27 april tot 30 april

We besluiten om tot 1 mei hier te blijven en dan door te gaan naar Brindisi. In april gelden hier de wintertarieven van € 20,00 en per 1 mei komen de medio tarieven, jawel € 64 euro per nacht.

Het probleem van de keerkoppeling blijkt een losgeschoten kabel te zijn bij de gashendel en er is gelukkig niets met de keerkoppeling zelf. De Marinero Angelo weet een goede monteur en in no time staat die op de boot, kijkt naar de losgeschoten kabel en gaat even een nieuw onderdeel halen. ,,Hij is in 10 minuten terug!" meld Angelo, maar ja Italië.... Het worden er dus 30, maar wat geeft het? We blijven hier immers toch. Hij duikt de bakskist in en na een paar minuten wordt de motor gestart en gaat de Skadi voor- en achteruit. Probleem opgelost. Volgens de monteur was de koppelingskabel niet goed door Gino aangesloten. Hij heeft het nu op de correcte wijze gemonteerd. We kunnen weer met een gerust hart verder varen. Peter licht telefonisch Elio Balsano in Crotone in van de momtagefout.

Vandaag is een luierdag om bij te komen van de 15 uur varen van gisteren, voornamelijk voor Annelies, maar ook de katten moeten bijkomen. Wel gaan we na het broodbakken even het dorp in om te kijken waar we nu eigenlijk beland zijn.

San Foca

De Salento is een rijk en prachtig land, dat zijn bezoekers sterke emoties en onuitwisbare herinneringen bezorgt , voorbestemd om voor altijd in ieders hart te blijven.Onder de mooiste en meest karakteristieke hoekjes ligt ongetwijfeld San Foca. Een van de meest pittoreske en karakteristieke plaatsen van het schiereiland Salento, vooral beroemd om de stranden.

Door de eeuwen heen meermaals is geprezen en vereeuwigd door verschillende kunstenaars en dichters. Een suggestief vissersdorp, dat iedereen boeit met de buitengewone schoonheid en eenvoud van zijn markten, zijn kleuren en typische smaken.

Op zaterdag 30 april, de verjaardag van kleinzoon Dyon, hebben we een discussie wat te doen. Als we doorgaan naar Venetië dan willen we niet te grote trajecten varen om Annelies niet te veel te vermoeien. Dat betekent dat we 10 of 11 havens moeten aandoen en af en toe moeten blijven liggen voor wat rust en weer wat niet meezit. Als vergelijking: hier in San Foca betalen we in het laag seizoen €20,00 en vanaf 1 mei wordt het midden seizoen € 64 euro. Als we dat doorzetten naar Venetie en daar een week blijven dan zijn we meer dan € 1.000 alleen aan hevengelden kwijt. De oplossing zou kunnen zijn dat we een paar hele lange trajecten gaan varen maar dat willen we niet voor Annelies.

We hebben daarom besloten om nog een jaartje Griekenland te gaan doen. We kennen het gebied goed, het is prachtig, de afstanden zijn kort en de havens kosten vrijwe niets: aan de kade in Preveza € 7,12 per nacht. We denken om in de Ionische zee en de golf van Patras/Korointhe te blijven varen en misschien aan het eind van het seizoen Albanië en wellicht toch nog Monte Negro maar alles hangt af van de conditie van Annelies.

We gaan het zien en we houden jullie op de hoogte, dat het een bijzonder seizoen wordt is al zeker. Plannen worden ook dit jaar met laag water in nat zand geschreven.

26 april van start seizoen '22 Crotone - San Foca 110 mijl

Tony en andere vroege vogels, goede morgen

Om 05:45 is het zover, De trossen van de Skadi worden los gegooid en we beginnen  aan de eerste tocht van ons 8e jaar alweer. De eerste rit van ca 70 mijl gaat altijd over de golf van Taranto richting Santa Maria di Léuca op de Hak van Italië.

ETA is 16:30.De windvoorspelling is heel gunstig, weinig wind en een vrijwel vlakke zee. Goed voor Annelies en de katten om in te slingeren.

Afhankelijk hoe Annelies zich bij St Maria di Léuca voelt gaan we daar voor anker of varen we door naar San Foca, een kleine 30 mijl verder. Als we dat doen dan komen we er tussen 21 en 22 uur aan. De haven weet al dat we komen zodat ze klaar staan om ons een plek te geven.

Waarschijnlijk moeten we daar een week blijven omdat er vroeg in het seizoen een harde noordenwind staat. San Foca lijkt ook geen staf, een aardig plaatsje waar we ons zeker gaan vermaken.

Onderweg krijgen we bezoek van een soort duif die bij elkaar toch 3 uur meevaart.

We zijn nu (16:40) om de kaap van St Maria di Leuca heen en hebben nog 30 mijl voor de boeg. ETA is 21:00 en de marinero's staan ons al op te wachten bij aankomst.

"voor mij een lange tocht waarvan de eerste 70 mijl heel snel gaan. De klotszee in het begin ging na een half uur al over in baren zonder punten. Ik slaap zowaar 3 uur in de middag. De zon is sterk maar voor korte broek tenue is het te vroeg. Dat merk je vooral wanneer ze zon znel zakt tegen 18.00 uur en om 20.00 uur is er schemer maar weldra is het donker. we doen allebei zeiljas aan en ik sinds tijden mijn laarzen. De katten zijn voorbeeldig maar zullen vast hun dolle uur nog krijgen".

Als we aankomen varen staat er al een marino met een lamp te zwaaien waar we heen moeten aan de lange kade. Voorzichtig varen we erheen, stootwillen uit en langzaam achteruit. De eerst landvast wordt naar de Marinero gegooid en als Peter de Skadi in zijn vooruit zet om te stoppen gebeurt er niets. Nog een keertje neutraal en in zijn vooruit en een beetje gas en de Skadi gaat hareder achteruit. Boem tegen de kade dus. Mooring lijnen vastgelegd, landvasten aangetrekken en we liggen in elk geval.Er blijkt wel een behoorlijke buts te zitten in de gelcoat, gelukkig ver boven de waterlijn. Mooi klusje om dat hiet tijdens ons verblijf op te lossen, we hebben alles aan boord: glasvezel, epoxie en gelcoat repair, dat gaat vast wel lukken

We besluiten morgen pas uit te zoeken wat er loos is nu eerst wijn en bier en de katten verzorgen. Het was een lange dag van 15 uur varen maar we zijn een aardig eind op weg.

In de hoop dat San Foca ons de eerste echte heerlijke week op de boot gaat geven na de winterstalling staan we in de schemer te kijken naar de nu donkere heuvels van de Salento, het prachtige deel van Puglia.

vlissingen tot crotone

12 - 16 april, de reis naar de boot

Is het door nieuwe toekomstplannen of is het door de emoties die het ziek zijn van Annelies bij haar oproepen dat afscheid zo moeilijk is? Ze is ziek, of soms beter maar dan snel opgebrand; een burn out vergelijkbaar. Trilt als een vogeltje of is te actief. Kan het midden niet vinden en altijd is er pijn. Niet lachen, niet praten en wanneer ze dat eens wel doet, zuiver om eens te genieten van samenzijn met mensen dan is het boeten voor 2 dagen. Maar nu opeens is de pijn minder, heus waar.

Dit jaar hoeven we niet veel te doen voor we naar de boot reizen, slechts alle eigendommen inpakken, ook een overnachtingstas, tassen met de nodige zaken voor de boot,en een tas voor het najaar waarin we zeer waarchijnlijk niet naar huis rijden maar naar Spanje....

Ons jongste plan is om daar een huis te huren en ons te orienteren over het kopen van een woning aldaar. Schrik je? Ja wij ook, want we hadden niet gedacht dit ooit te wensen voor onszelf. Integendeel. Maar Peter is stellig: nu of nooit. Leeftijd telt mee.

Alles, ja alles hangt af van de gezondheid van Annelies die sinds januari 2 x een ketamine infuus heeft gekregen. Na de tweede infuusdag is ze flink ziek geweest en al weten we niet hoe mensen ziek zijn na een chemo, Annelies huilde het soms uit: ik ben aan een chemo.

Ketamine is een drug. Met soms hele heftige emoties. Enorme hallucinaties en beeldende herinneringen kwamen voorbij, levend geworden herinneringen aan Zwitserland en haar gestorven vriendin passeerden de revue tijdens het 5 uur lang toedienen van de ketamine. Het is bijzaak. Herstel is namelijk hoofdzaak.

En het was altijd al zwaar om mensen over de vloer te krijgen en ook nu, al was het maar voor een kop koffie... De meeste afspraken zijn helaas door ons afgezegd en het is niet alleen Corona die ons een schuchter huismusje maken maar voor Annelies tevens de pijn, het verdriet, en de onzekerheid om de straat nog op de gaan als vogeltje.

De pijn is voor het eerst in anderhalf jaar minder, op de schaal van 1 tot 10, een 4. Vergeleken met vorig jaar een 8. Annelies kan weer een beetje lachen, kan kauwen, kan eten, kan praten - niet te lang.

We hebben het mede door de enorme inzet van Peter gered naar Calabria. En door de wensen van de kinderen en vrienden. En...die ene anschtkaart van die geweldige vriendin die al onze blogs volgt, ons bemoedigt met een zonnestraal en wiens kaart als als mascotte uit de reistas stak. Dank je wel Marjolijn. En dank je wel Dorien, voor die lekkernijen bij je korte bezoek en die prachtige warme plaid die nu op het voeteneind van het bed ligt.

De reis ging goed, maar op dag twee hadden we enorm oponthoud aan de Gotthard tunnel en aan de grens met Italië. En dan staan daar tig douanebeambten te niksen met de armen over elkaar en de praten...parlare...parlare. Zeg er maar niks van, want dan heb  je goed shit

Tot Milaan was het een ramp en er kwamen meldingen binnen op de GPS dat het tot Bologna vast zou lopen, dus we moesten afhaken en overnachten nabij Milaan. Dat betekende dat we het derde traject langer zouden rijden.

Het ging voorspoedig maar Oddio wat is Italië toch een lang uitgerekt land! We overnachtten bij Napels na een geplande rit van 10 uur. De katten hebben zich voorbeeldig gedragen. De rit stond vol met van die weg-ergernissen. En alle reis-etenswaren die ordelijk in een etenstas zitten eindigen hoe langer hoe meer aan je voeten, van de bijrijder te verstaan. Je herkent het wel. Korte pauzes en doorkarren. Prachtig Toscane vloog ons voorbij. We reden 100 een ontspannende snelheid maar de idioten komen je soms links en rechts voorbij razen. Ook tussen de vele vrachtwagens.Een zwarte wolk rook in de verte deed vermoeden dat de weg-gek gecrasht zou zijn , maar het was slechts de Napolitaanse berm die in brand stond.

Dag 3 ging na een nacht goed slapen om 09.30 van start door de bergen van Pollino waar de sneeuw nog lag, over de mooie snelwegen van Campania en Calabria, de vele tunnels en de enkele bezinestations waar nog steeds de koffie 1 euri is maar de toilet te vies om aan te pakken.

Overal in Italië is men op de been en in de auto, en de mensen voelen zich duidelijk covid vrij of covid untouchable. Ja zeker al de Italianen en men draagt een mondkapje maar misdraagt zich als het om je nodige espresso gaat. En voor de perfecte espresso ga je toch echt wel met zijn tientallen bij elkaar staan en ook nog over alle hoofden heen roepen dat je je een croissant met nutellavulling wil. Parlare, mangiare...Covid?

In geen 2 jaar hebben we in korte tijd zoveel mensen bij elkaar zien staan. Annelies ontdekte plotseling haar nieuwe fobie: angst voor menselijk gedrag.

De snelweg langs de Vesuvius was prachtig. Calabria met zijn enorme diepe valleien, dorpen gelegen als op een landkaart en het woeste massief erom heen...de sinaasappelvelden, olijfgaarden en boerderijen, wat een bijzonder land.

Het was een prachtige bergrit door het Sila massief met een hoogte van 1453 meter en nog de nodige sneeuw. En na ook nog de uitzonderlijke Jacaranda bomen in bloei te hebben gezien kwamen we aan in Crotone. Annelies moe maar wat heb je het goed volgehouden meid! Met een aai over de bol, een klein tukkie en doosje pillen. Peter was blij de Skadi te zien, de katten blij van hun tuigje ontdaan te worden, en na 3 nachten eens op een bekende plek beland te zijn.

Nu na twee dagen op de boot op het droge hebben we ons plekje wel weer gevonden hier, er is al veel uitgepakt en wanneer Annelies op tijd haar anti-tril-pil neemt en een uur rust dan gaat het wel weer. De pijn is Goddank nog stees minder. De rest komt vanzelf. Wandelen gaat Peter met haar weer samen beginnen, want wekenlang heeft ze geen voet buiten de tun gezet.

Er komt veel wind en de Golf van Taranto gaat zich van zijn onheilspellende kant laten zien. Crotone zal een flinke swell binnen krijgen en we besluiten daarom op de werf te blijven staan tot 22 april

Buona Pasqua a tutti, geniet van de lente en van je eitje-ontbijtje en een uitje in de zon. Wij gaan dat in elk geval doen. En Dorien: met een verrukkelijke cappuccino en een echte dolce: een zoetigheidje en misschien wel een Siciliaanse Canolo. Mjam. We denken aan je, moordwijf.

Een reis vertaalt zich nog het beste door een lokale spijs.