring van de Bourbon-monarchie, de Real Fábrica de Alcora [Koninklijke Fabriek] opgericht in Castellón. Door gebruik te maken van de vermaarde aardewerktraditie in het gebied, werd deze grote innovatieve onderneming in aardewerk en porselein gelanceerd. De ruwheid van traditioneel Spaans aardewerk werd verlaten ten gunste van vloeiende lijnen en delicate tinten. Esthetisch was er ook een beweging in de richting van de barokke en neoklassieke stijlen die toen een trend waren.

De geschiedenis van het paleis
Het paleis zelf is gebouwd rond een centrale binnenplaats. Zowel op de begane grond als op de eerste verdieping zijn de appartementen van de markies bewaard gebleven. De waardering van de familie voor de kunst blijkt duidelijk uit het terracotta reliëfwerk op de binnenplaats rond de fontein . Hier vindt de bezoeker afbeeldingen van beeldhouwkunst, muziek, architectuur (als je goed kijkt, zie je dat architectuur een plattegrond van het paleis omhoog houdt), handel, landbouw, wetenschap, geesteswetenschappen en navigatie.

Valenciaanse meesters
Bij het betreden van de "sala de personajes ilustres" (Hall of Fame) kunnen bezoekers portretten zien van vooraanstaande personen in de wereld van de kunsten in Valencia, op barokke medaillons. De "salón chino" , die er nog steeds uitziet als een setting om thee te drinken, heeft de originele zwartgelakte meubels behouden die zijn gemaakt door de Valenciaanse meubelmaker Federico Noguera y Picó. Het is de moeite waard om het oratorium binnen te stappen om de schilderijen van José María Brel, een van de meest vooraanstaande kunstenaars van Valencia, te bekijken.

De best bewaarde geheimen
Tussen de privé-appartementen van de Markies valt het extravagante boudoir op door zijn vrouwelijke styling en de vloer ingelegd met het wapen van de Markies. Zuilen met Lodewijk XVI-reliëfs en een koepel met Venus, Cupido en de Drie Gratiën completeren het innerlijke heiligdom van de markiezin. Een hemelbed, lichte tinten, porcelijn en en marmeren rijk versierd bad op leeuwenvoeten. Dit geeft toegang tot haar eenvoudige kleedkamer en de salita de porcelana [Porseleinen kamer], die zijn originele meubels heeft behouden, gedecoreerd met porseleinen plaquettes uit de Koninklijke Fabriek van Berlijn, schilderijen van picareske taferelen, innemende engeltjes en speelse werken die de luchtige stijl van de kamer weerspiegelen .

De laatste van de adellijke appartementen op deze verdieping is de levendig roodgekleurde "salón rojo reina Ana"  en, het meest opzichtige van allemaal, de balzaal, alles spiegels marmer keramiek en de opengewerkte muur waarachter het orkest speelde en waar het geluid wel doorheen kon. Het extravagante neo-imperiale decor verkondigde de weelde van het markgraafschap.

In onze hedendaagse jeans, hand in hand mijmerend over kunst en de rijke eeuwen van ooit, begeven wij ons dan naar ons pinchos restaurant om daar de lege maag te vullen. We weten de weg in Valencia en staan stil bij een enkele winkel, herkennen veel en gooien nog eens een muntje in de pet van 3 saxofonisten die sfeer brengen tussen winkelend publiek. Op de hoek vinden wij de vioolspeler-die geen noot kan spelen maar met zijn gekras toch wat geld heeft vergaard. Ook voor hem is het siesta. De vrouw met zwarte kat zit ook te  bedelen meestal nabij Plaza del Rei. We brengen nog een bezoek aan de IPhone winkel en lopen terug naar de markt van Colon waar de auto staat en dan rijden we door de lange straten met hoge klassieke huizen, door lanen met platanen, naar huis, naar de katten in Casa Sol. Annelies moet even naar bed. De uren verstrijken snel maar het blijft lang licht en de katten kunnen nog even naar buiten. Maar nee, liever niet want binnen brandt de haard en Freija heeft een nieuwe rustplek gevonden: in de handwerkdoos van Annelies precies op het kerstkleed dat zij aan het borduren is.

Ons eigen paleis is ook goud waard en we eten dan wel van chinees porcelein maar van een paar eeuwen later.

17 februari, het plan is rond!

Het zeilplan en het naar huis plan.

Voor het zeilplan zal ik straks de link plaatsen van ons rondje Peloponnesos met alle info over ankerplekken en havens, wellicht nog niet up to date want tja, elke dag verandert er iets aan een situatie in een haven of aan de kust. Zo moeten we ook maar weer afwachten wanneer het kanaal van Korinthe voor de zomer opengaat en welke vette prijs wij als 40-voeter nu moeten betalen.

mymapsreis 2019 Griekenland route havens en ankerplaatsen

Ondertussen probeert Annelies haar negatieve, depressieve stemmingen te boven te komen maar het is niet makkelijk. En dan is er nog steeds een mate van pijn, redelijk acceptabel. Ligt het aan de inpact van de kwestie van de mond. Ligt het aan de oxazepam? Ligt het aan desillusies en aan ruzies? Ligt het aan leeftijd? Enkele podcastst helpen wel je instelling te positiveren om maar zo te zeggen. Verban je verdrietige gedachte of je negatieve gevoel en denk meteen aan iets leuks. Een uurtje stofferen kan zo je gedachten afleiden dat je weer denkt aan leuke plannen voor morgen.

We hebben de aankoop van een huis in Spanje helemaal laten gaan en soms vervallen we nog in een "had ik niet toch maar" gedachte maar het is geweldig om naar huis terug te keren en het huis eindelijk een eigen huis te maken. Al zetten we grafitie op de muren wat maakt het uit? Het is niet voor verhuur het is voor ons. We hebben veel plannen. Peter houdt zich bezig met de installatie-de afspraken-het geld-de data van zonnecellen en voorbereidende werkzaamheden om die platen te bevestigen. Ad heeft een warmtepomp geregeld. Afspraken voor een nieuwe voorgevel, ramen en pelletkachel staan al in de agenda en wijzelf hebben een hypotheek afgsloten voor alle verbouwing.

Wensen: een jacuzzi in de wasruimte, garage verbeteren en wasruimte creeren. Kamers opleuken met gordijnen en kunstwerken, trap verven, vloer schuren... genoeg voor de winter. En wanneer Annelies in de middag gaat trillen en niet meer verder kan dan kan ze op haar eigen bed liggen.

Griekenland

Er is gevraagd aan Annelies: wat vond je het mooiste van je reis en dan antwoord zij: de Peloponnesos. In zijn geheel is dat het meest indrukwekkende gebied geweest en is het nog steeds. We gaan er omheen en stoppen overal waar je stoppen kan en gaan zien wat we onbeschrijfelijk mooi vonden of nog niet gezien hebben.

En dan zijn we hier nog tot 10 april en we gaan nog een paar vrienden zien die ver wonen en een paar natuurparken doorcrossen. Casa Sol is nog steeds koud maar buiten op het terras schijnt de zon en het wordt eindelijk warmer. De katten zijn gelukkig en we hoeven ze haast niet achterna te lopen, doch Odin heeft toch weer een gat gevonden en is in de tuin van de buren geraakt. God zij dank was de hond er net niet. En hij probeerde aan de weg uit die tuin te komen, hetgeen lukte want er zit een opening in buurman's hek aan straatkant, maar buitemomlopend langs het hek en de muur kon hij hier niet naar binnen want wij hebben alles hermetisch afgesloten juist tegen kattenontsnapping. Hij rende en ging door het gat bij de buren van de straat naar hun tuin en liep langs het gaas terug naar een plek waar hij wel op het afdak van het linker terras kan komen en zo was de schavuit weer thuis. En hoe hij dat fikst snappen we niet maar het lukt hem wel met zijn scherpe klauwen. (toch maar niet knippen die nagels)

We zijn naar Benidorm geweest voor een tweede keuring van de auto nadat de garage in Montserrat de uitlaat heeft doorgeblazen en hoera het vehikel mag nog een jaartje mee op de weg. In Benidorm ligt onze vriend Geert in het hospital maar het is nog niet goed genoeg om hem te bezoeken. Open hartoperatie gehad volg hun blog:

https://www.pindat.com/pindata/user/geerteninekeontour/2023-02-16

Op onze Benidorm-dag hebben we wel Uli en Heike bezocht in Denia, een heerlijk weerzien. Zij weten nog niet welke route ze zullen nemen met hun schip, zitten ook met een grote hond en hebben een motorjacht dat eigenlijk eens goed in de antifouling moet, in een goedkope haven, waar je zelf aan je boot mag werken.....tja.....Crotone....??????

Fotoalbum benidorm

7 februari winter in Montroy

Mokkend en mauwend draaien de katten om onze voeten en kijken ons vragend aan. De regen valt met bakken uit de hemel. Wij kunnen de weergoden niet beinvloeden Odin! Ze zoeken dan maar weer een holletje of wollen bolletje om zich in op te rollen. Niets willen ze weten van dit pokkeweer en urenlang zitten ze onder een plaid of onder een trui van Peter.

Twee kachels branden: de houtkachel en de gaskachel. Helaas kunnen 2 kachels de hele parterre niet verwarmen. De deur van de logeerkamer is zelfs dicht.  Gelukkig slaapt er niemand in de benedenste logeerkamer want die is ijskoud. Een elektrisch kacheltje staat boven op de mezzanine want daar slaapt Annelies als Peter hele nachten hoest. En God zij dank hebben we bij de Chinees twee elektrische dekentjes gekocht, we zouden niet zonder kunnen. Het regent de hele dag. en we doen nog even een kort uitstapje naar alweer de Chinese Annie voor een bluetooth luidspreker want Annelies zit maar te klunzen met haar telefoon en muziek afspelen van Spotify.

Regen en kou nemen veel energie weg van mensen. Laat ik zeggen: de energie gaat zitten in je lijf warm houden en niet teneergeslagen zijn. We spelen Kolonisten (ooohhhh dat mag niet meer) Catan en Peter wint vaak. En altijd gooien we de nummers die Peter heeft. Wat een gevecht. Natuurlijk gaat de wijn open maar Annelies drinkt slechts een half glas. En daarna maken we iets makkelijks: rode kool met appel uit onze aangeschafte snelkookpan of een jamie schotel pastinaak-appel-spaanse worst. We hebben het niet slecht we zijn wel zuinig en dat moet ook gezien de rekeningen die onverwacht binnen komen maar misschien valt er wat geld te sparen voor het najaar thuis. Oja en dan nog een boete uit Italie voor te hard rijden, 134 euro voor 18 KM te hard rijden. Wat een idioten. Met bijgaande formulieren die je ingevuld en ondertekend moet sturen naar een adres...en doe je dat niet dan volgt er nog een boete van 400 tot 1000 euro. Zo doen ze dat in een niet-watjes-land.

Peter spreekt met Ad de Korte en hij denkt voor ons mee voor een warmtepomp en zonnecellen. Er staat nu een lijst in onze agenda wat we moeten regelen, wie we moeten bellen of wie we moeten zien in de week in maart dat we thuis zijn. In september wordt ons huis aangepakt en energiezuinig gemaakt. Annelies mag plannetjes bedenken voor een nieuwe inrichting en leuke accessoires.

Vandaag is de huiskamer van Casa Sol bij het opstaan 11 graden. Alle verwarmngen gaan aan. Dit huis is niet warm te krijgen en niet warm te houden en ook Jos, de vriend van Annelies die in Pinet woont beaamt dat Spaanse huizen koud zijn. En waar het aan ligt? De grond? Hier giert ook nog de wind door de terras-schuifdeuren naar binnen. Nee dit huis moet je niet huren in de winter.

We doen voor de afleiding een uitstapje naar Montserrat naar de apotheek en slager. Jongens het kan bijna niet rotter, het is 7 graden buiten en zonder je gewatteerde winterjas is de kou moeilijk te trotseren. Annelies draagt een hemd, T-shirt, mohair trui en een windjack van de ANWB een hele goeie dus. Noordelijk van Barcelona blijkt de oostenwind met 55 knoen op de kust te rammen waarna hij langs de Costa Brava tegen Valencia aan beukt met bijbehorende golven en doortrekt naar Calpe en daar ergens uitsterft. We zijn niet zo bezig met zee, golfhoogte en windkracht nu we op het land wonen maar vandaag kwam het bericht meteen binnen bovenop de Iphone: noodweer!

In de loop van de dag wordt het droog maar er staat een snijdende wind en Odin en Freija proberen de kou te trotseren in de tuin maar moeten steeds even binnen om op te warmen en dan weer buiten want buiten trekt nou eenmaal altijd. Binnen is niks te beleven.

De garage in Montserrat verwacht ons vrijdag om het probleem met de CO2 uitstoot te verhelpen. En daarna gaan we wederom naar Benidorm en hopen dan wel onze kennissen te bezoeken. De temperatuur gaat dan omhoog en Peter roept: als het zwembad 15 graden is dan spring ik erin!" Van mij mag je. Optimist.

APK keuring bij erkend keuringsstation

Wij zaten daar al een poos mee dat we lang in het buitenland vertoeven en dan naar huis zouden moeten rijden voor een APK keuring. De beslissing om niet in Marina di Ragusa te overwinteren maar in Spanje en zo in Spanje je auto te kunnen latten keuren heeft alles vergemakkelijkt. Nee, in Italië en Griekenland is zo'n keuringsstation nog niet. Alleen in Spanje.

Het keuringsstation Benidorm accepteert op hun website geen Nederlands kenteken. Peter belt met Roelf en Chris. En roelf geeft een telefoonummer in Madrid. Peter mailt met Centraal ITV Madrid. Daar wordt voor ons meteen een afspraak in Benidorm ingepland, om 11.00 uur 's ochtends en als plichtsgetrouwe Nederlanders nemen we precies genoeg tijd om perfect op tijd aanwezig te zijn. Eerst nog even tanken in Carlet voor 1,45 liter.

We hebben vandaag de afspraak met de vrienden in Altea afgezegd vanwege de hoest van Peter en hij is ook nog behoorlijk brak. Maar dit akkefietje moet gewoon. En wat schetst onze verbazing: of je nou om 11.00 uur aan komt rijden of tien minuten eerder of later maakt niet uit want je sluit gewoon aan in de rij en dan sta je meteen al voor een loketje waar een blije jongedame ons zegt in welke rij we verder moeten aanschuiven en we krijgen een nummer op de voorruit.

Eerst even een plasje doen binnen, in een schone toilet en daar betaalt Peter aan een balie voor de kosten RDW en de eigen administratiekosten van dit plaatselijke ITV.

NAAR EEN NIE-NUMMER WORDT NIET GEVRAAGD

Een soort autowasserette met kereltjes die je lichten aan en uit doen, je toeter indrukken, de wielen controleren , de rem en de uitlaat. Oei er is iets mis, iets te veel CO2. Dit ene kleine dingetje moet wel opgelost worden maar verder is alles goedgekeurd en volgende keer hoeven we niet in deze rij aan te sluiten maar gaat het sneller. We moeten dus naar de garage in Montserrat om het probleem met de uitlaatgassen te laten oplossen.

We hebben het verdiend om even een kijkje in Benidorm te nemen op de boulevard waar jong en oud zich laat aanstaren en zich er ook voor aankleed. Oude gebruinde dames en overwinteraars waggelen naar hun stamkroeg voor de koffie of zullen al aan de wijn gaan. Gehuld in fladderbloeses die de dikke buik moet camoufleren vanwege het vele goede eten en alle geneugten hier. In goudglitterschoenen stiefelen de meisjes van 70 voorbij. In een Engels cafe zittten de getatoeëerde twens en dertigers al aan het bier mee te schallen met muziek die vanaf 13.00 uur het geluid van de zee gat overstemmen. My God wat moet dat worden vanavond? En het is pas februari. Wat moet dat worden in juli?!

Benidorm heeft alles, maar ook hier verzinkt men als overwinteraar, net als thuis, in gezapigheid en wij hopen daar nooit in te verzanden door steeds maar te reizen en ons te verplaatsen. En een frisse geest te houden die nog iets nieuws durft te doen. Misschien maar goed dat we ons ook daarom niet gaan vestigen in Spanje.

We lopen nog even de Nederlandse supermarkt in maar daarna wordt deze drukke dag voor Annelies al te veel. Nee, ze heeft nog niet zoveel energie en ze kan nog niet alle indrukken aan.

Peter rijdt terug en we vallen op ons bed en eten een broodje als avondmaaltijd. De katten zijn blij met ons en schuiven tegen ons aan. Peter is nog niet beter en Annelies cancelt de volgende sociale afspraak: die van de maandag met Uli en Heike onze Duitse motorjachtvrienden die een apartement in Denia hebben gehuurd. Het gaat niet. Peter moet eerst door dat hoesten heen.

Maar dit hebben we: de NIE-nummers voor het geval dat... en voor 90% de APK

een wandeling langs velden

11 januari tot 3 februari NIE nummer voor een APK

Momenteel voelt Peter zich ziek van een verkoudheid met veel hoesten. Annelies er is net van hersteld. Bisolvon slikken en slapen. En maar hopen dat het dit weekend over is want dan hebben we afspraken. Vrijdag het NIE nummer ophalen en als er energie is, om 19.00 uur kijken naar de lichtshow in Valencia ter ere van de opening van het Fallasfeest. Zaterdag de auto laten keuren in Benidorm en daarna naar vrienden in Altea.

Het NIE nummer aanvragen en krijgen gaat niet zo vlot als men ons verteld had.

numero-de-Identidad-de-extranjero-nie/

Namelijk: eerst moet je 2 formulieren downloaden van de website van Polizia Nacional. Online moet je deze formulieren invullen. Dat is A-niet zo eenvoudig want het is in het Spaans. B-invullen burgerlijke staat "samenwonend" kennen ze niet (tja modern Nederland) - Peter vult dan maar gehuwd in, naar eer en geweten. Een hele derde lijst met mogelijkheden om in te vullen, die hij gewoon maar niet invult of maar 1 hokje aankruist naast de eerste vraag. Geen ide wat hij heeft aangekruist...Verder gewoon gegevens invullen zoals adres etc.

Alles printen. De printer hebben we altijd bij ons - op de boot en nu ook in Casa Sol

Vervolgens gaat Peter naar het politiebureau, op advies van Christa, een vriendin die in de buurt woont, naar Quart de Poblet. Dichtbij en snel voor elkaar. Peter loopt eerst naar het politiebureau om te vragen wat de leges zijn. Daarna naar de bank (moet je eerst weer zoeken) met formulier 1: leges € 9,84. Daarna naar de fotograaf (zoeken naar die winkel) pasfoto's laten maken en daarna naar de overkant van de fotograaf - soort boekhandel - om een kopie van zijn ID te laten maken.

Alles bij elkaar terug naar politiebureau. Met de vraag: ,,kan ik een NIE nummer krijgen? Het is nu 11 januari maar het antwoord luidt: ,,nee meneer u kunt 3 februari terecht". Okee...

Het is inmiddels 3 februari geworden. Peter is nog steeds ziek, hoest ontzettend en we zeggen sociale afspraken af, met vrienden in Altea en we gaan niet naar de Fallas opening in Valencia.

Door een snuggere ingeving van Peter zelf bedenkt hij: ,,de auto staat op naam van Annelies/ Mogelijk heeft zij een NIE nummer nodig...

's Ochtends gaan we samen naar Quart de Poblet met thuis geprinte ingevulde formulieren, naar de bank leges betalen, naar de fotograaf pasfoto's maken en terug naar de Politie. In een flinke vaart want Peter weet nu de weg. De fotograaf met ouderwets ingericht zaakje en oude foto's en lijstjes en een romantische spiegel vraagt nog of Annelies haar make-up wil bijwerken of de haren wil kammen. Aan mijn lijf geen polonaise! Dus ploem de foto is zo gemaakt. Het ontwikkelen duurt even en we wandelen een kwartier door het aardige buurtje waar cafeetjes en winkels echt Spaans en nogal verscholen in de gevels liggen.

Politiebureau: ,,Goedemiddag wij hebben een afspraak om 4 uur maar we zijn een beetje vroeg. Zouden wij nu al een NIE kunnen krijgen?" Het eenvoudige maar vriendelijke antwoord is : ,,nee, want iedereen is nu aan het eten en daarna komt de wisseling van de dienst".

Noodgedwongen lopen we rond in dit eerste gehucht aan de ring om Valencia, waar wat te doen is en sfeer heerst en waar je goed en goedkoop kan eten. Eerst strijken we neer op een terrasjevan een bar waar we koffie bestellen en we krijgen er nootjes bij. We beseffen dt nootjes niet genoeg zijn om de dag mee door te komen en zoeken een ander cafe of lunchroom waar je tapas kan bestellen. We zetten ons neder op een terrasje verderop aan de kilometer lange laan met platanen waar enkele cafes zijn die door Chinezen gerund worden. In deze stad is ook een mega China markt en het verbaast me dat China Europa binnendringt via Spanje. Of zitten ze ook al in Middelburg?

We nuttigen Goddelijke calamaris, mals zoals het hoort. Die taaie gummi ringen die je in Holland krijgt moet je niet accepteren.

Tegen 4 uur drentelen we maar terug en houden nog even halt bij een speeltuin en een mooie fontein. Onze telefoon zegt dat het tijd is en om 16.00 uur precies lopen we het politiebureau binnen. Een jufffrouw komt naar beneden om ons te helpen, ze durft een beetje Engels te spreken. De pasfoto's zijn niet nodig, wel moeten we invullen of we een sociaal Nie nummer willen, een professioneel- of economisch-.

Na 45 minuten komt ze weer naar beneden, zetten we allebei 2 handtekeningen en hebben we allebei een NIE. Was dat nou zo moeilijk?

Ondertussen beseffen we, dat we ook in Casa Sol zo onze administratie-stapel gaan krijgen en we moeten regelmatig naar de China market voor plastic mapjes. Waarbij we de schappen graag langs lopen in dit Action-walhalla.

Quart, de Romeinen en El Cid

De etymologie van de plaatsnaam Quart houdt verband met het bestaan van een weg die het Romeinse Valentia verbond met het binnenland van het schiereiland. Quart-Quartum verwijst naar de mijlpaal die de afstand van vier Romeinse mijlen vanaf Valentia aangaf, en die zou zijn gevonden in de buurt van het huidige Plaza Valldecabres1. Als overblijfselen van de Romeinse periode overleven in de gemeente de "oude Romeinse brug" over de Turia, de site van Les Basses in het ravijn Barranco de Chiva. Hoewel er tot op heden geen Romeinse archeologische overblijfselen in het stadscentrum zijn.

Reeds in de Middeleeuwen werden de inwoners de hoofdrolspelers van belangrijke gebeurtenissen in de geschiedenis van Valencia. Rodrigo Díaz de Vivar, de Campeador van de Cid, leidde de belangrijke Slag van Cuarte in Quart de Poblet tegen de Almoraviden die in 1094 Balansiya (Valencia) belegerden. In die tijd maakte Quart deel uit van de verdedigingsgordel van de stad Valencia, samen met andere forten en boerderijen die, gelegen op de vlakte, de toegang tot de stad beschermden. Quart had een ommuurde behuizing, evenals de cisterne, het enige overblijfsel uit deze periode. De band van de gemeente met El Cid is ook bewaard gebleven in de route van de Centrale Weg van El Cid, die van Valencia naar Requena liep via Quart.

Overigens in de Film El Cid met Charlton Heston is deze strijd geweldig verfilmd.

Fotoalbum

Mirador Jucar, met Joran 13 januari

Voor deze route en uitzicht over de bergrug "Barranca van Otonel" en de rivier Jucar die in zijn ravijn ligt,  rijden wij vanaf Montroy/Montserrat in zuidwestelijke richting naar Dos Aguas ove de CV435. We slaan af en gaan over de bergpas op de Via Pista tot aan de gemeente Cortes de Pallás, niet ver van het dorp Otonel. Hier zijn verschillende uitkijkpunten die een bezoek waard zijn vanwege de spectaculaire uitzichten. Niet gedacht dat zo dicht bij Montroy het landschap zo adembenemed kan zijn.

Een daarvan is de zogenaamde Mirador de los Cerrillos de Otonel, een hoek zeer dicht bij het Moorse dorp en veel dichter bij het bijna geannexeerde uitzichtpunt van Los balcones del Naranjero of de Schoorstenen van Otonel.

Niet alleen is het uitzicht fantastisch, je hebt hier de mogelijkheid bergwandelingen te ondernemen naar de hogere mirador en langs watervallen. Dit gebied bevindt zich in het district Cerrillos, naast de Pariderillas, en vanaf dit punt kan je een groot deel van het Naranjero-stuwmeer zien, met name het laatste punt ervan voordat de ecologische stroom van de rivier Júcar wordt bereikt Het stuwmeer dient als grens met Dos Aguas (in de regio Hoya de Buñol) en tevens als grens van het bijna ontoegankelijke Matrona-kasteel of verschillende bergtoppen, zoals de Matrona-piek.

We verlaten het stille dorp Cortes om de rivier over te steken over een indrukwekkende brug die een tunnel invoert en zo komen we aan de noordzijde van de Jugarrivier. Een eveneens prachtige route voert over het gehucht El Oro terug naar Dos Aguas en de bergrug waarachter Montroy ligt.

Voor wie ven bergen en ravijnen houdt is hier veel te vinden en te bewandelen. Wij houden het bij een eenvoudige afwisselende autotocht en die wordt deze keer opgeleukt door Joran, de zoon van Annelies die een paar dagen bij ons logeert. Wat intens genieten voor Annelies om met hem samen te zijn...

hoe gaat het met ons?

We vinden het koud!

Nee, we mogen niet klagen, het is overdag 11 graden en de zon heeft al warmte. Bij jullie is het max 7 overdag, bewolkt, snijdende wind, ijzige regen en soms een dag een zonnetje. Bij jullie is de schemering lang, begint al vroeg. Bij ons pas om 07.30 maar dan kan je om 08.15 ook meteen de zon boven de horizon zien uitkomen in een gouden bal die de lucht in vele tinten kleurt.

Maar wij vinden het koud. Dit huis is niet goed geïsoleerd en de wind gierde 5 dagen met 40 knopen tussen de kieren van de schuifdeuren door en het is nu 15 graden in de woonkamer 's nachts. Buiten in de velden zijn de fruitbomen en olijfbomen gesnoeid. De late oogst van de late sinaasappels moet nog komen. De lucht is meestal blauw, het regent weinig hier in Montroy in dit microklimaatje. Af en toe hangen we nu maar een waterslang in een plant want ze beginnen er zielig uit te zien.Iets wat de huurders van ons huis misschien ook wel eens doen in onze tuin in Vlissingen waarover we complimenten hebben gekregen. De tuinman doet verder al zijn werk goed. Hij onderhoudt het goed. We betalen er ook een fikse prijs voor.

De poezen zijn erg gelukkig maar zoeken hun grenzen de hele tijd. Na 3 maanden willen we verder en doordat ze zich uitstrekken tegen de omheiningsmuren en dan door de tralies van het hekwerk erboven kunnen kijken, weten ze dat er meer is op de wereld van Casa Sol. Twee kieren in het hekwerk in de voortuin hadden we niet dichtgemakt en we zagen ineens op de GPS dat Freija wel erg ver van de voortuin vandaan was. De GPS geeft bijna nooit een exacte lokatie, meestal zit er een afwijking van een meter of twee in, maar zolang je dat niet dramatisch ziet veranderen weet je dat ze in de tuin is. Nou ja tuin, op de muur, die ons scheidt van de buren.

En nu liep ze over een zandpad tegenover de huizen. We gingen er direct achter aan - heb je op dat moment niet de sleutel van het gesloten hek bij je pfff- maar Peter zag haar over het zandpad snelwandelen en riep haar terug en ze wist dat ze stout was.

In maart komen Ralf en Marisha oppassen en we zijn het er over eens dat de katten begrensd moeten worden anders is het geen doen voor hen om ze in de gaten te houden. Dus aan de lijn naar buiten, een uurtje per dagdeel meer niet. Dat is nou ook niet zo'n ramp hoor, we zijn maar een week weg. Ondertussen is Freija bekomen van een keel en tandvleesontsteking en heeft een behoorlijke lange kuur antibiotica gekregen en pijnstilling (spuitje in de bek) Ze kon geen brokjes meer knagen en slikken en ze at weinig. Ze kreeg natte paté van de dierenarts en die vond ze heerlijk zo kreeg ze ook haar vocht binnen. Een heel gedoe om pillen te geven. Je vraagt je altijd af waarom wij het zo lastig vinden en de dierenarts heeft het - floep- zo gedaan. Het heeft veel aandacht opgeëist om van de rekening niet te spreken, maar dat is ze waard.

Waarom hebben we in maart katten oppas? We gaan naar huis voor een week om een verbouwing aan ons huis te regelen : nieuwe voorgevel en een palletkachel plaatsen. Die beslissing is genomen nadat we - over en weer - steeds veel twijfels hadden of we in Spanje moesten kopen.

• huizen die goed zijn zijn te duur
• huizen die redelijk zijn zijn te duur en er moet behoorlijk aan opgeknapt worden
• veel huizen zijn rustica's, een soort illegale bouw zonder straatvoorzieningen : geen licht, geen stoepen, soms water of elektra aansluiting, geen lantaarna langs de weg, geen eigen adres. Als een rustica legaal zou worden gemaakt dan moet er over de bebouwde grond belasting worden betaald. Veel eigenaren nemen dat niet zo nauw want het zal wel los lopen - nieuwe rustica bouw wordt niet meer gedoogd, bestaande rustica bouw mag niet uitgebreid of veranderd worden.
• Een urbana is een legale wijk met een adres en met 500 - soms 2000 meter grond. Maar in veel gevallen heb je je buren dicht naast je en voor ons die toch al rustiek wonen in de goudkust van Vlissingen, is er weinig meerwaarde. Ja de zon, minder kosten, betere gezondheidszorg. Mmmmm, misschien gaan we ooit nog naar Spanje maar niet nu...

We hebben gezien:

• een prachtige finca,
• diverse villa's in urbanizacions,
• rustic's met pestzooi en agressieve blagffende honden.
• We hebben overwogen een apartement te kopen maar voor wat we willen moeten we niet 2 ton maar 3 ton betalen en dan moeten we de boot verkopen. MOETEN...nee daar willen we nog eens over denken.

En dan is het Peter gaan dagen dat de hele heissa van naar huis gaan, de makelaar aan het werk zetten, huis in verkoop zetten en hopelijk snel verkopen, alles inpakken en stallen en dan in Spanje alles andersom nog eens doen...net even te veel zou kunnen zin. De hele stresstoestand bij elkaar, het gevoel dat we hebben over Spanje, en....de leeftijd (?) heeft er in meegespeeld. En Annelies wil een eigen huis en dus is permanent verhuren van ons huis en in zuid europa blijven zwerven of huren geen optie.

We worden er beiden wel gelukkig van dat de knoop is doorgehakt. Goed om te ervaren hoe het leven hier is, hoe het is om als gepensioneerde hier te wonen in afgelegen oorden. Dat het wel eens beter zou kunnen zijn voor ons om dichter bij een stad of agglomeratie te wonen die EEN HOOP TE BIEDEN HEEFT. Want het is een droevenis hier met de dorpen en de voorzieninkjes rondom het gat Montroy. (verwend als Med-zeiler in Griekenland?) Bovendien is Annelies de sinaasappelvelden zat. Dan zouden we toch dichter bij Altea moeten gaan wonen? Huren wellicht?

Deze aanstaande zomer varen we gewoon maar we stoppen eerder en gaan dus naar huis. Ons huis wordt daarna dan niet meer verhuurd. En eindelijk kan Annelies het naar haar zin maken. Ook de tuin. En nu Annelies na 2 jaar pijn en verzwakking van het zenuwgestel weer wat opgeknapt is kan ze misschien een leuke club vinden of lessen volgen en Peter wil het golven weer oppakken.

Er zijn zelfs plannen voor een motorvakantie of voor weekendjes weg of een week naar de bergen in het voorjaar. En zeilen kan dan in de nazomer nog. Er is geen zekerheid over zeilreizen in de toekomst, eerst voeren we dit plan uit en dan zien we wel verder. De stress is er vanaf en dat doet de relatie ook goed want het werd er niet beter op met veel irritaties en misverstanden.

Ondertussen hebben we zo onze kennissen in de buurt (1,5 uur rijden) en Duitse motorbootvrienden zijn nu in Denia. Onze campervrienden staan voorlopig in Benidorm om gezondheidsredenen Zie Reisblog van Geert en Ineke en we zullen hen gauw bezoeken. We hebben een lijstje van vrienden die in Alicante of Valencia wonen en maken er afspraken mee.

De zon

Ook wij verlangen naar die eerste dag van 16 - 18 graden buiten, net als jullie. Je truien uitgooien en de lentelucht opsnuiven. En fietsen... Veel sterkte allemaal met die Hollandse winter en tot het volgende verslag.

winter in Valencia en appels van oranje

We zijn temidden van de appels van oranje, de naranja, de vrucht die genoemd is naar ‘cina’ en ‘appel’ en afkomstig is uit de Oriënt.

 De eerste Sinaasappelbomen zijn meegenomen door de Arabieren naar Spanje en waren enkel decoratief. De bomen werden geplant in de binnentuinen van de paleizen van machtige Arabische koningen. De geur en de mooie oranje vrucht sierden deze ommuurde paleistuinen. Soms perste men de zure vrucht. Dit gebruikte men als vervanging voor citroen, om mee schoon te maken of om koper en messing mee te poetsen.

Veel later, pas tijdens de ontdekkingsreizen van Vasco de Gama naar India aan het einde van de 15de en het begin van de 16de eeuw, namen de Portugezen de voor ons bekende zoete sinaasappel mee naar het Iberisch schiereiland.

Dat de oogstperiode van de sinaasappel lang is merken we elke dag. De velden voor ons huis zijn al leeggehaald maar als we over de kleine asfaltweg naar het dorp lopen dan passeren we enkele sinaaskwekerijen waar de oranje vrucht nog hangt te glimmen en te wachten op de oogst. Je kunt gewoon een sinaasppel stelen. Je draait de vrucht van de steel af maar dat gaat soms moeilijk en als je dan het groene kroontje op de appelsien ziet lijkt het er toch op dat het te vroeg geplukt is.  De vrucht kan sowieso prima twee maanden aan de boom blijven hangen, terwijl deze al rijp is. De verschillende rassen hebben allemaal een andere periode voor de pluk, maar dit loopt van eind oktober tot en met eind mei (ongeveer een half jaar). De eerste sinaasappels worden geplukt nadat er een koude periode geweest is. De vrucht ontwikkelt de zoete smaak en de kleur van de schil door de kou. Momenteel is het in de nacht -2 en overdag loopt de temperatuur op tot 14 graden. De zon is al fel dus in een dunne trui kan je wandelen door de sinaasappelplantages. Tegen vieren daalt de temperatuur al naar 11 graden en om 18.00 uur moet hier de haard aan want het huis is koud, isolatie slecht en de geplukt sinaasappeltjes mogen best wat warmte hebben. Elk uur daalt de temperatuur met 1 graad.

Zijn er nog lezers die een recept weten voor onze marmelade?