26 - 28 oktober, de terugreis per auto naar Nederland
Voornamelijk op intuitie besluiten we het minimale noodzakelijke aan de boot te doen, in te pakken en weg te wezen. Naderhand zal blijken dat we daar goed aan gedaan hebben. Het nieuws bereikt ons dat Nederland Italië op oranje zet over 2 dagen. Wij zijn dan Italië al uitgereden. Het zal niet lang duren of er komen steekproefcontroles aan grenzen en je wilt geen uren stil staan met katten in de auto. Zo hebben we aan alles gedacht: voor Frankrijk een gezondheidsverklaring. Voor Italië en Zwitserland de uitslag van de Covid test die 48 uur geldt. Over 48 uur zij wi al in Frankrijk in een motel.
Ook Elio begrijpt dat wij zo snel mogelijk naar huis willen en geeft volledige medwerking. Op zondagmiddag krijgen wij de uitslag van de Covid test in handen - negatief natuurlijk en we nemen contact op met Elio om te zeggen dat we morgen de boot willen omvaren. Hij meldt dat er vissersschepen liggen en hij zal ons bellen als daar ruimte komt. Bill van de Yucatan zal met Peter de Skadi omvaren. Tegen die tijd zal de auto ingeladen zijn met de katten erbij en Annelies zal naar de werf rijden waar Peter na afmeren in de auto stapt en dan rijden we weg.
En zo gebeurt het ook. Er is wel even een picolo problema wanneer Peter en Bill komen aanleggen: de baas van de commerciele pier zegt Peter dat hij er niet mag liggen. Behoorlijk macho Italiaans. Peter doet het natuurlijk toch. Annelies loopt naar Elio. Elio zegt: don't worry. Met andere woorden: laat die vent barsten joh. Bil heeft donuts meegenomen maar vergeet er zelf 1 te eten en dus hebben wij er 3. Peter laat de boot achter, de jongens van de werf komen meteen de banden om het schip hangen en Skadi zal niet veel later uit het water getild worden. We hebben het gevoel goed ingepakt te hebben en laten ons trouwe bootje achter in de handen van bekwame mensen. Annelies loopt ook nog even naar de werf en zegt wel 4 x grazie mille tegen de jongens. Iets dat veel klanten niet doen en de jongens lachen haar toe en zijn blij met de complimenten. Ondertussen zijn wij een van de meest waarderende klanten van Elio, op gelijke voet en met respect. En dat merkt en voelt men.
We rijden weg. De katten snappen het meteen. Ze zakken in slaaphouding in hun manden. We gaan vandaag tot Castilion Fiorentino in Toscane, is het plan. Het gevoel heerst sterk bij ons dat we moeten zorgen in tempo te reizen en niet te treuzelen. Overmorgen wilen we thuis zijn in Nederland, je weet nooit wat de ontwikkelingen aangaande Covid wetgevingen kunnen gaan doen. Alles is mogelijk.
De zon schijnt en we genieten van het wilde landschap van het Pollino gebergte; het duurt lang voor we Calabria uit zijn en dan is het prettig rechtdoor rijden over de E45/E35 naar Rome en Firenze. Bekende landschappen. Napels, de Vesuvius, groot Rome, de bergdorpen, de steenhouwerjen, de paraplu-dennen, de glooiende heuvels van Toscane met kleine stadjes op de toppen. Het wordt donker en de snelweg is vol vrachtwagens. De E35 slingert zich steigend en dalend tussen de Toscaanse heuvels door naar Firenze. Daarbij halen de dominante monsters genaamd Vrachtwagen, met roodlicht-frames op hun achterdeuren, constant elkaar in, met tergend langzaam tempo. Op een gegeven moment rijden wij op een 3-baansweg op de linkerbaan met naast ons een vrachtwagen-inhalende vrachtwagen en voor -en achter ons een vrachtwagen. Peter is een bekwame chauffeur maar een ongeluk zit in een klein hoekje denkt Annelies en ze klemt zich vast. De katten ondergaan het snelweg geluid tot nader order.
We overnachten in Residence Serristori, een aanrader voor ieder die zich wil laten verwennen in Toscane en ook nog rondvluchten wil maken. Wij moeten helaas door. De katten zijn niet helemaal op hun gemak, dat komt deels doordat ze niet naar buiten kunnen kijken vanuit de kamer. Odin mauwt lang maar daarna vleien de katten zich op bed en we slapen vroeg in.
De volgende dag vertrekken we rond 09.00 uur; we halen bij een Pasticceria in het dorp heerlijke croissants en beignets en koffie. We passeren moeiteloos en gezwind de Zwitserse grens en rijden door de vallei van het Gotthard massief naar de beroemde tunnel. Weinig verkeer, veel zon, herfstkleuren, watervallen en witte toppen. We bereiken de Franse grens en ook daar is geen controle. We boeken een hotel nabij Straatsburg, Kyriad, een 2,5 sterren weghotel maar met onverwachte luxe: redelijk grote kamer, geweldige bedden, goede grote badkamer en goede verwarming. De katten zijn tevreden, deels omdat ze nu het ritme kennen.
Dag 3 is de laatste rit van deze dag, slechts 650 km. naar ons huis. We halen ontbijt bij een tankstation en karren door. De temperatuur is inmiddels van 21 graden naar 12 graden gedaald en dat is even schrikken. We hebben dikke kleding bij ons. In Luxemburg tanken we voor 1, 03 euro per liter. En dan rijden we via Brussel Antwerpen naar Roozendaal. Daarna via de A58 naar Vlissingen. Somber weer, veel wolken en wat regen. Het heuse thuiskomen dus.
Het moment dat de auto voor de deur staat en de motor afslaat is altijd het mooiste van deze 3 reisdagen. De katten staan overeind in hun manden en kijken uit het raam. Gedisciplineerd als ze zijn wachten ze tot we ze oppakken en we dragen hen naar de keuken met mand en al en dan volgt zoals altijd hun uiting van enthousiastme: met een hoop gemauw loopt Odin van kamer naar kamer en tussendoor naar Peter of hij hem wil zeggen hoe blij hij is:,, die kamer ken ik ook en die ook en die ook.Ook Freija is blij en ze mogen meteen de tuin in. De komende 2 dagen zijn ze gek van blijdschap om weer zoveel te ontdekken en al hun bekenden plekken in het struikgewas te weerzien en -ruiken. En wanneer we de volgende avond als vanouds op de bank aan de koffie zitten en 's avonds de open haard branden, is er totale harmonie en tevredenheid. We hebben het goed gedaan. We zijn op tijd in Nederland en in onze eigen de Corona veilige "haven".
22 - 23 oktober, Crotone port, Covid test
Van echt uitslapen is geen sprake, de waakzaamheid zit nog in ons lijf en we gaan er om 08.30 uur uit. Eerst thee en een beschuitje en langzaam aan opstarten. In de zon ontbijten we eenvoudig: yoghurt, eieren, knackebrot, koffie. Dan komt er opeens een hele boze meneer zeggen dat wij papieren moeten afgeven en dat we moeten betalen. Peter zegt: this is a transit area! Want dat staat levensgroot op de muur en in Italië is het wettelijk geregeld dat elke haven 1 gratis transitplaats moet faciliteren. De man is boos. Dit is zijn kleine marina. Alles op zijn arrogant Italiaans. Wij willen best betalen maar wij gaan straks de Yacht Club in, en voor die paar uur liggen lijkt het ons een beetje onnodig om geld neer te tellen. Marina of niet; en wie is die vent eigenlijk? Annelies loopt naar het kantoor van Paquale en Giuseppe van Yachting Kroton club. De boze meneer is aan het bellen met Pasquale. Je kunt dat crotonees niet verstaan maar Annelies hoort wel 3 keer ESKADI zeggen ( woorden beginnend met een s, gevolgd door een medeklinker kan met niet uitspreken hier) Okee, dan wordt er dus gecommuniceerd. Pasquale legt uit dat de man de beheerder is van het dieselstation en ook een kleine marina beheert. Er kunnen een boot of 5 stern-to liggen; er zijn enkele mooringlijnen. Trouwens erg krap dichtbij de Yacht club. We zullen moeten betalen zegt Pasquale, ,,je had mij beter kunnen bellen toen je aankwam, maar kom eerst maar binnen varen en dan regelen de betaling later wel". We maken los en varen naar het lange ponton om daar aan te meren met een mooringlijn.
Ondanks het laatste bericht dat Annelies heeft gelezen op het Ministerie delle Salute dat een test niet meer nodig is als je vanuit Griekenland komt, moeten we toch pas op de plaats maken: er komt een team een covid test doen. We mogen de stad niet in en we dragen mondkapjes op de kade en we zien ook alle Italianen buiten met mondkapje lopen. Blijkbaar is er dus toch iets niet in positieve zin veranderd. We komen uit Griekenland, veilig genoeg, in bezit van een gezondheidsverklaring maar je bent Nederlander en men gaat hier op zeker.
In de slechte situatie van Covid in Nederland wordt de kans dat we ons huis nog tot eind oktober verhuren erg klein. We hakken daarom de knoop door en plannen eerder naar huis te rijden. Daarvoor moeten we enkele bootklussen uitstellen tot voorjaar 2021, maar een aantal andere taken doen we nog wel. Tegelijkertijd pakken we spullen in. Als we de uitslag van de test op zondag al krijgen, dan gaan we maandag de boot omvaren naar de kade bij de werf en kunnen meteen weg naar Nederland.
21 oktober, laatste grote tocht en een spannend moment, 140 mijl
Soms helpt het om een licht slaapmiddeltje te nemen om aan je uren slaap te komen die zo hard nodig zijn op een transit. Annelies slaapt tot ze Peter op het dek hoort. In zeilpak verschijnt hij aan het bed en komt haar wekken: we gaan, het is half vijf, lief! Peter heeft echter niet veel geslapen: vanaf 02.00 uur geen oog meer dicht gedaan. Toch de spanning?
Peter heeft geen grootzeil gehesen. ,,Het is nutteloos met oostenwind pal van achter", zegt hij. Annelies hijst zich in isolatietrui en broek en een zeilpak. We halen in het donker met het deklicht aan in de ankerbaai het anker op; dat doen we ook nu met de hulp van de koptelefoons-dan hoef je niet te roepen naar elkaar. Het boeitjeslijntje wikkelt om de ketting, en het kattentouw dat Annelies vergeet binnen te halen blijft om het anker zitten. De helft hangt erbij. Annelies haalt het boeienlijntje met loodje binnen en laat de rest zitten, het is niet belangrijk nu. We varen westelijk naar de voet van Italië in een omniversum van sterren waarbij ook twee planeten schitteren, in oost en west. Helaas gaan we op een zwarte verwarde zee. De wind is zuid zuidoost, de stroom is tegen; dat brengt onze gewenste snelhied terug naar 6,5 knopen. We hebben berekend in 20 uur in Crotone te zijn met 7 knopen snelheid; dat zal dus iets langer duren. De golven gaan alle kanten op met beste schuivers, een tobbe dus. Voor het eerst in maanden grijpt Annelies naar een zeeziektetablet.
Niet gedacht al zo een drukke zee te hebben, maar het zal straks wel minder worden....Het wachten is op de zonsopgang en om 07.30 gaat de hemel in het oosten branden als lava. dan komt ook eindelijk de vuurbal genaamd zon, boven alles uit en de randen van de wolken in de verte zijn fluoriserend rose. De zee is blauw met witte schuimkragen bij elke schuivende neergang van de kont van de boot. Achterop de boot en daarna voor wiebelt het behoorlijk vervelend, een kurketrekker effect op golven overgaand in frequente kragen swell van >1 meter.
De katten zijn in een tuig in hun manden gezet, met een lijn aan het tuigje dat vastgeknoopt is aan de mand of aan een val. Ze beseffen dat ze zich koest moeten houden en, ervaren als ze zijn, weten ze dat dit geen zee is om even naar binnen te lopen of op een stoeltje te gaan zitten. Eten en drinken gaan ze dus niet doen en naar de bak is geen optie tenzij je kotsmisselijk wilt worden. Wijzelf liggen met het hoofd achterover, en onze ogen sluiten een moment.
Rurrurrurrurruh gaat de motor opeens en we vliegen overeind: wat is dat!?
Toch geen probleem met de diesel? Alsjeblieft niet! Iets in de schroef? We testen snelheid uit en die is wat teruggelopen. Dan zit er misschien iets in de schroef... Er is maar 1 optie: het water in in de hoge klotszee. Maar het is levensgevaarlijk om onder de boot te kijken. Alleen al in het water liggen is het flink klotsende. Peter bindt een touw om zijn middel en zekert die aan een lier. Annelies houdt het touw vast. Peter gooit de zwemptrap neer en daalt af. De zee klotst de zwemtrap op en wanneer de boot iets te zijwaarts op de golven ligt gaan we al schuddend heen en weer. Met de snorkel op, zich stevig vasthoudend aan de trap ziet Peter dat er plastic in de schroef zit, en niet zo'n klein beetje ook. Peter trekt met de pikhaak het plastic uit de schroef, het geheel duurt een kwartier. Daarbij moet Peter blijven opletten dat zijn hoofd niet onder de boot komt. Dan heb je een groter probleem.
Uiteindelijk is een 2 meter grote gescheurde blauwe plastic zak verwijderd uit de schroef. Peter is ongedeerd God zij dank. Hij gaat meteen warm douchen. We zetten de gashendel in zijn vooruit naar 2300 toeren en we gaan meteen sneller dan daarvoor.
We zien hier dieptes van 1500 tot 2500 meter, een heus massief onder zee. Wat stelt een Continentaal Plat dan toch niets voor. Nog steeds is de stroom tegen maar de wind houdt op. De golven staan maar we denken dat die nu toch echt spoedig zullen uitsterven. Na 5 minuten of minder blaast de wind even plotseling als ze gedoofd was, uit Noord met 11 knopen. Dan kan de Genua uit en de motor bljft aan: om meer ellende voor te zijn gaan we hard in transit naar de overkant, nu is het "geen goed idee" om een beetje keutelig te zeilen. Morgen komt er opnieuw een windgebied en we tellen 5-10 knopen op bij de voorspelde windkracht. Dat deze instelling goed is blijkt alweer wanneer we op de meter kijken en er waait nu in plaats van 12 knopen, in windstoten 19 knopen. De zee zal niet rustig worden. Wanneer Annelies het eigenlijk al zat is en oneindig naar de kust verlangt komt Peter met het "opwekkende bericht" dat we nog niet eens op de helft zijn. Mijn God hoe houdt ik het uit, deze hele dag op deze zee en je kunt niets ondernemen. Alleen op de zee concentreren. En je ogen af en toe sluiten. De katten zijn bijzonder lief en liggen opgekruld alles te ondergaan tot betere tijden.
We eten niet veel, snoepen drop en een koekje en drinken zoveel mogelijk. Peter neemt Odin mee naar binnen om te laten drinken of eten en eventueel naar de kattenbak te kunnen. Maar hij wil niet, gaat in een hoekje liggen onder een trui van Peter en berust in zijn lot. Freija is ook even wakker gemaakt en zij eet wel wat snoepjes van tijd tot tijd. Maar ze gaat niet naar de bak want kan zich niet staande houden en ze springt weer in de mand om maar weer in katzwijm te vallen.
Volgens Windy zal de wind minderen tot wegvallen bij Italië. Maar wanneer dat is en tot waar dat gebied reikt is de vraag. De avond valt, we warmen wat risotto op, we hijsen ons net als in de ochtend in zeilpak. De zon gaat net zo spectaculair onder als hij opging en daarna tovert de hemelgodin de diamanten weer in het gewelf. En ondertussen voel je je knap afgemat van al het klimmende en vallende geschuif op zee. Wanneer de kust van Italië in zicht komt is de zee rustig en de laatste 20 mijl varen we op een gladde zee. Ongelofelijk! Maar dit geeft geen energie meer, we zijn bekaf. Annelies, die een slechte slaper is, ligt opgevouwen met de handjes tussen haar benen op haar stoeltje en valt enkele minuten in slaap. Tegen aankomsttijd trekken we de laatste energie uit ons lijf; aankomen geeft namelijk adrenaline en we turen naar de verte naar de lichtjes van de stad, de lichten op de boortorens in zee en de rode flikkerende lampjes op de zwarte heuvelrug, van alle windmolens.
Na 22 lange uren waarvan 14 zeer onprettig varen we de haven in en leggen aan aan de tanksteiger. De katten worden altijd meteen wakker van onze bedrijvigheid en verheven stemmen en ook herkennen ze aan het minderen van de motor het moment van aankomst. We laten hen even op de kade lopen waar ze fanatiek gaan rollebollen op het steen en ruiken aan bolders. Dan sluiten we ons op en gaan naar bed. De katten spelen nog wat in de nacht maar we zijn allebei te moe om er aandacht aan te schenken of iets te verbieden. En zij mogen nu best verwend worden met aandacht, verboden spelletjes en extra eten.
Het was weer een ervaring, deze tocht. Hadden we toch via Corfu en Leuca moeten varen? Nee, dat was geen optie want zaterdag is het alweer geen goed moment om over te steken. We hebben het goed gedaan. Niet fijn maar we zijn nu wel thuis en het seizoen is klaar. We stellen ons ook de vraag of het met katten wel goed is om lange tochten te maken. Deze keer hebben we 14 uur een "mare mosso" gehad en de katten konden niet uit hun mand, niet eten, niet drinken, niet poepen. We besffen dat we geen hele lange tochten met katten aan boord moeten maken. En voor onszelf na 6 jaar Med varen, is het ook een moment van bezinning: willen we nog wel (hele) lange tochten doen? Komt dat door de 6 jaren varen? Of komt dat door onze leeftijd? Beide tellen mee in de beslissing om het niet zó oncomfortabel te hebben.
20 oktober, de terugreis naar Crotone , 35 mijl naar Paxos-Lakka
Het is in de nacht weer bal: het is nog pikkedonker en vermoedelijk 6 uur. De katten zijn druk en verschillende keren begint Freija te spelen te blaten als een schaap, gooit van alles van de bank en rent rond. Daarna komt haar broer er een eind aan maken. Hij springt uit zijn mandje naast Peter's hoofdeind en straft Freija door haar achterna te zitten. Maar het heeft hem op een idee gebracht en nu gaat hij alles nadoen dat zijn zus heeft gedaan met eveneens een hoop herrie. Odin kan dermate hard en op lage toon mauwen dat Annelies er wakker van wordt en blijft. Jeetje wat gaan die katten tekeer tegenwoordig. Natuurlijk gaan de katten slapen wanneer wij geirriteerd en wakker de deurtjes voor hen open zetten en met de wallen onder de ogen en een dik vest aan buiten gaan zitten om hen daar in de gaten te houden.
In de ogen van sommigen zijn we misschien te voorzichtig maar in de ogen van anderen zijn we geduldig en verstandig. We wachtten op het juiste weerbeeld en dat is vandaag gekomen. De golven worden onder de 1 meter en daar gaan wij voor.
Golfhoogte is het verschil in hoogte tussen een golfdal en een golftop. Dit is niet de golfhoogte zoals die in het weerbericht vermeld wordt". Dit is namelijk de significante golfhoogte (H). De significante golfhoogte is het gemiddelde van de hoogste van 33% van de golven die in een uur gemeten zijn. Dit is gekozen omdat is gebleken dat dit redelijk overeenkomt met hoe de meeste mensen de golfhoogte inschatten. Voor de werkelijke golfhoogte vermenigvuldig je H met 1,8.
We nemen afscheid van de Engelsen die met een lach en een traan hun boot volledig schoon hebben gemaakt voor de verkoop. Ook zeggen we goodbye tegen Pimbo van La Liberté, na 3 jaar een bekende verschijning hier in de marina en de stad. En we zeggen tot ziens tegen de Beierse overburen met hun schip Kyllini, die we hopelijk tegenkomen in de toekomst....irgendwo...wie zal het zeggen?
Wat voelt het vreemd om te varen na 2 weken aan wal. We moeten inslingeren. Hoe ging dat ook alweer...varen? En alle handelingen aan boord, het ritme. We zeilen op Grootzeil, Genua en kotterzeil gedurende 9 mijlen en dan nog 4 mijl motorzeilen en dan valt de wind weg en draait de wind naar noord. We zetten de motor op 2500 toeren, eens kijken hoe dat is, want morgen gaan we een groot stuk met deze snelheid.
Prachtig is de zee en de bergen en het wordt zelfs 25 graden. Mar wolkenpartijen hangen boven het vasteland en....het kan slechts kort mooi weer zijn. Annelies appt de zonen: je mam is op reis naar huis. Ze mist ze, de ene niet meer gezien sinds Kerst 2019 en de ander sinds maart. Corona is een spelbreker. En ook nu moeten we uitkijken met contact, nog meer zelfs dan in het voorjaar. Maar aanraken dat wil je toch het liefste...
We hebben makke katten al loopt Freija in de ochtend in de kuip even te zeuren om aandacht in de vorm van strelen en spelen. Dan gaat ze ook af en toe onder de Plotter liggen en trappelen tegen de mat, haar uiting van genoegen. De zon schijnt in de kuip en Freija is in top-humeur. De katten slapen veel in hun mand vandaag. Of ze slapen weet je niet echt, meestal liggen ze ineen gedoken te genieten van....de harmonie aan boord.
Tegen 17.00 uur komen bij Paxos aan. We zien daar meerdere shepen in de buurt varen en bij binnenkomst in de baai liggen er 20 voor anker en nog eens 20 flottieljeschepen aan de twee kades. Charteren is nog steeds populair eind oktober. We kijken met heel andere ogen naar de ankerbaai want de gedachte dat we wellicht niet meer terugkeren naar Griekenland, althans niet per eigen schip, speelt steeds door ons hoofd. Het zal dus afscheid worden, ook van deze plek.
Ankeren geeft een speciale rust: je hoeft niet op te letten dat ze weglopen. 's Avonds zit Odin op de punt van het schip in de maneschijn, verder dan dat kan hij niet. We zijn een beetje stil want morgen wordt een lange dag. Annelies opent de kast metzeilpakken, wat hebben we die lang niet gedragen. Ze legt alles klaar voor Peter en haarzelf want je weet niet of het nodig is en dan ligt het tenminste voor het grijpen.
verwachting voor morgen is: de ideale oostenwind maar te zwak. Golven van achter inlopend, slechts van 60 cm afnemend. Tweede gedeelte wind uit noord dus zeilen. Laatste deel afnemde wind en waarschijnlijk weer motoren of motorzeilen. 140 mijl in 20 uur. We gaan het zien...
18 oktober, uw zeil blokkeert mijn zon
Stortregens tijdens onweersbuien hebben de boot nog een stuk schoner gestraald. Ook het hardnekkige vettige woestijnzand is uit de kieren gespoten en hij is weer wit. Dat scheelt ons een klusje. Het is enkele dagen kouder en somber en duidelijk eerder donker en later licht. Pas om 08.00 uur. Hier is haast geen schemer. We kunnen ons bed niet uitkomen vanwege het duister, en ook de katten zijn mak. Als ze eventueel toch naar buiten willen is het even snuiven en terug de kajuit in.
Het stapje terug dat iedereen zou moeten doen voor de rest van hun leven en niet alleen in Corona tijd en dat menigeen tevergeefs probeert aan te leren uit mindfullness-boeken, is voor ons al 5 jaar een nieuw leven. Natuurlijk zijn we betrokken bij thuis en bij de maatschappij maar hoe simpel kan het zijn en hoe gelukkig ben je dan... een kunst die Grieken verstaan. De tijd die je voor elkaar neemt, het praatje dat je maakt, de onverschilligheid over orde en netheid al is er een orde waar je wel degelijk naar luistert: namelijk de overheid. Of de politie. Dus draagt iedereen zijn masker, ook de kindertjes in de basisschool.
Hoeveel we ook van Nederland houden in alle opzichten het blijft een land van zeikerds en corrigeerders. We schamen ons er zelfs een beetje voor. Onder de vertrekkers is die mentaliteit er al snel uitgeslagen, hardleers of zachtleers. En het valt ons dan meteen op dat enkele zojuist aangekomen charteraars met de bekende koffers op wieltjes een voor de voeten liggende waterslang op het ponton demonstratief aan de kant leggen. Zo hoort dat namelijk. Van wie dan? En waarom? Als je hem straks toch weer nodig hebt. En je nek breken over zo een slang? Dan moet je wel erg blind zijn!
De charteraars van deze week - ja het bootjeshuren gaat nog steeds door- hebben geluk met het weer. Na alle stormen komt er zowaar zon aan, gedurende enkele dagen. Het barst meteen van de bedrijvigheid. Palletten met drank en water worden gebracht. Tussen 07.00 uur en 09.30 kan je als kat zelfs niet even je poten strekken op de deurmat buiten want die Hollandse drukke mensen blijven maar heen en weer lopen. Het ritme van thuis binnen, maar dan op een ponton. Dus wanneer 12 man eindelijk een voor een, na diverse niet noodzakelijke stampende pontongangen, zijn tanden heeft gepoetst in de doucheruimte, en alle vrouwen getweeën en luidruchtig babbelend hun haren zijn gaan kammen in het toiletgebouw, kan er op 4 schepen ontbeten worden. Hè hè, wat een rust voor onze deur. Onze nieuwe buren, Alan en Sally hebben al vroeg het zeil uitgerold om te laten drogen. Tijdens een pontonbabbeltje tussen Peter en Alan komt een mollige mevrouw gehuld in strak zwart quasi gympak vragen of het zeil nog lang blijft staan, want het neemt alle zon weg tijdens hun ontbijt aan boord.
Het summum van de meest dwaze gestelde vragen dit seizoen. Op zijn Haags gezegd: je bek valt open. Peter en Alan reageren amper zoals vertrekkers amper reageren....
Onze tweede aparte vraag komt uit een heel andere richting. Er staat opeens een mevrouw die vraagt of onze boot te koop is! WAT?? We komen er vandaag achter dat de vraag naar boten toeneemt sinds Corona. Mensen willen geen huis meer kopen want dan heb je een vaste basis en een boot geeft de vrijheid om je te verplaatsen en veilgheid te zoeken als dat nodig is. En een boot is je tweede huis. Niet alleen groeit de vraag naar boten, maar ook naar ons type boot, een succesnummer. Daarbij komt dat de arch die op de nieuwe Beneteau's staat door veel zeilers niet mooi en zelfs onhandig gevonden wordt. Dus men zoekt de Oceanis 40 met buiskap.
Dit werpt ineens een ander licht op de toekomstige verkoop van Skadi. Daarbij komt dat een jong stel ons van de week ook al zei dat zij " er net naast gevist" hebben toen ze eenzelfde boot wilden kopen; hij was net verkocht. Vooralsnog varen we nog minstens twee jaar maar er zal maar een goed bod komen, wat dan...? We krabben toch even op ons hoofd.
Tussen de weinige klusjes zoals alle vloerplaten eruit om schoon te maken, of de oven afkrabben, huren we een autootje voor 25 euro en doen boodschappen en rijden langs de prachtige kust van Epirus naar Parga. Een dag genieten van al het blauw en groen. Starend uit het raam langs rose, oranje en gele huizen met veel planten, gaarden met granaatappels, sinaasappels en olijven, en langs diverse marmer-handelaren ( marmer kost hier geen drol) mijmeren we over ons Griekenland. Komen we hier nog terug...? Mogelijk niet...Het is afscheid en we zullen het missen, de fijne mensen, het licht, de natuur, de oneindig blauwe zee. Een land dat zelfs in de winter nog leeft terwijl bij ons alles doods en kleurloos wordt. Je probeert de aanblik van al dat moois op je netvlies vast te houden maar dat lukt gewoon niet. Veel mensen gaan herhalend terug naar het zuiden vanwege de pracht ervan, maar zelfs dat is niet genoeg wanneer je verslaafd bent geworden. Dan wil je daar elke dag in vertoeven.
9 - 12 oktober, geen haast in herfst
Om je dag met een stukje natuur van Amvrakikos te beginnen:
https://www.youtube.com/watch?v=peMn8FzFAd0
We blijven tot het weer gunstig is om over te steken naar Crotone. Het is wel opeens drie dagen mooi weer hier en dat moeten we benutten. Peter sopt de boot, we wassen de omtrekken van de loggerbedden en maken die kamer grotendeels schoon. Dan moet je denken aan zoutig stof, al ligt er niet veel. We ordenen meteen de spullen die we in die kamer hebben opgeslagen. De moltons gaan over de bedden en die staan klaar voor eventuele logees volgend seizoen of....soms voor Annelies als we wiebelend ankeren. maar dat komt steeds minder voor door onze kennis van de ankerplaatsen, ervaringen met de invloed van Ferry's en grote vrachtschepen in de verre verte...noem maar op. Dan zoeken wij een andere ankerplaats als dat kan of werpen hekanker uit.
Klus 3: het regenscherm afmaken op de naaimachine. Klus 4 t/m 8: dinghy weggegooien. Die ligt de volgende dag al niet meer bij de vuilcontainers. Jongens: succes met al die lekken daar in. Kotterzeil afspuiten, laten drogen in de zon en opbergen; buitenboordmotortje op slot en inpakken; zonneschermen afspuiten, laten drogen en opbergen; topper-overtrek laten reinigen. De keukenwand met kruidenpotjes en de kastjes waren al schoongemaakt. De rest volgt in Crotone of gewoon als tijdverdrijf want het gaat opnieuw poeieren en regenen. Aan ons ponton liggen schepen die deze week op de kant worden gehesen, dus er heerst een bedrijvigheid van jewelste. En dan hebben we nog een incidentje: een Duits jacht komt de marina binnenvaren en krijgt een plaats toegewezen aan het ponton voor ons, aan het begin. De schipper is het er niet mee eens en wil meer naar het midden waar 3 plaatsen vrij zijn en dan graag in het midden - lekker ruim. Peter en een Duitse buurman van ons staan op het dek want er ontstaat consternatie. Sensatie in de haven! Wel eens behoefte aan, in deze stille tijd. De schipper van het aankomende Duitse jacht gaat op hoge poten tekeer tegen de marinero schreeuwende dat hij niet wil liggen op de aangeven plaats en wat zegt de marinero: you can go!
Hij wordt weggestuurd en waar moet hij dan liggen? Aan de kade? Slechte plek in het komende winderige dagen/nachten. Soms denk je dat het respect overal in de wereld verdwenen is. Je hebt te doen wat je gezegd wordt. Wij daarentegen zouden netjes gevraagd hebben of we een andere plaats konden krijgen- desnoods de volgende dag pas. Boot "eigengereid nummer 2" , is ook zomaar binnen komen varen en wordt gespot door de marinero. Die de schipper toeroept weer naar buiten te moeten. Hè wat zegt u? U moet er uit en daar op het VHF kanaal 71 met de marina contact opnemen en instructies af wachten. Het bootje gehoorzaamt niet en blijft cirkelen. Beetje doof misschien. Zo gaat het hier. Afmeren wordt vet geregeld! En de marinero's zijn niet alleen goed geinstrueerd om niet in een argumentatie getrokken te worden, natuurlijk zijn het de meest bekwame kerels in het helpen aanleggen.
Om nu een auto te huren is geen goed idee, behalve om de supermarkten af te schuimen. Maar naar de - met AH vergelijkbare- My Market hebben we gelopen, in de zon met een koffiepauze. Frank van zeiljacht Zin vertelt ons dat de prijzen van autohuur heel lagen liggen, soms 12,50 per dag. En wij dachten dat de huurauto via Aris al goedkoop was: 30,= euro. Niet dus.
Meerdere schepen wachten op het goede weer om over te steken, hetzij naar Crotone of nog verder naar Sicilië. Kijk vooral mee met ons allen op de weerberichten
en vergeet niet op het icoontje windstoten te klikken, want in die voorspelling wil je niet tussen 3 tot 4 zeeën varen: Ionisch, Adriatisch, De Golf van Taranto en voor sommigen de uitloop van de straat van Messina.
Laatste nieuw Covid Italië: wij hoeven nu geen test te ondergaan bij binnenkomst uit Griekenland. Enkele landen die uitgezonderd zijn van test en quarantaine zijn Griekenland, Kroatië en Malta. Als dat verlengd wordt is het voor ons makkelijker om een tussenstop te maken op de hak van Italië. Dan komt men ons niet testen en hoeven we dus niet 2-3- dagen op de uitslag te wachten. Een Italiaans schippersstel dat we ontmoet hebben in Palairos, is aangekomen in Santa Maria di Léuca en ze hebben ons het meest recente nieuws ge-appt. Vooralsnog is het nu te vroeg om Prèveza te verlaten. We gokken op volgende week dinsdag....en de route ...?
1 - 7 oktober, Prèveza - tussen Ionisch genieten en hoe terug naar huis...
Plannen wijzigen elke dag want de weersvoorspelling wijzigt namelijk elke dag. Je moet flexibel zijn wil je nog wat zeilend genieten op het water. Het is een najaar met sterk wisselende goede en slechte dagen en aangezien weersvoorspellingen niet helemaal uitkomen, of liever gezegd: het weer is steeds mnder nauwkeurig te voorspellen, moeten we elke 12 uur op het weerbericht kijken.
Wat ons bezig houdt is: de weg terug. Hoe en wanneer. Niet anders dan vorig jaar...soms erg vermoeiend deze bezigheid.
Op 1 september varen we door het kanaal van Lefkas, samen met jacht Zin'. Wij splitsen bij Prèveza, want wij gaan ankeren. Het wordt een hobbelig nachtje in de ankerbaai van Prèveza en het valt op dat de vissersboten ook de nodige beweging in het water geven in de avond als ze de netten uitzetten en opnieuw vanaf 05.00 uur wanneer ze de netten binnenhalen.
Dan halen we rond 09.00 uur anker op en hebben fantastische dagen op het zo geliefde Amvrakikos, met 1 ankernacht in de baai van Kukunaris. Daar ligt dan ook de Paikea en de Rocko One. We hebben en gezellig etentje in Vonitsa waar het een stuk levendiger is dan wij ooit gezien hebben, maar we zijn er dan ook meestal met een auto of scooter gedurende de middag siesta. Tja dan bruist het natuurlijk niet. De volgende dag varen we op zeil Amvrakikos op en liggen zowat stil met 1,5 knoop snelheid. Zeilen is natuurlijk fantastisch maar nu liggen we op het stilste water van deze Golf ooit, en dan heb je de gelegenheid de dolfijnen te HOREN aankomen....
Dolfijnen-adem
Dolfijnen ademen via het blaasgat bovenop hun kop. Ze kunnen niet onbewust ademen, zoals mensen doen. Ze moeten blijven denken aan de volgende hap lucht die ze aan de oppervlakte moeten halen. Wanneer ze zoals mensen in slaap zouden vallen gaan ze dus dood. Dolfijnen slapen daarom maar half. Ze kunnen de ene hersenhelft laten slapen, terwijl de andere helft het belangrijke werk van de slapende helft overneemt. Op deze manier kan de dolfijn toch veilig een dutje doen. Als dolfijnen gewond raken worden ze vaak door soortgenoten geholpen. Ze houden de gewonde dolfijn boven water om hem te laten ademen.
We hebben een plaats gereserveerd in Prèveza marina vanwege de voorspelling van veel wind op 6 oktober.We gaan op maandag 5 oktober de marina in. Een veilig gevoel. De harde wind blijft echter uit, maar "better safe than sorry". Het is hier goed en het kost in oktober weinig. Iedereen begint er weer bewust van te zijn dat het slechte weer elke keer uitblijft ofwel vervroegt ofwel verlaat. En het instinkertje is natuurlijk dat hij een voorspelling evengoed precies kan uitkomen op precies de voorspelde tijd. Op die maniier kan je nergens heen of heel kort of helemaal niet. Moet je schuilen, of schuil je voor niets. In dit geval zal het buiten de Ionische eilanden ongetwijfeld woeden en hier in Prèveza is het rustiger dan verwacht. Tot we op 6 oktober zien dat het 7 oktober weer niet prettig wordt met een klein onweersstormpje tussen 06.00 en 09.00 uur. Klein...dat bestaat niet. Twaalf uur later blijkt volgens de voorspellingen op Meteo en Windy die onweerssorm af te nemen en zuidelijker langs te trekken....
We plannen de oversteek met twee tot drie scenario's. Waarbij we onverwacht op 8 oktober niet kunnen uitvaren vanwege vervelende wind en golven. Dus zullen we dan maar twee dagen aan de stadskade gaan liggen? Niets nieuws onder de zon: elk jaar gaat het ongeveer op deze manier. Een beroemde verzuchting van de Med zeilers die in oktober bijna "thuis" zijn is: ik ben er wel een beetje moe van, van al het gepuzzel.
Na meerdere scenario's besproken te hebben besluiten we vandaag om op 10 october naar Paxos te varen, dan naar Ormos Valtou en dan naar Gouvia, waar we op dinsdag 13 oktober zouden moeten schuilen. Daarna naar Erikoussa en op dit moment gaan we ervan uit dat we aldaar de dag van de oversteek bepalen over het gebied waar Ionisch, Adriatisch en de Golf van Taranto elkaar soms zo venijnig tegenkomen.
Tussen al dat gepuzzel in hebben we het ook nog gezellig en leuk en schimmert de zon door de herfstdamp en wolken en wordt het 26 graden. We huren aan autootje voor een tocht langs het Amvrakikos, langs de Wetlands met de vele Pelikanen en Flamingo's. We nemen een kijkje in gehucht Koronissia waar we Matty en Ron van de Coco tegenkomen, we lezen hun blogs maar hebben elkaar niet meer gezien sinds Kiparissia aan de Peloponnesos in 2018.
Peter bakt appeltaart en we drinken koffie en eten taart bij Aris samen met Nicole de havenmeester en er lopen natuurlijk bekende Grieken binnen. Het is een beetje ons dorp geworden en we zouden hier best kunnen aarden.
We doen de was, we doen een klusje en de katten lopen gewoon het ponton af want ze herkennen de plek. ,,Ho ho kom jij een snel terug!". Peter wint informatie in over een overwintering en de prijs valt erg mee. Net zo goedkoop is het verblijf van een maand, je betaalt hier dan voor 2 weken. N.B. dit is winterseizoen. We hebben Wifi van de marina en kijken op de donkere avonden TV en niet alleen omdat het zo snel donker is en afkoelt maar de muskietentijd is aangebroken. Wist jij dat Meteo buiten wind, temperatuur, regen en luchtkwaliteit ook aangeeft dat er hoog muskieten risico is? Handig zeg! Vandaar al die bulten. De Deet staat op tafel.