29 augustus, Van Trizonia onder de Rion-Andirrionbrug door - naar Mesolonghi, 40 mijl

Timing: wind en zee uit oost in de ochtend mee hebben onder de brug.

Vertrek 09.00 uur. We nemen afscheid van Duitse buren die we zeker weer zullen tegenkomen. Zij varen net zo rustig als wij waarbij ze goed berekenen waar je veilig kunt verblijven - in elk geval niet op Zakynthos, waar de Corona maatregelen zijn aangescherpt vanwege de achteloze jeugdige toeristen. desondanks leef je op je boot natuurlijk prima afgezonderd en hoef je je niet te mengen onder zulk volk.

De wind is oost 1 Bft. zoals verwacht maar we hopen dat hij aantrekt en dat we kunnen zeilen. Dat gaat niet lukken, maar de tocht is prachtig met wondermooie uitzichten op de kust. We turen of we de Bataaf kunnen zien, die ook weer in Trizonia lag en die gisteren naar de zuidkant van de Golf van Korinthe zijn gevaren om daar in een ondiep haventje te liggen, bij een kleine werf genaamd Theodorakopoulos Marine, die jouw boot voor weinig geld kan stallen. De bataaf zou proberen er door de modder naar binnen te schuiven...misschien zijn de eerste twee plaatsen om de pier heen nog net diep genoeg.

Zoals gewoonlijk melden we ons 5 mijl voor de Rion - Andirriobrug en weer 1 mijl voor de brug om toestemming te vragen er onderdoor te mogen varen. Prachtige belevenis elke keer weer om dit bouwwerk boven de mast langs te zien trekken. En meteen is de wind west 4 Bft. De stroom staat tegen en de boot gaat 1,2 knopen langzamer. We gaan er tegenin en kunnen niet zeilen. Je zou kunnen kruisen maar dat verlaat je aankomsttijd enorm. Hoe vaak is dat het dilemma al niet geweest!? De golven bouwen toch weer onverwacht op en Peter zet de motor harder, om zo snel mogelijk uit de klotszee te zijn. De ramen moeten dicht, de katten toegedekt, het zoute water spoelt over de punt en ook het raam van de buiskap moet dichtgeritst. Slechts 4 Bft en het zout vliegt om je oren. Het ontlokt een Godver maar het is niet vreselijk natuurlijk, je had er alleen geen zin in. We hadden toch een uur eerder moeten vertrekken uit Trizonia. De boeien van het kanaal van Messolonghi zijn in zicht. Opgelucht koersen we ertussen en in het knaal is het natuurlijk rustig. Van zo een tocht ben je doodmoe: eerst te traag en dan te wild en dan duren 40 mijl al behoorlijk lang. We ankeren op dezelfde plaats als de vorige keer. Zetten de zonneschermen er op, nemen een duik in het groene water en voelen ons weer thuis.

Messolonghi is een levendige, niet-toeristische stad met vriendelijke en gastvrije mensen.
Deze economische en culturele hoofdstad van de Griekse regio Aitoloakarnania heeft meer dan 15.000 inwoners en ligt in het centrum van een deltagebied. Met uitzicht op de prachtige lagune en de bergen, geeft de stad het ultieme vakantiegevoel.

Messolonghi is ook bekend als de "heilige" stad. Het kreeg deze naam vanwege het heroïsche gedrag van de inwoners tijdens de onafhankelijkheidsstrijd tegen de Turkse bezetter in de 19e eeuw. De verschillende monumenten en musea tonen de rijke (politieke) geschiedenis van de stad.Voor Messolonghi is de productie van zeezout door middel van de grote zoutpannen een belangrijke bron van inkomsten. Ook trekken de zoutwerken veel bijzondere zeevogels aan.De Messolonghi-lagune is een van de belangrijkste wetlands van Europa. Je zult roofvogels, amfibieën, reptielen, moeras en zeeschildpadden tegenkomen.
Tijdens zonsondergang liggen de kleine vissersboten stil te wachten. De lagune is een gebied vol met vissen. De zee wordt beschermd door de Ramsar-conventie en het land door Natura 2000.

27 - 28 - 29 augustus, terug in Trizonia

Het lijkt allemaal weer een beetje "hakkentakken" met de wind. Zuid, krappe 2 Bft. En 10 mijl motoren. Dicht langs de kust deze keer en we varen op Eratini aan. Maar het is daar diep tot dicht bij de "Lungomare", daar is het 7 meter maar als je 35 meter ketting uitgooit en de wind neemt toe uit zuid dat zit je met de kont van het schip letterlijk op de wal. Annelies vindt het niks. Peter overweegt het te proberen. Dan liever iets meer terug varen. Meteen wordt het 8 meter, 9 meter, 15 meter, houdt maar op. Duidelijk een berghelling onder water. En ....er is swell. Dat hadden we al vermoed in deze- naar het zuiden open liggende- wijde baai. Ook aan het strand loopt het vrijwel direct diep af en er ligt een koord zwemboeien dus dan moeten we ankeren op een helling. Gaan we niet doen. We gaan door naar Trizonia. We zeilen op Zuidenwind 3 - 4 Bft. Een heerlijke tocht. In Trizonia leggen we aan op "onze" plek.

Op Zákynthos en Lesbos en een regio in noord Griekenland loopt Corona uit de hand en zijn nu 24/7 binnen en buiten mondkapjes verplicht. Frankrijk: niet goed in het zuiden. Spanje een en al ellende. Wij lezen recent nieuws en stellen ons leefplan bij voor de terugkeer in de Ionische zee: zoveel mogelijk op de boot, alleen.

Een hittegolf is in aantocht in veel delen van Griekenland behalve Ionisch gebied en dat is waar wij naar toe varen. Leve de koelte. De Golf van Korinthe is uiteindelijk een kroontje op onze reis geworden. Voor herhaling vatbaar, geweldig genoten.

In Trizonia pakken wij de Dinghy en varen 1 mijl naar het vasteland naar Glyfada waar je boodschappen kunt doen. Op Trizonia kan je namelijk geen levensmiddelen kopen. We drinken koffie in het eerste de beste Griekse café waar de gepensioneerden backgammon spelen. Yassas, zegt Annelies en ze kijkt met haar blauwe ogen de 80-plussers doordringend aan. Ze zwichten meteen voor de vriendelijke blondine en roepen in koor Yassas, met een glimlach op hun oude bruine gezichten. Boven het café speelt iemand Accordion. Het soort sfeertje dat amper nog bestaat tegenwoordig. Glyfada heeft betere tijden gekend; we zien winkels en restaurants die leeg en gesloten zijn. Het schoolpleintje met basketbalnetten wordt geasfalteerd want alles moet in orde zijn; de scholen beginnen weer op 7 september.

We wandelen ook nog eens een rondje berg om 09.30 uur wanneer de temperatuur nog maar 27 graden is. Een fikse tippel van 5500 voetstappen, met uiteindelijk doel de Middeleeuwse toren te vinden. Daarvan liggen alleen de resten stenen, dus niet spannend om te filmen of te fotograferen. We zijn nog maar amper het pad met keien en dorre grassen teruggelopen naar de hoofdroute of Annelies houdt Peter staande met het woord:,,stil!" Voor ons kruipt een dikke groenzwarte slang over het pad en verdwijnt in de bush. Een flinke jongen, misschien bang geworden van onze stappen.

De vierstreepslang (Elaphe quatuorlineata) 

Dit is een niet-giftige slang uit de familie toornslangachtigen. De lengte is meestal 1,5 meter met uitschieters tot 2,5 meter, de naam slaat op de vier strepen; op iedere flank een streep in het midden en een aan de bovenzijde. De slang heeft een duidelijk gespierd en dik lichaam. De basiskleur is erg variabel maar is meestal olijfgroen tot bruin met donkere strepen, welke zwart of donkerbruin van kleur zijn. 

De soort komt voor in de landen Kroatië, Servië, Slovenië, Herzegovina, Montenegro, Macedonië, Albanië, Griekenland, Bulgarije en Italië. De habitat bestaat uit bossen. scrublands en vochtige gebieden. Ook in door de mens aangepaste streken zoals landelijke tuinen kan de slang worden gevonden. De vierstreepslang houdt zich op bij open plekken met vegetatie en steenhopen of oude muren, waar het dier zich verstopt. Geschikte leefgebieden als steenhopen verdwijnen en met name in Europa gaat de soort achteruit. De soort is aangetroffen van zeeniveau tot op een hoogte van ongeveer 2500 meter boven zeeniveau.

Galaxidi Viskwekerijen

GALAXIDI MARINE FARM S.A. (GMF)

is een viskwekerijbedrijf, opgericht in 1987, en is gelegen nabij het pittoreske stadje Galaxidi aan de noordkust van de Golf van Korinthe in centraal Griekenland. Het is een van de oudste, beroemdste en bekendste bedrijven vanwege zijn hoogwaardige verse producten zoals zeebrasem (Sparus aurata), zeebaars (Dicentrarchus labrax), rode zeebrasem (Pagrus pagrus), Pandora (Pagellus erythrinus) en Sharp - Spitssnuit Zeebrasem (Puntazzo puntazzo). De afgelopen 25 jaar is 95% van de productie geëxporteerd naar de meeste landen van de Europese Gemeenschap, voornamelijk naar Spanje, Italië, Duitsland, Frankrijk en Oostenrijk.

 GMF-operaties geven aan dat het een technologische leider is in de visindustrie. Het bedrijf heeft vijf kweekunits, twee broederijen en een modern verpakkings- en verwerkingsstation dat is ontworpen volgens de nieuwste EU-specificaties met automatische sorteer- en weegmachines. Het bedrijf heeft een jaarlijkse productiecapaciteit van 5.000 ton.

De grote plastic ronde kooien, het computergestuurde voersysteem en de nieuwste hygiënepraktijken zijn de kenmerken van de kwalitatieve producties van GMF.

 GMF was de eerste Griekse zeeboerderij die sinds juli 2000 gecertificeerd werd voor de volledige verticale productie, van eierfase tot hele verse vis, volgens de norm EN ISO 9002: 1994.

GMF past vandaag een voedselveiligheidsmanagementsysteem (HACCP) en een kwaliteitsmanagementsysteem toe voor de productie van pootvis, visteelt, verpakking en de distributie van verse vis volgens respectievelijk de normen EN ISO 22000: 2005 en EN ISO 9001: 2008 , gecertificeerd door TUV Austria Hellas.

Sinds 2008 produceert het bedrijf biologische zeebrasem en zeebaars op basis van E.U. wetgeving. Een resultaat van innovatieve inspanningen, identiek aan de omgeving van de natuur met minimale verstoringen, fijne voeding, lage dichtheid en de inzet om biologische vis te produceren en aan de markten aan te bieden, bevestigt dat bedrijven in staat zijn om markttrends te volgen. Tegenwoordig is de hele biologische productie gecertificeerd door BIO HELLAS.

Het grootste en meest concurrerende productievoordeel van het bedrijf is dat GMF vis produceert en kweekt "in hun natuurlijke omgeving". De grote kooien worden op ongeveer 150 meter diepte in zeewater geplaatst, wat de schoonste omgeving en de ideale groeiomstandigheden voor de kweek van de vissen garandeert.

Het bedrijf heeft 3 gebieden van viskwekerijen: bij kaap Trachilos, kaap Andromachi, en in de baai van Anemokambi, alsmede een verpakkingsstation van 9,1 hectare.

26 augustus, Antíkyra naar Anemokambi

Temperatuur 32 graden; zeewater 32 graden, pieslauw. Wind: in Antíkyra opvallend meer valwind (hier uit oost) dan in de ankerbaai Isidhorou. De hele nacht waait het 15 knopen valwind, verfrissend maar Noordwestenwind staat dwars op de boot en Peter gaat onder de sterrenhemel stootwillen bijplaatsen.

Vertek om 10.00 uur, wind: Noordoost, 3 Bft. We trekken Grootzeil in de baai, en varen naar de kaap Akra Pagkalos in zuidwestelijke richting. De kaap is niet zoals je je meestal voorstelt: hoog met kliffen maar laag heuvelig, dor en rostachtig met een prachtig kerkje, van het steen van deze bergen en met een thelblauw koepldak.

We motoren 1 mijl, en zeilen 2 mijl. Floep de wind draait naar Zuid 7 knopen. We motoren 4 mijl tot de kaap en er omheen.

We spotten al weken haast geen schepen. Vandaag 1. We hebben een kat die niet in de mand wil. Want als de zee vlak is en je dobbert wat met je zeilen of je motort heel rustig dan denken de katten dat we stil liggen en dat ze gewoon mogen rondlopen. Odin loopt maar tegen de benen van Peter kopjes te geven, akelig dicht bij de zwemtrap. De zee is rustig maar je houdt je hart vast dat hij die trap af wil.

Floep de wind draait naar NNW na kaap Akra Nicolas, de zee is regelmatig. De katten liggen in hun manden.

Vandaag hebben wr alle windrichtingen

Floep de wind draait naar ZuidOost en we gaan vlinderen in Krissaios Kolpos ook wel genoemd Iteas Kolpos. De wind draait verder naar zuid en de Genua gaat naar stuurboord. Vlak voor de visfarm halen we zeilen binnen. Anemokambi is een baai die wij niet kennen. De voorgaande twee keren in deze golf hebben we doorgereisd en al deze kleine plekken overgeslagen. De corona-tijd geeft ons de tjd om de Golf van Korinthe meer uit te kammen en we hebben er geen spijt van. Wat is het hier mooi en rustig en oorspronkelijk.

Anemokambi geeft perfecte beschutting bij alle winden. hij ligt als een slang zuidwaarts door heuvels omsloten. Bij Noordoostenwind lijkt het ons beter om zo ver mogelijk tot het eind te varen. Dat doen we dan ook. De baai is stil en mooi met een strandje aan het eind en halverwege een strand met camperplaats. Alhoewel sommigen het er niet mooi genoeg vinden, is het voor ons een prachtige plek. Het water is groenachtig en hier en daar wat troebel, maar dichter naar de kust helder smaragdkleurig.

We zijn verrast door de aanwezigheid van boeien. Deze zijn blijkbaar voor de visvrachtboten maar die liggen er nu niet dus we pakken er gewoon 1 op. We hebben allang afgeleerd te denken volgens Nederlands denkpatroon: al er geen bord staat, mag het dan wel...?

Als de vissers hem nodig hebben komen ze het maar zeggen. Aan de water kant op het strandje zijn 2 families aan het recreeren en Annelies ziet op Google dat er achter op de heuvel een vakantiepark is met veel animatie voor kinderen. We hebben daar geen last van. De vrachtboot komt aan een boei aanleggen. Het is de enige. De werklui worden opgehaald.  Wij en een een catamaran die ankert zijn de enige boten in de avond. Er blaffen 's nachts wat honden op de oever die naar voedselresten zoeken, maar we liggen ver genoeg van de kant om daar geen last van te hebben. Wanneer de zon ondergaat is het licht lila op de groene heuvels. Wij en de katten voelen ons vrij en genieten van de rust en de mooie natuur en de visfabriek in de verte stoort ons geenszins.

25 augustus, de modelstad voor fabriekswerknemers

Dag 2 van ons verblijf wandelen we naar Aspra Spitia - de Witte Stad en doen daar inkopen. In een take away koffiebar drinken we koffie (een dubbele espresso en een cappuccino) en kopen water voor 3,50 totaal. De prijzen liggen heel laag.

Aspra Spitia - de Witte Stad:

In 1963 leidde de installatie van de industriële fabriek "Aluminium of Greece SA" ver weg van de bevolkte gebieden van de prefectuur Viotia, tot de noodzaak voor het bedrijf om in de buurt een modelgemeenschap voor de arbeidersklasse te creëren om de gezinnen van zijn werknemers te huisvesten.

Zo werd de nederzetting "Aspra Spitia" (letterlijk "Witte Huizen") gecreëerd bij de pittoreske Antikyra baai. Een nederzetting, gebouwd volgens de Europese normen van die tijd, ontworpen door de beroemde Griekse stedenbouwkundige Constantinos Doxiadis. De infrastructuur die voor deze innovatieve gemeenschap was gepland, zorgde voor haar zelfvoorziening en bezorgde haar inwoners een ongewoon niveau van levenskwaliteit.

Later volgden twee uitbreidingen van de nederzetting, onder toezicht van architecten M. Fotiadis, Ch. Lembesis en P. Massouridis, en ontwikkelde de configuratie van de gemeenschap, die momenteel 1.072 woningen telt en een totale oppervlakte van 61,3 hectare beslaat.

Tegenwoordig is "Aspra Spitia" een groot modern dorp met een bevolking van ongeveer 3.000 mensen, dat zijn infrastructuur blijft verbeteren en nog steeds dezelfde hoge levensstandaard biedt aan zijn inwoners. Scholen, diensten, winkels, open pleinen en vooral culturele en sportfaciliteiten geven aan "Aspra Spitia" het karakter van een open, naar buiten gerichte plaats waar een breed scala aan culturele en sportieve activiteiten plaatsvindt.

"Aspra Spitia" heeft ook een stedelijke afvalwaterzuiveringsinstallatie, die samen met de nederzetting werd gebouwd en de eerste in zijn soort ooit in Griekenland was.

De gehele kustlijn die wij wandelen, deels langs de weg boven de zee, is bezaaid met smalle grintstranden en rieten parasols. In Aspra Spitia baden Griekse vakantiegangers maar we zien voornamelijk (veel gepensioneerde-) inwoners de weldaad van het warme kristalheldere water ondergaan. Het is een kuuroord met boulevard, bankjes, tennisbanen en mooie appartementen. En hoogst opmerkelijk is wel de speciale afgang, gemaakt voor rolstoelen, zodat invaliden ook kunnen afdalen naar de zee. Aspra Spitia moet zeker enorme kwaliteit van leven en vrijetijdsbesteding geven aan de bewoners van de stad, meest (ook voormalige-)werknemers van de fabriek, die aan de nooroostzijde van de Golf van Andíkirron is gevestigd.

En dan zitten we 's middags in de kuip en zien een Italiaans schip binnenkomen dat in Sami naast ons lag. Dat is zo'n moment waarin je elkaar herkent en niet meer weet waarvan. De Italiaan ijsbeert rond tot hij het weet. Wij en de katten slenteren rond de vuurtoren tot wij het ook weten: oja, hij was alleen en moest zijn vrouw oppikken in Argostoli.

We hebben het allemaal naar ons zin hier. Deze plek heeft eigenlijk alles: natuur, edelsteenkleurig water, een goede kade, elektra, water, goedkope en goede restaurants, een paar winkels. Ook de katten zijn blij. Freija ligt al aan de voeten van de vuurtoren en Odin haalt van blijdschap voor de zoveelste keer de keukenkast leeg. Alle handdoeken liggen weer eens op de vloer en deze keer komt de app uit het keukenkastje klauteren, een minuut nadat Annelies zijn naam noemde. Rondje hull gelopen. En we ruimen het kastje weer in. En soms vergeten we het kastje op slot te doen waarna de handdoeken na 10 minuten weer allemaal op de vloer liggen. Deze keer niet, Odin.

Klus van deze dagen: boot schoonspuiten, kuip schrobben, wassen draaien, Dinghy lijmen, V-snaar spannen, dieselrestanten onder de vloer weghalen, watertanks vullen.

24 - 25 augustus, Antíkyra (Andíkirron)

De winden zijn in Kiato noordoost of zuid en hier noordoost of zuidwest. Lig je aan de oostzijde van de pier dan heb je bij noordoostenwind de valwinden en wordt je tegen de pier gedrukt. Gelukkig is er weinig wind maar het valt ons wel op dat er aan deze kant van het schiereilandje meer wind is dan in Isidhorou. Wij liggen aan de zuidoostpier aan de binnenkant met de punt van het schip naar noordoost gericht. Overdag staat de zuidwesten wind in de kuip, 's nachts staat de noordenwind op de punt en blaast er wat wind de slaapkamer in. Het is niet meer dan 2 Bft. Overdag 3 Bft. De verwachting is hooguit 4 Bft. in de bergen. Dat kan wel valwind geven.

Ons plan was om drie ankerbaaien te bezoeken tussen Antíkyra en Trizonia. Waarbij we vluchthavens in de gaten houden mocht er plotselinge weersomslag zijn, je weet maar nooit. Dat zijn Itea, Trizonia en Mesolonghi. Vandaag blijkt dat we 2 ankerbaaien kunnen bezoeken en zaterdag vanuit Trizonia onder de Andirrion-brug moeten varen want dan staat er even een oostenwind. Je wilt daar geen stroom en wind tegen hebben.

We gunnen onszelf een etentje : op zijn Grieks voor weinig geld: een schaal reuzengarnalen in Saganaki-saus, een schaal Octopus, Een bord tzatziki, brood, en een Ouzo en een bier en een liter water voor 30,= euro. De tafeltjes zijn schaars bezet en we zitten zeker 7 meter van andere gasten vandaan: Corona-veilig.

Antikyra (Andíkirron)

is een kustplaats met 2500 inwoners aan de noordkust van de Golf van Korinthe. Het is gelegen nabij de bergen Parnassos en Elikonas en heeft prachtige schone stranden en is een ideale bestemming die zee en berg combineert. Uit de geschiedschrijvingen van Strabo, en Pausanias en uit verschillende archeologische vondsten blijkt dat het al sinds de oudheid bestaat. In 346 voor Christus werd het verwoest door Filips II koning van Macedonië. De stad zette echter haar geschiedenis door de tijd voort. Een andere naam waaronder het tot de 19e eeuw bekend was, is Aspra Spitia (wat 'witte huizen' betekent), dat nu gerelateerd is aan een naburig dorp voor de arbeiders van een aluminiumfabriek die in de regio actief is. Tegenwoordig vind je langs de haven en langs de grintstranden van Antikyra tot Spitia tavernes en cafés, kun je zwemmen in het kristalheldere water.

21 - 23 augustus, terug naar Kolpos Andíkirron, ankerbaai Isidhorou, 23 mijl

Vertrek Kiato om 10.45 uur. De wind is NNO 6 knoopjes en trekt ietwat aan. We hijsen grootzeil in de haven. Er staat een druk zeetje in- en buiten de haven, nog van afgelopen ochtenduren 3 Bft. noordoostenwind, ja zo snel krijg je hier al een klotszee. Een Beaufortje meer is al flink paaltjes pakken bij het wegvaren van de zuidkust. Maar een mijl verder wordt hij regelmatig en we zeilen in noordwestelijke richting naar de noorkant van de Golf van Korinthe. En we kunnen tevens het Kotterzeil opzetten.

Stop maar - de wind valt ineens weg. Peter vouwt het Kotterzeil maar weer op de punt tot later. We motoren op een ongeëvenaarde rustige Golf van Korinthe. Dit moet gezegd worden: nog nooit hebben we zulk stabiel weer hier gezien of gehad, en het is vaak mooi zeilbaar. Dat zeilbare komt ook nu weer uit want na 8 mijl kunnen we vlinderen bij een zuidenwind die nog een beetje doordraait naar zuidwest 3 Bft. Ondertussen hebben we binnen 4 mijlen al drie windrichtingen gehad.

De katten liggen blij in hun fietsmanden. Even rennen ze naar binnen wanneer wij flink rommelen en moeten trekken aan de lijnen maar weldra steken hun kopjes weer uit de deur en springen ze in hun veilige manden waar ze zich hevig gaan poetsen. Freija is een echte badgast en wanneer zij het naar de zin heeft, gaat ze op haar rug liggen met 4 poten buiten de mand gestoken.

We checken de gelekte dieselrestanten onder de vloer. De diesellucht is bijna weg. Peter maakt nu schoon met papier. Er stroomt nog een dun straaltje diesel/sop dat je na een paar dagen moet wegnemen.

De zee is blauw en glad. We eten meloen en salade. De wind is vlagerig veranderlijk, gaat terug naar 6 knopen en trekt weer licht aan naar 12 knopen. We zijn een ballonnetje met Grootzeil - Genua- Kotterzeil en we gaan niet hard, 4,5 knoop, maar prachtig gestaag naar Isidhorou.

We ankeren precies op de plek van de vorige keer. Het is een en al gemak want we kennen het hier nu. We blijven nog een extra dag liggen, zwemmen, kleine klusjes doen en kijken naar de nooit vervelende pracht van de natuur, de stille zonsopgang en de deken van schaduw die 's avonds bij zonsondergang geleidelijk over de heuvels neerdaalt en over ons schip.

Slechts een klein uitstapje doen we naar de oever, met de Dinghy die alweer geplakt is. Om te wandelen naar gehucht Antíkyra. Daar bevindt zich tot onze grote verbazing een geweldige kade met genoeg ruimte voor minmaal 6 zeilschepen langszij ex visserskotters. Daar treffen we onverwacht de Bataaf met de papegaai, die deze onbekende unieke plek in dit kleine mooie oord liever niet "aan de grote klok" willen hangen. Er is water en elektra en het kost weinig, zoals het altijd weinig kost aan kades in Griekenland.

De wandeling terug naar de boot is heet maar is maar een half uur, tussen twee heuvels door. Een beetje onder geurende pijnbomen, door tapijtjes van dennennaalden, langs mooie huizen en langs achtertuinen die vol liggen met gedumpte zooi. Ook langs de weg vinden we storthopen. Wat een tegenstellingen in zo'n paradijs. Je zou het wel willen uitschreeuwen naar de Grieken: jongens, zo lossen we het plastic en afval probleem nooit op. Begin bij jezelf en ruim op. Dan kan het ook niet in de zee terecht komen!

We zijn oververhit en kunnen in het water afkoelen. We draaien de airco elke middag op de Honda generator. Ad we zijn er zó blij mee!!! We zitten met de omgeslagen handdoek en een biertje te mijmeren en soms gaan de gesprekken over Corona en ons scenario daarin. Waarheen? En hoe verder? En hoe naar huis straks? Ook praten we veel over klussen aan de boot, kopen van airconditioning, en van een watergekoeld systeem voor de koelkast, want er komt onnodig veel hitte uit. Er zijn veel wensen. We schrijven ze op en we moeten deze winter een keuze maken...

Morgen varen we de hoek om naar Antíkyra. Dan kunnen we eindelijk weer onbeperkt water tappen, de zoutkristallen van de boot poetsen, de kuip uitsoppen, en al de handdoeken en lakens wassen.

20 augustus, de wonderschone natuur van Gerania

Het is lastig om in Kiato een auto te huren. Kiato en zijn rivièra is een typisch Grieks vakantiegebied en de toeristen komen met hun eigen auto, voornamelijk Atheners. Het is dus vrijwel onrendabel om een auto-verhuurbedrijf op te starten. En in deze coronatijden is het al helemaal uitgesloten. Op internet vinden we een paar bedrijfjes die gestationeerd zijn in Korinthe-stad. We willen niet met de boot naar Korinthe, maar als het persé moet omdat we alleen daar een auto kunnen huren dan gaan we morgen wel op vaart. Kiato is namelijk zo'n heerlijk oord om langer te blijven, het is een thuishaven.

EnjoyCorinthia.gr is zo vriendelijk om de huurauto te brengen voor 12,50 extra. Iets dat een ander bedrijf voor 50,= in rekening wilde brengen, een bedrag gelijk aan een dag huur. Gaan we dus niet doen. Blij verrast ontmoeten wij Dimitri die de auto laat zien. Hij levert er een mooie kaart bij en heeft wat tips. Binnen 1 dag willen we heel wat zien. Maar 1 dag huur betekent ook dat er andere dingen niet gezien kunnen worden. Wij kiezen voor een rit langs de kust naar het Kanaal van Korinthe, waarbij we toeristische trekpleisters zien en een haventje dat opgeknapt is. Beoordelingen over geziene havens Vrachati, Korinthe,Loutraki vindt je tzt in het hoofdstuk https://www.zeilschip-skadi.nl/golf-v-patras-korinthe/update

Pak een kaart en volg onze route. De kust is een aaneenschakeling van vervallen en nieuwgebouwde appartementen en aan de provinciale smalle weg ligt een langgerekt smal kiezelstrand. De zee is Ionisch verschrikkelijk blauw en er staan wat golven. Ons soort strand is het niet maar voor de Atheners is het hier: niet ver van huis, goedkoop, en mooi. We rijden langs Korinthe en lopen over de brug waar vandaan mensen naar ons gezwaaid hebben toen wij er onderdoor voeren. Hier bevindt zich ook een Bungy-jump installatie. Maar op dit moment is er geen waaghals, we zijn ook tamelijk vroeg in de ochtend en er komen ook nog geen schepen door het kanaal.

Dan rijden we door naar Loutraki, een mondain aandoende stad met veel witte appartementen, grote straten en veel palmen. De weg voert omhoog tegen het Gerania gebergte op en we hebben magnifiek uitzicht over Loutraki, de eveneens witte dodenstad en de oostelijke bocht van de Golf van Korinthe waar we zojuist een jacht de ingang van het Korinthekanaal zien naderen. Het is een heldere dag en je kunt kilometers ver in de bergen van de Peloponnesos kijken.

Het Gerania Gebergte

Het Geraneia-gebergte is een van de meest opmerkelijke bergketens van de Peloponessos, omringd door drie Golven - de Saronische Golf, de Golf van Korinthe en de Golf van Alkyonides.

Deze pittoreske bergen bieden een breed scala aan buitenactiviteiten voor natuurliefhebbers, zoals wandelen, wandelen, mountainbiken, canyoning, motorrijden en voor de liefhebbers van extreme sporten, parachutespringen en paragliden.

De bergen van Geraneia worden luchtkranen genoemd! Volgens de spannende oude mythe brak er een vreselijke ramp uit in het tijdperk van Defkalionas en worstelde Megaros, de zoon van Zeus, om te overleven door naar de top van de berg te "zwemmen", geleid door de kraanvogels die over hem heen vlogen!

Vanaf Makriplagi, de hoogste top van Geraneia - 1.369 m lang - is het uitzicht absoluut geweldig! De berg vormt een 37 km lange natuurlijke barrière tussen Centraal Griekenland en Peloponnesos.

Bovendien is het Geraneia-gebergte opgenomen in Natura 2000, het Europese net van beschermde regio's, dankzij de rijke fauna en vegetatie. Er zijn ongeveer 950 verschillende soorten planten (weelderige vegetatie, sparren en platanen, eiken en mirte bomen, pijnbomen) en wilde dieren (jakhalzen, vossen, kraanvogels, koningsarenden, hazen) opgespoord en geregistreerd. Verspreid over de heuvels vindt u veel natuurlijke bronnen met kristalhelder water, terwijl u, verspreid over het dennenbos, een van de vele kloosters en kerken kunt traceren.

Wij bezoeken een beroemd klooster in het Gerania gebergte, waar de nonnen niet zonder het financiële duwtje van het toerisme kunnen. (Mogelijk ook van de EU en de Unesco) Een prachtig complex gelegen op een weelderig begroeide berg met knalgroene pijnbomen. Zie holy-monastery-of-saint-patapios

Onze prachtige route gaat naar de kust omlaag naar de lagune Vougliagmeni en de archeologische vindplaats van het heiligdom van Hera. Alles in die beeldschone setting van azuurblauwe zee, groene pijnbomen en ruige rotsen. Het is het stukje Cote d'Azur van de Golf van Korinthe.

Na een lunch op eigen boot keren we terug naar Loutraki om de haven te inspecteren en we zijn wat ontgoocheld door de aanblik van het massatoerisme, de vervallen hotels, niet onderhouden appartementen en de drukte van het verkeer: een typisch Griekse chaotische stad. En aan Corona denken de kiezelstrandbezoekers die hutje-mutje bij elkaar liggen helemaal niet. Loutraki heeft zijn allure verloren en dit is niet de eerste crisis die dat bewerkstelligd heeft. De Atheners die hier op vakantie komen besteden weinig geld en eigenlijk is er een injectie van noord Europeanen nodig. Maar die komen niet omdat het zo'n zooitje is. De kip en het ei.

Onze Dimitri is in elk geval gelukkig dat hij wat opbrengst heeft vandaag en hij zegt ook dat hij het inderdaad van de niet-Grieken moet hebben. De vader van Dimitri, Costas rijdt met ons mee naar Kiato waarna hij de auto zelf kan terugbrengen naar Loutraki. Een prachtige dag vol heerlijke belevenissen. We beseffen dat we nu toch wel veel van Griekenland hebben gezien. En veel dat onbereikbaar leek hebben we kunnen realiseren.

19 augustus, Coast Guard commando

De nieuw gevormde gemeente Sykiona komt voort uit de fusie van 3 lokale overheden: Sykiona, Stymfalia en Feneos. Het omvat 35 gemeenten waarvan er 4 meer dan 1000 inwoners hebben. Kiato heeft 7.943 inwoners.De verbinding met de snelweg Athene-Patra, de spoorweg en de aansluiting van de provinciale weg Kalamata-Tripoli-Korinthe brengen veel ontwikkelingen teweeg.

Het land Sikyonia heeft een rijke historische traditie, onlosmakelijk verbonden met de Griekse mythologie. De stad Sikyon kende in de oudheid grote welvaart, vooral vanaf het midden van de 2e eeuw. Er wordt gespeculeerd dat een oud theaterdrama voor het eerst hier werd gespeeld. Er werden ook grote scholen voor beeldhouwkunst en schilderkunst ontwikkeld met beroemde kunstenaars zoals Lysippos, de persoonlijke beeldhouwer van Alexander de Grote.

Wij houden van de stad Kiato, het ademt de luchtige sfeer van een dorp, en de levendigheid van de grote stad. Alle voorzieningen zijn er en toch als je op het kleine met bomen omgeven pleintje een koffie gaat genieten, voelt het heel intiem. Cafe Caldo, we hebben het wachtwoord nog van de wifi. De fontein werkt helaas niet, er is altijd verkeersopstopping voor de deur, en dus ook heel wat te beleven.

We doen boodschappen per Dinghy. We varen ermee naar een klein vernieuwd haventje voor kleine bootjes, 1 mijl oostwaarts, en dat ligt tegenover de Lidl, nou ja, 50 meter lopen. Wanneer we de winkelkar over de stoep en straat naar de Dinghy rijden zie je een enkele Griek kijken: wat motten die daar nou...? Oh het zijn blonden, dus buitenlanders, die gaan zeker bevoorraden. We houden een stadse winkeldag en kopen een zwembroek voor Peter. De oude is schokkend dun geworden en vandaag is de bilnaad gescheurd. Gekscherend zegt Peter: die kan je toch zeker wel even met de naaimachine dicht maken? Hier is alles gericht op shorts en niet op gestroonlijnde zwembroekjes voor de zwemsport. We zijn dus op jacht naar een model zonder flappijpen, niet al te jongensachtig en zonder hawai-patroon. We vinden een lichtgroen exemplaar die wel degelijk jongensachtig staat. En dan ziet je vent er meteen 10 jaar jonger uit.

We zoeken ook nog een nieuwe Nespresso, of iets wat daarop lijkt en er blijkt een Expert-winkel te zijn. De vriendelijke juffrouw laat ons koffiezetmachines voor filterkoffie. Nee, een Nespresso zoeken wij. Dan legt ze uit dat tot het einde van het hoogseizoen alle toeleveringsbedrijven dicht zijn en pas vanaf 24 augustus kan ze die machine geleverd krijgen. Ongehoord. Alles op slot.

In de middag van onze vierde dag in Kiato staat de Coast Guard naast Skadi en commandeert Peter te vertrekken met het zeilschip. Reden: er mogen alleen kleine bootjes in deze haven liggen. We zien dat een groot jacht van een Griek die in Kiato woont en die ons 2 jaar geleden nog met raad en daad heeft bijgestaan als een soort semi-havenmeester, nu ook vertrokkken is. Hij chartert dus het kan zijn dat hij passagiers heeft. Een mooie reden voor de Coast Guard om ons nu weg te sturen. Maar misschien is dat ver gezocht? We vragen ons af welke wet ons verbiedt hier te liggen, maar met de Coast Guard moet je niet in discussie- dan heb je een probleem. Het zijn hautaine mannetjes die respect afdwingen en je hebt te doen wat ze zeggen. We moeten heel wat afbreken, oprollen en ordenen voordat we wegvaren en Peter tankt nog even snel water. Dan gaan we gezwind naar de commerciële pier. Niet leuk, maar het moet. We vinden de enige redelijke plek aan de meest nooroostelijke arm, achter een vrachtboot, ietwat uit de swell en de wind. Hier blijven we nog een dag, want we hadden zojuist een huurauto geregeld om morgen de omgeving van Korinthe te ontdekken.

16 - 17 augustus, Kiato en de diesellucht

We liggen goed aan de pier maar wanneer de wind naar oost draait moeten we hier weg zijn. Een eerste blik in de ochtendzon toont de Oiseau Roc achter ons. Peter maakt een praatje en de Francaise vertelt dat ze in de haven rondgevaren hebben maar dat het een troep is, er is nergens plaats en ook aan het uiteinde van de kade kan je niet liggen vanwege constructie. We hebben dit jacht gevolgd en hun route en gezoek in de haven gezien op Marine Traffic, waarna ze geankerd hebben voor het plezierjachthaventje 1 mijl oostelijker.

Wij gaan zelf een kijkje nemen. We zijn hier al 2 x geweest, er is misschien wel plaats voor ons, wij vinden meestal toch een manier om aan te leggen. Met de dinghy die we eerst moeten oppompen omdat er nog een piepklein lekje in zit, varen we naar de haven en vinden een ruime plaats. We moeten wel tussen een paar boeitjes door aanmeren, maar als de schroef dan even niet draait krijgen we geen lijn in de schroef.

We liggen en we gaan ons weer een paar dagen Kiatees voelen. Er is ook nog een klusje te doen: diesel halen. Dat kan met ons karretje. Peter loopt naar het eerste benzinestation in de doorgaande hoofdstraat en vraagt ook nog of men het in de haven kan afleveren. Nee, dat doen ze niet. OK, Peter tankt de jerrycans vol en giet de diesel op de boot in de tank. Peter is drijfnat van het zweet maar heeft er plezier in en gaat nog een tweede rondje doen.

Een dag erna vinden we het toch wel naar diesel ruiken. Tja het kan dat Peter geknoeid heeft. Maar op een gegeven moment komt Annelies zowat proestend de badkamer uit met de woorden: je vergaat van de lucht hier!

Er gaat een lampje branden in Peter's hoofd en we gaan samen zoeken waar de lucht vandaan komt. De vloerplaten eruit en ja hoor er staat diesel en waar komt dat dan vandaan? Motorruimte? En bed uit elkaar in de logeerkamer na eerst alle zooi eruit gehaald te hebben. De katten schuilen in hun speeltunnel voor de overhoophaal-woede . Nee , er is geen lek in de tank. Onder het bed is het droog. Dan is er nog maar 1 ding mogelijk.

Peter gaat de bakskist in. We halen die ook nog leeg en Peter - zo lenig als hij is, vouwt zich dubbel op de bodem tussen luchtslangen en daar ziet hij een plas diesel. Wat blijkt: vorig jaar heeft Peter de Webasto kachel verwijdert. Het dieseltoevoerslangetje zit daar nog en het kraantje is per ongeluk door Peter toen niet dichtgedraaid. Het slangetje is nu gaan hevelen en de diesel die normaal gesproken naar de kachel loopt, had vrij spel. Dat hevelen is mogelijk gebeurd doordat het slangetje anders is gaan liggen of doordat we nu meer diesel dan anders hebben getankt. De tank misschien voller is dan normaal.

Nu moeten we schoonmaken en inruimen en daar ben je wel een paar dagen mee bezig. Waarna we emmers sop laten lopen door de ruimte waar de diesel in liep en staat. Gelukkig hebben we nog een oude hele grote jerrycan waar we ooit liters olijfolie in gekocht hebben. Met een spons dept Peter de vloerruimten en knijpt de spons uit in een emmer. We gieten de emmer leeg door een trechter in de jerrycan. Daarna moet er nog veel gedweild worden in de looprumte want de handen en voeten van Peter zitten met diesel. En dan moet de slaapkamer weer ingeruimd en de bakskist. Elke halve dag gieten we nog een emmer sop vanaf de bakskist door het spoor waar de diesel liep tot onder de kajuitvloer. Dat zal nog een paar dagen zo doorgaan. We zijn lekker bezig. Ofwel zeggen we: ach, je bent van de straat!

15 augustus, van Isidorou naar Aliki en door naar Kiato, 45 mijl

Wind zuidoost 3 Bft. We zeilen zuidwaarts de baai van Andikirrion uit en hopen te kunnen zeilen na kaap Velanidhia wanneer we de koers verleggen. Maar niets van dat is waar: de wind blijft met ons meedraaien en neemt alleen maar af. We motoren 26 mijl met een knoopje of 6 en tot 6,5 als er stroom mee loopt. Spiegelzee, prachtig blauw, overgaand in een hemel die bijna gelijk van kleur is. In al dat blauw knalt qua kleur onze Dinghy er uit, met zijn geverfde boeg, ooit zo gespoten om diefstal tegen te gaan. Want hij is hiermee direct herkenbaar.

Bonk, horen we en we kijken elkaar aan. Wat was dat? We turen op het water achter ons om te zien waar we een aanvaring mee hebben gehad. Toch niet weer een schildpad? Tussen Kefalonia en Messolonghi overvoeren wij een dartelend schildpad. Hij bleef nog blij doordartelen met ongetwijfeld een deuk in zijn schild. We zien nu niets. Ook blijft er niets aan de vislijn hangen. Geen alarm maar we zullen nooit weten wat het geweest is.

De Golf van Korinthe is ca. 105 km lang, 30 km. breed en 3 km. diep. Het is omgeven door de Peloponnesische hooglanden en de westwaards bewegende Anatolische breuk. De Golf van Korinthe ondergaat een expansie van 15 mm. per jaar.

Na kaap Velanidhia en kaap Taburlon varen we gedurende 7 mijl langs een saaie heuvelachtige kust met kleine inhammen waar visfarms zich gevestigd hebben. Een optie om te ankeren is de diepere inham van Paralia Sarande. Volgens de Pilot kan je ankeren in 12-15 m. waterdiepte, maar op Navionics zien we dat de 10 meterlijn heel dicht bij de kust ligt. De 5 meter lijn bestaat niet , de kust loopt snel diep af naar 20 meter. Geen optie voor ons om een nacht te blijven liggen, tenzij je mischien een lijn naar de kant zou brengen. We gaan het niet onderzoeken.

Onder het haakachtige schiereiland door en noordelijk van de rotsformatie-eilanden Fionas, Gromboloura en Makronisi varen we Kolpos Domvrenis in, omgeven door ruige bergen. Noordoostenwinden woeden hier flink. Aan de oostkant van de golf liggen ankerbaaien waarvan de Pilot zegt dat het ankerbaar is, maar op Navionics wordt dat weer tegengesproken door enkele beoordelingen : te smal, te diep, te steil oplopend en gevaarlijk. Je kunt dus niet helemaal vertrouwen op de Pilot, maar dat wisten we al. En ankeren in 24 meter tussen steile hellingen? No way! We zien opeens een ander zeilschip, een unicum tegenwoordig, die het gaat proberen. Wij kiezen voor de oostzijde de baai van Aliki mooi gelegen onder een hoge begroeide berg.

Ook hier daalt de bodem snel af maar westelijk van het haventje voor kleine plezierjachten is een zanderig slibachtig gebied en we ankeren in 6 meter in helder water. Meer westelijk is het rotsachtig met een rif maar voorbij het rif kan je, wordt gezegd, ook ankeren. We zien dan ook het andere jacht binnen varen en na diverse pogingen ankeren. Zij liggen voor het strand en naast de haveningang.

Na wat zwemplezier maar ook lichte verstoring door hekgolven van motorbootjes steekt de wind op met 3 Bft uit oost-noordoost met uitschieters naar 4 Bft valwind. Het water wordt al meteen te kabbelig en flinke vlagen komen over water en de boot, na 10 minuten is het al niet prettig. Het andere zeiljacht houdt het weldra voor gezien en haalt anker op, goed besluit. De voorspelling geeft aan dat er nu helemaal geen wind zou moeten zijn tot morgenochtend. Morgenmiddag een 4 Bft. Maar deze wind blijft misschien wel staan en dan zitten we er vannacht niet lekker in, dan halen we alsnog het anker op in de vroege morgen in de toenemende woei. Dus waarom dan niet meteen?! Dat ga je toch niet afwachten!

Het is 17 mijl naar Kiato aan de zuidkust van de Golf van Korinthe. Het is nu 20.30 uur. We halen anker op. Annelies "waait uit haar hemd" op de punt van het schip. Peter moet gas geven want er staat teveel druk op de ketting. Ankerbolletje en loodje ook even binnen halen met een acrobatische toer. We varen weg en trekken de Genua uit. We verlaten een behoorlijk onrustige baai, de wind giert van de berg af. Op Genua kunnen we om 23.00 uur in Kiato zijn. Het andere schip heeft vol tuig en vaart iets oostelijker naar de kust van Megara. Daar zijn twee ankerplekken...geen fijne keuze bij veel wind...

Nadat we de Domvrenisgolf uit zijn draait de wind acuut en 180 graden om naar zuid. We halen de Genua binnen. De avond valt en de lucht kleurt geel en rood. De wind valt met een klap weg, nog voordat we de Alkonides eilandengroep bereikt hebben. We motoren naar Kiato onder een sterrenhemel en met heel veel lichtjes aan de hele zuidkust van de Golf van Korinthe. Het andere zeilschip heeft eerst gezeild en gezocht naar een ankerplek aan schiereiland Attiki maar zeilt verder oostelijk om Attiki heen naar de stad Korinthe. Wij steken over naar de lichtjeskust. Op Marine Traffic zien we voor de kust van Kiato de Oiseau Roc liggen. Lijkt ons niet lekker in de swell. We onderscheiden de havenlichten, ontwijken nog een vissersbootje met knipperlichtje, dat omdraait en Kiato binnenvaart. We varen achter hem aan en leggen in Kiato de Skadi aan de commerciele pier. Morgen gaan we de haven in. Kijken hoeveel troep aan ankerbolletjes daar ligt en of we ertussen kunnen afmeren.

14 augustus, Ormos Isidhorou - Golf van Korinthe

We blijven een dag en verkennen de nederzetting. Er zijn boerderijen met enkele verhuurappartementen/caravans en er zijn wat appartementengebouwtjes. Er is een lounchebar aan de doodlopende straat aan het strand, waar we koffie drinken en er is 1 restaurant, idyllisch gelegen op een rotspunt met formidabel uitzicht  aan de westelijke zijde van de baai. In de winter is het gesloten. De weinge toeristen zijn griekn en Italianen en meest gezinnen en ouderen. Er staat 1 camper. Er is niets te doen, alleen genieten van de natuur, zwemmen in het kristalheldere water en lekker eten.

We nemen foto's en maken een paar dronefilmpjes en ontdekken dat je aan de pier waar we de dinghy hebben vastgebonden met je zeilschip kunt liggen. Er is ruimte voor 1-3 boten, met de kont naar achteren. Isidhorou ligt aan de zuidkant van het schiereilandje Kefali. Aan de noordkant ligt het dorp Andikirion waar supermarkten zijn. Je kunt er naartoe wandelen, wij hebben de behoefte niet en gaan Andikirrion wel bezoeken op de terugvaart vanaf Korinthe. De Oiseau Roc vertrekt en er komt de hele dag geen bootje bij....

https://sailsecrets.com/map

13 augustus, van Galaxidi naar ankerbaai Isidhorou, 19 mijl

We gaan Galaxidi verlaten en de Dinghy, waarvan we alweer een lek hadden moeten plakken maar niet gedaan hebben, slepen we van het dek naar de punt en leggen hem weer als vanouds op zijn buik over het slaapkamerraam. Daarbij loopt kattenpies over het dek. Duidelijk hebben de katten gemarkeerd. We gaan het nu niet schoonmaken, we doen dat in de ankerbaai met zeewater en daarna met Odorguard.

We maken los innemen van drinkwater en Peter spuit de kuip uit om alle markeringen van kattenvoetstappen daar weg te spoelen. Een geluk is dat op en onder de buiskap geen sporen zijn. We motoren de beeldschone baai uit. Tussen kleine rotseilandjes door en steken in zuidoostelijke richting de Kolpos Krissalos over naar de kaap (Akra) Makri Nicolaos. We hebben zicht op de zuidoostzijde van het Parnassos gebergte en de daarvoor gelegen heuvels met dennen en olijfgaarden.

Kolpos Andikirrion

Hier zijn een paar inhammen waar je kunt ankeren afhankelijk van het weer en de zee. De hele baai is omgeven door steile hellingen met spectaculaire ravijnen. Het is een indrukwekkende kustlijn om te ontdekken maar dat betekent ook dat er vanaf de steile hoge bergen stevige valwinden kunnen waaien. Meest zuidwestelijk in de Golf van Andrikirrion ligt ankerbaai Veresses maar die ligt erg open voor de mogelijk opstekende noordoostenwind in de nacht. In Ormos Steno en Ormos Volikos liggen visfarms. Wij varen Ormos Isidhorou in. Onbekend wat we aantreffen - verrast door het natuurschoon, de goede ankergrond, het heldere water en het maanvormige stille strand waarboven weinig villa's liggen. Aan zulke steile bergwanden is het meestal lastig ankeren. De diepte loopt soms ineens op van 20 meter naar 10 en naar 4 en de strook van 4 - 6 meter waterdiepte is dan maar smal. In Isidhorou cirkelen we eerst rond en vinden in een gebied van 10 meter waarin een plek van 6 meter. Ook moeten we ervoor zorgen dat we buiten de zwemmersboeitjes blijven. Het anker houdt perfect in 6 meter diepte in zandgrond en wanneer de wind naar noord zal draaien liggen we in 10 meter. We werpen eerst 35 meter uit, want het is praktisch windstil en we liggen goed vast, een meter of 20 vanaf de zwemmersstrook. Skadi ligt alleen in een van de mooiste baaien van de Golf van Korinthe.

We maken het dek en de Dinghy schoon met zeewater. En we plakken het lek. Een schip komt aanvaren. Verdraaid. We zijn al gewend aan het feit dat je tijdens de vaartocht geen enkel jacht ziet en tijdens ankeren is het bijna een uitzondering als je met meer dan 1 boot bent. Coronatijd heeft zo zijn voordelen.  De Oiseau Roc ankert naast ons, naar onze mening te dicht bij de rotsen. Ze herankeren enkele malen, op een geheel andere wijze dan wij. Een beetje vreemd maar we houden ook rekening met het feit dat zij precies in een steeds dieper wordend water gaan liggen en dat het hun steeds niet bevalt.

Totaal andere wind

In het westen van de Golf van Korinthe heerst vooral noordoostelijke wind en in het oosten noordwestelijk. Deze dagen is hij zuid en 's nachts noordoost.

Er ontstaan wolken boven de bergen en het wordt er wat donkerder. Op de telefoon in Lightningmaps.org krijgen we melding van bliksem. We zien geen groot onweer en het blijft bij die ene melding. Plotseling steekt de valwind op. Hij is slechts 6 Bft. We gooien ketting bij. De valwind staat zowat een uur. De Oiseau Roc ligt nu heel dichtbij ons en moet ook ketting bijgooien. Een geluk is dat de wind uit noordoost komt want had hij noordwest geweest dan hadden ze te dicht bij de rotsen gekomen.

De avond is prachtig, ze zon kleurt de met dennen begroeide bergen roodgroenpaars. We liggen stil en slapen goed zonder kattengekrijs en zonder disco muziek, wat een weldaad en de katten genieten ook. Dat zie je aan hoe ze relaxen op het dek, elkaar achterna zitten en met geknepen oogjes in hun manden kruipen in de donkere sterrenavond met de geluiden van het water, soms een  balffende hond aan de kant en de lage tonen van onze stemmen.

De Skadi intelligente Lockdown

Elke dag bereikt ons het nieuws dat er Corona brandhaardjes ontstaan, in Nederland maar ook in Italie en in Griekenland. In zuid Italië in Puglia heeft de regering een nieuw decreet uitgevaardigd voor reizigers die terugkeren. Wij zouden alleen een verklaring moeten invullen https://www.sanita.puglia.it/autosegnalazione-coronavirus

Aanleiding is de brandhaardjes die ontstaan zijn door terugkerende bagpackers en jongeren die terugkeren van een Party vakantie in o.a. Griekenland en Malta. De dag daarop heeft het landelijke ministerie ook zijn maatregelen genomen. Wij volgen de nieuwspagina van de Italiaanse overheid http://www.salute.gov.it/portale En nieuwsbulletins van https://www.thelocal.it

In Griekenland gaan sinds een week in diverse regio's en eilanden de kroegen vanaf 24.00 uur dicht. Vandaag is daaraan wederom een provincie toegevoegd. Om de ontwikkelingen te volgen kijken wj op deze websites: 

• https://www.gtp.gr/ en
• http://www.visitgreece.gr/en/home/about_covid_19

We zien om ons heen heftige Corona ontkenning. Niet alleen bij jongeren. Bijna alle toeristen leven zoals ooit tevoren, niemand denkt aan afstand, is bereid afstand te nemen. Tafeltjes staan niet overal op de verplichte afstand van elkaar en dat is de reden dat wij niet uit eten gaan. En waarom zouden we? We eten gewldige op de boot. We gaan niet naar plekken waar mensen in grote getale (zouden kunnen) zijn. Eigenlijk leven we in een soort van interlligente Skadi-lockdwn.

In winkels is een mondkapje verplicht - wij hebben ze in onze zak of tas, dus altijd bij ons en gebruiken ze trouw waar het verplicht en/of nodig is. We winkelen niet, we slaan slechts voorraden in. Wanneer het stil is op een terras nemen we soms een ijsje of zo een heerlijke Freddo Cappuccino. Bars en café's zijn tot 05.00 uur open en om 01.30 gaat de muziek hard. (Griekse) jongeren gaan te vrijelijk met elkaar om en hangen aan elkaar. Wanneer wij de slaap een enkele keer niet kunnen vatten vanwege het luide uitgaansleven om ons heen, zoals in Galaxidi tegenover de bar Mesodron, dan weten dat er totaal niet met besmettingen rekening wordt gehouden. Je kunt er de klok op zetten: binnenkort komen er regionale lock-downs.

Wat betekent dat voor ons en onze reis? Net als in nederland voordat we naar de boot zouden reizen, heeft het geen zin om ons nu al druk te maken over de terugkeer naar Italie met Skadi. Wel hebben we een paar scenario's.

• We kunnen niet naar Italie terug dan blijven we op de boot en gaan in preveza marina overwinteren
• We mogen Italue wel in maar moeten 14 dagen in Quarantaine: dan blijven we in Crotone in de marina en laten levensmiddelen bezorgen
• We kunnen niet of heel lastig terugreizen naar Nederland: dan blijven we in Italië en gaan in Marina di Ragusa op Sicilië overwinteren
• het meest gunstige scenario: we kunnen gewoon naar Crotone zeilen, de boot daar op de kant laten zetten, naar Nederland rijden en dan zijn we 5 maanden in ons eigen huis

Wat we wel kunnen doen om de kans op terugreis naar Nederland de meeste kans te geven is eind september te stoppen met zeilen en dan al naar Italie te gaan. In oktober wordt ons huis nog verhuurd dus we willen die maand nog overbruggen bijvoorbeeld door ergens een vakantie huisje te huren.

Waarom zouden we ons nu druk maken over problemen waar we misschien over 6 weken tegenaan lopen. Don't worry be happy.

12 augustus, Osios Loukas en kattenspektakel Galaxidi

De E 48 https://www.google.com/maps slingert door het woeste berglandschap naar ski-oord Aráchova, schilderachtig genesteld aan de voet van Mt. Parnassós in de regio Viotia, Zuid-Griekenland. Het is de meest kosmopolitische winterbestemming van Griekenland, een grote favoriet voor gepassioneerde skiliefhebbers en beroemdheden, of gewoon bezoekers die voor het eerst willen ontspannen in een dromerige bergachtige omgeving met moderne toeristische voorzieningen. Het moderne skigebied , de nabijheid van Athene en het adembenemende berglandschap zijn de sterkste redenen hiervoor. Afgezien van de bergactiviteiten, is Aráchova ook beroemd om zijn bruisende nachtleven en als het favoriete bergresort van de Atheners. Winkeltjes met bergwandelstokken uit hout gesneden, hoedjes en wandelschoenen, sportkleding, restautants met lokaal menu, het lijkt Oostenrijk wel en we laten het aan ons voorbij gaan. We zijn verrast want we weten niets van dit populaire oord en we vermoeden dat het geweldig moet zijn om te skiën en tevens behoorlijk veel goedkoper dan in de Alpen.

De N29 voert over hellingen en door valleien naar het klooster Osios Loukas. Daar aangekomen blijkt het een heuse toeristische trekpleister, al wonen er nog steeds monniken.Maar ook monniken moeten ter behoud van erfgoed een tikje commercieel zijn. We parkeren de auto onder de bomen op een fatsoenlijk aangelegd terrein met looppaden naar het complex. Bij de toegang staat een bord met gedragsregels en we twijfelen of we in korte broek naar binnen mogen. Meestal is het in Byzantijnse kerken geen probleem maar wel in Cristelijke of Evangelische kloosters. Op de binnenplaats lopen meedere mensen die de ledematen niet bedekt hebben. In deze Corona-tijd zijn we ook hier met enkelen, maar het is duidelijk dat hier in hoogzomer honderden mensen komen. We kopen een kaartje en we schamen ons altijd een beetje om te vermelden dat Peter 65+ is.waardoor hij korting krijgt. Soms laten we dat maar achterwege. Vooral wanneer de toegang maar 3 euro is. Musea in Griekenland zijn zo goedkoop en Peter mag voor de helft van het geld naar binnen. Osios is een juweel van Byzantijnse kunst met bewaarde fresco's en mozaïeken van goud.

Klik hier om mee te genieten--->Monastry of Osios Loukas

De temperatuur loopt op naar 34 graden, de hitte slaat altijd pas toe na 13.00 uur en duurt tot 19.00 uur. Ondanks de verfrissende airco in de auto zijn we afgemat en we rijden terug naar Galaxidi. Sinds we aan de kade liggen is er 1 straatkatje dat al heel gauw aan onze loopplank ging liggen en met grote ogen naar ons kijkt of we iets te eten hebben voor haar. Het is een "haar" zien we. Elke dag komt ze en ze is hartveroverend klein en wit met lapjes pantervlekkenvacht. En een vlekje op haar neus. De eerste dag heeft Peter een klein aluminium bakje brokjes op straat neergezet. We snappen zelf heel goed dat zij en anderen daar op af zullen komen. Maar we zijn niet de enigen die dat doen, ook het restaurant Mesodron zet eten neer op de kade en een boot verderop voert de katten eveneens.

Maar wij hebben zelf katten aan boord en we lopen een risico....

Annelies is de hele nacht knock-out van de dagtrip, de hitte en andere energie-absorberende belevenissen en slaapt als een os. Ze hoort niets en ook niet dat er katten op de boot zijn. Odin en Freija zijn gealarmeerd. Er zijn 5 katten op het voordek boven de slaapkamer. Een gekrijs van jewelste. Peter schiet zijn bed uit om ze weg te jagen. Hetzelfde feest gebeurt 3 keer. Een kat zit op de bimini, de troon van Odin en de hele meute heeft als een stel piraten het schip geênterd met alle gevolgen van dien: gebiedsmarkering op het dek en de rubberboot die ter reparatie daar ook ligt. Wanneer de rust is weergekeerd valt Peter in een lange slaap. Ook Odin en Freija die zich niet helemaal thuis voelen sinds de straatkatjes al steeds dichterbij kwamen.

Voer je straatkatten dan heb je misschien een probleem, voer je straatkatten en heb je zelf katten aan boord dan is het probleem onvermijdelijk. Rivaliteit en territoriumbezit we hadden er iets te licht over nagedacht. Het zou wel meevallen...Een instelling die we in elk geval met varen nooit (zullen) hebben.

12 augustus, antiek Delphi

INTRO: https://pausanias-footsteps.nl

Aan de voet van de berg Parnassos, binnen de hoek die gevormd wordt door de twee rotsen van de Phaedriades, ligt het Pan-Helleense heiligdom van Delphi, dat het beroemdste orakel van het oude Griekenland had. Delphi werd beschouwd als het centrum van de wereld. Volgens de mythologie is het hier dat de twee adelaars die Zeus vanuit de uiteinden van het universum had uitgezonden om de navel van de wereld te vinden, elkaar ontmoetten. Het heiligdom van Delphi, gelegen in een zeer spectaculair landschap, was eeuwenlang het culturele en religieuze centrum en symbool van eenheid voor de Helleense wereld.

Lees hier over de geschiedenis van Delphi --->odysseus.culture.gr

Met een huurauto naar Delphi

Aan de kade die tegelijk als wandelpromenade dienst, grenst een rustige straat met een strook parkeerplekken. Enkele van die plekken zijn gereserveerd voor verhuurauto's en de eigenaar laat zich regelmatig zien om direct van dienst te kunnen zijn en een huurauto te verschaffen voor een bezoek aan Delphi. Wij huren een kleine Opel Corsa diesel voor de prijs van 40 euro. Daarbij zegt de eigenaar dat dat een koopje is want volgend week gaat de prijs met 10 euro omhoog. Peter glimlacht blij maar we weten van verhalen van andere zeilers dat dezelfde auto 2 jaar geleden ook 40 euro kostte. De autotocht voert langs de ingekerfde kust, de uitgestrekte vallei van itea met duizenden olijfbomen en tegen de steile hellingen op van het gebergte Parnassos.

Parnassos

is een ruig en onherbergzaam bergmassief in het zuiden van de landstreek Fokida, in Centraal-Griekenland, dat tot een hoogte van 2457 meter reikt. De twee belangrijkste, vaak met sneeuw bedekte, toppen zijn de Tithorea en de Lycorea.

• De hellingen van de berg Parnassus zijn samengesteld uit twee skigebieden, Kellaria en Fterolakka, die samen het grootste skicentrum van Griekenland vormen. Het skicentrum beschikt over 25 gemarkeerde pistes en ongeveer 15 skiroutes met een totale lengte van 36 km, terwijl de langste piste 4 km is.
• De aanzienlijke biodiversiteit leidde tot de oprichting van het Nationaal Park van Parnassus in 1938, het jaar waarin de systematische winning van bauxiet begon die zou resulteren in ecologische schade.
  

Delphi

ligt op de Parnassus. De berg was aan Apollo gewijd en het tehuis van de muzen. In de Corycaeïsche Grot op de zuidhelling vonden Bacchische plechtigheden plaats. Uit een kloof, de Phaedriadae, ontsprong de bron van Castalia, waaruit dichters inspiratie putten, zoals uit zoveel andere bronnen in de oudheid.Het water van de bron stroomde omlaag naar het Gymnasium zodat de atleten koude baden konden nemen.

Ten westen hiervan bevond zich de Pythia van het Orakel van Delphi.  Het orakel van Delphi werd aangesproken door gelovigen die de God Apollo wilden raadplegen. Zijn antwoorden werden door de Pyhia, een priesetres van minimaal 50 jaar, doorgegeven.

Wij vinden  een parkeerplaatsje direct na het dorp en lopen 300 meter naar de ingang van Delphi. Over de Heilige Weg, het pad dat ooit geflankeerd werd door 3000 beelden en schatkamers, bereiken we het hart van het complex: de tempel van Apollo. De Heilige weg getuigt ook nog steeds van de gouden tijd van Delphi, gezien de enorme rose/witte marmeren bestratingsblokken. Een indicatie van hoe stralend wit van marmer het Heiligdom er uitgezien heeft.

Corona-unicum

Ieder nadeel heb zijn voordeel: in deze crisistijd kunnen wij niet alleen heerlijk solitair zeilen maar ook ongestoord een archeologische vindplaats bezoeken of een museum. Geen ladingen toeristen van Cruiseschepen, geen bussen Japanners, Chinezen, geen drommen mensen die je uitzicht beperken of irritant gedrag vertonen. Geen rijen bij de toiletten. Kortom: een handjevol bezoekers loopt door Delphi en verspreidt zich zodat je de kans hebt unieke foto's te maken en nog fijner: uniek stil te genieten van dit prachtige erfgoed. We zijn met een paar Italianen, enkele Fransen, nog wat Nederlanders; Europeanen in de wieg van hun eigen beschaving.

Wij scharen Delphi tot de top 5 "must see"s" van Griekenland naast Olympia, de Tempel van Apollo Epicouros, Epidaurus, en Mystras. Ook het museum, ingericht op een zeer overzichtelijke manier is een bezoek waard. Daarbij komt dat de totale indruk van het museum en Delphi zo geweldig is omdat we met zeer weinig bezoekers rondlopen en je alles goed in je kunt opnemen.

Het is tijd voor een lunch en we besluiten geen corona risico te nemen en op een populair terras in het dorp plaats te nemen, waar de stoelen geen 2 meter uit elkaar staan, maar een wegrestaurant te zoeken. Daarna plakken we nog een tweede bezichtiging aan onze trip, ook al is het heet en ook al wordt het vermoeiend: het klooster van Osios Loukas....zie deel 2 van dit verhaal.

10 augustus, Van Trizonia naa Galaxidi, 24 mijl langs de noordkust

We krijgen nog een cadeautje: onweer en zware regenval passeert Lefkas en Prèveza en wij ontkomen er ter nauwernood aan. Slechts enkele blikseminslagen zien we 40 km verder in de bergen gepaard met stortregen. Trizonia blijft gevrijwaard voor het slechte weer en de modderstromen. We hebben een goede keuze gemaakt naar hier te komen, want we zagen veel regen aankomen op de weerkaart. In de nacht ontlopen we toch de buien niet maar ook de nachtelijke onweersstorm trekt grotendeels over land naar Athene en niet over de kusten.

Na een heerlijk verblijf, ook voor de katten, varen we verder op ontdekkingsreis in de Golf van Korinthe. Vanaf het eilandje Trizonia maken we meteen op zeil een slag naar het zuidwesten in deze Golf van Korinthe. We varen scherp aan de wind, waardoor de Skadi flink schuin ligt. Een oja moment voor Annelies, die daar het laatste jaar minder goed mee om kan gaan. Deels is dat te wijten aan het feit dat onze boot een huis is en er toch altijd spullen niet opgeruimd zijn, en deels is dat te wijten aan het feit dat de katten zich dan ook niet "wohl fühlen" met alle gevolgen van dien: dan rent Annelies achter ze aan en moet ze de katten terug in hun hok fluiten; iets dat met katten wat lastiger is dan met honden, hoe opgevoed ook.

We trekken meteen een rif in de Genua en een knik in de schoot van het grootzeil zodat de boot een stuk rechterop ligt maar aan snelheid niets inboet: 6 knopen. Na 3 mijl draait de wind westelijker waardoor we overstag kunnen en aan de wind naar de volgende kaap kunnen varen. Ondertussen lggen de katten in hun mand en Annelies zit onderuit te genieten en uit te blazen. En Peter stuurt.

Langzaamaan trekt de wind meer naar west. De zeilen kunnen losser, rif kan uit de Genua en we varen zeilend naar de kaap nabij Galaxidi. Eenmaal om kaap Andromakhi heen valt de wind bijna weg en kunnen we vlinderen met 3 knopen snelheid. Voordat we de ondiepten en rotseilandjes bereiken halen we de zeilen weg en motoren we de baai in. Over de ondiepten van wel 8 meter -  nou ja, ondiepten zijn relatief want het hele Markermeer is 3,5 meter en daar keek Peter nimmer op de dieptemeter. Tegenwoordig worden we zenuwachtig van 8 meter. En waarom is dat? Dat is vanwege de mogelijkheid dat er onbekende rotsen op de bodem liggen die niet op de kaart staan... En daar wil je niet bovenop lopen en zeker niet op een facebook filmpje komen.

Het kleine Galaxidi, het mooiste resort aan de Golf van Korinthe, buigt rond een heuvel aan de kust, met smalle geplaveide straatjes die de goed beschutte havens aan weerszijden met elkaar verbinden. De oudere haven was een belangrijk scheepsbouwcentrum in de 19e eeuw, een welvarend tijdperk toen de stad zijn mooie aanwinst van stenen herenhuizen verwierf. Het staat plaatselijk bekend als Hirolakas, of 'Weduwenhaven', en herinnert zich de vrouwen die tevergeefs wachtten op zeelieden wier schepen nooit thuiskwamen.

De andere haven, in het zuiden, is bezaaid met bars, cafés en visrestaurants. Deze kijken uit over een smal kanaal naar een rustiek met pijnbomen beboste landtong, tegenover de waterkant, die wordt omzoomd door wandelpaden en kiezelbaaitjes die populair zijn bij zwemmers.

8 - 9 augustus, Trizonia een klein paradijsje

Een weetje:

De Griekse militaire leider en politicus Andreas Londos kwam in 1827 met 500 soldaten naar Trizonia. In de daaropvolgende strijd met de 2000 Ottomanen die er op dat moment waren, wonnen de Grieken onder leiding van Londos en veroorzaakten grote schade aan het Ottomaanse leger.

Herinner je je de tijd dat we thuis voor alle informatie een encyclopedie hadden? En een kookboek, en het complete tuinboek? Nu kan je alles in no-time vinden in een app. Bladeren moet je nog wel maar dat heet tegenwoordig "vegen".

We strekken de benen en doen wandelingen op het eiland waarbij we afwisselend prachtige inheemse planten vinden zowel als in de kant gesmeten bouwafval. Er ligt hier en daar een overschot aan marmer. Marmer is hier zo gewoon als baksteen en wat je niet meer nodig hebt smijt je weg. In Nederland zou dat in geld omgezet heel veel waard zijn. We doen een rondje heuveltop met schitterend uitzicht op het vasteland, de haven van Trizonia en omringende eilandjes en kusten. Cycades zingen en mieren kruipen in grote getale uit hun nesten: het is zeker tijd om de vliegende mieren los te laten. We staan stil bij diverse planten die ons niet bekend voorkomen. Natuurlijk wel de eeuwenoude olijfbomen. En we hebben een handige app in de telefoon staan. We richten op een plantje en de app zegt wat het is. Je kunt zelf ook een onbekende plantensoort toevoegen in deze moderne soort encyclopedi. Zo gezegd zo gedaan en Peter wil dolgraag weten wat voor plant een stengelig exemplaar is met gele blaadjes. Het blijkt een salie. En de app zegt ons ook meteen: ,,Uw plant staat te verwelken!"

Ook de tweede dag doen we rond 18.00 uur wanneer de hitte verdwijnt, een rondje, deze keer linksom en we verdiepen ons in de flora want er staan wel heel veel dezelfde struiken die zowaar op een doorploegd stuk land van rode aarde, temidden van al deze verlatenheid, nieuw aangeplant zijn. Het zijn mastiekstruiken. De typische Griekse boom die de hars verschaft om een geheel eigen smaak te geven aan bijv. wijn en ijs en voor medische doeleinden ook gebruikt wordt. Alhoewel dit eiland als zeer idyllisch beschreven wordt in vele reisgidsen doet het ons verdriet te zien hoeveel afvalbergen er liggen. Niet zozeer huishoudafval maar restanten steen en plastic en dus ook marmer. Het is heel begrijpelijk dat je dit afval niet laat weghalen door de gemeente zoals wij dat thuis kennen, dat wordt hier niet zo georganiseerd. Maar vreemder vinden wij het wel dat je enkele meters van je huis het bouwafval van je huis gewoon neerflikkert en er dan dagelijks jaren lang langs loopt zonder er ooit nog wat mee te doen " als het maar niet op mijn grond ligt..."

De haven van dit eilandje blijkt een grotere trekpleister dan we dachten. Wellicht is dit sinds een jaar zo in trek nu er wrakken weggehaald zijn. In de twee dagen dat we hier vertoeven komen er toch wel veel boten, voornamelijk van Grieken maar ook Nederlanders, Spanjaarden en Italianen. Dit stadje bloeit ondanks Corona. De haven is gratis, hij is nooit afgebouwd maar het zou ons niet verbazen als ook hier in de nabije toekomst een heuse marina komt. Echter zullen de omwonenden die hier af en aan aanmeren daar niet blij mee zijn want dan moeten ze gaan betalen voor een paar uur vertoeven zwemmen en eten.

Wij hebben een reusachtige fijne plaats aan de kiezelkade waar geen verkeer kan komen. Er is sowieso geen gemotoriseerd verkeer op dit piepkleine eiland. De katten kunnen dus wat lopen onder toeziend oog van Peter. Meerdere schepen liggen meerdere dagen en al gauw begin je aan je buurtje te wennen. Iedere haven heeft zo zijn eigen karaktertje door de mensen die er aanleggen. Deze keer hebben we boten met honden en een Nederlandse boot genaamd Bataaf met een papegaai aan boord. Tussen de vele fluitjes die het dier kent, imiteert hij ook de piep van een plotter. Heel verwarrend. En op een Grieks schip daar tegenover zit o.a. een meneer die geestelijk minder ontwikkeld is en heerlijk uit zijn dak gaat van mooie muziek en van zwemmen en daarbij harde schreeuwen geeft. De papagaai heeft deze dagen ongetwijfeld heel wat bijgeleerd.

7 augustus van Messolonghi tot 10 knopen zeilen door de Golf van Patras naar Triziona

Na een wandeling door het gemoedelijke plaatsje Messolonghi, een koffie op het terras van "Lord Byron" en een boodschap bij Market Inn, vervolgen wij onze zeiltocht. Want hoe graag we ook een weekje in Messolonghi willen blijven, nu is het opportuun om te zeilen in de Golf van Patras en met de accelererende wind mee, onder de Rion Andirrion brug door.

We halen 35 meter ketting en anker op, dat muurvast in het slijk zit. De modder blijft er niet aan hangen. We varen over het anker heen en langzaam trekt de lier de ketting binnen en de schone blinkende Ultra Marine. Wegvaren uit Messolonghi is misschien nog mooier dan binnenkomen. Op de oevers staan de oude visssershuizen met de gangboorden naar het water waar soms een bootje ligt en hier en daar staat een prieeltje. Sommigen zijn bewoond, enkelen worden in zijn oorspronkelijkheid verhuurd. Wil je echt even wat anders en authentieks ga dan een vissershuisje huren aan het kanaal met een vlonder aan het water met prieeltje. Hier staan de oorspronkelijke woningen nog; aan het begin van het kanaal zijn die vervangen door nieuwe maar wel met hetzelfde ontwerp. Daar is het een toeristische trekpleister.

De wind is west 10 knopen. We zeilen over bakboord met van achter inkomende wind. 8 mijl voor de brug gaan we de koers verleggen richting brug en maken we een gijp met het grootzeil. We varen met zogenaamd "melkmeisje"; Genua loefzijde en Grootzeil lijzijde. Met de wind vrijwel recht van achteren. De snelheid neemt toe tot 6-7 knopen. De wind begint zoals voorspeld aan te trekken naar 15 knopen stoten 20 ( 5 BFT.) De brug is een reusachtig markant bouwwerk dat twee kusten verbind en de tocht naar en onder de brug door is een belevenis op zich. Onder de brug krijgen we rare golfslag doordat het water zich door de Rion-Andirrion-engte moet persen maar na de brug is het alweer rustiger. N.B. 5 mijl voordat je bij de brug bent moet je contact opnemen met Rion Traffic Control om je aan te melden dat je onder de brug door wilt. En een mijl voor de brug weer. Er wordt gevraagd hoe hoog de mast is en er wordt ons gezegd het zuiderkanaal te nemen en 3 pilaren links te houden en 1 pilaar rechts.

Duidelijk na de trechter spreidt het water zich uit, de Golf van Korinthe in. De wind blijft staan en begint harder aan te trekken. Regelmatig schiet de snelheid van de boot over de 10 knopen. Doordat de wind iets naar het noorden doordraait wordt de gehele tocht bezeild. We varen om een windsurfgebied Drepano heen aan een zandafzetting; hier moet je als schipper wel oppassen voor de ondiepte. Surfers en Kite surfers scheuren af en aan en zijn zo stoutmoedig om nog behoorlijk dicht voor de Skadi over te steken, in het vertrouwen dat ze steengoed kunnen surfen en dus niet zullen vallen voor het schip. Een prachtig kleurrijk schouwspel. Wat een bravour! Leo de Lange: dat zou je moeten zien! https://wakeupstoked.com/kitesurf-drepano-greece/

5 mijl voordat we in Trizonia aankomen tikt de Skadi 11 knopen snelheid aan in een surf. Tijd om de Genua weg te halen, want harder hoeft niet. Tussen de 8 en 9 knopen snelheid op alleen grootzeil. We naderen het eiland Trizonia en varen met wat accelererende valwinden tussen Trizonia en het vasteland door. Achter de doorgang is de zee rustiger. We steken daar het schip in de wind om het grootzeil te laten zakken. We varen de laatste mijl om het eilandje heen naar de haven. Aan de binnenkant van de oostpier vinden we een mooie plek om een paar dagen te blijven liggen.

Het was een prachtige tocht van 30 mijl, met maximale wind van 30 knopen en hoogste snelheid van 10,5 knopen. Een Volvo Ocean tocht op zijn Skadi's.

6 augustus, van Kyllini (Cyllene)naar Messolonghi, 30 mijl zeilen

De skadi crew is bereid om te vertrekken, Kylline is niet bepaald het oord om lang te vertoeven - althans op dit moment. Wellicht ontwikkelt het zich in de komende jaren. Naast ons wordt het leeg en ook wij gaan er vandoor. De kapitein van blijkbaar de tripperboot naast ons heeft vandaag zijn tenue aan. Gisteren iep hij in zijn blote bovenlijf en sjofele short en slippers en nu draagt hij een wit hemd, zwarte pantalon en ziet er zelfs gedistingeerd uit. Kleren maken de man! De tripperboot gaat naar Zakynthos met 30 Tui reizigers, Nederlanders. Een handjevol toeristen in die ene week.

wij varen naar geliefd oord Messolonghi, naar het lagune gebied waar we zo graag willen rijden met de auto. We stellen dat almaar uit. Mogelijk op de terugvaart uit de Golf van Korinthe/Patras. Dan leggen we Skadi in de marina. We kunnen bij deze dus nog niet zeggen wat onze ervaringen zijn in Messolonghi marina dit jaar. Hij is open maar we lezen over verschillende gehanteerde tarieven en we lezen ook dat er plannen zijn om het een D-Marin Marina te maken en dat zal zeker wat gaan kosten in de toekomst.

We motoren 3 mijl, motorzeilen 7 mijl en zeilen de rest met de westenwind die aanwakkert tot 3 Bft. tot aan het kanaal van Messolonghi. We ankeren in 6 meter waterdiepte. En genieten van de rust, ook de katten.

Het zeemeer van Mesolongi, de schilderachtige zoutwaterlagune...voor als je wilt genieten van de kalme zonsondergangen en de verleidelijke landschappen van de kust van Griekenland.  Dit is de hoofdstad van Etoloakarnania aan de westkust van Centraal Griekenland, beroemd om zijn historische rol in de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog,

De lagune van Mesolongi werd gevormd door de vorming van een zandige kustrug door de afzettingen van twee rivieren, Evinos en Acheloos. Louros, een zandrug, ligt tussen het meer en de zee van de Patraïsche Golf. De delta van Evinos bevindt zich in het oosten van deze vlakte, terwijl de delta van Acheloos in het westen ligt.

Rond het zeewatermeer ligt een moerasgebied met lagunes die het vasteland kanaliseren. Het gebied rond het meer werd gekoloniseerd door vissers die leefden in hutten gebouwd op palen en gemaakt van waterdicht riet. Sommige van deze huizen staan ​​er nog steeds. Er zijn de enorme zoutboerderijen die samen met de visserij een belangrijke rol spelen in de Griekse economie. Vivariums langs de boerderij aan het meer produceren vis, zoals paling en forel.

5 augustus, Killini - bureaucratie en monopoli

Hoe een haven geen geld oplevert

We liggen aangemeerd tegenover een berg oude visnetten, omwikkeld met vies oud zeildoek waarop een grote lekke smerige stootwil is gegooid, daarnaast pallets en het restant van een vloermop. zo liggen we aan de kade. En elke 10 meter is wel een berg te vinden met troep: touwen, pallets, een oude koelkast, een kist met gore doeken, flessen, een roeispaan, plastic, restanten van een BBQ. De zooi bij de vissersboten is niet te beschrijven. Het wordt tijd dat er opgeruimd wordt om Kyllini een mondain leven in te blazen en de economie heeft een boost nodig. De Griekse zee is al leeggevist en de overname van de kade door de vissers , waar sinds dit jaar heuse moderne meterpalen zijn geinstalleerd, is stuitend. Met hun complete uitdragerij op de kade en langs de kade en...in het water - want er drijft veel piepschuim en plastic- hebben de vissers de monopoli. Daar zitten ook veel stekkers in de elektrapalen en voor ons jachten blijven er geen stopcontacten over. Wij liggen ver naar het einde van de kade en daar staat zelfs geen nieuwe paal meer. Peter bindt samen met de buren snoeren aan elkaar om 40 meter verderop elektra te halen. Wanneer een luxe motorjacht zijn stekker uit de paal haalt die 20 meter dichter bij ons staat, is Peter er "als de kippen" bij om onze stekker daar in te stoppen. Wat moet je toch assertief zijn op je zeilreis. Is het niet vanwege al die stuntelaars die ankers over je ketting heen gooien dan is het wel om je stroom of water te bemachtigen en zeker niet te laten afpikken door een andere ..(scheldwoord)

Zo een dagje aan de kade valt je ontzettend veel op. We hebben hier ook een dorpsmalloot, een soort malle eppie die langs de boten loopt. Het schijnt dat die in ieder dorp voorkomt. Er zijn van die typetjes die in televisieseries voorkomen en die bestaan ook werkelijk. Onze buurvrouw Marga van de Equilibrio en Annelies zijn spontaan in de lach geschoten.

We tellen de rottende schepen en we schudden ons hoofd. Haal ze weg en je hebt zeker 7 plaatsen extra om zeiljachten te laten aanmeren en wat een geld levert dat op, buiten het feit dat het opknapt. De havenmeesteres Dimitra zegt dat deze boten door de douane zijn vastgelegd. En...verder gebeurt er niks meer mee. Klaar zegt de Port Police, en het is verder in handen van jurisdictie....voor jaren...

Het onweer beperkt zich tot Lefkas en de regen valt op de Ionische eilanden maar niet hier. We hebben het weer goed voorzien en vooral goed de weersvoorspelling gevolgd. We hebben zelfs zon en met een milde zomertemperatuur - voor zuid Europese begrippen- is het een ideale dag voor Annelies. We doen de was en maken de douche schoon. We wilden de boot flink afspoelen maar beperken ons tot het voordek en laten de regen over 4 dagen de rest doen. Die regen verwachten we wanneer we in Trizonia liggen.

Zeilplan naar weer en wind:

Morgen Messolonghi. Vrijdag staat een westenwind en dat is gunstig om onder de Rion Andirrionbrug door te varen (je moet daar de wind/zee niet tegen je hebben). Dan de voorspelde buien uitzitten in de marina van beeldschoon oord Trizonia.

4 augustus, weg uit de voorspelde onweerszone (bijgewerkt 5/8)

Op 4 augustus vertrekken we reeds om 08.00 uur om te profiteren van een rustige zee en misschien wat zeilen tijdens aantrekkende wind, zoals verwacht. Na wat huishouden komt Annelies met een ontbijtje de kuip in en orienteert zich: hé, we gaan wel erg ver buiten de kaap. Ze verheugt zich op de mooie tocht langs de westelijke kliffen van Kefalonia met het schitterende water. Maar zouden we dan nu niet koers moeten bijstellen naar zuidwest? Dan blijkt dat Peter toch zuidelijke koers naar zakynthos zet maar op die manier dat we halverwege nog kunnen kiezen tussen Agios Nicolaos en het vasteland. Er is weinig wind en hij is tegen en we blijken te moeten motoren. Het is alles of niets. Ondertussen appt Annelies met Peter Beckers die met de Paikea in Abelikebaai op Meganisi ligt en die meldt dat er onweer komt boven de Ionische eilanden. Annelies had al regen zien komen maar dat was een week geleden en maakte zich er nog niet druk over. Immers: alles kan tot op het uur veranderen hier. Nu zien we een heuse storing op woensdag trekken over zuid Lefkas en Kefalonia en dat doet ons besluiten nu de koers nog wat bij te stellen en naar het vasteland over te steken. Bestemming Kyllini.

Een lange wolkenband strekt zich boven de zuidbaaien van Kefalonia uit op galve hoogte langs de heuvels. Iets dat je meestal in de alpen ziet in het najaar maar soms ook aan kusten. Zo hebben we in het eerste jaar van onze reis meerdere wolkenverschijnselen gezien waarbij deze ook gevormd werden uit over de heuvels neerdalende mist.

Na de eerste 18 mijlen motoren zetten we bij grootzeil en Genua. De wind is zuidwest 3 Bft. en zal naar verwachting aantrekken. We varen bijna 5 knoopjes en we verwachten om 16.00 uur aan te komen in Killini. Koffie, fruit en een zelf gebakken brood voor de lunch. De vishengel moet het beleg opleveren. De wind valt weg maar komt terug uit zuid en zo kunnen we perfect op Killini aanlopen. Het wordt een prachtige zeiltocht, zoals we eigenlijk gewend zijn - zigzag- tussen Peloponnesos en Ionische eilanden. snelheid 7,5 knopen, Skadi snijdt als een snelle vinvis door het water.

Op Navionics staat een waarschuwing dat het ondiep is bij de ingang van de vissershaven en dat je dicht langs het havenhoofd naar binnen moet varen. De diepte blijkt 3,4 meter, minimaal, dus de informatie klopt voor geen meter (letterlijk). We varen eerst wat rond, wetende dat er nogal wat vissersboten kunnen liggen. Aan de noordwestkant ligt het vol met vissersboten, meer naar zuidwest liggen enkele motoryachten en zeilschepen. Bij naderen van deze kade blijkt er roestende oude "meuk" te liggen. Zo blijft er voor ons weinig plaats over...

Dan verschijnt er plotsklaps een rondbuikige blote meneer op een brommertje, die ons alweer aan het vermoeden zet dat hier onrechtmatig geld geïnd wordt, ons wijzen op welke plek we moeten liggen. Hij zegt dat er later een mevrouw van de Port Police zal komen. We hebben op Cruising Association een review gelezen van vorig jaar dat er een mevrouw geld vraagt als ze helpt een lijn aan te nemen. Is dat deze mevrouw? Even goed in de gaten houden!

Inderdaad komt er een assertieve vriendelijk dame om liggeld vragen en Annelies vraagt of zij van de Port Authority is, ,, U draagt geen officiële badge...!"  Ja, ze laat blijken dat ze dat is aan haar verhaal en de officiële bon die zij uitschrijft. Die draagt een stempel met haar naam, en haar handtekening. Duidelijk is ook de berekening van het havengeld het luttele bedrag van 7 euro per dag. Een kaart met een klein tegoed voor de elektra is 5 euro.

De katten moeten even wennen aan de nieuwe omgeving. Meer drukte vooral van de Ferry die tamelijk dicht naar de kade toe draait om achterwaarts aan de Ferrypier aan te leggen. Dit gaat gepaard met een hoop geluid van de ankerketting. Een machtig gezicht maar voor de katten zeer schrikachtig want, lezen wij later op Wikipedia: katten zien weinig kleuren maar wel geel en blauw!

We lopen 's avonds een rondje door dit gehucht dat leeft van verlading van vracht en passagiers en de weinige toeristen. Buiten de goede en zeer goedkope vistavernes is het een bedroevende boel. En in deze coronatijd is er helemaal geen leven in te pompen. We bekijken de - veelal veel te dikke- bewoners en nemen zelf ook eens een ijsje bij de bakker. En het gebeurt niet vaak dat we zulk heerlijk ijs eten. We hebben contact met onze Italiaanse buurman uit Bari en Nederlanders die later ook aan de kade aanleggen en het valt ons op dat er later op de avond auto's gaan rijden om naar de schepen - en vooral het slag mensen daarop- te spieden. Wanneer er een gele laadbak-auto stulhoudt bij onze boot is voor Freija en Odin de maat geel vol en ze verdwijnen naar binnen. Genoeg indrukwekkende grote gestaltes gezien vandaag.

3 augustus bye bye Argostoli

Temperatuur 29 graden. Zeewater 30 graden. Hoge vochtigheidsgraad, klam, dampig, plakkerig weer. We hadden het plan opgevat om naar Zakynthos te varen en in de zuidbaai te ankeren. Dat ankeren geeft dan de smeuige afwisseling. En iedereen - mauw mauw- komt aan zijn trekken. In Argostoli kunnen de katten ongestoord lopen. We hoeven niet heel erg op te letten; ze mogen niet naar het begin van het ponton waar de zandpaden beginnen en de schepen op de kant staan. Als we ankeren hoeven we helemaal niet op te letten, behalve af en toe checken waar ze zitten. Aan een kade is het constant opletten, behalve als ze slapen. En dat doen ze uren achtereen.

We varen op 3 augustus naar Zakynthos naar het stadje Agios Nicolaos om daar bij restaurant Dimitri te liggen met water en stroomvoorziening en de hete was te kunnen draaien. We vinden geen telefoonnummer van het restaurant. Een nummer dat Peter belt wordt beantwoord door iemand die zegt dat dit geen Dimitri is. Toch is het het aangegeven nummer dat we vinden op een foto op tripadvisor. OK, we gaan er gewoon heen en kijken of er plaats is, zo niet dan gaan we aan de kade en reserveren voor de volgende dag een plaats. We maken los om 11.00 uur want dan zouden we van lieverlee een tikje wind krijgen en kunnen we met 3 zeilen zeilen. De inham van Argostoli uit, we hebben grootzeil en Genua op staan, worden we overvallen oor een onvoorspelde 4 Bft en reeds opbouwende golven uit zuid en dus tegen. In 1 klap ligt Skadi schuin, vallen er dingen om in de kajuit, zet Annelies zich schrap en drukken de katten zich in hun mand. Peter zeilt als een gek terwijl hij gaat afvallen en er moet gekruist worden, hetgeen de aankomsttijd verlaat. Een algeheel onbehagen dat al aanwezig was sinds de vroege ochtend door irritaties en miscommunicatie doet Peter besluiten direct om te keren. De Slowaakse buren kijken verbaasd op als we weer komen binnen varen. Het is gewoon geen goede dag. Morgen gaan we niet zuid maar noord en dan hoeven we niet tegen de wind en golven in. Op Windy staat totaal geen windstoten voorspeld en een 1-2 Bft en zo zie je maar dat je rekening moet houden met opbouwend meer golven en wind of plots- WAM -als je een kaap omgaat. Hier is geen sprake van een klif en toch ontstaat er dan zo'n vervelende zee in een wind die overal vandaan kan komen.