28 en 29 september, van Pylos naar Kiparissia en Katakolon, 26 + 25 mijl

Het lijkt de ballenbak wel op de Skadi 's ochtends om 06.30 uur. Nadat Annelies Freija eten gegeven heeft jaagt Freija Odin door de kajuit en deelt klappen uit wanneer hij eet of op de bak zit met zijn kop naar buiten toe, en daarna gaat Odin uit zijn dak met enkele haar-elastiekjes van Annelies, die op de vloer liggen en met kleed onderaan de trap of hij valt de krabpaal aan.

Om 08.00 uur maken we maar los want we zijn al vroeg wakker door die katten en waarom zouden we nog een uur "duimen zitten draaien?" De vaart is rustig en de zee is kalm. Het landschap is lieflijk, de heuvels in rijen, gelaagd met bomen en villa's. Kleine havens waar wij niet in kunnen, vakantie-oorden, stranden en in de verte hogere bergen.

We motoren ook nog 6 mijl met de Genua, maar dan wordt het ons toch te langzaam en helemaal op zeil zouden we er heeeeel lang over doen. We varen een ander jacht voorbij dat motorzeilt met Genua en Grootzeil. We zwaaien. Het lijkt ons een 'trekker" en het is vast ook op vaart naar Katakolon.

En dit is het jacht, zijn mensen en hun 10 jaar lange reis: https://randivag.se/

Sven en Lisa komen naast ons te liggen aan de kade. Het is een dag zonder wind totdat hij ineens met 20 knopen tegelijk opteekt en donkere wolken zich samenpakken in het oosten. Het zeewater begint hard tegen de kade te klotsen. Annelies begint vrij onopvallend de buiskap te sluiten en dingen op te ruimen, klaar om de eerste vlaag van een onweersstorm op te vangen of..een Bourrini. Dan gaan buurschepen ook een en ander in veiligheid brengen. Het wachten is op: regen, onweer of snoeiharde wind en een Bourrini komt altijd uit een andere richting. Er gebeurt nog niets...

Sven zegt:,, dit hebben wij nog nooit meegemaakt'.

Dat zegt dus iemand die de wereld is over gegaan 10 jaar lang. De wind drukt het schip van Sven en Lisa tegen de Skadi maar er hangen genoeg stootwillen tussen en Skadi ligt met 60 meter ketting muurvast. Later op de avond besluiten de buren een tweede anker uit te brengen waardoor de Randvag stevig vast ligt en niet meer tegen de kade aankomt. De wind is al geluwd en het klotsen van het water houdt laat in de avond op. De buien zijn hier niet gevallen, misschien 50 km. verderop? Windy geeft wind noch regen aan, tot in de wijde omstreken.

27 en 28 sept, Pylos en Kiparissia

27 september, een dag uit het leven in Pylos

De ervaring is dat het een zooitje was in de haven met schepen die 3 dubbel aan de lange pier lagen. En de kade binnen in de haven hadden we verwaarloosde schepen gezien en "blijvers" die allerlei doeken over de giek en voorhut hingen om zich te beschermen tegen de zon. We komen dat vaker tegen en het geeft ook de indruk dat mensen zich - soort van inbouwen, anti bezoek en eventuele bemoeials. nog steeds kom je die "trend" tegen hier en daar net als de rotzooi die men op de kade neerflikkert om vooral andere boten tegen te houden als men eens een dag uit varen is en de ligplaats onbezet is. In de zogenaamde marina Pylos is zelfs op een ligplek met vette letters "private" gekalkt aan de voorzijde van de pier. Wee je gebeente als je hem inneemt. Maar de marina is van NOBODY. En het stoort ons dat men pretensieus aanspraak maakt op een plaats. Ook de vissers. Maar dat laatste is een gewoonte die we al jaren doorzien. Jammer dat zeilers dat gedrag overnemen en er een evengrote pestzooi van maken.

Nu liggen er een aantal schepen met het achtersteven naar de kade en aan eigen mooringlijnen die men heeft laten plaatsen. Aan het begin van de haven is wat ruimte voor transit. Wij vonden met enige hulp van iemand die daar ligt een plek aan de kop van een ponton. Een goede plek. Er kwam niemand onrechtmatig liggeld eisen. De marina is 400 m. van de stad af, het mooie lommerrijke plein, de gezellige terrassen, en een paar goede winkels. De chandler is uiterst vreindelijk en behulpzaam en er word als je binnenkomt al een glas sinas in je handen gedrukt en een flesje olijfolie van eigen olijfgaard. Al liggen de prijzen misschien iets hoger hier, je gunt het hem zeer in deze harde tijden. Het geluk wil voor hem dat het Korinthe kanaal gesloten is en alle zeilers die naar en van de Egean op weg zijn, komen dus langs Pylos, en menigeen bezoekt zijn winkel. 

Aangezien we al eerder het kasteel hebben bewonderd net als het toen geopende museum laten we die bezienswaardigheid voor wat het is en relaxen op het terras van de patisserie onder het genot van een "black forest" taartpunt (in tweeën) en 's avonds bestellen we bij hun buurman een pitabroodje. Een der besten op onze reis.

Bij de apotheek halen we op hetzelfde recept dus voor de tweede maal de dozen medicijnen voor Annelies. In Nederland zou je hiervoor opnieuw naar de dokter moeten (afspraak en kosten) om opnieuw een recept te krijgen (ping kassa) om opnieuw naar de apotheek te moeten om het medicijn te krijgen (eigen risico). Jongens wat staat ons de medische zorg in Nederland toch tegen!

Er is ook hier geen enkele terughoudendheid of achterdocht en er wordt niet voor de zoveelste keer uitgelegd wat in de bijsluiter staat. We nemen het allemaal met een korrel zout en niet voor of na de maaltijd.

Het is nog zomer maar de avonden zijn koud (18 graden). Koud? We kijken naar het vervolg van onze reis, elke dag weer, want het weer verandert elke dag. En soms willen we gewoon toch een dag extra uittrekken voor een stad of eiland.

25 - 26 september, naar Porto Kayio en door naar Pylos, 22 + 55 mijl

,,Zullen we stoppen in Oytilo? ...Of we stoppen in Kayio aan zuidoostkant". Vanaf Oytilo is het minder mijlen naar Pylos...". ,,Maar in Oytilo is wel altijd swell... Maar dan kan je misschien een achteranker uitgooien...?" ,,Of we gaan aan het kleine piertje liggen aan de overkant?". ,,Mmmm misschien ook niet prettig... " ,,Wel een overweldigend landschap!" ,,Ja...maar liever stoppen in Kayio?" ,,Kunnen we niet door?" ,,Nee ik ga geen 80 mijlen varen, we zijn niet aan een race bezig". ,,Okee, Kayio is prima en erg mooi".

Zo gaan die gesprekken, dan ook met Windy erbij. En een kop koffie en dan maar kijken en berekenen wanneer we in Pylos moeten zijn want daar moeten we een dag teveel wind uitzitten.

Kayio een gelukkige haven.

Porto Kayio is de huidige naam van de zuidelijke natuurlijke haven van continentaal Griekenland. In Homerus wordt Porto Kayio "Psamatheus" genoemd en in de beschrijving van Pausanius en Stravon als de "oude, gelukkige haven van Psamathous". In het Oudgrieks betekent het: land met veel zand. De citable van Psamathoys ligt op de plek waar de begraafplaatsen van Sint-Vassilios liggen. Links in de golf van Porto Kagio worden ook het oude Neoria gevonden dat de scheepswerven van Psamathous waren.

De Skadi familie is al vroeg wakker; als je vroeg moet vertrekken heb je geen wekker nodig want de adrenaline stroomt al door de lichaam. Om 04.45 zegt Peter:,, laten we maar gaan. Licht aan, koffie! Navigatie aan, deklicht aan - ja mensen het is hier dan nog donker - katten in de manden check! En anker ophalen. Een kluit rode modder zit aan het anker en Annelies haalt onze twee boeitjes op ( de eerste kwam niet boven water bij het ankeren door een tekort lijntje). Het is een rommeltje met de lijn en de boeitjes en Annelies propt het in de ankerkluis maar we ordenen het later wel...Vaak doen we dat helemaal niet en zit de boel nog in de knoop net als je hem nodig hebt op de nieuwe ankerplaats.

De donkerblauwe nacht is vol sterren boven Kayio waar de heuveltoppen zwart tegen afsteken. We sluipen in stilte de baai uit. Skadi doorklieft het gladde water en nadert de uitgang van de baai. Het is een "duizend en 1 nacht"gevoel. Buiten in de Golf van Lakonia liggen de vissersschepen, hun lichten vormen een rij aan de horizon. We varen kaap Tenaron om. De zee is onrustig; er staat een vervelende swell en in de Golf van Messinia vervelende golven uit zuidwest. What is new? Ja al zijn de golven niet hoog, de zee is dermate van slag dat je je amper staande kunt houden. Men zegt wel eens dat je dan een hoop calorieën verbuikt want je lichaam corrigeert zich doorlopend. Nou, we gaan het zien op de weegschaal!

De stroom is een beetje tegen en de wind ook. Uit noord en wij varen naar noordwest. De zee zou 10 cm hoog zijn, wij schatten hem 50 met rollers van 70. We gaan wel 6 knopen op de motor. Geen wifi, we zien 1 motorjacht.

De zon komt op. Knalgeel achter de toppen van van kaap Tenaron. De bergen kleuren paars, de lucht wordt lila en blauw.

Peter werpt geen vislijn uit, want we kunnen eventuele grote vangst niet weg eten (wat een luxe probleem!) noch opslaan want de vriezer is vol.

We gaan 7 knopen varen wanneer Koroni in zicht is. We genieten samen volop van de ronding van Methoni en zijn grote fort. Dan komt de zee van twee kanten en is heel verward. De golven spoelen krachtig tegen het schip en daarna tegen de kust. Odin wordt misselijk en vlak daarna ook Annelies; nog sporadisch is zij niet zeeziek; het moment volgt dat je " de rit gaat uitzitten". De baai van Navarino is in zicht. Gelukkig! Het duurt nog een uur.

Peter heeft op facebook contact met iemand die met zijn schip in de onafgebouwde marina ligt en die zal ons helpen om een plek te vinden. We kiezen voor de marina omdat er een stevige noordenwind op komst is. Er is weinig ruimte maar we kunnen aan de kop van het ponton aanleggen, tot grote irritatie van een visser die blijkbaar nogal wat ruimte nodig heeft voor zijn aftanse ratelbootje.

De katten kunnen lekker lopen en na een uur is Freija al verdwenen. In de verte scharrelt ze bij het parkeerterrein, die kleine sodemieter. Voor de katten wordt het 3 dagen luxe, ook in de komende havens Kiparissia en Katakolon zijn veilige wandelkades.

We zijn de Peloponnesos om en weg uit de "winden" die ons belemmeren. Dichter bij de thuishaven, en nu kunnen we gas terugnemen al ziet Peter op de weersvoorspellingen dat ook hier licht vaartempo gehouden moet worden, willen we 16 oktober in Crotone zijn. We hebben die datum tot doel gesteld want de "hang naar thuis" speelt toch een grote rol. Maar of dat gaat lukken zien we de komende dagen wel.

24 september, Gythion en Byzantijns Geraki, het kleine Mystras

Twee dagen bewolking en wat regen koelen en spoelen de boot lekker af. Voeg een portie flinke noordoosten wind toe, en de schepen aan de vrije pier liggen te stuiteren. Peter hoort later dat men vanaf 03.00 uur hard bezig is geweest mer fenders op zijn plaats houden.

Wij zegenen onze plek. Ondertussen is het snelle jacht Astara binnen gelopen en de "brulaap" heeft geprobeerd daar ook geld af te troggelen. Maar de Astara ligt hier altijd, betaalt - nemen we aan - netjes het havengeld aan de gemeente en laat zich niet imponeren. De eigenaresse staat het geprek tussen de kapitein en de geld-aftroggelaar gade te slaan vanaf haar externe lounge en zegt:... ,,Nee". Wij herkennen haar van ons bezoek aan de stad in 2018 toen wij ook naast de Astara lagen. De bemanning is gewisseld.

Nu het rustiger weer is kunnen we de boot alleen laten en dus ook de katten. We huren een auto bij de tourist office onder het naambord Rozakis, aan de andere kant van de haven. Annelies heeft een kleine route met bezienswaardigheid uitgestippeld. Aangezien we hier nogal wat archeologische vindpllatsen en historische steden hebben bezocht blijft er in dit deel van de Peloponnesos niet heel veel nieuws over om te zien. Annelies "komt op de proppen" met: Geraki. De route erheen zal ongetwijfeld mooi zijn.

Vanaf Gythion rijden we in de oksel van de Golf van Lakonia naar de volgende kleine stad Skala. We scoren even een zak Kattengrit bij een klein dierenwinkeltje en rijden dan noordelijk.over de Skala-Leonidio Highway door landschappen met - olijfgaarden en citrusbomen. Geraki, gelegen aan de voet van de berg Parnon is het dorp met de hoogste olijfolieproductie in Lakonia.

Het bedrijf "DROUSIAS SA"

is een Societe Anonyme Commercial Industrial Company en is gevestigd in Geraki, Laconia , een bergdorp op 39 km ten zuidoosten van Sparta en staat bekend om de productie van rietolijven. Het is een familiebedrijf, opgericht in 2000. De liefde voor de Kalamon-olijf in combinatie met de ondernemersgeest van de oprichter, de heer Panagiotis Drousias, leidde tot het op de markt brengen van de Kalamon-olijf. Het bedrijf werd in december 2016 omgevormd van een individueel bedrijf tot een Societe Anonyme Commercial Industrial Company.

De vertrouwensrelaties ontwikkeld door het bedrijf "DROUSIAS SA" met de producenten in de 18 jaar van haar aanwezigheid op het gebied van olieproductie waren de sleutel voor de ontwikkeling van het bedrijf. De constante communicatie en ondersteuning op alle niveaus leidde tot harmonieuze samenwerkingen, die op hun beurt leiden tot de best mogelijke kwaliteit van het eindproduct.

Geraki

De regio Geraki , hoewel deze over het algemeen onbekend is, wordt gekenmerkt door de aanwezigheid van vele waardevolle en Byzantijnse monumenten. Tegenover het dorp Geraki, op de top van een heuvel, domineren nu de overblijfselen van een Byzantijnse kasteelstad.

Het beroemde kasteel werd gebouwd door de Frank Baron Guy de Nivele, die het gebied in 1209 had gekregen om het te beheren. Dit grote en uitgestrekte fort was een verbindingsstation tussen de kastelen van Mystras en Monemvasia . In 1262 kwam het in handen van de Byzantijnen, die de muren verder versterkten en in het kasteel vele kerken bouwden, zoals Agia Paraskevi en de Maagd Maria. De kerk van St. George, die zich ook in het kasteel bevindt, dateert uit de 11e eeuw.

De "Byzantijnse" Geraki, gebouwd in de zuidelijke uitlopers van Parnon, is een van de belangrijkste historische nederzettingen, met veel Byzantijnse kerken. Op dezelfde locatie werd het oude Geronthres en de latere Byzantijnse nederzetting Ierakion gebouwd . Veel stukken van de oude stad, evenals inscripties en stukken van oude tempels, werden in verschillende Byzantijnse kerken van de latere nederzetting geplaatst. Tijdens de Frankische overheersing verhuisde de nederzetting naar een positie waar nu de overblijfselen van de middeleeuwse kasteelstad domineren. Na de Turkse overheersing verhuisden de bewoners weer naar de huidige locatie van het dorp.

Terwijl ieders aandacht getrokken wordt door Mystras en Monemvasia ligt hier een Byzantijns juweel dat niet overgeslagen mag worden op je reis door de Peloponnesos. Indrukwekkkend mooi zijn de fresco's in de kerkjes. Geraki ademt Byzantijns verleden. Via de smalle trappen en steile paadjes tussen gebouwen en kapellen bereik je de ommuring van het Fort, althans de resten ervan. Niet zo groot als Mystras maar net zo interessant en ontzaglijk mooi. Boven op de heuvel en vanaf het fort heb je een overweldigend uitzicht over de Golf van Lakonia tot aan Elafonissos, naar het Taigetos gebergte met zijn enorme diepe kloven dat zich als een slang tussen Messinia en Lakonia uitstrekt en waar Mystras ligt, naar de bergen van parnon en zijn uitlopers waarachter aan de kust van de Egeische Zee, Monemvasia ligt.

Peter  heeft een ander weggetje naar huis in gedachte en Annelies gaat achterover zitten om het allemaal over zich heen te laten gaan. Het andere weggetje blijkt i.p.v. zuidelijk noordelijk te gaan richting Sparta, waardoor we later terug zijn op de boot dan gepland. Dan slaan we alsnog een zijweg naar Goritsa en Kefalas in om op de A39 uit te komen naar Gytheon. Om 15.30 openen we de  deurtjes van de Skadi en d ekatten die met de knuistjes onder de borst op de bank zitten te ontspannen kijken ons lief aan alsof ze willen zeggen: ben je er nu al? Maar "Joost" mag weten wat voor kattenkwaad ze uitgehaald hebben....In elk geval liggen bij eerste inspectie al de keukenhanddoeken alweer uit het kastje op de vloer.

FOTO"S volgen nog

Geraki en kasteel

22 september, naar Gythion, 32 mijl en er is nu een oplichter

Hij is jarig die Peter!

Uit west komt de harde wind de Golf van Lakonia binnen stormen en zeilers moeten goed in de gaten houden wanneer en waar en hoe hard en hoe vroeg ze moeten varen om de volgende bestemming te bereiken ofwel een schuilplek.

Om 05.00 uur vaart de Skadi weg van Neapolis, nog in het donker. Weldra komt het daglicht in paarsblauwe kleuren. Boven de oostelijke vinger van de Peloponnesos die wij verlaten hebben hangen donkere wolken die noordoostelijk zullen trekken en de zon stijgt er goudgeel achter omhoog. De zee is kalm en we zijn de winden voor. Na 5 uur varen komen we Gythion binnen.

De Oplichter

Een dag voordat we de haven van Gythion binnen willen varen belden we de Port Authority om te vragen of er plek zou zijn en die was er. Een mijl van tevoren hebben we opnieuw contact, op VHF12, om onze komst aan te kondigen. Als we de haven binnenkomen staat er een oude ongeschoren sjofele man te roepen aan het begin van de pier dat we aan die kant van de pier dicht bij de ferryterminal moeten aanleggen. En hij zegt dat de kade zelf alleen voor charters is. Omdat we zeker zijn van een plek in de haven, vorderen we langzaam naar het binnendok. Naar een plek waar we in 2018 waren geweest. De oude man wordt heel boos en schreeuwt naar ons en als we een ligplaats vinden roept hij weer maar nu dat deze ligplaatsen privé zijn. Hij is werkelijk nijdig want het lukt hem niet om ons op zijn aangewezen plek te krijgen buiten de douanehekken. We negeren hem onder zijn constante boze geschreeuw en Peter roept naar Annelies:,, gooi het anker maar uit!" (de koptelefoon is nu ook nog uit gegaan) we ankeren aan de achtersteven. De man gaat ons nu zelfs beledigen. Annelies gaat nog in gesprek vanwege de beschuldigingen. In plaats van verder te discussiëren met hem negeren we hem maar Annelies heeft de assertiviteit om zijn naam te vragen. En hij antwoordt "no name, no name!" en hij wordt echt pissig als ook Annelies zich omdraait en nog zegt:,, well Mr. no name..."  er aan toe denkend: je kan de pot op. (we kennen ook een mooi woord in het Engels maar we houden het hier netjes) Hij loopt schreeuwend weg. We horen hem nog in het dorp brullen.

Peter loopt naar het gemeentehuis om de kosten te betalen. Het gemeentehuis is namelijk verantwoordelijk voor de kade en ze bevestigden dat we op onze plek kunnen blijven. Aan het begin van de pier nog voor de douanehekken is het afmeren niet hun verantwoordelijkheid. We betalen slechts 21 euro voor een zeiljacht van 12 meter voor 3 dagen.

Als je naar Gythion komt negeer die man en kijk eerst in de haven zelf of er vrije plekken zijn. Luister niet naar hem. Als er geen plaats is in de haven, meer dan wel aan achter de douanecabine maar betaal de schreeuwende man niet. Want daar is het gratis aanleggen.
Aan de kade is gratis water beschikbaar aan de muur, je hebt een lange slang nodig. Een paar elektriciteitspalen. Een prachtige stad en landschap. Huur een auto bij Rozakis voor45 euro per dag.
N.B.: aan de kade liggen nu 7 schepen die in beslag zijn genomen door de douane (immigranten/drugs) en er is minder ruimte voor cruisers.

*Dit was tevens het bericht dat we zenden naar Captain's Mate forum van Cruising Association.

Woensdagmiddag breekt er om 12.00 uur (tot overmaat van ramp) ook nog brand uit in de omgeving van Avramianika in de gemeente Oost-Mani. Het vuur brandt in een ontoegankelijk gebied en 20 voertuigen, 36 voetgangers, zijn op de locatie actief, terwijl tot laat in de middag 3 helikopters en 6 vliegtuigen assisteren bij de brandbestrijding.

We zien de vliegtuigen cirkelen in de baai. Wat een stormachtige dag hebben we op een zorgeloze verjaardag. We zijn in leuk Gythion de Meltemiwinden ontvlucht. En we houden halt voor de noordwestelijke winden in de ionische Zee. Op dit moment zijn alleen Gythion en Kalamata de enige redelijke schuil-plaatsen. Redelijk want we krijgen om 14.00 uur een kleine portie uit het noordoosten Zie ook nog  https://www.windy.com/gusts

De zorgeloze verjaardag wordt afgesloten met een voortreffelijk etentje in restaurant Saga. Gevolgd door een ontbijtje aan zee; aan de Golf van Lakonia.

21 september, van Kiparissi oost Peloponnesos naar Neapolis

Het is de meest zuidelijk gelegen stad van de Peloponnesos. Neapolis werd pas in het midden van de 19e eeuw gesticht, nadat het land onafhankelijk was geworden van de Ottomaanse overheersing.

Ten zuiden van Neapolis ligt het eiland Kythira. Dit is het meest zuidelijke eiland van de Ionische eilandengroep. Dichtbij Neapoli ligt Elafonisos, een klein eilandje met een van de moosiste stranden van Griekenland. Je kunt met de boot van Neapoli naar het eiland Kythira en het nabijgelegen Elafonisos.

Je spreekt het uit als Napoli, de E ligt een beetje als een J op de tong. Lastig dat Grieks. Dat de S achteraan een klinker niet wordt uitgesproken, dat hebben we wel door.

Om 08.00 uur maken we los. Op de cat is zojuist "leven" gekomen, de gasten zitten aan een krantje of hun Tablet en kijken niet om. Goodbye, have a nice day, zegt niemand. De Iskra zwaait ons uit. Zij gaan in langzamer tempo. De zee is mooi. De golven uitgestorven. De prachtige ruige kust van Lakonia is mosgroen tegen een blauwgroene zee en een lichtblauwe hemel. Mens, wat genieten we altijd van de kleuren en...het vele licht.

We zijn nog nooit met zulk rustig weer kaap Maleas omgevaren. Er is geen gevaar voor knalharde windvlagen. Peter heeft de route vlak langs de kust uitgezet. Wow wat een enorme klif varen we om en om de hoek strekt de zuidzijde van Maleas zich uit gelijk 2 zuster-pyramides. Er lopen bergweggetjes langs Maleas en een ervan is een bekende trail maar wel voor extreem gevorderde lopers die zeker van hun balans zijn. Of Godvrezende monniken, want een kapelletje staat op een onmogelijke plek als bedevaartskruis en aan de zuidzijde van Maleas staat een witte kleine kerk tegen de rotswand, bereikbaar ook via een gedurfd pad. En je vraagt je af wie daar lopen zal en wat de ervaring je brengt...

Maar wíj zeilen! Ook geweldig.

De koffie staat op tafel en een salade wordt gemaakt. We varen de baai van Elafonisos in waar in de boog ook de stad Neapolis ligt, een plak witte huizen gekleefd tegen vlakten en hellingen. Vanaf de bergen erachter kunnen noordelijke winden vallen. We hebben op de heenweg hier geankerd maar dan lig je in de middag strak op de wind in het water, dat natuurlijk altijd prachtig turquoise blauw is, enigzins troebel.

Deze keer leggen we aan aan de pier, er ligt reeds een scheepje, een Russische zowaar, van een jong gezin. Het is even zoeken naar elektra want ook dát moeten ze aan de pier toch hebben. Immers: de Ferry stopt hier voor de nacht. Annelies loopt naar een hokje met een meneer erin, blijkbaar van de security, hij spreekt geen Engels maar begrijpt wat ze wil en hij loopt mee naar de Skadi. Daar is inmiddels al een wandelende inwoner van de stad aangekomen die Peter te woord staat. Peter meet de stroom aan de palen en op 1 ervan is stroom af te nemen. Hoera: nu meteen het snoer vastmaken.

We liggen binnen de hoek van de hammerhead waar ook de boot van de Coast Guard ligt en met de wind uit zuidoost liggen we beschut. In de nacht blijft het vast rustig. We doen een wandelingetje en verkennen het ietwat verdrietig aandoende Neapolis waar eenvoudige mensen wonen en waar Grieken goedkope vakanties houden en aan de boulevard uit eten gaan. Prijzen zijn zeer laag. De stad is uitgestorven en kaal.

We beleven nog een soort van spannend moment want er komt een motorjacht waar de kapitein zo netjes van is om langs de Port Authority te gaan om blijkbaar stroom te vragen en / of de kade te betalen. Op dit moment lopen wij toevallig langs het kantoor. Wij hebben ons stout voorgenomen niet te betalen want: als er nergens een bord staat dat je betalen moet waarom zou je er dan om vragen. Laat ze zelf maar komen om geld. Nu de beambte van de P.O. meegaat met de kapitein van de motorboot en hem uitlegt waar hij stroom kan vinden vragen wij ons af of hij ontdekt dat wij gewoon de stekker in een paal gestopt hebben en het niet melden. Uit de verte - want we staan aan de ballustrade van de boulevard - slaan wij het gade. Dan zien wij de beambte op zijn motor stappen en terug naar het bureau rijden. Nou, we gaan het zien of we iets burgerlijk ongehoorzaams doen. Bij terugkomst spreken we de kapitein aan. En hij zegt niet te hoeven betalen. Simpel dus. En we praten nog wat na over het weer (wat anders?), de uren van vertrek, de reisplanning, het doel en het land waar hij vandaan komt: Montenegro.....en krijgen een tip mee.

Het is veel te ongemakkelijk voor de katten om nog op de kade te lopen, er rijden soms snel auto's voorbij of scooters en ze moeten over de plank die op het dek steunt, naar de kant. Dat is vreemd en wiebelig en ze zijn zeer schichtig. We sluiten de deur en de dag, het was voor ons genoeg.

20 september, Ermioni naar Kiparissi 29 mijl, de ruige gekerfde kust

Op wederom een prachtige september zomerdag van 31 graden (!) varen we naar Ermioni. Vertrek: 08.00 uur, een schappelijke tijd. Er staat geen wind in de Argolische Golf die wij oversteken.

De katten zijn niet blij, zijn rusteloos en vragen op de verkeerde vaarmomenten om aandacht; en het is duidelijk dat ze een kade nodig hebben waar rust heerst. Misschien in Kiparissi? Dit pittoreske kleine oord is een parel die maar al te graag door zeilers bezocht wil worden. Er is aan de kade plaats voor 6 à 7 MONOHULLS ! Men wordt hier binnengehaald door een medewerker van het restaurant die per brommer naar beneden afdaalt, maar niet voor ons. Ook niet voor de Iskra die we onverwacht zien binnenkomen na hun rondje Kreta en Dodecanesen dit jaar.

Weerzien met Maria en Hans betekent verhalen uitwisselen en ze vertellen over de kade in Spetses waar het megadruk was en waar een catamaran zich tegen hen aan perste. Fenders zaten te strak en werden gewoon omhoog gedrukt. Dan heb je het nu net over de arrogante kwal van een schipper waar de Iskra mee te maken kreeg en wie komt daar aanvaren? Precies de chartercat "in persona". Nu komt de havenmeester wèl helpen aanleggen; duidelijk heeft de schipper een afspraak voor zijn gasten om in het restaurant te eten.

Tijdens het borreluurtje op de Iskra moet Peter zich even excuseren om de cat in de gaten te houden. Hij legt aan maar komt zo dicht tegen onze boot aan dat zijn stootwillen platgedrukt worden tussen zijn cat en ons schip. De schipper van de cat vindt het geen probleem maar Peter legt hem drie keer uit dat de cat te dicht bij skadi ligt:,, you are too close".

,,You should have more respect", zegt de veel jongere schipper en onder veel protest van deze schipper en zijn zeilmeisje brengen ze een spring aan en trekken de cat een halve meter weg bij skadi, achteraf gezien blijkt dat met de inkomende swell maar heel goed te zijn want het had zonder twijfel tot veel schade geleid aan beide schepen.

Terug aan boord van Iskra en het verhaal vertellend roept men in koor:,,Nee! Wat?" En de restaurantmedewerker die alles bekijkt en de schipper helpt lijkt hem te sussen.

Gadverdamme soms krijg je toch een vies smaakje van al die regelateurs die met elkaar een afspraakje hebben. Maakt ons niet uit maar wees dan toch een beetje beleefd tegen gewone vertrekkers.

We gaan natuurlijk gewoon door met de verhalen en het bier en in de avond neemt gelukkig het rollen van inlopende golven af. Uitzicht over de gehele baai is geweldig, precies zoals iedereen die hier geweest is ons al vertelde. Een plaats om langer in te verblijven. Je kunt ook nog ankeren verderop bij strand of bos.

De kwestie: terug de Peloponnesos om...

Stand van plannen op 19 september

Stap 1: Wat een gepuzzel, al eerder vatten we het plan op om Nafplion in de route op te nemen mede omdat we daar een tweedehands plotter willen halen bij zeilkennissen Francesco en Rob) en daarna besloten we in Ermioni (in elk geval een halte in de route) een auto te huren en naar Nafplion te rijden. Nafplion ook de moeite waard voor een dagje uit.

Vandaag besloten in Ermioni om naar Kiparissi te varen aan de kust van de Peloponnesos, verder zuidelijk lukt niet omdat daar de Meltemi de kust gaat beblazen. Noordelijk - Leonidio is leuk maar als we daar stoppen hebben we morgen 15 mijlextra te varen. De extra's zitten natuurlijk (!) niet in het niet ver willen varen maar in het uitgestippelde traject en het OP TIJD in dde volgende haven zijn. Sjonge jonge mensen wat is het een gewirwar. Aan beide zijden van de Pelopo komen te straffe winden opzetten (en golven) en dus gaan we ergens schuilen.

De wind zit altijd tegen, is er niet, is er teveel of te weinig. Ook nu.

Stap2: (is slechts een plan en kan morgen veranderen: naar Neapolis - en diesel tanken, wellicht losmaken en ankeren bij Elafonissos

Stap 3: Gythion - 2 dagen uitzitten. Is trouwens geen straf want erg leuk stadje en geweldige bergen.

Stap 4 Kayio met de wind mee en niet verder tegen de wind. En net eerder want wind tegen.

Stap 5 Kalamata. Oook niet verkeerd maar wel prijzig in september

Stap 6 Koroni of Methoni of Sapienza wachten op zuiden wind

Stap 7 Kipareissia

19 september, Ermioni 22 mijl en afscheid van een geliefde kust

Wind zou er zijn!

Tja...dan wordt het weer motoren. Maar dat is ook niet verkeerd en het verschaft de mogelijkheid veel details van de kust te zien. Zo valt ons een rotspartij op, enkele hele intieme ankerplaatsen aan die oostkust van Argolis provincie, en we spotten een veerpontje temidden van het riet welke je naar Hydra brengt in zeer korte tijd en afstand.

Spetses ligt er prachtig bij maar ook deze keer slaan we het over. We hebben onszelf al eerder beloofd deze wederom omgeving met een camper/rugzak te verkennen dus geen spijt. Later zullen we van de Iskra vernemen wat een chaos het op Spetses werd, ook nu dus nog na half september. Maak je borst maar nat.

In Ermioni aankomen is heerlijk en het is een van onze topplaatsen. Klein minpuntje: we hebben Costas aangekondigd dat we komen en we verwachten hem 's middags te zien. We moeten aan de oostkade liggen in wat swell, maar er wordt weinig wind verwacht en ach...het is maar voor 1 dag (en dat rijmt)

Naast ons komt een leuk stel uit de Oekraine. Later laten we ons visitekaartje achter op hun boot, we zijn benieuwd of we iets van hen zullen horen. Ze hebben een hondje en die bromt als hij onze katten bespeurt. Aan de andere kant liggen Nederlanders die een schip gehuurd hebben en een rondje Arglische Golf willen doen en ...misschien een stukje Pelop?

Een ijsje wordt gescoord. Meer zit er qua energie ook niet in bij Annelies en Peter vindt ijs eten een feest.

Costas is heel afstandelijk. Niet zo spontaan als andere keren. Hij laat Peter weten dat de dieselwagen nog komt maar we zitten voor niets te wachten tot ver in de avond. Costas rijdt nog voorbij maar kijkt niet. We bellen voor de diesel maar krijgen van de verkoper een vage indicatie wanneer hij er zal zijn. Vanavond niet, morgen voor tienen. Vergeet het maar.

Nieuw dieselplan: we hebben nog 80 liter, we kunnen nog een stukje varen. Nieuw reisplan: naar Kiparissi, dan Neapolis en diesel tanken. Dat laatste moet lukken, Peter vindt een telefoonnummer in de Navily app.

Mede doordat Costas - zwak uitgedrukt - niet enthousiast is ( het bezoek zich welkom laten voelen is zo belangrijk voor je zaken) vertrekken we al de volgende dag. En Emioni: we komen hier terug maar echt: als zeilboot was het waarschijnlijk de laatste keer. Veel herinneringen zijn gelukkig in ons geheugen geprint.

16 en 17 september, Panormos en Poros 34 + 38 mijl, (bewerkt 21/9)

We verlaten Evia. Het is motoren, saai maar mooi langs Evia. Een wild landschap, onbewoond, on-aangeraakt.

Panormos aan het vasteland van Attica is ons bekend, een goede stop vòòr de landpunt Sounion, waar de tempel bovenop staat. We ankeren in een vlek zand temidden van wier. Aan de kant staat een visser te roepen naar ons maar ja, we verstaan geen Grieks. ,,Wat wil die man? Is het hier verboden?" Het anker krabt en al krabbend varen we naar achteren dichter naar het strand toe. Een zwemmer ligt opeens naast de boot, maar we zijn nog niet eens in zwemmerszone en altijd vragen we ons af waarom ze zo enig blijven spartelen in het water en meekijken met het ge-anker; ,,Man maak dat je wegkomt bij een motorend schip!!!"

Opnieuw halen we het anker op en ankeren opnieuw. Hij zit na 2 keer ..krab krab... vast. Toch raar.. Peter duikt naar het anker, dat op 3,5 à 4 meter diepte ligt. ,,Ja, hij ligt , maar het anker zit ergens aan vast en ik kan niet zien waaraan dan...er groeit veel wier  en het anker ligt daar onder". Maar het zit. Er komt geen wind dus geen nood.

Achterover zittend ontdekken we een gele boei links tussen een paar kleine bootjes aan de kant, daar waar apartementen zijn en de sub-urb van Lavrion. En rechts ook. Een catamaran komt binnen en legt dicht bij het strand aan. Vorige keer dat we hier lagen zijn er boten weggestuurd. Daarom riep de Griek en daarom liggen er - wat onopvallend twee gele boeien.

Heerlijke plek en we genieten van de avond en de ochtend waarna we anker ophalen.

,,Hallo zeg", wat is hier aan de hand.,, Een oud vies lek boeitje komy naar boven. Verrek het zit aan een touw...en heleboel wier!" meldt Annelies door de koptefoon, ,, èn een anker!" Zegt ze verbaasd, ,,Aan een spinachtig ijzer". Ze kijkt achterom naar Peter. ,,Ik kom er aan', zegt hij en met een touw om dat anker en het laten zakken van  de onze, komt de zaak los. Met een pikhaak kan Annelies nog kluiten wier, aarde en plantwortel verijderen  maar de wortel is geen wortel:,,het is een touw!" En het zit vast aan iets zwaars op de bodem".

,,Een mes!' Haal een mes!". We hebben een flink mes hangen aan de muur naast de deurtjes en Peter komt ermee aanlopen. Maar het touw is reeds gebroken en de hele zooi ligt weer op de bodem. ,,Voor de volgende ankeraar, doei!" We varen weg naar Poros.Wat een zooi op de bodem.

Poros vaart wind oost

Een hele mooie overtocht die aanvangt op een gladde, niet te beschrijven kleur van zee en Peter gooit de hengel uit. En we hebben al snel beet. ,,Tonijn!" Yes,  makkelijk binnenhalen en Peter maakt er niet veel later sashimi van. We vinden het al gewoon.

De zee vertoont ribbels en vlekken en er kondigt zich wind aan. Dit is de Golf van Athene en we zien charters terugkeren naar huis. Wij gaan de andere kant op. ,,Jongens, werk ze!  Wij gaan nog effe een maand!"

4 Bft we hebben Genua nu uit. ,, Zal ik het Grootzeil toch aanslaan?" Met Grootzeil en Genua varen we verder en dan wordt het " a hell of a sail",  zoals het in boeken bescheven staat, op twee zeilen , 5 bft. en we gaan over de 8 knopen. 6 Bft. tellen we. Annelies zit al met de voeten tegen de tafel zich af te zetten en de arm om de lier. De knik is in de schoot en toch is het behoorlijk schuin. ,,Nog effe, denkt Annelies en ik moet aan een reddingsvest". De katten liggen strak in hun manden en de manden staan strak tussen de valstoppers en de buiskap zoals altijd. Even checken en ja, ze liggen ook schrap tegen het rieten vlechtwerk. Freija met 1 klauw vast in het hengsel van de mand, want je weeet maar nooit als Siamees op een zeilboot.

Achter Poros valt de wind compleet weg, een fenomeen op zich. In stilte gaan we de vaargeul in die Poros scheidt van Galatas aan het vasteland. Een panorama ontvouwt zich dan van aaneengeplakte witte huizen, kerkjes en schepen.,, Wellicht een der mooiste plaatsen in de Med en mooiste van onze reis.

We blijven een dag en dan naar Ermioni.

ankerbaai Panormos - op vaart naar Poros

Van Chalkida naar Karavos en Buffalo

Karavos / Aliveri tot ankerbaai ΜΠΟΥΦΑΛΟΥ ofwel Buffalo

Na een weldadige nacht slapen en ontwaken in stilte halen we om 07.00 uur reeds anker op. Omdat we verwachten dat het flink gaat poeieren bij Karavos willen we er voor die tijd al zijn. We hebben een prachtige tocht door de golf van Evia waarbij we af en aan zeilen en motoren op westenwinden tussen 4 bft en - hup - weer 1 - 2 Bft. Uiteindelijk motoren we 14 mijl, zeilen we 6 mijl en motorzeilen we 3 mijl, een leuke mix maar niet heftig. Winden uit de bergen en alles zeer vlagerig. Het verbaast ons niet.De volgende dagen zal het even schuilen worden in Karavos haven en dat is geen straf.

Ondanks de enorme cementfabriek en scheepsterminal (ruim buiten de golfbrekers) en de elektriciteitscentrale (binnen de oostelijke golfbreker) is het dorp zelf zeer aangenaam, traditioneel, met een goed beschermde ankerplaats en haven. Met de rug naar de centrale kan het dorp er zelfs heel aantrekkelijk uitzien. Voor de kleintjes is er een speeltuin, er is een pizzarestaurant en een aantal taverna's.

De haven van karavos is eigenlijk een vissershaventje maar door wat Grieks toerisme zijn er plezierbootjes bijgekomen en kleine zeilboten en er is plaats aan de kade voor grotere jachten. De kade is niet luxe maar voldoet en er zijn overal bankjes onder de hoge muur die aanstormende golven moeten tegenhouden bij meer dan 7 Bft. In het verlengde daarvan ligt een goed onderhouden strandje met Parasols en douches en een restaurant. Daar tegenover staat het OLNE gebouw.

We varen de beschermde vierkante haven binnen en we worden begroet door een Duits echtpaar, Erwin en Renate van jacht Kalimera die we op meer plaatsen rond Evia al eerder ontmoet hebben. Zij blijken vanuit Karystos ook om de oostkant van Evia te zijn gevaren maar direct naar Skyros en zo lagen ze in de route voor op ons. In de kademuur zitten wat roestige stalen uitsteeksels die een aardige buts in je boot kunnen maken. Aanleggen met Skadi gaat vanwege de toenemende vlagerige winden niet zonder een kras en stoot en er zitten nu een paar plekjes schade die Peter snel moet dichten of bijwerken.

Al is Karavos geen top locatie wij vinden het geweldig want op de brede kade kunnen de katten ongestoord scharrelen, dat geeft ons niet de zorg altijd alert te moeten zijn en op de uitkijk te staan waar ze heen lopen. Een eenvoudige typisch Griekse vakantiedorp met toch veel voorzieningen zoals een Lidl en Sklavenitis supermarkt op 20 min. loopafstand.

Karavos ligt aan de kust nabij het stadje Aliveri.

Aliveri is de op één na grootste stad op het eiland Euboea. In 1953 werd in Aliveri het eerste elektriciteitsplant van Griekenland gebouwd wat gebruik maakte van bruinkool en in 2007 werd de centrale omgebouwd naar olie. Onlangs brachten archeologische opgravingen in Karavos een van de oudste prehistorische dorpen in Griekenland uit het vroege Helladische tijdperk aan het licht, waaruit blijkt dat de kustnederzetting Karavos meer dan 5000 jaar ononderbroken bewoond is geweest en dat de bewoners er belangrijke handels- en culturele betrekkingen hadden ontwikkeld met Attica, het Griekse vasteland en de eilanden van de Egeïsche Zee en de Middellandse Zee, die reikten tot in Klein-Azië, Kreta, Cyprus en Zuid-Italië.

We moeten toch echt verder op transit

Zeer relaxt nemen we helaas afscheid van Karavos want de vele mijlen die we nog moeten gaan moeten wel in gunstig weer en de Meltemi woedt nog altijd in vlagen over de Cycladen en langs de zuidwetskust van de Peloponnesos De mogelijkheid blijft betsaan dat we ergens 10 dagen opgehouden worden en dan moeten we ofwel opgeschoten zijn of een goed beschermde haven hebben. Marina's zijn in dit gebied van de Egean niet te vinden. Het is alles kades en ankerplkekken.

12 september, Chalkida kade en wachten op de opening van de brug

Het wachten is op de brug die niet op zaterdag blijkt te draaien dus we vullen de dag met enkele aardige bezigheden. Het is erg druk op de kade, zo hebben we het eerder niet meegemaakt. Honderden mensen passeren de schepen, flanerend voor- of na de maaltijd, er start een wielerronde en het scheert tussen het publiek door. Er lopen blije gezinnen, weekendje- of weekje er op uit, en er verschijnen muziekmakers. Zaterdagavond staat er een duo te zingen en te spelen met een elektrische gitaar, melodieën van moderne songs maar dan op zijn Grieks, best leuk maar na 3 uur mogen ze ook best 100 meter verder gaan staan. En de volgende dag gaat er een eenzame gitarist zitten op het bankje vlak naast de boot. Dan ziet hij mij opeens in de kuip gaan zitten een meter van hem af. Hij verhuist toch maar naar een bankje verderop. En de bedelaar die daar ook een paar vierkante meter voor zichzelf heeft, niet ver van de maiskolvenverkoper en de muzikanten, kijkt voor het eerst die dag op. ,,Het zal toch niet waar zijn? Een gitarist in mijn wijk", en hij ziet meteen dat hijzelf de muntjes vandaag niet meer gaat verdienen. De gitarist moet er 9 uren voor zitten om opbrengst te hebben en zonder eten, en met het ene deuntje dat we om 23.00 uur zat zijn. Zijn Hindoestaanse contact komt 1 x langs en de gitarist belt 4 uur later iemand 1 x kort waarna hij verder speelt en zijn vrouw komt eind van de middag en vraagt het restaurant om een beker water.

Bedelaars zijn, volgens betrouwbare nieuwsbronnen, deel van een syndicaat. Deze organisaties vangen arme mensen uit naburige landen op en geven hen eten en onderdak en als tegenprstatie moeten de bedelaars net zo lang bedelen tot ze een bedrag bijeen vergaard hebben dat de organisatie opeist. Het vermoeden dat we hier te maken hebben met deze vorm van bedelen en gitaarspelen rijst wanneer Annelies de bedelaar en gitarist langdurig observeert. Natuurlijk passeert ons de gedachte om geld te geven, ook bij alle toeristen die flaneren en bij de inwoners van Chalkida - die het allen niet doen, maar reken eens uit voor jezelf: als we geld geven is de gitarist alleen maar eerder aan het bedrag dat hij moet afstaan. En eten geven: zijn baas nog zijn vrouw geeft hem eten...

Welke sluwe parktijken andere bedelaars soms toepassen om je telefoon te ontfutselen op bijv. een terras zijn op tripadvisor veel te lezen.

Omdat we ietsepietsie voorzichtig zijn, gaan we niet al te lang weg van de boot, alleen om een wandelingetje te maken naar Vourkari marina en de stad en dan ook nog drie geweldige taartjes te kopen bij de beste patisserie in de omgeving. Heus, dat moet je hier niet overslaan. Elke snijden we er 1 aan, want zó groot zijn ze: gedeeld door 2. Een morbide black forest, een lemon meringue en een ekmek ketaifi.

We worden om 00.30 uur opgeroepen om stand by te staan en we maken los zoals ook Jacobien en Hans en de zeiler daarachter. Na een kwartier mogen we door de brugopening en deze keer hebben we flink de stroming tegen: 2 knopen en de boot glijdt behoorlijk weg in de smalle brugopening. We varen de ankerplaats van Vourkari in waar op hun beurt boten liggen te wachten om door de opening te mogen varen naar noord Evia.

Er valt een berg van je af als je van een drukke (herrie)-kade in het duistere stilte glijdt en je anker uitgooit. Van de weeromstuit schenkt Annelies een stevige Ouzo in. Slapen? Nu nog niet en we genieten van de nacht totdat Annelies dubbel ziet en omvalt. Nu alleen nog uitslapen en dan naar de mooie stille plekjes van zuid Evia.

Het fenomeen van de kering van zeestroming in het Evripos kanaal

Het Evripos kanaal is 39 meter breed, 40 meter lang en 8,5 meter diep.
De loop van de stroming is volledig afhankelijk van de maan en is direct verbonden met de duur van elke maanmaand. De natuurlijke loop van de stroming naar één richting duurt zes (6) uur. Onmiddellijk daarna volgt een tijdspanne van ongeveer acht (8) minuten wanneer de wateren slapende blijven> (Dood tij)
Na de rustperiode van die acht minuten verandert de stroom van richting en beweegt ze precies in de tegenovergestelde richting gedurende nog eens zes (6) uur. Het water heeft een snelheid van 4-6 mijl per uur en wanneer de noordenwind de stroming versterkt kan het water met een snelheid van 9 mijl per uur door het kanaal stromen.
Dit eindeloze proces door de tijd heeft geen begin en einde.

11 september, van Amirou naar Chalkida, 30 mijl

desolate ankerbaaien zijn onvergetelijk. Helaas moeten we verder want we willen voor woensdag ten zuiden van Chalkida zijn om te schuilen in Aliverion. Voor de vele wind.

de Med: te veel, te weinig of geen wind. Of zoals onze Australische vriend in Preveza zegt: motoring between storms.

De tocht is kalm en mooi, maar ja we hadden best graag willen zeilen. We komen rond 15.00 uur aan in Chalkida waar jacht Pleyades al ligt en Jacbien en Hans pakken onze lijnen aan. We hebben besloten meteen met hen vanavond door de evripos brug te gaan. Jacobien komt echter met nieuwe gewonnen informatie: de brug draait vanavond niet. Wel morgen, en dat wordt zondag tarief, beetje jammer. Ach, Annelies verzucht:,,ik had het kunnen weten van de zaterdagen..."

maar we liggen hier okee en gezellig (of is het andersom?) en we drinken een aperitiefje op de Pleyades en halen een ijsje en de hele avond is er vertier naast de boot: een zanger en zangeres met goed gitaarspel, de blingblingspeelgoe verkoper staat er en de opa en dochter die geroosterde maiskolven verkopen - heel slim in het licht van de muziekband. Er wordt een hoop verkocht en er wordt ook goed geld gegoooid in de gitaarkoffer.

Morgenavond gaan we dus door de brug en we vertoeven in Evia's stad met allure.

10 september, van Orei naar Amirou, 35 mijl door het Stenon Oreion

Merde! 

Zoals te verwachten halen we het anker van de Fransman bijgenaamd 'le fou" op, we hebben niet de ketting maar zijn hele anker te pakken. ,,Let your chain go", roepen we herhaaldelijk, dat doet hij slechts in in stapjes van 20 cm. De snugger zit nog aan zijn ketting en hij wil geen ketting laten lopen en ook niet de hele snugger eraf halen om ketting te kùnnen laten lopen. Ook de andere Fransen roepen dat hij meer ketting moet geven wat hij dan uiteindelijk onder veel protest doet. We krijgen onze ketting met zijn anker er aan vast niet verder omhoog dan tot 4 meter onder het water oppervlak. Peter kan er met de snorkel net-aan bij om het touw er omheen te krijgen dat Annelies aantrekt of losser laat vanaf de kikker; na 5 of 6 pogingen is onze ketting los van zijn anker. Peter heeft in totaal 5 of 6 keer gedoken want hij moest adem happen. Was het dieper geweest dan had hij de duikspullen moeten pakken. Feit is dat de fransman zijn anker niet rechtuit voor zijn schip heeft uitgeworpen.

Glad blauw

Het is een prachtige dag. Rustig varen, weinig wind en op het laatst een piepklein beetje wind uit noordwest tot west en uit de verte komen ribbels water de ankerplaats in - niet 100% comfortabel dus maar het zal rustig worden. Het wordt dan ook een spiegel en het voelt hier - naast een houten steigertje van een paar vissers en schuil achter het eilandje ontzettend relaxt. Hadden we zorgen (pijn) dan valt dat nu gewoon van je af. We zitten in de wijdse stilte met aan het einde van de baai aan land de snelweg maar dat stoort niet. Een reiger zit op een paaltje. Een vissertje vaart uit. Een man met een tractor rijdt weg. Het restaurant met een strandje met 3 parasols lijkt gesloten. Het is dat er geen palmbomen staan want anders was het Caribean.

De zon streelt de huid weer en de lucht wordt blauw. Wolken in het zuidoosten trekken weg. September...zacht en warm...eindelijk.

9 september, change of plan alweer

Is er weer een Medicane op komst van west Italië zuidelijk trekkend naar de Ionian? 14 september?

Na een enorme hoeveelheid wind èn regen, temperatuur gezakt van 29 naar 19 graden breekt de bewolking eindelijk en zal het ongewijfeld beter bevaarbaar en bezeilbaar zijn aan de Sporaden en de oost en zuidkust van Evia. Nog steeds met 30 knope tot 35. Arme charteraars. We hebben er een hoop verzopen- en ellendig hun toevlucht zien nemen hier. Aangezien er over een paar dagen weer een wind-front komt en wij in Kymi weer een paar agen moeten schuilen voornamelijk om niet plat geblazen te worden in de straat van Andros, hebben we gekozen voor verleggen van de Evia-route.

Vanmorgen staat Jacobien bij de boot te praten en ze vertelt dat zij voor de westzijde gaan kiezen want ze hebben een afspraak in Porto Raft (kadaster mannetje komt het plaatje brandmerken) en ze kunnen niet riskeren dat ze lang in Kymi opgehouden worden. Okee, Annelies overlegt met Peter. ,,ik heb al dagen het gevoel dat we in Kymi langer opgehouden gaan worden door het weer dan nu voorspeld op Windy en kunnen wij dan ook niet langs de westkant Evia langs varen...?"

Het is een goed plan. Peter bekijkt meteen waar we dan moeten ankeren en dat zijn de baaien die wij kennen. Te beginnen bij Amirou - zo een oase van rust. En weer op anker, solitair in het (daar groene) water... Dus morgen losmaken na een heerlijke periode in orei waar we zoveel mensen hebben gesproken en vrienden gemaakt en gehouden: dit is de laatste keer met Alan en Maggie en dat vieren we met een borrel.

Gekke dingen ook meegemaakt hier zoals de situatie met de gebronsde narcist die tegenover onze boten (Skadi en Kallistos) elke namiddag zijn krachtoefeningen ging doen en sit-ups op de kademuur. Recht tegenover de neus van Maggie en Annelies, de aantrekkelijke 60+ blondines van beide schepen. Het werd dermate iritant zoals hij in het zicht wilde zijn en tussendeur liep te paraderen dat we hem weg wensten maar hoe? Het gewichtheffen met de prachtig gebruinde en gespierde rug naar ons toe deed hij met 2 zware keien die hij mogeljk ergens gevonden had. En op een mooie ochtend toen Peter en Annelies het strand bezochten flikkerde Peter de keien ver achter de kademuur tussen de rotsen. We hebben nooit gezien of hij ze zocht maar tijdens een vroeg koffiemoment in de kuip zag Annelies de macho zijn polsbanden omdoen en heen en weer lopen voor de deur maar stenen kon hij niet zien liggen. Hmmmm, vreemd... Je zag hem denken. Zijn eer hoog houdend liep hij strak gespierd en met rechte rug terug naar zijn schip. De stenen zijn onvindbaar tussen het havenhoofd. Alleen Peter kan ze vinden maar die heeft ze niet nodig om te imponeren!

7 september, Orei

Tis GVD gewoon winter, 22 graden...

voor het eerst in 3 maanden trekt Annelies sokken aan. Een teken van het naderende najaar...en dan komt opeens Peter voorbij stiefelen in joggingbroek en een vest. Ongekend, maar zo erg is het dus.

De wind  heeft ook in Orei gewoed maar veel minder dan we verwachten, 28 knopen ipv 32. Oostelijk en helemaal zuidelijk (Cycladen) van Evia is het bar. Ondertussen vaart het schip Luna van Skyros naar Kymi in een zee die wij vermijden. Maar....zegt Peter: had ik mannen aan boord dan zou ik misschien ook wel zijn gegaan - als het moest. https://www.windy.com/nl/-Windstoten

Vandaag en morgen regent het en tussendoor blijven vlagen wind staan, hier in de ochtend een 3-tje. Ja, Orei ligt in de luwte in het Stenon Oreion. Maar daarbuiten jongens is het nog steeds feest.

In de haven van Orei zijn charters en privéjachten hun heil komen zoeken waarbij men zó slecht lag aan de zuidelijke pier (ja dat weten we van de keer dat wij er zelf hebben gelegen) dat men er heen en weer danste en 1 schip is er uiteindelijk tussenuit gegaan. Een catamaran had zich ertussen geperst maar lag slecht en maakte los. En dan niet gesproken over de frustratie van de schepen die moesten opschuiven en fenders moesten proppen tussen hun boot en de nieuwkomer. Meteen komt een volgende Cat en pikt zijn nauwe plek in.

Na een nare nacht ankeren in swell (alle lichten aan: stoomlicht, ankerlicht en navigatielichten) vertrok hij in de woeste golven tegen de wind in naar de golf van Volos, in de verte aan de kust van de bergen zagen wij zijn zeil wapperen en er restte hem niets anders dan kruisen en dan kom je niet eens het Stenon uit. Peter zegt:,, ik zou keihard gemotord hebben om weg te komen uit dit kanaal.

En we vroegen ons af....waar moet je in Godsnaam heen, want Trikeri ligt vol en aan de pier van Volos wordt je hard tegen de kant gedrukt. Wij zeiden hier met zijn allen: die charteraars hebben hun buik vol gaan nooit meer naar zee.

En dan komt Armada Sail Flottielje. zwarte vlaggen als van piraten. Een florttielje! hoe verzin je zoiets. Bellen die niet eerst effe met de haven of er ruimte is?

Een charterboot drukte zich eind van de middag nog tussen de anderen waar 3 meter ruimte was en hij was immers 4 meter breed dus dat zou moeten lukken. Nou, hij ligt! Uit nood leggen opeens catmarans aan aan het onstabiele oude T-ponton waar normaal alleen inwoners een hengeltje uitgooien. Daar lig je tegen de steunpalen en heb je amper plaats voor fenders en die moet je ook verplaatsen met het rijzende en dalende water - er is hier 50 cm hoogteverschil.

De hele dag staan we op de uitkijk paraat voor de dreigende nieuwkomers die zich wellicht a-sociaal ergens tussen gaan drukken en we staan te wachten op de verschrikkelijke storm die niet komt. Alles vastgebonden en dingen verwijderd van het dek. Buiskap goed dichtgeritst en het wordt niet meer dan een 6 Bft. Maar we zien in de verte wel hoge golven onder een zwarte lucht: daar in de straat van Evia is het niet fijn.

Plan: afvoer water van 2e koelkast in orde maken.Huishoudelijke klusjes. Een reeks foto's met bondig verslag over inbouw en functioneren van de airco is tenslotte zoals belofd naar de Climate Factory verstuurd. Een nieuwsbrief is in elkaar gezet en komt er eindelijk aan. En een aantal keren op een dag ontmoeten we opeens leuke mensen en praten met ze over onze ervaringen en liefhebberijen. Op dit moment zijn dat Jacobien en Hans. Zij zullen ook om de oostkant van Evia gaan.

ICP en Kadaster

Jacobien en Hans gaan naar een haven waar de vertegenwoordiger van het Nederlands Kadaster komt om een brandmerk aan te brengen nu het ICP niet meer als officieel registratie document wordt erkend dat het een Nederlands schip is. Voorheen werd het ICP van het watersportverbond gebruikt maar dat wordt in landen rond de Med niet meer als officieel document erkend.

Vertrek: vrijdag of zaterdag en dan nemen we ook afscheid van Alan en Maggie. Of we hard doorvaren of toch een stop in de Cycladen maken is onzeker.

Orei

5 september

En we dachten dat we konden vertrekken....

Terwijl Peter en Alan een extra spring aanleggen voor de wind die morgenochtend komt, en voor gek verklaard worden door de Fransman ernaast, klinkt er gesnor uit een het laken waarin Odin zich blijkt te hebben opgerold. Stiekum in ons bed ver van alle evetuele drukte want mensen, vind hij, zijn altijd druk en irritant, ook wij soms.

Freija is hersteld van de blokkade in haar keel. Bij de laatste hoest en braakbeweging heeft ze het waarschijnlijk uit haar keelholte kunnen wegslikken. Wat een opluchting en ook voor ons want we zagen er tegenop om met haar naar Volos of Chalkis te rijden naar een kliniek. Freija is de oude weer en eet haar brokjes al mocht ze enkele dagen verwend zijn met paté en zacht voorgekkookt vlees uit een pakje. Zoiets als het luxe merk Sheba.

Annelies heeft moeten boeten voor de wandeling van 6 km door de velden van Orei en veel pijn gehad. We hebben berekend dat ze gelijkmatig hogere dosering moet hebben, in de avond en dan gaat haar pijnbestrijdingsspiegel in haar bloed een eind omhoog.

Vandaag maakt Peter jam van de 3 kg vijgen die we geplukt hebben op onze mooie wandeling langs olijfgaarden en vijgenbomen aan de weg, langs akkers waar tomaten, kool en courgettes worden verbouwd. Een dag eerder zijn we een andere richting uit gelopen, ontdekten een mooi appartementencomplex in luxe afzondering maar niet ver van zee en zagen we velden vol met ene vreemdsoortig welig groeiend groen plantje, geen onkruid maar Luzerne

Luzerne

• is inheems in Europa en wordt wereldwijd verbouwd als veevoer.
• De botanische naam van Luzerne-klaver is Medicago sativum, dit verwijst naar het land van herkomst: Medië in Klein-Azië.Het is een al sinds de oudheid gewaardeerd gewas met wortels die wel 2,5 m diep de grond in gaan, vandaar ‘sativum’.
• Deze culinair geroemde spruitgroente ‘Alfafa’ zijn de 72 uur jonge kiem-plantjes, uit de zaden van Medicago sativum!
• De zacht purper getinte bloempluimjes van Luzerne-klaver zijn overheerlijk bij zowel hartige als zoete gerechten, want ze smaken fris en een beetje zoet, met een knapperig mondgevoel.

!!! Bezoek je een culinair restaurant waar je een gerechtj met eetbare bloemetjes geserveerd krijgt dan zou het goed mogelijk kunnen zijn dat die bloemetjes uit Orei komen!

De bijen/honing

In Luzerne klaver zit bijzonder veel nektar waar bijen gek op zijn. Als de klaver vol in bloei staat halen de vliegbijen zoveel honing op dat de kasbijen het nauwelijks ingedikt en opgeborgen kunnen krijgen in de honingcellen. Vaak worden ook broedcellen gebruikt om de honing in op te slaan waardoor de koningin haar eitjes  niet meer kwijt kan. Het is voor de imker zaak om dit goed in de gaten te houden. Een oplossing kan zijn om extra honingkamers aan te brengen of een extra broedkamer zodat de koningin daar haar eieren kwijt kan. Een goed volk kan op deze manier 20 kilo honing per week ophalen en voor de imker betekent dat regelmatig volle honingkamers wisselen met lege en razendsnel de honing slingeren dus heel veel werk.