Nederland en voorbereiding reisjaar 6
Welkom beste lezer/volger van onze reis en website!
Het was wennen in Nederland. En dat is het elke winter, na 6 maanden zorgeloos leven. Alhoewel leven op een zeilschip en varen met de boot ook zorg geeft, maar van een geheel ander karakter. Terecht zeggen bekenden die overgegaan zijn op een huis in Spanje ipv de boot, dat het een zorg minder is. Maar....zolang als het leuk is, we veilig varen en veilig thuiskomen na een half jaar en we er nog zo van genieten, is er nog geen einde in het verschiet. Sommigen gaan zelfs in de zomer naar huis en zetten ook dan de boot op de kant. Het leek ons wel wat....maar na enige overwegingen vinden we allebei dat dat je reis weliswaar lekker even onderbreekt, maar tegelijk moet je dan ook weer even door dat acclimatiseren heen. Weer wennen thuis en alweer wennen op de boot. Inpakken uitpakken, inpakken uitpakken. Voor ons wat meer gedoe dan voor een ander vanwege het gesjouw met de katten waar we volop zorg aan besteden. En de komende twee jaar willen we nog even financieel profiteren van de verhuur van ons huis.
De katten...het klinkt misschien belachelijk en overdreven maar wanneer je zo dicht op elkaar leeft als wij - op een boot - dan raak je behoorlijk op elkaar ingespeeld. De katten hebben hun regelmaat afgestemd op ons en andersom. Thuis gaan ze om 05.30 naar buiten. En dat gaat zo:
Odin gaat zich poetsen en zit dan overeind een half uur te staren naar Annelies in het donker. Maar zij verroert zich niet. Dan gaat hij naar beneden eten en hij vindt daar de deur dicht dus komt hij boven met de voorpoten stampen op Peter of op het bed ten teken dat hij naar buiten wil. Peter doet dan de logeerkamerdeur beneden open zodat Odin door het kattenluik naar binnen kan en hij doet de schuifpui open zodat odin naar buiten kan lopen. Daarna snel weer dicht brrrrr. Na een uur komt hij op de kattenbak zitten en mauwen en na weer naar buiten te zijn geweest komt hij vertellen hoe moedig hj is en wat hij uitgespookt heeft. Luidkeels en dominant. Freija gaat pas naar buiten als het licht wordt. Daarna kruipen ze weer op hun slaapplek naast ons. Zolang het koud en donker is rollen ze zich op tot het late ontbijt. Op de boot zal het anders gaan: Annelies staat altijd vroeg op en gaat dan met de katten van de zonsopgang genieten.
Wat nieuw is, is dat Odin ook aangeeft dat het tijd is om naar bed te gaan. en ook Freija geeft een hint door thuis bij de trap te gaan zitten en af en aan naar de slaapkamerdeur kijkt en naar ons... Odin kan behoorlijk vervelen en mauwen omdat hij op de meest ongelegen momenten met Peter in een stoel wil zitten. Annelies is en blijft de strenge mevrouw maar hij weet haar goed in te palmen. Zo strijkt hij langs haar benen om toegang te krijgen tot het balkon. En Freija zit braaf bij je bord te wachten of op de grond met de meest engelachtige blik in de hoop dat ze een stukje kip krijgt, of zalm of een likje yoghurt. En waait de wind te hard dan is Odin knap chagrijnig dat hij niet naar buiten kan en laat dat met oude mannetjes gezeur luidkeels horen. Als dat 's ochtends vroeg is en hij wil dat Peter dan om 06.00 uur al met hem in een stoel gaat zitten, kwakt Peter de slaapkamerdeur dicht en Odin zit daarachter dan 3 kwartier te wachten tot hijj weer naar binnen mag.
We komen hier laat uit bed. Wat moet je in Godsnaam zo vroeg doen als je niet werkt? Dus de dag begint na 09.00 uur. Ondertussen zijn wij de presentatie aan het voorbereiden die wij op de Med dag geven van de toerzeilers. Tot onze grote vreugde zien we daar ook Ria en Fred van de Blue Valentine en Ton en Anneke van de Lunde. We hopen nog meer bekenden te zien en vrienden te maken.
Binnenkort begint Annelies te schrijven aan de inleiding van ons boek. De redacteur heeft gevraagd of ze vooral wil ingaan op "wat haar gedreven heeft" of "wat haar zover gebracht heeft" om dit avontuur te doen. Of "waar het eigenlijk uit voort komt..."Want dat is wat mensen willen weten, niet die alledaagsheid maar het gevoel, de motieven, de emoties. Tipje van de sluier: zijn wij Haagsen niet uit het diepste van ons hart een zee-en duinenmens? Begon het niet allemaal al toen wij in 1962 in ons strandpakje in onze kuil zaten op het strand zuidwest Den Haag? Toen we als 6 jarig meisje in de verte turden en begonnen te dromen over de onbekende horizon...
Annelies is aan haar voet geopereerd ter pijnloze beweging bij het lopen. Ze kon niet verder meer dan 3 kilometer van huis. Ze kreeg na de operatie een week gips en heeft daarna voor 6 weken loopgips gekregen. Grote tegenvaller is, dat ze heftige bijwerking van de pijnstillers heeft gekregen. Zoek maar op: Tramadol, geen pretje als je er niet tegen kan en nog steeds heeft ze duizelingen waardoor ze - zelfs als haar voet in orde zou zijn- ze niet zou kunnen autorijden en het makt haar onzeker bij het boodschappen schuifelen. Ondertussen mag ze door het huis stiefelen - niet te veel want dan zet de voet op en kan weer pijn gaan doen. En Peter mankeert op zijn zeventigste helemaal niks, een jonge God, barstensvol energie.
Nederland. In de eerste maand thuis werden we geconfronteerd met klimaat(angst), transgender wc's, vervuiling van de grond en van de lucht en politieke onvrede.Wij worden daarbij heel erg heen en weer geslingerd tussen wat wij in werkelijkheid meemaken in de zuidelijke landen aan onverschilligheid, en onbereidheid er iets aan te doen en de uitertsen in noord Europa. De dagelijkse nieuwsgeving waaraan je niet kunt ontkomen werd voor Annelies dermate belastend dat ze er somber van werd. ,,Je moet echt gaan filteren hoor!" zeiden mensen die wij tegenkwamen op een feestje. Filteren betekent alles uitzetten vooral Greta! En al is het allemaal nieuw aan de horizon, onze generatie zal niet vergeten dat er atoombomproeven in de stille oceaan waren alsof dat normaal was, de vissen dood gingen in de Rijn, de kinderen in Biafra stierven en in Nigeria een gek regeerde en er op grote schaal genocide werd gepleegd in Afrikaanse landen.
Annelies kwam een buurvrouw tegen. De buurvrouw gaat regelmatig naar haar hutje in Frankrijk en merkte op dat het vertrek naar je buitenverblijf eigenlijk een vlucht uit de werkelijkheid is. Annelies sprong thuis van de fiets en vroeg Peter: is dat zo? Ja, dat is het inderdaad. We zijn weg van de ellende, de poltiek, ziektes en familieruzie. Heerlijk. We kiezen ervoor en we kunnen er ook voor kiezen en wie zou dat nou niet doen als je de mogelijkheid had? Overigens....wie zou nou niet gaan als je niet hoefde te werken? Als je welbeschouwd al die dingen tegenover elkaar zet dan zitten mensen toch wel heel tegenstrijdig in elkaar. Iedereen droomt van een miljoen, van een winnend lot en uit daarbij de meest extravagante wensen en bovenal: dan zou ik niet meer hoeven te werken en bijvoorbeeld doen wat ik altijd al had willen doen....voor sommigen is dat een bootje bouwen, zieke kindkjes helpen noem maar op. Voor ons is dat de wereld verkennen. En als je dan die droomreis maakt dan moet je je schuldig voelen dat je niets levert aan de maatschappij....hè? Snap jij het nog?
En eerlijk, mensen...niets is zo leerzaam als reizen en dat bestaat niet zozeer uit het zien van landschappen maar bovenal uit het ontmoeten van mensen.
Hoe gaan we nu verder op de boot?
We willen nog veel maar tegenover het zeilen en over het water reizen staan veel andere wensen op de verlanglijst zoals stedentrips naar oorden waar je met een boot niet kan komen. Of camperreizen door Amerika en Australie. Motortochten door Italiaanse bergpassen en wandelen in geliefd Zwitserland: Peter moet maar eens mee naar Grindelwald. uiteraard uitgaand van een goede gezondheid. Dus hoe lang we doorgaan blijft een vraag. We gaan dit jaar terug naar Kroatie omdat het daar zo mooi was. Volgend jaar zouden we dan terug keren naar westelijke Med. Toch speelt het idee om stiekum nog 1 zomer naar Griekenland terug te gaan en voornamelijk Evia en Halkidiki en de Golf van Volos. te bevaren. Dat komt door onze vriendschap met Fred en Fay die wij op de Trikeri eilanden hebben ontmoet en....zou het niet geweldig zijn om met elkaar op te varen en de Golf van Volos eens uit te kammen.... Keuzes.
Maar daarna is het zeker Schluss in de oostelijke Aegean. En keren we terug naar Spanje en dan valt de keuze: hoe gaat een zeiljaar eruit zien? Willen we nog zeilen? Waarheen dan? Hoe vaak keren we naar huis terug en ook wanneer? De boot zal dan in Valencia of aan het Mar Menor gestationeerd worden voor een poos. Dat is nu het idee, maar kan zoals gewoonlijk ook weer veranderen. En komt er niet veel van zeilen dan wordt Skadi verkocht.
Nog klusjes thuis: de ruiten in de bimini zijn door woestijnzand gezandstraald en het is ingevreten, reeds in april vorig jaar in Cotone. Dus we laten ze hier vervangen bij de Gruyter. Annelies moet nog een klein regenscherm maken. We zijn op zoek naar een kleine airco voor de logeerkamer en we moeten een nieuwe Dinghy bodem hebben.
Begin maart is Annelies vast wel op de been. Voorlopig zitten we thuis en werken aan de presentatie op de med-dag van de toerzeilers en Peter bouwt zijn modelbootje. Huis moet nog deels geverfd an de buitenkant, er vindt een kleine verbouwing plaats en verder is het leven is Vlissingen tamelijk bedaard mede door de geringe mobiliteit van Annelies. Eienlijk heel duurzaam bezig. Net als vroeger.
Stukje milieu.Thuis en op Skadi leven:
- al jaren zonder plastic wegwerpflessen.
- Al een jaar geen koffiecups weggooien maar Hema cups hergebruiken.
- Al jaren geen eten weggooien.
- Al jaren zeilen.
- Al jaren veel minder consumeren, minder autorijden
- produkten kopen via de app "to good to go". Voor 5 euro een tas vol etenswaren, dat anders weggegooid zou worden.
Nederland.....ondanks alle milieupressie waar Annelies geen incasseerfilter tussen kan zetten, is het hier zo heerlijk toeven. Met de herfstpracht. de wind om je oren. De mooie fietspaden. het lage land en het groen. De seizoenen. En als je je verdiept in de wetenschap dan lees je hoe ver we met zijn allen zijn gekomen, ook buiten Nederland; the good news, dáár moet je eens op surfen.