5 weken onderweg in Frankrijk
Door Annelies 25 juni
In de Normandische dorpen vind je niet de kokette Franse dames.
Hier is men bescheiden, kleedt men zich sober (of “echt niet”) en we zijn een hoop –niet blije- mensen tegen gekomen. (En dan die Franse cochon, idioot die mij aanreed Len schreeuwde : de zebra is dáár! of zo) Ik kan me voorstellen dat Nederlanders zeggen dat Fransen stug tot onvriendelijk zijn. Het heeft mij op diverse plekken een hoop moeite gekost om met mijn vertrouwde innemende receptioniste glimlach iemand klantvriendelijk naar mij toe te krijgen. Ik heb er mijn best voor gedaan ( het werd een ware test) in supermarkten, kaartjesverkoopbureaus en boutiques.Ik mag zeker niet nalaten te zeggen dat de dames van het Museum voor Schone kunsten in Calais, of de eigenaresse van het cafeetje op de hoek in Fécamp ons echt met plezier te woord stonden. Verder lijkt het wel “of ze het hier al verdiend hebben”. Maar ja, dat is wat IK tegen kom.
Ook de kerken zijn sober en somber, vreemd, want katholiek geloof zou uitbundig moeten zijn, dat schildert zich letterlijk af in veel kathedralen in Zuid-Europa.
De straten zijn schoon, er ligt geen hondepoep, ook niet in de berm, maar overal zijn zakjes te pakken en weg te werpen in een vuilnisbak op straat. Daar moet in Nederland nog een hoop in geïnvesteerd worden, hier is het al een “way of life”.
Overal hangen bloembakken aan lantaarnpalen en vaak bij ingangen van pontons aan havens. Het is even wennen aan de bouw van de landelijke huisjes, men gebruikt ruwe stenen en dat lijkt wat somber maar als je goed kijkt is het een traditioneel mooi bouwwerk en heeft Engelse invloeden, typisch Anglo-Normandisch en zelfs soms lieflijk. We zijn mooie parkjes tegen gekomen in de dorpen en elke hoek van de straat is beplant met de mooiste bloemen.
De wind is al de tijd kil geweest, maar vandaag staat hij zuid en ik snuffel mij samen met de kat naar boven en voel de warme zachte zucht wind over me heen gaan. Word het dan echt zomer? Het is al 25 juni, mag het een keer!
Hier in de haven van Cherbourg zien we zeezeilers terug die we ontmoet hebben op de vertrekkersdag in november 2014. We liggen nu naast de Twixx en aan de overkant de Chimo. Wij gaan vandaag naar de Kanaaleilanden, de Twixx volgt ons. Wij zakken de Franse kust af, maar Twixx gaat meteen verder naar La Coruna en Gran Canaria om daar – en Chimo ook - mee te doen aan de ARC, grote gezamelijke oversteek van de Oceaan. Zojuist, toen ik even de ochtendlucht opsnoof kwam een echtpaar uit Zeeland voorbij lopen en ze vroegen wat ons doel was. Toen ik vertelde dat we hier met 3 boten liggen en op wereldreis gaan, maar dat wij eerst de Middellandse Zee gaan zien, zei die meneer: nou ja, wereldreis...? ....ókee...
We checken af en toe de pagina van de Blue Spirit, zij zijn zich ook aan het voorbereiden om te gaan en misschien komen we hen ook nog tegen. Het geeft toch een leuk en apart gevoel om met elkaar contact te hebben, we delen in gemeenschappelijk gevoel, ook onzekerheid over wat komen gaat en enthousiastme. Het is nu ook leuker om de boeken te lezen van wereldreizigers vòòr ons of de artikelen uit het blad Zeilen te knippen. Peter heeft een 1,50 m. hoge stapel maandbladen Zeilen meegenomen, de malloot, ze stonden in kratten op het logeerbed en de stapel is al bijna door gescheurd. We hebben 2 multos’s vol met spannende verhalen en tips. Leuk om te lezen, voor gasten aan boord ook.
We gooien alles maar gewoon op het bed in de logeerkajuit, totdat we een betere opbergplek hebben gevonden. De zomerdekbedden liggen daar (want tja, de ruimte onder ons bed ligt natuurlijk vol met mijn schoenen (geintje - zie diverse dagboek-alinea’s) en wat te denken van de hoeveelheid “100” stuks WC papierrollen, die Peter ooit eens aan boord heeft gebracht met het oog op gasten die meedoen aan een teambuilding dag (Skadi Consult) of collega’s die getrakteerd worden op een zeiltocht. Ik heb de rollen verdeeld over kastjes waar nog ruimte was en er staat nog een krat vol op het bed, en dan moeten we ons er maar doorheen “poepen”. Aangezien we maar met zijn tweeen zijn is het eind van de rollen nog niet in zicht. Iemand nog een idee om er vanaf te komen?
In de boot heeft alles inderdaad zijn plek gekregen. Soms komt Annelies iets te kort of beseft dat ze verkeerde kleding heeft meegenomen. In de kille lente had een dikke trui ook wel nuttig geweest, en gisteren mislukte de tiramisu, wat suiker moest zijn bleek zeezout en met de handmixer was het kloppen een hoop werk. Ik heb thuis toch nog een oud mixertje? Jammer, maar we kunnen hem morgen kopen. Of een rugzak, ik heb de Bergbeklimrugzak meegenomen maar het gespannen ruggedeelte is lastig op de fiets.
Ik had me voorgenomen nieuw bootservies onderweg aan te schaffen en hopelijk zou ik nog iets originelers tegenkomen dan de geijkte mepal bootmokken met boot/navigatie of vlaggetjesprints. Helaas. En bij Blokker is mepal in alle kleuren te krijgen, hier geen Blokker wèl genoeg Lidls. Maar dat is weer een ander verhaal. Dus, bij de Carrefour hebben we aardewerk mokken gekocht, met gezellige Italiaanse en Franse koffienamen, net als thuis. Aan glaswerk wil ik me niet wagen, als dát breekt heb je teveel ravage op het dek. Eten is hier genoeg, het barst van de Carrefours. Maar alcoholvrije wijn is hier niet te krijgen (tja het land van du vin..). Vandaag op een terras wel geweldige keuze gehad in cocktails ook alcoholvrij. Soms verwacht je dat alles gewoon te koop is, soms valt dat tegen. Een ijsje. Dus niet. Wel veel gebak, worst, kaas. En dan verwacht je ook dat de winkels open zijn. Niet dus. Ons ritme is nog vaak die van een vakantie- een luie dan. En koffietijd is pas om 11:00 uur en winkeltijd pas tegen 12:00 uur, maar dan hebben we pech want de Fransozen gaan dan lunchen – 2 ½ uur lang. En de winkels gaan dicht, ook het havenkantoor. Ik geloof dat zelfs in Spanje- waar alles draait om eten en slapen- men nog het besef heeft open te moeten zijn in de toeristische regio’s, maar hier....: alles dicht. Shoppen: dames forget it. Op maandag is alles eveneens gesloten, ook bakkers, cafe’s, frituurtenten, (weer geen ijsje) en boutiques en musea, alleen het VVV is open...om te horen welk museum morgen de moeite van het bezoeken waard is.
Het duurt een paar weken voor het in je systeem is en wij houden dan maar siesta van wakker worden tot 14:30 uur. ( Op maandag wasdag net als vroeger)Avondeten doen we wel met de gewoonte van het land mee. Dat komt natuurlijk zo uit als je pas laat op de dag de stad ingaat.
En dan het hoofdstuk WIFI. Eerste levensbehoefte.
Tijdens het koffierondje op de TWIXX waren we het met zijn allen roerend eens. Rob en Brigit zijn naar de Mac geweest, de enige oplossing om van je frustratie af te komen. Hier staat een mega antenne op de steiger . Wifi...huh....qu’èst-ce que c’èst? Elke 5 à 10 minuten wordt je eruit gekwakt en moet je opnieuw met een belachelijk lange inlognaam inloggen (control-V is ook niet hupsakee) Ben je lekker je verhaaltje aan het schrijven op de Skadi-site....floep weg. Wie wordt er nou eigenlijk beter van van al die vertraging? Morgen gaan we naar Alderney en hopelijk is het daar beter, Engels grondgebied Engelse service. Dan kan ik Skypen, appen, facebooken, liedjes luisteren.. Maar dan liggen we voor anker en is het waarschijnlijk eindelijk eens lekker om te liggen zonnebaden. Ach laat maar die WIFI.
