
30 - 31 juli, twee dagen Lavrion
We hebben alles eruit gehaald, de week volledig benut, alles gezegd, alles beleefd, alles gedeeld. Dan is er niet veel meer te zeggen tegen elkaar wanneer je vrienden van boord gaan. Het was mooi. Tot ziens in Nederland. En...volgend jaar doen we dit weer!
Het is warm en we slapen niet erg vast en erg kort. Scarlett en Ad gaan met de taxi van Antonis naar het vliegveld om 05.30 uur. Wij blijven op. ,,Zullen we dan nog maar een koffietje nemen?" En de katten zijn blij want kunnen in de vroege stille ochtend lopen op de kade, tot ze neervallen. Daarna gaan wij wat boodschapjes doen en verder is het een "slappe" dag met een dutje en wat klusjes en van lieverlee wat spullen terugzetten in de logeerkamer-dat geeft weer ruimte in onze slaapkamer en de kajuit. We plannen vertrek uit Lavrion. Dat zal vrijdag 2 augustus worden zoals het er nu uitziet. Er is weinig richtingkeuze, onder Athene is het ook niet erg stabiel. Hier moeten we ook schuilen in Porto Heli en in Gerakas wanneer we naar de Argolische Golf varen en naar de oostkant van de Peloponnesos. Terecht is SY Zin ineens een grote sprong aan het maken naar Kalamata, zowat het enige gebiedje in windstilte, daar omheen is alles onrustig.
De katten lopen elke avond over de kade, en raken iets minder schuw. Peter staat er vaak bij; Freija luistert ook beter nu en dat is dankzij de beloning: snoepjes. We storten ons op de fabricage van het achter-zonnescherm. De stof is in de ochtend uitgerold en de maat is genomen en uitgetekend. Pas wanneer de zon weer weg is kunnen we de ritsen erop spelden/plakken. Je moet het hebben van de ochtenden tot 11.00 uur, daarna is het echt heet. Dat duurt duurt 19.00 uur. Dan komt er schaduw op de kade en vervolgen wij onze ambacht. Naaimachinewerk moet bij de airco binnen.
We gaan naar de markt. Betalen de E-Tepai en bezoeken het snuisterijen paleis JUMBO. We rusten uit want hoe gemakkelijk het ook was met deze vrienden aan boord, toch vergt het energie. We slapen verschrikkelijk vast. En de katten ook. Maar hoe prettig het ook is in Lavrion het gaat toch ook weer kriebelen en na een paar dagen ben je de kijkers naar je boot en de idiote pubers van 28 jaar met hun keiharde geluidsinstallaties ook behoorlijk zat en zegen je een ankerplek in stilte. Dat komt gelukkig weer gauw genoeg....

28 + 29 juli, van Karystos naar Porto Rafti en naar Lavrion, 26 + 11,5 mijl
De katten.
We plannen om rond 08.00 uur op te staan en te vertrekken met gunstige wind. Er is echter rond die tijd geen spoor van leven in beide slaapkamers. Het enige leven die ochtend is dat van de katten en die beginnen al vroeg. Wanneer Odin gaat eten om 04.00 uur en wat rondlopen en mauwen en terloops "mandje pik" doet heeft dat op zijn beurt weer effect op Freija die, wanneer Odin weer naast Peter plaats neemt, gaat spelen in haar bierdoos en diverse sprongen uitvoert in de doos zelf met een hoop gekreun en mannen-gemauw om fictieve muizen achterna te zitten. Dat irriteert Odin dan weer en die springt vervolgens ook weer uit bed zoekt een leuk speeltje - hopelijk een haar-elastiek- en jaagt zijn zus uit de kamer regelrecht onze slaapkamer in. Tegenwoordig staat ook een bierdoos op de kaptafel (in de nacht) waar zij dan schuilt en bij erge aanvallen van Odin springt ze in de vensterbank boven Annelies daarbij eventuele potjes omgooiend. Daarna blijft ze naar het ochtendgloren kijken. Want ja lieve mensen, de zon komt zich aankondigen zo rond 05.30 uur. Gelukkig een uur later dan een maand terug. De katten zijn dus ook een uur later dan een maand terug.
Er is wat beweging tegen 08.30 uur en we vertrekken om 09.00 uur. We nemen een bak koffie, ontbijten doen we op zee. We gaan met het windgebied mee. Rond 12.00 uur komt er een windstiltegebied nabij Karystos, dus we willen dat gebied vooruit zijn. Er staat een noordenwind voorspeld 14 knopen, werkelijk 20 knopen, niet vreemd voor de Med. Daarom kijken wij meest op "windstoten" i.p.v. wind op de weersite. We zeilen tot in de baai Limin Marcopoulou bij Porto Rafti. Ad is aan het stuur en kan er geen genoeg van krijgen. Het is voor onze vrienden perfect zeilen alle dagen dat we varen, wat een geluk. Uiteindelijk zullen we 102 mijlen zeilen deze dagen van de 117 in totaal. Een record aan zeilprestatie. We hebben eigenlijk een zeer afwiselende week, van verblijf op Evia met autotochten tot geweldig zeilen reizen langs de kusten van Evia en vasteland.
Het is mooi binnenkomen in de baai met zijn wat luxueuze huizen en appartemente en strandjes aan de noordzijde. We ankeren in 7 meter waterdiepte in zand. Er staan nog wat golfjes op het water maar dat weerhoudt de visite er niet van om in het blauw te plonzen. Alweer een superplek in superweer op een superboot met supermensen onder elkaar.
In de nacht kalmeert het water zoals meestal. Ook swell van Dinghies en motorjachtjes verdwijnt en we slapen als een roos. De volgende dag halen we om 11.30 uur het anker op. Met een windje 3 Bft varen we op 4 knopen snelheid op Genua en grootzeil de baai uit. We maken een grote slag van 3 mijl naar buiten en kunnen daarna ruimer zuidelijk varen naar Lavrion. Ad en Scarlett sturen om en om. Het begint wel heel relaxt te worden voor de gastheer en gastvrouw. Tussen het eiland en het vasteland valt de wind weg en opeens is er een windshift naar zuid, 5-6 Bft. Annelies staat net een lunch klaar te maken in de keuken, moet zich vastklampen aan het aanrecht en er valt van alles waarvan je dacht dat het niet zou vallen- toch op de vloer. Ze laat de lunch voor wat het is, bergt messen op en zet antislip onder de schaal en gaat de kuip in. Het gaat dan voor Annelies te heftig en te schuin en alhoewel Ad nog wel door wil zeilen wordt er gestemd om nu alle zeilen te laten zakken en de motor aan te zetten. De zee is zoals gewoonlijk aan het opbouwen. Zonder zo 20-25 graden schuin te gaan is het een stuk prettiger voor Annelies en we zijn nu nog maar 4 mijl van Lavrion verwijderd. We zijn ook wel een beetje blij dat deze windshift zo plotseling gebeurt want Ad en Scarlett kenden dit fenomeen niet en beseffen nu pas echt dat dit Med varen is.
We gaan aan de charterkade van Alpha yachting liggen en hebben dat gereserveerd bij Lazarè, diens havenmeester. Hij is er zelf niet maar we zoeken een plek tussen de boten. De andere havenmeesters van Alpha vragen wel wanneer we dat dan afgesproken hebben met Lazarè...
Het is de laatste zeildag voor Ad en Scarlett. Een mooie ervaring in totaal en we sluiten het af met een etentje bij Mesodromos. Dimitri zelf komt nog langs en herkent Peter. Hij laat zien dat hij ons visitekaartje nog heeft. Hij krijgt meteen de allernieuwste met een nieuwe foto. Ook dat valt hem op. Er wordt veel gelachen en geklonken. Deze keer met de typische Retsina wijn. Want we willen toch alsnog weten wat dat is en hoe het smaakt sinds we de hars aan de pijnbomen hebben zien opvangen in de bossen van Evia. Een sterk wijntje, met typische boomsmaak. Niet iets om verliefd op te worden maar wel een smaakervaring. En hebben we niet alles beleefd deze week? Het was grandioos!

27 juli, allemachtig wat een zeildag naar- en in de baai van Karystos, 17 mijl
's Ochtends voor het ontbijt gaan we maar even zwemmen i.p.v douchen. Is wel zo lekker in water van 28 graden. Als Annelies en Peter wat aan het zwemmen zijn, zegt Annelies ineens dat ze naar het strand wil zwemmen wat voor haar best ver is maar ze houdt gestaag laag tempo en uiteindelijk valt het dan wel mee. Heen en weer wel bijna een kilometer...Het is heerlijk om op dat geheel verlaten strandje lekker te genieten van de zee en de natuur. Een compleet Caribisch gevoel en setting, en helemaal aleen.
Na het zwemmen en ontbijt zetten we de genua en zetten koers naar Karystos. Achter het eiland is weinig wind maar zodra we tussen het eiland en het vasteland varen komt het tunneleffect waardoor we 25 knopen wind krijgen. De skadi loopt lekker met halve wind 6,5 - 7 knopen. In de baai van Karystos blijft de wind staan en we varen met Scarlett aan het roer 60 graden aan de wind de baai over om al kruisend naar de haven te gaan.
Als we 1 mijl voor de kust zijn valt de wind ineens helemaal weg en duurt het even voordat we overstag zijn. Ad neemt het roer over en als de wind terugkomt racen we naar de westkant van de baai en daar gebeurt ineeens weer hetzefde: de wind valt ineens weg. Wel iets te laat overstag en opnieuw een slag naar Oost. Dit herhaalt zich nog 2 keer en uiteindelijk 0,3 mijl voor de haven zetten we de motor aan en varen we de haven in.
Bij de kade gooien we 50 meter ketting uit, we hebben tenslotten 80 meter en waarom zouden we het niet gebruiken. Op de kade staat een Griek die ons helpt met de achterlijnen vastmaken en de Skadi ligt weer. De Griek vraagt of we wat te roken hebben voor hem maar buiten de Cobb BBQ rookt er gelukkig niets aan boord. Peter geeft hem 2 Euro en de man snelt weg om zijn rokertjes, of een biertje te gaan kopen. Met de Evia kaart wordt de stroom aangesloten en liggen we aan de rustige kade die in de loop van de dag langzaam volloopt met andere schepen.
Ad en Peter gaan op jacht naar brood en lopen helemaal toevallig tegen een ijsje op. Tja dat kan je niet zo maar laten gaan en op een terras tegenover de Skadi wordt dit heerlijk verorbert.
Tegen de avond komt er een schip aan met jongelui en die proberen tegen het advies van een soort van havenmeester in naast ons te gaan liggen terwijl een schip verder op veel meer plek is.Ze komen veel te langzaam binnen varen en door de wind drijven ze over onze ketting heen waarbij hun roer achter onze ketting blijft hangen. Peter maakt wel vriendelijk maar in duidelijke en niet mis te verstane taal (dat ken je wel) duidelijk dat ze heel voorzichtig weg moeten waarop nogal wat protest komt maar uiteindelijk halen ze weer ketting op en gaan ze op de andere plek liggen. Voor het zelfde geld beschadigen ze ons schip of onze ketting met hun schroef. Dat laatste hebben we vorig jaar in Monemvasia zien gebeuren waar zelfs een ankerketting brak.
Annelies heeft nog een akkefietje met de soort van jeugdige havenmeester die zich al heel wat voelt. Dit jong van 12 is alles aan het organiseren. Hij wil persé dat het schip waarmee Peter in discussie is om weg van onze ankerketting te gaan, naast ons komt liggen en Annelies legt hem uit dat hij met "his rudder over our chain" ligt.
,,So what!?" zegt het jong en loopt weg naar de punt van een motorschip en Annelies die niet altijd zo assertief is reageert direct:,,So what?? So what?! What did you say!?" en wanneer de oudere havenmeester kijkt van: wat gebeurt er allemaal, zegt Annelies dat ze het jong erg brutaal vindt. ,,No English", zegt de oudere man en enkele Grieken om hem heen vertalen voor hem wat Annelies gezegd heeft. Peter is in controle en Annelies kalmeert naast Ad en Scarlett. De oude havenmeester maakt zijn excuus voor het kind. Dan blijkt hij mte de jongen ook in de clinch te liggen over het aanmeren van het andere schip en taait maar af. De jongen komt naderhand ook nog even langs om sorry te zeggen waarbij Annelies hem nog even aan de oren trekt, figuurlijk gezien. Jochie van 12 leermomentje. De vraag blijft achteraf wie wie is, want vorig jaar kwam er iemand van de Port Authority langs voor ontvangst van het liggeld en nu wordt er geen geld geïnt door de oudere havenmeester noch de jongen en de Port Authority is ook nergens te zien. Het zou net zo goed kunnen dat iedereen maar voor zichzelf bezig is...
Na dit avontuur vinden we het wel tijd voor een ijsje, en gaan we met z'n vieren opneuw naar de Carte D'or tent. Twee ijsjes op een dag moet toch een keertje kunnen vinden we.

26 juli, van Karavos/Aliveri naar Petalioi eilanden, 26 mijl
Na het ontbijt vertrekken we en zetten buiten de haven de Genua op. De tocht voert naar de Petalioi Eilanden en aangezien er een Noordelijk wind staat besluiten we op Megalonissos te gaan liggen in de grote zuidbaai.
Er is inderdaad een lekker noordwindje dat langzaam aantrekt naar 5 Bft maar de wind en de golven komen van achter dus loopt de Skadi er lekker doorheen. Af en toe komen we in gebieden met wat valwinden waar we een windshift hebben van 30 graden en er 1 a 2 Bft meer wind is maar op de Genua is dat goed op te vangen.
Als we zuidelijk van Megalonisos komen valt de wind wat weg maar we kunnen al zeilend de baai in lopen net voor een andes schip dat ook de beste plek wilde hebben en daarvoor de motor hard had aangezet. Als we in 12 meter water varen roept Ad ineens: Ik kan de bodem zien, en zo helder is het water hier inderdaad.
Wij lopen net voor het andere schip de baai in en gooien het anker uit in 6,6 meter water en laten 40 meter ketting lopen. We weten nog van de vorige keer dat hier in de nacht wat valwinden kunnen komen en zijn er zo goed op voorbereid. Net als de vorge keer loopt er ook swell de baai in van passerende ferries maar door de noordenwind valt het deze keer wel mee.
Net buiten de baai laat een groot zeilschip zijn anker vallen in 15-20 meter water, ver van alle pottenkijkers. We vermoeden dat dit ook weer een van die grote charterschepen is waar je voor heel veel geld een weekje op mee mag zeilen. Even op internet surfen naar de naam en we vinden dat je hier voor 223.000 euro (all-in) met maximaal 12 personen een weekje mag slapen, varen, in de jacuzzi zitten, fitnessen en om de boot mag zwemmen. (verder vertier is op de boot zelf niet aanwezig)
Laat op de avond loopt er nog een grote catamaran de baai binnen die voorzichtig tussen de paar schepen door manoevreert en dicht bij het strand zijn anker laat vallen.
Megalonissos is ook weer een van die prachtige ankerbaaien waar je weer naar terug wilt gaan...

25 juli, van Chalkis naar Karavos/Aliveri, 25 mijl
Fransen en Duitsers zijn vertrokken. Wij doen nog boodschappen bij de Lidl, en leveren de huurauto in bij Kostas. We nemen afscheid van Lode en Venera van de Rocinante en van Willen van het zeiljacht Nilo. We maken los uit onze schuilhaven; het is zeilweer de komende dagen. We varen op de motor onder de nieuwe brug van Chalkis door en hijsen de zeilen. Met een noordenwindje 4-5 Bft zeilen we op grootzeil en Genua met een bakstag windje heel rustig naar het oosten. Hoogtepunt van de zeiltocht: ingehaald worden door een windsurfer.
Karavos is ons bekend en dat is heel prettig. We weten precies waar we moeten liggen. Voor Ad en Scarlett leuk m te zien hoe je nu eigenlijk Grieks ankert. Het is een warme en hele relaxte dag. We nemen ons biertje en ons wijntje. De katten herkennen de kade en snuffelen er wat rond, maar het is aanzienlijk drukker dan de vorige maand; ook het strandje zit vol.
In de avond is er een dorpsfeest met band. Het dorpsmeidenvolk loopt over de boulevard en bij ons op de pier te paraderen in korte rokjes/blote navels en telefoons. (wij keken vroeger naar jongens in het echt...) De skadi-dames gaan niet te laat naar bed om fris aan zeildag 2 te beginnen. De Skadi-mannen gaan de jeugd en de band bekijken en een ijsje scoren. De katten vinden de herrie teveel, wagen wel een uitstap maar blijven daarna braaf in hun manden. Weterusten Karavos. Klein lief oord.

24 juli, een blog van de visite - autotocht Evia
Een gastblog van Ad en Scarlett:
We gaan een dag met de auto samen op stap, een ander stukje Evia verkennen. We rijden richting Eretria en volgen de kustweg verder naar Aliveri. Daar buigen we af naar het noorden en rijden tussen de heuvels en bergen door. Een mooie weg door de vallei. Plots zien we een dorpje met een kerkje verderop tegen de berg aangeplakt. Te mooi om verder te rijden, dus kijken of we er dichtbij kunnen komen. Met een ouderwetse wegenkaart en het moderne google maps, komen we bij Avionari, een plaatsje in de streek Metamorfosis. We parkeren onze auto en lopen door de smalle straatjes naar het kerkje. We zien mooie doorsteekjes, bloemen in potten op de stoepjes. Het dorpje is bewoond en ziet er zeer verzorgd en onderhouden uit. Het kerkje zelf is gesloten. We lopen erom heen, langs de grote begraafplaats met veel marmeren stenen, en zien de oude Venetiaanse toren uit een ver verleden. Het is midden op de dag, waardoor we niet te lang blijven rondlopen. We rijden verder naar het mooiste strandje aan de noordkant, Mourtari (vinden wij). We rijden langs de stranden even naar de Kaap Oktanias. We rijden over grindweggetjes (Annelies-weggetje), maar kunnen de kaap met de auto niet ronden. We rijden terug langs de bijna lege stranden. Volgens ons kan deze plaats behoorlijk goed ontwikkeld worden voor de toeristen. Er staat een goede wind, waardoor kite surfen een prima trekpleister zou kunnen worden. Tavernes staan nog ver uit elkaar, met lege stukken ertussen. Maar elke taverne heeft een eigen strandje met strandstoelen en parasols. We gaan lunchen bij Kantina Kantina, met modern gekleurde stoelen. Peter gaf ons de tip mee: als de tzatziki niet meer dan 3 euro kost, dan is het goed eten. Maar wat doe je dan als er geen tzatziki op de kaart staat? Toch ziet het er gezellig uit en eten we lekker. We gaan nog even zwemmen op een leeg stukje strand. Daarna gaan we weer terug, maar nemen natuurlijk wel een andere weg. Langs een andere kustweg gaan we naar Petries en zien weer een mooi strandje. We zitten heerlijk op het terras te genieten van de omgeving en de baai. Natuurlijk kijken we naar de haven en de mogelijkheden om te ankeren. We blijven natuurlijk wel zeilers en "vertrekkers-in-opleiding" Na een stukje zwemmen en een gin-tonic, rijden we weer terug richting Aliveri. Onderweg komen we vele eettentjes tegen en eten een eenvoudige griekse gyrosschotel. Net voor het donker zijn we weer terug op de Skadi.
Terwijl Ad en Scarlett door de bergen van Evia rijden, ondernemen Peter en Annelies een wandeling naar het archeologisch museum, in 31 graden. En daar aangekomen (ook nog een koffie- en water "break" tussendoor) blijkt het gesloten vanwege werkzaamheden.

22 juli, autotocht met Scarlett en Ad door de bergen van Evia (bijgewerkt 28/7)
De wind blaast noordwest over Cycladen en zuid Evia. We kijken vooruit en zien dat we waarschijnlijk donderdag kunnen vertrrekken; dan is tijdelijk rustig in de zuidelijke Golf van Evia, en rond Attica...
Vandaag doen we een autorit door de bergen . Als je niet vaart moet het aangename met het nuttige verenigen: het eiland van binnen uit verkennen. Het ritme op de boot is traag: niets hoeft, ook niet vroeg opstaan. We nemen het ontbijt weer rond de klok van 09.30, frissen ons op en pakken e.e.a. in. In Chalkis halen we extra waterflessen. Het is warm 31 graden. De rit brengt ons door de rijke gemengde bossen van het binnenland, over slingerwegen naar het noordoostelijk gelegen dorp Prokopi. Op deze bosrijke route treffen we veel bijenkasten langs de kant en aan de pijnbomen hangen zakjes om hars op te vangen.Deze hars wordt gebruikt in Retsina wijn en lijm.
Een weetje over Retsina wijn en hars
Deze hars wordt gebruikt in Retsina wijn. *5% van de mix van Retsina is afkomstig van de druivensoort Savatiano. De wijn kan zijn gemengd uit verschillende gebieden, maar kan ook een specifieke en doorgaans betere oorsprong bezitten. Maar in elk geval heeft Retsina de unieke "Traditionele Apellation". Deze benaming verwijst naar het oer-oude praktijk om hars aan de wijn toe te voegen. De UE heeft het gebruik beperkt tot griekenland. Er zijn niveau's van harsen, varierend van relatief licht tot zwaar en de kwaliteit van de pijnboomhars zelf kan varieren van slecht tot uitstekend: de betere kwaliteit pijnboomhars resulteert in Retsina van betere kwalteit. Aroma en smaak zijn penetrant. Maar het pijnboomhars kan een futloze, slappe, geoxideerde of simpelweg slechte wijn niet verhullen. **)
Prokopi ligt 59 kilometer noordoostelijk van Chalkis. Een geliefd uitgangspunt voor hen die noordelijk Evia willen ontdekken per auto of te voet. Maar Prokopie is de laatste decennia vooral bekend geraakt als cultureel en spritueeln centrum voor de Orthodoxe Grieken, vanwege de heilige relieken van Sint Johannes de Rus. Het is eigenlijk een bedevaartsoord waar gelovigen naartoe komen, niet alleen Grieks Orthodoxen maar ook Russen, Serviërs en andere Orthodoxe gelovigen. In deze kerk ligt namelijk het lichaam van Agios Ioannis o Rossos (de Rus). Agios Ioannis was afkomstig uit de Oekraïne. Tijdens de Turks-Russische oorlog van 1711 is hij gevangen genomen door de Tataren, die in die tijd met de Turken samen vochten. De Tataren gaven hem over aan een Turkse officier in het plaatsje Prokopi in Klein Azië (het huidige Turkije). Hij werd slaaf van de Turken en hij werd gemarteld, vooral omdat hij zich niet wilde bekeren tot de Islam. Toen hij ongeveer 40 was, is hij overleden (27 mei 1730).Toen in 1924 de Grieken van Prokopi uit Turkije moesten vluchten, hebben ze het lichaam van de Heilige Ioannis meegenomen naar Griekenland. Deze Grieken hebben zich gevestigd in Noord Evia bij het dorpje Emin Aga. Dit dorpje is toen Neo Prokopi genoemd wat nieuw Prokopi betekent.
We verbazen ons over de mate van geloofsbelijdenis van de lokale bevolking. Af en aan komen lokale bewoners binnen om de glazen kist te kussen waarin de heilige ligt opgebaard, gehuld in lange kledij en een met een masker op het gezicht. Kruistekens, knielen en vereren en een schilderij van Sint Johannes is behangen met kettingen, horloges en andere giften om zegen te vragen. We praten er nog een tijd lang over want in onze cultuur wordt dit al lang niet meer zo beleeft. Overigens is de kerk nieuw en zijn er zowel oude als nieuwe iconen in geplaatst en opvallend is het geschilderde tafereel van de gevangenneming, marteling, reis naar Griekenland over zee en over land. Het heilige der heiligen is van puur wit marmer helemaal gebeeldhouwd in fijn patroon alsof het kantwerk is.
Het dorp is meer een uitstalling van lokale delicatessen en enkele café's. Een goede taveerne om wat te eten vinden we daar niet en we stappen in de auto richting strand. En dan midden in de mooie vegetatie van dit heuvelland vinden we een taveerne waar we voor 31,= euro met zijn vieren lunchen, ongekend goedkoop en ongekend smaakvol. We vervolgen onze weg naar een strand en passeren daarbij de prachtige klifkust met kleine inhammen. Heel af en toe is er een doorkijkje tussen de loofbomen en sparren in de diepte. We zijn op weg naar de kaap Sarakiniko en hopen daar een geweldig uitzicht te hebben op de noordkust en ook een strand tegen te komen. Strand...nee. Geweldige route: ja! Het type steile grindweg met veel slingerbochten langs de rand van de klif. Annelies knijpt in haar benen en die van Peter. Ad zit te genieten. Wil je ruilen van plaats? Nee, liever niet. Het "Annelies-weggetje" eindigt uiteindelijk gelukkig weer in beton en later asfalt en het voert naar beneden waar we op een rood/zwart grof zandstrand aan een aquamarijn water met witte schuimgolven verkoeling gaan vinden; Limnionas Beach. Een pareltje.
Door het ruige binnenland rijden we via haarspeldbochten langs kegelvormige groene heuvels , diepe kloven en door Meltemi-winden kaal geschuurde steile hellingen naar 1000 meter hoogte. We hebben een magnifiek uitzicht in de diepte en tussen de hellingen door naar de noordkust. Dan vervolgen we onze route door dichte dennenbossen en uiteindelijk zien we de zuidkust met azuurblauwe zee opdoemen in de verte. Een lange dag, een geweldige Evia- ervaring. Varen kunnen we niet, maar genieten zeker wel.
**) Bron: Tom Stevensom: Wine and wine making.

20 - 22 juli, vakantie met Ad en Scarlett
Alhoewel we niet kunnen varen, genieten Ad en Scarlett samen met ons van het vertrekkersleven. Gewoon op de boot te zijn, even zorgeloos, in de warme zomertemperaturen, de zingende Cycaden in de bossen, een wijntje en goed gezelschap op het ponton...is dat niet waar het leven om zou moeten gaan? Of zoals Kastos van AutoGr rent a car zei: weg te varen, de zon te zien opkomen en ondergaan en je hersenen leeg te voelen lopen...fantastisch...
De katten zijn wonderwel snel gewend. Het lijkt of ze voelen welke klik er tussen de mensen is en tussen de mensen en hunzelf. Freija laat zich al direct aaien en Odin is niet bang, zij het dat hij aarzelt om langs alle benen van de visite te lopen, maar dat doet hij vaak genoeg ook bij ons. Een pak van je hart als je huisdier zich op zijn gemak voelt.
Ondanks de vermoeidheid bij Ad en Scarlett putten zij blijkbaar enorme energie uit het hier vertoeven en zitten vol leuke vakantieplannetjes. Wij hebben voorgesteld om een bergrit te maken en een dagje strand zit er ook in. Verder bestaat het leven aan bijpraten, de sfeer van Chalkis in je opnemen, lekker eten en drinken en goed slapen. En rijden langs de kust naar Erétria om daar de situatie op het water te zien in geval we daar toch willen ankeren over een paar dagen. De wind is niet hard maar het water kabbelt behoorlijk. Er blijken nu ook scheepjes aan de grote pier te liggen. Wij vinden het daar niet betrouwbaar want er zijn ondiepe stukken. Je wordt er met de noordenwind ook aardig tegen de wal gedrukt en het geklots zal je uit je slaap houden. We keuren de pier totaal af. Wat Annelies betreft ankeren we daar ook niet meer want je zit de hele dag in de swell van de Ferry's. Afijn, het is van latere zorg...
Aan ons ponton in de marina liggen meerdere schepen te wachten op goed weer. Meltemi raast over de Egeische Zee over zuid Evia, over de Cycladen naar Kos. Nederlanders, Italianen, Fransen, Duitsers. Het weer verbroedert, dat las je laatst al in ons blog. En daarom stellen Uwe Gaby Lode en Venera voor om een straatbarbecue te houden. Dat begint met een borrel op de tweemaster van kapitein Willem. We krijgen meteen gelegenheid om door dat mooie ouderwetse schip te wandelen en de ouderwetse luxe te proeven. Scarlett laat zich onderdompelen door het weldadige boordleven. En terwijl de schrijfster van al deze verhalen de mensen en de gehele enscenering observeert, mijmert zij over het feit dat het wel heel ontspannend is om vrienden aan boord te hebben die precies weten hoe leven aan boord werkt.. Die je los kunt laten. De zich tevens mengen in het vreemde gezelschap, alsof ze die al jaren kennen. Waarbij en waardoor je niet continue het gevoel hebt voor ze te moeten zorgen of bezorgd te moeten zijn. Onze gasten zorgen namelijk ook voor ons en het past perfect in elkaar.
Ondertussen is de Franse boot Bolero "um gepiept". Wetende dat chère Annie liever niet met veel wind wilde varen, hopen we dat ze veilig zijn in Voufalo/Almiropotamos, zuidelijk van hier. De wind blijft poeieren met windstoten 30-35 knopen en daar rekenen valwind niet eens bij.
Valwind
Een valwind is een sterke neerwaartse luchtstroom die lucht met een hoge dichtheid vervoert vanaf grote hoogte onder invloed van de zwaartekracht. Ze komen veelal in of aan de rand van bergachtige gebieden voor, in dat geval wordt ook wel gesproken over een katabatische wind. Een valwind kan gepaard gaan met zeer zware windstoten en neerslag.
Het gemeenschappelijk gevoel onder de schuilende zeilers hier is dat men er op het moment "doodziek" van wordt en ook van het hopen op goed weer en dus continue kijken op weerwebsites wanneer er een gat is om te vertrekken. En is er een gat dan zit je vast in een ankerbaai met valwinden en kan je niet verder omdat de Meltemi daar het zeilgebied in zijn greep houdt. Men sluit zijn Laptop, of telefoon en verzucht: het is de laatste jaren sinds lange tijd niet zó onstabiel geweest in de zomer in de Med. Maar....we zitten hier gezellig en we zitten hier OK. We maken er wat van. En zo boeken wij en de Rocinante maar weer een week bij in het kantoortje van Stratos en proosten we met zijn allen op ons geluk en een heerlijke tijd in Chalkis.
Highlight van deze week: het deelnemen van zoon Joran Paul aan de voorstelling van 50 minuten van het Metropole orkest, DJ's en masterzangers op Europa's grootse Dance festival Tomorrowland. Een link naar het hele concertoptreden volgt....
Tony: de link wordt je binnenkort gestuurd.

17 - 19 juli, Chalkis en ons erfgoed
In tegenstelling tot Nederland waar allerlei actiegroepen ons dwingen onze geschiedenis te verloochenen, door namen van helden uit te wissen en het woord kolonisatie uitgewist wordt uit gezelschapsspellen, geschiedverhalen -te walgelijk om onder woorden te brengen- worden hier in Griekenland helden -uit welke periode dan ook- vereerd; krijgen kinderen namen van oude helden en Goden. Hier is men trots op zijn erfgoed en mag dat ook uitdragen.
Chalkis en zijn kolonisatie verleden
De stad van de heilige bron Arethusa, Chalkida, gebouwd langs de zeestraat van Euripos, herleidt de basis van zijn naam uit het woord Chalkos, hetgeen brons betekent, en de ateliers die het metaal verwerkten dat daar bestond. De stad ontstond oorspronkelijk 5 km noordelijk in het gebied genaamd Manika. De enorme organisatie van diverse vestigingen is verbazingwekkend. De stad floreerde tussen 2900 en 2300 v. Chr. vanwege de bewerking van- en handel in van metaal. Chalkis en Eretria waren het meest betekenisvol op dit eiland. De stad of polis had een heersende aristocratie van feodale Ippovotes. De stad nam deel aan de beweging om het Westen te koloniseren, het vestigen van Rhegion en Naxos, in Neder-Italië (het Magna Grecia).
In de 8ste eeuw nna de dood van koning Amfidamantas van Halkida, kwam er een einde aan de overheersing van feodale koningen en namen de rijke landeigenaren de macht over. Hetzelfde geschiedde in Eretria en In samenwerking ontstond de eerste golf van kolonialisme. De kaap van Pallini (Kassandra) werd gekoloniseerd door de Eretrianen. De Chalkidiërs koloniseerden op Sithonia, met dertig vestigingen. In deze tijd ontstond ook de stad Kimi op oost Evia. De Kimianen veroverden het schiereiland bij Napels en stichtten vestigingen op de Potia eilanden. In 730 v. Chr. stichtten zij Reggio di Calbria. Van daaruit hadden zij controle over de scheepvaartroutes in de westelijke Middellandse Zee. In dezelfde tijd stichtten de Chakiers de vestiging Xagli. De kolonisten van Xagli, de Kimiers en Chalkiers bezetten de hele Thyreense kust. Bewoners van Xagli trokken naar Imera en deze stad werd een van de grootste handelscentra, Cartagena evenarend.
Op 734 vC stichtten de Chalkidianen de stad Naxos aan de oostkust van Sicilië. Zes jaar later richtten de inwoners van Naxos Leontinous en vervolgens Cataniae op. Kolonien werden ook gecreëerd aan de kust van Afrika en de oostelijke Middellandse Zee.
Het Alfabet
De Eubiërs die koloniseerden op Kimi van Campagna gaven de mensen van N. Italië het Chalkidische of Eviaanse alfabet, en ook de kunst van het werken met koper. Het zou geen overdrijving zijn om te suggereren dat de aanwezigheid van de kolonisten de basis werd voor de ontwikkeling van de West-Europese beschaving.
16 juli, 03.00 uur door de brug van Chalkis
Peter blijft buiten in de kuip. Annelies gaat op bed liggen maar je slaapt natuurlijk niet van de spanning en van de katten. Want die miauwen steeds dat ze naar buiten willen. Odin begrijpt niets van deze situatie. Hij staat tegen de deurtjes op en roept om Peter. We laten ze niet buiten in het donker want je zal net zien dat we moeten losmaken en dat Odin dan zoek is.
Odin vlijt zich toch een uurtje naast Annelies neer. Maar daarna begint het gemauw weer.Om 02.45 krijgen we op de marifoon te horen dat we ons klaar moeten maken. The bridge will open in a few minutes, prepare your vessel. Ja hoor. We zijn wakker en staan op het dek te praten met de Engelsen voor ons. Zuid zal eerst door de brug gaan en dan wij. En net zoals de vorige keer komt er eerst een vrachtschip en iedereen moet aan de kant. Net als toen wij van zuid naar noord gingen blijken er weer een paar jongens niet te kunnen wachten en in de vaargeul te liggen. Ze krijgen keer op keer een standje van de Port authority, horen wij op de marifoon. Wanneer we de schepen dan zien komen, maken wij ook eindelijk na 30 minuten wachten los en varen richting brug. Fluitje van een cent. Alleen nu duurt het wel allemaal heel lang en de stroming is ondertussen al weer op gang als de schepen van noord naar zuid mogen.We gaan zowat zijwaarts en Peter moet toch even de aandacht houden bij het sturen.
We sluipen geruisloos de haven in en leggen aan aan de kade tussen het eerste en tweede ponton; morgen gaan we aan de uiterste plek van ponton 1 liggen, nu eerst even slapen. De straatkatten hebben ons al meteen ontdekt en ja....alles ruikt hier naar kat. Dus we krijgen in de nacht 2x visite. Dat betekent ook dat er gemarkeerd wordt en de volgende dag moeten we diverse plekken behandelen met Odor Guard.
Onze katten slaan geen alarm meer als er een vreemde kat aan boord is. Dat is eigenlijk jammer want dan verdedigen ze de boot dus niet...denken we. Maar ook krijgen ze amper de kans om in de verdediging te gaan omdat wij als de "wiedeweerga" klaar staan om katten te verjagen maar ook om markeerplekken schoon te maken. En dan blijft er niet veel meer over om je als Siamees druk over te maken. We hebben wel gezien dat Odin een rat opmerkte in Orei en zijn jachtinstinct direct ongelofelijk fel naar boven kwam.
We slapen niet echt lang en de katten ook niet maar dat halen we met zijn allen wel in. Het voelt goed om stil te liggen en in je vakantie tenue langs de boulevard te lopen en net als echte toeristen een ijsje te halen en een fotootje te maken. Chalkis is een plezierige stad die best veel in petto heeft om je te vermaken. We gaan hier leuke dingen doen en lekker relaxen tot het weer goed genoeg is om verder te trekken. Ondertussen komen er nog andere schepen schuilen en we vernemen op whatsapp dat vrienden net zo moeten puzzelen als wij. Of het nu op Evia is, op Cycladen, maar ook in de Ionische zee met de verwachte stormen. Er is nog nooit zoveel op weerwebsites gescrolled, ook door ons.

15 juli, van Orei naar Loutra of door naar Chalkis?
Vertrek Orei - temperatuur 23 graden, temperatuur zeewater 27 graden. Wind 1 Bft.noord-noordoost. Vaarrichting zuidwest naar de westpunt van Evia en dan zuidoost naar ankerbaai Ormos Amirou. Net wat verder dan Loutra en voor morgen net wat minder mijlen varen naar Chalkis. Het is zwaar bewolkt.
Vooruitzicht weer: veel regen wanneer we morgen/dinsdagnacht door de brug van Chalkis moeten. Plan bijstellen: vandaag door naar Chalkis. We willen met gemiddelde snelheid van 6-6,5 knopen binnen 10 uren in Chalkis zijn. Mogelijk komt er wind in de middag zoals elke middag. Dan kunnen we zeilen. Het is al weken nevelig en vandaag helemaal. Ook is er lage en hoge bewolking die samenklustert en weer uit elkaar valt. Ver in het zuidwesten achter de bergen van Centraal Griekenland zit het potdicht. Dat komt vast niet onze kant op.... Maar het cirkelt en uiteindelijk trekt het gehele wolkendek dicht. Na 30 mijl varen krijgen we wind. Deze draait van oost 2 Bft. naar noord 4-5 Bft. We halen de Genua eruit en in eerste rif. Een uur lang varen we met een snelheid van 7,5 knopen. Een behoorlijk zeiltochtje. Mogelijk is de wind versterkt door valwinden uit het gebergte. Binnen 10 minuten valt de wind opeens weg.
Alle bergen van zuid naar noord - ook Orei zitten dichtgepakt met wolkendekens. Richting Chalkis dreigt regen. Richting noord, Orei dreigt ook regen. De lucht ziet er overal onweersachtig uit maar geen enkele website voorspelt onweer vandaag. Wel morgenavond. Reden temeer om vanavond door de Chalkis brug te gaan.
8 mijl voor we bij Chalkis zijn steekt de wind op uit zuidwest waardoor we wind en golven recht op de kop hebben. De snelheid loopt terug naar 4,8 knopen. We verhogen het toerental van de motor naar 2500. Dit ook omdat we zien hoe donker het boven Chalkis wordt. Het bijzondere van de golven is dat ze heel snel achter elkaar komen waardoor het lijkt of de boot constant op 3 golven tegelijk vaart i.p.v. de bekende paaltjes pakken. Het lijkt daardoor meer of we op een hobbelige zandweg rijden.
De katten zijn weer geweldig geduldig en hoeven alleen maar zo nu en dan een snoepje. Met dit gehobbel komen ze hun mand niet uit en we dekken ze toe met een dekentje, dat is het teken dat het een ruwe rit wordt.
De laatste halve mijl naar Chalkis moeten we scherp naar stuurboord sturen waardoor we de wind bijna dwars krijgen maar omdat we vlak onder de kust zitten zijn de golven laag en spoedig valt de wind weg omdat we in de beschutting van de hoge gebouwen van Chalkis komen. Het wordt zomaar ineens rustig. We zien de kade in de verte waar 4 schepen liggen. We hebben een scenario besproken hoe aan te leggen met veel wind maar dat scenario is van de baan nu. We turen naar de kade en zien twee mensen staan. Hopelijk willen die ons helpen. Peter zegt: die vrouw die op het bankje gaat zitten zwaait naar ons. Wanneer we vlakbij zijn ontwaren wij Lode en Venera van de Rocinante. Hun schip ligt in de marina. En wat blijkt: zij lezen ons blog en zagen dat wij vandaag naar Chalkis kwamen. En dus kwamen zij ons binnen halen. Wat een verrassing. Ongelofelijk toeval of juist geen toeval want Annelies had de eerste regels van het blog van vandaag al in de ochtend op de site gezet.

14 juli, wees op je hoede voor het weer
Temperatuur overdag 26 graden. Zware bewolking, regen, plaatselijk onweer.
Zo'n heerlijke dag dat je stil ligt en huishoudelijke karweitjes doet afgewisseld met een bakkie koffie. Ook dat is bootleven. Maar dat komt niet veel voor. Dat zou ook vervelend worden op den duur. De spanning moet wel blijven. En daar krijgen we vandaag weer een portie van. Net als we verzuchten hoe heerlijk rustig het is in het zonnetje, Annelies haren wast en föhnt, komen de buren bij Skadi staan roepen dat we beter kunnen weggaan van deze kant van het ponton. Jezus wat een donkere lucht komt eraan. En niet alleen dat! Een enorme zwarte lucht met neerhangende pieken en daarachter een gordijn van iets dat in elk geval alle horizon wegneemt. En het komt deze kant op en snel.
Wat een team zijn wij. Annelies laat alle toiletartikelen uit haar handen vallen. Peter gaat losmaken. Check: de katten. Die liggen binnen. Deurtjes dicht. Anker ophalen in de wind, want die staat al in no-time. We hebben best wel veel ankerketting uit dus dat duurt ven. Gelijk met ons maken nog 2 schepen los en gaan ook anker op. Even uitkijken dus. Als Annelies aangeeft dat het anker binnen is draait peter achter een van de schepen snel door naar de andere kant van het ponton en zoek een plek om het anker uit te gooien. 40 neter van de kant roept Peter: laat maar vallen en . . . .De ketting stopt. We hebben geen koptelefoon op dus we moeten roepen. Annelies kijkt naar Peter en roept: hij stopt. Hij doet het niet meer. Peter ziet niks die is aan het aanleggen achteruit in de wind. Annelies rolt de ketting kort terug en dan weer uit en hij gaat gelukkig weer. Dat gebeurt 3 x. Omdat er snel heel veel ketting uit moet kan Annelies niet de "stop-check holding-en go" doen en blijft dus uitgooien maar kan niet echt zien of hij houdt. Omdat de wind al staat kan ze dat ook niet doen want dan zou Skadi stoppen en door de wind gepakt worden en moeten we opnieuw aanleggen. De Grieken helpen Peter met de achterlijnen en kijken naar Annelies: rol maar verder. More, more! Alles gebeurt tegelijk en de andere schepen willen ook zo snel mogelijk invoegen. De Griek blijft Peter helpen en roepen naar Annelies go-go-go!.
We liggen en Annelies trekt de ketting strak, hij moet houden. Peter komt kijken en trekt met zijn handen aan de ketting en voelt de spanning. het is goed.
De twee buurschepen liggen ook al. Alle buren die daar al lagen helpen ons. Voetbal is er niets bij vergeleken. Wat een verbroedering meteen: Serven, Grieken, Nederlanders. Iedereen helpt elkaar.
Bourini! Hij staat een kwartier en het gordijn uit het noorden blijkt regen te zijn en daalt neer op de haven. Peter staat onder de bimini en wordt afgespoten want de regen is horizontaal. Een schip dat nog aan de noordkant van het ponton is blijven liggen zet alle hens bij, en zijn motor vol gas vooruit om bij het ponton weg te blijven. Men staat in zeilkleding te hopen dat het anker houdt. Wij leven mee...en wij hebben dat al eens meegemaakt in Astrous vorig jaar. Na 15 minuten is het over en we hebben slechts 32 knopen wind gehad. Maar het ook net zo goed 70 kunnen zijn. De boot is schoon, alle nadeel heb zijn voordeel. De katten zijn niet onder de indruk in hun bedjes en onder een dekentje. Was dat het? Maar er was een bom energie en adrenaline te voelen op Skadi.
We bekijken nu elke dag bijna elk uur het weerbeeld en niet alleen wij. Men praat er continue over hoe raar het weer is en hoe onvoorspelbaar. En zelfs als je 4 weersites kijkt heb je geen zekerheid of dit rare weer je overvallen gaat. De Tickety-Boo uit Marina di Ragusa komt hier binnen. Zij waren op zee met het plotselinge noodweer. Ook zij vinden het een fenomeen dat je continue op het weerbericht moet kijken en nog niet weet wat er gebeuren gaat. Maar, zegt Jonathan, zeilen kunnen we dit jaar wel!
's avonds gaat Peter de haven betalen en de prijs is nog minder dan in het voorjaar, heel bijzonder. De havenmeester zegt ons dat we inderdaad beter morgen kunnen vertrekken in de richting van Chalkis want het gaat hier woensdag stormen...en dat staat dus niet op de weersvoorspelling - slechts een beetje meer wind.

13 juli, langs de prachtige kust van Thessalië naar Kyriaki, 48 mijl + 8 mijl naar Orei
We maken om 08.30 uur met een beetje pijn in het hart los van Agrelia Keramidi. De Roemeen staat boven bij zijn vakantiehuis te zwaaien.
Het is deze week een aangename 28 graden en de nachten zijn ook niet meer zo heet. Zeewater temperatuur 30 graden.
Het is een schitterende tocht op een gladde zee langs grotendeels wild dicht bebost landschap van heuvels, kloven en grotten. Het schiereiland Pilion is best nog heel uitgestrekt en gekromd en het valt ons op hoe lang het nog duurt voor je de kromming om bent. We komen uit noordwest en gaan hier de hoek om naar zuidwest. Het is hier meteen een stuk drukker met schepen tussen de kust van het vasteland en Sporaden eiland Skiathos. Er komen alweer tripperboten langs. De wind is ondertussen gaan aantrekken naar een 4 Bft. uit het oosten. Raar weer is het. Onvoorspelbaar en dreigend. In heel dit gebied. De zee wordt rommelig en Peter gaat zelf sturen. Het zal achter de "haak" van het schiereiland wel rustig zijn....Peter heeft steeds contact met Fred over waar we het beste kunnen liggen en hoe laat we er zullen zijn. Het loopt tegen 16.00 uur en Fred belt. Hij laat ons weten dat er morgen stormachtige wind op komst is in het Trikeri gebied en dat het niet verstandig daar nu heen te gaan. Peter overlegt en kijkt naar Annelies: dan moeten we nu gaan uitwijken. Enige uitwijkplek is naar Orei. Dat is nog eens 8 mijlen in de opgebouwde zee uit oost. Een pittige vaart ineens; ramen dicht, katten in manden en ingestopt. We gaan 7 knopen op motor en we zetten Genua n een rif bij; we zijn nu bijna 8,5 uur onder vaart en we hebben het wel een beetje gehad.
In Orei leggen we aan de binnenkant van het ponton aan. De havenmeester komt op zijn brommertje en wil ons rechts hebben. Maar dan herkent hij Peter en zegt dat het wel goed is. Er komen nu charterboten binnen en de sfeer is heel anders dan in juni. We hebben meteen een conflictje met Russen naast ons waarvan de meiden buitenboord hangen om Freija te fotograferen. Ons niet opgemerkt achter ons kuip-zonnescherm, schrikken ze als Peter opeens zijn hoofd buiten de kuip steekt en er wat van zegt. ,,5 euro for a picture and You can at least ask us if can make a picture!" Ook is er een hoop herrie in de avond en nacht van muziek en blaffende honden. Wat een gemis meteen, de verlaten baaitjes ven de sfeer van het noorden....

12 juli, van Platamonas naar Agrelia Keramidi, 28 mijl
Het weerbeeld is veranderd. We hebben nu overdag noordoosten wind en 's nachts zuidwest. Er staan nog wat golfjes van wind van de afgelopen nacht. We vertrekken in zuidelijke richting en hebben wind en stroming mee. De zee wordt glad en we motoren ustig langs de beboste heuvelachtige kust met kloven en grotten. Een schitterend groenlandschap. Het piepkleine haventje van Agrelia is amper op te merken. Pas wanneer je de dam van stenen tot op een halve mijl nadert, zie je waar je naar binnen moet varen. Door een nauwe doorgang met een diepte van 4 meter glijden we behoedzaam naar binnen en ontwaren een kade. Er iggen twee vissersschepen. In de kleine kom van groen water onder aan dichte beboste hellingen met enkele huizen leggen wij aan. De lijnen moeten aan beugels vast die in de muur zijn verankerd. Annelies stapt van de boot af die Peter heel langzaam tegen de kade heeft gezet. Wanneer Peter onder water duikt blijken we met de kiel vlak boven een berg stenen te liggen; er is nog maar 20 cm ruimte onder de kiel en de kleinste beweging van water (wanneer bijv. een vissersschip langs vaart) kan de kiel op de stenen bonken. We verslepen Skadi terug naar het uiteinden van de pier.Hier hebben we nog 80 cm. ruimte onder de boot.
Wat een oord! In het midden van niets. In de natuur. Met mensen die basic leven of misschien een tweede huis bezitten hier op de helling. 's avonds staan er mensen te vissen, een ervan is een Roemeense meneer die hier vakantie houdt in een prachtig stenen huisvlak boven het baaitje. Hij geeft ons aasvisjes en zegt: als je wat nodig hebt dan klop je maar aan! We maken ons op voor wind vannacht en er dreigt alweer onweer. Maar het gaat ons voorbij en de volgende dag varen we net zo rustig en prachtig door naar de ankerbaai waar we Fred zullen treffen die we samen met Fay Claassen op zijn motorjacht hebben ontmoet in de Sporaden.

11 juli, Nationaal Park Olympus en Dion
De Olympus Rivièra
Deze strekt zich uit vanaf de berg Olympus tot aan het zuidelijk gelegen Nea Mesangala. Niet alleen de 100 km lange kuststrook behoort tot het gebied, maar ook de bergen hier vlak achter.
Vandaag huren wij een auto om de omgeving te bekijken en voornamelijk de heilige berg Olympus. We bezoeken ook het Platamon-kasteel, een belangrijk onderdeel van de geschiedenis van deze prefectuur Pieria; een kruisvaarderskasteel (gebouwd tussen 1204 en 1222), lange tijd bezet door de Ottomanen en in de tweede wereldoorlog verwoest door de Duitsers. Vanaf het kasteel hebben we een geweldig uitzicht over de prefectuur Pieria met zijn uitgestrekt kustgebied, lange zandstranden, vissersdorpen die in badplaatsjes zijn omgetoverd en bergdorpen tegen de heuvels van de Olympus.
Olympus Nationaal park
We vervolgen onze route naar Litochoro, het stadje aan de voet van de Olympus. Dit is de startlocatie voor veel bergwandelaars en excursies met eventueel een gids naar de top van de berg of het ondernemen van "outdoor" activiteiten in de bossen en canyons. De Olympusberg is een populair en groen wandelgebied en klimgebied, een belangrijk deel van de Europese E4 wandelroute (van Portugal tot Cyprus) loopt door de Olympus, de wandelroute loopt vanaf Litochoro naar de Meteora, langs de toppen Prionia en Skolio en het plateau van de Muzen. In totaal zijn er op de Olympusberg 52 bergpieken en beklimmen naar schatting ruim 12.000 mensen per jaar de verschillende pieken van het Olympus gebergte.
Litóchoro met zijn rode daken ligt prachtig gelegen aan de voet van de berg aan het begin van een autoweg die ons naar 1100 meter brengt, welke naar de restanten van het klooster van de heilige Dionysos voert en naar Priona, het verste punt dat je met een auto kunt bereiken. We rijden naar een hoogte van 1100 meter, een route van 18 kilometer in 40 minuten, met enkele mooie haltes. Een ervan is het uitzicht over de dichtbeboste Enipeas kloof. Vanaf het klooster van Dionysos klimmen we naar de heilige grot over een deel van het E4 pad. Een prachtige boswandeling waarbij we watervallen passeren over een houten brug. Door het dichte woud komen we bij de grot. Eigenlijk vinden we meer heiligheid bij de waterval dan in de grot. We pauzeren daar wel even onder de bomen. We beseffen dat we de lichamelijke inspanning nodig hadden. Het doet ons goed en goed om te voelen dat onze conditie nog op peil is na al het zitten op de boot.
De berg
De Olympus is de hoogste berg in Griekenland. De Olympus is sinds 1938 een nationaal park. De berg staat niet ver van de kust, ten zuidwesten van Thessaloniki. De Olympus speelt een belangrijke rol in de Griekse mythologie. De dichter Homerus noemde de Olympus het 'Huis van de goden'. Die zouden daar in grote luxe wonen, in paleizen met bronzen vloer, gemaakt door Hephaistos. De Olympus wordt speciaal als verheven woonplaats van de oppergod Zeus genoemd, van waar hij soms zijn bliksemschichten naar beneden afvuurde.Het kenmerk van het nationaal park en de Olympusberg zijn de diepe ravijnen en tientallen gladde bergpieken. De hoogste bergpiek, de Mytikas is te zien vanaf Litochoro, de linkerkant van de V-vorm piek in het gebergte is de Mytikas. De rechterkant van deze V-vorm is de Dios Thronous of de Troon van Zeus.
Dion
Vanaf de berg rijden we naar Dion, de "geboorteplaats" van Zeus. Onze havenmeester vertelde dat dit de heiligste plaats is en toen Peter hem vertelde dat zijn kleinzoon Dion heet liepen de rillingen over Akis' armen, want zei hij, Dion is geen Griekse jongensnaam en als je kind Dion is genoemd, naar de geboorteplaats van Zeus, dan is dat geen toeval maar een soort Goddelijk teken.
Mythe
De oude stad dankt zijn naam aan het belangrijkste Macedonische heiligdom gewijd aan Zeus. Zoals vastgelegd door Hesiodus in het geschrift' Catalogus van Vrouwen", baarde Thyia, dochter van Deucalion, Zeus twee zonen: Magnes en Makednos, naar wie de volkeren de Magneten en Macedoniers zijn genoemd. Deze zonen woonden in Pieria aan de voet van de berg Olympus. Vandaar dat vanaf heel oude tijden een groot altaar was opgericht voor de aanbidding van de Olympische Zeus en zijn dochters, de Muzen, in een unieke omgeving die wordt gekenmerkt door rijke vegetatie, torenhoge bomen, ontelbare bronnen en een bevaarbare rivier. Om deze reden was Dion de "heilige plaats" van de oude Macedoniërs . Het was de plaats waar de koningen prachtige offers brachten om het nieuwe jaar van de Macedonische kalender aan het einde van september te vieren. In de lente werden zuiveringsrituelen van het leger en overwinningsfeesten gehouden.
Even buiten de stad ligt een grote archeologische site, die resten bevat van een ommuurde stad uit de 5e tot 3e eeuw v.Chr. Wij bezoeken het museum dat zijn schatten herbergt.
Te mooi om te laten liggen...
Akis heeft ons beloofd meerdere autoroutes voor ons uit te zetten. Dat betekent dat we hier moeten terugkomen. We zijn behoorlijk onder de indruk van dit landschap en de vele bezienswaardigheden en mooie dorpen, waar we volgens Akis geweldige uitzichten hebben en heerlijk kunnen eten voor zeer weinig geld. We spreken daarom nu al plannen door om Skadi in Platamonas te laten overwinteren. Akis heeft ons aten weten dat hij met marina Aretsou een overeenkomst heeft om redelijk goedkoop de boot daar op de kant te mogen zetten met zijn eigen kraan. Hij vaart ook schepen over omdat veel zeilers de oversteek van Platamonas naar Aretsou vaak niet willen maken aan het einde van hun vaarseizoen. Een nieuwe optie voor ons dus. En een stuk makkelijker omdat we dan in 2020 na de Dodecanesen niet helemaal terug hoeven varen (600 mijl)naar Crotone. Peter moet dan alleen wel de auto ophalen in Crotone.

10 juli, Platamonas en de Bourini
Platamonas is een popualir vakantiedorp in het departement Pieria, ten zuidoosten van de berg Olympus, 37 km van Katerini (de hoofdsatd van Pieria) en 54 km van de stad Larissa in Thessalie. Platamonas ligt vlakbij Neos Panteleimon (7 km) en er wonen hier iets meer dan 2000 inwoners. De meeste inwoners van Platamonas komen uit Neos Panteleimon.
Tegen 10.00 uur staat er een vriendelijke meneer voor onze boot genaamd Akis en hij blijkt de havenmeester te zijn. Hij vindt dat wij verplaatstmoeten worden, we liggen niet goed: slechts 1 mooringlijn en te ver aan de buitenkant van de pier. Dus motor aan en verkassen! Nu liggen we met 2 mooringlijnen en een extra lijn naar de kant want....met dit onstabiele weer kan de Bourini komen. Voor ons een nieuwe benaming van een wind die we al hebben meegemaakt in Astrous vorig jaar. Annelies herinnert zich dat Ronni, de kapitein van schip Calypso heeft Annelies in Gouvia reeds verteld van deze wind die niet Meltemi is maar ook noordelijk en hevig.
De Bourini is een noordwestelijke stormachtige wind met hoge golven en hevige buien. Vóór de bourini is het windstil, zeer warm en de barometer gaat naar beneden. Vaak gaat het dan net voor zonsondergang stormen.
Voorspelling Windy Er komt veel wind (paars op de kaart) de komende nacht in deze Thermaische Golf tussen Thesslie en het schiereiland Kassandra. Wij zitten gunstig aan de noordkant van het windgebied (oranje-groen) maar we krijgen er dus wel een staartje van mee.
Een dag van rust, dorpje verkennen, koffietje drinken, met zoon Ralf bellen, boodschapjes doen en de was. Want, je weet niet wanneer er weer water voorhanden is dus nu maar meteen het bed verschonen, handdoeken en lakens wassen en tanks vullen.
Het wordt donkerder in de lucht en we beginnen met zonneschermen inrollen en dingen verwijderen uit de kuip die in het rond zouden kunnen vliegen. We zetten de Bimini ook vast aan de railing met twee banden. Je ziet mensen kijken van waar zijn die mee bezig....? Maar weldra gaan de eerste badgasten van het grintstrandje bij de haven naar huis. De zon is weg. Het is oostenwind 2 Bft. niets duidt er op dat het gaat waaien. We zien het weerlchten boven Halkidiki en we volgen de app Linghtning maps. Daar zien we een enorm lint van onweer lopen van de hak van Italie tot boven Halkidiki. We denken aan de dans van hevig onweer te ontspringen. We zijn wel op ons qui vive en weten uit ervaring dat de wind draait en hard neerkomt binnen 1 minuut. En zo gebeurt het dan ook. De vlag hangt verdacht slap en van noord horen we de wind aan komen. Als in een survival film. Binnen 5 seconden is hij 43 knopen hard - een dikke 9 Bft. De regen volgt en komt horizontaal onder de bimini door. Peter is buiten en Marko van de haven loopt heen en weer om schepen te controleren. Peter gooit hem een extra lijn toe om een extra spring te zetten en dat lukt razandsnel. Annelies is binnen met twee katten die al begrepen dat er iets zou gaan gebeuren. Ze zitten naast Annelies in hun mandje braaf met toegeknepen oogjes en afwachtend zoals katten braaf kunnen afwachten.
Peter blijft buiten en na 20 minuten is de knop van de wind om. De hele verdere avond zien wij het boven Halkidiki onweren en we vragen ons af hoe slechts men het daar zal hebben...Daarna komt een normale noordenwind 6 Bft. en deze blijft de hele nacht waaien, waardoor wij een beetje een onrustige nachtrust hebben. We vragen ons direct af hoe het schepen in Halkidiki vergaat: de ZigZag, Fly the Coop en misschien anderen die wij al op Evia of de Sporaden hebben ontmoet...de volgende dag zal het nieuws over de chaos in noord Griekenland ons bereiken.
Het kan ook anders gaan getuige het onderstaande bericht:
We got hit last night with 60mph wind. Ripped the Bimini off, two poles from our solar bridge. We’ve been at anchor for 10 days, (33kg Rocna 10mm chain with 55m out in 6m. We got dragged 200yards in less than a minute. Almost 2hrs of hell. Zero visibility and couldn’t get a fix on gps. All I knew is that there where no boats to the west of me so just motored hard west to get away from the shore. After checking the ground track on our anchor alarm we were pushed south. The wind dropped to around 30 knots and we re anchored and held.
A mayday shout was put out where someone went overboard. Coastguard responded, we were too far away. We were at the top of the middle finger, mayday was probably 20 miles as crow flies, but 100 miles to get around the third finger and up to the top. 2 hours later the coastguard called off the search, not found 😞. We were lucky, I thought we were going to lose the boat. We are in Diaporos (blue lagoon)
Foto: schermafdruk Lighning Maps de blauwe stip is onze positie.

9 juli, van Aretsou/Thessaloniki naar Platamonas aan het vasteland, 40 mijl
We bekijken ons plan voor de komende week en het weer. We zien dat het 2 dagen hard gaat waaien tussen Halkidiki en het vasteland en dat het bij Platamonas, en noordelijk van die stad zal meevallen. Als we nu niet vertrekken liggen we sowieso 2 dagen stil en - je weet hoe dat gaat- dan wordt het al gauw 5. Dan moeten we haasten naar Porto Rafti om onze vrienden op te pikken. Dat lijkt geen goed plan, dus we vertrekken vandaag.
De katten vinden dat niet erg want ze kunen hier toch niet goed lopen. De straatkatten lopen hier al vroeg omdat ze vis krijgen van een meneer die tussen 6.00 en 09.00 zit te vissen. Een kat springt soms op de boot, sinds hij Odin heeft gezien, en plast p het dek. We halen alle spullen 's avonds binnen. En lopen er 's avonds toch altijd mensen te flaneren; en in de vroege ochtend blijkt er een blik bejaarden open getrokken want dan wemelt het van de fitte grijsaards die hun rondje doen en iedereen pikt altijd ons ponton mee. Het is ons een raadsel waarom als je zoveel bestraat omzoomd grasveld ter beschikking hebt.
Vandaag weer vroeg op. ,,Ach laat ik een een ommetje doen", denkt Freija en ze komt de kuip inlopen om 06.30 uur. ,,Oei, wat ligt daar in Godsnaam?!" Ze deinst met grote ogen achteruit en bestudeert vanuit de deuropenig dit hijgende grote monster. Er ligt er een enorme herdershond bij de electrapaal van Skadi. De hond is katten gewend en vindt Freija niet spannend. Het is al 28 graden en hij heeft het heet. Peter zet een bak water voor hem neer en die wordt helemaal opgezopen. De hond is van een zeiler die zijn boot staat af te spuiten. Hij dankt ons maar laat zijn hond over aan zijn lot.
We houden rekening met onweer en regen dat vanmiddag boven de Olympus gaat ontstaan en de zee over komt drijven. Daarbij zit vermoedelijk wind. En we weten dat golven snel opbouwen. We rekenen uit dat we op tijd in Platamonas aankomen als we met een gemiddelde snelheid van 6 knopen varen. Dan moeten we ook motoren. En met wat geluk kunnen we een zeiltje bij zetten. Dan gaan we nu weg! We wachten echter nog op de man van autoverhuur bedrijf Atlas die de auto komt halen en hij komt maar niet. Om 10.15 uur zijn we het wachten zat. Atlas reageert ook niet op een appje en beantwoordt ook geen telefoon. Afspraak was dat hij hier tussen 09.30 en 10.00 uur zou zijn. Peter gaat naar de receptie en wil de sleutel afgeven en dan staat meneer Atlas er toch eindelijk.
We vertrekken 45 miuten later dan we wilden. Het is niet bezeild. De wind is zuid zuidwest en zwak en de zee is rustig. We maken wat meer snelheid, 6,5 knopen. Gaandeweg draait de wind net iets meer zuid en we kunnen scherp aan de wind varen met Genua en op de motor. De hemel betrekt.De golven bouwen op en komen schuin van voren binnen, niet hoog maar zeer onrustig en soms pakken we een paaltje. Annelies sluit de ramen, er komt al heel wat zeewater over de boot.
De laatste 5 mijl gaan we hard in een bedekte lucht met dreigende regen en we willen nu graag aankomen in Platamonas. We bellen en men staat te wachten. Marko helpt ons aanleggen maar absoluut niet dat we de propellor aanlaten en zo pakt de wind Skadi en stoten we tegen een Catamaran. Dit scenario kennen we niet. Meestal als Peter de mmoringlijn naar voren brengt, gaat Annelies sturen met parkeren. Nu zegt deze Marko dat ze niks mag doen. Hij springt op ons schip en duwt hem af. Er is geen schade. Aanleggen gaat goed maar wat rommelig want 1 mooringlijn zit onder onze kiel, die loopt schuin naar de kade. Niet iemands schuld maar zo kunnen wij die lijn niet gebruiken. We liggen aan 1 mooringlijn en twee landvasten. Morgen zien we verder. Het begint te regenen en te waaien en we zijn gelukkig binnen.

8 juli, autotocht naar Edessa en Aigai, de tombe van Alexander's vader
In de driehoek Edessa Pella Vergina
Edessa (vertaald uit het Frygische dialect als "een fort aan het water") is een klein stadje in het noorden van Griekenland. Het werd meer dan 3000 jaar geleden opgericht. De Grieken associëren het onmiddellijk met watervallen. Veel mensen noemen Edessa 'Water City', wat niet ver van de waarheid is, omdat Edessa gemakkelijk een 'stad van eeuwig vocht' genoemd kan worden.
De watervallen van Edessa waren niet zoals ze nu zijn. Tot het einde van de 14e eeuw werd het grootste deel van het water gehouden in een meertje in het westen van de stad. Dee wateren besloten (misschien na een geologisch of weersverschijnsel) om de stad te passeren en om thematisch van de rots te vallen, met als resultaat het creëren van vele kleine rivieren en tegelijkertijd kwam er een einde aan het meer vanwaar ze vandaan kwamen.
Vanaf 1942 kreeg de hele plaats een andere identiteit. De Duitse bezetter zag ze met de ogen gericht op commercie en toerisme. Dus in de zomer, in 1942, doken twee zwembaden, verdiepingen, bloemenkraampjes uit het niets op. Na het einde van de oorlog werd de plaats aan de gemeente Edessa gegeven en de tuinmannen zorgden ervoor. Toen brak de burgeroorlog uit en werden de watervallen vergeten, behalve de boeren van het district "Loggos" die ervan genoten hun bad daar te hebben. Het waren hardwerkende mensen die nog nooit de zee hadden gezien, van hun muilezel afstapten en in de koude groene wateren doken.1953 was een keerpunt toen een restaurant klaar was en werd geopend met de naam "PISINES" (= zwembaden) waar de mensen van Edessa konden feestvieren, dansen en zich vermaken. Tegenwoordig zijn de watervallen een bekende bezienswaardigheid van inmense schoonheid voor heel Griekenland en de rest van de wereld. Het water valt van 70 meter hoogte en er is een kleine grot onder de rots.
In de zomermaanden is de waterval meer beteugeld maar daardoor als enige grote waterval heel groot. Duidelijk is dat het in het voorjaar een nog spectaculairder gezicht zal zijn als er meer smeltwater van de bergen naar beneden komt. Wij vinden het een oase met een rustiek park waarin je leuk via paden en bruggen afdaalt langs de waterval. Er is een mooi grand café, gelegen aan het water. Daar komen we bij van de klim terug in de hitte (37 graden) waarbij we gelukkig door stuivend water gekoeld werden. We vervolgen onze tocht naar het hoogtepunt waar we eigenlijk voor komen in deze prefectuur: de graftombe van de Macedonische koning Philip de tweede, vader van Alexander de Grote.
Pella
Het was de hoofdstad van het koninkrijk Macedonië vanaf het begin van de 4e eeuw v.Chr. toen het de rol van Aigai overnam. Pella werd in 168 v.Chr. geplunderd door de Romeinse legionairs en verdween in de plooien van de geschiedenis gedurende de Romeinse periode. De stad is vooral bekend als de geboorteplaats van Alexander de Grote, geboren als Alexander III, zoon van de Macedonische koning Philippus II en Epirotische prinses Olympias.
De koninklijke graven van Macedonië
Op 8 november 1977 deed de Griekse professor Manolis Andronikos een belangrijke archeologische ontdekking. Het behoort tot de Werelderfgoedlijst.
Tijdens opgravingen buiten het dorp ontdekte men de toegang tot een ongeschonden graf. Hierin kwam onder meer een schedel naar boven waarvan de oogkas beschadigd was, volgens Andronikos het bewijs dat dit het graf was van koning Philippus II die zijn oog verloor toen hij daar getroffen werd door een pijl. De botten lagen in een schitterend gouden kistje, versierd met het symbool van de Macedonische zon (ten onrechte vaak Macedonische ster) genoemd. De ontdekking leek te bevestigen dat hier Aigai (Latijn: Aegae) had gelegen, de eerste hoofdstad van het Macedonische koninkrijk, waarvan eerder werd aangenomen dat het met de stad Edessa te identificeren was.
Het museum Royal Tombes of Macedonia
In 1993 werd een ondergronds gebouw gebouwd om de koninklijke graftomben te omsluiten en te beschermen, met behoud van de stabiele temperatuur en vochtigheid die nodig zijn om de muurschilderingen te behouden. Van buiten ziet het gebouw eruit als een aarden heuvel; Binnen zijn de schatten gevonden in de koninklijke graftomben sinds november 1997 tentoongesteld. Afgezien van de grafmonumenten zelf, is er een open ruimte van 1.000 m², waar de vondsten van de graven worden getoond in vitrines. Verlichting is zeer ingetogen om de onverdeelde aandacht van bezoekers te trekken naar de tentoonstellingen. De tombes, die zich op een lager niveau bevinden, worden normaal verlicht om bezoekers een compleet beeld te geven. Het eerste wat bezoekers zien is een aantal ernstige stelai die werden gevonden in de vulling van de tumulus, en drie vitrines met artefacten die door gewone mensen uit Filips tijd werden gebruikt om het verschil te benadrukken tussen hun leven en dat van de Macedonische koningen.
En dat is gelukt: wanneer je binnentreedt in de donkere marmeren ruimte die in de grafheuvel is gebouwd voel je meteen de mystieke sfeer. Wanneer je ogen gewend raken aan het gedempte licht en zie je de vitrines met de prachtige vondsten en de eerste graftombe.
Het Macedonische Goud
Onder de vondsten bevond zich een gouden doos samen met een gouden zon van Vergina, die in het begin van de jaren 90 van de twintigste eeuw tot een twist tussen Griekenland en de voormalige Joegoslavische Republiek van Macedonië leidde. In september 2009 werden opnieuw graven blootgelegd; de monden, oogkassen en borstkassen van de strijders waren overdekt met bladgoud.
Je daalt over een brede trap af naar het glazen huis waarin de met marmeren zuilen versierde grafruimte staat. Er is zeer veel Engelstalige uitleg over de vondst, het Macedonische Rijk en de koningen. Het leven aan het hof en de voor die tijd nooit eerder vertoonde grootsheid van de crematie-ceremonie van de vader van Alexander de Grote.
Men is op zoek naar het graf van Alexander. Naderhand horen wij van onze auto verhuurder dat er weer een grafheuvel is gevonden met op de heuvel een marmeren leeuw en dat zou kunnen betekenen dat daar Alexander begraven ligt. Dit is nog niet in de openbaarheid gebracht.
7 juli, Thessaloniki en museum
Temperatuur aan zee 34 graden. In Aigai 37 graden. Verzengend. Peter monteert een pomp onder de gootsteen om de koelkast leeg te kunnen pompen. Annelies schrijft. En doet de was. De huurauto wordt in de middag afgeleverd. We gaan naar Thessaloniki naar het archeologisch museum. Het is zondagmiddag en dus niet zo druk in de stad. We kunnen makkelijk parkeren bij het museum en later ook midden in de stad. We trekken weinig tijd uit om de sfeer van Thessaloniki te proeven. Maar wat we zien vinden we erg mooi: lange brede lanen en toegangswegen, veel bomen een mooie parkachtige winkelstraat die leidt naar een kilometers lange boulevard die elke 3 kilometer onderbroken wordt door speeltuinen en sportfaciliteiten zoals skatebanen, tennis- en basketbalvelden. Veel leuke trendy café's. Het is zondag en veel zaken zijn dicht. Het scheelt ook verkeersdrukte en misschien is dat wel even prettig. De binnenstad verkennen we ooit later...en de chaos die daarbij hoort op een doordeweekse dag. Ook leuk.
In de stad schieten we een plaatje van oudheden en bezoeken "The entire history of ancient Macedonia in one Museum". Verplichte kost wanneer je de wieg van de beschaving doorkruist.
Het behoeft geen woorden om te beschrijven hoe mooi het is. Te staan...oog in oog met kostbaarheden die ooit door mensen zijn vervaardigd die -vragen wij ons af- toen al een veel hogere beschaving hadden. Zij het niet technologisch en medisch maar in veel opzichten zeker wel. klik hier --->tentoonstellingen
We zijn ook erg verrast door de tijdelijke tentoonstelling Copying in the past. Iets namaken is ook kunst en is ook knap. Dat werd in de oudheid reeds gedaan en zelfs geld werd nagemaakt waarbij bestuurders grote moeite hadden om echt van vals te onderscheiden en de valsmunters te pakken te krijgen. Ook reeds in de Griekse oudheid dus.

6 juli, van Kerasia (voorheen Nea Michaniona) naar Marina Aretsou, 12 mijl
Soms vraag je je als vrouw wel eens af of je ooit rust krijgt. Het is heet, de katten vergen zorg. Peter vergt zorg. Je zit 6 maanden altijd buiten, ook in de wind met je haren en je huid. Je slaapt slecht. Je bent de hele dag bezig het weerbeeld te verkennen en kansen af te wegen of je moet vertrekken of niet en waarheen en wanneer. Maar, het leven brengt elke dag een hoop nieuwigheid.
De nieuwigheid van vandaag begint om 03.00 uur. Peter springt als een jonge God uit bed want hij hoort de railing tegen de kade gaan. Annelies die net lekker in slaap was hoort deze God over het dek lopen en een hoop stootwillen plaatsen en we vragen ons met zijn allen af wat er aan de hand is. De wind is reeds gedraaid naar noord. Een paar uur te vroeg. De zee drukt Skadi tegen de kade, met noordenwind moet je hier niet liggen. Odin kijkt naar het plafond vanuit zijn bed wanneer Peter boven zijn hoofd loopt. Freija duikt in elkaar in haar mandje op de bank. Ook zij vinden het boordleven heel vernieuwend, en een beetje eng soms. En als Peter rondwaart dan gaat er vast wat gebeuren....
Peter gaat echter in bed en de kopjes van de katten gaan liggen en ze denken: was zeker niks en we gaan niet weg. Anders dan bij mensen want die willen meteen weten wat er aan de hand is en waarom. ,,Ik wacht tot het licht is en dan gaan we", zegt Peter. Mijn idee. Je slaapt natuurlijk niet meer en we houden de zonsopgang in de gaten. Om 04.30 is het zover en we komen geroutineerd op gang en maken los. Fluitje van een cent: schip met de punt naar bakboord linker voortros blijft nog even vast en gas in zijn vooruit tot de skadi bijna dwars op de steiger ligt en dan gaan we los, uit het plekje vandaan. Dag visserstrawlers! In de late avond heeft een Frans schip vastgemaakt aan een trawler aan de westkade. Zou niet gauw onze keuze zijn, maar zou toch voor ons wat comfortabeler zijn geweest i.p.v. de hoge betonnen kade.
Het is een saaie tocht. We motoren gewoon door naar Aretsou Marina. Zeilen zou even kunnen maar we hebben er geen zin in; we zijn te vroeg op, te weinig geslapen. Verlangend naar waterkranen, electra, airco en stabiliteit. We komen rond 08.30 aan maar het kantoortje is pas om 09.00 uur open. We gaan aan de kop van de steiger liggen. Tussen die kop en een soort gofbreker voor de marina is de kano vereniging trainingen aan het geven. Het water is daar namelijk stil en breed genoeg voor lessen en oefenraces.
Een hele professionele rustige oudere mevrouw van de marina wijst ons op een plattegrond waar we moeten liggen. We gaan in een hoek tussen betonnen platform en kade langszij liggen. De marina is eenvoudig maar ligt best wel wat rustiek aan een grasveld waar mensen graag omheen joggen. Dit veld ligt in het verlengde van het stadspark boven de marina. Auto's kunnen hier niet komen want men heeft een slagboom kaart nodig.
In de middag doen we sinds tijden een echte siesta samen met de katten en daarna maken we plannen voor bezichtigen van enkele overweldigende bezienswaardigheden en doen we alweer de was.

5 juli. van Nea Moudania naar Nea Kerasia voorheen Michaniona, 26 mijl
We moeten de e-Tepaï nog betalen voor jui. Wij doen het gewoon elke maand voor een maand vooruit. We moeten opnieuw registreren en Peter vult nu de laatste 5 cijfers van het kadaster nummer in en peof. De e-paravolo komt er zo uit. Daarmee moeten we dus naar een postkantoor maar in deze van God verlaten plaatsen (ondanks de vele kerken) is geen postkantoor of Bank. Jammer dan, en we maken ons niet druk. Misschien doen in Thessalonika.
De vraag van vandaag (klinkt als een TV spel programma): gaan we naar Thessaloniki of stoppen we ergens tussendoor...? We gaan het proberen in Nea Michiniona, what the hell is that?
Het is niet bezeld de wwind komt uit west en later uit west-zuidwest. Voorspeld was oosten wind. We zeilen een slag naar buiten in zuidwestelijke richting (voelt als terug). Dan naar noordwest. Er zijn verdraaid weinig zeilschepen hier in de Thermaische Golf. Het landschap is licht heuvelig met mooie smalle lange stranden. Een beetje saai op den duur. Veel resorts barstensvol met Oostblok-toeristen, totaal onbekend prachtige vakantiebestemming bij Nederlanders. En oostblokkers weten dus wat mooi is (en goedkoop)
De wind draait langzaam. We varen aan de wind en later met halve wind. Bijna 6 knopen snelheid bij slechts 3-4 Bft.Op zee is het goed te doen op een hete dag als deze. Temperaturen lopen nu op naar 33 graden. De laatste 5 mijlen vallen we af naar Nea Mikhanioni en vlinderen we. We varen dus toch maar niet door naar Salonica (Thessaloniki in de volksmond) want daar betaal je meteen de hele dag van aankomst en het is nu al 20.00 uur. Zou een beetje zone zijn als we daar om 22.00 uur aankomen en toch de hele dag moeten betalen.
Een vissersplaats en wat voor een zo te zien aan d ehoeveelheid trawlers die aangemeerd liggen aan de kades. Hallo zeg, en waar moeten wij dan liggen? Rod Heikell zegt dat je dan maar aan een trawler moet vastmaken. Gaan we dus niet doen. De kleine pier noord bij binnenvaren ziet er redelijk uit maar wat is de diepte daar? Volgens de kaart te ondiep. Aan de oostkade aan de stad is het zeker te ondiep, dan blijft de kade over aan de zuidkant. Die is erg hoog. Er liggen een paar enorme trawlers en er is een plek achter hen. Iets oostelijker ligt een catamaran met de achterkant naar de kade toe maar wel ver er vanaf. Willen wij dat? Nee, we zien de kapitein van de trawler en laten weten dat we achter hem willen liggen. Hij en zijn maatje helpen ons tegen de autobanden aan te meren; we hebben ook een hhoop stootwillen aan bakboord vast gemaakt.We zien meteen dat ook hier de kade niet geschikt voor katten is. Scooters van de vissers; de kapitein heeft een jeep. Er lopen mensen en werklui.
Maar goed, het is voor 1 nacht. We laten het net rondom de railing dicht, dan kunnen de katten er niet uit. Alhoewel Odin nog wel eens wil springen vanaf het dek over het net heen op een kade. We houden hem in de gaten. De Catamaran zeilers moeten per Dnghy naar de kant. Wij hebben geen zin in al die heissa en wanneer de enkele café's hun muziek gaan aanzetten krijgen we alweer een beeld van teveel uitbundige resort-toeristen en we blijven lekker op de boot. Koken ons eigen potje eten, dat overigens lastiger wordt als je boot zo warm is en geen airco draait. Het moment is nog niet daar dat we de generator erbij aanzetten. We redden het zo wel. Maar vooral Annelies verlangt naar een plek di even een goede basis kan zijn met airco, de was doen, rust en regelmaat ook voor de katten.
In de avond wordt het dus weer druk op de kade, hoe onaantrekkelijk deze ook is. Toeristen komen toch langs en er zijn een hoop vissende lokale mensen die tot 02.00 uur blijven. Immers: voor die tijd kan je toch niet slapen. Met het plan vroeg te vertrekken gaan wij op tijd in de kooi liggen; de wind gaat vannacht keren en aantrekken en dan kan het tevens wel eens niet prettig worden hier, laat staan de vaartocht naar Thessaloniki.

4 juli, naar Nea Moudania, 25 mijl, de ondiepte en de meeuw
Het luik gaat vroeg open en de katten steken hun kopjes naar buiten (tjonge wat een rijmpjes gisteren en vandaag) maar....er razen auto's voorbij onze passerelle - vroem naar de punt van de pier en vroem keihard terug. Een auto stopt voorbij de visserstrawler, de automobilist stapt uit en stapt weer in en scheurt terug. ZOEF ZOEF langs Annelies op de passerelle van Skadi. Annelies staat achter op de boot te kijken van mensen bezielt. Dan ziet ze de auto links stil staan en de automobilist zijn broek dicht ritsen. Oh, zocht dus een pisplek. En op de kop van de pier zitten mensen te vissen, hier staat Annelies en verderop lijkt het stil...daar plas je dus tussen zeiljacht Zig Zag en een vissersbootje in de zee.
Er ligt veel dode vis en plastic in deze haven. Restanten van overboord gevallen dozen Sardines. We krijgen hoe langer hoe minder respect voor vissers, want de meeste rotzooi komt van hun boten de zee in. Vislijnen, dozen, plastic zakken, het houdt niet op. We kunnen helaas niet altijd stoppen maar soms vissen we wat uit het water als we erbij kunnen. Zo'n piepschuimen visdoos is overigens superhandig om een stekkerdoos met stekkers in de leggen op de kade. Gaatjes erin voor de snoeren, deksel erop: volkomen geïsoleerd.
Annelies doet een ochtendwandeling om 08.00 uur in reeds 28 graden. Leuk, al die vissersbootjes aan de kades maar eenmaal de haven uit is er geen authenticiteit meer te bekennen. In het dorp (1 straat) is een bakker en daar koopt Annelies croissanten en bruin brood.
We gaan na het ontbijt meteen weg met bestemming Moudhania. Het is een soort transit om in Thessaloniki te komen. De wind is de laatste dagen eerst west en dan noordwest. En daarna weer zuidwest zoals normaal. De kust van Kassandra schiereiland van Halkidiki is hier niet goed in kaart gebracht. Er zijn ondieptes langs de kust voor de hotels voor je Skioni aanloopt. Volgend gevaarlijk punt is de strandpunt Kaap Possidi hiervan staat niet in Navionics aangegeven dat het nog tot ver in zee ondiep is. Een Italiaan heeft het met commentaar gemarkeerd en aldus hebben wij flink buiten het strand om gevaren. Let dus op!
We zeilen met grootzeil en Genua zo'n 4,5 knoop, geweldig toch? In totaal zeilen we vandaag 17 mijl van de 25. Freija daagt ons uit door steeds naar de zwemtrap te lopen onder het varen en wanneer wij boos worden loopt ze kwispelstaartend met de woordjes "mèh mèh' snel om de tafel heen terug naar het luik. Na een paar keer krijgt ze straf: een hap eten welke slaap opwekt. En ze springt in haar mand.
Moudhania is een grote commerciele haven in een enorm agrarisch gebied. Met een echte stad en zakenleven meer dan het een resort is. De drukte in de haven is voornamelijk van overslag van agrarische producten. We draaien binnen en ontwaren de zuidpier met vissersschepen, de westkade en de 3 drijfpontons in de noordoosthoek. Het ziet er allemaal onaantrekkelijk uit. We hebben geen idee hoe diep het is aan het buitenste lage drijfponton, we slaan die over. We varen heel behoedzaam naar de westkade en zien daar een groen zeilschip liggen. Tussen hem en een motorboot kunnen wij aanleggen. De Engelsman van het groene zeilschip komt ons gelukkig helpen. Het is een vieze boel hier, een transitplek, niet erg duidelijk waar je kunt liggen en nu ook meteen vol. Achter de Engelsman, na een kleine slipway ligt nog een Schots schip en een schip uit Amsterdam en dan heb je het wel zo'n beetje. Wie na ons komt moet aan het drijfponton of aan een visserstrawler vastmaken of aan ons maar liever niet. Een prettige stad waar je best langer kunt blijven maar helaas geen voorzieningen in de haven. Er is 1 kraan en er is geen electra.
We ontmoeten de De Engelsman Bob en zijn vrouw Andrea. Zij melden dat er een meeuw is vastgeraakt aan een hoge lantaarnpaal en ze hebben in het café aan de straat gevraagd om de politie te bellen. Het dier hangt ondersteboven te klapwieken en te roepen. De ouders vliegen in de buurt. Annelies heeft het voorstel een dieren ambulance te bellen. Die vindt ze op internet in Thessaloniki. Van hen krijgen we een nummer van een dierenkliniek in Moudhania. Echter, zij komen niet maar geven een nummer van een vogelbescherming. Ook die gaan niet komen. Peter vraagt :,, kunnen jullie dan niet de brandweer laten komen want het dier gaat sterven!"
Na een uur komt de brandweer en die staan eerst aan de andere kant van de haven. We zwaaien en ze komen naar onze kant. Peter loopt naar de straat om ze op te vangen. Dan blijkt de ladder te kort. De Schotten komen ondertussen ook en praat met de brandweer en Peter en de Engelsen dat we toch makkelijk met zijn allen dit klusje kunnen klaren en een ladder kunnen vasthouden en iemand erop kan klimmen. Nee, die verantwoording neemt de brandweer niet. Ze bellen om verdere hulp. E nog veel later komt een hoogwerker. Wanneer de ladder dan eindelijk uitgeschoven wordt hangt de meeuw al uitgeput en dus dood aan de lantaarnpaal. Een vislijn aan zijn poot is gewoon om de lampenkap geschoven. Maar het is te laat. We zijn allemaal zeer verdrietig.
Het duurt tot 20.30 uur eer het een beetje aangenamer van temperatuur wordt. We hebben weer geen electra en dus kan de airco niet aan. Maar omdat we de hele dag op zee geweest zijn is de boot niet heter dan 30 graden en lekker doorgewaaid, de katten slapen alleen maar met de warmte. Later op de avond zien we boven Thessaloniki hevig onweer en een oostenwind waait over de schepen hier. Moudhania is verrassend dynamisch en modern. Met voetgangers zône met een heleboel mooie winkels, een prachtige kerk, en pleinen met café's en een lichtgevende waterplaats waar de fonteinen in de straattegels omhoog spuiten en waar kinderen gillend doorheen lopen.
Odin en Freija vinden deze kade heel spannend want er is een nest katjes onder een geparkeerde vrachtauto. Ieder geluidje en gerommel van de kleintjes trekt hun aandacht. Maar ook hier mogen onze katten niet lopen. Het is te druk met kijkende "oostblokkers" en soms met onverwachte auto's. En Freija heeft de schrik van haar leven gehad toen de buurvrouw Andrea met een griezelig aandoende boodschppenkar op haar afstevende :,, ach jullie hebben katten, wat een mooie.." goed bedoeld maar Freija de nog niet goed wist hoe ze terug moest komen op de -nu langszij geparkeerde Skadi- vloog tegen het boordnet aan aan bakboordzijde en klom en paniekerig (God zij dank) overheen, helemaal overstuur. Mensen kunnen zich niet voorstellen dat ze beangstigend kunnen zijn voor dieren...zijn te luid en vaak te opdringerig. Een dier moet je naar je toe laten komen niet andersom.

3 juli, van Porto Koufo op Sithonia naar Nea Skioni op Kassandra, 20 mijl
In de campertjes heerst rust. Een fanatieke zwemmer met turquoise badmuts doet zijn afstanden al van ankerplaats naar kaap en terug. Gisteren kwamen we hem tegen toen we de baai invoeren. Zo af en toe heb je van die zwemfanaten die denken het eeuwige leven te hebben. Alsof ze zo goed zichtbaar zijn voor een schip...
We halen anker op na een meloen en brood ontbijtje en glijden tussen de kapen van de monding van de baai naar buiten. In deze Golf van Kassandra komen de golven uit twee richtingen, nl. zuidest e noordoost . Het is een zeer rustige zee maar we kunnen ons voorstellen dat het hier behoorlijk kan spoken zo tussen alle kapen van 3 schiereilanden. Athos de berg, sithonia het prachtge berglandschap en bosrijke heuvels met blauwe ankerbaaien en met hoge rotskust aan de kaap, en Kassandra de lieflijke laag heuvelige vinger met lange zandstranden.
Wat een mooie natuur aan deze zuidelijke punt van Kassandra. Een verlaten heuvelige kust met pijnbomen op rotsige inhammen. We zijn de zuidoostpunten om en dan beginnen de resorts op te doemen. Waar je je aan de zuidoostkant in niemandsland waant en vanaf de zuidwestpunt in de toeristen enclaves terecht komt. Allemaal wel heel mooi opgezet en rustiek gelegen maar met onderkomens geschikt voor grote groepen Russen, Roemenen, Bulgaren en Serviers. Afwisselend zien we ook weldadig groene kustgebieden met luxe villa's. Vanaf ons eiland Skadi zien we niets van de grote drukte, er liggen ook nog niet veel mensen aan de goed georganiseerde nette stranden maar het zal er ongetwijfeld lekker druk worden. Toch valt het aantal toeristen mee hier in vergelijking met andere Europese Riviera's.
Nea Skioni
Nea Skioni werd in 1918 opgericht, waar vissershutten stonden. In 1930 werd het oude dorp "Tsaprani", dat zich in de bergen van Kassandra bevond, verlaten. Het nieuwe dorp is vernoemd naar het oude Skioni, de oudste kolonie. Volgens Thoukidides (ca. 460 - 400 v.Chr. geschiedschrijver van de Peloponnesische Oorlog tussen Athene en Sparta) werd het gebouwd na de Trojaanse oorlog door kolonisten uit de Peloponnesos.
Altijd spannend wanneer je de groene boei op de pierpunt omvaart: wat gaan we aantreffen? We zien een ruime haven met vissersboten en meteen rechts een paar zeilschepen die op eigen anker en met de achterkant naar de kade liggen. Een schip - de naam is Alter ego-misschien kom je hem nog tegen_ ligt los op anker en helemaal gedraaid waardoor hij 2 plekke beslaat. Er is te weinig ruimte tussen hem en een Fransman daarvoor links een boot langzij en rechts van Alter Ego is ng plek, maar dan wel een stukje van hem af want hij kan door de wind nog schuiner komen te liggen. We hangen een extra stootwil aan de boeg van Skadi aan stuurboord en parkeren Skadi. Een hoop viezigheid in het water, niet erg fris hier maar het "mot maar". Later op de dag komt een Italiaan naast ons ligen en daarna een trawler lanszij en dan is het vol. Geen electra wel water. Met een hele dag op zee valt de hitte mee. Het begint nu tegen de 31 graden aan te lopen. De komende dagen gaan we later aankomen op de bestemming om de hitte op zee uit te zitten (wat een rijmpjes)
Schattig gelegen haventje met witte huisjes van het dorp en groenen heuvels. Blauw water (buiten). Loopruimte voor de katten. Maar weer eens niet 's avonds want dan komen de oostbloktoeristen koekeloeren en ook nu is het hachelijk want af entoe komt er een auto of scooter voorbij racen naar de punt van de pier en terug - wat daar nu de lol van is...? Dus het is oppassen en heel af en toe sluipen de katten naar de kademuur. Ze vatten goed dat ze omzichtig moeten zijn tegenwoordig. Enigzins jammer dat Freija zeer schuchter aan het worden is net als vorig jaar. Dat beperkt haar in beweging - (vrijheid) maar liever zo dan dat ze overreden wordt en eind oktober kan ze weer in de tuin rennen 6 maanden lang.
De omgeving is lieflijk maar verliest meteen zijn natuurlijke charme wanneer je de haven uitloopt en je geconfronteerd word met kermis attracties voor de kleintjes en een hele reeks restaurants met veel te dure gerechten. Het wemelt van de Serven, Bulgaren, Roemenen en Russen. Schreeuwerig, te blond, en te getatoeëerd. Het is warm en we zijn lui dus we eten wat in het dorp. We kiezen voor een taveerne verderop gelegen boven een strand dat dicht"getimmerd" is met parasollen en ligstoelen aan een ongelofelijk helder blauw water. Zó mooi is de zee hier in Kassander.... We proberen door de huid van het toerisme heen te kijken en genieten van een enorme salade, 2 frituur-visschotels, geroosterd brood en als toetje meloen en Baklava/Ketaifi. Bijgerechten zijn gratis en dat maakt de prijs weer goed.

2 juli, heiligheid en dolfijnen langs Athos, 45 mijl
Een mooie ankerbaai helemaal voor jezelf te hebben....dat komt niet vaak voor.
De natuur ontwaakt en wij ook. Je MOET meteen in het water springen, want nu ben je nog alleen. En weldra komen de eerste toeristen op het strandje al aanlopen en nemen plaats onder de parasolletjes op een ligbed, een voorziening die beheerd wordt door een paar jongemannen met een campertje welke uitgebouwd is tot snack-car. Dat is alles. Wij hebben ons zwempartijtje al gehad en genieten van gebakken eitjes met zelf gebakken brood en wat meloen. Om 10.00 uur halen we anker op om langs "de heilige vinger" Oros Athos te gaan varen.
De heilige berg Athos is een autonoom en zelfbestuurlijk gebied van Griekenland. Het beslaat het gehele derde schiereiland Halkidiki Griekenland , ongeveer 50 km lang en heeft een breedte van 8-12 km met een oppervlakte van 330 vierkante kilometer. In het centrum van het schiereiland van de berg Athos een lange reeks van heuvels en bergen, culminerend in de hoge berg Athos zelf, 2033 m boven de zeespiegel torenend. Een geweldig gezicht vanaf zee.
klik hier voor info over alle kloosters
We staan er letterlijk bij stil hoeveel tijd en moeite en mensenhanden het gekost heeft en vooral gedrevenheid om deze burchten en paleizen te bouwen. Stil, want we zeilen 4 knopen en dat is uniek om deze kust langs te gaan. Peter heeft de telelens op de camera gezet. We blijven een respectvolle halve mijl tot een mijl uit de kust. Overigens is het lariekoek dat je zelfs als vrouw niet eens voorbij zou mogen varen. Annelies heeft wel een shirt aan gedaan uit respect. Een tripperboot komt zelfs vlakbij en daar zitten ook een hoop vrouwen op. Bij het Russische zeer indrukwekkende klooster spotten wij zelfs een Dinghy met 2 monniken. Kan commercieel onderdeel zijn van de trip want - denken wij- ook monniken moeten mee met de tijd en een centje bijverdienen. Maakt het plaatje voor de toerist compleet moet je maar denken. We hopen dat allen gezegend worden. Amen.
Niet alleen zien we heiligen vandaag, de dolfijnen scheren links en rechts langs Skadi. Werkelijk nog niet eerder zoveel dolfijnen gezien als hier tussen Sporaden en Halkidiki.
We hebben besloten naar Porto Koufo aan de westkant van de tweede vinger te gaan want daar lig je rustig, mochten de golven vervelend zijn. En die worden dan ook onverwacht fel in de vorm van puntige deining korter op elkaar dan op de Atlantische Oceaan. Puntig ook, en kort op elkaar bekend fenomeen op de Med. Dat moet een gevolg zijn van iets....Wanneer we kijken op weersites zien we dat de Meltemi flink tekeer is gegaan in de noord Egeische Zee en de golven zijn de laatste sporen darvan. We zien bij oversteken naar de tweede vinger dat flinke swell binnenloopt in de ankerbaaien aan de oostkant . Inderdaad niet goed liggen daar dus we gaan de zuidkaap om. Dit is schiereiland Sithonia en de zuidkust is hier ruig met hoge kliffen en rotsen en grotten. Het is helder weer geworden en de zon verlicht alle grilliige vormen van de kust.
Porto koufo is ons nu bekend. We proberen de zuidbaai uit, aan een klein en heel smal strandje waar een paar toeristen vertoeven in oude campertjes. Er komt uiteindelijk wel wat swell binnen aan deze zuidkant maar het voordeel is dat de noordoosten wind zowel als de zuidwesten wind het schip zo draait dat we er lijnrecht in liggen. In de loop van de avond verdwijnt de swell. De enige ribbels komen van vissersboten; de enige muziek komt van een uitbundige visser die - zo merkten we bij ons vorige ankeren hier- graag naar Fado achtige Griekse liederen luistert wanneer hij uitvaart of terugkomt. Het verhoogt de sfeer al zou je kunnen zeggen dat het een behorlijk Grieks gelamenteer is dat wij als Nederlanders niet te lang moeten horen, want dan zou je er gek van worden. Misschien de vissen ook....

1 juli, van Panayia naar eiland Ammouliani nabij Athos schiereiland
Ammouliani, zo heet het kleine eilandje in Chalkidiki Griekenland dat tussen de schiereilanden van Sithonia en Agion Oros (Mount Athos) ligt en 2,5 kilometer vanaf de kust bij Tripiti en Ouranoupoli. Het eiland is iets groter dan 4 km² en is vooral bekend om de mooie zandstranden. Vandaar ook de naam Ammouliani, want “ammos” betekent in het Grieks “zand”.
Tot 1925 was Ammouliani eigendom van het klooster Vatopedi van de Heilige Berg Athos. In 1925 werd het aan de Griekse vluchtelingen uit Turkije gegeven die uit de omgeving van Constantinopel (Istanbul) hier een nieuw leven wilden beginnen. Deze mensen brachten de cultuur en de gewoontes uit die streken mee naar hier en werden vooral vissers en landbouwers.
We varen naar Ftelies Bay. Een stille baai, omsloten door beboste heuvels en er is amper bebouwing. Wel een paar apartemneten boven op de heuvel waarvan de meesten niet afgebouwd zijn. Een prachtig strandje met parasolletjes. Bij uittsek geschikt voor een dagtrip met bootje of vanaf de andere kant van het eiland te bereiken per auto. Er ligt een motorjachtje aan de kant en een paar verhuurdingetjes. Wij kunnen als enig groter schip in het midden ankeren in 5 meter wier en zandplekken. Wat een schiterende omgeving. We liggen met de kuip gekeerd naar het strandje, maar de komende nacht draait de wind weer naar noordoost en liggen we andersom. Geen swell. Zwemmers zijn nieuwsgierig maar komen niet te dichtbij. Wanneer Annelies "Nude" gaat op het voordek komt er een meneer wel heel opvallend vissen kijken. Verder amuseren we ons over de badgasten en de Duitser die het "Suppen" maar niet onder de knie krijgt.
In de late avond komt er een klein zeilbootje ankeren. Hier wordt stil. Wat jongeren komen rond 23.00 uur badderen met luide muziek, zo te horen spotify-70-ties. Voor ons geen slechte muziekkeuze. Na een paar uur gaan ze weg waarschijnlijk naar een van de appartementen boven ons en het wordt muisstil. Een baai om bij te komen van allerlei drukke toestanden met ankeren, onverwachte flexibiliteit opbrengen en herrie bij kades.