Het nieuwe leven
Skadi, ze staat op de werf. Ze is geschiedenis.
De motor staat bij Motoport en zal spoedig geschiedenis maken.
Katten-oppas: we hopen op fijne kattenoppas. ,,Je hebt een huis, een tuin en de zee vlakbij".
Het nieuwe leven is nog een wirwar van opruimen, inruimen, weggooien en verbouwing. Alles loopt door elkaar. En Peter is ook nog gaan varen met Khik: de Duo-tocht van 4 dagen en nachten. De nachten doen ze niet, ze gaan slapen in een haven. Ze vertrekken 28 september met de Simply Red. Khik begint al met een koffie en een snee krentenwegge. Ook voor Annelies die Peter heeft gebracht en daarna gaat winkelen. Tja het geld rolt de van Beethovenlaan immers uit ;) Hop meteen nieuwe kleren en van een kwaliteitje!
Omdat er misschien wat stof rond zal dwarrelen met ramen vervangen en andere werkzaamheden, zetten we nog geen mooie spulletjes neer. We hebben wel al wat geruimd op zolder. En gordijnen matrashoezen en stoelbekledingen moeten gewassen. Na de verhuur doen we dat altijd. Meeste werk doet de wasmachine, maar het kost tijd. Langzaamaan wennen we aan het idee van het nieuwe leven. We hebben een niew doel en dat verheugt. Vrienden hebben ons ook meegevraagd op hun schip en er komen ineens contacten voorbij die zelf ook een motor hebben. We krijgen het nog druk, waarbij we met een knipoog naar Skadi, onze zeilvrienden ook niet mogen vergeten.
De naam Skadi komt steeds weer naar boven, in e-mailadres, in visitekaartje, in website en andere. Onuitwisbaar evenals haar reizen. Tezijnertijd (natuurlijk ook weer onordelijk tussen alles door) gaan we foto's uitzoeken en laten vergroten en afdrukken. En Annelies gaat onze reis opnieuw beschrijven in haar blog in Waarbenjijnu.nl - Profiel: Annelies. Het gaat langzaam van start. De mensen van waarbenjijnu hebben haar geholpen met de profielnaam, want iemand had die al, maar die is overgenomen. Jaar 1 wordt nu beschreven net zoals ons Skadi-boek, iets beknopter, maar toch erg gelijkend. De bedoeling is dat we er alle jaren opzetten voor iedereen te lezen en dan boeken te laten afdrukken door Waarbenjijnu.nl
Het nieuwe leven: motorrijden is dat niet eng? Iemand die als echtgenote liever niet meereed en maakte de tegen haar man geuitte opmerking: rij jij jezelf maar dood, ik ga niet mee. Annelies is makkelijk te beinvloeden en voelt dan - gelukkig heel kort - ook een angstprikkel. Maar ja, wat een motor hebben we, zo veilig en stabiel met zo veel opties. Vast op de weg en natuurlijk met een kapitein, o nee, dat heet geen kapitein meer. De lange haren passen er nog wel bij en het haarbandje. Nee het is geen Harley...Het is een BMW 1200 adventure.
Maandag denkt Peter dat alles financieel rond is en gaan we hem hopelijk ophalen.
Het is fijn om thuis te zijn, naar je eigen winkels te gaan en voor Annelies om te gaan wennen aan Vlissingen. Al mist ze altijd de trip naar haar eigen stad. Gelukkig gaat ze binnenkort naar haar zoon in Den Haag. Wonen wil ze er niet meer, maar er af en toe heen gaan... voor het Haagse. Vanuit onze woonplek dingen te ondernemen maar weer kunnen terugrijden naar ons huis, ons thuis en de katten. In de tuin te werken, een grote keuken om je in te bewegen en samen te koken en te tafelen. Een grote woonkamer, een grote slaapkamer en een comfortabele douche. Heerlijk.
Lezers van ons blog, we zetten het blog voort met de avonturen met de motorreizen en het wel en wee van de BMW. Een streep onder Skadi Discovery tour en een nieuwe pagina.
huis thuis buurt stad
Voor iedereen die verkeerd interpreteert:
- wij zijn gestopt met de zeilreis, reeds 2 jaar overwogen we de beslissing vanwege de heimwee van Annelies, het gedoe van half thuis half op de boot en van je huis, dat in de winter nooit volledig eigen is ingericht, maar half te genieten. Vanwege de pijn van Annelies. Vanwege de wispelturigheid van het weer in de Middelllandse Zee. Vanwege de toenemede drukte van Charters in de Ionian. Vanwege de verzadiging die logischerwijze op kan treden na een aantal jaren. Niet vanwege onderstaand feit al telt het mee in de beëindiging van alles.
- Tegelijkertijd heeft de gemeente Vlissingen ons laten weten dat in onze woonwijk, particuliere vakantieverhuur niet mag. Wel bed and breakfast. Een mooie extra reden om te stoppen met de reis en dus met de verhuur van onze woning. We hebben er goed aan verdiend!
De buurt
Onze contactpersoon van de gemeente heeft ons bezocht en heeft ons ingelicht dat er in de maanden dat ons huis werd verhuurd anonieme klachten zijn gemeld bij de gemeente. Namen zijn niet bekend. Wel dat het hier vandaan komt. Kooklucht, herrie van schrapende stoelen? Het is niet moeilijk te raden waar deze klachten vandaan komen. Is het om invloed te hebben op einde van de verhuur? Is het jaloezie? Is het wraak? Het is typerend voor mensen die niet mans genoeg zijn om face-to-face met ons te communiceren. En van mensen die zelf niet gevrijwaard zijn van eigen a-sociaal gedrag. We dagen de personen uit om aan te bellen.
Andersom hebben huurders zelf last ondervonden en het geschreven in ons gastenboek.
Jammer dat in zo'n fijne buurt, de mensen zich gedragen als laffe (misschien jaloerse) honden.
Ondertussen gaan we gewoon door met ons verdiende geld spenderen, laten we kozijnen en ramen en TER INFO aan de lafaards: overal zonweringen plaatsen en maken we plannen over terras vergroting, carport, opknappen van hekwerk, en ja het geld barst uit de portemonnaie, we hebben ook een motor gekocht. Het geld stroomt maar binnen en misschien bouwen we nog een paar leuke schuren of komt er een zwembad en kopen we er een camper bij. Als iemand nog meer leuke ideeën heeft voor verbouwingen of levensgenieting, je bent welkom. Tja, en dan wordt er getimmerd....vervelend...
Zo nu kan de buurt weer verder roddelen.
de reis naar huis; Afscheid van Skadi
Dinsdag 12 september varen we om 06.15 uur de Yachting Kroton Club uit. De zee is dan na 10 dagen eindelijk rustig. De dag ervoor zijn de Denen naast ons vertrokken naar Santa Maria di Léuca en hoe we ook nog gezegd hebben, terloops in een gesprek, dat de golven hier hoog en "confused" blijven en dat je niet moet gaan voor je zeker weet dat de wind niet tegen is en de golven evenmin. Welnu, eind van de middag kwam een motorjacht aan vanuit Sicilie en de schipper meldde dat de golven 2 meter waren en een ware wasmachine. Het doet je dan goed dat je wederom een dag wacht om je schip om te varen naar de commerciële haven. Voelbaar is de swell onder de boot en ook al is het maar 3 mijl naar Porto Vecchio, Peter heeft er geen zin in.
Daarbij blijkt dat Elio geen enkel schip kan liften noch launchen vanwege de wind die maar blijft opsteken. We praten niet over een Noordzee-briesje, nee we praten over een venijnige noordooster die Crotone net even aantikt en daarna de cirkelende storm voedt die langzaam in een Medicane verandert en uiteindelijk Lybië aandoet. Duizenden doden daar.
Dinsdag is het dus dat we omvaren. Alle handelingen zijn voor het laatst en je staat stil bij elke moment. Sommige bootdingen worden nat niet van opspattende zee maar van tranen... Weinigen vertellen hoe pijnlijk afscheid van je boot is, of van je huis, alsof een ledemaat wordt afgerukt. Aan de kade, al zo vroeg die dag, staat Elio en ook Antonio en Antonio ziet de natte ogen van Annelies en zegt in Italiaans:,, Ach Seniora, ik ben er zeker van dat u nog vele andere mooie avonturen gaat beleven.
Katten in de auto, Annelies erbij, alles routine. Schip uit het water, schip op de werf, alles routine. Katten uit de auto de ladder op en het schip in.
Het schip...heeft een ereplaats gekregen, staat voor de boegen van andere schepen, de eerste die je ziet als je het hek door loopt.Ze staat met de zijkant naar het hek gericht. Zo staat ze erbij, zoals ze is. Ze heeft ons veilig al die jaren op de meest mooie zeeën en langs de mooiste kusten gevoerd. Ze straalt zekerheid uit.
We werken hard om alle spullen in te pakken , we willen echt alles mee. Peter wil niet meer terug naar de boot, dit is de laatste dag. Omdat je zo hard werkt vergeet je je emoties en pas als we in het Silagebergte rijden komen wederom de traantjes bij Annelies. Het Sila is prachtig maar we doen er lang over om in Cozensa te komen. De GPS van Peter staat dan op tolwegen vermijden en daarom maken we nog een cirkel onderweg. De gebergten van Calabria zijn van een dramatische indrukwekkende schoonheid en het is echt genieten. Wat dubbel allemaal, verlies en winst, Verdriet en geluk.
We overnachten in een romantisch oord, een oud huis gelegen in Lazio in Paliano. De eigenaar is zeer vriendelijk, het huis is gezellig en ontzettend ruim geschikt voor minstens 6 mensen. We sluiten een deel af want we hebben maar een keuken en een slaapkamer en zitkamer nodig. De katten vinden de ruimte heerlijk. Ze houden hun tuigjes om en dan weten ze dat er nog geen einde is aan wat we aan het doen zijn. Huize Le Magnolie, een tip.
De tweede dag rijden we verder dan aanvankelijk gepland. Peter wil maar twee overnachtingen doen en we berekenen het aantal te rijden kilometers van deze dag en de laatste dag. Het komt dan het beste uit om te overnachten nabij Luzern. Het is lastig om een goedkope BB te vinden. Booking.com laat alleen maar zien wat booking zelf wil. Na ettelijke keren Booking geopend te hebben en te hebben gezocht op andere stadsnamen en andere voorkeuren vinden we een "goedkoop"B&B Hotel. 105,= euro. Wat een prijs. En de kwaliteit is niet veel beter dan van de oude Ibis Hotels van 5 jaar geleden. We moeten het ermee doen. De katten snappen precies wat er aan de hand is met dat gereis en weer op een vreemd bed en zoeken waar je plasbak nu weer staat. In de badkamer ja.
De laatste dag komen we om 17.00 uur thuis. Een genot om te zien hoe de katten blij zijn met de tuin en het huis en gaan ligggen op "hun" plek. We beginnen de volgende dagen met uitpakken en we zijn er nog steeds mee bezig. Heel langzaam en verder ook met klusjes doen zoals een snoertje kopen voor een afstandsbediening, de boodschappen halen, van de tuin genieten met een biertje erbij....
De boot....Onze vrienden Alan en Maggie Norwood schreven: na een jaar was het nog steeds 'very hard". We zullen het blauwe water missen. En Annelies, de koningin van de anker-kunst, zal het missen om te beslissen: ja hier laat ik het anker vallen. En Peter, kapitein van een succes-schip, zal het zeilen missen en het ontdekken van vreemde landen en landschappen. En zelfs toen de auto ingepakt was zei Annelies: je kan nog terug... Maar hoe dan: alweer half jaar thuis - half jaar weg. Alweer continue kijken op het weerbeeld en de storm uit de weg gaan. Hopen dat je in een haven mag schuilen maar weg moet als de chartercatamarans komen. Alweer met een hittegolf? Annelies verwenst de zon, ze is nog nooit zo erg "niet gebruind" geweest.
Nee, de beslissing is goed.
- Tijdens onze rit naar huis hadden we een klein gelukje bij een ongeluk: de Gotthard tunnel was namelijk gesloten en we moesten de pas rijden. Dat hadden we altijd al willen doen, maar ja...met die katten...en de reis wordt dan een uur langer... Dus nu kregen we de gelegenheid om de pas te rijden/ Annelies was er in geen 38 jaar geweest en de haarspeldbochten waren verbreed en we draaiden terug over een overhangend weggedeelte boven afgronden. Erg spectaculair. De bossen en agrarische landschappen van Frankrijk waren prachtig, de weiden en wegen van Nederland brandschoon en het is niet meer voor te stellen hoe vies het in het zuiden is en ook hoe mooi de Middellandse Zee is. Je komt er nooit meer weg. We hebben onszelf ervan moeten losrukken. Dat gevoel blijft. Maar we gaan zeker terug, voor kort of voor lang.
Binnenkort volgen een paar foto's van de Gotthard.
Skadi staat veilig in Porto Vecchio Crotone, schoon, opgeruimd en klaar om meteen te water te gaan met een schipper die haar goed verzorgt.
Ja mensen het is zover, we weten eindelijk wanneer we uit het water kunnen. Het wachten was lang. Niets aan te doen, Je kunt niets afdwingen, wat wij mensen zo graag doen. Het weer is de baas en regeert. En Maandag is het eindelijk rustiger. We maken plan na plan, auto-indeelplan, vertrekplan, nog wat in de stad doen plan.. Maar in de stad hebben we niets nodig dus we wandelen en trakteren onszelf op een ijsje of koffie met een dolce. 6000 voetstappen en de rest: veel stapjes in de boot. Het "ik doe er niets meer aan-plan" daalt op ons neer; het is wel mooi geweest. We gooien nog steeds veel weg en we hebben onder de vloer schoongemaakt. Wie doet dat als je je boot verkoopt? Voor de rest heeft de geringe regen de boot toch wat schoongespoelt en we halen nu alle zonneschermen weg. Ach... bloedig in elkaar genaaid door Annelies. Dag scherm, ik hoop dat je nog gebruikt gaat worden. Wij hebben er veel van geprofiteerd.
Elke dag is een afscheidsdag en het moet niet te lang duren want je gaat er wel onder gebukt. Dus plan is om maandag op de kant de buiskap eraf te halen en de laatste dingen te doen en dan gaan wezo gauw mogelijk rijden. Dag Skadi. De avond tevoren zal de auto totaal gepakt zijn en Peter wil hem al bij de werf hebben staan. Waarschijnlijk gaan we een hapje eten met Elio en die kan ons dan meteen in en uit het gek loodsen. We varen de boot met zijn vieren op maandag om 07.15 uur om naar de commerciele haven. Met zijn vieren, Peter, Annelies, Odin en Freija, zoals altijd. Wij, deze familie, die zo aan elkaar gehecht zijn en elkaar verstaan en begrijpen. De katten hebben hun halve leven op de boot geleefd. Bijzonder. Hebben maar 1 woord nodig om te doen of laten. We gaan naar huis, een huis met rust en een tuin met bloemen.
Deze week zei de havenmeester dat een Zwitsers schip "Lupa" genaamd, ook weer veilig terugkeerde in Crotone maar na een week veel wind alhier, en alle verkeerde en nare winden meegerekend dit seizoen, besloten zij - radicaal- we zijn er klaar mee. Zo kan het gaan. We hebben altijd veilig gereisd. Skadi werd goed onderhouden, we hebben nooit in benarde situaties verkeerd die ons leven bedreigde. Maar het avontuur met ups en downs is klaar.
Het verhaal van de rit naar Nederland volgt! Ook spannend met al die gekken op de weg. Beste lezers en volgers van ons blog, dank voor alle meeleven ook als je nooit hebt gereageerd en dank aan alle mensen die reacties plaatsten. Stay tuned! Vlissingen wereldstad we komen eraan.
8 september, het spoor van Daniel
Dit omvangrijke hoogtelaag ligt al dagen vrijwel stationair boven het gebied en strekt zich uit van de Egeïsche- naar de Ionische- en Middellandse Zee. Aan de westelijke flank van het laag wordt er herhaaldelijk zeer vochtige en warme lucht naar Griekenland en de aangrenzende regio’s aangevoerd. Bovendien gaat de overmatige regenval vaak gepaard met stevige onweersbuien.
De zee is actueel nog er warm. Hierdoor kon Daniel zich snel intensiveren en grote hoeveelheden vocht opnemen. Zo viel er in een korte tijd zeer veel neerslag. In de dienovereenkomstige regio’s ontstaan zware stormen doorgaans in november en december.
Drie jaar nadat Greikenland is geteisterd door de Medicane Ianos (Skadi schuilde toen in Palairos) heerst de nachtmerrie van catastrofale overstromingen in Griekenland, Thessalie. Dorpen verdwijnen in zijn geheel onder water, infrastructure is kapot en landbouwproducten zijn vernietigd. Auto's worden in de zee gesleurd, het zakenleven en de toeristische sector zijn ontwricht.
Sinds woensdagavond is de snelweg tussen Athene en het noordelijke Thessaloniki, de tweede stad van Griekenland, vanwege het noodweer gesloten. Over een afstand van zo’n 200 kilometer kan de belangrijkste snelweg van het land niet worden gebruikt. Er zouden ook geen treinen rijden tussen de twee steden.
In de stad Karditsa in Centraal Griekenland, breidde de schade veroorzaakt door de overstromingen van woensdag, zich uit naar winkels, begane grond en kelders, voornamelijk vanwege de ontoereikendheid van het afvoersysteem. De dijken van de Karabalis-rivier hielden stand vanwege de onmiddellijke mobilisatie om ze te versterken. Er is echter kritiek geuit dat er, om te voorkomen dat de stad onder water zou komen te staan, geen overeenkomstige mobilisatie plaatsvond om de dijken op de vlakte te versterken, met als gevolg dat enorme hoeveelheden water naar buiten stroomden, waardoor hele dorpen werden ‘weggevaagd’. Er zijn enele dodelijke slachtoffers te betreuren.
De havenstad van Volos werd enorm getroffen door de overstromingen. Binnen 24 uur viel er meer regen dan normaal in 1 jaar. Nooit eerder heeft men zoveel water zien vallen, men spreekt van een bijbelse ramp. Kelders van de restaurants in Volos zijn vol water gelopen, kruisingen van hoofdstraten zijn rivieren geworden. Een brug is kapot.
Al met al was het een ondragelijke zomer, stervensheet, veel bosbranden en nu deze waterhoos.
In de nacht naar vrijdag neemt de regen landelijk af en trekt Daniel verder zuidwaarts.
In Crotone aan de rand van de storm hebben wij ten hoogste windvlagen van 41 knopen gemeten, is de regenval enorm meegevallen, maar de wind blijft staan en voedt Storm Daniel. Aangezien hij meest noordelijk is, en over de stad heen de jachthaven bereikt liggen wij redelijk beschut al trekt de swell veroorzaakt door van 1,5 m. hoge golven langs de kust en naar de jachthavens. Aan de stranden heeft dit tot gevolge dat er spectaculaire golven komen aanrollen. Ondertussen is Skadi weer gezoutstraald en kunnen we hem opnieuw schoonspuiten.
We hopen nog steeds zaterdagochtend op de kant te kunnen, er is een kleine kans. En anders wordt het maandag.
Crotone, het weer en de volle auto
Afgewisseld met een wandeling naar de stad om mosselen te kopen, gewoon wat beweging te hebben, en een koffie te drinken, bestaat het leven op Skadi alleen maar uit werken en pauzes. Endoodmoe vallen we 's avonds in slaap. De katten berusten maar hebben evcht behoefte aan ruimte.Ook op het ponton van Crotone is het onvoorspelbaar druk. Net a;s je a;s kat even wilt snuffelen komt er toch weer iemand aan. Reizigers naar west, vakantiegngers naar oost. Motorjachten, Catamarans en zeilschepen, Pools, Duits, Zwitsers, Amerikans, Frans. En niet spraakzaam. De Italianen komen een beetje los ze herkennen ons en we zijn nu ook onderdeel van Crotone. Dat we hier al 5 jaar komen zijn ze vergeten nu we vorig jaar niet hier maar bij CarMar hebben gelegen.
Aan het T-stuk van het ponton ligt een zelboot met een meneer met 2 katten. We geven hem maar os teveel aan grit. Peter toverde nog 2 zakken grit onder uit een bakskist. De auto zit al vol dus we moeten nu ook grote dingen achterlaten. Groot vuil dumpen we in een straat met veel vuilnisbakken waar Italianen ook bedden en koffers naast zetten. We zetten daar het voetstuk mar neer dat onder ons griekse gedenkhuisje hoort. Het zal wel gauw weg zijn. We maken onderscheid maar we gaan echt geen originele nespresso servies weggooien, of de theedoos of...
De dakkoffer is gevuld en spullen herverdeeld. Een tas met kleding is verplaatst naar de auto. In de dakkoffer gaat het duikpak van Peter en een doos met duikaccessoire moet in de auto. Moet erbij, gooi je niet weg. De lectuurbakken van Ikea weg. De mandjes mee. Kussens en handdoeken weg. Kleedjes van fleece mee. En dan al die jurken van Annelies! Ach het zijn velletjes viscose.
Vandaag moet Annelies nog een riem maken voor om de dakkoffer heen. Het slot van de koffer is onbruikbaar; we hebben er geen sleuteltje van. De koffer moet niet makkelijk open gemaakt kunnen worden door eventuele dieven dus riemen eromheen maakt het moeilijker. Bovendien verstevigt dat de sluiting. We zijn zo moe dat we geen zin meer hebben in schoonmaken. Hoe schoon moet een boot zijn in de verkoop?
Elke dag biggelen er wat tranen over het gezicht van Annelies. Doordat we nog zo lang in de boot leven in de haven wordt het afscheid lastiger. En weer praten we erover,..Nee. ik heb mijn besluit gemaakt". zegt Peter. De boot gaat niet naar Nederland, de boot gaat niet naar Preveza. Ik wil niet zoals anderen, 2 maanden varen, naar huis en weer 2 maanden varen. Ondertussen printen we het eenvoudige contract. Peter zet zijn handtekening. De verkoop is nu officieel. En hij zegt buiten bij het biertje drinken , niet verwijtend maar wel vaststellend:,, jij hebt zo vaak al aangegeven dat je naar huis wil..." Ja dat heeft ze. De laatste jaren waren moeizaam in emotie, in lichamelijke conditie en in leven met katten op 12 meter. Ook kan Annelies de zuidelijke zon niet meer goed velen. Dag in dag uit, week in week uit, minstens 4 maanden. Dit jaar hadden we nog geluk want er is veel bewolking geweest maar meestal zit Annelies binnen in de schaduw in de airco. De schaduw in de boot geeft al net zoveel licht als een zomerse dag in Holland. Alleen wordt je binnen niet bruin. Waarom ben jij niet bruin? Die vraag van deze zomer galmt nog na. Wat moet je ermee? Antwoord ik ga gezond om met de zon, jij niet.
We hebben kennis gemaakt met Pedro uit Huelva. Hij woont in Andalucia. Komt uit Asturia. Heeft een groot schip en wil naar Turkije. Hij is nu een week naar huis. We hebben de sleutels van de boot. Misschien zien we hem nog op de werf waar andere Spanjaarden staan, waarmee hij bevriend is. En aan wie we de sleutels moeten geven. Pedro hoopt ons te zien in Spanje. We denken dat we nodig een rondreis moeten maken om al onze reisvrienden te weerzien: in noord Spanje, in Portugal in het binnenland, in Sesimbra, in Andalucia, In Pinetar, In Altea, In Pinet nabij Xativa. Met de motor of met een auto. Dat wordt ook een reis van 2 maanden misschien.
Eerst naar huis, ramen vernieuwen, kachel, voordeur, schutting maken, boilers, huis inrichten, gezellig maken. Vrienden zien en de kinderen. Lekker wandelen, golfen, sporten, dagje met de trein, shoppen, kapper, tandarts.
Boot op de kant: we horen vanavond of we morgenochtend op de kant kunnen, Maar we hebben er een hard hoofd in, het gaat erg hard waaien. Anders wordt het donderdag. We willen dan vrijdag l meteen gaan rijden. Dan hebben we alles wel klaar. En de volgende eigenaar ziet maar.