10 weken onderweg
5 augustus door Annelies.
De zomer van Bretagne heeft een dieptepunt bereikt: het is 19 soms 17 graden met zware grijze bewolking en nu al de hele dag kledderregen. Zo’n vorm van regen die je in Nederland zo mooi kan benoemen als kledderregen, in de categorie zeik-regen, miezerregen, rotregen, kloteregen... Af en toe ijsbeer je naar het raam, ook op de boot- en je slentert mokkend weer terug naar je stoel, ook op de boot. Al is de afstand raam-stoel hier iets kleiner. Na een rondje was uitzoeken, bed maar even opmaken en kijken wat er nog te eten is, terug op je stoel. Te vroeg voor drank, alhoewel wie bepaalt dat eigenlijk? Ikzelf, ik houd me nog maar even in, al is de keuze niet moeilijk: bij kledderregen hoort Pernod, hooguit wijn. De Limoncello en de Spritz laten we maar even wachten tot de zon weer doorbreekt. Ja Annelies houdt van een drankje. Er gaan verhalen de ronde dat ik zuip maar dat valt reuze mee aangezien ik ontzettend snel dronken word. Lekker goedkoop zegt een ingewijde vaak.
Dus met de thee maar aan de computer, waar bijna continue het scherm : THIS PAGE CAN’T BE DISPLAYED, verschijnt als je ook maar een piepklein aanpassinkje wil doen op je website of even iets wilt zoeken op internet. Vandaag is het weer (niet alleen het weer) hopeloos. De 100 schepen van de Regatta zijn weg, succes jongens!.. in het Chanal du Four met golven van 1,5 meter en wind tegen stroom! Dus die kunnen geen overbezetting van internet veroorzaken maar wat het dan wel is....? Je betaalt je havengelden trouw maar CCI Brest doet geen pest.
Alternatief is de laatste verhalen uit de maandbladen”zeilen” in de multo stoppen. Op zeilreis hebben we de boot volgestopt met een metershoge stapel “zeilen” en daar hebben we tijdens het zeilen, op avonden, effe bij de koffie, of met slecht weer alle interessante artikelen uitgescheurd over de mooiste plekken op aarde waar vertrekkers naar tot zijn geweest. Menig avontuur, ook hele spannende verhalen, hebben we verzameld en bijgesneden en nu zijn we in het bezit van 2 dikke multobanden vol verhalen, waarbij onze aandacht gegrepen werd door de regelmatig ingezonden stukken van de Sally Lightfoot, de Thalassa II, de Duende, de Ritme...zeilers die jou en mij zijn voorgegaan naar Patagonie, de Markiezeneilanden, Mozambique, maar ook zoals Peter en ik gaan: langs Frankrijk. Enkele “doom”-verhalen zijn ook altijd leuk leedvermaak, over ongelukken op zee. Zo was er een echtpaar dat strandde op de Iles de Chaussey bij Frankrijk doordat de stuurvrouw nog geen praktische kennis had en bij het halen van vaarbewijs wel had geleerd wat een kardinaal betekende maar nu even verkeerd interpreteerde aan welke kant je zo’n ding voorbij moet varen....
Enkele verhalen gaan over slecht weer, vooral in berucht (zo ontstaat dat label meteen) Biskaje. Maar elke keer als je leest waarom mensen in een storm terecht komen, en eventueel schade oplopen of een trauma, dan concuderen Peter en ik één ding: men is tòch vertrokken omdat men zich aan een plan wilde houden, ondanks waarschuwingen. En elke keer lezen we dat vertrekkers versteld staan en verrast zijn door slecht weer terwijl het aangekondigd is. Ik vond dit commentaar van een van de auteurs : HAAST OP ZEE OP IS DE GODEN VERZOEKEN. We kunnen het alleen maar beamen en daarom ben ik zo blij dat we naar meerdere weervoorspellingsites kijken en 4 x per dag in de gaten houden wat er is, komt, voorbijtrekt of blijft. Ik voel me heel veilig bij mijn kapitein. Hij heeft er steeds voor gezorgd dat we met goed weer verder gaan en we de kans op slecht weer -ook onderweg - kunnen voorkomen of uit de weg gaan. Dat betekent wel dat we soms wat langer in een haven liggen dan een ander nodig zou vinden, maar we heben geen haast en geen plan. Dan genieten we een dag langer van onze omgeving. En elke keer als ik zo een “doomstory” voorlees, zegt Peter: dat is iets dat ik nooit zou doen.
Laten we vooral niet vergeten dat de artikelen in de bladen sensatiegericht zijn en dat de meeste zeilers het gewoon goed hebben en goed overvaren. Het is net als bij de piratenverhalen: zij die gevangen genomen zijn en gedood zijn hebben de boeken gehaald, maar de tientallen piraten die in weelde met hun geroofde goud op Bounty-eiland tot hun dood hebben geleefd, zijn niet bekend.
Bounty-eiland. Vandaag knipte ik het verhaal uit van een vertrekker-solo zelfs- die de route Paaseiland-Pitcairn heeft gevaren en je vraagt je af of je daar zelf ook zult komen. Om te beginnen is onze reis langs Frankrijk al geweldig. Van Caraïbische baaien tot sprookjesachtig bebost binnenland met een mix van dennen en tropische planten en bloemen. Vooral de eilanden Brehat en Batz zijn prachtig. Intens hebben we genoten van alle uitzichten die we op de spaarzame zonnige en warme dagen hebben genoten en die alleen maar tot stand konden komen met de fietsen.
We zeggen telkens tegen elkaar: wij zeilen niet, wij doen een wereldreis per zeilboot. Wij reizen ook niet, wij trekken.Een reiziger is iemand die ergens heen gaat en hoopt dat er zon is, een trekkers kijkt waar zon is en trekt erheen. En de fietsen geven een intense beleving van de natuur en het land, net als de wandeltochten. Mogelijk zijn wij in september nog niet in Portugal, maar dat hoeft ook niet. We hebben de rest van ons leven. Haasten om de baaien van Bretagne over te steken: wat een gemis. Haasten om Biskaje over te steken: wat zonde. Het is werken aan je mindset, de maatschappelijke erfenis van moeten. Niks móet namelijk en als je gezond bent en de tijd hebt móet je namelijk wèl genieten.
Genieten betekent dan ook genieten als het weer slecht is, de wifi ergerlijk niet werkt, de dag voorbij gaat zonder doel of plan of uitje. Als je die rust kunt vinden van genieten, onthaasten en niks moeten, dan ben je misschien wel klaar voor de windstiltes op de oceaan, vraag ik me af.... Want dan kan er helemaal niks, dagen lang. Ik weet niet hoe ik daar in zal zitten, maar ik weet wel dat de lange reis zoals hij nu is de perfecte voorbereiding is op wat er komen gaat. Elke dag zie je meer en leer je terug te schakelen. Elke dag ben je met zijn tweeën en ben je in de natuur. En niks is meer belangrijk. De wereld is kleiner aan het worden, met al zijn futiliteiten en maatschappelijk gedrang. Hier gaat het om leven en genieten, om de blik in de atlas, om het brood dat gebakken wordt, om het schip dat ons vaart.
We neigen de tijd te vergeten, we kijken niet op de klok, we kijken niet in een agenda, we lezen het nieuws zelfs niet meer. Gedeeltelijk komt dat door de slechte wifi en het slechte internet. Als we dan internet hebben is het bijhouden van de site, en daarmee ons dagboek, een eerste prioriteit, dat neemt al genoeg tijd in beslag en dan slaan we het wereldnieuws vaak onbewust over. Laatst keek ik of er een Nederlandse krant te koop was. Niet dus. Men is hier al niet Engelstalig gericht dus Nederlands is helemaal ondenkbaar. In een gesprek met Peter beseft hij opeens dat hij niet op “KPN-vandaag” meer kijkt. Waarom ook.... Als er een wereldoorlog uitbreekt merken we het wel en tijdens alle andere schokkenden dingen blijven wij gewoon doen wat we doen, er verandert voor ons niets.
Een keer heb ik me wel druk gemaakt over de politiek, dat was toen ik voor de zoveelste keer in de havenfolder van een stadje las, dat dit stadje een economische injectie had gekregen met geld van Europa, voorbeeld is Binic. Natuurlijk was alles te vinden, werden parken aangeharkt, was openbaar vervoer goed, verlichting, bloembakken, entertainment, winkels, (casino) en horeca. Maar dat je dan als niet Fransman niet even een brood kan kopen, een koffie kunt drinken, een crèpe of ijs kunt nemen en een paar nieuwe slippers kunt aanschaffen (om over de verlangde glitterschoenen van Annelies maar niet te praten) omdat Frankrijk van 12:00 uur tot 14:30 uur de winkels sluit en van 15:00 uur tot 17:00 uur de horeca op slot gooit, geeft je wel een heel gefrustreerd gevoel, want ik betaal toch mee aan die economische “boost”?. En dan je havengeld erbij opgeteld .....zou het wel pretiig zijn als je internet had. Laat maar...
Maandag? Is het maandag? Het is dat een bijdehandte buurman mij vroeg of het mijn huishouddag was, toen ik een kleedje uitklopte, en dus maandag bleek te zijn, anders had ik het pas veel later beseft. Al na 6 weken sloop het erin dat je niet meer het besef van datum of tijd hebt. Af en toe beseffen we dat we nu nog in Frankrijk zijn en aanvankelijk gedacht hadden in augustus al in Spanje aangekomen te zijn. Kansloos, er is hier teveel te zien.
Een dag aan boord heeft natuurlijk ook een ritme. Maar we hebben geen vaste dagen voor dingen zoals huishouden, de was, boodschappen, klussen, reisverhalen schrijven, uitstapjes maken. Er komt heus wel een dag dat de vloer flink wordt aangepakt. Als het mooi weer is laten we de boel de boel. Als we in een stad zijn waar we alleen maar van gedroomd hebben, laten we alles vallen en gaan. St. Malo, wat was het daar mooi! Met zijn patriciërshuizen, strand en blauw water. Met zijn muren en forten. Aankomen daar was een sprookje voor mij. De naam van de stad had altijd al iets magisch, waar filmsterren verblijven, stad van allure. Ik zou er zo weer teruggaan zo pakte mij de sfeer.
Geen wonder dat hier Jane Birkin aan de Aber Benoit wilde wonen, wat een paradijs. Ik kom ze allemaal tegen, de streken waar de sterren hun villa’s hebben en ik begrijp waarom. En met de boot en de fiets kunnen wij tot aan de drempel komen.
Het dagelijks leven op de boot zelf bestaat natuurlijk uit schrijven,eten, drinken, sex, slapen en de katten en af en toe een beetje in het zonnetje zitten met een koffie of een wijntje. Peter bakt brood, we staan elke keer in een Super-U of een Leclerc of een Carrefour te zoeken naar nòg betere vezelrijke smakelijke broodmixen. Af en toe gooien we er een Brochette doorheen, Peter heeft er nu een ei aan toegevoegd en het smaakt voortreffelijk met zelfgemaakte jam: we hebben nog 4 potten van thuis in de kist liggen. Ikzelf ben een ster in Tiramisu geworden. Recept van een Italiaanse ex-collega en mijn Tiramisu is een droomtoetje. Wel even opletten want er zijn 5 soorten lange vingers te krijgen en welke is nou de beste, de Tia Maria is trouwens nu wel op. De supermarkten puilen uit van het eten en de variatie. Ik heb me met open mond staan verbazen over de soorten cacao, ook witte!
We doen ongelofelijk zuinig met huishoudgeld, waarom zou je verspillen? We zijn maar met zijn tweeën en we koken bijna altijd zelf ; uit eten zijn we alleen maar met zoon Joran geweest of een keer als we doodmoe en hongerig waren na late aankomst in een haven. We zitten precies op budget, mogelijk willen we eronder zitten, we zijn er overheen gegaan door bezoek van Joran, maar ook door aanschaf van dingen, zoals nieuwe onbreekbare glazen- en wat zijn ze mooi- de accessoires voor de Cobb barbecue ( de Cobb is een cadeau van de NS collega’s van Peter) gastank, V-snaar,reparatie van de kachel 500 euro, de mixer om de tiramisu te bereiden, een nieuwe Fenderstep opstap aan boordkant- de oude was lek, de domino van Orange.... soms kan je dingen niet laten liggen. Peter vond een prachtige hengel (veel te laag geprijsd, heel gek) en die hebben we meteen gekocht want we gaan Dorades en Tonijn vangen. Ondertussen hebben we aan de kade een Heek gekocht, zo van de visser zelf, en wat een heerlijke vis was dat. Peter is een kei in de kop afhakken en fileren. Ik moet niet denken aan het “bloedbad”van de tonijn,maar eten moet je nou eenmaal.
De katten, de zorg en hun vriendschap geven een heleboel warmte. Het heeft nogal even geduurd voordat Odin was gewend. Leven op de boot en amper daarbuiten beperkt hun vrijheid. Maar vaak lijkt het of ze gewoon het liefst bij ons willen zijn, of dat nu in de kuip of de kajuit is. De kwestie rivaliteit, die thuis een grote rol speelde, is op de boot geen issue. Odin sproeit hier niet tegen de muur om zijn bezit af te bakenen. Het meegenomen neutraliserende schoonmaakmiddel Odor Guard is nog niet gebruikt. De boot is van ons allen. Af en toe liggen ze bij elkaar en liefkozen elkaar en af en toe rennen ze de kajuit als gekken door, meestal om 05.00 uur en schoppen herrie. Ook mauwen ze soms ’s ochtends vroeg en vragen wat aandacht. Het zijn net kindjes en opvallend is dat een keer troosten toch geen herhaling nodig heeft. De volgende nacht zijn ze gewoon stil. We geven nu een afgemeten hoeveelheid eten, want Freija wordt te dik, Dikkie Dik trouwens, ook in gedrag en vast ook in haar katengedachten. Ze kan met hele grote ogen komen kijken als we een toetje maken, want slagroom is zóó heerlijk. Het is mijn katje geworden, nieuwsgierig aagje, stout, soms speels of schuldig kijkend en bedelend om vergeving of aandacht. Nee is nee, dat begrijpt ze goed. De kattenbak met de nieuwe neutraliserende korrels staat onder de kaarttafel, dat betekent dat we wat scheef aan de computer zitten want je kan je benen niet recht kwijt, maar hij staat uit reuk en zicht. We scheppen hem 2 x per dag uit en gooien de drolletjes en klontjes plas natuurlijk overboord. Er ligt een matje in de slaapkamer net achter de drempel en er ligt een grote droogloopmat van thuis onder de trap en de haren blijven daar achter. (meeste haren zelfs van mij). Stofzuigen of even met een borsteltje de haren eraf schrobben, werkt fantastisch, daarna uitkloppen. Na een tocht op zee willen stof en wat haartjes zich aan deuren en trap vastplakken. Het kost weinig moeite om even met een doekje af te nemen. Ik heb Ajax doekjes of gele huishouddoeken en Blue Wonder, mijn favoriete - niet zo erg soppende - schoonmaakmiddel. Regels voor katten zijn; niet op de computer zitten (moeten ze nog leren) niet op het bed, je moet aangelijnd op het dek of in de kuip en als je de hele nacht mauwt krijg je geen aandacht. Freija speelt zich gek met het touwtje van Odin waardoor hij niet verder kan lopen en Freija heeft een plek onder de buiskap, ook Odin begint aan de andere kant van de buiskap te liggen en is minder bang van mensen en geluiden van de haven. Odin is elke keer weer bangig aan dek en vliegt de kajuit in, maar als wij hem dan opnieuw roepen komt hij meteen weer kijken alsof het pas de eerste keer die dag is dat hij naar buiten kan. Als een kattengeheugen inderdaad zo beperkt is dat ze geen herinneringen hebben, is dat de reden waarom hij de ervaring van 10 keer naar buiten gaan steeds als een eerste keer ervaart. Geweldig dus.
Regelmatig ruimen we op en alles heeft zijn plek vooral in de kastjes. We zitten behoorlijk ruim en vrij in de kuip, er staan geen dozen. We hebben nog genoeg ruimte in de kisten onder de bank en leggen daar de gebruikte (Pilot-)boeken. Kleding ligt in de kast en onder het bed. We hebben onder het bed 2 dekbedovertekken en lakens , meer niet, en natuurlijk de la met sokken en onderbroeken en de mand badkleding en de schoenen van Annelies. De jurken hangen in hoezen aan de slaapkamerwand , het (te grote) kostuum van Peter (en de cocktraildress van Annelies )hangt in de logeerkamer, maar Brian mag die mee terug nemen, want Peter is 9 kilo afgevallen en we kopen, indien nodig wel een charmant Frans kostuum met hoed, (dat staat hem vast erg goed).
In de logeerkamer staan alle medicijnen en liggen wat tassen voor boodschappen waaronder de geweldige Mobicool rugzak en ook de WC rollen waren daar opgestapeld, we zijn er eindelijk doorheen. Als er een logé komt, is de boel snel aan kant. Reservedekbed dun of dik is voorradig. De doos brokjes voor de katten gaat dan in onze slaapkamer en ’s nachts even om de hoek op de bank. Als Brian komt gaat het Kotterzeil aan boord. Nu ligt dat in een tas op het logeerbed.
We drinken de eerste kop koffie uit het Nespresso apparaat, er is hier veel koffie te krijgen in alle soorten, we zetten voor de verdere ochtend filterkoffie, ik drink bij het ontbijt thee en soms ’s middags ook net als thuis en we eten het vers gebakken brood met vleeswaren, een zachte Franse kaas of jam of hagelslag of soms eieren met bacon. Alles is te koop ook beschuit en knackebrot.Peter is verzot op de makreelsalades in saus in blik, ik heb nog nooit zoveel vis in blik gezien in allerlei melanges: knof, ui, tomaten, olijven en ook alle tonijn en sardines...
De snelkookpan geeft ons in 10 minuten zachte rode kool of rundvlees in een half uur, terwijl dat 3 uur zou moeten stoven. We hebben soms fruit aan boord: kersen, aarbeien, peer, ananas of meloen. Om fruitvliegjes te voorkomen kopen we vaak liever geen peer of perziken maar perziken wikkel ik in een tissue, dat helpt ook goed. Ik moet niet denken aan kakkerlakken op je boot als je zuidelijker gaat. Ik weet dat de mensen van de Blauwe Pinquin er alles aan hebben gedaan en wij zullen dat zeker ook doen: slippers voor buiten en slippers voor binnen. Maar soms kan je het niet voor zijn.
We willen niet zo ver gaan om voorraden sinaasappels aan boord te halen of uien te pellen. We kopen vitaminepillen als we een grote oversteek maken, dan heb je al dat gedoe niet. En we kopen bio-bananen want die zitten in bespoten plastic en blijven daardoor langer houdbaar!
Rode kool werkt goed, ik denk alle koolsoorten. We hebben nu blikvoorraden gevonden bij de supermarkt Leclerc met Paella (smaakt geweldig) , zuurkool met worst en gaan tzt natuurlijk mega vissen vangen, denken we.
De fietsen staan aan boord. We zijn toch wel voorzichtig met op de steiger plaatsen, want we zien veel mensen bewonderend kijken naar de fietsen, in de haven en in de stad, en we willen geen enkel risico lopen dat ze gestolen worden, ook al zijn we in het bezit van hele goede slotkettingen, zelfs met titanium slot. Als we gaan fietsen schuiven we de opgelade accu’s erin en fietsen 40 kilometer op zijn minst, afwisselend met of zonder electra.
En dan de rugpijn van Annelies. Het sluipt er gewoon opeens in. Ik doe mijn oefeningen momenteel trouw maar 1 verkeerde beweging en knak, er verschuift iets. Fietsen was pijnlijk, en de pijn is altijd wat uitputtend. Door de regen waren we genoodzaakt in de boot te blijven en dat bracht dan ook de rust voor de rug. Deze keer is het na 2 dagen Diclofenac slikken al snel beter geworden. Dan kunnen we weg uit L’Aberwrac’h. Hoe mooi het hier ook is, het is fijn om nu weer verder te gaan. We hebben de ge-updatete navionicskaart ontvangen dus we kunnen veilig varen. De wind staat vrijdag precies goed en we willen naar de zon.
