30 - 31 juli, volop zomer en tunnelwind-geweld in Argostoli

De ongebruikte marina in de katabatische tunnelwind

De situatie in deze ongebruikte haven is zo, dat je bij zulke winden aan de zuidkant van de noordpier weliswaar beschermd ligt maar daar stuiven de golven over je boot die toch enigzins stuitert. Bij ons aan de noordkant van het tweede zuidelijkere ponton worden we tegen het beton gedrukt en in de eerste middag, na aankomst, bleek al dat we alle stootwillen tussen wal en schip moesten hangen en neerdrukken. De stootwillen worden door de druk van de windstoten op het schip uit de kier omhoog gewiebeld maar we hebben enige ruimte gemaakt met behulp van dikkere druppels en zo vallen de fenders bij schommelen weer een paar centimeter terug.

Aan de zuidzijde van dit betonnen ponton ontstaat het probleem dat je je met man en macht aan de kade moet vastlijnen omdat je er juist vanaf gedrukt wordt. De beste plaats is de westpier aan zuidkant. Daar is nog 1 plaats en daar gaan de Nederlanders "van de camper-brandweerauto" - naartoe verhuizen met hun bootje om zich schrap te zetten tegen wat pas zaterdag op zondag gaat komen. Ook zij hebben geen vermoeden van een windtoename in de komende avond en nacht.

We huren het brommertje. De middag ervoor hebben wij bij twee verhuurbedrijfjes om de prijs gevraagd. De dag dat Peter de brommer ophaalt blijkt dat deze bij verhuurbedrijf 1 opeens 5 euro duurder is dan gisteren. ,,tijden veranderen" wordt ons gezegd. A-me-hoela! ,,Dan ga ik naar je concurrent!", zegt Peter en haalt verderop een scooter voor 20 euro, de beloofde prijs. We gaan naar Lidl om veel typische en goedkope boodschappen te doen. Het is mondkapjesplicht geworden hier en we moeten wachten tot we naar binnen mogen met een beperkt aantal klanten.

We registreren (temperatuurmetertjes van IKEA op diverse plekken) 35,5 graden in de kuip en gelukkig kunnen we het met de airco, binnen, op 28 graden houden. Deze draait op vrijdagmiddag doordat we de Honda Generator van Ad de Korte nog aan boord hebben, gedurende 5 uren. We zitten binnen mede omdat de wind hard staat en alles wordt zout tot in al je kleine gaatjes. We halen voor de tweede dag de zonneschermen weg op het schijnbaar winderigste moment van de middag omdat die als zeilen fungeren; de boot wordt al zo hevig tegen de kant gedrukt. Een gebied met flinke windstoten gaat van noordwest over de Ionian naar zuidoost en treft het meeste west Corfu, West Kefalonia en alweer Ithaka. Op windy zie je groen en dat betekent niet veel meer knopen wind dan 15 maar de werkelijkheid is 23 en de officiële verwachting , welke ook de onze is, is dat de wind na zonsondergang weer zoals normaal gaat afnemen...

Peter uit in de vroege avond dat reizen met een camper wel eens even heerlijk rustig kan zijn. Dat gesodemieter met weer, zoutig zwetig lijf, niet slapen en de boot veilig vastleggen heb je niet. Maar ja, dan spelen andere vervelende factoren waarschijnlijk weer een rol... De wens is de vader van de gedacht; Annelies zat net over te mijmeren over het camperbestaan. Al was het maar om van het zout en 's nachts van het gehobbel af te zijn.

Het wordt een heftig nachtje. We zitten dik in de 33 knopen, een 7 Bft. die niet voorspeld was. Veel geruk aan de lijnen, hevig geloei om ons heen en het staat loodrecht op Skadi. Annelies is bang. Peter verzekert haar dat we veilig liggen met allemaal lijnen en fenders. Annelies heeft het ook wel "een beetje gehad" met dit seizoen dat pas 1 maand duurt. Waar hebben we nou eigenlijk goed gelegen? En wanneer hoefden we even een paar dagen NIET voortgejaagd te worden door de windverwachting? Een hopeloze nacht voor Annelies waarin ze niet zich meer kan neerleggen bij het ongemak van nu en ze denkt ook steeds na over wat ze allemaal al achter de rug heeft. En wil ze dat nog wel de komende jaren...? Dankzij het luwen van de wind om 04.30 uur en de snelle werking van een pilletje slaapt Annelies 4,5 uur. Ook Freija die als een kwispelende hond tot 04.30 uur achter Annelies aan gelopen heeft is kapot van vermoeidheid en krult zich op in haar mand. Peter maakt genoeg uren maar is zich bewust van de onrust en de extreme windsituatie. Annelies herpakt zich na een gesprek met Peter. Ja meisje, als we weer ergens heel mooi en rustig liggen, dan zegen je dit bestaan. En zo schommel je met je emoties ook maar voort.

We doen in de opvallend koelere ochtend een scooter-rondje Argostolische kust en heuvels. Daarbij wil Peter het kleine haventje Agia Pelagia bezoeken om te zien of we daar met Skadi kunnen liggen. Diep genoeg maar vol visserskotters en kleine plezierbootjes. Je moet geluk hebben. Er kunnen 3 zeilschepen langszij liggen. Gaan wij dat proberen morgen?

De wind blijkt vandaag minder dan verwacht. De temperatuur is 4 -5 graden gezakt naar 29 en stijgt naar hooguit 30. Ook binnen, zonder dat de zonneschermen staan, wordt het tegen 17.00 uur niet warmer dan 30. Wat een opluchting. Annelies gaat te bed in siestatijd en Peter rust in de kuip. De Slowaakse buren zijn met hun Cat ergens noord in de Argolostische baai gaan ankeren en komen eind van de middag terug in deze windtunnel. Peter helpt met aanleggen. Hopelijk wordt de avond rustig.

https://www.windy.com/

We hebben besloten nog 1 dag te blijven. We slaan Agia Pelagia over en willen in 1 dag 40 mijl ZEILEN naar zuid Zakynthos naar Keri ankerbaai. Nu kan je hier niet vertrekken en morgen kan je in Keri niet ankeren vanwege de verkeerde windrichting en bijkomende swell. Dus zien we uit naar maandag.

29 juli, van Spartia naar Argostoli, 13 mijl

Vandaag bereikte het verschrikkelijke bericht ons dat vertrekkers in de Indische Oceaan een ramp is overkomen zie---> https://newsopener.com/uk/australian-couple-sailing-the-world-feared-dead-after-boat-sank-between-tanzania-and-seychelles/amp/

Het zet je aan het denken over je eigen risico's, en je reddingsmiddelen.

Vandaag is drone-dag. Geen gehakt-dag of winkeldag, nee drone-vliegdag en we halen de Dinghy van boord, pompen hem een beetje op (weer geen lek lijmen) en varen naar het strandje onder aan de klif. De pomp mee, en plakspullen en...de drone in een waterdichte tas. Peter neemt opnamen terwijl Annelies meekijkt en tevens geniet van de prachtige omgeving waar we in staan. Een enorm insect is helemaal van slag door de opstijgende drone en een zwerm zwaluwen ziet in de drone een vijand.Hier hebben we ook een betere blik op de taveerne onder de bomen en de strandjes onder aan de kliffen. Restaurant waterway heet deze eetgelegenhied. Wat een plek. Onthouden dus!

Na een uur op de kant, halen we het anker op en varen we in wederom zeil-loos weer naar de Golf van Argostoli. We ontdekken een verborgen haventje; en zeilen zowaar drie mijlen noordelijk naar Lixouri en Argostoli in de gelijknamige Golf. Het is doodstil, er is 1 zeilschip. En de Ferry's varen van A naar B met zeer weinig mensen aan boord. Griezelig stil is de mooie kust van noord Argostoli, 5 parasols aan het strand en enkele auto's onder de dennenbomen. Twee grote luxe motorjachten en een paar zeilschepen aan de kade. Dan ontwaren we nog 2 ankerende schepen en zien we in de niet afgebouwde marina "masten" liggen. Bij binnenkomst ziet het er zelfs heel rustiek en onderhouden uit, oude boten - laat staan wrakken- zijn er niet. We vinden een plaats aan de noordkant van het derde ponton. We kiezen die plaats omdat we dan in de sterke middagwind niet hoeven te werken met extra lijnen om het schip aan de kant te houden. Wij proppen gewoon wat fenders tussen het beton en Skadi.

Het wordt 33 graden en voor het eerst dit jaar draaien we de  airco op de van Ad geleende generator. Gedurende 2 uren van 16.00 tot 18.00 uur. In de marina ontmoet Peter een Nederlands stel dat met een -tot camper omgebouwde brandweerauto- naar hier is gekomen en ze hebben hier een bootje liggen. Er liggen enkele door de douane vastgelegde zeiljachten, twee grote 2-master-tripperboten-zonder-werk, www.divanesailingkefalonia, een Frans zeiljacht, een Slowaakse Cat en een Engels zeiljacht. Ook wat kleinere bootjes die er keurig uitzien. Blijkbaar is er genoeg leven hier. Het zou ons niet verbazen als iemand deze marina toch weer leven gaat inblazen. Een perfecte locatie op loopafstand van (meestal) levendig Argostoli.

28 juli, van Poros naar ankerplek Spartia, 19 mijl

Een reden om nog wat te talmen is het feit dat de Dinghy, omdanks al onze plak-kunsten, toch weer een lek heeft. Hier ...of daar ...moeten we hem toch weer oppompen en plakken. Het wordt niet hier, het wordt ergens daar....

We vertrekken om 10.12 uur. Het wordt al warm, dat belooft wat voor Poros vandaag. De temperaturen gaan over het algemeen nu oplopen. Ankeren is nog het koelste. We hunkeren naar vrij liggen en de koele bries voelen over het schip. En dat zou in Spartia moeten zijn. We varen een prachtige tocht - niet op zeil- langs de kust van Zuidoost Kefalonia, de groene heuvels van Skala en de daarchter hoge dorre bergtoppen. Met de (lege-) stranden en de rotsen, de villa's tegen de hellingen, wat een mooi deel van dit eiland. Zuid Kefalonia staat bekend om de hoge bergruggen en in combinatie met het schitterende blauwe water en geelwitte kliffen is het een oord als uit de uit de Griekse mythology, zo spreekt het tot de verbeelding. Je hoeft niets anders dan half over de reling te hangen en de aanblik op te zuigen in je brein.

We zien wederom het luxe jacht Lauren L., zoek maar op. Huren voor 4200 euro per uur. Een weekje is bijna 700.000. En daar rijg je niet veel meer voor dan op de Skadi. Zelfde uitzicht, zelfde water. Geen luxe, wel geweldig gezelschap!

In het zuiden van het eiland, ingesloten tussen Sámi, Argostóli en de zuidkust, ligt het Nationale Park Áenos-gebergte. Het hele eiland is bedekt met bergen, maar dit gebied spant qua hoogte de kroon. De hoogste top van het gebergte,  Megálos Sóros, is 1628 meter. Sinds 1962 is het gebergte een nationaal park en zodoende door de staat beschermd. Het is een belangrijke schakel in de ecologische situatie van het eiland, want het zorgt voor de nodige watertoevoer in de lager gelegen gebieden.

Het gebergte wordt grotendeels bedekt door de Kefalonitische spar, de Abies Cephalonica. Deze groeit vanaf een hoogte van 800 meter. Deze spar is zo uniek omdat nergens anders in de wereld deze spar in zo grote getale als een homogene eenheid groeit. De kleur van de spar is donkergroen, bijna zwart, zodat de Venetianen de berg Monte Nero, Zwarte Berg, noemden.

Een handvol wilde paarden bewonen de hellingen van het Áenos-gebergte. Men zegt dat deze paarden ooit daar losgelaten zijn door bewoners en sinds die tijd hebben zij zichzelf in stand kunnen houden. Met een beetje geluk vangt men bij een bezoek aan het Nationale Park een teken van leven op van deze groep wilde paarden. Vooral in de droge zomermaanden is het wat gemakkelijker om ze te vinden. De waterbronnen zijn niet meer zo gevuld en de drinkplaatsen die dichter bij de weg liggen, worden door de paarden bezocht.

Mythologie en historie

Het Áenos-gebergte komt veelvuldig voor in mythen, historische verhalen en lokale legendes. Een van deze vertellingen gaat over een altaar voor Zeus, de oppergod van alle goden. Restanten hiervan zijn nog steeds te zien. De dicht begroeide, moeilijk toegankelijke hellingen van het gebergte, spraken vaak tot de verbeelding van de mensen.

Wij ankeren onder de grijswitte kliffen in de baai Spartia, in turquoise helder water in 6 meter diepte, zo'n 400 meter uit de klifkust. Net voorbij een plek met rotsen en wier. De verleiding om te zwemmen is groot maar in dde middag staat er een flinke stroming bij een behoorlijke portie wind. Ook is het niet prettig met de dinghy naar de kant te aan. We houden het simpel op ons eilandje Skadi. De katten genieten van de stilte na alle drukte op de straat van Poros, We horen alleen zwaluwen en soms een vissersboot. We hebben nog Indonesisch eten,gemaakt door Peter. En wanneer Peter de borden afspoelt in de zee, komen er toch heus Dorades op af. Ze zijn er dus wel, maar oh zo slim op afstand. Een zwaardvis is makkelijker te vangen.

27 juli Sami naar Poros, 12 mijl

Het gaat hier weer helemaal niet over afstanden, het is een lachertje. Maar het gaat over vooruitzien en verplaatsen, toch ook belangrijk. Dat gedoe met die ankerkettingen is ook wel genoeg voor 1 dag en we hebben hier geen electra dus lekker opschuiven naar Poros. We hebben een vaag plan om een auto te huren maar misschien blijven we kort en schuiven we de volgende dag meteen weer een stukje op. Vaag, vaag.

Het is windstil zoals elke ochtend en elke middag tot 21.00 uur staat de wind, een dikke 5 Bft. Mororen tussen stormen, typisch Med. Maar....ook dat maakt ons niet uit. Het wordt weer een prachtig tochtje langs de baai en de hoek om naae Poros. Schitterend landschap. We motoren bij een Noordenwind 2 Bft.

Poros, zie ons blog van vorig jaar is onveranderd. We pakken de plek waar de kades in een hoekvorm lopen en we moeten onze achterlijnen dan toch nog een paar meter verplaatsen om recht te liggen. Er is nog steeds geen electra maar wel water. We zetten meteen de zonneschermen op. Het wordt 31 graden. Het is net te doen voor Annelies en de katten. Dan blijken we zelfs behoorlijk beschermd te liggen tegen de west-noordwestenwind van de middag en vroege avond. Pas veel later zien en voelen we lichte windeffecten aan de kade want de wind draait naar noord.

We kennen dit plaatsje en we zijn benieuwd hoe het de Corona crisis aan het overleven is. Ondertussen is het een duidelijk feit dat ook Griekenland behoorlijk moet inboeten met de opbrengsten van het toerisme. Minder toeristen, minder zeilschepen, minder tripperboten. De grote Ferry's die Poros aandoen komen nog steeds, tenslotte is dit DE verbinding met de Peloponnesos. Vooral veel vrachtverkeer gaat 's avonds de Ferry op. De tickets worden vlakbij ons verkocht in een ticketkantoortje.

Rond 19.00 uur worden we verrast met een bezoek van een havenmeester. Skadi blijkt in het systeem te staan. We betalen 13,80 ipv. 10,50 van vorig jaar. Met dezelfde voorziening. Wel mogen we  voor dat geld naar het toilet bij de ticketoffice en tegen een kleine vergoeding douchen bij de taveerne. Leuk, maar we hebben zelf een toilet en een douche. Aardige vent, genaamd Vangelis. Hij merkt de katten op en vraagt: vinden de katten het leuk om te varen?" Pter zegt droog lollig:,, I don't know; I did not ask them". We geven hem nog de wetenswaardigheid mee dat Vangelis een beroemde componist is van synthesizer muziek en filmmuziek. Dàt wist hij niet.

We lopen 's avonds naar het dorp over het bekende steil oplopende pad waarlangs dennenbomen en pijnbomen heerlijk geuren. Er is toch wat levendigheid in het dorp aan het boulevardtje en de prijzen liegen er niet om. !6 euro voor een bordje Octopus. Jongens, dat kan 4 euro goedkoper. Zijn wij zeikerds? Nee, we laten ons niet afleggen. Het ijsje is een heerlijke Carte d'Or "rib uit ons lijf" en we besluiten terug te lopen naar Skadi. Na een dag heb je Poros wel gezien, morgen weer verder....

26 juli, Sami - ankerfeest

Vandaag is er een hoop wind voorspeld, tot 28 knopen en dus besluiten we lekker te blijven liggen. Ook de Allegra en de Passion blijven liggen. Er is nog wat plek aan ons ponton maar ook niet heel veel. Naast ons is nog een plekje dus zaaks om te blijven kijken of er geen ankers over die van ons worden gegooid.

Aan het begin van de middag komt er een Beneteau Oceanis 38.1 (ze blijven mooi) naast ons liggen. Er wordt al wat weinig ketting uitgegooid maar als de marinero's de lijnen hebben vast gemaakt wordt de ankerketting strak getrokken en blijk het anker ineens helemaal uit het water voor het schip te hangen. Geen anker dus. De man en de vrouw, zo te horen Italiaans, staan er een beetje reddeloos en radeloos bij. Er springt iemand aan boord en samen met hem gaan ze het nog een keertje proberen. Nu lukt het wel en liggen ze veilig aan de kant naast ons. Zo wij hoeven ons niet zoveel zorgen meer te maken over ankers over onze keting, maar je weet maar nooit. De man en de vrouw gaan samen met hun hondje weg en laten het schip voor wat het is.

Het blaast aan het begin van de middag al heel behoorlijk, een dikke 5 denken we, en we zien een schip met een Roemeense vlag in de haven stuntelen. Hij blijkt het anker van onze buren, die dus niet aan boord zijn, te pakken te hebben. Het lijkt erop dat niemand aan boord weet wat ze moeten doen om hun anker vrij te krijgen. Vooruit, achteruit, anker op, anker neer maar dat helpt niets. Plotseling blijven ze liggen en gebeurt er even niets. Dan gaat er iemand overboord en begint naar de schroef te duiken. Ook nog een lijn in schroef en na 10 minuten duiken komt er een groot stuk zwarte lijn boven maar nog steeds zit het anker vast aan de ketting van de buren. Na heel veel geschuif waarbij ze akelig dicht aan onze kant bij de schepen komen weten ze het anker los te krijgen en . . . . Gaan ze de haven uit. Knettergek dus met 6 Bft en ze gaan er recht tegen in naar het noorden. Tsja alles kan met een ervaren bemanning maar of het verstandig is, wij zetten er wat vraagtekens bij.

Wij lopen even naar de stad en zien een mijl of 3 naar het noorden een schip met een klapperende Genua en hebben zoiets van; "Dat zullen die Roemenen toch niet zijn?" We gaan naar de supermarkt om bier en wijn te halen want de Allegra en de Passion komen op bezoek.

Als we met z'n allen in de kuip zitten borrelen zien we 2 schepen buiten naar de haven komen een Cat en  . . . . de Roemeen die gesleept wordt. Ze willen zo achter elkaar de haven in varen maar beter zou zijn de Roemeen naast de Cat vast te binden en zo de haven binnen te komen. Zoals ze het nu doen is er geen mogelijkheid voor de Roemeen om te stoppen met de wind van achter. Peter, Marco en Hanjo lopen naar de kop van de pier om hulp te bieden. Als ze de haven ingang in varen gooit de Cat de sleeplijnen los en probeert de Romeen naar de kant te komen en ze gooien een paar landvasten naar ons toe die we snel op een bolder vast zetten maar door zijn snelheid knalt hij hard met de voorkant tegen de kade. Marco van de Allegra heeft een paar stootballen gehaald en probeert het schip van de kade af te houden. Een van de gasten/bemanningsleden knoopt een fender van het Roemeense schip vast met een knoop die ik nog nooit gezien heb en ik ken veel knopen. Als we zeggen dat hij er nog een fender tussen moet doen gromt hij: that's the problem for the owner. The only thing we have to do get our stuff and get of the F..... ship. Das duidelijk. Ze hadden het schip voor een week gehuurd en dit was dag 2. De Roemeense kapitein mompelt iets van: ,,de genua zat vast en ik had geen voorstuwing op de motor".  Een van de havenmeesters verklaart hem dat hij gek was en onverantwoordelijk om met windkracht 6 Bft uit te varen met een volkomen onervaren bemanning. Lekkere goede voorbereiding dus.

Als we even later weer op de Skadi zitten loopt de ongelukkige Roemeense bemanning langs op weg naar een hotel. Ze drukken Marco een gekoelde fles Pinot Grigio in de hand met veel dank voor de hulp. De fles wordt meteen open gedraaid tot blijdschap van wijnliefhebber Hanjo en de dames.

Er komen op dat moment nog 4 schepen binnen die aan de kade aan de overkant, waar de terrassen zijn,  moeten ankeren; bij ons is het vol. Ook hier weer een schip dat vindt dat 10 meter ankerketting ruim voldoende moet zijn. Bij het aantrekken van de ketting hangt het anker ook weer snel voor het schip en liggen ze strak vast tegen de sleep-Cat. Na wat gedoe komen ze los en stapt 1 van de Marinero's aan boord. Nu gooien ze wel voldoende ankerketting en is de rust in de haven weergekeerd. En wij ztten de gezellige avond voort onder genot van bier en Pinot Grigio.

Zo zie je maar dat je beter altijd even op je hoede moet zijn met veel wind en onervaren ankeraars.

25 -26 juli, van Meganisi naar Sami - Kefalonia, 32 mijl

Het is een mooie plek, Spartachori, je kunt het er dagen volhouden met je boot, met het water met het strand. Helemaal als er zo weinig boten komen zoals nu het geval is. Wij hebben het na 2 dagen wel gezien. En de Griekse famlie naast ons ook wel, die blijkbaar een huis vlakbij hebben en grotendeels de dagen op hun bootje doorbrengen. In de avond wordt het ook op de kade een complete "uitdragerij" met de rieten bank die daar al stond en de campingstoelen die zij er bij zetten, en al de opblaasballen voor de kleinkinderen. Opa Griek loopt rond te paraderen als een struisvogel. Kijk eens wat ik heb!? Er kan geen woordje van af tegen ons en naar onze mening is dat een typisch geval van geen andere taal kunnen spreken. Ook ton we aanlegden moest de zoon voor opa vertalen wat Annelies hem zei om een praatje te beginnen. Bij de vertaling is het gebleven. We hebben leuk contact met Els en Ben van het schip rechts van ons. We merken echter niet dat ze vertrekken wanneer wij binnen bezig zijn. Heel verrast zijn wij als er daarna een appje van hen binnen komt.Soms heb je meteen een klik. Misschien zien we Els en Ben nog...

We maken vandaag los en hopen een beetje te kunnen zeilen. We gaan Sami op Kefalonia ontdekken. Af en toe stoppen we een portie avontuur in onze reis en tarten we onze flexibiliteit. Sami is een onbekende plek en we moeten onze "whereabouts" vinden. Een tweede reden om naar Sami te gaan is om de Passion en de Allegra te ontmoeten.

Er staat geen wind en we motoren naar het "Stenon Ithakis", de straat tussen Ithaka en Kefalonia. En daar kunnen we het zeil erbij trekken en voor de wind kruisen naar Sami, gelegen ongeveer halverwege Kefalonia aan de oostkust. De noordwesten wind gaat geleidelijk draaien naar noord waardoor we steeds meer naar Sami kunnen opsturen. We krijgen 17 - 19 knopen wind met uitschieters naar 21,7 knopen, een dikke 5 Bft. Het Stenon Ithakis is een trechter waar tunnelwinden heersen. En naarmate je zuidelijker komt waait de wind de trechter  uit om de zuidkant van Ithaka heen.

Sami Haven

De haven van Sami ligt aan de oost-kust van het eiland Kefalonia in Griekenland. Het is de belangrijkste veerhaven aan de oostkust van het eiland en heeft een beschutte haven beschermd door golfbrekers met ligplaatsen voor ongeveer 30-35 bezoekende jachten. Beschutting is in de meeste omstandigheden goed, hoewel sommige ligplaatsen vrij sterk worden blootgesteld aan harde wind van West tot Noodoost, omdat de golfbrekers vrij laag zijn. Met name ligplaatsen aan de W-kade kunnen ongemakkelijk worden bij sterke West- of NW-winden wanneer een deining doordringt door de bogen waarop deze kade is gebouwd. De stad, hoewel architectonisch niet opwindend, heeft veel taverna's, goede voorzieningen en een breed scala aan winkels.

De deining die met een hoop gebruis en geklots door de bogen van de pier stroomt, geeft wat overlast. Maar het is niet elke dag wind en swell en het zal in de nacht wel rustiger worden. Helaas is Annelies erg moe mede vanwege de warmte, en van de ongerustheid over de katten die tijdens de tocht maar geen rust konden vinden en heen en weer liepen. Achterlijke wind die over je slaapplaats heen waait is een ergernis voor Siamezen. Tijdens zo'n vaartocht met bruisende van achter inlopende golven wil je net niet hebben dat je kat onverwachte sprongen gaat maken. 

We houden een kalm avondje en Annelies gaat na een paar rustmomenten op de bank, vroeg naar bed. Morgen gaan we wel een rondje haven lopen en de voorraad aanvullen. Morgen....ook een beetje opletten op andere schepen en waar zij hun anker laten vallen....

23 juli, van Palairos aan het vasteland naar eiland Meganisi, 8 mijl heerlijk zeilen

Het mag wel gezegd worden dat we sinds Nidri/Lefkas geen last hebben van wespen en er zijn ook geen muggen. We herinneren ons hoe we in Spanje de strijd tegen de muggen aangingen met zelfgemaakte horren totdat een overbuurman in de overwintermarina marina di Ragusa ons verklapte dat je horren met zuignappen op internet kunt kopen. Tegenwoordig doen we alles met zuignappen, nou ja....alles?

Ook Alan en Maggie laten we het zonnescherm systeem zien van de zijruiten van Skadi. Wij zijn nog steeds superblij dat we die hebben gemaakt en we zijn ook nog steeds aan het bedenken hoe we meer inventive dingen zelf kunnen fabriceren.

Vandaag varen we naar weer een onbekende bestemming. Spartachori-baai op eiland Meganisi. Wordt het niet eens tijd dat wij meer van Meganisi gaan bekijken? Jazeker, we gaan nu alleen in het idyllische oord aan de kade liggen en in september gaan we een paar baaien aandoen en een scooter huren. Want...Meganisi is wonderschoon.

We varen min of meer op met ons buurschip op want zij hebben een lek aan de omhulsing van de schroefas. Martin moet terug naar de baai van Nidri om het schip op de kant te laten zetten. Peter heeft gezegd dat we in de buurt blijven, ook al is het slechts een kleine afstand, want...je weet maar nooit.

Bij het ophalen van ons anker in de haven zit daar een enorme kluit modder aan en Annelies laat het anker even meeslepen vlak onder water, tijdens dat Peter een beetje gas geeft op de haven uit te varen. De modder gaat er niet af en Peter raadt aan om het anker dan maar gewoon binnen te halen; dan maken we het anker en voorschip naderhand wel schoon. Dan ziet Annelies dat er om de punt van het anker, door de modderkluit heen, een lijn zit en die zit niet los maar is ergens aan vast gemaakt. Er ontstaat heuse spanningskracht. Vermoedelijk is het een mooringlijn van de steiger van de charterboten.

Wat is het toch een gemak om koptelefoons te hebben en zo direct met Peter te kunnen communiceren dat hij de motor direct moet stoppen en achteruit moet om de lijn die met een lus om ons anker vastzit, te laten schieten. Maar dat gaat niet zo makkelijk. Ondertussen hebben 2 schepen aan de kade het ook opgemerkt en men roept naar ons. Ook mensen van een buiten de haven ankerend Nederlands schip maken gebaren en roepen hard. Nou, we weten allemaal dat je al dat geroep amper hoort met de wind, en de motor aan. We hebben de pikhaak al gepakt en Annelies buigt verder over de punt van Skadi om de lus eraf te haken. Lukt niet zo snel als je dacht. Er staat opnieuw spanning op die lijn en het anker hangt nog te laag. Afstandsbediening: anker een klein stukje ophalen. Pikhaak pakken en opnieuw acrobaatje spelen. Het lukt om de lijn eraf te krijgen maar dan zit hij op de pikhaak en er staat nog steeds spanning op. Dus Annelies haalt de pikhaak binnen en trekt met de handen de lijn eraf. Plons en hij zinkt dus kan niet in onze schroef komen. Geen idee welk schip nu niet meer vast ligt maar het kan ook zijn dat die lijn al lang op de bodem lag...

Er staat een lekker windje uit noord en we zeilen prachtig. We merken toename van wind en in het trekgat tussen Meganisi en Lefkas kunnen schepen geweldig kruisen. Wij stevenen af op Spartachori en lezen ons een beetje in waar we zouden moeten liggen. Er zijn een hoop beoordelingen te vinden op internet over de steigers en de kades en de restauranteigenaar aan de westkant voor in de baai. Wanneer wij binnen blijkt er niet alleen een Porto Spiglia maar ook een taverne Spiglis te zijn. We kunnen aan het verre einde van de baai aan de oostkade met achterschip naar de kant aanleggen en we krijgen een mooringlijn.

We krijgen meteen een middagje straffe wind en we kunnen ons schip niet recht houden aan de kade. Hoeveel gas Annelies ook geeft met stuur naar rechts, en hoeveel Peter ook aan de mooringlijn trekt, we liggen nog steeds te schuin en de bakboordhoek achter komt te dicht bij de kant. Dan beseft Peter dat de zonneschermen als zeilen werken en we rollen ze weer op. Ook zetten we een spring die er naderhand af moet omdat er een Nederlands schip (Els en Ben, die met huurschip uit Evia zijn gekomen) naast ons komt liggen.

Vanzelfsprekend gaan we 's avonds, wanneer de wind geluwd is, eten in het restaurant want we liggen gratis aan de kade. Het restaurant is gericht op toeristen die houden van een doorsnee toeristenmenu en wij vinden het lastig om iets goeds en Grieks uit te kiezen, gewend aan de kwaliteit van bijvoorbeeld Ventura in Prèveza of de restaurants in Ermioni. Octopus is er niet en we nemen lamskoteletjes en een schotel gevulde paprika's. Niet duur en best smakelijk. De berg patat schuift Annelies opzij, daar komen we niet voor. Al met al kost een maaltijd met water, 2 drankjes en een salade 35 euro. Onwaarschijnlijk goedkoop is toch het eten in Griekenland.

21 juli, van Kalamos naar Palairos (Zaverda) 13 mini-mijlen.

Kalamos is een hoge bergketen in zee, aan de noordkant begroeid met torenhoge, dikke pijnbomen van een bijzondere soort. Zelfs op de meest steile punten, ontspruiten ze uit de rotsen en reiken tot aan de rand van de zee.
Zelfs op het eerste gezicht van een afstand fascineert Kalamos met zijn ongewone, wilde landschap. Kalamos heeft een oppervlakte van circa 20 vierkante kilometer en een hoogste bergtop van 200 meter. Er zijn ongeveer 580 permanente bewoners, dat aantal neemt in de zomer toe wanneer vrienden en familieleden het eiland bezoeken.
Het centrum van het eiland is de haven van Kalamos, die aan de oostkant ligt. Hier meren veel mensen die op de Ionische Zee varen hun boten aan om het eiland te bezoeken, te genieten van zeevruchten-schotels in een taverna aan de zee of hun toevlucht te zoeken bij slecht weer. Het eiland ademt een eenvoudige, landelijke sfeer uit.  Een nieuwe weg die begint bij Kalamos, stijgt hoog de bergen in en gaat door een verbazingwekkend dennenbos en eindigt bij het andere kleine dorp van het eiland, Episkopi.

Een kleine klim brengt ons naar de top van het dorpje. Dat ondernemen we voor het grandioze uitzicht. We zien verlaten vervallen huizen, maar ook herstelde woningen omgeven door een kippenren en veel bougainvilles, rozen en lelies groeien langs de straatjes of in een bloempot. Een nest kleine katjes zit de warmte onder een bankje. Wij kijken neer op het haventje en onze boot en dalen weer af naar George's restaurant om bij hem een Espresso en een koude cappuccino te drinken. Ons eigen Nespresso apparaat is defiitief stuk en we we moeten voor een heuse sterke koffie nu op een terrasje gaan zitten. Bah, wat een vreselijke verplichting! ;)

We vertrekken om 11.30 uur. Er staat 2,5 knoop wind uit Zuid-oost. We proberen heel even te zeilen maar het is niet te doen; we moeten motoren naar Palairos. De geringe wind draait in deze korte tocht naar West en dan naar Zuidwest. tussen Kalamos en Myticas aan het vasteland, laten we de Skadi even stil liggen en we nemen een verkoelend bad in het prachtige blauwe water. De kleur is onbeschrijfelijk mooi. We komen na 15.00 uur aan in Palairos, een haven die wij niet kennen. Het is spannend, we weten niet hoe het daar werkt. Onze Engelse vrienden, Alan en Maggie liggen met hun Kallisto aan de pier en er is voor ons ook een plek beschikbaar. Het is een hele rustige kade, mede door het stille toeristenseizoen. We schermen de boot af tegen de zon en kunnen daarmee de temperaturr in de boot tot 30,5 graden temperen. De katten slapen tijdens de warme uren en ook wij houden een siesta.

In korte tijd worden nu elektra kabels aangelegd. De sleuven worden deze dagen in het beton gezaagd en waarschijnlijk komen er al snel elektra/water consoles. Er is niet veel plaats beschkbaar voor privéjachten deze zomer, want aan de steigers liggen de niet verhuurde charterboten vast. Dat is in elke haven telkens een teken van de economische malaise dit jaar. Ook is het in het aardige dorpje zeer stil. Het voordeel is het dat privéjachten heerlijk rustig is op zee en dat er geen overlast is van de herrie van de mensen van flottieljes.

Wij eten een pita met giros en de volgende dag eten we samen op de boot met Alan en Maggie. En we klinken op onze vier-jarige vriendschap sinds we elkaar ontmoet hebben in Andraitx-Mallorca.

20 juli, van Astakos naar eiland Kalamos, 14 mijl waarvan 8 genieten

Het probleem met de accu doet zich wederom voor en we besluiten richting Nidri te varen om eventueel daar een nieuwe accu van Jarocells te laten afleveren. Echter na opnieuw resetten en het verlagen van de laadspanning van de zonnecellen lijkt de accu het toch weer vol te houden. We houden ons vast aan het plan Nidri mede door de winden uit west. We vernemen vandaag van SY Zin dat het in Vathy behoorlijk onaangenaam is geweest en ze zijn er nog niet van af. We hebben dus een goede keuze gemaakt om naar dat ene kleine gebiedje te varen waar de harde vlagen wind niet zullen regeren : Meganisi, Myticas/Kalamos, Nidri.

Onze Nespresso heeft het begeven en vol goede moed lopen we naar het dorp om een leverancier te zoeken. Maar hier heb je geen Expert. Wel een winkel met veel apparaten en ook veel oude uit elkaar gehaalde apparaten, soort Recycle shop. Onderdeeltjes genoeg. Nee, een Nespresso moet besteld worden. Het blijft op de boot dan maar even filterkoffie drinken en dat is natuurlijk ook niet verkeerd. Gewoon anders. Overigens bevind zich hier een gereedschappen winkel in het dorp die werkelijk van alles verkoopt, ook op gebied van nautische zaken.

We vertrekken uit Astakos om 11.00 uur. Het is voor Ionische begrippen"windstil" - 2 Bft. Dit is de Astakenische Golf en het staat bekend om de valwinden. Maar met 2 Bft zullen die wel geen rol spelen...We besluiten even geen Genua uit te rollen want je weet maar nooit. Deze zin nog niet uitgesproken, valt vanuit het niets 15 knopen over de Golf en daaroverheen 18 knopen. Vorig jaar hebben we hier verdubbeling van de wind gekregen op vaart naar Astakos: van 3/4 Bft naar 7Bft in 1 klap.Toen hadden we uit intuitie het zeil net weggehaald.

We hebben de Golf nog niet achter ons gelaten of we varen meteen in een klots-zee die opgebouwd is door een scheutje noordenwind. De Genua gaat op en af en we varen tegen de wind in totdat hij onverwacht naar west draait, 3 Bft. en naar zuidwest doordraait- hoera dat is zeilen. Om 13.00 uur hebben we een WZW windje en we kunnen de kleine afstand naar Kalamos grotendeels zeilend afleggen. Het is een perfect tochtje en ook de temperatuur is zeer aangenaam met 28 graden. Ook vandaag valt het ons op hoe weinig schepen er varen, we tellen er hooguit 10. We genieten en ook de katten liggen tevreden in hun manden met een oog open naar de zee. Pootjes likkend, het is pure harmonie op de Skadi.

De klotzee wordt van lieverlee minder, wel zien we aan het water dat er windvlagen zijn in het trekgat tussen kleine eilandjes en er is noordenwind om noord Kalamos en zuidwestenwind om de hoek van zuid Kalamos. Bij Kalamos rollen we het zeil in. We hebben Kalamos niet eerder bezocht en zijn benieuwd naar de situatie. De beroemde George die bekend is van het stapelen van de vele schepen komt ons aanwijzingen geven op de kade. Dit seizoen zijn er amper charters dus van stapelen is geen sprake. We zijn vroeg binnen en krijgen een mooie plek. Vanaf 15.00 uur beginnen toch veel schepen binnen te lopen, waaronder een Flottielje van OCC Naarden.

George komt later in de middag even voorbij onze boot lopen en zegt ons dat hij direct een ervaren boot/ schipper herkent en wij zijn er 1 van. Ja, na 5 jaar mag je dat wel zeggen! We zien natuurlijk menig gestuntel om ons heen maar 5 jaar geleden moesten wij het ook nog allemaal leren.

De katten kunnen een beetje lopen op de kade maar er is veel heen-en-weer gedraaf van de charteraars. Je kent dat wel: rondlopen, vuil weggooien etc. Wij doen steeds minder tegenwoordig want het kan morgen ook nog, ook douchen hahaha.

Kalamos is prachtig. Peter probeert zijn drone uit. Tja hij moet Tony gaan evenaren want die stuurt prachtige filmpjes.

19 juli, Astakos in vogelvlucht

https://www.youtube.com/astakos/impressie

Tegenwoordig proberen we goede opnamen te maken met onze drone. Dat heeft toch nog een paar voeten in de aarde want je moet een paar filmzaken aanleren. We ondernemen een kleine wandeling lags het water en treffen na de kades een verloren landschap aan met veel vuil. We verwachten in de ronding van de baai een strandje aan te treffen maar we vinden alleen rotsen, oude wallen  en plastic in verdord onkruid. Op wat ooit misschien een picknickplaats is geweest in dagen van weleer staan auto's met zigeuners die een tafel voor de families hebben neergezet onder de bomen en in de bomen hangt hun wasgoed. We houden halt. We gaan terug.

Vandaag blijven we aan de kade, grotendeels omdat er steeds in de middagen veel wind is en de wind blijft staan tot in de nacht. Dan lig je in Astakos het beste. Vathy is geen optie en we moeten ons zelfs een beetje verplaatsen naar het noorden om het minste last te hebben van de vele wind. Nou zou je zeggen: wind is toch juist lekker? Nee, hier is teveel wind niet lekker!

De catamaran naast ond met bepaald zwijgzame mensen vertrekt en dan onstaat er plaats voor twee zeilschepen of een volgende Cat. Dit jaar merken we dat er veel meer Catamaran-gehuurd/gezeild wordt en wij vrezen dat er steeds minder plaats voor zeilboten gaat ontstaan. Dat wordt in drukke seizoenen vechten voor een plekje. Jammer. Voor nu geldt de luxe van het geringe aantal cruisers vanweg Corona.

We nemen een kijkje aan de pier waar een mooi luxe motorjacht aanmeert om een passagier te laten afstappen. Eigenlijk is onze nieuwsgierigheid gewekt doordat we de beambte van de Port Authority zien rondlopen. We slenteren naar het platform. Een mooi koffertje op wieltjes wordt door de crew van de boot af getild. Hij zal maar in het water vallen...dan is de madam niet blij. Na de stuurkwaliteiten en het schip bewonderd te hebben slenteren we terug naar Skadi. Een Catamaran meert naast ons aan maar de Port Authority beambte sturt hem weg. Hij roept: what is your flag? Het is Brits. De agent roept: you are not allowed to come here! En ze moeten weg. De schippers moeten aangeven waar ze vandaan komen en waar ze zijn geweest en uiteindelijk mogen ze blijven maar er wordt veel mobiel gebeld door de agent en ze moeten al hun papaieren laten zien en bewijzen waar ze geweest zijn met de boot. Alles wordt telefonisch gecheckt. Daarna wordt zelfs ook de naam van ons schip genoteerd en van de Franse buren. Peter merkt op: weer zo'n agentje die zijn strepen moet halen. En laat hem dat vooral niet horen want dan heb je een groot probleem!

Het is vanavond veel minder druk aan de kade dan de afgelopen 2 dagen, maar voor de katten teveel onrust. Annelies gaat om 21.30 definitief naar binnen, ze heeft genoeg van de geluiden en...van de wind. Want die blijft maar poeieren. Wat een idioot weerbeeld deze zomer.

18 juli Astakos, over Lithium batterijen en klus kuiptafel

Een van de batterijen (Skadi 2) blijkt 100% vol te zijn maar geen stroom te leveren en staat in "stand by modus" Hierdoor moet de andere batterij (Skadi 1) alle stroom leveren voor de verlichting, koelkasten etc en dat zou net kunnen voor 1 nacht. Normaal worden batterijen geladen door alleen de zonnecellen en maken we geen gebruik van walstroom maar nu zetten we de walstroom aan om te kijken of dat enige remedie gaat geven als we de walstroom weer uitzetten. Helaas...situatie blijft onveranderd. We zetten dan maar de hele nacht de walstroom aan.

In de ochtend nemen we telefonisch contact op met Jarocells. We leggen het probleem uit. Jan van Jarocells vertelt dat waarschijnlijk 1 van de beveiligings-circuits geactiveerd is. Of Peter even langs wil komen met de batterij...? Ja, dat gaat even niet want we zitten in Griekenland. Daarop geeft Jan aan dat er wel een paardenmiddel is maar daar moet je handig voor zijn. Peter geeft aan dat hij heel handig is. En Jan geeft bij uitzondering instructie hoe Peter de software kan resetten. Mocht dat niet werken dan was Jan bereid om een nieuwe batterij op te sturen naar Griekenland en zouden wij de defecte batterij in october meenemen naar Nederland en dan bij hem afleveren. We zijn direct verrast door de goede service en het meedenken. Jarocells verdient "de warme douche"

Na dit uitgevoerd te hebben blijkt de batterij weer als vanouds te werken. Als dit probleem zich niet meer voordoet kunnen we de batterij in de boot laten. Wanneer het probleem zich weer voordoet nemen we de batterij in het najaar mee naar Nederland om er een gratis nieuwe printplaat in te laten zetten. We zijn nog blijer geworden met deze Litium batterijen van Jarocells ( https://jarocells.nl/ ).

Wat een genot dat de temperaturen niet hoog oplopen. Wel hebben we de zonneschermen links en rechts uitgerold en we draaien de airco er licht bij aan in de middag - voor afkoeling en algemeen "wohlfühlen" ook voor de katten. De katten gaan hier niet de kant op. Het is te druk voor de deur, maar Freija zit graag in de kuip naar de straat te kijken, naar de poesjes, en de voorbij slenterende honden. Odin blijft lekker in zijn fietsmand maar zit tussen het riet door naar de voorbijgangers te kijken en wanneer er katten of hondengeluiden zijn, is dat voor Odin en Freija een oplevingsmoment. Freija ligt als een badgast in haar mand te genieten van de veiligheid van de boot, en de gematigde temperaturen, op haar zij met twee benen over de rand van de mand. Alsof het een ouderwetse rieten ligstoel is.

We pimpen de kuiptafel met een tijdelijke "look" en dat is met een plakfolie. Daar moeten we het een paar maanden mee doen en volgende winter gaan we tafelbladen afschuren en met kunst-teak bekleden. We zijn een beetje klaar met echt teak voor een tafel net zoals we het typische boot servies niet leuk vinden. Ook daar moeten we iets moois voor verzinnen dat niet breekbaar is. Gelukkig is er leuk Mepal servies met een klein zee-accent op internet te bestellen. We zijn al een paar jaar zeer ontevreden over kunststof glazen. Alcoholiche dranken maken het kunststof dof, daar gingen we meteen al de mist mee in in Frankrijk in 2015. Prachtig glas, 6,75 euro en binnen 3 maanden lelijk, en binnen 1 dag zelfs door een scheutje Sambuca  compleet "naar de Filistijnen". We hebben echt glas in huis maar bij een recente val op de kuipvloer bleven er nog minuscule splintertjes in het teak zitten. Soms licht er nog wel eens 1 op als de zon in de kuip schijnt.

De dag verloopt met simpele invulling, maar het gaat veelal over observeren van het Griekse leven en het afzetten tegenover onze maatschappij. Op het terras zitten van de vroege ochtend tot de late avond de gepensioneerden. Het enige dat ze bestellen is een fles water of een koffie en de mannen zitten naar de boten te kijken en over ons te praten net als wij dat doen over hen. Veel geld geven ze niet uit, en merkwaardig genoeg nemen sommige Grieken hun eigen acoholische drank mee in een 300cc flesje omwikkeld met het plastic zakje waarin ze het bij zich dragen. Een echtpaar bestelt een glas met ijs en een fles water en waar de ober bij staat schenken ze eerst de Ouzo, of de Raki of Sipouro in het glas en dan een scheut van de bestelde watervoorraad. Dat moet je eens in Nederland proberen, dan wordt je zelfs weggestuurd van het terras. Vaak hebben wij in Frankrijk of zuidelijker gezien dan men zijn eigen zoetigheid meeneemt. Ons is zelfs overkomen dat de ober van een terras waar we koffie wilden drinken ons aanraadde een gebakje aan de overkant te kopen bij de bakker om dat op zijn terras bij de koffie op te peuzelen. En waarom eigenlijk niet...?

17 juli, naar Astakos - weg van windvlagen

Weg van windvlagen, terechtkomen in valwinden. Het is een onbestendig weertje. Wanneer je op Windy kijkt zie je voorspellingen van windstoten in het hele gebied, soms westelijk, soms oostelijk, soms overal. Waar gaan we liggen? We willen zeilen in de wind, maar we willen ankeren in windstilte in hele mooie baaitjes. Maar het laat op zich wachten. We kruisen dan maar van links naar rechts en van zuid naar noord en terug. Ook niet verkeerd natuurlijk.

Na een avond en nacht met windvlagen overgaand in vroege windstilte verlaten we Vathy. Alleen al het vertrek door de baai naar buiten geeft een adembenemend uitzicht. Wat is Ithaka toch mooi. Geen wonder dat Odysseus zijn paleis op de heuvels zette.

We trekken het grootzeil reeds op in de baai en daarna Genua. We verwachten een lekker windje maar eenmaal buiten de baai is er praktisch geen wind en uit de verkeerde en niet voorspelde richting (whats new?!) : Noord-noordoost 2 Bft. draaiend naar Noord 3 Bft. Met het kotterzeil er ook nog bij wordt het een kalm tochtje maar wel bijzonder mooi. Het Ionische water hier  en tot aan Myticas krijgt soms hele bijzondere kleuren die mede veroorzaakt worden door de spiegeling van de bergen. Het kan variëren van lila tot azuur en van het typische turquoise tot ijsblauw. Om 11.15 uur verandert de wind en komt uit Noord-NoordWest. Dat duurt een uur en dan valt de wind weg. We gaan motorzeilen, gevolgd door motoren.

In de kuip hebben we een drukke kat. Freija loopt steeds heen en weer, daagt ons uit en wil geaaid en geplaagd worden en ligt onder de plotter bij de doos met visserijspullen of loopt rondjes en mauwt om aandacht. We geven die aandacht ook want dan zal ze daarna lange tijd rustig in haar mand gaan zitten. Annelies speelt in de kajuit met Freija en daarna borstelt Peter haar vacht. En...madam springt tevreden in de mand onder de buiskap. Zo, die gaat slapen. Wij houden de boot even stil om een voor een even aan de zwemtrap te hangen in het eindeloze blauw en af te koelen. Alhoewel het geen hete zomer is. Vandaag wordt het 26 graden en in de wind is het zelfs een beetje fris.

Er zijn wolken boven heuvels van eilanden en bergen van het vasteland. We weten deze week werkelijk niet waar we heen gaan. Maar het zal zijn naar baaien zonder vlagen van 30 knopen waar we stil kunnen liggen of haventjes waar we beschut zijn. Mogelijk wordt het terug naar het noorden naar Nidri/Vlikho via Myticas. We hebben de tijd en de zomer duurt nog 2 maanden. Op de verlanglijst staat de Golf van Patras en een deel van de golf  van Korinthe om enkele voor ons onbekende stadjes te zien. Wie weet komt het er nog van....

We varen tussen het eilandjes gebied van Dragonera, ook zo'n plek waar je eens langzaam doorheen moet glijden en ankeren - bij stabiel rustig weer. En we komen om 15.00 uur aan in Astakos, een authentiek en vergeten pareltje aan het vasteland. Hier zullen we een paar dagen doorbrengen en schuilen. Onder de hoge bergrug diep in de inham lig je beschut voor de verwachte noordwesten winden de komende dagen. We houden het hier wel even uit.

Klusjes: Dinghy lijmen: er is een flap los. We beseffen dat er volgend jaar een nieuwe bijboot moet komen. Accu's nakijken - morgen volgt daarover een update. Wat naaiwerk te doen; en de kuiptafel opknappen.

15 juli, Vathy - een wonderbaarlijke vondst

Dit is Vathy, ook wel Ithaka stad genoemd. Vathy en Vathi betekent eigenlijk "diep". We liggen diep in de inham. Het havenplaatsje ligt geïsoleerd in een komvormige natuurlijke baai in de Golf van Molos aan de zuidkant van het eiland. Net als Zakynthos en Cefalonia werden de steden op Ithaka door de aardbeving van 1953 verwoest en moest het opgebouwd worden, met aardbeving bestendige constructies. Amfitheatersgewijs zijn de huizen met oranje pannen gebouwd tegen de glooiende hellingen van de berg Niion. De huizen zelf zijn geverfd in verschillende pasteltinten en sieren hiermee de aanblik van het stadje.

Het begint toch wat drukker te worden met schepen. Privé charter-catamarans met schipper liggen aan de kade. En je kunt weer een hoop anker-beleving hebben, want in de wind die opsteekt om 16.00 uur en tot 20.00 uur met harde vlagen over de baai woedt, proberen elke dag schepen aan te meren, net als wij gedaan hebben en...er gaat een heleboel mis. Genoeg vertier dus maar vergeet daarbij niet de zorgwekkende kant van de staaltjes invoegen en aanleggen. Peter en Louis en een Griekse kapitein staan op de punt van hun schip om de boel in de gaten te houden. Peter roept: hey! You are over 3 ankerchains!! Louis van zeiljacht Zin vertelt dat dit elke dag zo gaat. Je wordt er "een beetje moe van". Het blijft opletten. Vandaag poogt een motorbootje naast ons aan te leggen - met hele grote hond- scheelt een haar of ze raken ons voorschip. En de hond staat te dringen want hij wil op de kant.

In de 2 nachten hier aan de wal hebben we bezoek van een straatkat. Een mooie zwarte, met groene ogen. De eerste nacht blijft Annelies meest wakker van het gedrag van onze eigen katten. Die lopen rond met gespitste oren, zitten naast of op ons bed met ook gespitste oren en kijken naar het dek-luik of lopen heen en weer van de trap naar slaapkamer en volgen de voetstappen van de bezoeker. Veel eerder dan Annelies horen zij beweging op het dek. Wanneer Annelies het slaapkamerluik opent en er half uitklimt staart ze in de lichtgevende ogen van "blackie" De tweede nacht nacht komt zwartje om 04.45 uur, en neemt plaats op de bimini (Odin's plek). Peter sluipt naar buiten en bonst met de vuist tegen de bimini. De kat schrikt en springt naar een volgend schip. Het is onmogelijk om die katten te weren, ze zijn zeer lenig en kunnen met 1 sprong  vanaf een boot tot halverwege de stoep komen. In principe hebben we geen bezwaar tegen bezoek van vreemde katten maar omdat we een mannetjeskat aan boord hebben gaan de vreemde katten sproeien uit rivaliteit. Ze ruiken Odin immers meteen.

Na leuke dagen aan de kade naast Zin met enkele gezellige gesprekken die hopelijk wat afleiding aan Frank en Louis hebben gegeven in hun "pijnlijke situatie" en na een ochtend flink poetsen maken we los om te ankeren. Nu kunnen we alle hectiek vanaf het midden van de baai aanschouwen. De katten die 48 uur grotendeels binnen hebben vertoefd vanwege de verkeersoverlast van motoren, mensen, en hondengeblaf, komen weer in de kuip in hun manden. Het stadsgewoel is ver van ons vandaan en het gekabbel van het water klinkt vertrouwd.

We zijn trots op ons schone schip en het teak. We hadden dit sinds vertrek uit Crotone nog niet zo intensief aangepakt. Het is genieten. Laat in de middag proosten we op de prestatie met een alcoholvrij biertje. Annelies pakt er een schaaltje chips bij. De chips liggen in het snoepkastje bij de drop en de sprits en het is er een rommeltje. Even ordenen dus. En na al die dagen met momenten van gepeins over waar in Godsnaam de marifoon kan wezen....het gezoek en almaar ondersteboven halen van bakskist en proviandruimten, ligt daar temidden van de zakken drop ineens een vreemd antraciet voorwerp. Dit is geen doos snoep, dit is....de marifoon!

Stop met zoeken en gij zult vinden. ,,Hebben we nu alles gevonden wat we kwijt waren?" vraagt Peter. Ja dat hebben we. Want het is absoluut waar wat Irana van de Allegra zei: na een half jaar thuis weet je niet meer waar je je spullen hebt gelegd of wat je nog hebt aan boord en andersom. Maar een marifoon in het koek- en snoepkastje vinden -laat staan leggen, daar hadden we nooit op gekomen.

13 juli, van Vlikho naar Ithaka, avontuurtje van 22 mijl

Wanneer de zon opkomt en het in vlikho baai stil is ontstaat een fantastisch spiegelbeeld in het water van de omringende bergen. Reeds eerder gemeld en toen ook een foto geplaatst. Het is een genot om Nidri/Vlikho te proeven in het eerste ochtendlicht. En...dat vinden de katten ook. We zijn iets makkelijker geworden met de katten als we ankeren. We zetten de deurtjes open en laten de katten over het dek lopen of rennen in het volle vertrouwen dat na 5 jaren reizen per schip de katten nu wel weten dat ze voor het water moeten uitkijken. Al enkele ochtenden gaat Peter vroeg uit bed om met de katten buiten te vertoeven. En elke ochtend halen Odin en Freija geen capriolen uit maar gaan direct bij Peter in de kuip in hun mand verder zitten "pitten". Peter zei:,, ik zit gewoon voor "Jan Joker" buiten. Deze ochtend rennen de katten heen en weer, zitten elkaar achterna, kortom het is een drukte van belang op het dek. Peter en Annelies willen niet uit bed. veel wakker geweest vanwege de warmte en we hebben allebei een paar extra uurtjes slaap nodig. de katten keren uiteindelijk terug in de boot en in hun bed en we worden met zijn allen wakker om 09.00 uur.

We hebben gisteren een harnas in elkaar gefrabriceerd voor het bijboot-motortje en we takelen het motortje van de boot af op de dinghy. We zweten nu al peentjes, vandaag moet je niet veel ondernemen. In Nidri halen we bij de nautische winkel een paar boodschappen en wanneer we terug zijn op Skadi bereiden we ons vertrek uit de baai voor en rollen we alle zonneschermen op. Dan wordt het wel even warmer in de boot maar weldra zal de vaarwind naar binnen blazen en voor afkoeling zorgen.

Op Corfu en hier op Lefkas wordt warm weer verwacht en zuidelijker gaat het koeler wrden, dat wil zeggen rond de 26 graden. Een van de redenen voor ons om zuidwaarts te trekken. We hebben allebei niet meer op de weersvoorspellingsites gekeken...Met het volste vertrouwen dat we op een rustig zeetje gaan varen in een verkoelend briesje met wellicht de mogelijkheid later een zeiltje op te zetten, verlaten we Vlikho/Nidri.

De zee kabbelt behoorlijk en er staat wind. Tja, nu hebben we het grootzeil niet aangeslagen...Maar weet je wat? Genua en kotterzeil kan ook en dan kunnen we langzaamaan vlinderen naar Ithaka.

Had je gedacht. Een sterke zuidenwind komt op de kop staan en er is geen sprake van zeilen tenzij we kruisen. Zoals zo vaak komt dan de afweging: zeilen en een volle dag doen over de afstand, of motoren en aankomen voordat de kade vol ligt. En soms speelt in die afweging mee: binnen te willen zijn voordat de wind losbarst. Ondertussen worden we kriskras voorbij gevaren door drie zeilboten met volledig tuig en ze gaat ontzettend hard. We twijfelen opnieuw of we grootzeil moeten gaan aanslaan...Maar de zee wordt rommelig en de wind neemt toe en het is duidelijk een tunnelwind tussen Lefkas en Meganisi. En tunnelwind kan ook zomaar ineens wegvallen...

We verleggen onze koers 30 graden en trekken toch de Genua uit. De snelheid loopt hard terug van 6 knopen naar 3,5 knoop. De keuze is zetten we grootzeil bij zodat we scherper kunnen varen, laten we de Genua staan waarbij we hele grote slagen moeten maken of starten we de motor en gaan we recht op ons doel af. We kiezen voor het laatste. Van Louis van zeiljacht 'Zin vernemen we dat de kade in Vathy om 17.00 uur vol loopt. En we willen vannacht aan de kade liggen want er is veel wind voorspeld. en dan moet je op tijd zijn. De wind en de zee bouwen op vanuit het westen. Onder Lefkas komen veel golven aanrollen. een windgebied uit de Adriatische Zee heeft de Ionische eilanden bereikt en trekt langs Corfu en Lefkas naar Kefalonia.

Tijdens het varen merken we dat de zee hier behoorlijk wat wilder wordt en we verleggen de koers 30 graden om beter in de golven te lopen en wanneer we dichter bij de kust van Ithaka komen kunnen we afvallen om dicht langs de kust in de luwte te varen. Als we uiteindelijk de baai van Ithaka binnen varen blijkt het daar windstil te zijn Als we bijna op ons uitpunt zijn merken we dat de wind begint op te komen en tegen de tijd dat we voor de kade liggen staat er een dikke 5Bft.

Frank en Louis van zeiljacht 'Zin staan gereed om ons te helpen. We willen heel veel ketting uitgooien en als Peter tegen de wind in achteruit naar de kade vaart zegt Peter tegen Annelies: laat maar vallen. Doordat we koptelefoons hebben hoeven we niet te schreeuwen naar elkaar. Annelies telt elke 5 meter, welke te zien is aan de markeringen. Dan is de ketting 70 meter afgerold en Annelies ziet de laatste 10 meter verschijnen in de ankerkluis. Ze roept: ik ben er bijna, ik ben bij de 70 meter en tegelijk ziet Peter dat we het niet gaan halen achteruit naar de kade.

Peter haalt de ketting op terwijl de wind veel vat op de boot krijgt en met behulp van de koptelefoons kan Peter Annelies aan het stuur en bij de gashendel instructies geven wat te doen. We gooien opnieuw anker uit en bij deze tweede poging liggen we met 60 meter ketting aan de kade; lekker stevig voor vannacht.

Veel meer schepen lopen nu binnen die allemaal aan de kade willen liggen. Het is weer kermis. Een schip gooit anker uit schuin over 3 andere ankerkettingen inklusief de onze en Peter staat te roepen op de punt van Skadi. Gezinnen met kinderen en een hond; mensen zoeken in de 22 knopen harde wind met een uitschieter naar 40 knopen (8Bft) veiligheid en hebben het knap moeilijk om aan te leggen.

We liggen naat de "Zin en we liggen veilig. de wind blijft me flinke stoten over de baai waaien en er liggen uiteindelijk ook nog 17 schepen voor anker. De wind zou moeten afnemen vannacht. Maar tegen 22.00 uur hebben we nog steeds een 6Bft. Wel is het lekker afgekoeld. Een eigenaardig zomer seizoen hebben we, met veel flarden wind, soms regen en mist.

11 juli, van Prèveza naar Vlikho op Lefkas

We hebben het prettige vooruitzicht dat de zomertemperaturen niet boven de 31 graden komen en de nachten koel zullen zijn. Over het algemeen geldt dat in Griekenland. Hoe zuidelijker we nu trekken hoe koeler het wordt de komende week. Houden zo!

Om 11.40 vertrekken we uit Preveza; het ordenen van dingen, vastleggen van dingen en weghalen van bijv het zonnescherm etc. nam toch nog 20 minuten in beslag. We varen op de motor naar Lefkas om de brug-opening van 13.00 uur te halen. We zijn met circa tien jachten en wat leuke plezierbootjes. Het is ondertussen "oude koek" en na een kwartiertje cirkelen gaat de pont (want de brug is in herstel) opzij en mogen we door. Daarbij zijn er toch weer een paar voordringers en twee schepen voor ons zit zo een slak van een zeilboot dat we bijna een harmonica botsing krijgen. Peter moet het gas bijna helemaal terugnemen. Door een vaargeul van ruim 3 mijlen bereiken we ons volgende vaargebied en niet alleen zien de eilanden er meteen anders uit ook het water. Tjonge wat oogstrelend toch allemaal.

We trekkken de Genua erbij en kunnen zowaar 5 tot 3,5 en weer tot 4,5 knoopjes snelheid bereiken op een kabbelende zee. Een pleziervaart. En we halen daarbij de herinnering op aan Geert en Ineke die hier een dag met ons gevaren hebben. Peter zegt: er stond toen ook een lekker windje; Geert heeft heerlijk zitten sturen. We varen langs stille hotels en stranden met de strandbedjes ruim van elkaar en wachtende op de toersiten. We varen langs Nidri waar de charterboten nog aan de pieren liggen en we zien in de verte de ankerplaats van Vlikho baai - zowat leeg. Bizar!

We zwemmen en we zitten in de kuip te kijken naar de omgeving. Meer hoef je niet. En voor het eerst hebben we het gevoel van "op de plaats-rust" , want de tochten hiervoor waren toch steeds een transit i.v.m. de weersvoorspelling.

Aan het einde van de dag tellen we 11 schepen, waar vorig jaar zomer zeker 60 of meer hebben geankerd tijdens ons verblijf hier. Maar misschien komen ze nog..

10 juli, Prèveza - blijven of gaan?

Dit korte vaarseizoen, waarin het voor ons de beste keuze was om naar bekend gebied te varen, beseffen we meer dan tevoren waarom mensen jaren lang in hetzelfde zeilgebied blijven toeren. Niet alleen vanwege de natuur en het bijna onbeschrijfelijk mooie water maar ook vanwege het gemak.

Prèveza voelt meer dan voorheen als een thuishaven. Met de bekende terrasjes en winkels.  Het dagelijkse straatleven is -voor beperkte tijd- behoorlijk prettig om om je heen te hebben. De wandelaars, de flaneerders, de havenmeesteres Nicole die je vrolijk maakt met haar Amerikaanse taaltje, de groente- en fruitstal op de hoek, de vuilnisvrouwtjes die de boulevard aanvegen...De dieselman fietst langs en vraagt of we diesel willen. Hij komt de volgende dag met de kar. We betalen 1,16 per liter. Later zien we dat de prijzen van benzinestations variëren van het 1,09 - 1,13.Een stuk goedkoper dan in Crotone(haven 1,70 / benzinestations 1,39 - 1,43.

Binnen korte tijd hebben we onze eerste zeilvrienden al op de boot gehad: Alan en Maggie die we in 2016 Andraitx Mallorca hebben leren kennen, en Maro en Irana van de Allegra die we vorig jaar in Astakos hebben ontmoet, en die trouwe lezers van ons blog zijn. Al drie jaar aan het varen in de Med en die kunnen ondertussen ook boeken schrijven...

We doen met de huurauto nog even boodschappen bij de Lidl maar we hebben geen lust om veel te ondernemen zoals je bijvoorbeeld op je vakantie wel doet: je hebt een huurauto dus je moet er alles uit halen. Nee, wij niet. Hoe ontspannen is het om te kunnen zeggen: we kunnen eind van het seizoen altijd nog een keer een autootje huren voor een dag. Of: volgend jaar komen we hier waaarschijnlijk weer. En al zou dat niet zo zijn, dan is dat maar zo, maar geen gemiste kans om net nog even iets te zien in de omgeving; het is een keuze en voornamelijk loslaten.

In de Lidl bij de groentenafdeling gaat het fout maar we merken dat pas bij de kassa. Peter of een ander heeft de verkeerde kar meegenomen en enkele van onze groenten/fruit ligt er dus niet in. En wel een zak komkommers van een ander. Maar wat vervelender is is dat onze solide Lidl boodschappentassen uit Holland nu ook weg zijn. Annelies loopt nog te zoeken maar vindt niemand met onze kar - degene die de verwisseling ook treft is dus al verdwenen en ook met onze kersen. Bij de AB kopen we 2 andere tassen. Na het supermarktenbezoek levert Peter de auto in bij Aris van Royal Freshness en koopt hij opnieuw kersen bij de groentenstal. Eerste klas fruit: abrikozen, pruimen, meloenen noem maar op. Peter loopt hier tegen Spiros op van restaurant Ventura en hij verzekert Peter dat er een tafel voor ons vrij is of we vroeg of laat komen vandaag of morgen. We besluiten ons bezoek aan Prèveza af te sluiten met een etentje. Het is het eerste etentje sinds september 2019. Want in de afgelopen winter hebben wij gasten uitgenodigd om voor te koken of vrienden vroegen ons bij hen te komen eten. En we kunnen wel zeggen dat we het uit eten gaan niet hebben gemist. Wel vonden we het een feest om nu uit eten te gaan en dat komt grotendeels door het exotische Griekse menu.Want ...waar kan je beter Octopus eten dan in Griekenland? Onze 3 gerechten waren master-titel waardig.

We zitten nog een poos op de boot om het avondleven gade te slaan, dat dagelijks drukker is geworden, net als de muziek. De maisroosteraar, de ballonnenverkoper hopen op een klant. Opgedofte toeristen laten een oogje op de meest mooie boten vallen. Gelukkig is de aandacht gericht op enorme Catamarans, dus wij hoeven ons niet bespied te voelen. Peter heeft daar sowieso geen last van, de katten zoeken een verscholen plek om zelf te kunnen spieden en Annelies draait haar stoel gewoon om. Binnenkort is de stilte waarschijnlijk echt voorbij; hier in Preveza is iedereen uitgelaten en probeert men weer als voorheen te leven, zij het onder enige somberheid vanwege de klap die iets als Corona veroorzaakt heeft en veroorzaken kan. Maar zaken moeten door. Men moet de draad weer oppakken. Wat kan je anders...?

We "hakken vanavond de knoop door" en gaan Prèveza toch verlaten en op vaart naar nog blauwer Ionisch water. En we hopen nog meer vrienden te zien en ook wat troost te bieden aan Frank en louis van zeiljacht 'Zin, want Frank is immers met zijn vingers in de lier terecht gekomen. Zin ligt afgemeerd aan de kade van Vathy Ithaka zolang de eerste weken intensieve verpleging en herstel nog voortduren.  Een heftig leed en een doodvermoeiende shock.

9 juli, autotocht naar Ioannina, 200 km.

We willen bij deze dagtocht eveneens even stilstaan bij het feit dat de Grieken pas 100 jaar af zijn van 500 jaar overheersing door de Islam.

Ioannina is vooral interessant omdat het de begraafplaats is van Ali Pasha. Hoe wreed en wellustig hij ook heerste over twee regio's, hij heeft Ioannina desondanks tot de welvarendste stad van de Balkan gemaakt waar Christenen, Islamieten en Joden vredig met elkaar samenwerkten.

Ioannina ligt aan het Pamvotika meer. Via de prachtige nieuwe snelweg die dwars door gebergten is aangelegd en getuigt van behoorlijke constructiehoogstandjes komen we op de provinciale weg naar het meer. We kiezen ervoor om het meer vanaf die zuidoostelijke kant om te rijden, hetgeen ook aanbevolen wordt door "Visit Greece". Bijzonder is vanaf die kust de lagune-achtige aanblik en we zien veel pelikanen, en ganzen die net als in Vlissingen moedig de weg oversteken. Hier staat de tijd stil, er liggen verwaarsloosde herdershutten en er staan enkele schapen, die allang geschoren hadden moeten zijn, langs de kant van de weg op een kluitje onder de bomen koelte te vangen. We komen uit bij een klein haventje met wat sloepen. Er staan wat auto's geparkeerd en het geeft aan dat je hier met een bootje kunt oversteken naar het vrijwel onbewoonde eiland waar tevens het museum over Ali Pasha ligt. Er is geen ferryman die ons naar de overkant kan brengen en we vragen een paar Grieken hoe we op het eiland moeten komen. Ze zeggen dat we een boot kunnen vinden aan de overkant van het meer, blijkbaar in- of vlakbij Ioannina. We rijden naar de stad en parkeren langs de straat waaraan ook een oude boulevard ligt en enkele café's. We komen erachter dat hier een veerbootje vertrekt en het kost 4 euro per persoon. We besluiten te wachten tot de vertrektijd en een biertje te drinken. De prijs van drankjes blijkt zo hoog als in Scheveningen en we maken een optelsom van het geld dat binnen een uur uit onze zakken zal verdwijnen als sneeuw voor de zon en de vraagt rijst of alles wat we willen doen het geld wel waard is....Nee dus. Na een korte wandeling besluiten we in de stad zelf neer te strijken. We verdwalen echter met de auto in de hectiek van deze studentenstad en de lust vergaat om parkeergelegenheid te zoeken en we hebben geenszins behoefte aan winkelen. Liever rijden we een route door de bergen.

We maken rechtsomkeerd en Peter laat de routeplanner een tocht uitstippelen door de bergen en niet over de snelweg. De rit wordt spectaculair door indrukwekkende wijdse en beboste landschappen en door deels met dennen begroeide verweerde kloven. We maken een omweg langs een verborgen stuwmeer, rijden hier en daar langs een onooglijke taveerne of een boerderij. We spotten ook een ooievaarsnest. Enkele kilometers voor Prèveza slaan we een zijweg in om een onbekende Romeinse Villa te vinden in het boerenland van fruit, gewassen en olijfbomen. Slingerdeslang duurt het toch nog een kilometer of 4. Annelies vindt daadwerkelijk een markering van de Romeinse Villa op Google Maps. En zelfs een beoordeling van iemand die zegt dat de plek de moeite van de nog kilometers lange slingerweg waard is.

Een klein misverstand in de krikkemik

Het pad dat werkelijk naar de villa leidt is afgeschermd met een hek en het is nogal een heisa om over of onder het steklige hek door te kruipen, we gaan dat niet doen. Dan vragen we aan twee wandelaars of we er kunnen komen :,, Roman Villa?" Ze begrijpen ons niet meteen maar dan opeens vatten ze het woord:,,bilá!' ,,Ja, villa", zeggen we wetende dat de V veelal in zuidelijke talen als een B wordt uitgesproken. Ze worden enthousiast: ja nog een stuk verder rijden, ,,bilá bilá". We komen terecht in een dorp dat bestaat uit enkele mooie huizen zowel als een armetierig schapenboerderijtje waar de blootlijvige magere hoeder ons - ook weer in Grieks om een sigaret vraagt. Tja de huurauto heeft een Griekse nummerplaat dus iedereen ziet ons aan voor Grieken. Helaas kunnen we geen rookgerei aanbieden. ,,Ah, no smoking" zijn de woorden die de armoedzaaier kent, en ,,don't worry". Er is hier trouwens geen spoor van een Romeinse villa. We keren om en Annelies werpt een blik op het plaatsnaambordje en ziet de dorpsnaam: ...Bylá.

De omgeving van vrijwel onbewoonde bergen en schamele gehuchten verandert langzaamaan in levendigere dorpen met een heuse broodjes- en koffiezaak en we scoren een softijs die de maag vult. Dan bereiken we de kust van het Amvrakikosmeer, moeten nog een laatste keer stil houden voor overstekende schapen en hun krombenige verschrompelde hoedster en via de Romeinse neerzetting Nicópolis, welke we in 2018 hebben bezocht, keren we terug in Prèveza. We strijken met blije katten neer in onze kuip en moeten allebei toegeven dat Ioannina weliswaar tegenviel maar dat het een belevenisvolle dag was met al het natuurschoon, dieren en mensen die we gezien hebben en de lange autorit was van het begin af aan onvergetelijk.

7 - 8 juli, Prèveza en het vertrekkerswereldje

Er zitten 2 Grizzly beren bij elkaar onder een overhangende rots lekker uit de zon. Zegt Beer 1 tegen Beer 2: "Wat ga je vandaag doen?" Beer 2 denkt even na en zegt: "Niets". Beer 1 kijkt wat verwonderd en zegt: "Maar dat heb je gisteren tochal gedaan?" waarop Beer 2 direct zegt: "Ja maar ik was er nog niet klaar mee!"

Ik denk dat dit het beste ons reisgevoel voor dit jaar beschrijft.

We liggen in Prèveza aan de kade naast een Nederlandse Catamaran en verderop ligt de Allegra van Marco en Irana. We willen hier tenminste 3 dagen blijven en onze vrolijke Amerikaanse havenmeester Nicole komt het havengeld van wel 7 Euro per dag ophalen. Meteen een sleutel aangeschaft voor de stroom zodat de airco ook zijn werk kan doen, We lopen naar Aris van Royal Freshness en regelen dat de 2 gasflessen gevuld kunnen worden. Voor 2 gasflessen van elk 6 KG betalen we hier € 35,00, een koopje dus. In Nederland kost het vullen van een Blauwe 3 KG fles al € 35. Ook regelt Aris voor ons dat de 3 brandblussers gekeurd worden, ook dat gebeurt voor een prikkie, € 12 Euro. Dat is toch het voordeel als je een lokale Griek goed kent, hij weet van alles goedkoop voor je te regelen.

Annelies is ook begonnen met de laatste kleine naaiklusjes voor de zonneschermen om het helemaal af te maken. Peter heeft bij het naar huis gaan vorig jaar de buiten marifoon goed opgeborgen, zo goed zelfs dat we hem nu niet meer terug kunnen vinden. Waarschijnlijk vinden we die als we weer naar huis teruggaan. Ondertussen gebruiken we de handheld-marifoon die we als reserve aan boord hebben maar dat komt nu goed van pas.

We krijgen van onze vrienden Louis en Frank het verschrikkelijk bericht dat Frank met zijn vingers tussen de ketting en de ankerlier terecht is gekomen. Een klassieke fout: even wat wier van de ketting pakken terwijl de lier draait. Alleen al bij het lezen van dit bericht draaide onze maag om. Gelukkig waren ze snel in Vathi op Itaka en werd hij snel geholpen in de lokale kliniek. Eindresultaat: een duim die 2 cm korter is en 15 dagen blijven liggen met de boot om elke dag het verband te laten vernieuwen in de kliniek. Volgende week gaan we hen opzoeken.

Voor de katten is het een soort Paradijs, het wemelt hier van de mussen die soms gewoon op de Skadi komen zitten. Mussen met ballen dus want de katten liggen op de loer. De kant op gaan ze nog niet, het is gewoon te druk met langslopende mensen.

Het gewone leven lijkt terug te komen in Prèveza. Er lopen weer redelijk veel mensen over de kade en door de winkelstraten en het terras tegenover onze boot is 's avonds helemaal vol. De tafels staan op 1,5 Griekse meter van elkaar, volgens Nederlandse maatstaven is dat 75 cm maar dat moet hier toch kunnen? In de supermarkt hoef je geen mondkapje voor en dit is het gevolg dat in Griekenland het Corona virus niet erg heeft toegeslagen, maar we blijven voorzichtig al merken we wel dat je langzaamaan wat nonchalanter wordt.

En zo doen we vandaag ook wat we gisteren al deden: niet veel maar lekker relaxed genieten.

6 juli, van Paxos, Lakka door naar Prèveza, 39 mijl

Vroeg in de ochtend is het bewolkt. We hebben goed geslapen. Maar Odin heeft zijn mekker-uurtje en dan gaat 1 van ons eruit om de katten buiten te laten. Toch kruipt Odin weer naast Peter en beiden vallen in slaap. Annelies is klaar wakker en om 07.15 gaat ze uit bed. Het moment dat de eerste schepen weer vertrekken uit Lakka. Men heeft "lekker" liggen wiebelen vannacht. De Fransman ligt nog steeds in de ingang van de ankerbaai maar het is daar nu rustig. Vreemd genoeg liggen de schepen aan de noordwestzijde met hun lijn naar de kant nog steeds te wiebelen. Maar ja, je mot er wat voor over hebben om in het blauw te liggen.

We gaan om 09.00 uur weg uit Lakka, toch maar een knoop doorgehakt hoe graag we ook wlden blijven. Je weet namelijk niet hoe rot het vanmiddag gaat worden en woensdag op donderdag als de wind en de golven uit de Ardiatische zee voorbij komen razen.

Het zekere voor het onzekere. De zee blijkt rustig en dat is in regenstelling met de voorspelling van laMMA. Er zijn geen golven en de wind staat niet uit Noord maar uit West en is geen 4 Bft maar 2. 'Nou breekt mijn klomp!" De temperatuur is enorm gezakt naar 23 graden en het lijkt erop dat de 29+ voorlopig niet gehaald gaat worden. Niet veel later kunnen we gewoon zeilen met vol zeil op Zuidenwind 5 knopen die draait naar West 9 knopen. We gaan warempel zelfs even hard. 7 knopen snelheid. We hebben een zuidoostelijke koers.

De wind valt weg en komt terug waarbij we goed gebruik kunnen maken van het kotterzeil samen met grootzeil en Genua. Maar uiteindelijk zeilen we maar 11 mijl en moteren we 29 mijl. Er staan golven uit zuidwest en de wind staat uit zuid. De zee begint de bekenden klotszee te worden en de bewolking neemt weer toe. Boven Lefkas is het donker en onweersachtig. Wij hopen Prèveza binnen te zijn, mocht die donkere lucht toch richting het vasteland trekken.

En zo gebeurt het ook. We zijn amper binnen en aan de kade en hebben amper zeilen opgeborgen en de boel op het dek opgeruimd, of het onweer barst los met een snerpende inslag in een kraan verderop. De katten die eerst nog de tijd kregen om met grote ogen naar de mussen te kijken, schieten als de "wiedeweerga" in hun speeltunnel, neus tegen kont.

We zijn aangemeerd naast een grote Catamaran met Nederlanders die ons hebben geholpen met aanleggen en aan de andere kant ligt een jong stel langszij.

Suggestie van Annelies aan Peter: joh, stop die stekker er gewoon in, misschien staat er nog wat op de meter. En inderdaad staat er voor 2 dagen elektra op. Snuggere aanpak, dat heb je als je (ahum) ervaren bent. Overigens hebben wij vorig jaar voor 5 euro elektra op de meter achter gelaten en iemand heeft daar weer van geprofiteerd.

Het blijft nog lange tijd regenen en de temperatuur daalt naar een kille 22 graden. Heel erg bewolkt en dus eigenlijk lekker opgefrist.Het was een langdradige tocht zonder dolfijnen en zonder schepen - slechts 4- maar we hebben een voldaan gevoel en ook omdat we denken een juiste keuze gemaakt te hebben.

Peter gaat het haven geld betalen, 21 Euro voor 3 nachten, en Nicole de havenmeester verteld dat het hier gisteren feest was. Uit het niets stond er ineens een bourine, een harde noorden wind met 45 knopen wind. 5 schepen met veel schade was het gevolg maar op Lekas schijt het nog erger gewees te zijn. Hebben we in Lakka nog veel geluk gehad.

5 juli, het puzzelen is weer begonnen, naar Paxos 17 mijl

Uiteindelijk werd gisterenavond in Petriti het water op de ankerplek weer helemaal stil. Het was alweer goed te doen toen we naar bed gingen. De katten lijken helemaal geen last te hebben van geschommel, erger nog: hebben die geen evenwichtsoorgaan of zo?! We wilden nog naar de kant om met de drone te filmen, een top lokatie is Petriti maar de onvoorspelbaarheid in het weer hield ons tegen. Je wilt niet met je drone aan de kant staan en opnieuw zoveel wind zien aankomen en je boot met je katten erop tekeer zien gaan. Er komen nog genoeg droomplekken voor drones.

Annelies heeft de gewoonte om op de meest ongelegen momenten op het weerbeeld te kijken en een tegenovergestelde voorspelling te zien. Gewoon effe kijken en het heeft ons al eens gered. Toevallig checkt ze het weerbeeld op laMMA Vento e Mare; we maken daar eigenlijk geen gebruik meer van in Griekenland, maar...nu toch even controleren wat laMMA zegt. En...het blijkt helemaal niet goed te worden. Een harde wind komt opzetten uit de Adriatische Zee naar de Ionische zee en je kunt maar beter al in de nacht van dinsdag op woensdag op een beschutte plaats liggen.

Change of plans! En wat jammer want we hadden zo graag een week zigzag tussen Corfu, Paxos en vasteland willen varen. Onweer en regen wordt op het vasteland tot in Prèveza voorspeld. En daarna komt de harde wind die weliswaar niet òp de Ionische eilanden zal waaien maar wel ten westen ervan en 6 Bft wordt makkelijk 8 Bft weten we uit ervaring. En het zal ongetwijfeld zijn effecten geven tussen de eilanden en het vasteland. Beste plan is om naar Paxos te vertrekken, daar te overnachten en door te varen naar Prèveza. Daar moeten we een paar dagen liggen wachten op beter weer. Komt mooi uit voor de klusjes.

Om 10.00 uur hijsen we grootzeil op de ankerplek, waarom niet hier meteen? Het is noordenwind, de boot ligt er precies in. We glijden weg met de motor in zijn werk. Een buurboot kijkt ons na. Mooi zeil hè? We varen eerst naar het oosten, om de landpunt heen en dan naar het zuiden, naar Paxos. In het oosten hangen zware onweerswolken maar alles trekt naar het noorden, we zouden er net geen last van hebben. Het wordt een gekke tocht.

Dynamo-perikelen tijdens de tocht

Plotseling ziet Peter dat de generator van de motor geen stroom levert. Ook de toerenteller wijst niet aan hoeveel toeren we draaien maar dat gebeurde de laatste tijd wel meer...We hebben stroom genoeg want de zonnecellen leveren stroom dus we hoeven ons nu even geen zorgen te maken...Als Peter later de toerenteller weer 1800 toeren ziet aangeven, checkt hij de laadstroom en dan blijkt de generator gewoon weer stroom te leveren. Later tijdens deze tocht doet het probleem zich opnieuw voor: geen laadstroom en geen toerenteller. Schijnbaar is het aan elkaar gekoppeld, hopelijk alleen een los stekkertje? We gaan het in Prèveza nakijken.

Een afwisselend zeiltochtje naar Paxos

• Om 10.40 uur valt de wind weg, komt uit oost met 3 knopen en de motor moet aan.
• Om 12.23 uur is de wind Noord West 7/8 knopen en het zeil kan er op. We hebben 3 zeilen staan en we varen met een snelheidje van 4,5 knoop.
• dan valt de wind weer weg en gedurende 3 mijl gaat de motor aan
• achter Corfu vandaan krijgen we Westenwind en we zeilen met een snelheid van 5,5 knopen, daarbij komen rare rollers uit het westen
• tot vlak voor Paxos zeilen we en we vlinderen 2 mijlen, zij het door een licht rollende zee

Dan stuurt Annelies de boot in de rare rollers de ankerplek in. Er liggen toch al wat boten maar er heerst geen topdrukte zoals gewoonlijk in juli. We hebben zo onze eigen plek op het oog om te ankeren en dat is nooit in het turquoise blauw want op onze plek - ooit aanbevolen door zeiljacht Grey Hippo- komt geen swell.

Onweer en regen en 25 graden

We ervaren net als de zeilers die wel 10 jaar in Griekenland vertoeven het gemak van bekende plaatsen bezoeken, je weet waar je moet liggen. Niet spannend maar wel erg lekker als je geen vaarzorgen wilt. We lunchen bij de aankomst, om 14.45 uur. We hebben heuse trek en we maken brood met vis. Wij liggen prima maar in het blauwe water liggen de boten te deinen. We hebben in -no time- de zonneschermen opgezet. Maar...25 knopen wind valt ineens over de baai heen net als gisteren in Petriti. De zon verdwijnt achter de grauwe wolken en we halen de schermen weg, geroutineerd als we zijn, ondanks de harde wind. We zijn best op elkaar ingespeeld.

En dan komt de regen en buiten staan behoorlijke golven. Zeiljachten zoeken hun toevlucht in de baai. De ankerende zeiljachten inclusief 4 catamarans liggen verschikkelijk te wiebelen van de binnenrollende swell. Aan de kant van de rotsen liggen schepen met een lijn naar de kant en die blijven heen en weer rollen tot in de vroege avond. Wij liggen als een huis en voelen amper een golfje. De katten liggen onder de gesloten buiskap in hun manden te luisteren naar de regen. Een soort gevoel dat wij als mensen hebben bij de haard wanneer het sneeuwt. Wij krijgen voor het eerst koude voeten in de kuip, Peter doet een shirt aan. Om 19.00 uur liggen wij beschut achter een heuvel maar in het blauw liggen de zeiljachten in de volle noordoosten wind. Als wij die wind morgen hebben zijn we snel in Prèveza...

Ankergekte

Lakka wordt een nachtmerrie voor diegenen die denken beschut te hebben geankerd in het blauw en voor diegenen die beschutting komen zoeken. Het is enigzins te vergelijken met onze havenherinnering aan Póvoa de Varzim in 2015. Wil je lezen hoe vreselijk dat was zoek het dan maar op en nog weet je niet hoe vreselijk het was. Erger dan nu hier, want het duurde daar een week. De wind draait naar oost-noordoost en staat loodrecht op de baai en trekt opnieuw nog meer aan. Schepen vluchten naar binnen maar vinden een kolkende baai met een branding zoals we aan de Nederlandse kust gewend zijn. Wij worden overvallen door een flinke windstoot bovenop de flinke wind. Toevallig is Odin weer even terug in de kuip en wanneer de wind zijn oortjes raakt vlucht hij weer naar binnen. Een schip komt hier om zijn Genua op te rollen want op zee is het blijkbaar niet gelukt. Had je gedacht: hier ook niet. Schepen draaien rond om een plek te zoeken en Peter staat zijn mannetje op het dek, ter afschrikking van menige gek.

Ook in de avond blijft het onrustig. Wat een effect van een massa wind in west en onweersbuien in oost. Wij bewegen ook ietwat maar we hebben te doen met de rest en...helemaal met de Fransman die blijkbaar niet ziet dat je achterin de baai goed kan ankeren. Hij besluit de nacht door te brengen, geankerd in de branding. Vergelijkbaar met het schommelschip van de Efteling.

Wij denken goed te kunnen slapen. De katten zijn blij van alle opwinding en lopen rondjes met Peter en zitten elkaar achterna. Onze geanimeerdheid is blijkbaar aanstekelijk. En we krijgen opnieuw het bewijs dat katten aan boord echt goed mogelijk is, ze zijn dolgelukkig.

4 juli, van Gouvia Marina naar Petriti, 17 mijl

Het is 06.00 uur wanneer Odin nogal vervelend loopt te mekkeren en Peter besluit met de katten naar buiten te gaan. Annelies is werkelijk in coma. Ze is al een paar dagen erg moe en kan alleen maar slapen. Wennen aan warmte? Of valt er wat van haar af? Peter legt stiekum een plakje ontbijtkoek neer en een kop thee en ze vindt het pas 1,5 uur later. Jammie, is dat even heerlijk ontwaken!  In plaats van de steiger aflopen gaat Odin tot 08.00 uur op de buiskap chillen. Freija daarentegen "neemt het rit aan". Drie keer loopt ze de verte in maar luistert en gehoorzaamt geweldig als Peter in zijn handen klapt ten teken dat ze terug moet komen.

We beginnen al vroeg aan het veranderen van het puntscherm. Klusje klaar. We lopen naar de supermarkt met het oubollige maar oh zo handige grote boodchappenkarretje. Net zo een als de Franse buurman heeft maar dan groter en nieuwer. De Franse buurman leende hem uit aan de overbuurman en zei: you can have it. My wife bought it and it only takes space. Zij-was er niet bij...De overbuurman was er niet"happig" op en gaf hem na gebruik terug. Nu staat dat rotding dus nog steeds in de weg...

We kopen heerlijke Griekse producten. Vanavond vieren we Griekenland. Ons gerepareerde Dinghy luchtkussen is amper leeg gelopen vannacht. Ja misschien zit er nog een minuscuul gaatje maar het grootste gat is gedicht met wel een heel gevaarlijk "goedje". Dus de Dinghy kan opgeblazen worden. Na water tanken en terugbrengen van de sleutel zijn we klaar voor vertrek. Het Ionische "sop" in en ankeren. De temperatuur in de haven was hoog; we lagen ook erg beschut. Nu voelen we de verkoelenden wind al. Niettemin wordt het 32 graden. Maar de wind blaast door de boot. De katten berusten zoals katten kunnen berusten: ze vinden het varen leuk en Odin gaat er zelfs van vechten met een kleedje in de kuip. Tegenwoordig lopen ze wat meer rond. De warmte overleven ze door totaal bewegingloos te worden.

We hebben een noordoostenwindje en zeilen 5 mijl tot Corfu; daar valt de wind weg. We drijven en maken gebruik van de windstilte door in het water te plonzen. Niet allebei tegelijk, iemand moet op de boot blijven. Temperatuurtje zeewater: 32 graden. Dan motoren we een mijl verder tot de wind weer komt. Er zijn al meer schepen op zee en men heeft haast: what is new?! Je hebt vakantie dus je moet hard en snel. Af en aan valt de wind weg of steekt op en de laatste 3 mijl motoren we naar Petriti. Een heerlijke wijde ankerplek en er liggen een klein aantal zeilschepen. De katten hebben het fantastisch gedaan, zijn wel een beetje bang van de acties met het grootzeil, temeer daar de voorruit van de bimini open staat. Dan zijn alle indrukken nog directer. Maar ze kunnen ook geweldig zitten relaxen in hun manden en dat doen ze opnieuw wanneer onverwacht harde wind over de ankerplek giert tot wel 26 knopen. Oja, dit is ook zeilend reizen. Meer ankerketting uit. Zonnescherm eraf. Een raam dicht. Buiskap dicht. Katten geruststellen en ja ze zitten weer hun pootjes te likken en te dutten ook al raast het om hen heen. Niet voorspeld, op geen enkele weersite, bizar, maar op Predictwind ziet Peter dat het behoorlijk waait tussen de hak van Italië en Albanië en we krijgen er dus op Corfu een staartje van mee. We hobbelen op onrustig water maar we liggen safe. Vannacht zal het wel rustiger worden....

3 juli, pas op de plaats in Gouvia Marina

We hadden om 09.00 uur bj de supermarkt willen staan maar we worden pas om 08.45 uur wakker. Het wordt al warm, de zonneschermen moeten er op. Buiten het voor de zoveelste keer kastjes uitmesten op zoek naar onze marifoon, doen we niet veel. Wel lopen we naar de receptie om een kopie van de ingevulde Health Declaration af te geven - dit is in deze tijden noodzaklijk als je uit een ander land komt. We vertellen over onze aankomst in Othonoi en dat alle boten werden teruggestuurd. De receptie-dame zegt dat het een chaos was op 1 juli, niemand wist eigenlijk wat er nou aan de hand was, en of griekenland nou open was of niet. Communicatie was niet goed, berichten spraken elkaar tegen. Duidelijk gemerkt.

Mondkapjes hoeven niet in het hoofdgebouw, wel even registreren dat je er bent en je handen wassen met desinfecterende gel. En niet meer dan twee personen tegelijk. De Grieken zegt de receptioniste zijn vrij gemakkelijk want er heeft amper corona geheerst.

In de Nautische winkel worden we goed geholpen, dat was vorig jaar ook, maar dat herinnerden we ons niet meer. Ook dat je cash of met card mag betalen, en cash levert 10% korting op. Best een goed gesorteerde winkel en we worden weer warm van de Griekse vriendelijkheid. Enkele klusjes vandaag zijn het oliepeil meten, de haren van Annelies verven, het punt-zonnescherm open knippen en een rits erin maken. En we willen het airdeck van de Dinghu opblazen ter controle of de gaatjes zijn gedicht en zo ja, dan kan de hele dinghy met lucht gevuld worden en op het voordek gehesen worden.

Helaas het airdeck lopt wederom leeg en het wordt weer plakken, deze keer weer een andere plek. Achteraf hadden we toch een beschermovertrek moeten aanschaffen voor de dinghy. Dat vonden we onzin 5 jaar geleden en nu hebben we te maken met de gevolgen van de zon op het rubber. Daar tegenover staat de twijfel of een Dinghy überhaupt we langer dan 5-6 jaar meegaat...want hij slijt.

Vanavond pompen we hem weer op en vanavond knippen we het zonnescherm door zodat hij om de kotterstag heen weer dicht kan met een rits. We gaan naar zuid Corfu, dan Lakka op Paxos en zigzaggen we zuidwaarts. De populaire baai Lakka doen we deze week want we zien vandaag meer toeristen arriveren en er zullen binnen twee weken meer schepen uitvaren, al zal het vast niet zo druk worden als in een normaal zomerseizoen....hopen we.

2 juli, van Erikoussa naar Gouvia Marina, 30 mijl

Na een ietwat wiebelige nacht en ook enige uen geklots tegen de achterkant van Skadi, ontwaakt Annelies om 07.45 uur na een nacht onderbroken slaap. Het lijkt wel of er bewolking is, zo weinig licht... Ze opent het deurtje, dan kunnen de katten naar buiten en...er is dichte mist. Een heel sinister moment. Het duurt niet lang, de zon is dermate krachtig dat binnen een half uur de mist bijna opgetrokken is en wederom schijnt de gouden bol medogenloos.

We varen pas om 10.30 uur weg na een paar heerlijke ochtenduren met een schaaltje yoghurt en abrikozen en koffie in de kuip. De Oostenrijker die vlakbij ons ankert, vraagt nog eens aan Peter of hij denkt dat we verder geen problemen krijgen. Peter denkt van niet aangezien Gouvia ons letterlijk zei dat Griekenland toch echt open is. Maar hier kan alles en soms kan niks. We gaan voor zekerheid en varen naar Gouvia Marina omdat we altijd uitstekende service en informatie van de marina hebben gekregen. Een klasse marina.

een poosje geleden heeft Annelies een mail aan de marina gestuurd om te vragen of wij extra papieren moeten invullen en ze mailden terug van niet. Nu Annelies een bericht heeft gestuurd dat wij in Erikoussa schuilen en pas de volgende dag aankomen krijgen we ineens een health declaration in te vullen en die moeten we opsturen naar de Port Authority met een kopie naar Gouvia Marina.

Een der beste aankopen aan boord ooit is de scanner/printer. Hoe vaak dat ons al gezoek en bezoek op de wal heeft bespaard is ontelbaar. We printen alles en vullen in, scannen en mailen het. We motoren en heel even kunnen we de Genua uitrollen. We varen langs de spookkust van Corfu, beeldschoon en stil, lege hotels, lege stranden, en op zee varen 3 boten: wij, de Oostenrijker die besloten heeft mee te varen, en een luxe motorjacht met 3 achterdekken - misschien ook wel bijna leeg.

Ongetwijfeld zullen er toeristen komen maar de trend is toch dat iedereen in eigen land blijft en sinds een dag is Griekenland pas open dus charters zijn er niet. Dat wordt profiteren van de situatie en de normaal overvolle ankerplekken zouden nu bijna leeg moeten zijn....we gaan het zien...

We komen tegen 15.45 aan in Gouvia en worden door de marinero meegeleid naar een mooie plaats. Wat de Oostenrijkers doen kunnen wij niet meer zien. We zoeken hen op Marine Traffic om contact te maken, maar vinden hen niet en het is aan henzelf om een plaats te vinden in de Marina. Bij het vastmaken aan de steiger vertelt Annelies aan de marinero dat er nog een Oostenrijks schip aankomt en hij zegt: if they have no reservation they cannot enter the marina. O God, we hopen dat ze zo wijs waren om van te voren te boeken.

Weer een dingetje om aan te denken: Corona tjd: zonder reservering kom je niet de marina in. Maar, hoe gaat dat dan aan een kade? Wordt vervolgd... In Griekenland is veel eenvoudig en duidelijk maar soms zijn dingen heel onduidelijk.

Het is bloedheet en we zetten meteen de zoneschermen op en de airco aan. We chillen languit in de kuip en opeens, na een vreemd klikgeluid van de airco, loopt Peter naar binnen en ziet dat de slang om de hete lucht af te voeren niet in het raam steekt. Het is 33 graden en de katten liggen op apengapen. De airco koelt niet meer en we vrezen dat juist nu we dat ding nodig hebben we zonder airco komen te zitten, helemaal vervelend voor de katten. Na wat getest doet hij het toch weer, maar Peter zegt al terloops dat er wellicht toch een inbouwairco moet komen nu.

We lopen naar de receptie terwijl de katten afkoelen en bij het passeren van de terrassen wordt er naar ons gezwaaid. Het zijn de Oostenrijkers. We voelen enige opluchting dat ze goed terecht gekomen zijn. Ze rennen naar ons toe en omarmen ons zeggende dat wij hen gered hebben. Wolfgang had slim genoeg ook een reservering gemaakt p internet op de site van Marina Gouvia. En ook zij blijken een printer aan boord te hebben. Dus einfach!

Ze nodigen ons uit voor een drankje en we hebben een super gezellige borrel met hun twee lieve dochtertjes erbij. Annelies moet de poppen kusjes geven en alles is ok. Aquamarina heet hun schip en je kunt hen vinden op instagram. De receptie bleek gesloten dus we moeten morgenochtend onze papieren laten zien. Na een ijsje - de eerste in dit vaarseizoen- gaan we bootwaarts en maen plannen voor morgen, we hebben tot overmorgen 14.00 uur in deze marina en kunnen een hoop nuttige dingen doen en genieten van het comfort.

1 juli, van Leuca naar Othonoi en teruggestuurd worden

Er liggen een hoop boten op deze ankerplaats bij Santa Maria di Léuca. Er kwamen ook nog schepen de hoek om vanaf de oostkant van Italië. De eerste ankerverhalen leken al te ontstaan doordat 2 Italiaanse schepen - aan elkaar vast gelijnd te dicht bij de "First Attempt" gingen liggen. Wij liggen nog behoorlijk vrij. Maar de hele nacht is er wel beweging in het water geweest door de vissersboten en met het gedein in het water zien we de twee masten van de aan elkaar gebonden Italianen bjna in elkaar verstrikt raken. Een dingetje om aan te denken als je zo ankert samen.

Om 06.00 uur vallen de kastjes open van het gewiebel. Annelies gaat uit bed na een nacht goed slapen in toch wat heen en weer gedein. Maar nu valt er niet langer in te liggen in je bed.Thee en een beschuitje. De katten liggen al in hun manden onder de buiskap want nu over het dek wandelen is net prettig. Ze weten dat we hier niet blijven.

In Othonoi haven willen we meteen naar de port police. Formaliteiten klaar. Dan kunnen we gerust verder trekken. Skadi haalt anker op om 06.45 uur. Er is best genoeg wind om wat te zeilen al zullen we niet hard gaan. Peter overweegt het kotterzeil erbij te zetten. ,,Dan kan je dat beter meteen doen en dan kunnen we hem elke dag gebruiken als we dat willen. Anders heb je geen zin meer om hem uit de hoes te halen en aan de stag te klikken". ,,Je hebt natuurlijk gelijk, we halen het zeil tevoorschijn". We moeten nog een schoot zoeken en dan staat hij. En de snelheid wordt er een halve knoop mee opgevoerd. Met 5,5 - 6 knopen in de zwakke noordenwind varen we een Catamaran voorbij. Tegen 12.30 is de wind op en motoren we weer. Het is een rustige tocht en de zee heeft wat lage golven niet heel regelmatig. En voorhet eerst in 7 keer de Golf oversteken hebben we aldoor...INTERNET ! Hoi Italië gaat vooruit! Leve de EU met zijn jaarlijkse miljarden injectie. Overigens zien we ondanks de corona crisis toch een hard groeiende wil om de conomie vooruit te helpen. Maar we mogen niet vergeten dat alle jeugd inmiddels volwassen is geworden en ondernemingslust heeft en Engels spreekt. Wij vinden het in 5 jaar tijd beslist anders.

In de middag wanneer we de hoge bergen van Albanie kunnen onderscheiden komt opnieuw de wind, nu uit oost. En weer profiteren we van het kotterzeil dat samen met Genua en Grootzeil een prettige snelheid oplevert. Niet hard maar je hebt wel het gevoel dat je vooruit komt. We zien overigens haast geen schepen, normaal is het al druk in april en er zouden op deze reis eind juni toch al 30 schepen geteld moeten zijn in deze omgeving. Nu 3.

Onderweg maakt Peter een heerlijke Sashimi van de tonijn die hij gisteren heeft gevangen. Verser en lekkerder kan je hem niet krijgen.

Uiteindelijk zetten we de motor aan en steeds wat hoger. De tocht begint toch wat langdradig te worden. Tegen 16.00 uur, dat is 17.00 uur Griekse tijd, komen we aan op prachtig Othonoi. En er ligt slechts 1 schip in de baai en 2 erbuiten. Ongelofelijk, niemand durft zeker nog naar Griekenland. We hebben dus de ruimte en goien het anker uit. Het is heel even wennen aan het nieuwe ankerboeitje met een lijntje dat gisteren om de ankerhouder bleef hangen en in de knoop raakte. Ook wennen aan de markeringen van de ketting met wit, geel en rood. Maar na twee dagen heb je dat wel door. Wat een rust wat een relaxte aankomst. Jongens we kunnen zwemmen en in de kuip chillen.

Er komt een grote zwarte Rib op ons af gestevend en zwart betekent Coast Guard of Finanza.Mooi, dan kunnen we meteen onze papieren laten zien, E-Tepaï betaald en Passenger Locator form ook geregeld. Ze zullen wel boot voor boot helpen en dan hoeven we niet zelf naar de kant naar het kantoor. Zeker een corona strategie en blijkbaar veiliger.

Maar niets van dat is het geval: I am sorry but you have to leave! zegt de Guard.

Hè????

Wat hebben we nu? De beambte zegt dat -tegen alle berichten in - Griekenland heeft besloten toch pas half juli open te gaan voor eigen jachten. Het is open voor aankomst per vliegtuig, over de weg of met een ferry maar niet voor eigen jachten die uit het buitenland komen, we moeten weg. ,,You have to go back to Italy!"

WAT??!!

Nou hij vindt het dan goed dat we buiten de ankerplaats een nacht gaan liggen maar dan moeten we terug. We mogen Griekenland niet binnen. Peter maakt nog een grapje en een praatje met hem maar het helpt niet. De andere schepen moeten ook weg. We staan letterlijk paf en het brein van Annelies functioneert ten top: en hoe kan dat dan dat we zoveel schepen zagen varen hier in de buurt op Marine Traffic en Vesselfinder....?!

,,Ik ga Gouvia marina bellen, dit kan niet kloppen" zegt Annelies. Er is hier geen internet verbinding naar de Dongel maar we zetten onze T-mobile bundel aan. Telefoonnummer gezocht en bellen maar. De dame van Gouvia zegt: No Madam that is not true. Greece welcomes yachts. Do not return to Italy but come to our Marina. You do not have to leave Greece,  the man from the coast Guard is wrong. Greece is open from today on. It was also on the radio this morning.

Pfoeh! We vegen het zweet van ons voorhoofd. En zelf als je terug zou moeten zou je dan wel genoeg diesel hebben in deze soms windloze uren. Pfoeh!

We maken los, fuck the Coast Guard, misschien komt hij nog achter ons aan. We varen langs het andere, Oostenrijks, schip dat inmiddels ook heeft gehoord te moeten vertrekken en langs de twee andere jachten buiten de haven: een Zwitser en een Zweed. En de hele reutemeteut gaat met ons mee naar Erikoussa. Want we gaan het eerst daar nog proberen. De motorboot met Zwitsers die piemelnaakt en blij stonden te vernemen van ons dat ze niet terug hoefden, racen ons voorbij naar Marina Erikoussa. Wanneer wij aankomen zien wij meerdere zeilschepen in die marina en op de ankerplek liggen. Die zijn allemaal weggestuurd van Othonoi en met onze noord-Europese mentaliteit zijn we echt niet zo gek om niet even uit te zoeken of de Coast Guard loog of niet. Hij is ofwel dom of had een hele slechte dag.

We ankeren en vallen in het water van 27 graden. Ons lichaam is verhit en krijgt een kick van 10 graden minder en we zwemmen verkwikt rond onze boot waarbij Peter het anker checkt en we liggen als een huis. We waarschuwen nog een paar vrienden via Whatsapp en we openen een blik koud bier en een fles rode wijn. De katten zijn ook blij dat ze van het gezeil- en geronk af te zijn en liggen als jachthonden aan onze voeten. We warmen eten op en vallen als hongerige wolven aan en zien de zon romantisch zakken achter Corfu.

Wat een dag, never a dull moment op de Skadi.