29 mei, laatste loodjes naar Calabria

Hoe vermoeiend ook, met een bomvolle auto met katten erbij....het is wel een onvergetelijke reiservaring per auto.

Om 08.00 uur zijn we wakker en onze lieve gastvrouw Isabella brengt ons - zoals gevraagd - ontbijt op de kamer, een schaal met diverse cakes, waarvan tenimste 2 door haarzelf gebakken. En een voortreffelijke cappuccino en een espresso. De yoghurtjes nemen we mee voor onderweg.

Jongens het is 21 graden en wat is het heerlijk om niet te bibberen van de kou met die "verrekte" (zou moeder van Kleef vroeger zeggen) koude noordenwind. Het leven is meteen aangenamer. We vertrekken om 09.00 uur. Het is bewolkt maar de zon priemt er scherp doorheen. Uit het zijraam schiet het mooie Toscaanse landschap voorbij: je kan hier wel duizenden foto's maken.

Om 10.20 uur zijn we bij Rome. In de verte hangen dikke wolken boven het Parco Nazionale d'Abruzzo. en er valt regen. Het wordt rustig op de snelweg en er zijn haast geen campers, wel paarden-transportbussen.

De snelweg naar Reggio Calabria slingert als een breed asfaltlint door het ruige landschap van Calabria met lange tunnels en hoge dalbruggen. Langs de weg bloeit gele brem. En er zijn regelmatig toeristische borden met mooie afbeeldingen die verwijzen naar historie en overheersing door Noormannen.Peinzend kijkt Annelies door het autoraam en Peter vreet de kilometers.

Wat hebben we geleerd in die lange autoritten naar de boot?

Dat we niet moeten bezuinigen op de nachtrust en we boeken geen F1 overnachtingen meer in een hokje van 11m2. maar gunnen ons een luxer verblijf voor toch niet te veel geld.

Dat we maar eens moeten terugtoeteren bij die Italiaanse belerende vervelen die nog meer dan Nederlanders zo goed weten hoe het moet en zelf op hun tenen getrapt zijn als je hen terechtwijst.

Dat we makkelijker fooitjes geven bij een benzinepomp ook al tanken we Iperself / Fai da te. En dank je wel zeggen als we dank je wel denken. En daarmee krijg je een hoop voor elkaar. Zeker een volgende keer.

We zijn aan de kust beland van de Golf van Taranto. nee, we rijden niet door het oerbos van het Sila massief, want dat duurt een uur langer en we zijn deze laatste 750 km. bijna zat. Het duurt nog 2 uur voor we in Crotone belanden. De kustweg telt vele flitspalen en dat hebben we al eerder gemerkt: Cariati heeft ons een bekeuring gestuurd gedateerd oktober 2020. We keutelen met 40, 50 of 60 km/u langs de blauwe zee.

Het is goed om je boot te zien, helaas onder rose woestijnzand maar van binnen droog. Het wordt opruimen, uitruimen, inruimen. Het nodige moet nu en morgen de rest. Een klus op zich. Maar we zijn veilig aangekomen en dat telt het meest.

een fotootje volgt nog

28 mei, Italië, klaprozen en idioten

Corona en de grenscontroles:

Op alles voorbereid zijn we nu 3 grenzen gepasseerd en de douane is ongeinteresserd of is er helemaal niet. Nog 1 grens te gaan. In de tas van Annelies zitten de documenten op rij. Wat zijn wij Nederlanders  toch trouw met de verplichte formaliteiten - van een ander land! Maar ja, je wilt niet stil komen te staan met je katten erbij en je wilt geen bekeuring van honderden euro's! Dat schrikt toch af.

Reizen gaat om de mensen die je ontmoet soms meer dan het landschap dat je ziet. Het verhaal van Ernst Waltenspühl is er weer een uit duizenden.

We nemen afscheid en we denken in een mum van tijd Zwitserland door te rijden. Bij de Gotthard staan we voor het eerst in ons leven in de beruchte file. Om ons heen zien we wagens met Duitse toeristen al dan niet met aanhanger met brul- rib erop. Lekker naar het Luganomeer. Het is blijkbaar zwarte zaterdag en we komen erachter dat we nu dus in het weekend rijden en dat is niet slim. Voortaan maar weer op woensdag. We verliezen met deze file een uur en dat is veel op een 3-daagse rit van in totaal 2200 km. Na 4 uren zijn we nog steeds Zwitserland niet uit.

Italië: de douane keert ons de rug toe, we hadden makkelijk iets kunnen smokkelen.

We zijn nog maar 100 meter sulla strada of de reclameborden: Autogrill en koffie lachen ons toe. We nemen natuurlijke een doppio en een cappuccino: 4,20. kost dat slechts. En wat smaakt dat heerlijk. Helemaal opgekikkerd rijden we naar Milaan en Bologna. Opletten met de rechts en links inhalende gekken en hun getoeter en Peter toetert net zo hard terug. En deze idioten zijn nog niet eens de gevaarlijkste: in een noodgang naderen we met onze 120 km/u een klein vehikel met twee suffe Milanesen erin die op deze 3 baans 60 rijden. Peter keek net even naar zijn meters en in die paar seconden doemt het Italiaanse autotje opeens op. ,,Kijk uit!" Roept Annelies.

We zijn voorbij Firenze. Het is tijd om een overnachting te zoeken en gezien het kleine beeldscherm van haar telefoon en lastig switchen van internetpagina naar -pagina kiest Annelies voor simpel Booking.com en daar vinden we "artisti del cavallo" in Fiano della Chiana, een kleine agriturismo, na Arezzo. Precies zo uitgekiend dat we weer 8 uur hebben gereden. Een schot in de roos met een bijzonder gastvrij echtpaar. Een goede plek voor de katten: uitzicht op het balkon en de weiden erachter. Midden in Toscane met de veelkleurige heuvels met mooie dorpjes, de cypressen om de agriturismus heen, de klaprozen langs de weg.

De deuren naar het balkon blijven vanzelfsprekend gesloten, maar we kunnen buiten op diverse lommerrijke terrasjes zitten, de paarden bewonderen, de eenden en duiven. (misschien staan die wel op het menu) We weten meteen dat we volgende keer weer hier logeren en dan bestellen we ook een avondmaaltijd. Omdat de katten bangig zijn met alweer een verhuizing blijven we op de gezellige kamer en eten we onze laatste kipkluifjes en fruit.

Het is altijd een heel gesjouw naar de hotelkamer: overnachtingstas, dingen van waarde, kattenbak met een zak grit, kattenvoer, hun bedjes, etc. Maar daarna installeren we ons flexibel en komen tot rust.

De katten zoeken elkaar sinds lange tijd weer op en liggen - broer en zus - net als vroeger dicht bij elkaar, voor de gemoedsrust na zoveel indrukken.

27 mei, reis naar het zuiden

Klokslag 09.30 uur start Peter zoals gepland de auto. We zitten er allemaal in. De katten vonden al enkele dagen dat we vreemd deden en er waren dingen bepaald anders in huis. Maar katten weten dan niet dat ze opgepakt gaan worden, een tuigje om krijgen en in een mand in de auto gezet worden. ,,Mauw", dat is schrikken. Maar: ,,mauw", dat heb ik eerder meegemaakt.

We mogen België in en tanken daar goedkope benzine, we rijden naar Luxemburg en ook daar vullen we de tank. Dit tankstation verkoopt donuts in alerlei kleuren en geuren; Annelies houdt zich in. Zij heeft doorgaans de taak van koffie halen want dat kan ze dan meteen doen na toiletbezoek. De donuts doen we volgende keer wel. Opvallend is altijd weer dat na België de WC gratis is en hoe zuidelijker je komt is de koffie steeds lekkerder. Een stap buiten de auto, met een handvol cashgeld: wacht even een moment en geniet van de warme wind die blaast door je haren. Yes, het is gedaan met die klotekou.

Waze leidt ons naar Saarbrücken en hier mag je 130. ZOEF. De dure snelle auto's vliegen hier om je oren.

Onder Saarbrücken door gaan we zuidelijk naar La France richting Straatsburg. Het is dan 15.12 uur. Nog een paar uur doorkarren. De katten liggen braaf in un manden - Odin in coma, Freija kijkt op bij het benzinetanken en soms naar de weg maar de vrachtwagens zijn afschrikwekkend groot en luid. Dus haar koppetje verdwijnt weer naar de bodem van de mand en ze tuurt door de kiertjes naar het dashboard, naar ons en de snelweg. Zij is bovenal nieuwsgierig , een echte vrouw.

Windmolens hebben ze hier ook, reusachtige met gezellig koraalrood geverfde punten. Maar een windmolen blijft afzichtelijke hoe modieus gepimpt dan ook.Dan komt die dodende weg van Saverne tot Molsheim met al zijn rotondes. Hier adem je de Franse sfeer van de Vogezen. Neig je tot halte houden voor een bezoek aan een wijnboer, een patisserie, een boerderij waar de Foie Gras je tegemoet glanst. Een traktor op de weg: dan kan allemaal. Heb vooral geen haast. Soms denken we dat de boeren een "policy" hebben afgesproken met de lokale overheid: door alle oponthoud zou je toch bijna parkeren om al die heerlijkheden even in te slaan. Alles is hier Artisanale, ook kunst en antiek. Als we ooit niet meer zeilen dan boeken we hier een petit maison.

Dan zijn we toch eindelijk op de A35, hoi hoi. Het is inmiddels 17.15 uur en Odin slaapt nog steeds. Dat wordt vannacht nog wat... De weg naar Colmar en naar Basel wordt drukker. We hebben nog geen overnachting geboekt en het wordt tijd dat Annelies even zoekt op Bookin.com of Airb&B. Dat moet nog voor de grens want in der Schweiz hebben wij geen internet: ons T-mobile abonnement reikt niet zover. Ze vindt Landgasthof Iselishof in Rothrist een Zwitsers idyllisch dorpje  aan de snelweg naar Luzern.

Annelies krijgt als cadeau een fantastisch vergezicht op het Jungfraumassief dat zelden vanaf het verre Basel al zo duidelijk te zien is. ,,Ik moet echt gauw een keer terug naar de bergen..." verzucht ze. Als we aankomen bij ons hotel staat de eigenaar buiten en vrouw en dochter zitten aan de houten eettafel voor de entree. Het is een typisch Zwitsers huis/hotel en we krijgen een mooie kamer met geweldig bed. Heimweevol kijkt Annelies uit het raam de Zwitserse almen lucht vervult de kamer. Next time. En alles is prachtig ook zeilen in de Med. We eten een eenvoudige pastasalade en vooral Peter is te moe om nog buiten te wandelen. Ook next time.

De ramen  in de nacht open laten is nog even een dingetje van overleg. Want de Zwitserse kantelramen lijken geen ontsnappingsroute te zijn van de katten maar Peter zegt dat ze onveilig zijn voor katten en honden omdat ze gaan tasten met hun pootjes en erin vast kunnen gaan zitten. Dan breken ze namelijk hun pootje.

We vallen in het brede bed met de overbodig lijkende bolle donzen dekbedden en hebben die vroeg in de ochtend toch nodig, want de berglucht is fris. Het is een stille plek in mooie natuur nabij gemoedelijk dorp. We komen tot rust en morgen gaan we weer "rash weiter".

26 mei, op schema

Zo veel te doen in die laatste 2 weken voor het vertrek. Vooral het huis achter laten in verhuurstaat. Er zijn zoveel mini-dingetjes die weg moeten maar die je tot het laatst zelf nog gebruikt. ,,Peter, er liggen nog allemaal tegels in de voortuin, en naast de serre!" De tuin is werkelijk opgeknapt en Peter heeft er veel werk aan gehad. We hebben honderden euro's bespaard door zelf alle tuinafval in containers in de auto te tillen (pfff) en naar de mileustraat te brengen, compost te scheppen en weer mee terug te nemen. Die Citroen Xara is een van de beste auto's ooit. Je kan er 5 kinderen in kwijt of containers. Nadeel: hij ruikt een paar weken naar poep.

Ook onze nieuwe tuinman laat ons in de steek; hij zei 2 weken geleden op vrijdag te komen, om te snoeien, maar dan wil je ook bespreken wat er in de zomer gedaan moet worden - hoe je het wil hebben mede ivm met de huurders die gebruik maken van de geordende tuin. En hopelijk neemt hij dan een bladblazer mee. Nu moeten wij een dag voor vertrek nog bloesem vegen en we kopen dan maar op Bolcom een apparaat dat de binnen 24 uur wordt afgeleverd om onkruid uit de tegelnaden te borstelen. ,,Ach, het is niet zoveel werk", zegt Peter, maar de dagen zijn vol met klusjes. Nog even foto's aan de muur hangen en een kamertje mooi maken - de lijstjes zijn van "waaibomenhout" maar met goudverf gepimpt en zien er beeldig uit.

Spijtig maar enkele vrienden hebben we niet kunnen zien in die laatste weken dat we ons Coronabeschermd zijn gaan voelen, en doordat we Annelies moesten ontzien die nog steeds voortdurende pijn aan haar kaak en mond heeft en al kan ze nu praten, lachen en eten, na de visite is ze volledig afgestoffeerd. Ook tuinieren kan niet altijd. En de stralende trekkende pijn komt en gaat nog steeds op onvoorziene dagdelen.

Een damesverhaaltje:

Het weer in Crotone vandaag: 21 graden wolkjes en zon. Ideaal voor je Nederlandse vorjaarsjurk die toch al zo weinig kunt dragen in de zomer in het zuiden. Inpakken die handel. Kan er allemaal bij. Een gesprek met camper-vriendin blijkt een opluchting: ook zij staat voor de kledingkast te puzzelen. Mannen snappen hier niets van: je neemt een broek mee en een shirt - klaar. Wij willen voor elke gelegenheid is moois en tegelijk praktisch en de meeste fladdergevallen en kleurige T-shirts moet je thuis laten en die ene jurk geschikt voor in 38 graden die heb je net niet.

We hebben weer veel bij ons. Niet alleen jurken. De rubberboot - weliswaar opgevouwen- is groot, daarnaast de meter lange-hoge doos van de airco en dan nog kratten en tassen. Het kattenvoer laten we afleveren in Crotone bij de marina - dat mag gelukkig. Bitiba levert niet, maar ZooPlus wel: Royal Canin. Ook grit: Golden White. Het beste voor je kat. Reclame.

Peter wordt vandaag voor de tweede keer ingeënt en moet de volgende dag bij TUI een test laten doen want je mag Italië pas binnen 14 dagen na je laatste prik en anders moet je je van te voren laten testen. Het onaangename met het aangename verenogd gaat Peter op zijn motor en heeft zo zijn ontspanning voor en na de spanning van het teststokje tot in je hersenen. Daarna kan de motor in de door Annelies aangeveegde garage gestald worden, afgedekt en Peter schorst de motor en haalt hem uit de verzekering.

Annelies heeft er op aangedrongen een krat minder mee te nemen, echt goed te selecteren wat we echt niet nodig hebben. Dan hebben de katten - in hun manden- een betere plaats. ,,Het kan er allemaal in1' zegt Peter en het irriteert hem dat Annelies steeds zeurt dat we teveel hebben. ,,Ik heb zelfs nog zicht door de achterruit". En dan komen de plaids ven mandjes van de katten nog, een doos met toiletartieklen en de overnachtingstas voor 2 mensen en 2 katten. We zijn vol!

Reis en route, opgedeeld in 2 stukken van 800 km. en de laatste iets minder :

Even doorbijten en en loslaten: hebben we alles verhuurvrij achtergelaten, niets vergeten en bij ons wat we bij ons willen, ook nast ons: eten en drinken, je tas met inentingskaarten, paspoorten en een doosje spaargeld van jumbozegels en vijfjes - een bonus voor de osten van deze reis om benzine mee te betalen, koffie, toiletten, tolwegen.

Dag bloeiende tuin maar hoi naar warme oorden want de koukleum Annelies heeft maanden gebibbert tot op de dag van vandaag en Peter wil alleen maar blauw water.

1 mei, voorbereidingen voor de reis

Uiteindelijk hebben we toch besloten om nog een jaar (het laatste) naar Griekenland te gaan. Waarschijnlijk wordt het tegen de klok in om de Peloponessos naar de Saronische eilanden, Evia en de golf van Volos. Veel verder naar het noorden kunnen we niet gaan ivm met het korte vaarseizoen door Corona en de omweg door de versperring in het Korinthe kanaal. Hopelijk is het in september/oktober weer bevaarbaar anders gaan we weer om de Peloponessos heen, het begint bekend vaargebied te worden.

We zijn nog met de tuin bezig om die helemaal aan te passen aan onze wensen. Veel werk om een 50 jaar oude tuin om te bouwen  . .ehhhhh..... spitten  maar het resultaat mag er zijn.

7 mei gaan we de inbouw airco van de The Climate Factory Marine ophalen in Bussum en een bezoek aan de grote mannen speelgoedwinkel van Kniest brengen om de laatste bootspullen op te halen. Dit gecombineerd met een bezoek aan Ralf, de zoon van Annelies.

12 mei krijgt Annelies haar tweede Covid prik en Peter gaat proberen om zijn tweede prik te vervroegem naar rond 12 mei, die staat nu op nog 26 mei

15 mei naar de broer van Annelies en vrienden in Goirle en dan begint het tijd te worden om het huis weer om te bouwen naar een vakantie huis. Onze spullen in de berging, verhuurspullen op zijn plaats, laatste boodschappen en dan op 28 mei 3 dagen rijden naar de Skadi.

WE HEBBEN ER ZIN IN.