31 augustus, kom van de bank af: 15700 voetstappen

Het wemelt hier van de Caretta Caretta schildpadden. Ook in de haven zwemt een schildpad rond. We noemen haar Willemien want Willem zwemt in Mesolonghi. Het blaadje sla hoeft ze niet, ze heeft haar maag al vol van de vis die de vissers aan de kade van Argostoli in het water werpen en waar zij en haar hele Caretta familie op af komt. Een beetje een toeristisch hoogtepuntje elke ochtend. Er staan veel mensen op de kade om foto's te nemen. Je kunt ook een waterfiets huren of een bootje om een vaart te maken over het afgesloten deel van de inham (met openingen in de brug om verbinding te houden met de zee) om de schildpadden te spotten.

De dagen in Argostoli zijn gevlogen. We wilden hier 4 dagen blijven maar na 2 dagen is het wel weer genoeg. Beperkt tot wandelen hebben we de omgeving wel gezien. En anders wordt het autohuur. Deze keer trekken we daar geen geld voor uit.

Vandaag gaan we flink de benen strekken. Om het schiereilandje heen: langs Argostoli, door het dennenbos met zicht op aquamarijn water en daarbij passeren we het monument ter nagedachtenis aan de geëxecuteerde Italiaanse soldaten. Ben je geïnteresseerd in deze schokkende gebeurtenis, klik hier---> Traces of War

Wisten niet dat Captain Corellis Mandolin - de film met Nicolas Cage hier betrekking op heeft.

Het is slechts 30 graden. Maar het is middaguur en in de zon lopen is lichtelijk uitputtend. We zoeken schaduwplekken langs de weg onder dennen en enorme bougainville-bomen in bloei. Prachtig gezicht. Er staan op dit stuk kust mooie villa's. De asfaltweg slingert terug naar Argostoli. In dit mooie natuurschoon let je amper op het straatvuil dat je helaas toch gemiddeld elke 3 meter vindt. Schandelijk. Zoveel als er uit het autoraam geflikkerd wordt. En meegesleept de zee in met de regens. In Argostoli teruggekeerd nemen we een ijsje en een appelbroodje om op krachten te komen. Na een paar uur verlamd op de bank hangen - nu mag het weer- staat Peter op om de vervallen schepen eens te inspecteren. De boot voor ons is al van van alles beroofd. Alleen 1 beugel niet welke we zouden kunnen gebruiken om ons motortje te tillen. Peter stapt op het schip. Een slot zit er ook niet meer op de deur. Binnen liggen rattenkeutels en rotte eieren. En een mooie vergiet! De beugel is nu van ons. En heeft een tweede leven.

30 augustus, Argostoli een aardige stad met veel toeristen

Het geeft rust om terug te zijn in de Ionische Zee. We kunnen nu tijd uittrekken om gewoon ankerbaaitjes te bezoeken en als het moet, dan kunnen we in 24 uur terug in Crotone zijn vanaf hier. Het is ook een beetje wrang dat we sommige plaatsen niet hebben kunnen zien, onze aanvankelijk geplande route niet helemaal hebben kunnen of willen uitvoeren. Maar we hebben het geluk, namelijk tijd,  om dit alsnog een keer te kunnen doen. Ondertussen genieten we van een bekende omgeving. Terug in de Ionian moeten we voor de zoveelste keer zeggen dat het hier toch wel erg mooi is. En het water heel blauw.

In de middag trekt de noordwesten wind flink aan en we liggen aan lager wal maar we liggen goed met eigen stootwillen en druppels tussen Skadi en de kant. Een windje 4 Bft. doet zoveel slecht nog niet. De tweede dag wordt het 5 Bft., maar is ook niet verschrikkelijk en het duurt maar 3 uurtjes. In deze dagen maken we fotoalbums voor op de website, werken een en ander bij op de site en doen klusjes aan boord - de meeste hebben we geen zin in en doen we uiteindelijk ook niet. Zo simpel is het leven hier. We zitten, we kijken, we eten en drinken en slapen. Een zogenaamde havenmeester op een boot aan de kant doet ook niets anders. En dan loopt er nog een zonderling figuur die vissen kan prikken met een lange stok met een drietand. En die loopt af en toe een rondje, praat in zichzelf, doet verder niemand kwaad en we denken dat hij leeft op een oud wrak van een vrachtschip. Wat een leven. In feite verzuchten we allemaal dat we dat zo graag willen: nietsen in de zon, aan de rand van heel blauw water, voor de rest van je leven. Het enige dat je ervoor moet doen, of eigenlijk laten ....is de materie. Tja....

Grootste klus van de dag is de Plotter, die heeft het bijna begeven. Dus gymnast Peter gaat gevouwen onder de Plotter om hem los te schroeven. Een van de stekkertjes waarmee het beeldscherm aan het moederbord vastzit maakt slecht contact. Door de Plotter open te maken en het stekkertje los te halen en in te spuiten met electro-contactspray (leuk woord voor Scrabble) wordt weer goed contact gemaakt. Het zijn wel vervelende stekkertjes, eigenlijk alleen maar een plat kabeltje en lastig om terug op zijn plek te krijgen als je daarvoor het juiste gereedschap niet hebt. En dat hebben we natuurlijk niet. Maar het is toch gelukt. Applaus voor Peter.

29 augustus, een beetje Kerst, van Kefalonia Spartia naar Argostoli, 17 mijl

De conclusie van dit jaar: prachtig zeilweer, maar weinig perfect ankeren. Het is wederom een kort nachtje. Om 04.30 uur begint er geklots tegen de kiel, gaan we omhoog en omlaag en wiebelen. Wat is dat nou weer. Een blik door het raam bevestigt dat er lange lage swell binnenloopt in de baai. Eigenlijk helemaal niets bijzonders, amper zichtbaar zelfs. En toch kan dat zo oncomfortabel worden. En Peter slaapt. Odin springt zijn bed uit met een hoop geklaag van honger maar duidelijk ook ergernis. Annelies stoot Peter aan: wanneer is het tijd dat we vertrekken? We wachten het nog even af en dan besluiten we anker op te halen. Slapen doen we toch niet meer.

Het is een beetje Kerst. Lichtjes twinkelen overal tegen de bergen. Sterren stralen aan het hemelgewelf en tegen 06.30 gloort de horizon zachtrood en komt tegelijk de sikkel van de maan boven de bergen uit met de gehele bol licht-wit zichtbaar als een plaatje in een sprookjesboek. Zo mooi is het om 'snachts te varen. De zee is als een golvende wapperende zijden doek en dat veroorzaakt de swell. We zien in de verte de vele verlichte raampjes van de Musica. We komen dat cruiseschip overal en elk jaar een paar keer tegen. We varen in zonsopgang de baai van Agostoli in en gaan in de marina liggen die niet is afgemaakt. Geen water en electra maar dat hebben we zat.

We liggen dichtbij de Llano. En dat is reden voor een hapje en een drankje samen. De katten vinden het hier meteen geweldig. Ze kunnen op de betonnen steiger vrij lopen-geen last van verkeer of nieuwsgierige wandelaars/joggers. En genoeg interessante spullen om te beruiken, zoals oude lijnen van schepen die hier zijn gedumpt. Want ook dit wordt een kerkhof van achtergelaten boten. Er liggen er al een aantal sneu te vergaan om ons heen. Gerrit en Sophia van de Llano vertellen dat ze aan de kade bepaald niet prettig hebben gelegen: er is daar veel verkeer dat dubbel parkeert, veel wandelaars, veel herrie, en de Ferry die de hele dag af en aan gaat en komt geeft veel swell, vooral de bus-boat. Dus: de onafgebouwde marina is een heuse uitkomst. Bij onze autorit vorig jaar op Kefalonia hebben we vast gezeten in Argostolie en meteen al gezien dat het hier een gekkenhuis kan zijn, de andere kant van gezellig toerisme.

Argostoli is de levendige hoofdstad van het Griekse eiland Kefalonia. Deze stad ligt in het zuiden van het eiland, aan de baai van Argostoli. Er is een leuke winkelstraat, er zijn gezellige terrasjes en een mooie loopbrug naar de andere kant van de baai. Deze Drapanos-brug bij de ingang van de stad is negenhonderd meter lang en heeft, in tegenstelling tot de meeste gebouwen in Argostoli, de aardbevingen van 1953 doorstaan.

28 augustus, van Kyllini naar Ionisch eiland Kefalonia-ankerbaai Spartia, 30 mijl

Dit jaar 40% van de 1600 mijlen van dit jaar gezeild!

Temperatuur 29 graden ipv de verstikkende 33. Zeewater 30,5 graden. Volop zomer, maar het wordt vochtiger. De zon komt pas om 07.00 uur op en je speurt soms de herfst. Die zal zeker ineens voor de deur staan.

Vroeg in de ochtend horen we water kabbelen tegen de kade en we blijken oostenwind te hebben, het zeewater wordt opgestuwd, de haven in en we liggen dus aan lager wal. We besluiten niet langer te talmen en te vertrekken. We maken twee "druppels vast aan de bakboord preekstoel. Een lange lijn naar de kant vanaf de voorkikker. Daarna zet Peter de boot in zijn vooruit, stuurt naar bakboord en zo gaat de Skadi met zijn achterkant van de kade af totdat we bijna dwars op de kade staan. Annelies maakt de voorlijn los. We varen schuin achteruit de haven uit. Buiten de haven zetten we de Genua en 1 mijl daarna het grootzeil. Dat hadden we beter in de haven kunnen doen want de golven botserig van schuin achter en we kunnen onszelf niet goed in evenwicht houden. De katten wel want die liggen al in hun manden onder de buiskap. Met een wat lastig zeetje varen we naar Kefalonia. We zien Zakynthos en Kefalonia voor ons in de verte liggen. De zee wordt rustig en we zeilen wederom 7 knopen.

Ca. 5 mijl voor de ankerbaai valt de wind weg. We rollen de Genua weg, starten de motor en nog geen 5 minuten later komt de wind uit zuidwest. We halen grootzeil ook weg, mede doordat we een ander patroon zien in het zeewater en dat duidt op valwinden. Niet vreemd aan deze kust aan de voet van gebergten. We bevinden ons ondertussen in de Golf van Lourdha en we varen naar de noordwestkust ankerplaats Spartia, gelegen aan beeldschone witgele krijt-rotsen onder de ruige bergen van Ainos. We ankeren in 5 meter in zand. Eerste keer houdt het anker niet, tweede keer wel. We gooien 50 meter ketting uit om veilig te liggen wanneer de valwind komt uit noord. Vandaag 6 mijl gemotord, 24 mijl gezeild een cadeautje alweer. We genieten van de stilte, en het prachtige uitzicht. We zwemmen en Peter checkt het anker en vooral de hoeveelheid ketting die ons op zijn plaats moet houden bij flinke wind. Uiteindelijk komt er geen harde wind en het is dan ook flink genieten om te zwemmen in stil turquoise water.

Nationaal Park Ainos op Kefalonia in Griekenland is opgericht in 1962, de totale oppervlakte van het nationale park is 28,62 vierkante kilometer. Het groene en rotsachtige natuurgebied ligt in de omgeving van Sami en op circa 30 kilometer van Argostoli. Het nationale park bestaat vooral uit de berg Ainos en de berg Roudi. De berg Ainos is zonder meer de bekendste en de hoogste berg van Kefalonia en van de omliggende Ionische eilanden. Mount Ainos, ook wel geschreven als Aenos, heeft als bijnaam Mount Nero, de Venetianen noemden de berg zwart vanwege de vele donkere dennen. Op Kefalonia noemen lokale inwoners de berg ook wel: Megalo Vouno oftewel de grote berg. De Ainos berg heeft een hoogte van 1.628 meter, de hoogste top van de berg heet Megalos Soros.

Kefalonia

ook gespeld als Kephallinia, Cefalonia, Cephalonia, Kephalonia en Kefallinia is het grootste van de Ionische eilanden. Voor een geschiedenis van het eiland, klik op Geschiedenis van Kefalonia. Liggend acht mijl ten N van Zakynthos en zes mijl ten Z van Lefkas, wordt het gescheiden van het kleinere eiland Ithaca aan de E-zijde door een smal kanaal. Binnen een totale oppervlakte van 688 vierkante km omvat het verschillende bergketens, waarvan de hoogste, Mount Enos, 1.626 meter boven zeeniveau ligt. Een prachtig eiland, Kefalonia heeft een aantal mooie stranden rond de kust, waaronder het spectaculaire strand Myrtos aan de kust van NW. In het binnenland zijn veel van de hellingen bedekt met wijngaarden die de witte en rode wijnen van Robola produceren waarvoor het eiland bekend staat. Kefalonia heeft een bloeiende toeristenhandel, meer recent gestimuleerd door het succes van de roman Captain Corelli's Mandolin van Louis de Bernieres, die gebaseerd is op het bloedbad van 3.000 Italiaanse troepen door nazi-troepen op het eiland in 1943. In 1953 werd het eiland getroffen door een grote aardbeving die de meeste van zijn steden en dorpen verwoestte, en het bewijs van de vernietiging is nog steeds te zien in veel delen van het eiland. (wikipedia)

27 augustus, Kyllini - tussen straatkatten en zeenaalden

Temperatuur 32 graden.In de verte hangen al 24 uur zware wolken en we krijgen bericht van onze campervrienden dat het aan noordkantvan  de Golf van Patras slecht weer is geweest met storm. En dat ze dus ook niet hebben geslapen. Mede door de vele zwerfhonden en zigeuners.

We blijven nog een dag in Kyllini. Klusjes: fotoalbums maken van jaar 2017 en 2018, voor op de site. Skadi afspuiten: modderbad. Electra en water zijn hier gratis. De katten vinden het hier vreemd en zijn schuchter om op de kant te gaan. We zitten met zijn allen bij de airco 's middags. We proberen nog een auto te huren om het Middeleeuwse Chlemoutsi kasteel te bezichtigen en een rit te maken naar de Kotychi Lagunes, maar moeten daar 57,= euro voor betalen en dat "gaan we dus niet doen". Kyllini is een doorgangs-oord. De ferry brengt vracht en mensen en er is weinig te beleven. Wel een redelijk mooi stand met heel veel zeewier. Niet zeer toeristisch, echt voor de lokale Grieken.

Het went snel hier aan de kade, de vissers zien ons onze dingen doen en de was. We nemen pauzes met een kopje koffie en zien zeenaalden om de boot heen zwemmen. En ze zijn verdraaid nieuwsgierig, maar vangen kan je ze niet. De straatkatten zijn door de stad naar eten aan het speuren en een straathons stelt zich bij Skadi op maar krijgt van ons niets. Omdat er twijfel bestaat of hij aan boord wil, sluiten we het zij-hekje. Freija vindt het op de kade te heet. Ook wantrouwt ze deze rommelige omgeving. De katten zijn heel alert en gaan niet gauw van de boot.

De meneer die ons heeft helpen aanleggen heeft een restaurant genaamd Sea Garden en we genieten daar van perfect bereide Octopus. We gaan weinig uit eten op onze reis maar dit is een traktatie. We krijgen voor maar 35, = euro : en schotel lamsvlees, een schotel Octopus, een schotel gefrituurde courgette, brood, gebakken Griekse kaas, een wijntje en een biertje en een fles water. Je gelooft het niet hè?

Kyllini in Elia

Elia is één van de zeven departementen van de Peloponnesos. Het is gelegen in het noordwestelijke deel van de Peloponnesos en het grenst in het noorden met de prefectuur Achaia, in het oosten van de prefectuur Arkadia, in het zuiden met Messinia. In het westen grenst het aan de Ionische Zee. De grond van de prefectuur is in principe zeer vlak met name het westelijk deel, hier zijn ook veel akkers die intensief bewerkt worden. De vlakte van Elia is de grootste op de Peloponnesos.

26 augustus, nachtje doorhalen aan de kade en zeilen naar Kyllini

Af en toe komt er een mollige opa op zijn brommer voorbij, rond het pleintje aan het eind van de pier en terug. Wij snappen niet wat daar nou aan is maar ja, op Scheveningen doen we immers ook een havenhoofdrondje, lopend of op de fiets. Altijd verwachtingsvol of je een schip ziet of een visser die iets vangt. Zo ook hier. Maar dat is het dan, deze avond en we kijken uit naar een goede nachtrust.

Tanden poetsen, de kooi in en de katten op hun eigen slaapplek: Odin naast Peter in zijn vachten mandje en Freija op de bank in haar doos en later gaat ze altijd in haar eigen schapenvacht mandje net om de hoek van onze slaapkamer en dus uit de tocht of wind die door het dakluik boven ons hoofd naar binnen komt.

En dan breekt een soort van langdurige hel los om 03.30 uur. Ergens in je onderbewustzijn hoor je een knetterende brommer en bij 3 x ben je wakker. En dan ook klaar wakker. Want het roept waakzaamheid op, je weet nog niet wat of wie het is en of er daadwerkelijk onraad is. Tussen 03.30 en 05.00 uur is het een gekkenhuis op de pier met mannen in auto's die naar het eind scheuren en terug, elkaar ontmoeten op de punt van de pier en vlakbij ons, waar ook zo een uitkijk-rotonde staat. Auto's houden stil naast elkaar, vlak bij de boot en keren om. Mannen zitten op de bankjes, staan naast hun portier en het begint Annelies te dagen dat er "gehandeld" wordt. En...Peter slaapt.

Er uit. Dorst. Er in. Het blijft herrie buiten. Er uit. Beschuitje. Water drinken, Naar de WC. Er in. Draaien in bed. Ongerust. E-reader zoeken, nergens te vinden in de nacht. Freija kijkt en snapt het nachtelijk wandelen van Annelies niet zo maar afijn, mensen zijn nou eenmaal raar. En...Peter slaapt. Tegen 05.30 komen er twee mannen op het bankje op de pier zitten praten en schreeuwen. Een van de twee is ergens gefrustreerd over en de ander stelt hem gerust. Slechte nacht met je vriendin of zo?

Peter wordt wakker.,,Jezus wat is dat!" En we slapen allebei niet meer. De discussie op de pier duurt tot 07.00 uur. Goedemorgen. Er iets van zeggen is altijd lastig. Want als de man drank op heeft kan hij zomaar je boot met deuken schoppen. Hij klinkt behoorlijk agressief over wat hem dwars zit. Ze taaien uiteindelijk af en wij slapen toch nog even in om 07.30. Annelies heeft er maar 4 uurtjes slaap opzitten en de optelsom van te weinig slaap begint haar te nekken. Vanavond maar vroeg naar bed.

We gaan op pad naar de Port Authority om te betalen voor deze nacht en het kost 7,- een lachertje, terwijl de marinero's van YCZ tussen 20 en 30 euro vragen. Het is heet, al 32 graden, en de wandeling is voor slaapgestoorden heel vermoeiend. Fijn varen brengt vast wat afkoeling. We maken los om 11.00 uur.

We hijsen buiten de haven van Zakinthos stad de zeilen en zetten koers naar Kyllini. Het wordt een ongelofelijk mooie zeiltocht met wind 3-4 Bft en de Skadi laat zich weer van de beste kant zien met halve wind, we varen 7,5 knopen. Vlak voor de haven van kyllini laten we de zeilen zakken. Bij anker uitgooien om aan de pier aan te leggen, hapert het anker- ophalen lukt wel maar uitgooien lukt niet. Ergens een contactje niet goed. Geen moment om na te kijken wat het is en we besluiten aan de visserskade te gaan liggen, langszij. Het is wat gemorrel met de lijnen en de autobanden die aan de kade hangen en de openingen in de visserskade waar betonnen trappen zijn gemaakt. Maar we liggen goed en met de hulp van een Griekse meneer schuiven we nog wat de hoek in.Er kan namelijk een grote visserstrawler terugkomen van visvangst en dan moet er ruimte voor hem zijn, zegt de meneer. De trawler komt de volgende dag inderdaag terug van zijn expeditie.

Het is hier stil! We liggen naast rommel en visnetten en boeitjes maar het is stil! Straatkatjes die schuilen onder de visnetten komen in de loop van de avond tevoorschijn. Onze katten zitten op het dek en zijn hoogst nieuwsgierig. Onze katten hebben geleerd dat ze straatpoezen alleen moeten laten en dat doen ze ook. Odin en Freija laten hen ongemoeid. Ze amuseren zich met alles wat zich voor hun neus afspeelt: een katten gezin met 3 kleintjes (rode poesjes om te knuffelen) en nog een paar ouders en buurkatten , in totaal 7. Italianen van een schip dat later toch op de trawlerplek is komen liggen, gooien stukken vlees en de katten zitten daar gebeiteld. Prima voor ons, ze komen vast niet op onze boot. Uit voorzorg leggen wij alle spullen die naar Odin en Freija kunnen ruiken binnen wanneer we gaan slapen. Een klein rood en heel nieuwsgierig poesje staat tegen de boot op en wil over het net en de railing kruipen maar dat is een te groot project voor zo'n ukkie. Tamelijk dicht bij Odin en Freija staat het poesje met hele grote ogen naar ons en onze katten te kijken. In vergelijking zijn onze katten reuzen, van een heel ander kaliber. Na al dit avontuurlijke schouwspel hebben de katten alweer slaap en nestelen zich op hun bedjes en wij ook. We gaan een partij flink slapen.

25 augustus, van Ormos Kerí-Zakynthos naar Zakynthos stad

Nachttemperatuur 27 graden. Nog steeds geen muggen. Beetje benauwd. Luik open - een imitatie windscoop (overhemd van Peter) hangt in het kozijn zodat we een briesje krijgen over lijf en leden. Het briesje zijn vlagen, je waait letterlijk uit je hemd. Vandaar dat we de echte windscoop maar niet geplaatsr hebben...Horretje beetje dicht zodat het gat kleiner wordt en dat helpt niet echt, en als het wel helpt valt onze geimproviseerde inside-windscoop op ons hoofd. Katten zoeken dekking want, oh wee, wind in de kajuit. Afnemende wind zou het worden, maar de hele nacht blijft er een 4Bft uit noord noordoost staan. Het zeewater is "druk" en de boot giert. In de nacht zijn er nog geluiden van iets dat in de mast rammelt en we hebben geen idee wat dat kan zijn.

Annelies, kort geslapen door vroeg gemauw van Odin, gaat er om 07.00 uur uit. Mooiste moment van de dag alhoewel ze behoorlijk duf is en slechts met kleine oogjes naar de zonsopgang kan kijken. Een gouden bol komt op, uit Ionische zee tussen Zakynthos en het vasteland. Een blik op de zee vertelt genoeg: hier moet je niet willen blijven en de wind zou in de ochtend afnemen maar lijkt juist sterker te worden. Ze schudt Peter wakker:,,ik vind dat we moeten gaan. Kijk jij ook maar eens hoe het eruit ziet". Peter vindt het ook helemaal niks hier, zijn intuitie zegt dat het alleen maar vervelender wordt. We gaan. Naar Killini aan het vasteland is misschien tegen de wind in, later op de dag; laten we naar Zakynthos stad gaan. We hadden hier twee to do plannen: naar de schildpaddenstranden varen of naar het rotseiland met wit zand, maar het is niet leuk om te bevaren vandaag op een hobbelzeetje.

De tocht om Zakynthos heen is altijd mooi. We motorzeilen 7 mijl. Dan 8 mijl op de motor. Binnenkomst in de baai van Zante is altijd geweldig, het water is heel blauw, de stad ligt er prachtig aan gelegen, de grote Ferry's en de zeilbootmasten geven het toch een bepaald cachet.

Peter suggereert aan het zuidelijke deel van de kade aan te meren. Daar is geen electra en water, maar dat hebben we ook niet nodig. Het ziet er schoon en stil uit. De Marinero's van Yachting Club Zakynthos komen aanlopen. Van vorig jaar weten we dat velen zich besodemieterd voelen door deze zogenaamde havenmeesters. Maar het zit werkelijk zo:

Zij hebben een eigen service dienst en een licentie van de Port Authority om als tussenpersoon te fungeren. Ze vragen dus hogere tarieven. Wij weten dat. Grappig is nu wel dat Andreas Peter herkent en hij vraagt: ,, you were here last year? I recognize you! Do you go to pay yourself again?" Ja Peter gaat vanavond zelf betalen bij de Port Authority. En dat is natuurlijk goedkoper. YCZ marinero Andreas geeft zijn kaartje en zegt: ,,heb je ergens vragen over bel me dan maar". Gewoon heel erg vriendelijk, helemaal niet opdringerig.

De dag is rustig, het is 32 graden maar het wordt in de kuip 35 graden. De boot ligt onder zonneschermen en we spelen met ventilatie. Vanaf 15.00 uur moet de airco aan met de generator, zo heet wordt het overal. In deze maand gaat de zon al schuiner staan en blijft lang op de boot branden. We kunnen de boot pas weer "afpellen" na zonsondergang  om 20.30 uur, met wat geluk heb je een hoge berg in de buurt en zakt de zon daarachter weg. De katten hebben ook totaal geen behoefte om naar buiten te gaan. Op de kade is geen schaduwplek voor Freija zoals de bekende meterkasten. Er rijden brommers dus het is uitkijken. We eten vroeg en gaan tegen zonsondergang even de stad in, een ommetje maken en 5000 voetstappen, hard nodig. Gewoon lekker mensen kijken en winkels en we vinden het tamelijk stil overal. Waarschijnlijk vanwege het feest van Zakynthos' Patroonheilige deze dagen. Ook waar wij met Skadi liggen blijft het tamelijk stil, de meeste mensen lopen langs de westkant van deze pier en laten dit stuk nogal ongemoeid, denken wij.....en gaan gerust slapen.....

24 augustus, van Katakolon naar Zakynthos (Zante), 25 mijl

Temperatuur 35 graden, zeewater 30 graden. Wind noordwest 3-4 Bft, even 5 Bft. Snelheid op zeil: 7,2 knopen.

Zoals te lezen in ons blog van gisteren vertrekken wij samen met 2 andere schepen uit Katakolon. De zee is stil, we verwachten weinig wind, misschien eventjes 20 knopen halverwege. We proberen te zeilen. Dan weer zeiltje eraf. Grootzeil blijft staan. Windje 4 Bft. Zeiltje erbij en poef de wind trekt aan maar de golven zijn "niet leuk" van opzij. De katten moeten wennen. Odin weet niet waar hij wil zitten, naar binnen, naar buiten, loopt rond. En dat wil je nou juist niet hebben als de boot "een beetje" tekeer gaat. Hop de potjes crème vallen van de kaptafel en slingeren tegen de slaapkamerdeur. Glazen potje - niet kapot-deksel wel. Odin zit op de bak en zit schommelend een drolletje te fabriceren waarbij hij zijn evenwicht zowat verliest (en katten hebben een echt goed evenwicht) en de helft van de drolletjes liggen op de mat. Hij sprint weer in de kuip, wil in de mand van Freija, dat kan niet, dan ernaast. En Annelies die altijd het beste wil voor hem komt aandragen met een deken of een kussen. Niks is goed. Ondertussen heeft hij overgegeven op een kussentje onder de buiskap en later blijkt ook dat er klodders in zijn mand liggen en daarom wil hij dus niet in zijn mand. Na wat aaien en geruststellen en en nog eens heen en weer lopen op de schommelende boot in snel varen springt hij in de mand waar Peter een schoon dekentje in heeft gelegd. Poeh!

Kattenzorg, vervelende golven, plakkerigheid, spullen niet opgeborgen en die vallen om, ja....dit is even wat minder. En Annelies krijgt een dip moment. Pakt zich weer op en ziet uit naar Zakynthos. Peter stuurt. De zeilen staan, we varen prachtig wanneer de golven minder worden. De baai Ormos Kerí in. Even een akkefietje met een motorjacht dat van rechts komt. Gaat hij ons voorrang geven? Peter zegt:,, ik vaar gewoon door! ,,Maar wat doe je dan op het laatst?" vraagt Annelies...,,dan wijk ik vlak voor hem uit en dan scheldt ik hem verrot!" Motorboten zouden net als auto's soms een richtingaanwijzer moeten hebben: hij slaat rechtsaf ook naar Ormos Kerí. We moeten onze talenten weer aanspreken in het vinden van de juiste ankerplek: daarginds staan teveel golven, daar rechts lijkt het beter maar is onbekend. Iedereen ankert links, maar ons lijkt het niets...We varen naar rechts, wierplekken en zand. Minder windgolven - er staat namelijk nog een dikke 4 Bft. We ankeren in 6 meter diepte. Baf het anker zit meteen muurvast met een ruk aan de ketting. We gooien na de eerste 25 meter nog 15 meter bij. Lekker veilig. Opvallend hoe je na een paar dagen aan een kade jezelf toch weer even moet oppakken om al die assertiviteit weer naar boven te halen: speuren, afwegen, beslissen...en de beste plek hebben ook nog  - dat is het-um!

Een hete dag en onze vrienden van de camper laten weten dat ze ook een prachtige plaats hebben en dat ze de gesteldheid van de zee gezien hebben. Nou jongens het was effe pittig. We liggen in blauw water en na wat computeren aan het blog, een lunch en een dutje plonzen we in de zee. Dat zullen we ooit missen met de camper: zo van de boot als Adam en Eva, hupsakee!

Prachtige plek. maar het water blijft bewegelijk, we schommelen echter niet maar de boot giert wat heen en weer. De katten hebben het erg warm, het is nog 33,5 graden binnen,  dus we zetten de generator aan. Ad, we zijn zo dankbaar! Morgen varen we naar Kilini. Er valt nog veel te ontdekken in deze regio. Het is nu kleine stukjes varen in de laatste maand van onze reis van 2019. Daarna? Dat hoor je de komende winter. Want er zijn veel plannen en die hebben te maken met (het weer hahaha) overwinterhavens in Griekenland, Italië of zelfs Turkije...

23 augustus, Katakolon: pas op met havengeld betalen

Oplichterij of slimme truc?

Bij aankomst in Katakolon haven neemt een man die zich voordoet als havenmeester, de lijnen aan. Zo ook bij ons, maar niet professioneel. Hij draagt een wittte polo met in kleuren geborduurd de tekst: Marina of Katakolon, rijdt een scooter en draagt een witte pet. Leeftijd 65+.

In de loop van ons verblijf valt het ons op dat hij direct aan komt rijden als er een schip aankomt, dat doet vermoeden dat hij uitzicht heeft op het havenhoofd vanuit zijn verblijfplaats. We vernemen naderhand waar hij woont.Hij gedraagt zich als havenmeester met een map onder zijn arm of in de koffer van de scooter. Hij heeft een bonnetjesboek waarop niet Port of Katakolon staat, soms geel met mogelijk doorslag, soms wit. Ons lijkt het een bonnetjesboek uit een warenhuis, zoals iedereen dat kan kopen.

Op websites zoals van Noonsite en Cruising association staan meerdere meldingen over deze dubieuze havenmeester.

Nota Bene:

• De haven bestaat al lang niet meer
• vorig jaar was er daadwerkelijk een havenmeester genaamd Makis
• krijg je een reçu voor je betaling dat behoort dat een officiele bon van de Port Authority te zijn met een stempel van de Port Authority in de rechter bovenhoek
• een havenmeester dient een badge te dragen van de Port Authority en zich te kunnen legitimeren als vertegenwoordiger. Kleding bewijst niets.
• vraag niet om te betalen! Een echte havenmeester vraagt om je papieren en zegt je dan wat je verblijf zal kosten.
• een havenmeester heeft meestal controle over de water- en electra aansluitingen met een pas of een sleutel

Onze fraudeur in kwestie bepaalt op amateuristische wijze waar je je schip moet aanleggen. Dat kan zover gaan dat je schip te krap ligt en kwetsbaar. We zien deze dagen een hoop situaties voorbij komen welke twijfel bij ons oproept. Zo wil een Duitse boot vertrekken na een paar dagen en de schippersvrouw vraagt:,, hoeveel ben ik u schuldig?". Inkoppertje: de havenmeester weet niet meer hoe lang ze hebben verbleven en doet een gooi en ook een gooi naar een bedrag. De vrouw wil een bonnetje. Zijn bonnenboekje is vol en hij zegt pas over 3 uur een nieuw bonnenboekje te hebben. Daar kunnen ze niet op wachten. Ze wil perse nu betalen en uiteindelijk vraagt de havenmeester of ze willen betalen als ze volgend jaar terugkomen. Volgens ons kan je bij iedere Port betalen bij de Port Authority. Vaak sta je al geregistreerd omdat een echte havenmeester je verblijf in het 'computerysteem" aanmeldde. De volgende haven leest dat dan af in het systeem.

We zien schepen vertrekken die niet hebben betaald. We betalen zelf ook nog niet. De havenmeester staat opvallend vaak voor de boot en kijkt naar ons maar zegt niets. Wanneer Annelies de was ophangt staat hij ook weer met de scooter voor de loopplank. Annelies ziet het wel maar reageert niet direct. Na ophangen van het bloesje kijkt ze hem aan en zegt niets. Dan spreekt de havenmeester en zegt: are you staying?" ,,Yes...we are staying". ,,No go to Olympia?" ,,No we don't go to Olympia.."

Hij vindt ons maar vreemd. Wij hem ook. En helemaal omdat hij ons niet vraagt te betalen. Dan begint het ons op te vallen dat hij nooit om geld vraagt maar dat iedereen uit zichzelf vraagt om te mogen betalen, zoals het nette noord-Europeanen betaamt. Zo zijn we immers opgevoed?

Na een paar dagen lijkt onze havenmeester, we noemen hem voortaan Goofy,  te vermoeden dat we hem in de gaten houden. Maar niet alleen ons, ook Geert en Ineke, valt op dat hij onbetrouwbare praktijken heeft, een hoop bla bla en vriendjespolitiek en vooral dat hij zelf weinig zegt maar meestal anderen laat praten. Zo kan hij op zijn gemak uitvinden wat voor vlees hij in de kuip heeft...erg slim.

Dan komt er een moment dat Peter, die vaak genoeg boten helpt omdat Goofy er niet is, een aanmerende boot helpt. Goofy wil de boot op een plek hebben die de Italiaanse zeilers niet bevalt. Hij wil de Italianen opschuiven naar links, terwijl diens anker naar rechts ligt. Peter staat er demonstratief bij (wanneer niet?) om de Italianen naar rechts toe te helpen. De Italiaan zegt:,, there is wind!" Goofy roept: no there is no wind". En tegen Peter die hinderlijk in de weg staat:,,I am here!" De Italiaan zegt :,,er is wèl wind. It is my ship. Io sono il commandante!!!" Ik be hier de commandant! En Goofy moet helaas afdruipen. Een mooi voorbeeld van havenmeester.

Nadat we diverse meldingen lezen over dit "sujet" (zo zou oma van Kleef hem noemen)" informeren wij bij een bewoner van Katakolon wat hier nu eigenlijk aan de hand is en wel...:

Deze man is 6 jaar niet in Katakolon geweest maar is nu terug. ( dat strookt met het verhaal van iemand die op facebook Med Sailing meldde dat hij dacht dat dit dezelfde persoon is die een paar jaar geleden dezelfde praktijken had in Pylos). Hij is gepensioneerd, is geen havenmeester en probeert geld uit mensen hun zakken te kloppen. Vooral met Italianen doet hij veel bla bla. Zijn naam is Leo. Er is namelijk geen havenmeester totdat er een nieuw parlement is gekozen met een nieuwe burgemeester.

Een dag daarna trekken wij de stoute schoenen aan en lopen naar de port police en die verwijzen ons naar de Port Authority. Daar binnen gekomen vertellen we dat er een man in de haven is, die geld ophaalt met witte bonnetjes. Peter vraagt: is dit een echte havenmeester. De agent vraagt:,,did you pay?" Waarschijnlijk om te zien wat voor bonnetje we hebben. We hebben echter nog steeds niet hoeven betalen. De agent zegt:,, you must pay! For water and electricity". De agent vraagt:,, hoe ziet hij er uit?' We vertellen van de witte kleding en de scooter waarop de agent met een collega in Grieks begint te overleggen. We snappen er niets van maar verstaan wel de naam: Lo. Eindconclusie van dit overleg is dat een van de collega's even in de haven zal kijken. Wanneer wij een ijsje halen zien wij inderdaad een agent op een motor door de haven rijden. Heel opvallend - het lijkt dat Leo of Lo daarna wel officiele bonnetjes heeft met doorslagpapier. Hoe zit dit dan?  Uit nadere communicatie op de Med Sailing groep van Facebook blijkt dat ook een Engels schip naar de Port Authority is geweest en dat zij zeker vermoeden dat de Port Authority agenten in het spel betrokken zijn. Je reinste Mafia. Wat kan je doen? Wij vermoeden nu wel dat de politie hem erop gewezen heeft dat het geld niet meer in eigen zak wordt gedaan nu hij betere bonnetjes schrijft ....zolang hij zo een boekje heeft....Nu moet hij dus wel geld afdragen. Maar het witte bonnenboekje zit vast in de andere broekzak. En met de zwart betalende Italianen kan hij nog steeds bla bla doen. Maar wij denken dat Goofy ons niet meer aardig vindt....

De laatste avond van ons verblijf - Goofy weet niet dat we weg zullen gaan- haalt hij een hoop schepen binnen die direct allemaal betalen. Bij ons meldt hij zich nog steeds niet. Wel staat hij op 40 meter afstand geposteerd te kijken naar ons. Tja wat moet hij nou met ons?

24 augustus na een geweldige gezellige avond met Geert en Ineke horen wij onze naaste schepen vertrekken: de Engelse motorboot die ook niet heeft betaald, de Italianen en wij besluiten ook te gaan. Terwijl Goofy elke ochtend tussen 07.00 en 08.00 enkele malen rondrijdt, is hij nu in geen velden of wegen te bekennen. De camperdeuren van Geert en Ineke zijn nog dicht en we willen hen niet storen. Ook willen we het vertrek kort houden Maar als Goofy komt, nemen we ons voor, en als hij vraagt om geld, dan zal Peter hem confronteren met het ontbreken van een badge. Hem vragen om een legitimatie en het bonnenboek. Het blijft stil en we maken los. Dag Goofy!

20 - 22 augustus, Katakolon socializen en een reddingsactie

Het zijn warme dagen. Het is weer leuk om in Katakolon te zijn. Bekende kade ook voor de katten. Freija ontdekt het gat in het asfalt waar ze vorig jaar ook in snuffelde en nu een geschikte plek vindt om een plasje in te doen. We krijgen een buurschip met een grijze kat die als straatkat is geboren en dus eigenlijk nog wild is. De buren laten hem 's nachts lopen. Gelukkig komt hij niet op de boot maar springt wel van bimini naar bimini. Tussen de Engelsman met de kat en ons, komt het Nederlandse schip Allegra en Marco zegt: ik schiet hem van de bimini af!

Het begint een oergezellig Nederlands hoekje te worden met de Allegra, de Llano, wij (top gezellige mensen) en Geert en Ineke tegenover ons met hun Camper. De drie schepen hebben elkaar veel te vertellen en voor ons is het superbijzonder een schip naast ons te hebben waarvan we al ooit hebben horen zeggen dat zij ons blog lezen. Een van de highlights van deze week is het cadeau van Gerrit en Sophia van de Llano. Wetende hoe enthousiast wij zijn over Kroatië en mede door onze presentatie op de Middellandse Zeedag over dit land, geven zij ons hun bijzondere Kroatie-boekwerken, die zij op hun beurt weer van de Orion hebben gekregen. Orion: we zullen er heel dankbaar gebruik van maken en voor ons is dit een uniek en prachtig boekwerk dat we nooit willen wegdoen.

Na het vertrek van Allegra en Llano hebben we veel contact met Geert en Ineke en je mag wel zeggen dat er een heuse klik is. Er zijn natuurlijk veel overeenkomsten tussen campertrekkers en zeilboot-nomaden. We krijgen een nieuwe indruk van het camperleven en zeker ook van de camper op zich. Willen wij ook ooit zo'n reisleven? Jazeker en wat voor een camper willen we dan? Ons is duidelijk geworden dat we geen groot vehikel willen en juist wanneer we mijmeren over een dergelijke keuze komt er zo'n kanjer aanrijden. Een Belgisch koppel met een Carthago Luxe uitvoering. Nadeel van een grote camper is dat je geen smalle (bijv. Griekse-) bergpassen kunt rijden. Een dingetje om over na te denken...

We helpen Geert en Ineke met de aanschaf van een Wind-simkaart. We staan een uur op het Olympia-treintje te wachten om ons naar "Wereldstad" Pyrgos te brengen, in de toenemende hitte en die komt dan niet. Al 3x langs de gesloten verkoopkiosk gelopen, valt ons niet op dat er aan de achterkant een aanplakbiljet hangt waarop alle tijden zijn uitgeveegd en alleen 08.00 uur 's ochtends nog in de inkt staat. Te laat dus. We vragen een taxichauffeur hoeveel het kost naar Pyrgos: 60,= net als Olympia en hij brengt ons daar ook nog voor terug. Nou! Wauw! Wat een deal! Forget it mister! Speel dat spel maar met de Amerikanen die van de cruiseboten komen. Ons gaat een licht op ( erg langzaam tegenwoordig) Ping: waarom nemen we geen brommertje!? En een kwartier later fladdert de rok van Annelies in de rij-wind van de scooter op weg naar Pyrgos.

We zijn nog geen 500 meter van Katakolon of we zien een Quad in de berm hangen op nog 1 wiel met twee vrouwen die met de quad en al hellend boven een afgrond hangen en de quad dreigt ieder moment in de diepte te vallen, toch zo'n 20 meter naar beneden blijkt bij nader bekijken, waar een betonnen plateau ligt van een lager gelegen huis. De vrouwen schreeuwen in het Italiaans Aiute! Aiute! Help! Help ons! We staan er meteen naast en trekken aan de armen maar we hebben niet genoeg kracht. ,,Mamá!! gilt de dochter naar haar moeder die aan het stuur hangt. En moeder zegt dat eerst de dochter geholpen moet worden. Ondertussen zwaait Annelies met haar linkerhand naar het verkeer en direct stopt er een taxi met twee Griekse kerels. Ze helpen ook trekken en het scheelt werkelijk niet veel of de moeder is uit de quad naar beneden gestort en dan ....staat de quad ineens op de weg. De vrouwen trillen ontzettend. De mannen bellen het verhuurbedrijf. We checken nog even of het allemaal onder controle is en we laten de geschrokken moeder en dochter achter aan de kant. We kwamen net op tijd.

Pyrgos is een verrassende middelgrote stad met mooie winkels en een heel mooi wit marmeren betegeld plein met fontein. Ook de kathedraal is van wit marmer maar helaas niet open. De hitte bevangt ons en nadat we in de wind-winkel zijn geweest, gaan we afkoelen in de lidl en terug naar de boot. Het is 32 graden nog steeds. De zomer is hier nog in volle gang. Peter helpt Ineke later met het Wind-account en de simkaart. Deze dagen lopen we gemakkelijk heen en weer tussen camper en boot voor een praatje en Peter heeft zelfs voetbal gekeken bij Geert en Ineke. Annelies paste op de katten. Katakolon is en blijft een bijzondere beleving, met zijn grote cruiseschepen en zijn levendigheid die dan op gang komt, en de mensen die wij hier ook dit jaar ontmoeten.

avond 18 en 19 augustus, van Kiparissia naar Katakolon

We liggen aan de hoge nieuwe kade aan de westkant van de haven. De hele noordkade ligt vol met schepen die langszij hebben aangelegd, een uitzondering daargelaten. Dat betekent dat er voor de volgende schepen geen plek is tenzij je gaat stapelen. Iets dat in Nederland heel gewoon is maar hier niet gauw gedaan wordt (tenzij je bij een Flottielje hoort) om elkaar niet tot last te zijn. We gaan niet liggen wachten tot er een plek komt. We gaan niet stapelen. Met de katten is dat ook niet prettig. Niet voor de buren en niet voor de katten. Langszij liggen in Kiparissia- een dispuut-puntje, want in hoogseizoen en met het oog op de toenemende populariteit van de haven èn toename van bezoekende schepen, lijkt het ons en anderen beleefder om op anker en achtertrossen aan te meren om zo 3 x zoveel schepen de mogelijkheid te geven hier ook te kunnen liggen. Op Navionics zagen wij al een commentaar en we hebben meteen een bericht op de Facebook pagina Med Sailing geplaatst. Natuurlijk kunnen we stapelen. Natuurlijk kunnen we in de haven ankeren. Natuurlijk kunnen we aan de hoge kade gaan liggen. Hebben zij dat gedaan? Nee, lekker ruim langszij liggen grote eigen plek - vrij aan twee kanten.

Meteen kregen we allerlei repliek op Facebook en voornamelijk gelijk gestemd  en er was een persoon die ons verzekerde: als je de Port Police belt, komen ze inspectie doen en sturen ze iedereen van de kant om te herankeren: stern-to. Zo, tis maar dat jet het weet!!!!

Er liggen een paar bekenden aan de stadskade, de Buona Vista, de Llano, en nog een Nederlands schip dat we nog niet ontmoet hebben maar wel steeds op Vesselfinder hebben gespot. We besluiten hen nu niet meteen te bezoeken - de aandacht moet ook eerst naar de katten want die kunnen aan deze commerciele kade van Kiparissia heel goed en vooral veilig scharrelen. En net als met kinderen geldt: hebben zij het naar hun zin dan hebben ook wij het ook naar de zin. We nemen een biertje op het dek in de ondergaande zon die weer net zo mooi als vorig jaar de berg met de stad in warme kleuren hult. Een ansichtkaart! En we kunnen oog houden op Freija en Odin die de (redelijk schone-) kade besnuffelen. We hebben de looplank vanaf het dek over de railing gelegd tot op de kade. Er liggen twee sloepjes verderop op de kant om verkeer te verhinderen hier te komen en dat blijkt ook nog eens heel interessant reukgebied voor de katten te zijn - ze hebben het geweldig naar de zin. Later in de avond komen Jacqueline en Gerard van de Buona Vista langs. Peter staat net onder de douche en we hebben de stoeltjes al binnen gebracht want er is een straatkat in de buurt. Als die onze katten ruikt aan stoeltjes en handdoeken dan komt die aan bord en plast dan onder de buiskap - gaan we dus niet doen. We zetten alles binnen.

Jacqueline en Gerard hebben interesse in een contract met een Turkse Marina associatie. Turkije probeert namelijk schepen aan te trekken nu de lire zo laag staat. We hebben dat gesprek ook al met Ronny en Karen van de Copycat gehad. Interessant misschien ook voor Skadi, maar dan moeten naar huis we vliegen met de katten...

Maandag

De straatkat is niet aan boord geweest hiep hoi. We willen een goede plek in Katakolon dus we vertrekken op tijd. Annelies roept Peter dat er al 3 schepen weg zijn gevaren en dus maken we los en gaan op weg. We motoren en zien uit naar drie dagen stil liggen en boot op orde maken: veel poetsen en was doen en grote cruise-schepen (en passagiers ) bekijken.

Aan de kade zien we dat er 2 schepen voor ons aan het afmeren zijn maar er is gelukkig voldoende plek en we gaan tussen een Duits en een Engels schip aan de kade liggen. Het ziet er weer bekend uit, vorig jaar hebben we hier met de Zin gelegen. Ook Janis, de groente- en eierenboer komt langs en herkent ons ook weer. Of we nog groente komen halen. Natuurlijk antwoorden we.

Het Duitse schip wat we onderweg hebben ingehaald komt ook binnen en wil tussen ons en de enhgelsman in aan de kade gaan liggen. Peter pakt een druppel en dat is maar goed ook want hij komt met hoge snelheid tusen de schepen door binnen stuiven. Peter roet nog Ruhig Ruhig maar de duitser trekt zich er niets van aan. Als de lijnen aan de kant worden vastgezet begint hij het vrouwelijke deel van de bemanning toe te schreeuwen dat ze vast moeten maken. Hij zelf staat aan de gashandel en geeft heel veel gas om iets achteruit te gaan ondertussen door schreeuwend dat ze op moeten schieten met vastmaken. Peter denkt nog: waar is de Oorlog?

Ann het eind van de middag lopen we een rondje door het souvenierdorp, eten een ijsje, gaan op zoek naar een supermarkt maar daar zijn er 3 van en wel heel klein en eten een Pitah broodje.

Als we terug zijn aan boord zien we een Camper staan met een Nederlands kenteken en later op de avond gaan we daar een praatje mee maken. Het zijn Geert en Ineke en zij camperen 6-8 maanden per jaar en zijn dan terug in Nederland. We wisselen ervringen uit over het reizen per camper en zeilschip en buiten het feit dat de ene wielen heeft en de andere drijft zijn er heel veel overeenkomsten. We mogen de camper bekijken en zien ook leuke dingen die ook aan boord wel zouden passen Het is een heel leuk contact en morgen komen ze bij ons aan boord om de Skadi te bekijken.

We hebben een beetje een vakantie gevoel, hopelijk hebben de katten dat ook en slapen ze ook een beetje uit maar lieve lezertjes dat horen jullie morgen wel weer. Nu lekker gaan slapen

18 augustus, van Ormos Limeniou naar Kiparissia , 65 mijl

Goede morgen trouwe lezers.

Ja we zijn weer onderweg, na een nacht oostenwind en veel watergebons tegen de kade. Peter was nog aan het snorkelen geweest omdat een motorjacht naast ons een ketting had opgehaald en daarna een boeitje over het hoofd zag van een mooringlijn. Dat boeitje zat muurvast in zijn rechterschroef maar na een half uurtje waren ze weer vrij. Peter had wel gezien dat er veel oude mooringblokken, kettingen en lijnen op de bodem lagen. In de nacht blijft de oostenwind waaien en klotst het zeewater tegen de kade. Onrust. We zijn een paar keer wakker, maar niet ongerust over ons anker. Wel wachtend op het licht, de zon komt nu pas om 06.30 op.

Om 07:00 halen we het anker voorzichtig op. Ons anker ligt wel vrij maar enige voorzichtigheid is geboden met ophalen. Alles gaat gelukkig goed en we gaan op weg op de motor met een snelheid van 7 knopen. Rond 10:30 zijn we bij de laatste vinger, bij kaap Akritas en gaan we tussen vasteland en de eilanden Skhiza en Sapientza door naar noord.

Ochtend temperatuur op de Golf van Messinië 28 graden, zeewater 30 graden, wind tussen noordoost en noordwest. Golven rommelige restanten van een verwarde zee van dagen, en vanuit noordwest. Half bewolkt (regenwolken sinds weken :o). De hengel is uit. 1 opgerolde kat in de mand aan stuurboord, 1 kat op de rug in de mand aan bakboord, met alle poten over de rand, Freija dus. We drinken koffie, eten vers gebakken brood, druiven, meloen en pruimen. Nog steeds geen muggen gehad, enkele wespen. Leve de Peloponnesos zonder zijn muskieten! Internet overal, ook erg fijn.

10.30 uur aankomst Kaap Akritas. De wind slaat om in west 3 Bft. Licht bewolkt en een paar regendruppels. Golven: lichte deining. Temperatuur 29 graden. Katten: slapen en poetsen zich. Koffietijd. In de verte slechts 2 zeilschepen. Plan bijgesteld: door naar Kipariisia of Katakolon. Om 12.15 uur passeren we kaap Soukouli bij Methoni en gaan een noordwestelijke koers. Wind west 3 Bft. we zetten de zeilen. Plan Katakolon bereiken voor 20.30 uur dat betekent nu nog even de motor  erbij. Katten zijn nog zoet. Wij ook. Golven uit west van een meter. Temperatuur 29,6 graden. Onbewolkt. De motor gaat trillen, dit heeft geen zin. We zetten de motor uit en zeilen 6-6,6 knopen. Met deze snelheid in deze mooie zeiltocht kunnen we Kiparissia bereiken. Het raakt binnen een uur zwaarbewolkt vanuit de bergen. maar de regen blijft daar en niet op zee. We varen soms met 8 knopen snelheid. We zien dolfijnen, een schildpad en veel groepjes vliegende vissen. Odin wil even zijn mand uit, even knuffelen en in de kuip liggen. Wat eten en terug in zijn mand. Daarna zit Freija met haar kopje om aandacht te vragen. Aaitje, brokjes en weer als een badgaste in de mand hangen met alle poten naar buiten. Wanneer er een bepaalde cadans is met varen vinden de katten het gewoon heerlijk. Freija kijkt nu ook door de ruit van de buiskap of er al land in zicht is. Ziet ze bossen of huizen dan wordt ze mteen actief.

12 mijl voor Kiparissia is de wind erg zwak, we zetten de motor weer aan en 6 mijl later staat er weer een 4 Bft en zeilen we nog 3 mijlen. Wat een mooie tocht deze keer, vol belevenis en uitzichten en gewoon lekker zeilen ook nog. Op de rand van de kuip zittend, op zo een augustus middag waarop het niet heet meer is, is het bootleven en zeilen toch geweldig. Wat een geluk!

17 augustus, Laconia-Mani-Ormos Limaniou

Temperatuur 31 graden, zeewater 31 graden. Wind in de baai : varierend van noordwest, naar zuid, naar oost naar noordwest. Dankzij ons hekanker hebben we redelijk stil gelegen en goed geslapen. De dag begint met een zwempartijtje in de swell die tot 50 cm is gedaald. Een soort Noordzee-deining bij een dagje strand, net voorbij de branding.

Dan gaan we rollen, het hekanker werkt niet meer, de kracht van de wind trekt Skadi scheef. Zo heeft het geen zin: de wind staat oost en we kunnen het hekanker beter losmaken en dan ligt Skadi met de achterkant in de golven en de wind. Dat duurt niet lang. Skadi rolt behoorlijk. Onze zonneschermen fungeren als een soort zeil en trekken Skadi opzij. We halen ze weg en wanneer de wind luwt gaan ze er wel weer op. Terwijl we de schermen eraf halen, werpt Annelies een blik over het water (sowieso is Annelies altijd de omgeving aan het afspeuren) en ze ziet aan het kleine piertje aan de noordzijde van deze baai een zeilschip weggaan. Gisteren hebben we niet geprobeerd om daar aan te leggen omdat dat schip daar ook rolde. Nu lijkt het een goede optie voor ons. Peter gaat het onderzoeken met de dinghy. Die moet dan eerst van boord en de motor erop. Het is zowat een mijl naar de overkant en een mijl terug. ,,Ja, dat is een topplek, 5 meter diep", zegt Peter, dat hadden we niet verwacht. ,,En ruimte voor nog een paar boten naast een paar kleine plezierbootjes/motorbootjes". We halen de zonneschemen weer weg die we er net op hebben gezet; er is alijd een soort stress vanwege het feit dat een ander schip je voor kan zijn. Maar er vaart niets aan de horizon. We halen de drijflijn en het hekanker op met het bijbootje en binden bijbootje aan Skadi. Dan halen we anker op. En dat gaat niet altijd gesmeerd, want het touw van de slurf zit vast in de Genualijn. Het kattentouw zit om de slurf gedraaid, en wanneer Annelies de ketting een meter ophaalt om de slurf eraf te halen zit die vast tussen ketting en geleidebehuizing. Dat soort momenten ontfutselt de nodige vloeken. En dan is alles toch een keer vrij van elkaar en haalt ze anker op tot net boven water en we varen naar de pier. Het blijkt een veilige plaats in kristalhelder water.

Uiteindelijk komt er niet veel terecht van de huishoudelijke plannen vandaag, want het voelt erg heet en we transpireren enorm. We doen een wandelingetje naar de supermarkt die 500 meter verderop zou zijn volgens een reclamebord aan de kademuur. Dat blijkt 2500 meter te zijn en na 300 meter haakt Annelies af. Straks even een 2 op dat bord schrijven, voor die 500. In de middag wagen we een Dinghy tocht naar het (vakantie-)dorpje Limeni aan de zuidwestkant van de baai. We hotsen en botsen met de Dinghy over het water want in het open water van deze grote baai komt de nu noordoosten wind pas echt goed binnen en de swell ook nog steeds en behoorlijk hoog en puntig. Nu worden het echte golven.

Limeni is zeer pittoresk gelegen en opgetrokken op de funderingen van authentieke huizen en geheel in dezelfde stijl gebouwd. Maar gelegen op rotsen en het enige houten ponton waar we de Dinghy kunnen leggen is een vakantie-plonsplek voor de jeugd en we zien er maar vanaf. Overigens is dit een ankerplaats maar er kunnen bij deze winden en deze inrollende swell hooguit 2 boten liggen en die liggen niet fijn.

In de avond maakt de wind wederom een slag naar oost en achter Skadi bonst het water tegen de kademuur. De katten hebben geen behoefte om op de grindstenen kade te lopen, ze zitten bij ons in hun manden onder de buiskap. In de bergen hangt bewolking en dreigt regen. We maken weer een plan want morgenochtend is de doorgaans westenwind die hier zo hard de baaien in blaast, nog weg en komt uit oost. Dan draait terug naar noordwest na de middag. Dan kunnen we al voorbij Koroni zijn als we om 07.00 uur vertrekken. Vanaf Koroni krijgen we westenwind. Plan is Pylos te bereiken. Daar de was doen en een dag genieten van het leuke oord, het plein, de koffie en het ijs onder de bomen. Tot morgenochtend dus, je gaat lezen hoe die tocht verloopt.

16 augustus, Elafonisos en kaap Tenaro (Tanairo of Matapan) de verschrikkelijke

Een anker-idylle....Ormos Leyki op Elafonisos. We verlaten dit eiland om 07.00 uur. De zon is net op. Temperatuur 31 graden. We verwachten - voor Middellandse Zeebegrippen- lange swell op zee. En inderdaad komen we die tegen, een centimeter of 60 hoog. De kaap naderend 80- 100 elke 6, later 4 seconden. Kijk, daar is Porto Kayo in de kloof van het droge steile gebergte met zijn wilde schoonheid. We zien er een Catamaran uitkomen en deze vaart met ons op, kaap Tainaron om. Ze gaan wat harder dan wij en iets meer uit de kust.

Kaap Tenaro:  met zijn unieke vierkante vorm controleert het de Middellandse Zee op het exacte punt waar de oude Grieken een ingang naar de hel vermoeden, de Hades. Een stille en eenzame plek, omgeven door mythen en legenden....

Halverwege de punt van de kaap wordt de swell, zeg maar golven heviger, typisch kaap. We hielden in ons achterhoofd de optie om door te varen naar de meest westelijke kaap bij Koroni, maar nu de zee hoger wordt en de swell korter op elkaar en puntig, schrappen we dat idee en beogen Gerolimenas, een verborgen baai en dorpje in de Mani-regio in de dorre bergkloven van Tenaro zuidwest. Moeilijk te onderscheiden waar de ingang is. Prachtige woeste bergen met dorre helllingen met kleine nederzettinkjes in wat gecultiveerd groen. De zee is azuur, de bergen droog en beige-rose en de lucht is lichtblauw, wat een palet.

Het schiereiland Mani: ook lang bekend onder de middeleeuwse naam Maina of Maïna (Μαΐνη), is een geografische en culturele regio in het zuiden van Griekenland , de thuisbasis van de Manioten, die beweren dat ze afstammen van de oude Spartanen. De hoofdsteden van Mani zijn Gytheion en Areopoli. Mani is het centrale schiereiland van de drie die zich zuidwaarts uitstrekken vanaf de Peloponnesos in Zuid-Griekenland. In het oosten ligt de Laconische Golf , in het westen de Messenische Golf. Het schiereiland Mani vormt een voortzetting van het Taygetos- gebergte, de westelijke ruggengraat van de Peloponnesos.

Mani is traditioneel verdeeld in drie regio's:

• Exo Mani (Έξω Μάνη) of Buiten Mani in het noordwesten,
• Kato Mani (Κάτω Μάνη) of Beneden Mani naar het oosten,
• Mesa Mani (Μέσα Μάνη) of Binnen Mani in het zuidwesten. 

Gerolimenas is een pittoresk kustdorp in Binnen Mani op Peloponnesos, gelegen op 104 km van Kalamata en 63 km van Gythio. Het ligt in een diepe baai, te midden van een kaal en rotsachtig gebied met een wilde schoonheid. De kleuren van de zee zijn turquoise.Gerolimenas is een vissersdorp waar een kleine natuurlijke haven is en een klein kiezelstrand. Er zijn diverse tavernes, restaurants en accommodaties om te verblijven. Zoals in andere plaatsen van Mani zijn de huizen hier met steen gebouwd en bevinden zich mooie Maniatische torens. Men beweert dat de naam is afgeleid van de Griekse woorden ieros en limenas, dat Heilig en Haven betekent, dus Heilige Haven.

Tijdens de Turkse bezetting gebruikten de Griekse Piraten deze haven als schuilplaats om de Ottomanen aan te vallen. Na de Turkse bezetting werd het een van de belangrijkste handels havens van zuid Mani. Schepen die goederen naar Noord-Afrika transporteerden maakten hier een stop, daarnaast werden hier allerlei faciliteiten geboden voor vissers uit de hele regio, zo ook voor sponzenduikers.

Wil je nog meer lezen over Mani, klik dan hier op ons blog van 9/8/2018

Van deze smalle pittoreske baai met turquoise water is bekend dat ankeren lastig is vanwege de rotsen en schaarse zandplekken op de bodem. Ook liggen er achtergelaten ankers en lijnen, waarvan sommigen nog wat drijven. Het is zoeken naar zand en vooral weinig rotsen; we vinden een redelijke zandplek met weinig rotsen, we ankeren in 10 meter. We gooien 25 meter ketting uit en zien of ons anker houdt. Ja, dat doet hij en we gooien nog 15 meter ketting bij. Peter duikt en checkt het anker. We besluiten een hekanker te gebruiken want, mocht de wind iets draaien dan liggen we goed stil. We zijn de enige boot. Eigenlijk kan er hooguit nog 1 boot bij, schuin voor in de baai. We zwemmen en we doen een dutje samen met de katten die toch wel moe zijn van het deinen in de swell op deze tocht tot hier.

Er komt wat wind en mogelijk daardoor raakt het hekanker los, want de boot giert opzij. Peter checkt en inderdaad is het hekanker uit de bodem. Hij maakt hem opnieuw vast. Peter gebruikt nu de methode met de "druppel-bal", bindt daar het hekanker aan en zo kan hij die vooruit drijven, al zwemmend en met zijn flippers trappelend. Annelies is wakker en ziet de situatie. Er volgt een gesprek over deze ankerbaai en hoe veilig hij wel is... In het boek van R. Heikell schrijft deze:,, bij het minste teken van sterke wind, moet u de baai verlaten en andere beschutting zoeken..." We kijken op de (betaalde-) windy app van Peter en lezen daar van vijf windvoorspellingen 1 die 20 knopen wind aangeeft in de avond. We overwegen de kans daarop. En hoe snel zijn we dan weg? En als er grote swell binnenloopt, het hekanker niet meer houdt en we scheef trekken naar de rotsen, hoe kunnen we dan snel wegkomen in donker in golven...?

Bij twijfel niet doen: we gaan hier niet blijven. Geroutineerd als we dit jaar toch zijn halen we alles binnen en vertrekken. De katten springen weer in hun manden: ,, oh, we gaan weer varen." Dan blijkt de zee venijnig en hoger dan verwacht en totaal verward. Er is amper 10 knopen wind en de zee is heftig alsof er 6 Bft staat. Dit is de kaap Tenaro. En we weten hoe het hier kan spoken en toch betrappen we onszelf erop dit niet voorzien te hebben. We krijgen een hele vervelende tocht om de kaap en de zuidpunt van Laconia van 14 mijlen. Enige uitwijkmogelijkheid is Oitylo. Eventueel oversteken naar Koroni maar dat is al meteen van de baan want de 1,5 meter vervelende golven komen uit west, waar Koroni ligt. De wind is 3 Bft uit noordwest.

De katten schudden in hun mand. Annelies houdt zich vast, Peter stuurt Skadi zo goed als mogelijk is langs de kliffen. Na 3 uren komen we aan in de grote baai van Oitylo en ankeren net als vorig jaar aan het eind bij het kerkje, met tevens het hekanker. De 50-70 cm swell uit zee blijft binnenlopen maar we liggen recht in de golven. We bespreken de route en zien dat er bij Koroni en Methoni morgen 90 cm golven staan. We besluiten hier te wachten op een vriendelijkere zee om dan de meest westelijke vinger van de Peloponnesos te ronden op vaart naar de Ionische eilanden, waar we hopelijk de laatste maand van onze reis niet meer hoeven te puzzelen en "haven-hoppen" om slecht weer voor te zijn dan wel te ontvluchten. En die 20 knopen wind? Die komt om inderdaad, om 22.00 uur. In de bergen, uit Zuid. Top beslissing om in Gerolimenas niet te blijven.

15 augustus, van Gerakas om kaap Maleas naar Neapoli en Elafonisos, 40 mijl

Temperatuur 31, watertemperatuur 30.

Gerakas. Een plek waar de tijd lijkt stil te staan. We liggen in blauwgroen helder water, we zwemmen met Spiegeleikwalletjes en we wandelen langs de smalle kleine kade met enkele taveernes. Elke blik op deze inham met dorp en lagune is een schilderij. Tussen de kliffen gelegen en de prachtige kegelvormige bosrijke heuvels langs haar kusten. Op de een of andere manier heeft Gerakas iets met ons en andersom en misschien komt dat door het verlies en de terugvondst van onze dinghy vorig jaar. We waren hier al, we reden al door de bergen en nu hebben we nog meer oog voor dit oord en zijn prachtige ligging. De havenmeester Yeoryios heeft ons direct herkend. Daarbij grapte hij dat hij had gezien dat de Dinghy nu bovenop de boot ligt en niet naast het schip in het water. Ja, we zijn er zuiniger op. Reken maar dat dit dé gebeutenis van het dorp is geweest van het hele jaar 2018. ,, Have a good sail and you are very welcome when you are here again", zegt Yeoryios.

Een beetje weemoedig veegt Annelies een traan van haar wang, want dit is een van de heerlijkste plekken op aarde, vindt zij. We vertrekken rond 09.00 uur en varen door de muren van de fjordachtige ingang van de baai naar buiten en hijsen grootzeil. We hebben wind uit noord, 3 Bft. Eerst maken we een slag naar buiten en dan gijpen we en maken een slag naar binnen en de wind begint door te trekken naar noordoost en aan te trekken. We maken weer een gijp en Kaap Maleas is dan meteen bezeild. We zien 7,9 knopen snelheid op de meter. Golven zijn achter inlopend, een halve meter hoog. Dan trekt de wind verder aan naar een dikke 5 Bft. Peter staat geweldig de sturen. Annelies houdt zich meest bezig met het welzijn van de katten en met de fotografie en film.

Na 10 mijlen is de wind op. De motor moet aan, op 1800 toeren, we laten alleen grootzeil staan en motoren 5,7 knopen snelheid. Maar, zoals zo vaak wanneer wind wegvalt zijn golven wiebelmakers en we zetten de motor op 2200 toeren om sneller en stabieler door de golven te varen. Vlakbij de kaap begint de wind aan te trekken - uit west. We krijgen te maken met typische valwinden en terwijl we zuid om de kaap varen komt de wind uit noord en gaat met stoten aantrekken. We vliegen met 7 knopen snelheid langs de zuidkant van Maleas. Blij dat we alleen grootzeil op hebben. En gelukkig is het rustig weer. Vorig jaar was dat anders en met krachtige wind moet je hier al helemaal niet zijn. We zien een tegemoetkomend schip met vol zeil het windgebied ingaan waar wij juist uitkomen. De schipper zit heel relaxt met een hand te sturen, Dinghy dobbert achter zijn zeilboot aan. We weten al wat er gaat gebeuren: WAM, de wind verandert voor hem van zuid 3 Bft. naar noord 5 Bft in een fractie van een seconde. Al zijn zeilen slaan om.

Langzaamaan valt de wind weer weg en motoren we naar Neapoli, onze beoogde overnachtingsplaats, aan de pier. Bij nadering van deze pier blijkt de diepte ineens flink terug te lopen naar 1,7 meter en we deinzen terug. Na wat overleg besluiten we bij Elafonisos te ankeren. Flink puzzelen op Windy, want waar moet je nou liggen? Zuid of oost? Windy brengt uitkomst want er wordt tot begin van de avond wind uit zuidwest verwacht dan lig je in de populaire zuidbaai dus niet goed. Annelies herinnert zich ook dat er steeds swell is van containerschepen. We kiezen dus Ormos Leyki. Wanneer we de baai indraaien om een ankerplek te zoeken, komt de wind ineens aanrollen uit zuid met 3-4 Bft. ,,Jezus waar komt dát ineens vandaan!?" roept Annelies. En in de populaire zuidbaaien zal het niet prettig zijn.

We gooien anker uit in 5 meter diepte op zandbodem in verschrikkelijk blauw water. Er is verder niemand....we liggen alleen, en dat is uniek in het hoogseizoen. Kraakhelderblauw is het water, alleen ontbreken er (in Griekenland) vissen. De katten zijn zeer gedwee geweest en braaf in hun mand en komen nu kijken. Ze horen immers meteen aan de toon van ons gepraat dat het varen spoedig ophoudt. Dat herkennen ze. Ze moeten even poten poetsen, eten en plassen en gaan dan de boot rondlopen en omgeving ruiken en spelen. Voor het eerst in veel weken zwemmen we weer in heel stil Cariben-gelijkend water. Slechts 1 boot komt hier ook een kijkje nemen. Iedereen zit waarschijnlijk opeengepakt in de zuidbaai met het witte strand.

We krijgen schapenwolkjes, in geen maanden gezien. Net als regen! Ook is het vochtiger in de bergen en bewolking hangt over de Peloponnesos en dat betekent de komst van het najaar. Opeens beseffen we dat het seizoen over niet lange tijd eindigt...

Kapen varen (R.Heikell)

Vooral aan kaap Maleas en kaap Tainaran zijn de valwinden heftig. Deze komen neer vanaf het Taygetos gebergte en Parnon massief en vanaf het eiland Kythera. Het probleem is hier dat van de 6 depressie-trajecten die over Griekenland lopen 3 ervan samenkomen in de zeestraat tussen kaap Maleas en Kreta. Als gevolg daarvan kan het weer snel verslechteren aan de zuidkant van de Peloponnesos. Het is daarom van belang om te beseffen dat bij het zoeken naar een beschutte plek, of ronden van een schiereiland de krachtige zuidenwind ineens kan omslaan (180 graden) in een krachtige noordenwind. Dit komt iets minder vaak voor in voor- en najaar wanneer de zuidenwind langer aanhoudt en kortstondig wordt opgevolgd door de noordenwind.

14 augustus,van Ermioni naar Gerakas, 38 mjl

Het wordt weer tijd om verder te gaan, het weer ziet er de komende  dagen in elk geval stabiel genoeg uit om een paar stappen te maken om om de Peloponnesosos heen te varen. Ja dat is het plan geworden, we gaan dus niet naar de Cycladen (ook even overwogen) want de Meltemi is de komende week weer helemaal los gebroken en door het kanaal van Korinthe moet je naar het westen met meestal een harde westenwind. Rondje om het zuiden is dus het beste perspectief.

Costas heeft zich nog even laten zien in de vroege ochtend, maar hij is te druk bezig om nog met ons te praten. Afscheid is gisteren al genomen, waarbij we hem een klein flesje met Muier schipper Bitter hebben gegeven. De knorrige Yanni, in dienst van de Port Authority, die havengeld ophaalt, hoeven we niet echt vaarwel te zeggen, maar Peter heeft hem gisteren een soort High Five gegeven en hij was helemaal blij. Dat zit dus goed mochten we een volgende keer weer hier aanmeren. Je weet maar nooit, zo'n knorrepot kan je beter tot vriend houden.

Na nog eens een onder onsje met Liz en Steve, waarbij Liz benadrukte dat we welkom zijn in Australië, iets dat we zeker gaan doen, en ook nog een bezoekje van Annelies aan buurtjes met kids uit België, maken we de Skadi klaar voor vertrek. Als Peter de lijnen met de veren weghaalt blijkt een van de touwen bijna doorgesleten te zijn door het vele rukken eraan en het schuren langs een van de buizen van de Bimini. Net op tijd dus. We nemen afscheid van Ronny en Karen van de Copycat en maken net als zij los en gaan op weg. Tussen de eilanden blijven we op de motor varen omdat de wind hier van alle kanten bljft komen maar zodra we er na 5 mijl uit zijn gaan de zeilen erop met een licht noordelijk windje. Motor uit en ,,rust", zegt Annelies. Na een half uur valt de wind helemaal weg en gaat de motor weer aan maar opnieuw na een half uur komt de wind uit zuidoost, wat voorspeld was en gaat de motor weer uit.

Vanaf dat moment wordt het een geweldige zeiltocht met 5 Bft aan de wind en de Skadi loopt tussen de 6 en 7 knopen door het water. Peter staat uren aan het roer wat hij niet mocht toen Ad en Scarlet aan boord waren ;) want Ad had het roer toen helemaal in bezit genomen.

Vlak voor de baai van Gerakas gaan de zeilen eraf en varen we de prachtige lagune weer in. Het is een soort thuiskomen want vorig jaar zijn we hier ook al geweest. De keuze is ankeren we of gaan we aan de kade liggen. Uiteindelijk besluiten we aan de kade te gaan liggen zodat de katten en wij ook even kunnen gaan lopen. 45 meter ketting uit, 2 lijnen aan de kant en de skadi ligt als een huis.

13 augustus, Ermioni tijd om te gaan

In de nacht is het altijd rustig. In de loop van de dag gaat de swell de haven in komen en nu sinds twee dagen ook aan onze kant van de kade. Vandaag begint dat al vroeg en de hele dag liggen we te bewegen. Het wordt van lieverlee erger en vooral het geruk aan de lijnen. N.B.: we hebben grote veren + lijnen. Dat betekent dat we ons in de boot ook af en toe niet staande kunnen houden. ,,Heel verschrikkelijk", zegt Peter terecht. Odin wordt misselijk en geeft over. Freija slaapt zich erdoor heen en Annelies' energie stroomt weg uit lijf en leden bij al dit constante in evenwicht houden. En gelukkig is er ons koffietentje waar we even kunnen bijkomen- de katten in slaap achterlatend.

En wanneer we dat ge-beweeg dan al 8 uren gehad hebben en op de bank hangen uit Peter zich nog eens verzuchtend:,,...een jaartje NIET zeilen zou ook wel eens pretttig zijn". We hebben het daar wel eens over, over die onderbreking. Soms komen dingen bij elkaar door dit mee te maken, blogs van anderen te lezen en om je heen te kijken hoe mensen hun reisidealen invullen. Maar, dan moet er wel een Camper voor de deur staan....

De klus van deze week bestaat uit het vervaardigen van het zonnescherm voor de achterkant van de boot. In zweet en tranen (die komen in de avond van de opluchting dat het af is) zit Annelies aan de naaimachine. Terwijl de boot beweegt en soms schokt. Bij de airco, die de temperauur op 28 graden houdt. De stroom komt van de generator op de kade, want de stroompalen van de kade zelf begeven het elke keer weer. Costas houdt vol dat het komt door kleine stroomonderbrekingen wanneer er auto's overheen rijden, wij wijten het aan te weinig capaciteit: als onze airco gaat koelen slaat de stroom af. Hoe dan ook, iedereen zit uren zonder stroom zo nu en dan.

Liz van jacht Let it Be, vertelt dat het aan de zuidzijde van het schiereilandje aan de charterkade ook niet goed iggen is: harde muziek, en continue motorgeronk om stroom op te wekken, want daar is helemaal geen electra voorhanden. Een wandelingetje van ons - in de pauze- laat zien dat je ook daar met de noordoostenwind niet overal rustig ligt. Waarom zouden we dan verhuizen....? Zoals elke avond wordt het toch weer rustig, zij het nu pas heel laat. Nog 1 nachtje, we zijn er aan toe om verder te reizen. De keuze is gevallen op het ronden van de Peloponnesos net als vorig jaar, maar dan wel in grote sprongen, en op zoek naar ....stabiel weer. Alsjeblieft!

12 augustus, Ermioni hoera het is 2 graden minder heet

Temperatuur rond de 36 graden, voelt meteen prettiger en minder benauwd. Wind: noordwest, in de middag even noordoost. Voorspeld 22 knopen, werkelijk: 30. We hebben de hele avond liggen hobbelen in de swell die -Joost mag weten waar vandaan komt. En er werd behoorlijk aan de lijnen met de veren getrokken. Soms konden de veren het niet helemaal opvangen.

De katten zijn er aan gewend en berusten: de hele dag kunnen ze niet naar buiten vanwege de vervelende wind en vanwege de warmte en 's avonds wagen ze geen stap naar buiten vanwege de dansende loopplank en de onverwachte schokken van de boot. Zelfs Odin moet zich met zijn 4 poten vastklemmen anders stapt hij mis. Ongelofelijk hoe katten zich neerleggen bij een situatie. Het mag gezegd blijven worden: daar kunnen mensen een hoop van leren. Met een knuffel en een snoepje is alles in orde. Het snoepje-moment wordt meteen uitgebuit door Freija want ze vindt nu elke bezigheid van ons in de keuken, een snoepje moment en ze gaat dan op de navigatietafel zitten wachten, vlak achter het beeldscherm om een snoepje te krijgen. Het toetsenbord van die computer daar staat nu overeind, want ze drukt toetsen in en we krijgen de instellingen niet meer goed. Vaak vergeten we dat en moeten we weer zitten prutsen aan die Windows-computer om beeld in orde te krijgen. Sinds kort ligt ze languit op de navigatietafel wanneer wij bezig zijn in de keuken. Kan ook gewoon uit pure gezelligheid zijn... Wanneer de zon echt pas onder is komen de katten tevoorschijn en dat is tegen 20.30 uur.

Deze dag is Charterdag. Vanuit de kuip weer een hoop te beleven en je het grote "waaarom" af te vragen. Een geweldige wind overigens om knalhard te zeilen. en verbazingwekkend hoe men dan schrikt van de golfslag in de haven. Lijkt ons eigenlijk logisch met noordoost 6 Bft, dat je hier aan de oostkant niet goed ligt en dat je dat zelf al had kunnen voorzien. Dus waarom? Om de terrassen, of omdat de reisroute van de chartermaatschappij dit gesuggereerd heeft en mensen zelf niet verder denken? Of men elkaars voorbeeld volgt...? Schapen? En omdat het dan 30 knopen blaast kan je niet aan de oostzijde van deze kade liggen en toch proberen mensen dat. Peter, en Ronny van de CopyCat staan ze weg te sturen. Of ze nou helemaal Mesjogge zijn?!!!

En dus moet iedereen ankeren. De ankerplaats begint knap vol te worden en je ligt daar ook niet stil maar niet zo erg als hier en veel veiliger. In onze rij is een gat gekomen want 1 boot is vroeg vertrokken. Wanneer in de middag al die charterzeilers hier aankomen wil er eentje in het gat kruipen en alle mannen staan op de punt van hun schip om ze weg te sturen, dan wel aanwijzingen te geven. Twee schepen proberen het. Er valt werkelijk niet binnen te varen met de wind. De techniek van het recht voor je ankerplaats gaan liggen (is net als met een auto even manoevreren) heeft men niet onder de knie of men heeft het (in-)zicht niet. En Annelies hoort alle mannen hard ,,Nee-ee-ee!" schreeuwen. Een al anker ketting uit te gooien waar de onze ligt en dan in een grote boog achteruit over alle andere ankerkettingen heen het gat in sturen? Gaan we dus niet doen! Drie zeilschepen willen in het gat, als een er vanafziet wrijft de volgende in zijn handen en gaat het ook proberen. Het gat raakt onvermijdelijk opgevuld. Men blijft hoop houden en er komen nog steeds schepen indraaien om de situatie op te nemen, ook twee 54 voet Catamarans. Zó een reuzengat hebben we hier niet hoor!

De charterboten op de ankerplaats liggen tot in de vaargeul. Een rose luchtband-Flamingo is weggewaaid - ja, het waait nog flink ondanks de voorspelling dat het na 12.00 uur rustig zou worden. Men stunt in het water om de flamingo te pakken te krijgen en de spanning op Skadi, de Let-it-go en de CopyCat loppt op want de Fast Ferry kan nu gauw komen... Dan gaan er ook enkele mensen Suppen en zwemmen, alles in de vaargeul. En .....dan komt de grote Cosmote Fast Ferry. Je begrijpt wat een avonturen we beleven hier. Waarom zouden we eigenlijk weggaan? Nee het is niet het zeilen het is niet het land ontdekken, het is mensen en menselijkheid ontdekken. Was er niet een wijsgeer die hier een sreuk over heeft gedaan?

De Suppers haasten zich terug naar hun boot, de geankerde boten blijven liggen, onbewust van het feit dat ze een beetje in de weg liggen. TOET TOEOEOET!!

Een schip is flink geïmponeerd en gaat vliegensvlug weg voordat de Cosmote weer vertrekt. En verstandig want als die achteruit omdraait, houdt je dan maar vast met die golven. Op de kade staat de Coast Guardmeneer - die ene die graag bekeurigen uitschrijft voor auto's en men is met hem in gepsrek over die blokkerende zeilboten. De kapitein van de "Cosmote" is niet blij en wanneer hij vertrekt roept hij en gebaart hij iets van: bekeuring geven! Hij moet achterwaarts omvaren langs de oostkade om te draaien en een nog in de vaargeul geankerde Cat te omzeilen om dan vlak langs de kust Ermioni te verlaten.

Tot overmaat van ramp zit er laat in de avond een Griekse familie in het bushuisje tegenover ons junkfood te eten. De jongen van 13 stikt er bijna in en begint braken en wel 5 x. Moeders raapt de grote stukken op. Een zeer onsmakelijk moment hier.

Vandaag hebben we een hoop plannen maar er komt weer niets van: de giek kraakt nog steeds, het zonnescherm is nog steeds niet helemaal klaar, de dinghy moet op de kant want de bodem is weer lek. Morgen is nog een dag, maar wel de laatste. De foto die we hier geplaatst hebben zegt alles, zie ook de generator die we uren lang aan hebben om verkoeling te krijgen voor de katten en onszelf.

11 augustus, stand van zaken: electra, hitte en wind

Gisterenavond nog een hoop swell gehad tot na 24.00 uur. Meest aan andere de oostelijke kade. De mensen op het terras zaten met de voeten in het water. Wind en swell (-golven) stierven uit in de loop van de nacht.

Electra

Het is wel telkens checken of de electra het hier doet en of we nog wel genoeg tegoed hebben staan op de meter. Zo puzzelen we maar en dan storten wij of Costas kleine bedragen tegoed op de meterkast. Daarbij hebben wij voorrang - hij mag ons nou eenmaal graag. De juffrouw van de Port Police die op vrijdag eerder naar huis gaat, heeft dit weekend twee reservekaarten in haar bureau laten liggen voor Costas. Tjonge, kan het eraf?! Wij zijn net te laat om zelf nog tegoed te laten storten op onze eigen kaart. Maar, we hebben de generator ook nog, mocht dat nodig zijn en...dat blijkt nodig. De meterkast doet het regelmatig niet en natuurlijk juist op het heetst van de dag en ook in de nacht wanneer voor het eerst de temperatuur niet echt daalt. Het is niet duidelijk of dat door onze airco komt of door auto's die over de electradraden rijden op de kade.

Nachtavontuur

Temperatuur 32 graden - het is voorbij die mooie koele zomernacht-temperatuur. Peloponnesos is in de greep gekomen van hitte. Niet verwacht dat deze nacht de temperatuur niet zou zakken en er geen wind zou zijn-niks-nada. De stroompaal doet het alweer niet meer, we hebben de generator uitgezet om geen last te veroorzaken. Overigens veel last (decibel) van de jeugd gehad hier bij het wachthokje van de Ferry. 

We verhuizen met zijn allen de hele nacht: Annelies stikbenauwd naar de kamer, op de bank. Freija legt een poot op haar hoofd. Dan gaat Peter stikbenauwd naar de kuip. Katten mee. En wat een spannende nacht - voor hen dan. Ze begrijpen dat ze niet de kant op mogen en liggen gevloerd als leeuwen op de kuipbodem of op de hekstoel te wachten op beweging op de kade.

Annelies komt ook maar even buiten zitten. daarna weer terug op de bank, daarna in bed. Peter weer op de bank. Katten achter hem aan naar binnen, ook op de bank. Het is zo een nachtje dat je ook nog last hebt van allerlei andere ongemakken. Ken je dat? Een wondje aan je voet, dat begint te kloppen, buikpijn door opstipatie, dorst, veel naar de w.c.,maar God zij dank geen muggen. Het is inmiddels 04.00 uur. We vallen in slaap met zijn allen.

De ochtend begint dan om 08.30 met een 31 graden en heet en fel zonnetje, dat dringt de kuip in van achteren. Zonnescherm - bijna af- hangen we ervoor. Er zij nog steeds ankerende boten in de baai en zij hebben het niet leuk. Vannacht veel gerold. Nu wederom in de harde wind. Er vertrekken er twee. Elke dag druppelt er wat weg. lijkt me verstandig om naar Porto Heli te gaan om gewoon hier om de hoek. Een nieuwe buurman, Steve, die zijn boot om 07.00 uur heeft om kunnen varen van de oostkant naar de westkant van de kade, komt op de koffie en hij heeft een probleem met zijn schroef: 1 blad is er bij het omvaren afgevallen. Niet meer te vinden in het troebele water op de bodem. Hij vraagt of wij ons reserve schroef willen uitlenen. Morgen komt een duiker en zullen we zien of onze schroef past. Peter en Annelies moeten even praten of we dat wel willen uitlenen en hoe en wanneer krijgen we hem dan terug...?

Verloop van de dag

• windstoten. Voorspeld 31 werkelijk 33. Verschil: gisteren constante wind nu vlagerig en hard.
• richting noordwest i.p.v. de voorspelde noord - dus krijgen wij nu ook wat gehobbel.
• de dinghy vliegt van het schip, gelukkig nog vast aan 1 kabel.
• Temperatuur van 31 tot 38 graden, voorspeld 33.
• Costas komt de hele dag niet - niemand heeft stroom. ludiek: 's avonds zet hij de paal weer aan, 20 minuten later is de paal "dood" en costas is al weer weg. Stroompaal 2 begeeft het een uur later ook. Gelukkig is er nog water. Maar een motorboot tankt duizend liter water en iedereen staat lang in de rij. Hopelijk blijft "hij het doen". Want er is een verhaal dat aan de overkant in de bergen een lange pijp de grond in gaat om grondwater uit te pompen en die pijp is niet meer in goed staat-er zijn problemen mee. Hoe basic kan het zijn in Griekenland?!!

Ankeravontuur

Peter en Steve fungeren als Port Police en sturen boten weg als ze aan de oostkade willen afmeren; enorme swell daar. Een Nederlandse boot gooit achtertrossen naar Ronnie en de tros zit niet vast aan de boot. Tja dan maar opnieuw proberen aan te leggen en met 4 man op de kade die aan de lijnen sjorren ligt de charter met 2 Nederlanders eindelijk. Peter zegt nog dat het een verkeerd moment is om hier te gaan liggen maar de dame aan boord wuift dat weg. Vanavond wordt het wel stil. Nou zegt Peter ik zou daar niet te veel op rekenen.

Zelfs aan de westkant van de kade waar wij liggen blijft het water maar bewegen, laat staan aan de oostkant. Op de kop van de kade ligt een groot motorjacht, ja zo een, en die blijft ook behoorlijk bewegen. Peter zegt: Goedkoop bootje waarschijnlijk en zeker geen geld meer om de optie voor stabilisatoren in te bouwen. Tegen 11 uur gaat ook dit schip weg.

De Nederlandse mevrouw en meneer komen terug van eten en hebben toch maar een hotel gereserveerd wat zegt ze: hier kan je niet op slapen en Peter denkt: I rest my case. De man springt met ware doodsverachting over de loopplank zijn boot op en weet zich nog maar net staande te houden. Bij ons komen de visioenen weer van de Oekrainers een paar dagen geleden. De Dame weet als een soort balletdanseres over de plank aan boord te huppelen. Wij lopen maar door om toch nog een ijsje te scoren.

We laten de dinghy in het water en zetten de windscoop erop in de hoop om vannacht wat meer frisse lucth te krijgen. Morgen lezen jullie of dat gelukt is en voor nu ZZzzzzzzzzzz

10 augustus, Ermioni, tussen knipkunst en ankerkuren

De Schotse buren (we spreken steeds meer over Schotten want Schotten voelen zich al steeds minder Brits - gesprekje op de kades- met de bui van de Brexit boven hun hoofd en de wens om bij Europa te blijven) zitten op hun niet klein aandoende 36 voet Cat met de thee op het stuurtrappetje de film gade te slaan. Elke dag, zelfde tjd. Een soort feuilleton; ken je Coronation Street van vroeger? Maar dan nu Coronation Quay. Ronny, de buurman en Peter zijn best wel alert en staan direct te helpen als het nodig is. Die hulp dreigt echt dringend te worden wanneer de volgende dag aan onze kade een gaatje komt en een schip met Spanjaarden wil aanleggen maar de ketting van Fransen om hun roer heen oppikken.

Ping Kassa, denkt Peter en ziet eurotekens op zijn oogbol. Meer voor zichzelf dan voor de Spanjaarden. Want dat wordt duiken jongens en toevallig ben ik een gecertificeerde duiker. De Port Police is er bij en een hoop publiek en Peter biedt aan het water in te gaan met de zuurstoffles als dat geoorloofd is van de Port Police... Zij stemmen toe nadat ze het PADI pasje van Peter hebben gezien. ,,Hoeveel kost dat?" (Dat schuift-),, honderd Euro, zegt Peter. Oei, beetje veel. Ze proberen het zelf. Potjandorie het lukt hen de ketting eraf te krijgen. Jammer van dat geld maar fijn dat het zo goed afloopt. Wat ons verbaast is dat er geen geregistreerde zaak van wordt opgemaakt door de politie. De Spanjaarden hebben geluk want anders moet de boot op de kant en moet er een inspectie komen op vaarveiligheid en dat is zeker Ping Kassa!

Het dagelijks leven, in afwachting van de harde noordenwind, bestaat hier uit een uurtje zonnescherm naaien, de weekmarkt bezoeken en honing kopen - ook voor jou Frank Brinkhuis!. De goede en goedkope Espresso drinken in ons vaste koffietentje, en Peter gaat naar de kapper. Twee Griekse potige mannen, meer van het soort basketbalspelers dan coiffeur, runnen een barbershop hier en Peter wordt gekortwiekt voor 12 euro. Beetje bloempotmodel maar we klagen niet voor dat geld en afijn lekker fris koppie. Met alle wind is er nogal wat afval in de haven gekomen en de buurvrouw en Annelies gaan Plastic Scheppen. Nadat de weekmarkt ook is geweest ligt er een hoop vuil dat in het water is gewaaid. We vinden een krat, veel zakken en resten, een gevulde oliefles en.....allemaal Spiegelei-kwalletjes. Die zich heus prettig voelen tussen de rommel, je valt daartussen namelijk niet op.

De kwalletjes zijn niet zo mooi van kleur als op de Balearen, maar het blijven wonderschone wezens op te zien. Voor deze gelegenheid halen wij nog een een filmpje uit 2016 tevoorschijn , waar we gezwommen hebben met dit lieve diertje,  zie---> Skadi World tour video - snorkelen in Cala Molto

En dan begint de Meltemi zich over dit deel van Griekenland te verspreiden. We tellen 31 knopen noordenwind, soms noordwest. Ook wij gaan heen en weer meest van de wind. Het is heet 36 graden. Annelies verdwijnt om 12.00 uur naar binnen. De katten zijn zo lief. Katten klagen nooit behalve om liefde.De Port Polic stuurt schepen weg die aan de oostkade willen gaan ligge, uit veiligheid. Wij beginnen ook wat te botsen en na 18.00 uur als de wind zeer langzaam afneemt krijgt de swell spel op de haven en liggen we te stuiteren, zij het niet zo erg als de schepen aan de oostkant. En de schepen die ankeren liggen echt vreselijk te rollen. We blijven hier want het neemt allemaal straks af en motrgen is de tweede dag wind, maar weggegaan is plaatsje vergaan, we gaan niet proberen aan de andere kant van het eiland te liggen...

9 augustus, Ermioni, zinkgat excursie in de hitte

Het is vol aan de westkant van het ponton. En aan de beruchte oostkant, waar het even rustig is geworden met oostenwind, komt vandaag een kanjer van een schip liggen. Zo een die je op " das Bot Dusseldorf" bij uitzondering mag bezoeken en die je dan eigenlijk niet eens mooi vindt. Maar stiekum zou je geen nee zeggen als je hem kreeg; 30 meter lekker ruim. De Plein Sud, met 3 man Philippijn personeel. Arme jongens, denkt Annelies, want ze weet uit haar werkkring van vroeger dat Philippijnse dienstbodes slecht betaald worden en vaak flink uitgebuit. Hopelijk is dat hier niet zo. Ze staan een beetje te kijken want de "boss himself" stuurt dit grote mooie zeilschip. Hij legt helemaal schuin het anker neer over de ketting van een ander schip. Je kunt op je vingers uitrekenen hoe lang dat goed blijft gaan. Wanneer het andere schip vertrekt zit hun anker vast onder de ketting van Plein en Plein's anker is zwaar. Wonder boven wonder raken ze toch opeens los.

We hebben een brommertje en willen vandaag een en ander zien in de omgeving. Een excursie naar Hydra hebben we geschrapt; we zijn een beetje moe aan het worden van de hitte en het moeten afwachten van het slechte windgebied maakt je ook soort van apatisch. Op Hydra moeten we lopen want het is een autovrij eiland, en voornamelijk Annelies heeft geen puf in de 33 graden. Het is wel best zo op de boot met airco en "je ditje en je datje". Toch leuk om er even uit te zijn en boodschappen te doen met motorisch vervoer. In dit geval de brommer.
Er is niet heel veel te zien in deze omgeving maar we hebben vorig jaar langs de weg in de bergen een zinkgat bespeurd en we gaan er maar eens kijken.

Zinkgat of Doline

Het woord zinkgat is in de geomorfologie de term die wordt gebruikt om de landschapsvorm aan te duiden die overblijft na instorting van een holte in het onderliggende gesteente of sediment.De meest voorkomende zinkgaten zijn dolines; dit zijn laagtes die zijn ontstaan door karst, het oplossen van kalksteen in water. Zinkgaten kunnen ook ontstaan door het oplossen van zout in de bodem (veelvoorkomend rond de Dode Zee), het instorten van natuurlijke drainagetunnels, of het instorten van door mensen gemaakte (antropogene) holtes zoals mijngangen. Bij de vorming door zout, wordt het zout, dat lichter is dan het omliggende gesteente, omhoog gedrukt. Dit kan eeuwen duren, maar wanneer het zout bij het grondwater komt, lost het op, en ontstaat langzaam een groot gat onder de aardkorst.

Wanneer we op de scooter springen schrikken we een beetje van de gevoelsmatige hoge temperatuur buiten: 36. Ja ook het zadel: oei hete billetjes. We hopen een beetje wind te vangen tijdens de rit. Die zou verkoelend moeten zijn. Niets van dat is waar. We worden gebraden in de wind. We pezen langs Kilada naar het binnenland van Didyma, niet ver trouwens van de kust waar het huis van ons koningspaar staat. Er zijn borden die wijzen naar het zinkgat, maar je ziet hem al uit de verte. Er zijn twee zinkgaten en we bezoeken de kleine. Het bijzondere van dit zinkgat is dat er twee kapellen in zijn gebouwd. De brommer zetten we onder de dennenbomen waar het koor van cycades ons verwelkomt. We lopen een paadje af naar een gietijzeren booghek met een kruis en via een onderaards rotsachtig trappetje komen we in het gat. Geologisch gezien een bijzonder verschijnsel.

De grote "doline" vormt een natuurlijk amfitheater, dat al sinds de prehistorie werd bewoond, zoals blijkt uit de stenen werktuigen die de opgraving aan het licht bracht. De kleinere doline heeft een grote belangstelling vanwege de vele erosies die op de grond zijn gemarkeerd. Twee kleine byzantijnse kerken zijn gebouwd onder de klif, omgeven door een overvloed aan wilde vegetatie; de kerk van Sint-Joris met zijn 13e-eeuwse muurschilderingen en de kerk van Jezus Transfiguratie.

Dankzij Dimitris Barelos' video kunnen we je meenemen in het zinkgat: klik hier---> vogelvlucht over dIdyma zinkgat

We nemen een kijkje bij het grote zinkgat; dat kan door met de brommer een zan en keien pad te berijden en daarna naar boven te lopen.  Het valt ons op dat het gat minder gat lijkt naarmate je dichterbij komt. De dimensie wordt anders omdat het zo groot is en je ziet eigenlijk meer steile wanden dan een diepte in de berg. Vanuit de lucht heb je nog het beste gezicht...We vervolgen onze hete rit terug naar de kust en bezoeken uitgestorven Kilada. Iedereen eet of slaapt en het is ook "wisseldag"; vakantiegangers gaan en komen aan, vandaag. Een prachtige blauwe grote baai temiden van dit droge heuvellandschap met veel olijfboomgaarden. We nemen in een lokaal café koffie en water. In Griekenland krijg je gelukkig altijd en overal water geserveerd. Na een uur bijkomen klimmen we op de scooter. We raken behoorlijk bezweet. Het animo om nog meer te bezoeken zit er niet erg in. We rijden terug naar de boot om te lunchen en te wachten tot de weldadige 27 graden weer op ons neervalt rond 20.00 uur. Dan pakken we alsnog de brommer om even naar de Lidl te rijden. Door een afgekoeld landschap in rose avondkleur.

7 - 8 augustus, werk en (leed-)vermaak in Ermioni

Met het oog op het weer, lijkt het beter om te verhuizen naar de noordpunt van de kade want daar liggen mooringlijnen. Ooit heeft een groot luxe jacht, dat lang in Ermioni heeft gelegen, daar pennen in de zeebodem mogen laten maken met mooringlijnen er aan. Wij verhuizen op het moment met minste wind naar die plaats. Ongeveer om 09.00 uur. Meteen daarna begint alles weer te loeien om ons heen tot in de avond.
Voorspeld 14 knopen uit oost, werkelijk 23 knopen uit noordwest, noord en noordoost en last but not least oost. Het begint nu ook hobbelig water te worden aan de westkant van de kade. Deze zal ook de hele avond gaan aanhouden want er staat op de Aegeische Zee een behoorlijke golfhoogte en daarna loopt flinke swell binnen op Hydra en Ermioni. Aan de oostkant van de kade lig je dus wederom niet goed.

Wanneer de zon aan de achterkant van de boot weg is, zetten we ons aan het verder fabriceren van het achter-zonnescherm. Meer dan we eigenlijk zin in hebben, maar geleidelijk aan is het behalve een uitdaging toch weer leuk om te doen. Strak trekken, aftekenen, inknippen. Weer strak trekken en ja...inknippen, dat is altijd eng. De hele lap op tafel leggen is wat onhandig. Maar het naaien lukt met al de tijd die we hebben en het geduld. Tegen 16.30 uur is Annelies het zat en we gaan film kijken. D.w.z. naar alle aankomende bootjes.

Wat is dat nou dat mensen dan toch gaan aanleggen aan een kade waar het water zo beweegt. Waar je met je boot ligt te stuiteren en te rollen, laat staan het niet makkelijk is om aan de kant te komen. Vooral over de smalle 30 cm losse loopplanken die chartermaatschappijen meegeven. Is het het feit dat mensen zich persé vast willen houden aan hun plan: ik wil daar zijn en daar liggen om daar te eten en aan wal te flaneren.. Of is het onkunde, zich niet goed voorbereid hebben? Of is het gebrek aan inzicht? Of zijn wij dan van die doorgewinterde vertrekkers? Met goed inzicht, maar vooral niet bang om een plan om gooien ook al is het naar het onbekende. En wel om de kans te lopen iets beters te krijgen! We zijn, zo zegt zoon Joran in een telefoongesprek, best wel volhouders en aanpakkers, ook als het gaat om directe afwegingen/beslissingen in directe situaties. De spreuk boven de deur zegt alles:,,...gaan we dus niet doen..."

De film van vanmiddag bestaat uit het aankomen van een charterschip met twee jonge stellen. Ze krijgen het voor elkaar om aan te leggen met de achterkant tegen de kade en zich strak te trekken tussen (goed veel ketting op houdend anker) en 3 achtertrossen. Dan gaan de mannen boodschappen doen en keren terug met veel waterflessen. De dame aan boord neemt de flessen aan, want over die 30 cm schuivende loopplank aan boord komen met zware boodschappen is wat riskant. Boodschappen aangeven wordt het dus. De dame laat het eerste pak uit haar handen glippen wanneer zij haar zonnehoed moet vasthouden en onverwijld springt haar partner gekleed achter de flessen aan tussen wal en schip, om het kostbare water nog te bemachtigen. De zwemtrap hangt niet uit; schip en kade zijn hoog. Hij geeft de gevonden waterflessen aan zijn vriend en hij bereikt de enige zwemtrap aan de kade, 10 meter verder.

Het leven bestaat uit de markt bezoeken, en huiselijke dingen en klussen doen (een pomp doet het niet, er kraakt iets in de giek) en siësta houden. Dat is het moment dat we aan de computer zitten. ,,Nou het waait nog flink hoor", zegt Peter en wanneer die 23 knopen weer worden bereikt en de zee tegen de kade duwt vervolgt Peter:,, Ho! Wat een lekker windje. Ik wens de mensen veel succes!" De Spaanse buren zijn vertrokken naar Astrous. Uit ervaring weten wij hoe het daar KAN tekeergaan aan de voet van de hoge bergen. Zuidelijk van de Peloponnesos staan vandaag twee zeeën: uit west en uit noordoost en de swell van vannacht staat ook nog. Niet een hoge zee, maar lastig en zeker onprettig en typisch voor dit gebied. Zeiljacht Zin' welke uit Kreta is vertrokken, houdt ons op de hoogte. Ze rollen de eerste 4 uren flink. Wij wachten en hopen toch nog op een stabiele 7 dagen om de Peloponnesos om te gaan op een rustige manier om derhalve rustig en vooral prachtig te kunnen ankeren aan de voeten van de mooie machtige kapen.

4 - 6 augustus, Ermioni in de Meltemi en de Pounera

Trefwoorden uit Skadi-blogs: onweersstorm, Bora, Meltemi, downbursts, microklimaten, Bourini en nu Pounera.

We zitten net lekker te genieten van de 29 graden, daling van temperatuur rond 19.00 uur. De noordoosten wind valt weg en we slaan het raam van de buiskap open. Dan kunnen de katten er zitten, nu uit de wind en het lucht lekker door. Wijntje?

,,Oh", zegt Annelies, ,, er is nog wind maar van de andere kant en ...VOEM daar blaast 34 graden westenwind door de buiskap en door je haren. Verschroeiend en hard en het duurt een kwartier. Wat is dat nou weer voor een fenomeen??? We vragen het aan de havenmeester. ,,Nè (dat is in Grieks: ja) dat is de Pounèra. Een hete plotselinge wind uit de bergen.

Dacht je dat je even rust had en even niet op het weer hoefde te kijken, nou vergeet dat dan maar; ook in ruste kijken we 4 x per dag, soms ook omdat vrienden ook ergens tussen de stormen stil liggen of vrienden een sprong moeten maken met hun schip en wanneer is het dan voor hun veilig om die sprong te doen? Want het weerbeeld in heel Griekenland lijkt verstoord. Het is absoluut anders dit jaar met aldoor flinke wind, maar de positieve kant ervan is dat men vaak kan zeilen. Toch opgepast want de valwinden zijn heftiger en de rukwinden ook. Zo voorspelt Windy in ons gebied 18 knopen wind, rukwinden 23 knopen en in werklijkheid is er 28-32 knopen rukwind. We gaan niet weg. Waar moet je naar toe? Op 6 augustus is overduidelijk dat we niet om de Peloponnesos kunnen tenzij we 200 mijl in 1 dag varen rond de 2 vingers en dat is onmogelijk. We zijn geen motorjacht. En wat dan? Dan lig je in Pylos, ook niet goed aan die kade. Naar het noorden? Je kan Athene bereiken in twee tochten van 30 mijl, maar daar liggen we niet goedkoop. Door Korinthe? Dan blaast het volgend weekend om de hele Golf van Korinthe. We wachten in Ermioni, samen met alle anderen, aan het westponton. Misschien wel tot we een ons wegen.

De wind komt uit oost en slaat hard tegen de oostzijde van het ponton en schepen liggen te stuiteren. Wanneer de Fast Ferry komt rolt alles stuiterend op en neer en heen en weer. Charterboten die in de middag Ermioni aan willen doen twijfelen en kunnen beter ankeren. Ook niet leuk maar veiliger. Tja, wij liggen met zijn allen aan de westzijde en we gaan allemaal niet weg. Eén klein bootje past er nog tussen: de Inschallah Vrio van Giuseppe en Ippo. Ze herkennen ons uit Trizonia. En wij herinneren ons hen dan ook. Ze hebben daar dit bootje gekocht en varen ook weer terug. Maar volgend jaar gaan ze naar Tunesië. In zo een klein bootje...28 voet.

Talloze schepen komen een kijkje nemen of er nog een plekje is aan onze kant, maar helaas... Dan komen er twee charterboten met Oekraïners en die leggen aan aan de oostkant en ook nog in de hoek. Och mijn God hoe kan je nou zo dom zijn. Of ben je dapper? En als de Ferry komt en aan het T-stuk aan gaat leggen berg je dan maar. De twee zeilboten rossen op en neer en heen en weer en het doet al denken aan de situatie van de Medicane waar menig schip aan een kade kapot geslagen is. De dappere Oekraïner is continue aan het werken met zijn lijnen op de dansende boot dat soms een halve meter met zijn achterschip uit het water komt alvorens neer te slaan. Hij probeert aan de kant te komen met de loopplank maar die zwiept er af. Dan springt hij maar op de kant en ook weer terug op de boot. Annelies kan het niet aanzien. We kunnen er onze ogen echter niet afhouden en dan zien we de man nat aan de zwemtrap hangen verrekkend van de pijn. Hij is blijkbaar tussen schip en kade gevallen. Hij is in staat in de kuip te kruipen en de dochter komt met een mitella aan. Een paar mensen willen wel helpen maar niemand is zo gek om ook in de boot te springen. Toevallig staat de Coast Guard official erbij - die is altijd aanwezig als er een Ferry aankomt- maar die kan niets doen. Hij is wel getuige.vUiteindelijk komt er een taxi en de man wordt blijkbaar afgevoerd naar het ziekenhuis. We zien hem niet terugkeren deze avond. Het schip met twee dochters ligt nog een paar uur te bonzen. Het schip ernaast ook, in dat wilde geklots in de hoek aan het T-stuk van het beton met daarachter de Ferry...die weer vertrekt.

De nachten zijn rustig. De wind komt om 11.00 uur en staat weer tot de avond. De Oekraïense boot verhuist met hulp van anderen naar onze zijde; daar is een opening gekomen. Wederom is het "Film" en we bekijken vanuit de kuip alle stommiteiten en vooral onverantwoordelijkheden. Een Catamaran die toch ook weer gaat aanleggen aan de oostkant en ligt natuurlijk te rossen in het water. Dat zie je toch als je aankomt...?! Wij waren allang weggeweest. Dat hebben we in Monemvasia vorig jaar, met een zelfde situatie, ook direct beslist.

De Catamaran aan de oostkant wordt door de wind tegen de kant geduwd. Manlief zit zonder T-shirt te verbranden en de lijnen te stellen. Een andere man zet de motor aan zodat de Cat niet achteruit tegen de kade wordt geduwd. En , zegt Peter, het zou ook nog kunnen dat ze niet genoeg ketting uitgegooid hebben , metertje of 20?  Moeders staat nagels te bijten en staat er waakzaam bij. Jongens, die wind blijft nog 6 uur staan, zo kan je 6 uur de motor aanhouden. De baby gaat krijsen, men krijgt ruzie. Dan pas is de maat vol en varen ze weg om beter en meer ankerketting uit te gooien. Husselen blijft het wel nog uren. Dit is bij noordoostenwind, niet zo erg als de oostenwind gisteren, maar toch flink heftig.  Later op de dag komen er toch meer schepen liggen. De wind neemt af maar niet helemaal. Morgen komt hij terug en elke dag, en in het weekend nog een beetje harder.

Ons bereiken ook weer berichten over ankersituaties van schepen elders, die niet de juiste inschattingen maken. Het is niet zo moeilijk hier in de Med: je kijkt gewoon goed en vaak op het weerbeeld en naar "rukwinden". Je houdt rekening met "meer" en zoekt een veilige haven en dan zorg je dat je veel dikke ketting kunt uitgooien en natuurlijk ben je in het bezit van een goed anker. Met je achterkant naar een kade of los in de baai. That's all.

3 augustus, van Poros naar Ermioni, 25 mijl

Peter doet een rondje zwemmen voordat we vertrekken. Annelies even niet, even geen zin in een zilt lijf. We halen anker op, deze keer doet Annelies dat en het anker zat goed vast, gelukkig geen enorme kluiten klei. Ze kijkt achterom naar Peter en ziet vlak achter de boot een kanoër varen die Skadi voorbij wil. Ja, dat zijn toch van die momenten waar je mee moet oppassen: wedstrijd-kano's en zwemmers die ver van de kant af gaan, meestal te herkennen aan het domme brilletje of de badmuts. Peter geeft wat gas om de kanovaarder voor te zijn en om om een geankerde zeilboot heen naar Poros te varen. We volgen de ronding van het stadje, behoorlijk vlak langs de kade, deels omdat dat leuk is en deels omdat het daar het diepst is. Vette motorjachten komen ons tegemoet die aan de kade willen liggen. Het verbaast Annelies altijd weer dat Peter geen meter opzij gaat of later dan verwacht. Opzij...niet veilig want daar is het diep. Langs de kade gebeurt altijd van alles, zo steken er opeens van die prive-taxibootjes over, die in een mum van tijd van stilliggen aan de kade opeens omdraaien en vlak voor onze boeg gaan overvaren. Al vaak genoeg heeft Annelies geroepen: ,,Jezus kan die niet effe wachten!" Maar zo gaat dat in het levendige Poros.

Het traject Poros-Ermioni is al bekend, nog 1 keer en het voelt als een busrit naar de stad. We hijsen zeil. Er staat weer een noordenwindje en het lijkt aan te trekken, maar om de hoek van de Golf van Hydra wordt het windstil. We dobberen en maken van het gedobber gebruik om van de boot af te springen en af te koelen. Het is echt warm, de katten liggen dan niet steeds onder de buiskap , waar we trouwens ook altijd een doek om de mand hebben tegen hitte of tegen wind en waar we ook moeten spelen met de lucht om de katten koelte en zuurstof te geven: dan ritsen we de voorkant van de buiskap half los of helemaal al naar gelang de wind weer niet in hun haren blaast want dat is óók weer vervelend. Siamezen, man, die zijn héél kieskeurig.

We motoren na het geplons verder naar Ermioni en hopen op tijd te zijn en daardoor een plek aan de westkade, noordelijk van het schiereilandje te bemachtigen. Er zijn opvallend weinig charterboten op zee, maar het is dan ook zaterdag en dat is charterboot-wisseldag. Kans op een plekje voor ons is dus behoorlijk groot. Ja, er is 1 plek, tussen twee Spanjaarden. Verderop nog een plek, maar we zijn niet zeker over de diepte daar, dichterbij de terrassen. Gelukkig passen we tussen de Spanjaarden.

We moeten wachten totdat Costas komt om met zijn energiepas ons van electra te voorzien. Peter stopt alvast de stekker in de kast, dan kan niemand anders die plug pakken. We wachten op Costas en op het weerzien. Costas herkenbaar aan de rieten hoed en de lange gestalte. Wanneer hij komt aanrijden en zich dan bezig houdt met nog andere zeilers aan de kade, gaat Peter opzichtig tegen de meterkast hangen in afwachting van de blik van Costas. En dat ziet hij Peter staan. Meteen loopt hij op hem toe en schud hem de hand-hij herkent Peter direct. En hij maakt ook zijn excuus dat hij niet wist te reageren op onze SMS vorig jaar. We hadden toen namelijk afscheid willen nemen van hem maar hij kwam maar niet. Annelies heeft Costas toen een bericht gestuurd om hem hartelijk te bedanken en te zeggen waar we naar toe gingen en ook dat we hem in 2019 hopelijk weer zouden zien. Helaas wist hij niet terug te sms'en met zijn zeer oude mobieltje. Kijk, nu blijkt toch weer hoe uniek het is dat je zo iemand die zo kundig en gedienstig is even bedankt. Het komt waarschijnlijk niet vaak voor.

We willen de airco draaien maar Costas heeft niet genoeg opgeladen kaarten. De mevrouw van de port police was al weg en hij heeft nog contact met haar opgenomen maar ze was niet van plan te komen en ze zei;,, dan ga je toch niet naar de kade dit weekend". En zo hebben alle zeilers aan de kade dan geen stroom. Wij krigen toch nog een beetje reserve van hem om o.a. de airco te draaien want iedereen is tamelijk verhit op de Skadi, met de bijna 33 graden binnen. De katten liggen binnen op kattengapen. Peter gaat plat in de kuip onder de zonneschermen en Annelies neemt een weldadige douche en valt vervolgens op de bank in de lucht van de airco. We zijn er en blijven hier voorlopig, om de wind van de komende week uit te zitten...maar daarover lees je morgen.

1 - 2 augustus Lavrion, terreur van herrie en door naar Poros, 35 mijl

Ongekend absurd, veroorzakers van enorme geluidsoverlast en hinder. Waren in juni de scooterjongetjes aan het uitsloven - en een enkele gepimpte auto met veel speakers, nu is het alleen maar uitsloverij en tegen elkaar opbieden van bezit aan auto-geluidsapparatuur, hoe harder hoe beter. Ik heb de grootste de dikste de hardste geluidsapparatuur. Ben je dan niet zielig? Onbegrijpelijk dat de gemeente of de politie hier niets aan doet. Begrijpelijk dat ze er niets aan doen want het is terreur. Wij liggen in ons bed te wachten tot de denderende basgeluiden die trillen door maag, merg en been ophouden. Dat is gelukkig al om 02.00 uur. Daarna zijn we te opgefokt om te slapen en als je bent zoals Annelies dan wordt het alleen maar lastiger om in slaap te vallen. Want alles trilt tussen maag en hart. Ondertussen vragen wij ons af of wij er naar toe moeten gaan om mee te praten. Dat doen we niet want we vrezen dat er represailles komen van de straatbendes. Stilletjes hopen we dat een naieve buurman het doet want wijzelf hebben geen zin in oorlog met deze jeugd. Jeugd...je praat over jongetjes van rond de 28 jaar. Mannen. Als dat staat voor de Griekse Man, meiden, zet die Griek uit je hoofd. De Hollandse kerel is veel volwassener.

Verder is het leuk toeven in Lavrion en eten bij mesodromos. De markt bezoeken in de hitte - 32 graden - niet slapen van herrie of warmte en de hele avond mensen zien flaneren en staren naar je huiskamer. Het geluk wil dat we zelf niet te zien zijn als mensen voorbij lopen. En wanneer een Nederlands gezin langs loopt met een vervelende dochter en deze op de loopplank wil stappen, roept Peter bijna heel hard BOE, maar de moeder is te snel en weerhoudt de dochter ervan. Net op tijd anders was ze van schrik naast de plank gestapt; plons. Had leuk geweest.

We ontmoeten hier het schip SiSA met Bob en Paul die in Marina die Ragusa hebben overwinterd. Dat schept meteen een band. In tegenstelling tot een paar stiff upperlip Engelsen die alle dagen niets tegen ons zeggen - de naam van de boot hier maar niet te vermelden. Bekend in de Med sailing groep, en in 3 jaar effe de Med gedaan, duizenden mijlen gemaakt, wat heb je dan veel gezien....aan wateren.

Na een paar dagen Lavrion is het ook wel weer genoeg.Annelies verlangt naar een plek om echt te kunnen ontspannen, we gaan op zoek....het wordt Poros. We hebben de wind mee uit noord. Een behoorlijk windje in het Evia kanaal. We kunnen 10 mijl zeilen op de Genua en daarna moet de motor aan -  een windstilte gebied. We doen er de hele dag over en dat is maar goed ook want het is heet - 33 graden. Op zee 31. Poros is toch wel een prachtige anschtkaart wanneer je in augustus in de namiddag aankomt. Ondanks de nevel die zich dit jaar behoorlijk manifesteert is het gezicht op de Saronische eilanden wederom erg mooi. Toch wel een lievelingetje van velen, dit gebied.

We ankeren noorwestelijk van de stad, men noemt dit Naval Bay - tenminste Bob en Paul noemen het zo en wij dopen de baai dan maar meteen om met die naam. Wat een rust wat een water en wat een idyllisch gezicht, de witte stad in gouden zon tegen de groene heuvels. Echt genieten. En we gaan echt slapen...