29 september, Lefkas en katjes

Op 29 september is het aardig weer met een zeilwind uit noordoost. Maar wij vertrekken niet vandaag. We huren een motor. Deze tocht door het achterland van Palairos hebben we onszelf beloofd en ook dat we bij de Veterinario voedsel voor de katjes kopen. De motortocht brengt ons over de heuvels boven Varko baai vanwaar we schitterend uitzicht hebben en het hele landschap in nog beter perspectief krijgen dan met zeilen. Door de heuvels rijden we over de oude weg naar Lefkada, door uitgestrekte akkers en heuvelige weiden met koeien. Langs boerderijen die niet zoals thuis mooie landhuizen zijn met prachtige schuren voor vee of graan of kippen, Hier is alles golfplaat en ruw land afgezet met....wat je ook maar hebt. Waar ganzen voor je voeten wegrennen en schapen grazen. Onder rotswanden rijden we verder over de bergen en door het volledig door een aardbeving geruineerd dorp genaamd Palia Plagia. In de stilte voel en hoor je als het ware de inwoners nog ademen, de levendigheid in de huizen en op de straten.

Aardbevingen zijn niets nieuws in deze regio. Ze worden veroorzaakt door 3 tektonische platen die samenkomen in het gebied van Kefalonia, Ithaka en Zakynthos (Zante). De bewegende platen zorgen ervoor dat Griekenland langzaam wegzakt in de Egeïsche Zee. Een grote aardbeving in het nabijgelegen Kefalonia in 1953 werd gevoeld in Lefkada, maar de echte schade hier in Palia Plagia werd aangericht door de aarbeving van 14 augustus 2003.

Op de berg is het koud en we dalen af naar de vruchtbare vallei van Peratia om via de wetlands de brug van Lefkas te bereiken. In Lefkas stad vinden we de dierenarts die ons zo goed geholpen heeft in 2019 toen Freija plotseling ziek was. We laten haar de foto's zien en dan weet ze het weer. Ze is heel blij om te vernemen dat Freija beter werd en dat haar onderzoek en medicijnen geholpen hebben. We kopen bij deze arts een zak grit voor de katjes van Palairos, melkpoeder voor kittens met een heus zuigflesje en vlooienspray. Ook twee blikjes vlees in jus speciaal voor kittens die al vast voedsel mogen proberen, het rode katje is namelijk flink aan het groeien en sterk aan het worden.

We hebben geen behoefte nog verder te rijden ook al hebben we de motor nog tot het einde van de middag. We hebben gezien wat we wilden en gedaan wat we moesten. We leveren de motor in en geven de katjes hun nieuwe voedzame melkflesvoeding. Ze zijn er helemaal gek op. Achille en Ana komen thuis en lopen de wasmachineruimte binnen waar het verblijf van de katjes is gemaakt. We geven hun het voedselpakket cadeau. Ook het grit, een nuttig cadeau want de katjes beginnen al zindelijk te worden en hadden al een plashoekje in het hok.

Het wordt moeilijk om de beestje achter te laten, wel zeker wetend dat ze goed verzorgd worden, maar ook beseffend dat ze over een maand op hun eigen benen verder moeten en zonder de lessen van een moederkat heel veel moeten leren op straat en zich verdedigen en voedsel vergaren. Annelies kan geen afscheid nemen. Morgen is het de laatste keer en dan gaan we weg. Ze kunnen niet mee op de boot en dat zou ook niet goed zijn want ze zijn van nature straatkatten en het is lastig om zulke dieren te domesticeren.

28 - 29 september

Ingeburgerd in Palairos houden we ons bezig met de wind die om 06.00 uur aan komt loeien met 38 knopen in plaats van 29 knopen. Ook is hij pas voorspeld tegen 09.00 uur te gaan blazen. Wam! Maak je borst maar weer nat, maar we liggen goed en alle "blijvers" om ons heen ook. Droeftoeter 2 hebben we niet meer gezien, er is sprake van dat die illegaal in de kleine privé marina verderop is gaan schuilen. De Italiaanse buurman Claudio links van ons denkt hem gezien te hebben toen ze uit eten waren aan de boulevard en meent te hebben gezien dat hij zijn toevlucht daar nam.

We checken de zwerfkatjes en hebben een Palairos dag met onze Palairos contacten. Er zijn van die plaatsen waar je niet meer los van komt des te langer je blijft. Dit is er een van. Verder hebben we eigenlijk niet veel zin om werkjes te verrichten, soort van einde seizoen moeheid. En het enige dat aandacht blijft vergen is....je raad het al...het weer. Het blijft maar poeieren van tijd tot tijd.

Om 06.00 uur schieten we overeind vanwege de aanstormende loei van wind gevolgd door mega hoosbui die tot 07.45 duurt. Soort poolwind, bekend uit films, of uit dramatische docu's van beklimmingen van de Himalaya. Voelt en hoort als een Bourrini maar blijkt slechts 28 knopen, zien we later op de navigatie die toch in deze stille stand van schip aanstaat. Vandaag zou Maarten zijn boot naar Prèveza varen en Achille van PalerosTravel zou hem vergezellen als deckhand. Gaat-um vast niet worden....En inderdaad zegt Achille af, dat vernemen we op de whatsapp van Maarten. Peter raad Maarten af om te vertrekken. Dilemma voor Maarten want hij wil er 1 dag eerder zijn voordat zijn schip op de kant gaat.

In een gat in het slechte weer maakt Maarten toch los en er is een vriend van hem die op het laatste moment toch mee kan. Het is net even droog maar er hangt nogal wat dreigend donker wolkendek. We helpen losmaken en Maarten vertrekt van de kade. Echter...blijkt hij het anker van het Franse zeilbootje naast hem op te pakken en dan is het onduidelijk wat er nou eigenlijk onder water aan de hand is. Annelies staat op de kant met Peter en ziet voor de zoveelste keer hoe omstanders op hun eigen schip er de rug naartoe keren. Not my affair. Peter besluit in het water te springen met snorkel op en trekt op de Skadi vliegensvlug zijn kleren uit. Oef het water is koud geworden; 25 graden in de haven. Peter ontwart voor Maarten de ankers met behulp van een lijn. Een bijzondere irritante Nederlandse schipper maakt op hetzelfde moment zijn tweemaster los van de kade om op de plek van Maarten te gaan liggen. Kan je nou niet effe wachten tot Maarten weg is en helemaal tot Peter uit het water is? Maarten vaart voorbij de Skadi en Annelies zwaait hem na. ,,Wat een vent heb jij zeg!", roept Maarten opgelucht en vrolijk. ,,Ja hè? En hij kan ook nog lekker koken!"

In de middag klaart het wat op, zo gaat dat in dit land. Ondertussen is het maar 21 graden en 's avonds koelt het snel nog meer af. Er ligt weer een dekentje op het bed en OMG het is gedaan met de zomer want Annelies heeft sokken nodig.

27 september, benen strekken en droeftoeter 2

Het is zowaar een aangename dag met zon. De wind is 15 knopen en dus hebben we betrekkelijke rust. Annelies heeft al een paar keer lopen puffen van de passiviteit op de boot, behalve dat je soms af en toe moet waken voor een droeftoeter. Zie ons blog van 19 september.

We ondernemen een veldtocht van 14.000 voetstappen. Al weet Annelies nog niet dat het er zoveel zullen worden. Peter ook niet maar hij houdt zich vast aan de GPS die zegt dat het een uur lopen is naar het volgende dorp aan de baai, Pogonia. O.K. je moet dan ook terug maar met een koffiepauze moet dat een makkie zijn. Of voor Annelies die tijdens het bootleven te weinig sport: effe een prestatie.

We lopen het kustweggetje dat overgaat in een straat die om de baai loopt. We blijven zoveel mogelijk de rand van de zee volgen over een strandpad met kiezels en gedroogd zeewier. Er staan 2 campers. Er is een beachclub die niet meer bruist met een watersportclub en verderop ligt een verlaten strandtent. Hier kan je trouwens ook heel goed ankeren bijvoorbeeld wanneer de zuidestenwind pal op de kust van Palairos staat. Wij lopen verder over de weg naar het onbekende oord Pogonia waar we koffie kunnen drinken. Annelies heeft te weinig ontbeten en heeft geen energie. Wanneer zijn we er nou?

Alles is (nog) dicht. We hebben wel een prachtig uitzicht over de baai van Palairos. Tegenover het kerkje van Pogonia ligt een café dat wel open is. Lokale mannen zitten er te praten. We gaan het trappetje op naar het terras en nemen plaats. Koffie is er zeker, maar zoetigheid niet en aangezien het tegen luchtijd loopt kunnen we beter een maaltijd nemen. De herbergier beveelt ons de 'pokchops" aan of een salade. We kiezen voor salade die op zijn grieks in olijfolie en kruiden van de omgeving smaakt. Meer bio kan je het niet krijgen en in dit eenvoudige mooie 'buitenhof" onder de najaarszon smaakt het voortreffelijk. Overigens kan je hier ook de lokale wijn kopen voor 6 euro per 1,5 liter. De tocht terug gaat veel beter en we genieten van het landelijke Pogonia met de vele citrusbomen, cactussen, olijfbomen, vijgenstruiken en wilde bramen. Ook bloeien de Oleanders nog steeds. Daarachter ligt de blauwe zee en het afwisselende landschap van deze fascinerende provincie Etoliko-Acarnania.

Laat in de middag komt er weer een schip aan, maar de kade ligt vol "blijvers" vanwege de aldoor voorspelde krachtige wind, storm, regen. Niet veel later komt zeiljacht Lotte binnenvaren. De wind is ondertussen toegenomen en een 5 bft heeft de zee flink opgezweept. De Lotte druipt af en we zien haar stuiterend de haven verlaten. Golven sproeien over hun voordek. We begrijpen niet dat mensen het risico lopen geen plaats te vinden hier. En dat je dus zo laat op de dag komt. Elke dag is er hooguit 1 plek vrij. Het charterponton ligt ook vol. Er zijn nieuwe charteraars maar die vertrekken vandaag nog niet.

Gerust zitten we in de kuip en tot in de avond en kijken uit over de kademuur - over de baai. En daar ziet Annelies opeens een licht voorbij glijden. Een groot jacht sluipt de haven in. Het glijdt geruisloos langs de boten. Overigens met verkeerde navigatielichten aan. Vervolgens keert het en sluipt terug. De schipper gluurt in het donker van zijn kuip over de duistere haven en ziet geen plaats. Dreigend blijft het voor ons liggen. Aandacht opeisend . En weer sluipt het spookachtig terug en dan gaat opeens zijn alarm af. Later horen we van John dat dat een dieptemeter-alarm is. Het schip blijft heen en weer voor alle boten glijden en liggen. Alarm gaat weer af en ook gaan de lichten twee keer uit. Dan lijkt het helemaal op een fantoom. Peter gaat voorop ons dek staan bij de verstaging en roept: the port is full!

De schipper herhaalt zijn voorgaande acties en blijft opnieuw voor ons liggen. Hij roept, zijn cigaret aftikkend: are you a skipper? If you are a skipper, you are an Asshole!!!

Ondertussen zijn enkele schippers naast ons ook waakzaam. Voor de Italianen naast ons duurt het te lang en ze gaan uit eten. Wij denken dat het beter is ons niet te laten zien. In gesprek gaat Peter zeker niet! Het jacht moet uiteindelijk vertrekken. Het zou kunnen ankeren. Maar het besluit weg te varen: geen fijne tocht voor droeftoer nummer 2 deze weken.

Het wordt tijd dat droeftoeters eens gaan luisteren naar echte kapiteins!

Betekenis Doeftoeter: Een gematigd sneu persoon en bovendien een tikkeltje treurig.

25 naar 26 september

Herfstweer in Ionië

Op anker, en mooringlijn, en 4 landvasten achter waarvan 2 met veren, en met 2 springen op de middenkikkers. We gaan de nacht in met wind en veel regen. Odysseus yachting heeft de flottielje een dag eerder binnen gehaald. Een verstandige charteraar naast ons heeft twee ankers uit. Is mooi recht naar achteren aangemeerd. Is groot en we liggen in zijn luwte. We bewegen wat, de wind giert en raast door de haven.

Het blijft droog. Om 05.00 uur komt de wind. Met 33 knopen uit west, we liggen goed achter de dam. Het onweer zit grotendeel west-noordwest en passeert iets noordelijk van ons met slechts hard gerommel. De regen slaat op de boot. De katten liggen in elkaar gedoken maar niet bang. Gewoon rustig. Een ur later kunnen de ramen weer open. Af en toe regent het een beetje. We worden wakker van kattengekrijs ant Odin, die overdag de "stoel" van Freija al heeft geconfiskeerd wil nu de hele bank en Freija verzet zich hevig. Peter treedt op met het woord: ,,klaar?!! En ze druipen elk af.

De lucht is zwaar, we zitten in de kuip om 09.30 en het valt allemaal mee met de regen en wind. Om 12.00 uur is het stil en de zon wil even doorbreken. De temperatuur is wel omlaag: 23 graden. We bezoeken Ana en haar man Achille van Paleros Travel en nemen een kijkje bij de katjes die behoorlijk ondernemend zijn. Het mannetje klimt nu over de rand van hun speelthok. Ze eten als wolven. Ze slapen 's nachts de hele nacht en ook overdag zijn ze zoet tenzij ze iemand in de buurt horen, want dan gaan ze meteen hard piepen om aandacht en vooral eten. Maarten is er ook om de was op te halen. Op het bankje voor het kantoortje alsof we heuse locals zijn (echter zonder Ouzo)  hebben we een levenswijs babbeltje met zijn drieën en dan vallen de eerste druppels alweer uit de hemel. Het blijft zulk onbestendig weer met soms veel wind, rgen, of wolken en een straaltje zon op zijn tijd. De verwachte harde wind gaat waarschijnlijk meevallen.

Minder geld en meer geluksgevoel

,,wij leven simpel, zegt Achille. In een short, onder de zon"... Als je zo inburgert in dit kleine dorp ga je vanzelf simpel leven als je dat al niet deed. Deze week staat wat ons betreft in het teken van wederom relativeren over rijkdom en eenvoud. Over competitie en afgunst. ,,Ook ik heb daar aan meegedaan", zegt Peter. En hij trekt een short met een gat aan, scheert zich niet meer, spaart vijfjes voor de terugreis. We praten en relativeren over een leven dat achter de rug is. Waarin we veel bezeten hebben, veel uitgegeven hebben. En nu is dat voorbij. We hoeven geen dure auto, we hoeven ook niet meer mee te tellen met een dure auto. We hoeven geen mooie meubels, of net als iedereen een verbouwing, of mee te doen aan een trend. Doen jullie dat maar. God, wat een geld hebben we uitgegeven in het verleden en nu zijn we terug op een handje geld op zak. De behoefte aan luxe groeit wel direct als we enige maanden thuis zijn. Je wordt meteen aangestoken als je buren, vrienden ziet met mooier en beter. Maar ìs het mooier of beter? Nee, het is anders. Na 5-6 maanden zijn we blij de materiele maatschappij weer tabee te zeggen. Terug naar de boot, naar een land of mensen die luxe niet op de eerste plaats zetten en leven met plezier, en zon en geen plichten en zonder de stiekeme blikken naar elkaar en elkaars hebbedingen.

Het leven is zoveel makkelijker hier. Wat maakt het uit dat de berm vuil is. Wat maakt het uit dat de grassen niet gemaaid zijn? Dat je tuin vol ligt met je ongebruikte spullen. Het is jouw tuin en er is ruimte zat. Wat maakt het uit dat je geen nieuwe auto hebt? Een pick-up truck is veel makkelijker: je gooit alles erin inklusief oma. Met een oude brommer kom je ook overal. We begrijpen best dat het leven hier ook zo zijn problemen heeft en dat het moeilijk is om een onderneming te starten. Of dat er naast het fijne dorpse en het feit dat iedereen elkaar helpt ook vele roddels zijn. Maar wat is het leven makkelijker zonder die rijkdom. Rijkdom die je maar wilt vergaren en die zoveel kost. Die je na een paar jaar weer zo nodig moet vervangen om aan een trend mee te doen of aan een dwangmatigheid om te verbeteren, vernieuwen, moderniseren. En waar je maar voor moet blijven werken om het allemaal te blijven betalen. Knettergek was dat leven...

23 naar 24 september, de freaky stormen

De haven: onwetende charteraars

de haven wordt elke dag alweer aangelopen door charteraars: stellen en groepen jonge dertigers of pivéschepen met families met volwassen kinderen. Sinds een maand is hier stroom en water en het is meteen een populaire haven, maar ook een haven die te klein is en een haven waar vertrekkers langer blijven liggen door alle faciliteiten. Dat betekent dat er elke dag aan de kade maar een paar plekken vrij komen of soms helemaal niet. Als aasgieren wachten of vechten schepen om een plaats te bemachtigen. Charteraars hebben geen idee hoe wij er bij liggen op meerdere lijnen en ankers. Ze komen veel te hard aanvaren en veel te ostentatief. Het lijkt of ze totaal geen weet hebben van wat er gebeurd is en gaat komen. We vernemen dat een flottielje in Kioni Kefalonia wilde liggen en ....jongens, Kioni is verwoest! Een orkaan weet je wel!!! Wij schudden ons hoofd. Ze zijn er natuurlijk weggestuurd.

charteraars

Kijken zij niet naar de weerberichten?  Ook snappen ze helemaal niet- en het wordt hen ook niet geleerd dat ze in de ankerplaats tot 60 meter ketting moeten uitgooien, en met 30 meter ketting raken er velen van hun anker af. Je ziet ze Palairos ook binnenvaren met een naïeve blik die boekdelen spreekt en natuurlijk wil er meerdere keren een schip tussen ons en de buurman. Dit kan niet want er is geen aanleg-ring of bolder. Ook doorsnijden ze dan onze springen en geraakt hun ankerketting over onze ankers. Jongens de Medicane is net geweest en er komt vandaag weer een hoop rottigheid aan! Wij zijn ondertussen een paar meter opgeschoven naar de plek waar Hanjo lag want daar ligt een mooring lijn. Vast als een huis kunnen we wel een stootje hebben de komende dagen.

Freak stormen

Een donkere lucht komt heel langzaam aandrijven en het lijkt erop dat de regenbuien ons net gaan missen. We wachten af. Maarten is op zijn nieuwe mountain bike een rondje gaan fietsen maar we vrezen dat hij al snel rechtsomkeerd moet maken. Om 20.30 drijft de donderstorm noordwest Lefkas binnen de wind valt meteen over de schepen aan de wal van Palairos. We houden het verloop van de storm bij op lightning tracker. Peter staat op de trap met het luik open om alles in de gaten te blijven houden. Maar tegelijk ook te genieten van een horizon vol weerlicht. De katten liggen op de bank, Freija in haar bierdoos en Odin op Freija's mand - dekentjes erover heen. Katten voelen al van te voren aan dat ze dekking moeten zoeken. Freija houdt zich heel stil. Annelies blijft binnen bij de katten. Sommige onweersklappen zijn keihard ook al zijn ze op 3 kilometer afstand of meer. We hebben 25 knopen wind maar we krijgen bericht van de buenavista in Nidri dat zij 58 knopen hadden bij de allereerste windvlaag - uit het oosten. Even voor de vergelijking hoe de winden hier heersen: wij hebben wind uit zuid en de bui komt uit noordwest. Schepen zoeken een veilig onderkomen in Palairos maar alles ligt hier vol. Wij schudden ons hoofd dat er zoveel domheid heerst: dit weer is allemaal voorspeld, ga dan op tijd een haven in want nu wordt je geweigerd door Odysseus en weggestuurd door de schepen aan de kade die alweer in spinnenweb van kettingen en lijnen liggen en moet je omkeren en in de ruwe zee en in het duister in de harde wind ankeren. En dat is niet leuk.

De volgende onweersstorm komt een paar uur later wanneer we op bed liggen, weer met harde wind. Deze onweersstorm gaat over Kefalonia. In Nidri hebben ze geen last. We zien op Lightning Tracker nog veel meer onweer uit Montenegro en Albanie ook naar het zuiden trekken. Is dit de planeet aarde? Niet normaal. Sinds we zeilen lijkt alles heftiger en on-aards. Dit is waarom we blijven in Palairos en zo te zien op de weerkaart liggen we hier nog een week, waar natuurlijk niets mis mee is. Wat een geweldige (beschermde) plaats is dit.

Annelies is heel waakzaam op bnnenkomende schepen en rond 03.30 komt er inderdaad een boot binnen. Tussen onze boot en de buurman hangt een lijn met een ankerbol. Het is volstrekt onmogelijk om hier naast ons te liggen en hopelijk zien de mensen de versperring. Maar toch moeten we waken voor de domme charteraars. De binnenkomende boot legt aan naast het uiterste schip van Odysseus Yachting aan het ponton aan de overkant. Nog geen uur later komt een grote tweemaster binnen. Er hoeft maar 1 klein geluidje te zijn van een schip en Annelies is alert. Van slapen komt niet veel. De tweemaster is verstandig en ankert na een rondje haven.

Tegen de tijd dat je rustig kunt slapen zit je vol adrenaline, genoeg om aan de grote schoonmaak te gaan of een  paar kilometer fietsen. We slapen toch in en om 06.00 uur is Annelies weer wakker want de schepen die heil gevonden hebben in freakstorm 1 gaan alweer weg. En dat gaat gepaard - zoals gewoonlijk bij veel charteraars met luid gepraat en gerommel. onderussen zijn we op de kalender beland in 24 september en gaan de katten spelen en mauwen want ze willen naar buiten. Het is 07.30 uur. Het wordt gelukkig nu pas - licht. Annelies offert zich op. De katten sniffelen wat en gaan niet de kant op en omdat Peter nog in bed ligt, gaat Odin maar weer terug naast Peter liggen als de trouwe hond en Freija kruipt in de fietsmand onder de buiskap. En daar zit je dan geeuwend op je kuipbankje met een kop thee....wat ga je doen? Ook terug in bed of vrolijk aan je dag beginnen want de zon komt door en je leeft maar 1 keer dus genieten.

23 september, een paar vondelingen

Vondelingen

Bij het inleveren van de auto treffen we Ana met twee piepkleine poesjes in haar handen. Ze heeft ze verderop in de steeg opgepakt. De moeder heeft ze achter gelaten en verzorgd haar andere vier nog wel. De vader ligt op de stoep maar kijkt alleen toe. Wat moet ze doen? Op dat moment gaat het Annelies aan haar hart maar we kunnen die poesjes toch niet op de boot nemen? We laten het zo voor het moment, Ana zal de katjes in een doos stoppen...We overleggen. Want een poesje heeft moedermelk nodig en hoe kunnen wij dat regelen. Op ons schip hebben wij nog injectiespuitjes, daarmee kunnen we de vondelingen voeden.

We gaan deze dag terug naar Ana en vinden de poesjes in een hoge doos in de wasserij naast haar kantoor. Ze piepen de hele dag. Ze hebben honger. Een buurvrouw is geweest om melk te geven  maar dat is te weinig ze moeten elke 3 uur voeding hebben. Peter neemt ze als een professionele kattenopvoeder in zijn handen en geeft ze "de fles". Ana beseft dat het een dagtaak wordt, ze zal ze bij haar houden en na een maand mogen ze naar buiten. Wij zijn gerust dat het allemaal goed gaat komen al komt het gesprek meermalen op de vraag om de katten aan boord te nemen. Dat gaan we natuurlijk niet doen. We bezoeken de katjes 2 x per dag en zullen ermee naar de direnarts gaan. Meer kunnen we niet doen om ze en goede start te geven. Zwartje is een vechter die komt er wel en bruintje is ondernemend. Na een paar dagen zijn ze al gewend aan de melk en Ana zegt dat ze ze 's avonds meeneemt naar his en ze zijn in de nacht stil tot 07.00 uur, dan begint het gepiep om eten opnieuw, ze zijn levendig en blij in de doos of onder een omgekeerde wasmand. Ach wat een dotjes! Annelies is helemaal verknocht.

22 september, cadeau, gebak, en historie

Wanneer de katten alle aandacht hebben gekregen en een buik vol brokjes stappen wij in de huurauto naar Prèveza, om daar met koffie en gebak de verjaardag van Peter te vieren, gewoon samen, gewoon genieten van de stad en de band die we ermee hebben gekregen.

We lopen langs de stille kade daar, want het seizoen komt ten einde en er zijn weinig schepen. In het gezellige centrum waar we ons thuis voelen vinden we na 2 maanden Nespresso-ontbering vanwege het defecte apparaat, een heuse nieuwe Nespresso. In de doos van de Nespresso zit een tegoedbon, maar het is in Grieks, en we komen op het idee om naar Royal Freshness te lopen en Aris te vragen wat we ermee kunnen doen. We doorkruisen de straatjes en houden halt voor de open deur. Aris is zeer verrast en haalt ons binnen op zijn Zorba's met uitgestrekte armen. Na een hoop gepuzzel op internet door zijn medewerkster en nadat zij Nespresso Athene verscheidene keren belt, blijkt dat wij eerst een bestelling moeten doen om in aanmerking te komen van een partijtje gratis cups. En dat gaan we niet doen. Het worden natuurlijk Lidl cupjes. We beloven Aris dat we over een week, wanneer we in Prèveza liggen met Skadi, een taart zullen bakken en een klein reünietje zullen houden op zijn kantoor samen met Nicole de havenmeester, die helaas nu blijkt ontslagen te zijn: no ships - no work-no contract any longer. Zo gaat dat in Griekenland.

Voor nu trakteren we onszelf in de Konditorei op een hele echte Ekmek Ketaifi. De Konditorei schenkt geen koffie maar hier loop je gewoon even naar de overkant van de straat en koop je koffie bij en koffiebar om hem vervolgens op het terras van de Konditorei bij je gebak op te drinken.

Het is nog vroeg en we hoeven nog niet "naar huis". Annelies heeft uitgezocht of er nog een stukje cultuur op te snuiven is. En dat is er: de nederzetting van Cassope!

Langs de altijd dominerende imposante Romeinse omheining van de opgraving van de metropool Nicopolis, rijden we de bergen in noordelijk van Prèveza. Door dik loofbos in herfstkleuren, en gemengd woud met hoge dennen rijden we vele haarspeldbochten omhoog naar wat eens een nederzetting was. Cassope is onderkend. De moeite van een bezoek waard, maar deze archeologische vindplaats wordt weinig genoemd in reisgidsen.

Antiek Cassope

Cassope ligt zeer dicht bij Zalongo, een steile helling bij het dorp Kamarina waar in 1803, na de capitulatie van het volk de Souliotes aan de tiran Ali Pasha, de vrouwen uit Souli eerst hun kinderen van de klif gooiden en hen daarna volgden, zingen en dansend hand in hand, om met de gewisse dood te ontsnappen aan de gruwelijkheden van deze Turkse gouverneur.

Cassope, werd gesticht vóór het midden van de 4e eeuw voor Chr., op een natuurlijk versterkte locatie op een uitgestrekt plateau, op een hoogte van 550 - 650 m op de hellingen van Zalongo. De stad beleefde zijn hoogtijdagen in de 3e eeuw voor Christus, toen de grote openbare gebouwen werden gebouwd en het gebied van de Agora zijn monumentale vorm kreeg. De oprichting van de stad was het resultaat van de eenwording (synoecisme) van de verspreide nederzettingen in de regio. Cassope verwierf economische macht door handel, veeteelt en de producten van de vruchtbare vlakte van Acheron, genoemd naar de rivier. De stad had zijn eigen munt en behield een politieke agora, een prytaneum, twee theaters, een hostel (xenon) met 7 logeerruimten rond een patio en met elk een balkon, en een tempel gewijd aan de aanbidding van de godin Aphrodite. De welvaart van de stad duurde tot 168 voor Christus. In 167 v.Chr. Verwoestten de Romeinen onder leiding van Aemilius Paulus de stad, terwijl aan het einde van de 1e eeuw v.Chr. De inwoners Cassope moesten verlaten om zich in de metropool Nikopolis te vestigen.

Boven ons torent de steile wand van Zalongo waarop het monument ter ere van de Souliotes-vrouwen. Hand in hand in een rij staan de reusachtige beelden tot op de rand van de rots. Wij rijden de Zalongo-berg rond over een zeer bochtige weg door dicht herfstbos en met prachtige vergezichten op het bergachtige groene binnenland. Peter heeft een weg gevonden naar een vallei en een alternatieve route om terug te komen naar Prèveza. In het miniscule dorp van Kryopigi met eeuwenoude eiken op een klein idyllisch pleintje, wordt aangegeven met een verkeersbord dat je niet verder mag. Maar dat houdt ons niet tegen want: ,, dat is alleen maar een grove indicatie van wat eigenlijk niet mag en we maken zelf wel uit in hoeverre we de wet gehoorzamen..."

Na veel haarspeldbochten en steil aflopende weggedeelten komen we niet verder: er is een aardverschuiving geweest over de weg die tevens een stuk van de weg heeft gevolgd. We keren om op het asfalt dat al jaren overwoekerd is door dikke grassen; blijkbaar is deze weg al lang niet meer gebruikt.

We hebben niet zoveel benzine meer, maar Peter zegt er weinig over. Voor Annelies al een teken dat het wel eens nijpend kan zijn. Peter zegt: het lampje is al een poosje geleden gaan branden..." Eerst moeten we de bergpas omhoog tot aan Cassope en dan weer naar beneden, waar we gelukkig een benzinestation tegenkomen. Langs de kust van Prèveza rijden we snel terug naar Palairos, want de katten zijn nu wel erg lang alleen. We sluiten deze mooie, spannende, leerzame, heerlijke verjaar-dag af met een maaltijd bij restaurant Panorama, bereid door een kok uit Bangladesh en dus vol Indiase pittige curry met veel smaak.

21 september, autotocht Myticas naar Golf van Amvrakikos

Herfst in Aetolia Acarnania

De herfst is een van de mooiste seizoenen om Griekenland te bezoeken en Aetolia Acarnania te verkennen. Hoge bergen geven hun plaats aan vruchtbare valleien, lagunes en meren. Dit is een relatief onbekend deel van Griekenland.

De regio's Aetolia en Acarnania bevinden zich in het westelijke deel van Centraal Griekenland en omvatten talrijke verschillende habitats, wat resulteert in een kostbaar en bloeiend ecosysteem. Bergen rijzen hoog de lucht in, omringd door het water van de Ionische Zee. De regio wordt gevormd door de stroom van de Achelous-rivier die de bergen opent en valleien vormt, gevoed door de rijke bodem met mineralen die het geleidelijk afzet. Door een landschap van kliffen en bossen, eindigt de Achelous-rivier in het zuiden van de regio, waar moerassen en lagunes een geheel nieuw landschap bieden.

Vandaag huren we een auto bij Anna, van PalaerosTravel, waar wij ook het apartemen huurden en wanneer je klant wordt, zo gaat dat in Griekenland, betaal je steeds minder voor de zaken die je koopt. In dit geval mogen we de auto voor hetzelfde geld een halve dag langer houden. We rijden de prachtige in de kust uitgehouwen weg naar Myticas, langs vruchtbare hellingen onder de hoge bergug en aan de andere kant naast ons de kristalheldere Ionische zee met kleine strandjes verstopt tussen de lichtgekleurde rotsen. Myticas kennen we van onze ankermomenten. We nemen nu een kijkje in de haven en zien tot onze verbazing dat hier toch wel meer schepen kunnen liggen dan we dachten. En zoals in elke haven liggen hier toch wat achtergelaten schepen. Het dorp is uitgestorven maar dan kan te maken hebben met maandag, een sluitingsdag voor veel restaurants. Vanaf Myticas gaat een bergpas omhoog.

Het Acarnanisch Massief(Grieks: Ακαρνανικά όρη, Akarnanika ori)

is een bergketen in het noordwestelijke deel van de regionale eenheid Aetolia-Acarnania in het westen van Griekenland. Het strekt zich uit van het dorp Monastiraki, nabij Vonitsa aan de Ambracische Golf in het noorden tot het kleine authentieke dorp Astakos in het zuiden, met een totale lengte van bijna 40 km. De Ionische Zee ligt in het westen. De bergen zijn samengesteld uit kalksteen en zijn over het algemeen kaal, met uitzondering van de noordelijke zijdes. De hoogste top is Psili Koryfi (Grieks: Ψηλή Κορυφή, wat "hoge top" betekent) met 1589 meter. Direct ten zuidoosten van Psili Koryfi ligt de Boumistos-berg die 1573 meter hoog is. Boumistos kreeg zijn naam vanwege de vele blikseminslagen op de top. Meer bertoppen zijn tussen de 1700 en 1428m hoog.
 

Wij rijden noordelijk de berge omhoog over landwegen voor ons uit zijn enkele ravijnen. Dit is het landschap dat we zien als we bij Myticas ankeren en ons afvragen wat er is op de hellingen en achter de majestueuze kale bergen. De weg voert over een verdroogde rivierbedding waar kennelijk ook overstromingen door noodweer hun baan vinden, de weg is opgeknapt met wit grint. Dit is niemandsland met hier en daar een schapen- of geitenboerderij, wijngaarden - soms verwaarloosd - en olijfboomgaarden met hele oude kronkelige dikke olijfbomen. Over een ware bergpas door dennenwouden en langs afgronden bereiken wij de hoogvlakten waar groepjes huizen die zich een dorp mogen noemen in uitgestrooid zijn. In de valleien wordt veeteelt bedreven en akkerbouw, de gewassen zijn geoogst, de grassen liggen in balen opgeslagen voor de koeien in de winter. Want winter ...is het hier heus. We bereiken de Ambracische Golf/Golf van Amvrakikos. Vanaf de hoogvlakte zien we het wijdse water voor ons uitgestrekt met de kleine dorpjes aan de zuidkust. We houden halt bij Vonitsa, bekend bij zeilers vanwege de intieme sfeer en een haventje waar je redelijk veilig ligt. Vonitsa is de enige (kleine) stad in nabijheid van Palairos. Iets verder ligt de gemeente Prèveza, bereikbaar via een tunnel onder de engte van de Ambracische Golf waar deze overgaat in Ionische Zee. Na de nodige koolhydraten genuttigd te hebben in de vorm van ijs, rijden we over de westelijk gelegen snelweg terug naar Palairos.

Een tocht door indrukwekkende natuur, ruig en steil en ook onverwacht door zeer vruchtbaar land. Het enige verdrietige aan de rit door dit prachtige stuk land is de aanblik van het vele bermvuil en het laatste stuk weg naar Palairos kenmerkt zich door het afval, niet alleen los plastic en vuil, maar ook geleegde karren afval in de berm dat langs het taluut omlaag gerold is.

We maken ons in ons kleine landje zo druk om alles dat geen prioriteit heeft en wanneer komt er eens iemand die zich opwerpt, op Europees niveau, om aan die vervuiling van- en door zuid Europese landen iets te doen? Dit gaat zo nooit meer goedkomen, deze vuilnisbelt...

20 september, Ionië pakt zich op

Vandaag kunnen we de extra ankers lichten en het spinneweg van lijnen ontwarren. Op de Passion gaat de bemanning wisselen: Marion gaat naar huis en de vrienden van Hanjo komen en de mannen gaan een dikke week heerlijk zeilen en genieten van de eilanden, voor zover je eilanden kunt bezoeken...Langzaam komen de verhalen binnen alsmede de video's van particulieren en nieuwssites. Het hier plaatsen daarvan vinden wij overbodig want je kunt ze zelf wel vinden op het internet. Duidelijk is dat varen het beste nog kan in deze hoek: Nidri-Palairos-Astakos-Meganisi-Kalamos. Wij blijven in Palairos om de verwachte wind en regen van aanstaande woensdag aan ons voorbij te laten gaan. En in het weekend wordt alweer regen, onweer e windstoten van 36 knopen verwacht.

Vandaag is een aangename dag en Palairos ruimt het puin, d.w.z. alle grint dat van de strandjes op de weg is geworpen door de golven, de straten waar modder ligt worden met een shovel schoon geveegd. Palairos heeft niet te lijden gehad van de orkaan. Maar er zijn in de bergen vast wel veel modderstromen geweest die wegen en paden hebben beschadigd.

We wandelen op deze zonninge dag rond de stad en bezoeken een appartementencomplex in aanbouw waar vrienden een optie op hadden maar hebben laten 'varen" omdat ze niet wilden settelen en nog enkele jaren willen blijven zeilen. De zee is weer blauw en helder.

In de middag halen we ons tweede anker op, dat gaat niet zo makkelijk als je denkt: we lenen het bijbootje van het motorschip en Hanjo, Peter en Maarten klimmen er in. Op het ponton aan de overkant snappen charteraars niet helemaal wat de bedoeling is. De Italiaan links van ons blijkt zijn anker over het onze gegooid te hebben daardoor krijgen Maarten, Hanjo en Peter ons anker niet los. Door de triplijn te gebruiken kunnen ze het anker los krijgen en halen ze onze hele ketting onder die van de Italiaan door. Best een zwaar karwei en heftig om het anker van 20 kg. los te krijgen uit de stevige modder.De schipper van de motorboot krijgt vanzelfsprekend een sixpack bier als dank. Ook Maarten's tweede anker wordt opgehaald.

Onze boot is gestript geweest voor de Medicane en alles is er nu weer opgezet en aan gehangen, zoals de bimini, de vlag, het hoefijzer, het vastgebonden bootje kan ook bevrijd worden. Je doet niets anders dan bijkomen van de storm en alle indrukken. Beetje lopen, koffiedrinken, en veel napraten over de gebeutenissen en lessen die hieruit weer geleerd worden. We hebben er reuze goed in gedaan om zo ver mogelijk als kan, weg te komen van de kern van de orkaan. We liggen in een beschermde baai waar golven niet zeer hoog kunnen worden. We hebben geen moment gedacht: het zal wel meevallen en dat samen met al onze ervaring, maatregelen, goede spullen, en een rationeel verstand is dat deels onze redding, en een portie geluk telt ook mee.

19 september, the day after

De orkaan heeft vreselijk huisgehouden. We krijgen continue berichten over de ravage op de eilanden en de westkust van de Peloponnesos. We checken waar vrienden zijn en wie het "overleefd" hebben. Wonder boven wonder is Robert Panko in Argostoli marina er redelijk doorheen gekomen met zijn Catamaran.

De Skadi is vochtig en we leggen spullen in de zon die langzaam doorbreekt. Het leven is simpel na een hectische nacht en dag. In het dorp pakt iedereen ook gewoon de draad op. We nemen een koffie bij het café op de hoek dat al onze eigen stek is geworden; de cappuccino is onovertrefbaar. Evenals de glimlach van de bedienende tiener met haar typisch oer-Griekse blauwe ogen.

Wonderen zijn de wereld niet uit: de electriciteit gaat uit en aan de stroompaal staat te klikken. Waarop Peter even gaat kijken wat er aan de hand is en wat blijkt: de paal reset uit zichzelf en we hebben ons volledige tegoed weer staan, een financieel mazzeltje.

In de middag komen er charterboten want, het is immers zaterdag en ook al is er net een Medicane geweest: jongens, we motten wel varen! De naweeën van de orkaan heersen nog in de bergen met als gevolg dat er flink wind staat op de zee en de eilanden, 30 knopen. Behoorlijke valwinden van 30 knopen heersen over Palairos en in deze valwinden besluit een Nederlands stel met een huurboot van Sunny Sailing uit Nidri, 9 mijl verderop, zich hiertussen te wringen, tussen Passion en Skadi. Hij roept: ik wil daar tussen!" Peter roept: dat kan niet". ,,Waarom kan dat niet?" ,,Omdat ik het zeg!", roept Peter. Annelies zit ook ongerust om de hoek van de buiskap te kijken want als hij doordramt kan hij een anker oppikken en ook een lijn in zijn schroef krijgen. Dan druipt de schipper gelukkig af, verontwaardigd en met een duidelijke blik omkijkend dat hij zich niet laat ringeloren door een stel kapiteintjes aan de kade. Iedereen is plotseling alert.

Vervolgens probeert de drammerige schipper zich naast het piratenschip tussen de jachten te persen waarbij John, "de piraat", op niet mis te verstaan Engelse wijze, hem duidelijk maakt dat hij moet WEGWEZEN!!!

Ook Hanjo schreeuwt dat ze moeten oprotten maar het is al te laat. "Truus" begint het anker op te halen en dan blijkt dat ze de ketting van het schip naast de piratenboot opgepakt hebben. Waarmee het drama begint. De schipper blijkt namelijk geen idee te hebben wat hij moet doen en begint net zoals wij al eerder hebben meegemaakt, heen en weer te varen in een poging om los te komen. Hij is letterlijk ankers aan het opvissen. "Truus" is zo onthutst en hulpeloos met de situatie en de drammerige arrogante kwal van een partner dat ze niet anders kan dan om hulp roepen. We staan allemaal te kijken met de handen in ons haar zeer ongerust dat de schepen allemaal geraakt gaan worden en dat al onze ankers gelicht gaan worden.

Door de noordwesten-valwind wordt het schip langzaam met de kettingen aan elkaar tegen de schepen aan de kade geblazen. Zie wat daarna gebeurde in ons filmpje op Youtube:de droeftoeter

18 september, Medicane Ioanis

Na het broodje Pita gaat Peter naar de Skadi om het geweld af te wachten. We denken dat de Skadi goed genoeg ligt en Peter gaat slapen zolang het kan. Om 3 uur 's nachts roept Hanjo dat er 2 kruislijnen bijgezet moeten worden in de 35 knopen wind om het gieren tegen te gaan. Hierdoor komt de Skadi nog wat rustiger te liggen en kan er weer geslapen worden. Het heftigste deel komt nog ...pas rond het middag uur.

Om 8 uur is er nog tijd om te ontbijten en langzaam aan begint de wind aan te trekken uit ZO, dus schuin op de boeg van de Skadi. Hierdoor komt er veel druk op beide ankers. Peter haalt in weer en wind de ketting nog wat strakker aan met behulp van de ankerlier en zet ook de lijn van het tweede anker nog extra door. Om de druk op de ankers wat minder te maken wordt de motor ook aangezet - in zijn werk vooruit. Hiermee wordt in elk geval voorkomen dat de Skadi tegen de kade aan gedrukt wordt.

Iets verderop vlak bij jacht de Passion ligt een groot schip dat we voor het gemak het "Piratenschip" hebben gedoopt. Deze ligt met  een anker en 2 mooringlijnen vast, genoeg toch? ...zou je zeggen. In het ergst van de storm breekt de ketting van dat anker en beginnen de piraten gevaarlijk schuin te liggen in de haven. Noodscenario voor de Passion en de Skadi is: als het nu mis gaat mteen alles losgooien, anker ophalen en buiten de haven voor de hoge wal voor anker!

De "piraten" beginnen een 50 KG Rockna anker in een klein bijbootje te laden met veel dubbele lijnen er aan vast. Ze brengen dit loodzware anker uit tot aan de andere kant van de haven en na 2 uur hard werken ligt het Piratenschip weer goed vast en is het gevaar voor ons geweken. Het is zoals altijd in deze situaties gewoon uitzitten en blijven opletten of het goed gaat.

Als hoogste snelheid wordt rond 12.00 uur op de Passion een windstoot van ca 46 knopen gemeten maar ook hierbij blijven onze schepen goed liggen. Langzaam begint dan de wind naar Noord en Noordwest te draaien en komen we ook ietwat in de luwte van de dam te liggen en komt de wind schuin van achteren in. Met 8 (! ) lijnen naar de kant liggen we nu redelijk rustig.

Annelies: Wat voelt dat machteloos, om vanuit een apartement de haven te zien en de situatie met de schepen. Een groot huis blokkeert het zicht op mijn Skadi maar zo te zien aan de andere schepen die bewegen moet het goed gaan met ons schip. De schepen gaan heen en weer maar het valt nog mee als de wind gaat draaien. Het regent pijpestelen, de zee is groengrauw en in de verte is het schrikbarend donker, de overkant van de baai is amper te zien en eilanden zijn helemaal onzichtbaar. Daar waar Lefkas moet liggen gaat het harder waaien en de zee is daar slecht maar met deze noordwestenwind lig je in Palairos dus iets beter. Er vormt zich een enorm zandplateau aan de kant waar het strand was. En ook zie ik voor de haveningang een verzanding komen. En er komt een motorjacht door het slechte weer aanvaren met grote snelheid. Ik bel Peter: zorg dat hij niet de haven inkomt. Ja, zegt Peter want dan zal hij de lijn van een groot schip naar de overkant in zijn schroef kunnen krijgen en dan is de ellende niet te overzien, dan komt hij met die lijn in zijn schroef frontaal tegen alle schepen. Het motorjacht gaat gelukkig ankeren voor de haven. Ik app met iedereen en kijk nieuws en zie hoe vreselijk Argostoli getroffen wordt en de Griekse nieuwssites zeggen dat die stad een meer is geworden. Overal ontstaan modderstromen die van bergen af de steden en de kust bereiken en overstromingen veroorzaken, samen met de hoge zee die over de kades heen walst. We kennen een Catamaran in Argostoli, de Ivi van Robert Panko, die kan dit toch niet overleven?

Annelies en de katten komen ook weer aan boord in de namiddag wanneer de wind terug is naar 20 knopen en de Skadi bemanning is weer kompleet en we hebben de Medicane Ioanis goed doorstaan zonder schade.

Heel langzaam komen de verhalen binnen. Het ergst is Kefalonia getroffen met name de baai van Eufemia. We zien video's en foto's van gezonken schepen en de eigenaar van een charter bedrijf hier in de haven meldt dat daar 20! ( aanvankelijk kwam het nieuws dat het er 40 zouden zijn) schepen zijn gezonken. Ook in Nidri (Levkas) zijn schepen aan de kade gezonken en anderen in de baai van Vlikho van hun anker geslagen. Ook de Miss Chips, bekend bij ons van MdR, is in Vathy op Itaka losgeslagen en aan de grond gelopen. De komende dagen zullen we nog wel veel meer ellende binnen krijgen. We vernemen ook dat vrienden veilig zijn in Mesolonghi, of in Preveza. En onze Belgische vrienden Ronny en Floor hebben het verstand en de moed gehad uit Kalamata te vluchten, waar Ianos ook zal komen, en 21 uur lang keihard door te varen tegen wind en golven op zeilen en motor naar de Egeische Zee naar Porto Heli om daar, ook in harde wind op 2 ankers met een derde paraat, dit onheil uit te zitten en hopelijk daar de Medicane te ontlopen. Ronny en Floor wat een super goed besluit!

We prijzen ons intens gelukkig dat we het hebben zien aankomen en op tijd naar een veilige plek zijn gevlucht, toen er al hevige regenval was voorspeld op maandag 14 september; dit groeide uit in een storm die transformeerde in een Medicane.

https://www.bbc.com/news/world-europe-54206522

17 september, de orkaan nadert

https://www.windy.com/ ICON

Het worst case scenario. We hopen op slechts 55 knopen. als het tegenvalt 110 knopen. We hebben contact met Robert Panko in de onafgebouwde haven van Argostoli Kefalonia: hij krijgt de volle 110 knopen over zich heen.

Hanjo van de Passion en Peter hebben de schepen geketend: wij liggen met 6 lijnen vast, met 2 veren. Een dikke lijn die vast is gezet aan de zuidkade is geregen tussen de boegen van alle boten zodat ze niet veel heen en weer kunnen gieren. We leggen nog eenzelfde lijn naar noord naar een groot schip dat hier permanent ligt op veel lijnen en twee ankers. Peter brengt ook nog ons reserve Danfort anker met 20 meter ketting en 30 meter touw uit vlak bij het ponton aan de overzijde zodat we met noordenwind extra houvast hebben. Meer aan voorbereidingen kunnen we eigelijk niet meer doen anders dan afwachten en hopen ...dat het mee gaat vallen. Zaterdag weten we precies wat er gebeurd is, nu is het koffiedik kijken.

We hebben besloten dat Annelies met de katten naar een hotel gaat. Je hebt niets aan bange in het rond vliegende katten en een overbezorgde angstige Annelies. We gaan naar een appartemant kijken wat we hebben gevonden op Booking.com maar dat blijkt gesloten te zijn. We lopen terug en zien de dame van de Laundry en autoverhuur van Travel Palairos en vragen of zij wat weet. eerst probeert ze nog iets te bellen maar als dat niet lukt zie je haar denken en ineens zegt ze: loop maar mee. Bover de zaak heeft ze een perfecte studio voor Annelies en de katten om de nacht (en volgende dag) door te brengen. Rond 13:00 begint het wat te waaien en besluiten we om Annelies te verhuizen naar het appartement. Samen met Marion van de Passion brengen we Annelies, de katten met kattenspullen naar het appartement. Als Peter weer terug is op de boot begint het meteen te regenen, perecte timing dus.

Hoe kan je zoiets als een Medicane onderschatten en geen goede beschutting zoeken. Er wordt onder zeilgroepjes gediscussieerd op facebook of men denkt dat het erg gaat worden en vreemd genoeg is het toch altijd weer dat de meeste mensen uitgaan van het minste scenario gebaseerd op hun hoop en niet op het ergste scenario gebaseerd op de voorspellingen en de kracht en wispelturigheid van de natuur. Waarom leert men daar maar niet van?

Het is niet onze zaak, wij doen er alles aan om veilig te zijn en .......hopelijk valt het inderdaad mee.

16 september, op de vlucht naar Palairos.

De Passion ligt in Palairos en heeft contact met ons gemaakt en wij melden dat we ook die kant op komen. Hanjo appt dat er een kleine flottielje ligt maar dat die waarschijnlijk zullen vertrekken en dan is er aanlegplaats voor ons.

Onze katten komen wat ruiken in de kuip waar een beetje is geplast door een katje, op de bankjes. We zetten de manden neer en Odin en Freija springen er in. We maken los om 08.00 uur en varen over een spiegelzee - ongelofelijk geen vuiltje aan de lucht- de 9 mijl naar Palairos in de hoop dat er snel plaats vrij komt en anders gaan we heel even voor anker wachten tot een boot vertrekt. Hanjo heeft ondertussen met de buurschepen gepraat en hem. Een Engels schip, dat naast hem ligt gaat zo weg. Het is bereid even te wachten zodat wij meteen zijn plaats kunnen innemen.

De zee is van het blauw dat overgaat in hemelsblauw en de eilanden liggen als groene draken te slapen in het water. Alsof zij ook niet ongerust zijn over de orkaan. Bij Palairos ligt de kleine flottielje nog, op 1 van hun schepen is een mevrouw van de loopplank gevallen en met behoorlijk letsel naar het ziekenhuis gebracht.

Orkaan

Wij leggen aan naast Hanjo en Marion en zijn opgelucht deze beschermde plek te hebben bemachtigd want de weersvoorspelling is niet best: 3 weervoorspellingssites geven aan dat de Medicane over Zakynthos gaat dus 60 mijl zuidelijk van ons, 1 site geeft aan dat hij over ons heen komt razen. Als dat gebeurt verwachten we 60 knopen wind, dat is windkracht 11. Schipper Maarten komt met het bericht van een motorjacht dat de voorbode van de orkaan vanmiddag al begint. Met vereende krachten gaan de mannen de schepen aan elkaar binden en men wil een grote lijn vanaf vooraan naar de zuidkade leggen. Dat gaat allemaal heel rustig want we hebben nog de tijd. Een stalen schip heeft 2 ankers uit.

Weerbericht https://greece.greekreporter.com

Stand van 16.00 uur

Hanjo komt met het voorstel een stukje op te schuiven zodat wij beter een lijn kunnen spannen. Wij zitten met 6 lijnen vanst: 4 op de achterkikkers, waarvan twee met veren, 2 op de middenkikkers als spring. We hebben 40 meter ketting uit in 4 meter waterdiepte. Het anker heeft zich ingegraven in zand/klei. Iedereeen is voorbereidingen aan het treffen, alles dat losop de boot ligt gaat in een kist. We binden touwen om de giek en huik en aan de Dinghy zitten elastieken en een band van stuurboord naar bakboord. Bizar dat je dus ook de was nog even kan doen want die droogt lekker in het windje dat nu begint te fluiten. De havenmeester Chis maakt veel ( beetje erg veel) stampij naar de schipper van een klein charterbootje dat hij weg moet want er komt " a big one". De schipper kijkt ongelovig en de gasten staan er een beetje onnozel bij. ,,Big waves over he wall", zegt Chris. De schipper kijkt op zijn telefoon en begint het te snappen. ze moeten morgen pas de boot inleveren in Nidri-niet ver van hier. Ik zou het maar nu meteen doen!

We denken aan vrienden in de Golf van Patras en in de Aegeische Zee: jongens sterkte met het vinden van een onderdak! De lucht betrekt hier. Voor het eerst in 3 maanden is de zon helemaal weg. De zee is grijsblauw en wordt vanuit zuidwest al wat opgestuwd. Ondertussen zweten Hanjo en Peter als een stel beren en Hanjo zet de sproeikop op de slang en de mannen spoelen zich af met zoet koel water. Wat gaan we nog meer doen? De bimini eraf en we wachten en kijken naar "de baan van de orkaan"....

Wordt vervolgd...

15 september, van Vathy Ithaka naar Vathy Meganisi

We vertrekken rond 10.00 uur naar Meganisi eiland. Er is wind en we hijsen grootzeil net buiten de ankerbaai in de grote nham van Ithaka. De wind staat in de kuip en Odin klaagt en springt de mand uit en gaat rondlopen; vekeerde moment. Buiten de inham krijgen we meteen rollers die overgaan in een enorme klotszee. Gevolg van wind in de nacht waarvan wij ons niet bewust zijn geweest; mogelijk alleen hier op zee geweest. De wind valt weg en de klotszee staat en Annelies grijpt  naar Bonine, een zeeziektepil. De katten zijn van slag, lopen rond, Freija mauwt, dit is niet het moment van spelen en aaien. Uiteindelijk gaan ze slapen en wij kunnen ons wijden aan de vaartocht en de zeilen die totaal geen nut hebben. We motoren en we bespreken nu al de overtocht naar Italië in oktober: hier hebben we geen zin in en we zullen een moment uitkiezen met rustig weer, al betekent dat meestal ook motoren. Het zij zo. En mogelijk gaan we in rechte lijn vanaf Paxos en niet via Corfu. De golven worden minder naarmate we bij Meganisi en Lefkas in de buurt komen, de zee wordt prettig. En tussen Lefkas en Meganisi door is het zelfs reuze genieten.

Meganisi. 

Het woord Meganisi is afgeleid van de Griekse woorden Mega (=groot) en Nisi (=eiland). Meganisi is geen groot- maar een klein, (20 km2) eilandje ten zuidoosten van het eiland Lefkas, het is het grootste van de eilandjes die tussen Lefkada (Lefkas) en het Griekse vasteland liggen, in de Ionische zee. Op Meganisi zijn er drie dorpen: Katomeri, een traditioneel dorp in het oosten. Vathy, de haven van Meganisi en vissersdorp in een diepe baai, zeer populair onder zeilers. En Spartochori, een traditioneel dorp op een heuvel, met smalle stegen en traditioniele huisjes. In totaal wonen er iets meer dan 1000 vaste inwoners op het eiland. Meganisi is een zeer groen, bergachtig eiland. De hoogste top is 301 meter. Het noorden van het eiland heeft minder steile bergen, hier liggen ook alle stranden van Meganisi. Een van de bekendste bezienswaardigheden op het eiland is de grot van Papanikolis. Deze grot was in de Tweede Wereldoorlog de schuilplaats van een onderzeeër die een belangrijke rol speelde in de verzetstrijd tegen de Duitsers.

We zijn op vaart naar de baai en haven van Palairos noordelijk van Meganisi om daar de wind uit te zitten van de groeiende Med-orkaan. Naarmate we vaker op de weerberichten kijken, zien we dat de route van de orkaan nog niet duidelijk is, voor nu geldt nog het bericht dat hij over Zakynthos zal trekken en alles er omheen krijgt er wel degelijk mee te maken, ook wij.

In Vathy worden we geholpen met aanmeren door een Engelsman en aangezien er een hoop onvrede en onzekerheid bij Engelse zeilers bestaat over brexit, knoopt Peter ook met deze Engelsman een praatje aan. En dan krijgt Peter de wind van voren over Europa. En Peter vraagt: even voor de duidelijkheid...bent u Brexit fan of bent u tegen? En de Engelsman zegt dat hij voorstander van Brexit is en vaart uit over alles wat Europa fout heeft gedaan en nu doet: het is Europa die aanstuurt op een nieuwe IRA oorlog met Engeland. O God, Annelies duikt de kajuit in, ze heeft het plotseling erg druk! En Peter kapt het gesprek af met de woorden: Johnson is an idiot! We can have a beer you and I but we don't talk about Brexit. En Peter loopt terug naar Skadi.

Ook klein Vathy is klein, we liggen aan een kleine kade met hooguit 10 schepen. Je wandelt door het pittoreske dorpje langs de visserskotters en de restaurants en langs een marina die niet veel meer biedt dan de kade waar wij aan liggen, hooguit meer stroompalen en een chique bar. Verschil in prijs: 35 euro. En wij zien de hele dag geen havenmeester komen dus we betalen alleen een kaart met een tegoed voor elektra en water. Die koop je bij een van de twee kiosken. We lopen langs de kust en praten met Nederlander en Deense die hier op vakantie zijn. En Peter gooit bekers water naar de zwerfkatten om te vermijden dat ze op onze boot komen. De katten hebben al gauw in de gaten dat ze ook hier niet de straat op kunnen. De kade is smal en de straat er aan, is druk en gevaarlijk. Het is de doorgaande straatweg aan de kust van Meganisi. De katten moeten het doen met ons gezelschap en ze berusten weer zoals onze katten zo goed kunnen berusten.

We checken weer het weerbericht op 5 voorspellingssites en de route van de orkaan lijkt iets noordelijker te gaan maar dan wel de Peloponnesos in en onder Athene door richting Turkije. We maken ons zorgen over vrienden aldaar en we hebben contact. Waar gaan die schuilen...??

13 september, Slavische invasie in Vathy

Over weinig slaap, weinig schepen, wel veel Engelse-  en opeens weer toeristen. En de temperatuur gaat eindelijk dalen, volgens het weerbericht.

De temperatuurdaling zet niet in, hooguit 1 graad maar we profiteren van het feit dat de herfst gaat inzetten en de dagen zijn nog heet maar de hitte duurt korter vanwege de lage stand van de zon na 16.00 uur.

Vathy is een heerlijk plaatsje waar je terug kunt keren in land-ritme. Door te wandelen langs de kades, je brood te halen bij de warme bakker. Te zien hoe de Grieken leven en werken. Dat levert helaas veel verkeer op en d ekatten kunnen niet lopen hier.

Het is deze week druk op het water. Druk, niet zoals in een normaal seizoen, maar voor onze begrippen is het druk nadat we lange tijd zelden zeiljachten hebben gezien. De charteraars - veel families bestaande uit opa en oma en aanhang, of jonge dertigers, gaan duidelijk nu van het naseizoen genieten. De kade ligt vol. Je moet er vroeg wezen anders heb je geen plaats.

Nederland heeft code oranje gegeven voor de Griekse eilanden, en Sunny sailing heeft reuze slim direct zijn vloot naar het vasteland verplaatst. Zo kunnen Nederlanders toch een boot huren en "officieel" aan het vasteland varen. In Vathy komen opeens veel Bulgaren. En we vragen ons af of dat te maken heeft met de corona-veiligheid alhier want normaal gesproken gaan Bulgaren naar het noordwesten: Volos, Halkidiki, Sporaden. Doordat dit veel gebeurd is is er juist veel corona uitgebroken in noordwest Griekenland. Wij nemen dus even wat meer afstand van de Bulgaren. Overigens is het gewoon doodstil op de terrassen. We drinken koffie en eten ijs bij de bakker, en zijn de enigen.

In Vathy aan de kade kunnen we bijslapen: als je alle dagen bij elkaar optelt kom je op weinig slaap uit sinds we in Astakos zijn geweest: eerst was het bloedheet ( 33 voelde aan als 37) en zelfs met een airco aan koelde de boot pas echt af tegen 04.00 uur 's ochtends. En dan begon de hitte weer om 10.00 uur. Daarna hebben we twee nachten 's nachts de airco laten draaien en alle ramen dicht gelaten: dat leverde de nodige uren nachtrust op. In de ankerbaai van Vathy is een nachtje disco tot 05.57 uur ook niet bevorderlijk voor je nodige slaap en nu komen we aan de kade niet alleen in een landritem maar ook een nachtritme.

We willen een scooter huren en dan valt de stroom ineens uit, de meter staat maar te klikken op de kade. En we kunnen de airco dus niet draaien voor de katten tijdens de warmste uren van de dag waarop wij met de scooter een rondje noorder-eiland plannen. De mevrouw van de haven zegt alleen maar lief:,, Hi". En dat de technicus zal komen en:,,maybe tonight, maybe later". We hebben nog een tegoed van ruim 7 euro en de buurman zelfs 15,- en we kunnen dat tegoed niet terugzetten op de kaart zolang als de meter blijft klikken. Op de namiddag heeft er blijkbaar toch een technicus aan geprutst en hebben we stroom. We huren geen scooter en vriezen de boot tot de katten om een deken gaan zeuren.

En dan zegt de weersvoorspelling dat er meer dan alleen regen komt: een storm ontwikkelt zich tussen Tunesië en Sicilië, net als 2 jaar geleden: een Medicane dus. Ons plan om naar Palairos te varen vervroegen we met een dag. Omdat de regen -volgens de weersvoorspelling- met bakken komt en omdat we zeker willen zijn van een plaats daar. En we houden net als alle zeilers de ontwikkeling van deze orkaan nauw in de gaten: een orkaan is onvoorspelbaar; hij kan toenemen in sterkte maar ook onverwacht afnemen. Hij kan een totaal andere route gaan volgen en het heeft absoluut geen zin om 200 mijl weg te vluchten met je boot. Hij haalt je waarschijnlijk alsnog in als hij zijn route verandert. Wij zitten aan de goede kant oost van Lefkas, maar anderen moeten zich ketenen om hem te kunnen ondergaan.

12 september, de indrukken van 1 dag tussen Myticas, Atokos en Ithaka

Myticas

In de nacht gaat het totaal onverwacht klotsen in de mooie zee van Myticas; er is wind die niet voorspeld is. Gebroken is je slaap dan weer. Om 07.30 uur gaat Annelies naar buiten met de katten - tamelijk laat eigenlijk- want de katten beginnen doorgaans vroeg met spelen en laten dan vroeg blijken dat ze naar buiten willen. Buiten gekomen blijken we zichtbaar te hobbelen op klotswater, in valwinden uit zuidoost. Tussen Kalamos en het vasteland staan zelfs kopjes op het water, ziet Annelies. Ze eet een beschuitje met milde Griekse honing en besluit Peter wakker te maken met de woorden: het is hier niet meer lekker ankeren...

Na het ontbijt halen we het anker op en gaan verkassen, in westelijke richting op Meganisi af en dan zuidelijk naar Ithaka. Er staat lekkere wind en we kunnen vast zeilen. Westelijk van het vasteland ziet de zee er zeilbaar ribbelig uit: helemaal top! In tegenstelling tot een maand geleden geeft de weersvoorspelling voor de komende dagen stabiel weer rond Ithaka, dat is een mooi moment om bijvoorbeeld om Kefalonia te varen... of een mooie gelegenheid om weer eens een brommer te huren en de heuvels van Ithaka op te rijden. Dat laatste willen we deze keer het liefste doen.

Het woeste windje sterft helemaal uit en voorbij de noordkust van Kalamos is het wind-stil. Van zeilen... is geen sprake. We motoren zuidelijk en doen daarbij geheel spontaan het eilandje Atokos aan, het Robbeneiland.

Het eiland Atokos ligt genesteld in de Ionische wateren tussen Lefkas en Kefalonia, en tekent zich duidelijk en onmiskenbaar af tegen de zachtblauwe achtergrond van lucht en water. De grootste aantrekkingskracht voor zeilers naar dit eiland is de schoonheid van haar kusten. Witte kliffen slingeren zich een weg rond de kustlijn, bezaaid met grotten en bedekt met een laag groen erboven. De zuidelijke kusten van Atokos herbergen ook een aantal witte stenen stranden die voor levendig blauw water liggen. Het hele eiland is overspoeld met kleur en schoonheid.

One house bay

De westenwind zal hier bij 4 Bft+ ongetwijfeld sterke valwinden veroorzaken op de ankerplaats, genaamd One House Bay. Het water is er nu ook al wat onrustig van. Niettemin ankeren we in het door de wind licht-woelige water, de Ultra Marine valt in zand en wier, in 7-9 meter; in een saffierblauwe plek. Er liggen nog 3 boten en al snel komen er dagjesmensen met snelle motorbootjes. Dit is geen overnachtingsplaats maar wel mooi voor een paar uur ankeren. Na zwemmen, snorkelen en de lunch op het prachtige water varen we door, naar Ithaka. Tevens motorend want we hebben nu westenwind tegen ons in. Het is ondanks motoren super genieten in een gebied dat veel weg heeft van Kroatië.

Ithaka - Vathi

Op de ankerplaats van Vathi realiseren we ons dat het eeuwen geleden lijkt dat we hier lagen in de maand juli. Zóveel is er gebeurd. De dagen zijn vol avontuur en onverwachte mooie tot onprettige gebeurtenissen.

Ankeravontuur

Wanneer het duister valt en we ons gezellige lampje aandoen, hoort Annelies een licht geratel, heel kort. maar onmiskenbaar van een boot. Ze leunt achterover en kijkt naar de boeg van ons schip en ziet, vlakbij, een ander zeilschip ankeren, echt op nog geen 20 meter. Peter springt overeind en loopt naar de punt van Skadi. Peter schreeuwt: you are too close, please go! En herhaalt dat en ook Annelies staat nu op want er lijkt geen beweging in dat schip te komen behalve wat vreemd zwenken. Ook hangt er een ankerketting langszij strak aan hun boot....oh nee, het is de onze!

Algehele chaos volgt en Peter is ziedend nu de stuurvrouw ook nog flink gas geeft en onze ketting dreigt zo strak van voor naar achter langs hun schip te staan dat de hele boel op knappen lijkt te staan ofwel dat ons schip averij oploopt of allebei. Het andere zeilschip lijkt stuurloos en doordat de stuurvrouw steeds maar gas geeft vooruit dan weer achteruit en ook nog de verkeerde kant op stuurt,wordt Annelies bang dat we elkaar gaan raken ,, Stop your motò-ò-òr!!!s schreeuwen wij. en Annelies is zo boos dat ze Italiaanse en Engelse scheldwoorden strooit; ze meende italiaans te horen, maar ook Duits. Peter is woedend en commandeert de schipper en de stuurvrouw wat ze moeten doen met het nodige gevloek erbij. Hij schreeuwt naar Annelies: ,,motor aan!!! "Annelies die beeft van plotselinge angst dat we flink schade gaan oplopen, heeft een moment van helderheid en rent de trap af om de navigatie aan te zetten, het deklicht aan, en een lantaarn erbij te pakken. De katten zijn in deze ontsteltenis verbazend rustig onder de buiskap en kijken naar Annelies alsof er een tenniswedtrijd aan de gang is. Geen tijd voor de katten nu, actie op het dek.

Annelies schijnt op de boegen van de schepen. Iets te lang op de zeilers zelf die daardoor ietwat verblind worden. Maar de omgeving heeft nu tenminste ook gezien wat er gaande is, vindt zij. Uiteindelijk komen de schepen dicht bij elkaar waardoor Peter hun preekstoel kan pakken. De andere schipper gooit er snel een stootwil tussen waardoor de schepen even naast elkaar liggen. Hierdoor is er net voldoende tijd voor de andere schipper om zijn anker los te maken van onze ketting. Daarna laten we langzaam het andere schip naar achteren weglopen en zijn we weer los van elkaar. Peter vraagt Annelies achteruit te varen zodat hij kan zien of ons anker weer houdt.

Dan hoort Annelies een ander motorgeronk en ze ziet iemand die met zijn Dinghy te hulp komt. Wat een deklicht en een schijnwerperlicht ook de aandacht kan trekken, buiten al het geschreeuw! Ze herkent de persoon in de Dinghy en tegelijkertijd zegt deze: I am Peter from Rocko-one! Een bekende uit Marina di Ragusa. Verbazing staat op het gezicht van Annelies dat we blijkbaar ankeren bij een bekend schip. We weten dat meerdere MdR-overwinteraars in de Ionian zijn maar doordat wij beslist onze eigen route wilden volgen hebben wij aan diverse "get-togethers" hier niet kunnen meedoen. En we hebben een aantal schepen gevolgd maar niet steeds de Rocko-one.

Wanneer de rust is weergekeerd komt de schipper van het ankeravontuur ons zijn excuus maken en een fles wijn overhandigen. Peter wisselt telefoonnummers uit en morgen zal Peter bekijken of wij schade hebben. De schipper vertelt ons dat zijn vrouw bij het laten vallen van hun anker teveel gas achteruit gaf - de ketting kon de achterwaartse snelheid niet bijhouden- en dat hun anker daardoor ging krabben en het onze ketting begon mee te slepen.

Een enerverend dagje al met al en het blijkt nog niet afgelopen.

We liggen niet ver van de overzijde van Vathi en daar gaat de muziek aan en hard. Oordoppen kunnen niet alle geluid blokkeren en Annelies moet berusten in het feit dat ze niet kan slapen en berusten in het feit dat ze urenlang muziek moet aanhoren die ze afschuwelijk vindt. Het duurt tot 05.57 uur exact. Gelukkig heeft ze met een soort Kung Fu -gelijkende berustingsleer nog kunnen slapen tussen 04.00 en 05.30 en valt ze in slaap van 06.30 tot 08.15 uur. En Peter? Die heeft een paar uur meer kunnen slapen maar is tussendoor wel wakker geweest en zeer zeker bewust van de muziek-tirannie.

11 september, naar Myticas, 10 mijlen

Alan en Maggie vertrekken met hun Kallistos naar Petalas en gaan de Golf van Korinthe stapsgewijs doorvaren naar een werf voorbij het Kanaal van Korinthe waar ze hun boot zullen stallen voor de winter. Wij varen naar Myticas om een paar dagen te ankeren. We haasten ons niet en zien en mijmeren over het leven in Astakos dat ons zo goed bevalt. En vanaf de boot zien we van die typische dorpsdingen waar je stripverhaaltjes over kunt maken:

Daar gaat de oude tanige fietser weer zijn rondje doen, over de kade en door het dorp. In rode short en een stappentellerband om zijn enkel. Een baard als van een monnik.

Daar gaat het kleine gele autootje met het echtpaar dat geen huis heeft. Op de auto liggen twee plastic tuinstoelen, een vracht hout om een hut te bouwen en in de auto een matras en wat schamele bezittingen. Ze komen in de ochtend voorbij en halen (of krijgen) iets te eten en rijden wellicht naar een koele plek om de dag door te brengen. En 's avonds rijden ze terug, misschien wel naar de uithoek van de baai om hun hut op te bouwen en te slapen naast de zee. We bedenken dat ze zich wel zullen wassen in zee of aan een openbare waterkraan. Geen huis hebben geen baan geen verplichtingen, het is een manier van leven....maar je hebt ook heel veel fijne dingen niet.

En daar gaat de opa op de driewieler met een kratje achterop met soms de rose gebreide boodschappentas van zijn vrouw. En de opa, vader van de caféhouder, die om 06.00 uur het terras schoonspuit en de tafeltjes afzeemt, roept naar hem en elke dag roept de driewieler-opa hetzelfde terug en ze lachen. En 's middags laat zitten alle opa's weer bij elkaar aan een tafeltje tegenover de zeilschepen met de flesjes water en....niet geheel onbelangrijk de ouzo.

De 4 straathonden lopen om 06.00 uur en om 21.00 uur de terrassen af te speuren naar restanten. Mensen die wat eten in de taveernes gooien soms een stuk vlees. De moeder kat die een maand geleden 4 jongen opvoedde in het grasperk tussen restaurant en weg, is nu alleen en moet haar territorium verdedigen tegen de expansiedrang van eigen kroost en van andere brutale straatkatten. Onze Siamezen die op de bankjes bij de hekstoelen zitten, verscholen achter zwemtrap en hekstoelbuizen en opgerold elektrasnoer, kijken hun ogen uit naar wat zich als een film elke avond afspeelt in het perk en onder taveernestoelen. Wij maken niet meer de fout een paar brokjes neer te leggen. Peter spuit 1 keer moederkat nat en we hebben geen last van kattenbezoek aan boord. Wel zetten we elke avond alle spullen binnen.

Dag Astakos....afscheid van oer-Grieks leven.

We varen 10 mijl grotendeels op zeil naar Myticas, om de hoek van deze provincie heen en gooien het anker uit in 6 meter in demlekachtig ietwat troebele lichtblauwe zee, die zo'n mooi contrast vormt met de rode daken van de huisjes van het dorpje en de dorre woeste bergen op de achtergond. Dit is het dromerigste stuk Ionische Zee met de verspreide groene eilanden en rotseilandjes. En met de dore hoge bergruggen aan het vasteland.

8 - 10 september, Astakos en een Skadi column

Temperatuur 33 graden, gevoelstemperatuur 37 graden. Temperatuur zeewater? Wind van noordwest draaiend naar noordoost aanhoudend tot vrijdag met valwinden. We vernemen van zeilers die hier komen aanvaren dat ze veel wind hebben gehad op zee, we zien een bekend Duits schip (Abaia Due) aanleggen en de zeilers hebben veel wind tussen de eilanden gehad waar wij in windstilte tussendoor gevaren zijn om in Astakos te komen. Valwinden 30+ knopen uit een tegenovergestelde richting, een oud verhaal. Wij blijven hier evenals onze Engelse vrienden Alan en Maggie. Vrijdag kunnen we pas weg en dan zoeken we opnieuw beschutting en graag ook een paar graden koeler weer.

Astakos toont zich meer dan ooit van zijn authentieke kant nu het grote toerisme weg is, alle Atheners zijn terug in hun provincie en de kinderen moeten binnenkort naar school. Wij wandelen door het stadje waar zoveel - voor Nederlands gevoel - tegenstellingen zijn en laten de indrukken meer dan vorig jaar op ons neerdalen.

• hier zien winkels er niet uitnodigend uit maar ze zijn er wel en alles dat je nodig hebt is er.
• Hier haal je vis of vlees of een onderdeel bij de elektrowinkel of de ijzerhandel en je betaalt pas wanneer je geld op zak hebt
• hier kost de Lavazza 2,= op een Grieks terras.
• Hier stop je iemand een fooitje toe die het echt nodig heeft: zo weigeren het gros van de zeilers een tip te geven aan Jacomo, de ons bekende motorisch gehandicapte jonge man die ontzettend graag een handje helpt. Hij bibbert en wankelt maar hij is niet gek al lijkt hij door zijn handicap minder begaafd. Mensen maak die fout niet om hem minder in te schatten. Vandaag legden 3 schepen aan zonder hem iets te geven. Wij hebben hem ook nog niets gegeven maar hij vindt ons aardig en roept elke keer: Peter! Kala? en dan geeft hij Peter een elleboog stootje. Morgen krijgt hij een tientje van ons. Wat zijn we toch gierig onder de zeilers community: wel gratis stroom en water afnemen, en uitgebreid uit eten gaan maar voor de Griekse medemens hebben we niet veel over. Hypocriet als de pest.
• Hier is men nog uit de grond van zijn hart vriendelijk
• hier praat men over de wereldproblemen maar geniet van het leven en 's ochtends om 11.00 ur gaan de Ouzo flesjes open onder de - in keurig net geklede en door moeder de vrouw gestreken polo- gepensioneerden die dagenlang op het overschaduwde terras de hitte uitzitten en zitten te kijken naar de werkende mens en de jeugd die het hier nog veel moeilijker heeft dan in Nederland- kansloos of met een eenvoudig baantje, wonend bij de famlie. En menige opa steekt de in rafel-jeansshort gestoken graag hippe tiener een muntje toe.
• Hier mag je zuipen, vreten, zeggen wat je wilt met een korrel zout.
• Hier mag je een bij de bakker gekocht broodje opeten op een terras waar je de koffie gaat nuttigen
• Hier gaat een tiener uit gewoonteliefde en niet uit verplichting 's avonds even naar opa of oma om met hem/haar te wandelen.
• Hier krijg je altijd water en in Nederland moet je stiekum een flesje meenemen om hem in de toilet te vullen en dan stiekum op het terras in je glaasje gieten
• Hier mag je elk cafe binnenlopen en van het toilet gebruik maken zonder iets te nuttigen of zonder een muntje op een schaaltje te leggen,
• Hier is iedereen je vriend

Vandaag zien wij niet de straten met gaten of de stinkende vuilcontainer; we zien de vervallen met luiken toegesloten neo-klassische huisjes en -huizen met hun prachtige gietijzeren balkonnetjes. De ijzerwinkel is een van de grote vraagbaken hier maar hij kan ons geen contactspray verkopen en wanneer wij het boiler-verwarmingselement uit een tasje halen zegt de knappe jonge eigenaar/verkoper, na de woorden "can I help you" met innemde glimlach, lachend : No way, daar moet je voor in de grote stad zijn.

De grote stad is hier mijlenver vandaan. In nederland met onze bekrompen begrippen over afstanden kunnen we ons niet voorstellen dat de stad te lastig veraf is  is om snel te bereiken, laat staan naar een gespecialiseerde winkel te gaan. Er ligt een massa bergen en wildernis tussen Astakos en ' de grote stad". Wildernis, dat hebben wij niet eens in Nederland. Bergen waar je niet overheen kan misschien lopend binnen een paar dagen. Meer is er niet. En iedereen leeft al eeuwen zo, zonder ook maar even te missen dat je niet zomaar kunt pakken en -halen en -doen wat je wilt en wel direct. En misschien hebben we wat geleerd tijdens de corona crisis maar we hebben nog steeds niet geleerd te berusten bij het feit dat iets niet kan. Hier weet men niet beter en wacht men tot het wel kan. En wij, wij hoeven al helemaal niets, ja eten in huis halen, en dan alleen wat er verkrijgbaar is.

Wat vinden wij Grieken toch fijne mensen. Soms worden we zó niet goed van de mentaliteit in ons eigen land dat we helemaal niet terug willen. En we zijn zo gelukkig met die vriendelijk lach en de openheid waarmee men op je af komt stappen om je te helpen. Daar zouden wij, die grootgebracht zijn met innemedheid, attentheid en klantvriendelijkheid, menig winkelpersoneel in Nederland voor op hun smoel slaan.

7 september, Petalas naar Astakos, 10 mijl

Na een eenvoudig doch voedzaam ontbijt met kwark en eitjes halen we het anker weer uit de modder. Als Annelies daarmee begint roept ze meteen: "wat een modder komt er boven". En modder is het! Het lijkt wel Zeeuwse modder, van die blauw grijze zeeklei. Doordat we 2 dagen wat wind hebben gehad zit het Ultra Marine anker natuurlijk weer muurvast maar met wat geduld komt het los en vergezeld van een grote kluit vette zeeklei komt het boven. Peter haalt met moeite het meeste eraf met de pikhaak maar de ankerkluis zit al vol met die zooi. In Astakos maar lekker afspuiten.

We varen op de motor langs de andere kant van Petalas en zien eigenlijk hetzelfde beeld: kaal met wat verspreide bosjes en struiken en geen spoor te bekennen van de 4.000 olijfbomen die in de eiland-verkoopfolder worden genoemd. Alleen maar fishfarms; veel en groot. We wilden eigenlijk tussen kleine eilandjes en het vaste land door maar dat is zigzag tussen de fishfarms door dus maar gewoon tussen de grotere eilanden door varen. Ondertussen zien we wel schepen uit Astakos voorbij komen dus zal er wel plek zijn voor ons.

Als we bij Astakos aankomen zien we naast een Oostenrijks schip en een klein bootje een mooie plek en we leggen met 25 meter ketting aan, eigenlijk iets te weinig maar de voorspelling is dat er geen wind komt. De Oostenrijkse meneer, die met een tasje boodschappen aan boord van zijn schip komt, vraagt ons of we over zijn ketting liggen. Wij gaan er van uit dat hij zijn ketting recht vooruit heeft liggen. Dan kan het geen probleem zijn en Peter antwoord hem dat het niet zo is.

De Oostenrijker, die solo vaart,  gaat na een uur weg en al snel zien we dat hij onze ketting te pakken heeft. Zijn ketting lag helemaal naar rechts voor ons schip langs en dus ligt onze ketting over die van hem. Wat er dan gebeurt is van een andere planeet. De Oostenrijker is schijnbaar pisnijdig en begint hard van links naar rechts te varen en weer terug in een poging los te komen van onze ketting maar het enige wat hij bereikt is dat de Skadi als een gek heen en weer wordt getrokken. Een paar Engelsen die ons geholpen hebben om aan te leggen kijken ook met opperste verbazing wat deze gek aan het doen is.

Peter springt met zijn snorkel op in het water en zwemt naar de Oostenrijker en zegt hem wat  hij er van denkt. Wat Peter gezegd heeft is niet geschikt voor herhaling om op onze site te zetten maar het was wel heel duidelijk. Peter krijgt van de man een lijn die hij om ons anker vast maakt en als de man zijn ketting laat zakken komt alles los. De man mompelt nog iets van: er was veel wind toen ik aankwam, maar Peter laat het maar.

We ankeren opnieuw met deze keer 40 meter ketting en als bijkomend voordeel vlak bij de waterkraan. Cruijff zei het al: Alle nadeel heb ze voordeel.

Later komt de Kallisto met Alan en Maggie aan en bij de derde poging houdt ook hun anker en is de rust voor ons en de katten weer teruggekeerd.

We lopen 's middags nog door het dorp, gaan bij de AB supermarkt langs en doen verder gewoon rustig aan. Lekker buiten in de kuip zitten en mensjes kijken.

5 - 6 september, te koop: eiland Petalas

Volgens de boekjes blaast de noordwester hier een paar uur in de middag en wanneer de zon ondergaat neemt die wind af. Skadi ligt echter pas laat in de avond stil als die wind eindelijk luwt. Niet dat er swell is of golven in de lagune van Messolonghi, maar je hobbelt en zwenkt maar van links naar rechts. De zonneschermen staan dan niet uitgespreid, want die werken als een zeil. Het is verder opvallend stil aan het worden, het restaurant aan de oever heeft geen discoavonden meer. Wij liggen expres wat verder van de stad af en dicht bij de ingang van de marina om geen last te hebben van het tot 05.00 uur durende '"funk back beat en disco house", ( even opgezocht hoe het heet) maar dat had niet gehoeven.

We verwachten oostenwind en die zal ons in de ochtend meevoeren naar de Ionische zee. De oostenwind staat al om 03.00 uur over de boot en ons bed te loeien en na ons ontbijt halen we anker op want we kunnen zeilend het kanaal uit. Je hebt altijd van die fanatieke badgasten die ondanks 40 cm hoog zeewatergekabbel toch gaan zwemmen en bij Tourlada aan het eind van het kanaal zien we enkele koppen in het water. Geen witte golfkoppen maar koppen van mensen. Eerst denk je dat er boeitjes liggen en dan ontwaar je een hoofd en men zwemt gewoon in de vaargeul  zonder enige notie hoe gevaarlijk dat is. Toevallig stond er op het nieuws dat een motorjacht een zwemmer had overvaren. Het kan gebeuren....

We zijn het kanaal uit en de wind valt weg. Maar er staat een vervelende zee met rollers van 1,5 - 2 meter. De oostenwind die in de nacht waaide heeft blijkbaar een hoge klotszee veroorzaakt. Voordat je de Ionische zee invaart moet je uitkijken voor de stroming die je de ondiepte van het lagunegebied induwt. Wij hebben al vorig jaar meegemaakt dat in een moment van onoplettendheid de koers door de stroming naar de ondiepten verlegd werd. En dan heb je daarna de valwinden van berg-eiland Oxia maar met de oostenwind doen die nu niets. Sterker nog: er is geen wind. Een tweede gevaar is de ondiepte aan de noordkant van Oxia, die niet aangegeven wordt op navionics. Annelies zegt: wat is het water hier turquoise helder! En meestal is dat bij minder dan 10 meter. Holy macaroni! We zien ineens de dieptemeter oplopen naar 5 meter. Peter grijpt naar zijn telefoon en kijkt op Navionics. Daar blijken meerdere peilingen te staan van andere zeilers die aangeven dat het 5 meter diep is in plaats van 30 meter. Hoeveel minder gaat het worden? Wegwezen hier.

Voor de eerste keer ankeren we in Petalasbaai een inham die door Peter Beckers van de Paikea ooit aangemerkt is in ons boek toen wij nog als Griekenland-groentjes de Ionian in gingen varen. Geen idee wat we nu aantreffen. We moeten wel even een visfarm omvaren maar dan opent zich de wijdse baai achter het onbewoonde schaars begroeide eiland. Een verlaten oord en heerlijk vooor wie daar van houdt op zijn tijd. De diepte loopt heel geleidelijk af en we laten het anker zakken in 5 meter diepte, het zit zo vast als een huis in de modder. Het water is mooi van kleur maar troebel. Toch is het fijn om in te zwemmen. We schrikken wel even van de temperatuur: 27 graden, dat is wat anders dan de 30,5 graden in de lagune. Maar wat verfrissend. We zijn in koeler gebied gekomen en het is twee dagen genieten. Wat een bom energie krijg je als je niet meer door hitte bevangen wordt. Ondertussen appen we met Peter Beckers en Annelies zoekt informatie op internet over het eiland. Want in deze onbewoonde wereld hebben we wifi. Een wonder.

Petalas blijkt niet zomaar een eiland, het is te koop voor 44.000.000 euro. En het wordt aangemerkt als een paradijs, kansrijk voor ondernemers. Nou....er is geen olijfboom te zien, het water is on-kristalhelder en de kust is dermate rotsachtig en steil aflopend in zee dat een resort of marina daar niet aan te leggen valt. Geniet even mee van de omschrijving en probeer om te denken.

https://www.enos-properties.com/properties/island-for-sale-in-kefalonia/

Ondertussen heeft deze desolate plek de mooiste zonsopgang. En in de nacht zie je ontelbaar veel sterren en een maan die sprookjesachtig over het donkere water schimmert.

4 september, Messolonghi op anker

De marina van Messolonghi geeft weer een paar dagen de aan-land -rust, waar je na een een week op zee weer zo hard naar verlangt. Even niet het gevoel te hebben doorlopend zout te worden en plakkerig. Even onbeperkt water kunnen gebruiken om te douchen en wat waarderen we het tegenwoordig om je haren uitgebreid te kunnen wassen en dan zonder gedoceerd water te tappen. De airco kan draaien aan de walstroom. Je loopt eenvoudig naar de afvalcontainers, de straat, de winkels.

Sinds enkele dagen uiten de katten hun blijheid: wanneer we niet meer aan een drukke kade liggen en op anker zijn dan liggen ze van tijd tot tijd kwispelend naar de verte te kijken. Ze zien daarbij veel meer dan wij zien en de geluiden van vissen, water, bootjes waar wij niet op letten zijn voor hun al indrukwekkend. In de marina lijkt het wel of ze bijkomen van een vaartocht en slapen daarna uren. Dat we stil liggen en wij een ander gedrag en regelmaat vertonen heeft direct invloed. Tegenwoordig hebben ze hun gekke uurtje weer, vooral Freija doet eraan mee, en bij zonsopgang en -ondergang moet er hevig gerend worden over de boot van voor naar achter, naar boven en naar beneden. De katten doen tikkertje en galopperen als paarden tot de verste uithoeken van de boot: de verste punt of de hoge zonnecellen.

We hebben hier ijsvogeltjes en slechts 1 piepje van een ijsvogel lokt Odin met 3  sprongen uit de kajuit naar de hekstoel. Het ponton waar wij aan liggen is stil. Er ligt hier aan het uiteinde links en rechts nog 1 schip dat tevergeefs dit jaar wacht op haar eigenaar. Deze Cat is van een Amerikaan, die mag niet eens Griekenland binnen komen. En zo zie je binnen een jaar zo'n schip al verweerd raken en begroeid. Al leek het ponton "onbewoond" toch blijken er mensen op hun boten, verder naar het begin liggen Fransen en Engelsen. Het vertrekkers-genre dat zijn tijd neemt en dagenlang verpoost tot het gevoel verder te gaan weer komt opborrelen. En om je heen, zie je charterschepen komen en gaan, met diverse "bijzondere" aanlegtechnieken.

De boegschroef

De Duitse buurman in Trizonia merkte op: jongelui kunnen tegenwoordig niet eens meer een schip aanleggen zonder hulp van de boegschroef! Ok wij zien manoevres (ook van ouderen) die zelfs voor een beginneling niet moeilijk zijn, en die alleen maar uitgevoerd worden met de boegschroef erbij. En wat een geluidsoverlast maakt dat ding. Wanneer je rustig in je kuip in je marina ligt of zelfs op anker komt er onverwacht weer zo een brullend monster naast je aanmeren. Ja, zelfs met ankeren wordt de knop aan gezet om even te keren. Terecht zei iemand: alsof er plotseling een bak grint op je dek wordt uitgestort. Volgens diverse meningen is het een hulpmiddel maar men gebruikt het te vaak om feilloos af te meren waar het niet nodig is. Begrijpelijk is dat de boegschroef het nodige zelfvertrouwen geeft dat het aanleggen gaat lukken. Enkele korte duwtjes zijn misschien al voldoende, maar te vaak staat de schroef te lang te draaien.

Bij de hoofdschroef hebben de schroefbladen een vorm die is afgestemd op het gebruik. Dit is dus een bepaalde spoed en tordering. Dit ontwerp maakt de schroef duur, maar het wordt wel terug verdiend in brandstofbesparing. Voor een boegschroef, die maar heel weinig wordt gebruikt, is het niet handig om een duur ontwerp te laten maken, want dat verdient zich nooit terug. Dit zijn dus vaak standaard 'low tech' schroefbladen. Het gevolg van deze besparing is wel dat ze lawaaiig zijn.

De wind staat om de hoek in de Ionian en morgen staat de wind bij Messolonghi en we zitten vandaag de wind uit. Zo heet dat. Elke middag trekt de wind aan uit noordwest met 15 - 20 knopen. En soms een beetje meer, een van de redenen dat we even comfortabel in een haven wilden liggen. Even niet urenlang liggen gieren met je schip en geen geblaas om je hoofd. Ja gek klinkt dat misschien: maar als je jarenlang maanden zeilt wil je soms even geen wind. De buiskap staat bij ons altijd omhoog om achter te schuilen.

A journey is best measured by the people you meet

Je maakt kennis met nieuwe zeilers en relativeert. Je ziet nieuwe gewoonten, steekt er wat van op of komt tot de conclusie dat het niets is voor jou. Je verbaast je over de ervaring van anderen en wat het meeste opvalt- elke keer weer- is dat ieder vooroordeel, hoe klein ook, niet terecht is. Zo blijken er opeens vreemde mensen aangekomen te zijn met een aparte ankertechniek die juist heel ervaren zijn en de wereld allang zijn overgevaren. Die de coronatijd in de Dode Zee hebben doorgebracht, gespeend van alle comfort- gelukkig bracht de groentenman nog levensmiddelen. Of de Bataaf die alles zeilt en niet motort. Of de buren naast ons in Trizonia die zo genieten van hun verblijf en niet te beroerd zijn om met jerrycans naar de tap te lopen om zich te voorzien van dagelijks watergebruik. Primitief? Nee, gewoon terug naar gewoon zijn. En in Messlonghi Marina ontmoeten we Dieter en Elke uit Hamburg die nu na jaren charteren wel eens een eigen schip zouden willen hebben. Er mankeert namelijk altijd wat aan een charterboot en met een eigen schip weet je wat je hebt. Dieter en Elke hebben een Pipo-woonkar te huur volledig trendy ingericht met badkamer. https://pipo.hamburg/ Iets voor jou?

De comfortabelheid van het reizen wordt ook bepaald door het geringe aantal stekende insekten. Sowieso worden in de Peloponnesos de moerassen bespoten in het voorjaar. Maar het valt ons op hoe weinig muggen en wespen er in de Golf van Korinthe waren. En nu hebben we soms een vervelende wesp. Helaas, hoe angstig en zorgvuldig Annelies wespen uit de weg gaat, toch is ze gestoken toen ze haar arm optilde en een wesp op haar schouder tussen haar haren in de knel kwam, genoeg om te steken. Ze joeg hem meteen weg maar de steek moest uitgezogen worden door Peter. Een anti allergisch middel geslikt en gelukkig is er geen heftigere reactie gekomen. Wel draagt Anneies altijd een epi-pen bij zich.

Het rondje Golf van Korinthe is ten einde en in schril contrast tot alle Corona beperkingen voor iedereen hebben wij ons vrij kunnen bewegen en ontzettend kunnen genieten. Corona heeft ons de gelegenheid gegeven in rustig tempo een zee, kusten en zijn bewoners te ontdekken waar wij 2 keer aan voorbij zijn gevaren met maar 1 een doel in zicht. We zouden er zo weer naar terug gaan om zijn oorspronkelijkheid, rust en beeldschone landschap.

3 september, Messolonghi en de strijd tegen Ottomaans-Turks regime

Temperatuur 31 graden, zeewater 31 graden. Het is vandaag al vroeg warm. We gaan nog eens naar het park van de helden. Dan hebben we een pittig wandelingetje met een doel. Het park van de helden heeft vorig jaar al behoorlijk indruk gemaakt. We gaan op weg nadat de zonneschermen weer over de boot zijn getrokken en de airco aan. We zijn nog niet halverwege of Annelies roept uit: is de slang van de airco wel door het raam gestoken? Nee dus. We moeten dus weer door de warmte terug en stiekum hoopt Annelies dat we dan maar aan de koffie gaan. Maar Peter sleurt haar mee: kom op we gaan alsnog weer naar het park. We lopen zoveel mogelijk in de schaduw. Maar de warmte eist zijn tol: we zweten als idioten. Bij het park ligt een speeltuin en een grand café waar we op adem komen en water en koffie nuttigen. Dan lopen we het park in en treffen daar vrijwel meteen een gids aan die aan een tafeltje zit. Georgos Apostolitos. En hij vertelt ons veel over de Exodus van Messolonghi. We krijgen een heuse klik met hem als wij hem zeggen al 3 seizoenen in Griekenland te varen en dat de mooiste archeologische site voor ons de tempel van Apollo Epicouros was en het graf/museum van de vader van Alexander de grote. Georgos raakt geestdriftig en vertelt steeds meer details over de Messolonghi belegering door de Turken.

Alvorens te begrijpen wat de Exodus van Messolonghi inhoudt is het nuttig om te lezen over de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog

De uittocht uit de heilige stad Messolonghi

De uittocht van Messolongi is een van de belangrijkste historische gebeurtenissen in de Griekse Onafhankelijkheidsoorlog. Het vond plaats in april 1826. De gevechten tegen de Turken waren een paar jaar geleden begonnen en de Grieken probeerden hun vrijheid terug te krijgen na 400 jaar bezetting. De inwoners van Messolonghi, samen met andere Griekse steden, die ook in opstand waren gekomen, hadden hun Turkse gouverneurs vermoord en hun stad bevrijd.

In een poging de stad terug te winnen, stuurde de Sultan een leger onder leiding can Generaal Reshid  pasha om de revolutie te onderdrukken. Zijn eerste poging in 1822 mislukte en in 1825, in een alliantie met Egypte, stuurde hij een nog sterker leger van Turkse en Egyptische soldaten. De belegering duurde een heel jaar. De Turken versterkten de blokkade met het doel de inwoners uit te hongeren; de Grieken konden geen voedselvoorraden meer krijgen. Mensen stierven door hongersnood en ziektes. Zelfs de ratten hadden niets meer te eten. Een detail door onze gids verteld is dat de Turken houten schotten in zee hadden gebouwd zodat de vis niet de oevers kon bereiken.

Uiteindelijk besloten de uitgeputte inwoners van Messolonghi, die ofwel in handen van de Turken zouden vallen of zouden sterven van honger om in de nacht van 10 april 1826 in het geheim hun stad te verlaten, door het Turkse kamp uit te breken en zich te verstoppen in de bergen en de nabijgelegen dorpen. Hun plan werd echter verraden aan de vijand en toen de Grieken midden in de nacht de poorten openden, vielen de Turken hen aan en doodden alle vrouwen en kinderen en de meeste strijders. Gevangen genomen strijders werden als slaven meegevoerd. Slechts 1.300 mannen wisten uiteindelijk hun leven te redden. De Pasha, vertelt onze gids, liet alle oren van de gevallenen afsnijden en stuurde ze op naar de Sultan in Turkije als bewijs van de overwinning. Door de intense vele gruwelijkheden die de Turken de inwoners van Messolonghi hebben aangedaan en de offers die de inwonders hebben opgebracht is aan de stad de status van Heilige Stad toegekend.

De Exodus wordt beschouwd als een grote daad van moed en wordt elk jaar gevierd in Messolonghi, op de zondag voor Pasen, als de jaarlijkse verjaardag van deze heroïsche daad.

Dit blog is geschreven op 6 september. Met toenemende spanningen tussen Turkije en Griekenland, is dit zeer actueel. Als je deze historie leest valt wellicht te begrijpen met welke felheid de Grieken reageren op de oorlogszuchtige taal van Erdogan.

Onze ochtend in Messolonghi in de tuin der helden sluiten wij af met het allerbeste ijs in de stad en verkwikt wandelen we terug naar de boot, waar we voor de allerlaatste keer een poging wagen om een lek in de dinghy te dichten. Het staat vast dat ons voorniksniebangnie-bootje aan het eind van het seizoen afgedankt gaat worden na 5 jaar trouwe dienst.

2 september tussen Messolonghi en Tourlida

Zoutlagune Aliki Tourlidos

Na een middagpauze op de boot, aandacht voor de katten en een gezonde lunch rijden we over de geasfalteerde dijkweg langs het kanaal van Messolonghi naar het dorpje Tourlida.

Tourlida is vernoemd naar de vogel Euraziatische Wulp die in het Grieks Tourlida wordt genoemd en veel voorkomt in de lagune. Het eiland werd verbonden met het tegenoverliggende land met een weg die in 1885 werd aangelegd dankzij binnenlands politicus Charilaos Trikoupis. De weg creëerde een binnenlagune binnen de Lagunes van Messolonghi, bekend als Kleisova Lagune. De meest voorkomende activiteit op het eiland is visvangst en het verzamelen van zout uit de nabijgelegen zoutput.

Het 400 meter lange strand van Tourlida is een van de pittoreske locaties van Messolongi. In feite is Tourlida een klein eilandje gelegen op ongeveer 5 km van de stad en was het vroeger het eiland waar de schepen hun toevlucht zochten voordat de haven van Messolongi werd gebouwd. Afgezien van vogels kijken, nodigen de grote wateren van Tourlida bezoekers uit om te zwemmen en te ontspannen. De vele opgeknapte en blauw-wit geverfde vissershuizen (Pelades) geven deze omgeving een charmante aanblik.

Het zoutmuseum

Het gebouw (Thalamos) dateert uit 1930 en diende als tijdelijk onderkomen voor de zoutpanarbeiders (Alykarios) die van de Ionische eilanden kwamen om hier te werken in de zoutwinning. Het gebouw was verdeeld in 5 kamers met de ingang en uitgang tegenover de zoutlagunes. Rond 1950 kwamen er geen arbeiders meer van de Ionische eilanden maar gingen bewoners van Messolonghi werken in de zoutpannen en ook wonen in dit gebouw. In 1970 kreeg het gebouw de functie van opslagruimte van hooi om de paarden te voeden die de zoutkarren moesten trekken. In 1983 werden paarden vervangen door dieseltractoren en het gebouw werd verlaten totdat in 2010 de Public Benefit Cultural Organisation "Diexodos" in het leven werd geroepen en deze een zout-expositie mocht organiseren in het Messolonghi historisch museum. Dit was zo'n succes dat aan de oprichter van Diexodos het Thalamos werd gedoneerd. Door zijn inzet en die van de inwoners en van verzamelaars werd dit eerste Griekse zoutmuseum opgericht.

Een zeer overzichtelijk museum waar de bezoeker de gelegenheid krijgt ALLES over zout te leren vanaf het ontstaan tot de winning ervan tegenwoordig. Je leert de types zout kennen, de varieteit in kleur en granulometrie en zijn relatie tot de mens. Ook wordt de geschiedenis belicht van de zoutwinningsgebieden. Daarbij is een vitrine ingericht met 1500 zoutvaatjes van de 19e eeuw tot nu, van o.a. kristal, zilver, porcelein en plastic.

Wist jij....

• dat het woord "als" zout of rots betekent en dat vele stedennamen beginnen of eindigen met de letters als of sal.
• dat het begrip salaris voorkomt uit de beloning die de Romeinse soldaten kregen in de vorm van zout.
• dat minstens 40.000 karavanen kamelen in Afrika van Timbouctou naar de westkust zijn getrokken om het zout te dragen dat verhandeld werd voor slaven. (De transsahara zouthandel speelde een belangrijke rol in de Arabische slavenhandel)

2 september, het witte goud van Messolonghi

Op onze eerste ankerdag varen we met de Dinghy naar de marina waar we informatie vragen over de ligprijs voor een dag en voor overwinteren - dit uit pure interesse maar je weet maar nooit waar je heen kan of liever niet heen kan in Corona tijd. We zoeken ook een huurauto en na uitgebreid onderzoek - tot zelfs in de online Yellow Pages van Messolonghi, blijkt dat 1 iemand hier de monopoli heeft met als resultaat veel te hoge prijzen. Vanaf 40,= is meteen 50,= euro als je gaat boeken. Bovendien een kilometerlimiet en we rekenen zo al uit dat het ons teveel geld gaat kosten. Dan wordt het een brommertje voor 20,= euro. We gunnen wel ons de luxe van de marina en een avond uit eten.

De marina is ondertussen in Nederlandse handen na een paar jaar "ge-harrewar" tussen een Griek en een Nederlander. Ook is het een D-Marin marina geworden en zijn er plannen voor uitbreiding. Nu is de ligplaats slechts 33 euro in het hoogseizoen en we kopen een elektra/water-kaart voor een 10,=. Helaas is de wifi bar slecht. Maar dan heb je weer wel waterdruk. Apart...

Temperatuur nog steeds boven de 30 graden, zeewater nog steeds boven de 30 graden. Peter gaat de brommer halen bij de nautische shop, en komt terugsnorren met 1 helm. Want een tweede helm kost 10,= euro extra. Kan je aan die gierige Nederlanders geen auto kwijt dan melk je ze uit voor een brommer. En uit principe dat we ons niet laten oplichten zeggen wij: Forget it! Grieken dragen helemaal geen helm dus wij loten om die ene. Annelies mag hem op haar hoofdje hebben.

En dan doen we onze - aan onszelf beloofde-  prachtige rit langs de zoutmeren.

Messolonghi wordt omarmd door 150 km2 lagunegebied. In dit uitgestrekte gebied zijn al sinds honderden jaren 2 zoutwinnings bedrijven gevestigd, die 65% van het Griekse zout winnen. De grootste zoutwerken, genaamd "de Witte Zoutwerken" omvatten een gebied van 12,5 km2 en zijn eigendom van de staat. De kleinere zoutwerken genaamd "Aliki Tourlidos", hebben een omvang van 1,7 km2 en zijn eigendom van de Heilige Stad Messolonghi.

Afrina - het Griekse Fleur de Sel

Doordat het zeewater in de zoutpan verdampt onstaat op het oppervlak een flinterdunne laag zout dat dermate delicaat is dat een zucht wind het kan vernietigen. Ervaren zout-oogsters weten dit zout zorgvuldig van het zeeschuim te "stelen". Dit gebeurt met de handen en niet met machines. Dit "Afrina" is de fijnste soort zout van de hoogste kwaliteit en gaat in de culinaire wereld rond onder de naam Fleur de Sel. In Griekenland wordt deze Fleur de Sel geoogst in Messolonghi. Het "Afrina" heeft een zuiver sodium chloride gehalte van 99,5%.

In tegenstelling tot de tot bungalow omgetoverde vissershuizen aan het kanaal van Messolonghi vind je langs de lagunes van Messolonghi nog primitieve hutten, gemaakt van golfplaten en hout, gelegen aan de oevers van smalle dijken met onverharde landweggetjes. We zien groepen Flamingo's, Ibissen, Zilverreigers en Pelikanen.

Afval opruimen in Griekenland

Dramatisch is de troep langs de kant van de weg, naast de hutten en aan de oevers. Het is een kunst om door de vervuiling heen te kijken en de schoonheid van het landschap te zien. We maken een drone-opname en rijden naar het stadje Aitoliko dat eenzelfde tegenstrijdigheid laat zien. Voor Nederlandse begrippen armoedig aandoend maar wel met een prachtige boulevard, stranden, terrassen en dan weer het nodige vuil dat niet in de tientallen nieuwe vuilnisbakken is geworpen. Wij hebben een begin gemaakt soms wat vuil op te ruimen op kade of boulevards. Want het vuil van het land komt op een dag in zee en op strand.

De schoonheid van Aitoliko

De habitat van de Aitoliko-lagune behoort tot een kostbaar ecosysteem dat zich uitstrekt van de monding van de Evinos-rivier tot de monding van de rivier de Acheloos. In dit gebied kunnen bezoekers meer dan 250 verschillende soorten vogels bewonderen, waarvan er vele vrij zeldzaam en bedreigd zijn.

Aitoliko is het kleinste meest dicht bevolkte stadje van Griekenland. Het is een eiland dat in het midden van een rustige lagune ligt, verbonden met het vasteland door twee 30 meter lange stenen boogbruggen uit de 19e eeuw. De "waterige" stad Aitoliko, met een bevolking van ongeveer 5500 inwoners. Het charmante maritieme stadje, wordt uitvoerig genoemd in geschiedenisboeken vanwege het heroïsche verzet van de inwoners tegen de Turken, tijdens het tweede beleg van Messolonghi (van 20 september 1823 - 30 november 1823)