31 juli, van Panormos naar Evia - Karystos 28 mijl

Het is "opportuun" om Evia via "de oost" te varen. Cross your fingers!!

Te beginnen bij Karystos en we kunnen van daar altijd nog via de west...

Miauw! De katten rennen rond en Odin is tegenwoordig weer gek op haarelastiekjes van Annelies ook zitten ze elkaar achterna. Als Odin op de bak gaat, gaat Freija op de punt van de bank zitten en geeft hem een klap op zijn kop als hij op de rand  van de bak gaat zitten om zijn druk te doen. Andersom geeft hij haar een klap als hij op de bank zit en zij voorbij komt stiefelen.

De baai is prachtig, de toeristen zijn nog niet op het maanvormige strandje met rieten parasols. In weinige de witte geschakelde apartementjes rondom de baai begint iets te leven. Er zijn een paar mensen op hun balkonnetje. Een oase van stilte en dat vinden de katten blijkbaar ook want ze willen alleen maar in hun manden zitten en zitten gluren door de spleetjes in het gevlochten riet van de mand. Je vraagt je af waarom je eigenlijk je bed bent uitgegaan.

Plons! Annelies valt als Eva in stilte in het groenachtige spiegelende water waarachter de flauwe rose-gele ochtendzon op gaat komen. Enkele rondjes boot zwemmen en een koffie erachter aan, ook voor Peter die daarmee wakker gemaakt wordt.

Om 9.00 uur vertrekken we. We hebben de stroming mee bij Lavrion.We gaan in noordoostelijke richting naar de zuidkust van eht eiland Evia en steken de straat van Lavrion schuin over, om het daar tegenover langwerpige eiland Megalonisis heen. Stroming en wind zijn hier, ook met 2 bft. heel veranderlijk. Nu hebben we wat wind tegen. Peter denkt nog aan kruisen maar het is beter om door te gaan met dit tempo. Na het eiland vat de wind weg en we zien het al aankomrn over het water. Dan kan de Genua uit en we varen met 3 Bft. naar Karystos. Er zijn wat wiebeltjes in de zee en de katten voelen zich beschermder in hun manden, waar ze allebei meteen in springen. De hengel gaat uit want we hopen op zwaardvis. We omzeilen een vissersbootje met 2 kleurige parasols. Er komen windvlagen van rechts - van links en we zetten de motor aan. Het heeft geen zin om zeil te zetten, we gaan verder op de motor. En we vangen geen vis.

We komen aan in de mooie baai en het toch altijd weer even orienteren na een paar jaar. In Annelies' herinnering was de haven groter en de kade langer. Hanjo van de Pssion staat ons op te wachten, wat een feest. We leggen met zijn hulp aan. Er volgt een bescheiden omarming want in coronatijd heeft ieder zo zijn afstand leren nemen en het is moeilijk die los te laten ook als je allemaal ingegent bent. Hanjo en Marion pas net, hier in Karystos. Voor hun verhaal lees hun blog: jachtpassion.

Karystos is een van die plaatsen die je nooit vergeet en altijd opnieuw wilt bezoeken en we hebben er sterke herinneringen liggen aan onze Australische vrienden  Grant en Lesley van de Cattiva. Het is even pas op de plaats hier speciaal om Hanjo en Marion te ontmoeten.

30 juli, Ermioni Peloponnesos naar Sounio-baai-Attica, 45mijl

Hittegolf in aantocht; zonnefactor hoogst, buiten wordt het 36 graden, onze binnentemperatuur zonder airco is om 09.00 uur 31,5 graden.

Wanneer je mede-Nederlanders als buren krijgt komt er soort opluchting over je heen. Niet alleen kunnen de aanwijzingen van Peter, om het anker recht vooruit uit te gooien, snel begrepen worden, we kunnen ook eindelijk weer eens Hollands ouwehoeren. We hebben leuk contact met mensen links en rechts van ons en daarna komt een schip genaamd Alcedo binnenvaren. We maken kennis met Fred en Nelie Koch uit de buurt van Giethoorn. Fred is in 2010 met de vorige Alcedo, een door hem gerestaureerde Lemsteraak, naar de Middellandse Zee gevaren. Het boek over de restauratie en de zwerftocht is niet te koop maar hij geeft ons een exmeplaar. Er is een leuke klik met Fred en Lenie en we beloven elkaar in Nederland te bezoeken.

You must leave now, because of the sun!"

,,Thank you so much! It is hard to say goodbye to such a professional ...and handsome...harbourmaster", Annelies schudt de hand van Costas. De zonneschermen zijn opgerold en we zijn startklaar. Weer vreemd uit die land-modus te gaan, maar net als een Rivella: beetje vreemd maar weer wel lekker.

De zee is vlak en het is motoren. De zee is prachtig maar zeilen was fijner geweest. Er is weer eens geen zeilschip te zien en dan te beseffen dat het stampvol boten is op de Egeische eilanden. En veel charters zijn vandaag terug naar Athene. Enkele snelle motorboten passeren ons waarvan we natuurlijk vervelende golven krijgen. ,,Dank je wel vriend!"

De kersen staan op tafel, de katten liggen relaxt in de manden of stappen eruit in de kuip. Onze tocht wordt gezellig maar uiteindelijk tot vervelens toe afgewisseld met 6 mijl motoren, 5 mijl zeilen en 6 mijl motorzeilen etc. etc. en dan zegt Peter:,, nou ben ik het zat", en we motoren de ankerbaai van Sounion binnen genoemd naar de tempel die boven op de heuvel staat.

Kaap Sounion is een grote trekpleister in het zuiden van Attica, aan het einde van het Sounion schiereiland. Sounion ligt op 68 kilometer van Athene. Op Kaap Sounion staat de Poseidon tempel. Het heiligdom van Poseidon lag in een fort dat was gebouwd om de zuidkust van Attica te beschermen. De tempel van wit marmer uit Agrileza werd in de vijfde eeuw voor Chr. gebouwd.

Zeilers die we gesproken hebben melden dat er swell binnen kan lopen en vandaag is het dermate veel dat we flink heen en weer gaan. We zijn net geankerd. Annelies staat nog in vol ornaat met koptelefoon, zonnebril, petje en met afstandsbediening in haar hand:,, gaan we hier blijven? Ik dacht het niet maar wat dan?',, ...met het risico dat het is een andere baai ook niet goed is en wat dan?" vraagt Peter. ,,Nou, dan moeten we daar mee dealen en blijven". Annelies heeft vertrouwen dat het wel beter zal zijn.

Nog enkele jachten varen met ons mee en 1 ervan gedraagt zich wel heel vreemd door heel dichtbij ons te komen en brutaal naar binnen te kijken. ,,Hallo? Wat gaan we doen?!" Roept Annelies, meer als reactie dan een antwoord te krijgen. ,,Waar gaat iedereen naar toe...?" vragen we ons af en wat een haast. Dan begrijpen wij dat het charteraars zijn die hun schip nog moeten inleveren, vandaag nog en ze doen nog effe 3 ankerbaaien aan aan de punt van Attica alvoor je eindstation Lavrion  bereiken, en dat moet misschien voor 17.00 uur? Zo loopt ons een catamanran op en hij nadert ons flink. Wil hij dat wij opzij gaan? ,,Ik ga geen meter uit de weg", zegt Peter. Met de handpalmen omhoog bedoelt Annelies: ,,...kom lekker binnen! Wat is hiervan de bedoeling maat?"  Hij moet passeren waar hij misschien niet wil: buitenom i.p.v. leuk langs de kust.

In Panormos in wier en zand  gooien we ons anker uit, maar de eerste 2 keer zijn we niet tevreden en de derde keer wel. Panormos baai is een weldaad. Na nog wat drukte van "last minute catamarans" zijn we met alleen een Noorse cat, die nog door de Coast Guard op de vingers getikt word dat hij te dicht bij de zwemmerszone ligt. Ook een zwarte rib met gasten moet verdwijnen en die maken het wel heel erg bont: ze liggen met de achterkant afgemeerd tegen het strand, holladiee - want dan kan je zo het zand op rollen en binnen 10 stappen een cocktail scoren. Zij moeten als eerste van de Coast Guard oprotten, naar het uiteinde van de baai.

En zo ligt dan onverwacht de Skadi vooraan. Cheers!

30 juli, Panormos

Ermioni meer indrukken van 12 dagen

Er komt een hittegolf over Griekenland en in Ermioni stijgt de temperatuur 1,5 graad per dag. Vandaag naar 36.

Brommerhuur

Aangezien er maar 1 autoverhuurwinkel en 1 brommerverhuurzaak in Ermioni is heeft ieder het monopoli en elk kunnen ze een hoge prijs vragen.

We staan bij Ren n Ride en ene Alex zegt de volgende dag om 14.00 uur een brommer te hebben maar wel aan de andere kant van het dorp aan de charterkade daar heeft hij ook een verhuurplaats. Peter gaat er braaf heen maar vindt geen winkel/Alex en er staan ook nergens verhuurscooters. Nou dan zullen we morgen nog eens naar de winkel lopen...of overmorgen.

Daar opnieuw aangekomen blijkt Alex een hele andere meneer te zijn en hij zegt dat de jongeman van de laatste keer er niet mee werkt. Deze iets oudere man met baard stelt zich voor: Alex. Hé, das vreemd maar het maakt ons niet uit als we maar geholpen worden. Hij heeft wel een 200 cc scooter voor ons als we morgen komen. Annelies staat tegen een 6 persoons auto geleund en we vragen hoe duur de auto is. ,,60 euro,but for you 50,= euro's but you have to wait a bit because I still have to clean it". Annnelies zit zowat op de meeuwenpoep en wijst ernaar en vraagt: ,,and unwashed? For 40 euro's?" Nee, daar trappen we niet in. Vijftig is al behoorlijke discount. Okee, dan een brommer. Hij kan er wel een halen. We staan een half uur in de middagzon, beeje heet maar net te doen en dan komt er een knalgroene scooter aan van zijn vrouw...zegt hij.

We huren van middag tot de volgende middag en we nemen hem eerst mee naar de boot. Tegen 18.00 uur als het 29 graden is en dus een tikkeletje gedaald, gaan we op weg. Leuk! Meteen veel afwisseling langs de kust en langs de mooie baai waar wij een paar jaar geleden goed geankerd hebben. Riet, pijnbomen, dennen, olijfgaarden boerenerven, veel verlaten of onafgebouwde huizen en zelfs een gesloten verlaten bungalowpark: ach wat triets.

De brommer hapert en voelt niet veilig en we brengen hem terug. Jammer, einde van de rit. Hij heeft geen andere brommer en kan er geen reserveren voor ons want dan moet hij de mensen die voor morgen een brommer hebben gehuurd teleurstellen. En wij dan...???

We staan de volgende ochtend  voor de deur en 6 Duitsers huren een brommer en voor ons blijft er niets over. Hij kan er wel een halen. Goed we wachten wel even. We staan een half uur in 42 graden in de brandende juli- - zon en Alex komt niet opdagen. Je denkt toch zeker niet dat we bedelen om een brommer? Loop naar de maan!

Op de kleine rit met de brommer hebben we een Doe-het-zelf-zaak ontdekt en we wandelen er heen in de avond. Over een voetpad met dennennaaldentapijt afgewisseld met plastic, en deels op de weglangs het randje. Er is geen huis of bzienswaaardigheid, wel een oude werkplaats. En we lopen 2 keer onverwacht tegen een monumentje op voor slachtoffers van een ogeluk. Een altaar met bloemen. Een ervan doet ons zwijgen en denken aan hoe dit is gebeurd en we zegenen ons eigen kroost.

Ermioni

Ermioni, "overwinderen" indrukken van 12 dagen

Het is de eerste dag in Ermioni. Costas heet ons welkom en hij heeft het idee dat we hier vorig jaar waren maar dat was alweer 2 jaar geleden. Geeft niet; het gesprek blijft hetzelfde. Costas geeft ons water en stroom; een lange kabel loopt van de meter naar de andere kant van deze brede kade. We liggen naast een Griek en we zien eerst niet meer van hem dan een glimp wanneer hij voorbij loopt aan het eind van de middag, blijkbaar om te zwemmen begrijpen we later. Na 2 dagen zegt Annelies het magische woord: kalimera!  En grote bruine ogen kijken haar verrrast aan en de groet komt terug. ,,Ik ben Ana Lisa", zegt Annelies, want de samenstelling  Annelies is niet te begrijpen in Grieks noch in italiaans en het was al een probleem bij de doop van deze vrouw want de kerk vond dat je uit twee Latijnse namen - Johanna en Elisabeth geen Annelies mocht samenstellen. Hier is het eveneens ofwel Ana of Lisa en met Ana Lisa scoor je gelukkig hoge ogen.

Al sinds 2018 weten we dat je niet moet aanmeren aan de oostkade als de wind oost wordt en dat wordt hij elke dag. Eerst Noordwest, dan Noord en tegen 11.00 uur floep- Noordoost en soms staat de straffe oost. Dat gaan we meemaken deze week en hoe rijen catamarans liggen te deinen en de charteraars liggen te relaxen in de kuip alsof ze thuis nooit anders meemaken dan de Cakewalk.

Een dezer middagen in de noordoostenwind 5 Bft. ligt er een catamaran opeens erg dicht bij de kade, zien we als we opkijken van ons "nietsdoen". Bewoners: niet aan boord en we vrezen dat de cat tegen de kade zal komen of tegen een zeilschip dat aan die kant is vastgeankerd (Grieks ankeren natuurlijk, anker uit en achteruit naar de kade en vast met de trossen) De bewoners komen terug: een oude gezette man en zijn eveneens gezette vrouw type Hyacinth Bucket compleet met hoedje.

De man probeert in de dinghy naar de cat te komen maar vastbinden aan de cat - laat staan op de cat stappen - is in de klotsgolven niet mogelijk. Met een kleinzoon probeert hij het nogmaals maar de dinghy raakt onder de cat en hotst en botst dermate dat het niet mogelijk is aan boord te stappen. De man valt uit de dinghy. Annelies grijpt haar hoofd: ga ik een verdrinking zien? Hij wordt door de aan wal staande mensen gered met een reddingsboei en uitgeput en geshockeerd in een stoeltje bij het restaurant gezet. De jongeman raakt aan boord maar kan niets doen. Lange tijd blijft de cat hobbelen, het anker heeft toch houvast gekregen en het zeilschip heeft niets meer te vrezen maar maakt los; het is hier "niet prettig"

Aan de "fijne" westkant van de kade lig je goed maar er zijn maar weinig plaatsen over. Omdat de noordoostenwind de schepen wegblaast naar reeds aangemeerde schepen zoals de Skadi of het schip van een Schot, moet je constant waakzaam zijn. En Peter speelt politie agent om te zeggen waar ze hun anker moeten uitgooien en hoe achteruit te gaan. Hierbij weet een motorjacht totaal niet hoe en wanneer je een boegschroef gebuikt en een zeiljacht wordt naar de ankerketting van de Schot geblazen, heeft de motor in achteruit en dreigt zo de Schotse ketting in zijn schoef te krijgen. De "O nee's" en de O God's van Annelies zijn niet meer te tellen; we hebben elke middag een hoop onrust om zo te waken over ons schip en dat van een buurman die zich overigens met meer laat zien en zijn telefoon niet meer opneemt (hij heeft hier namelijk ook een huis) Het grote zeilschip dat tussen ons en de Schot wil liggen gaat vooruit en raakt zijwaarts tegen de vissersschepen. Vrouwen aan boord lopen te rennen met stootwillen. Het schip maakt dat hij wegkomt in deze haven waar je niet kunt aanmeren aan west door de windstoten en aan oost doordat de golven tegen de kade slaan.

Het charter seizoen is van start en op maandag en dinsdag is het hier een gekkenhuis. Aan het eind van de week kan je weer adem halen.

Wij doen huishouden, een klusje, schrijven wat, ordenen foto's en oja het fotoalbum van 2020 komt op de site maar er zijn nog wat probleempjes met de download van enkele. We genieten van het dorp, de wandelingen over het schiereilandje met de dennen en het zwemmen aan de rotsige kust aan de andere kant van Ermioni. En Costas  vertelt wetenswaardigheden. Zo komen we te weten dat Costas de grote man is hier die de elektriciteitscentrale heeft en de waterzuivering. Een man van aanzien dus. En Peter en hij staan herhaaldelijk met elkaar te "bomen" bij een meterkast.

We bezoeken de markt en halen ontzettend lekkere en grote garnalen waar Peter Saganaki shrimps van maakt. We maken toetjes en we eten salades en vaak fetakaas. Na 1/2 week willen we toch een brommertje huren. We hebben ondertussen al onderzoek gedaan naar een huurauto en die krijgen we voor niet minder dan 60 euro. In Porto Heli is een wagen beschikbaar voor 40 euro maar dan moeten we hem vanavond nemen en voor een andere dag is de eigenaar (zogenaamd) volgeboekt. En dan komt straks het verhaal van de brommer-reservering nog...

We hebben aardig contact met de Griek naast ons: Stratos. Zijn vrouw Zenia komt ook een paar dagen aan boord. Op de boot van Stratos staat een website vermeld maar in eerste instantie geven we het weinig aandacht; zal wel net zoeiets zijn als de onze, met verhalen over een zeilreis- iets voor later om eens te bekijken misschien. Maar Stratos blijkt wedstrijden te zeilen en zijn kleinzoon die bij hem loggert is wereldkampioen optimistenzeilen.

Asjemenou!!!

Zie: https://www.facebook.com/levante.race

18 - 25 juli, wachten op de juiste wind

Alhoewel we in 3 dagen in Chalkida hadden kunnen zijn, hebben we besloten in Ermioni even halt te houden om een paar dingen in orde te maken, waaronder diesel halen en wat naaiwerk en aansluitwerk. Ermioni is een geniet-plek, het enige dat moeilijk te krijgen is voor een redelijke prijs is een huurauto. Ij het lokale autoverhuurkantoor kunnen we hem voor 60 euro per dag huren en dat is ons teveel geld. Op internet kost het 55 euro. Alias Cars is te beroerd om de auto in Ermioni af te leveren en wij zijn te beroerd om de boot voor anker te leggen in porto Heli en daar een auto te huren en...de katten dus alleen op een veankerde boot zonder airco achter te laten omdat wij "zo nodig" een dagje op stap willen. Wat telt het meest? De katten, het geld en de moeite. In die volgorde.

Alhoewel we 3 dagen geleden op Windy zagen dat er veel wind kwam in de Saronische Zee is hier de wind niet gekomen maar bij Evia gaat hij wel degelijk staan: de Meltemi. Misschien zijn er mensen die haasten om naar Chalkida te komen en Peter zegt: met het risico dat daar geen plek is. En dan lig je aan de kade in 27 knopen wind, en hoe onprettig heb je het dan? Terwijl we hier zo fijn zijn aangemeerd.

Het vervelende is dat in de komende 8 dagen de wind tegen ons in gekeerd gaat waaien ook wanneer hij minder hevig wordt (en de golven). En steeds weer zetten we de rem op onszelf want we hebben nog 3 maanden. Drie maanden!

Annelies verwijt onszelf niet te zijn opgeschoten. Peter vermaant haar zich niet te laten beinvloeden door berichten van mensen die dat wel gaan doen. Er zijn ook mensen die net als Peter het geduld kunnen opbrengen. SYPassion ?

De vochtigheidsgraad gaat hier omhoog en we beginnen flink te transpireren, zelfs met de airco aan. Peter moet even in de mast en komt als een spons naar beneden en daar loopt het water in stralen van zijn lijf. Annelies was met de katten al om 05.30 buiten en BAM daar slaat het tekort aan slaap in. Medicijn voor Annelies is verminderd maar het is wennen aan die mond die gevolgen ondervindt van een medisch ongelukje, nu alweer 7 maanden geleden. Er moet schoongemaakt worden: geen zin in. Er moet naaiwerk verricht worden: geen zin in. De hoes voor de Dinghy past niet. Maar we liggen hier geweldig en we liggen hier Okee.

Oja nog een dingetje van gewicht: Annelies laat haar haarverf uitgroeien.

WÀÀÀÀT ???????

Porto Heli allure of niet

We liggen een dag in Porto Heli, een verademing. Veel schepen zijn uit de ankerplaats vertrokken en we hebben grandioos ver uitzicht over het water. Al is het water niet zeer helder toch heeft het een onbeschrijfelijk mooie kleur. Typerend voor deze baai. Na de ochtend zwempartij volgt ons uitstapje in de nieuwe grote dinghy naar de nieuwe marina die uiteindelijk toch is opgebouwd nadat wij in 2018 zagen dat de muurtjes van de kantoorlocatie zelfs afgebroken werden.

De pontons zijn voorzien van elektrapalen en waterconsoles en het ziet er zeer verzorgd uit. Op zoektocht naar een aanlegplaats voor de de Dinghy worden we terug gefloten door een bewaker die zegt dt we ons binnen privégebied bevinden en we moeten aan de "main Quay" aanleggen. Oja, dat is de stadskade. maar als je in je herinnering hebt dat dat een grote zooi was en eigenlijk herinner je de hele stadskade niet eens, dan is het even navigeren om hem te vinden. Tjonge wat is het opgeknapt en populair. Een rij boten ligt er nu en de kade is schoon! Nog enkele vissersbootjes liggen in de hoek waar we de Dinghy aanleggen. We doen een orientatie wandeling en zien alleen maar mooie perken en pleintjes met cafe's en terrassen en zelfs wat kunstbeelden.Voor de koffie betaal je trouwens bijna Nederlandse prijzen. Er liggen aan de kade niet alleen gewone zeilschepen maar ook catamarans, charterboten en hele grote deftige motorjachten die blijkbaar ook eens een dag gratis willen liggen ipv de peperdure dagprijs te betalen van de jachthaven en waarvoor? Voor een ponton en water en elektra en dat is het? Geen zwembad, geen cricketveld, geen...?

De prijs van de marina (zonder zijpontons en zonder andere faciliteiten) is voor Skadi 45,= per dag excl. VAT en excl. water en elektra en dat geldt voor alle seizoenen. We komen dan ongeveer uit op 57 euro per dag. Een weekje schuilen voor de Meltemi gaat in de papieren lopen.

We halen boodschappen en we chillen. Annelies moet bijkomen van wiebelen in Gerakas, en varen en een reis is toch ook vaak vermoeiend. Al geloven mensen dat vaak niet want je doet toch alleen maar leuke dingen?! Hitte, vocht, zweet, varen, wind, alertheid, slecht slapen, onstabiele vloer, constipatie, hoofdpijn, oorpijn, teen stoten, vieze haren, vervelende katten, katten kwijt, ankeren, herankeren, sjouwen en continue zorgen voor je veiligheid. Daar ben je soms een beetje moe van.

Groot gemak is dat we gewoon de deurtjes om 05.30  uur open zetten en de katten naar buiten "gooien" en niet hoeven op te letten.

In de siestatijd in 29-30 graden  - en er is zoveel zachte wind dat we de airco met de generator niet hoeven te draaien -  schrijven we op ons blog, maakt Annelies de nieuwsbrief af (komt er dus aan) en ordenen we foto's. En dan kijken we op het weer en we besluiten niet naar het noorden te varen totdat het rustig is tussen de Dodecanesen en de zuidwestkant van Attica. De Meltemi heeft ons in zijn greep en iedereen moet schuilen. Wij gaan naar Ermioni en hebben contact met Costas die ons verwelkomt maar zegt dat 1/2 van de Ermioni westkade door permanent blijvende schepen is bezet. Maar is vast wel een plek voor ons.

16 juli, Gerakas naar Leonidio en door naar Porto Heli, 38 mijl

Wespen en rollen

We hebben in Gerakas ontzettend last van wespen en de katten willen niet eens naar buiten totdat de zon onder is, om 20.30 uur. De katten slapen veel en binnen bij de airco. Ultiem lokmiddel blijkt ananassap en een stuk kip. Talloze wespen verdringen zich om de wespenvanger binnen te komen en weldra is die gevuld met een brei van rottende kip, sap en dode wespen die steeds aantrekkelijker wordt. Niettemin vliegen ze soms langs je oren op zoek naar iets lekkers maar ze vangen razendsnel de geur op van de wespenvanger. Zelfs de hoornaars. De katten laten zich niet zien, helaas want dat beperkt hun bewegingsvrijheid en het is al zo klein die 12 meter boot.

We hebben hier aardig liggen rollen. In nacht 1 heeft Annelies alle hoeken van de boot gezien en zich met van alles bezig gehouden tot 03.00 uur. ,,Laatste keer dat ik nog uit was tot zo laat in een café/dancing in Den haag was in 2014; ik zou het niet meer kunnen, maar dit kan ik wel". Ja dan komt opeens Klaas Vaak voorbij en met een spierontspanner en "de man met de hamer" is Annelies, bonk, weg.

Deze nacht is lichtelijk beter en ze denkt: ,,een paradijselijk oord maar misschien moeten we toch weg....". Telepathie: dan komende de verlossende woorden van Peter: i,,k denk dat we weg moeten gaan".

Het is motoren maar dat wordt goed gemaakt door het gezicht op het onvergetelijk mooie landschap. Nee, Annelies laat geen traan want we komen in september terug. Annelies gaat op in de overweldigende natuur van de bergketen die de kusten van Gerakas tot Kiparissi zo markeert. De weg die de Peloponnesoskust ontsluit gaat ook maar tot Kiparissi want hier is het ondoordringbare wildernis.

• 3 mijl zilen we maken een slag naar buiten
• 17 mijl motoren
• en dan nog 18 mijl zeilen optima forma

Wat zonde om niet gebruik te maken van de zuidenwind die altijd in de middag opsteekt, denkt  Annelies. Het dilemma: stoppen bij een prachtig gehucht of afslaan naar het noordoosten. Annelies spreekt haar gedachten uit en Peter is het eens met de wens om te gaan zeilen. We zetten koers naar Spetses of Porto Heli. En wat een geweldige tocht krijgen we dan!

We gaan tussen de 5,5 en 6 knopen en bij Spetses gaan we zelfs 7 knopen omdat we in een acceleratiezone terecht komen. De wind is hier oost en zeilen aan de wind. ,,Ben je niet bang van het schuin gaan?" Vraagt Peter en Annelies zegt voor het eerst sinds de Atlantiscke vaart:,, nee helemaal niet". Ze neemt zelfs een filmpje op, hangend over de rand van de kuip. ,,Kijk je uit!" Zou ze dan over haar angst heen zijn? Wel moeten er beneden een paar dingen aan de lage kant gelegd worden. De katten zitten natuurlijk in hun manden; ze springen er gewoon in als ze merken dat we echt gaan zeilen. En Annelies doet het buiskap=raam dicht en dan weten ze het wel...

Porto Heli, een verademing

Spetsesbaai blijkt vol te zijn. We zetten grote ogen op want we zagen onder vaart slechts 1 schip, absurd. We kiezen Porto Heli. We gaan zeilend de baai in en hard ook. Het is moeilijk orienteren na een paar jaar. We ankeren te dicht bij de opening van de baai; dat merken we doordat taxibootjes en dingy's langs ons scheuren en de hekgolven pakken Skadi. Er ontstaat wat wrevel tussen ons want Annelies is dit soort dingen al gauw zat en Peter is van mening dat het straks ophouden zal. En wat brengt een andere plek? Ook weer ongemak misschien? Lastig. Na nog een langsvarende snelle boot vind ook Peter het tijd om te verplaatsen en op de nieuwe plaats liggen we wat stiller; ook weg van het herkenbare hotel met de aerobics mambo herrie. Onze generatie noemt dat niet muziek.

Zennnn. Op de boot glijdt alle spanneng weg. De katten komen weer buiten. Er zijn geen wespen. Er is geen swell vannacht. God, wat heerlijk om in een stabiel bed te liggen!!!!

Bezoek aan oud Zarax

De grenzen van Lakonia zijn weinig veranderd sinds koning Menelaos in de Myceense tijd regeerde over het machtige rijk dat omzoomd is met bergketens. Het is de thuisbasis van legendes, waaronder de stad Sparta, evenals de spectaculaire ruïnes van Mystras het laatste bolwerk van het Byzantijnse rijk.

Het landschap wordt gedomineerd door twee enorme bergketens, het Taÿgetos-gebergte in het westen en het Parnonas-gebergte in het oosten. Deze lopen taps toe om de centrale en oostelijke vingers van de Peloponnesos te creëren. Gerakas is een klein, middeleeuws dorp gebouwd op een natuurlijke haven, omringd door steile heuvels, waar de zee landinwaarts stroomt en de enige fjordgelijkende inham van Griekenland vormt.

Antiek Zarax

In de oudheid werd in dit gbeied hevig gevochten door de Argiven en Spartanen, en om deze reden werd de natuurlijk versterkte locatie versterkt met indrukwekkende muren.

Volgens reiziger/geschiedschrijver Pausanius (al vaker zijn naam vermeld in onze blogs) kreeg de stad haar naam van de held Zarika die het stichtte tussen 1300 en 1200 v. Chr.. Zarika of Zarax was de zoon van koning Karistos Petreus van het gebied Lacedaimon ten noordoosten van Lakonia

Wanneer je een van de witgeverfde betonnen trappetjes beklimt tussen de huizen van het dorp kom je uit op de zeer smalle dorpsstraat. De huizen liggen dicht tegenover elkaar en met een auto kan je niet bij de voordeur komen. Spullen moeten over de trappetjes omhoog of omlaag gesjouwd worden. Maar...bedenken we...hier hebben de mensen helemaal geen spullen nodig. ....

Aan het eind van het dorp en dus boven de kade voert een pad naar een kapel en verder door naar de top van de heuvel. Een zigzag klim over een steil keien- en aardepad tussen droog gras brengt ons bij de poort van antiek Zarax een uitstekend voorbeeld van de vestingtechniek van de Hellenistische periode. 

De stad behoorde in de Romeinse tijd toe aan de Vrije Laconianen. Maar in de 2e eeuw na Chr. zou de stad niet meer bewoond zijn. In de open ruimte tussen de binnen- en buitenmuren zijn vandaag echter gebouwen uit de Romeinse tijd zichtbaar, terwijl in de citadel in de late oudheid een driebeukige christelijke kerk werd gebouwd.

Zarax was later de marine basis van de Byzantijnen gedurende de oorlog met de Saracenen. In de oudheid stond de ingang van de haven bekend als Porto Cadena (Ketting), vanwege de ketting die werd gebruikt om de ingang van de haven af ​​te sluiten.

ancient-zarax

Het is al 30 graden en de zon brandt op de huid. We dalen weer af naar Gerakas' kade en nemen aan het water een koffie, een dubbele espresso en een stuk chocoladetaart alles samen voor 10,= euro. We verbazen ons elke keer over het goedkope leven. De dag ervoor moetten wij een inwoner die ons o.a. vertelt dat een huis in een naburig stadje 35.000 euro kost. Een voorbeeld van het goedkope leven hier. In Gerakas wordt e.e.a. opgeknapt en met prachtig resultaat. Maar...wil je hier wonen? Tijdloos, simpel en gelukkig leven en geen spullen..

14 juli, Monemvasia naar Gerakas, 8 mijl opschuiven

Om 04.15 loopt een regelmatige en hoogst irritante swell de ankerbaai van Monemvasia in en we liggen ongelofelijk te schommelen. Nadat Annelies knock-out is geweest van een paar rugpijnpillen inclusief haar reguliere medicijn is ze niet meer in slaap te slaan en gaat om 04.30 uit bed. Mooi meteen even de katten "luchten". Die lopen over een wiebelende boot alsof het niets is, gewoon naar de punt van het schip. Je houd je hart vast dat ze eraf kunnen vallen.

Even rondkijken naar Monemvasia, een fenomeen en ontzettend mooi op elk moment van de dag dus ook met het ochtendgloren dat na een uur inzet. Genoeg geweest en Annelies, gevolgd door de katten die weten dat ze een snoepje krijgen (zo makkelijk te verleiden) gaat naar binnen. De katten gaan zich poetsen en Annelies valt naast Peter weer in bed.

Misschien ken je het wel: je ligt gewoon van links naar rechts heen en weer te vallen. ,,Al doe ik alleen maar mijn ogen dicht dan is het goed genoeg", denkt Annelies want van slapen komt niets meer. Het is 06.00 uur als Peter wakker wordt die vaag in zijn onderbewustzijn ook wel de swell heeft meegemaakt. ,,We gaan", zegt hij en is er duidelijk ook klaar mee. Er ligt een windgebied van 20+ knopen tussen Spetses en deze vinger van de Peloponnesos. Waar maak je je druk om? Zou menige Nederland zeiler zeggen. Nou vriend je krijgt de golven meteen tegen en we varen dus hard naar Gerakas. Om 09.00 uur zou de wind het sterkste zijn en we zijn dan mooi "binnen".

We gaan met een snelheid van 2200 toeren. Achter ons verdwijnt Monemvasia in de verte waar de nachtelijke lantaarns in de ochtendschemering een sprookjesachtige effect geven. En daar doemt ineens een Cat op. Waarschijnlijk de Franse catamaran die naast ons lag. Hij gaat hard en dreigt ons in te halen. Wetend dat er weing plaats is in Gerakas geeft Peter flink gas om als eerste aan te komen - iets wat we zelden doen. Ver voor ons zien we een zeilschip dat in noordelijke richting vaart langs deze kust, ook al zo vroeg op pad. Zou hij uit Gerakas komen? En geeft dat dan nu meer zekerheid op een ligplaats? We gaan het zien...

De donkere kliffen en ruige heuvels van Lakonia zijn prachtig en wanneer je Gerakas nadert wordt je ziel gegrepen door de wonderschone ruige natuur. Dat alles wordt nog versterkt door de rijzende bal van rood vuur aan de horizon die een violetkleurige hemel creëert. De ingang van "de haakachtige" haven is gewoonweg niet te zien en ook aan ons die hier al diverse malen zijn geweest geeft het een gevoel alsof we pioniers zijn en het doet ons hart in spannende verwachting kloppen. De catamaran lijkt totaal niet te snappenn waar wij heen koersen: op de rotsen af? Of naar een haven die zij niet kennen en waar is die dan? De Cat zet koers naar Spetses. We wensen hem veel geluk want hij heeft nog een paar uur te gaan, het is nog 25 mijl en paaltjes pakken. Soms moet het gewoon.

Met toch een heroïsch gevoel lopen wij de fjordachtige haven binnen; het voelt ook een beetje stiekum. En zo vroeg zijn we hier nog nooit aangekomen. Er is plaats voor 1 zeilschip, jawel. We gooien 45 meter ketting uit in 4,5 meter water goed om veel wind te trotseren als het nodig is. Er is ook hier enige swell voelbaar in de haven. Zelfs aan de kade.

We hopen dat de havenmeester gauw langsrijdt: Yioyios we kennen hem van de vorige keren. Wanneer we schip in de ruststand aan het zetten zijn ziet Annelies een rode pick-up truck langs komen en ze herkent de havenmeester. ,,Yioryios!!!" Roept ze en hij hoort haar door het open autoraam. Een fijne vent en hij kent ons ook als we even zijn geheugen opfrissen met het "verhaal van de verloren Dinghy hier". Hij matst ons met de prijs van elektra en water. Daarna komt ook al - en ook vroeg - de groentenman met zijn truck en we kopen meteen tomaten, boontjes en uien. De oude Zorba met goedmoedige ogen en nog een wilde bos grijs haar begint te praten met Annelies maar ze verstaat geen Grieks. Hij probeert en probeert maar Annelies vat het allemaal niet. Hij kijkt zo welgemeemd geinteresseerd en vriendelijk dat Annelies zijn hand pakt, in zijn oude maar levendige ogen kijkt en zegt: ,,het spijt me maar ik kan het niet verstaan". Zijn dag is waarschijnlijk wel goed met de tête-a-tête.

Het is vakantie, zo voelt het in de middag als we weer gewend zijn, een wandelingetje hebben gedaan en een "`enormous" ijsje ( zo heet deze cornetto) genuttigd hebben die tot 7 uur 's avonds heftig op de maag ligt. Maar geen spijt van. Zonneschermen zijn uit, airco aan, en na een zwempartijtje rond 18.00 uur als de hitte van de `zomerdag is verdwenen, liggen we gestrekt. Peter in de kuip en Annelies als dekslet op het schip. Rust en niets hoeven, ook niet varen.

13 juli, van Ormos Vatika de kaap Maleas om, naar de Egeïsche Zee

Om 06.00 uur doen we het luik al open en na een rondje dek wordt het een reltrapperij: ze zitten erlkaar achtena en daarna trekt Odin binnen de kussens van de bank: nagels erin en je hoort het klittenband protesteren maar dat helpt niet tegen klauwen van een Siamees. Tjonge wat een bende hier! Hup; naar buiten ermee en Annelies komt op het idee om met Cif enige plaatsen achter op de boot weer wit te maken.

Het is 08.30 en Annelies wekt Peter: is het niet beter om wat eerder te vertrekken i.v.m. de winden langs de kaap? Okee, Peter staat op en bekijkt de weerkaart en die ziet er probleemloos uit en in de middag komt de wind pas waarmee we wilen zeilen. Eerder vertrekken kan en dan hoop je maar op zeilwind.

Wind: zuidwest 6 knopen.We verlaten de baai van Neapolis waar we wonderlijk genoeg vrij stil hebben gelegen; meestal zou hier swell staan. Een rondje zwemmen heeft ons wel verrast er staat behoorlijk stroming. Hier moet je niet op een luchtbedje gaan drijven want dan ben je in een mum van tijd in Tunesië.

Het is hier beeldschoon: het water is zo blauw en in de verte ligt het eiland Elafonissos en aan de andere kant de ruige uitloper van de kaap met aan de voet vruchtbaar land en een lagune.

Reeds aan de kant van Elafonissos baai accelereren de winden. Het is rustig weer en we zijn toch weer verrast hoe de wind toeneemt in kracht. Aan de kaap heersen valwinden uit noord van 5 Bft. en daartussen is het 1 bft. We gaan hem gewoon motor/zilend om. Al zijn we hier al twee keer geweest we kunnen het toch niet laten om de ontzagwekkende kaap te fotograferen, de torenhoge rots die abrupt stopt aan de Mirtoïsche Zee.

De Mirtoïsche zee is het zuidwestelijke gedeelte van de Egeïsche Zee. De Mirtoïsche zee bevindt zich tussen de Peloponnesos en de Cycladen. In het noorden wordt zij begrensd door de Golf van Egina en Attica, in het zuiden door de Kretenzische Zee.

Nabij de kaap bevinden zich de kapellen van Agia Eirini en Agios Georgios die uitkijken op de schepen die ofwel naar de westelijke Ionische Zee of naar het noorden naar de Egeïsche Zee gaan. Kaap Maleas wordt beschouwd als de scheidingslijn tussen Ionisch en Egeische Zee. Naar de kapel voert om de kaap heen een zandpad, modern genaamd Hiking Trail en die is voor geoefende wandelaars zonder hoogtevrees.

Hiking Kaap Maleas

De kerk van Agia Irini net voor het einde van de kaap is omgeven door gebouwen van het oude klooster dat tegenwoordig op aanvraag kan worden bezocht om er te verblijven. De kleine tempel is gebouwd op de ruïnes van een oudere. Het uitzicht op de zee vanaf de kerk neemt je mee terug in de tijd, in verhalen en legendes. Beklim de trappen die direct naast de kerk staan ​​en naar de oude stortbak waar het regenwater zich verzamelde voor kluizenaars en nu voor de bezoekers van de tempel. Volg het bord met het voetpad naar de hermitage van Osios Thomas van Maleas. Osios Thomas leefde ongeveer duizend jaar geleden als kluizenaar en was bekend door veel van de wonderbaarlijke daden.

Na de kaap maken we een slag in oostelijke richting en we zeilen met een noordenwind van 12 knopen. We hebben ondertussen een blèrende Odin die alleen maar op de kuipstoel wil zitten met Peter. Ook Freija loopt rond. De wind wordt west 4,7 knopen wanneer we een slag maken naar noordoostelijke richting naar Monemvasia. We besluiten te motoren. We gaan ook niet naar Gerakas al is dat maar 10 mijl verder. Het voelt als genoeg voor vandaag. Bovendien heeft Annelies met het poetswerk om 07.00 uur iets in haar onnderrug verrrekt en ze looptkrom van de pijn. We ankeren in de zuidelijke baai van de vestingstad waar we zwemmen in helder turquoise water en uitzien op het indrukwekkende Gibraltar van Griekenland

Klik hier--->Monemvasia zie ook onze blogs van 2018 en 2019

Omgeven door het blauwgroene water van de Egeïsche Zee, is het imposante Monemvasia een ijsbergachtige rotsblok, met steile kliffen die honderden meters uit de zee oprijzen, verbonden met het vasteland door een enkele, zeer verdedigbare verhoogde dijk.

Monemvasia is een historische vestingstad. De stad dankt haar naam aan de smalle dijk, die de enige toegangsweg (Grieks μονη έμβασις) van het vasteland tot het schiereiland vormt.

12 juli, Porto Kayio naar Elafonissos, 26 mijl

Na een extra dag in Porto Kayio vertrekken we rond 09.00 uur naar Elafonissos eiland. De westenwind trekt pas laat aan dus we motoren. We naderen Elafonissos en we bespreken waar we willen ankeren. Uit noordelijke richting komt jacht de Mala van de Slovenen die wereldzeilers zijn. Ze varen aan de kust van Lakonia aan de wind en gaan zo hard dat ze ons zowat kruisen. Een ander zeilschip haalt ons ook in, deze komt net als wij uit Kayio maar gaat voluit op de motor.Haast haast. Bij Elafonissos heersen noordelijke winden uit de bergen en die zorgen voor valwinden over de ankerbaaien en de zee van Neápolis. De Mala moet zijn zeilen verzetten met die noordewind. Wij zouden nu ook kunnen zeilen maar het is 3 mijl de hoek van Elafonissos om en we nemen de moeite niet meer om zeil te hijsen of Genua te uit te rollen.

De oostelijke ankerbaai is mooi en niet zo toeristisch. Dit keer hebben we ons oog op de noordkant van de baai. Daar aangekomen blijkt het water nogal klotserig onrustig door de noordenwind en Annelies wil hier niet liggen schommelen en stuiteren en afwachten of de wind wel zal draaien. Ook heeft het anker geen grip en we oeten herankeren. Wat een zanderige grond lijkt is misschien zand over een rotsige bodem.

De reusachtige kaap Maleas domineert de omgeving en wacht op stoutmoedige zeilers die hem ronden. Wij zijn niet zo stoutmoedig en ronden de kaap bij geen- tot weinig wind. In de Pilot van Rod Heikell wordt de kaap als volgt beschreven: ,, Vanwege de schuivende depressies tussen Kreta en Maleas kan het weer hier plotseling verminderen, voornamelijk in lente en herfst. Gedurende de zomermaanden kunnen felle onweersbuien ontstaan en hevige plaatselijke regenval.Het is het op één na zuidelijkste punt van het Griekse schiereiland Peloponnesos, gelegen in het uiterste zuidoosten van de Provincie Lakonië. Het is de natuurlijke scheiding tussen de Egeïsche Zee in het oosten en de Ionische Zee in het westen. De kaap had en heeft een beruchte reputatie onder zeelieden. Er heersen onvoorspelbare, regelmatig slechte, weersomstandigheden en de zee is er vaak ruw. Daarnaast is er een gebrek aan veilige havens in de directe omgeving en kenmerkt de kaap zich door een onherbergzame kustlijn van steil rotsgebergte".

Note van Annelies: sinds een paar jaar is een kustweg aangelegd die de woestenij enigzins heeft ontsloten.

We halen anker op en varen naar Neápolis. Onderweg kijkt Peter op Navioncs en oppert het idee om in de baai te ankeren aan de noordwestelijke kust van Neapolis. Daar sta je bloot aan wind en eventuele swell, maar de wind zal afnemen. Wanneer we aangekomen zijn houdt de wind op. Dat zal je altijd zien... En na enige tijd steekt de westenwind op die later ook weer zal afnemen.  We veranderen continue van plan: kythera el of niet, Gythion wel of niet, Monemvasia of Gerakas.... Heel ver vooruit plannen we niets en voor morgen ook iet. Zeker is wel dat we aan het doortrekken zijn naar Volos en ook dan zien we wel wat we verder nog willen en kunnen doen. Dit is ons laatste jaar Griekenland per schip en we willen voornamelijk genieten.

Genieten betekent dat we niet alles op film leggen, nog geen fotoalbum hebben geplaatst, geen reportage op facebook zetten. Maar we kunnen wel een website bijhouden en we kunnen ook vertellen dat we nog nooit eerder en dag in dag uit, zoveel moois continue en tegelijk hebben gezien als in onze nu bijna 7 jaar durende reis naar- en in de middellandse Zee.

De avond is gevallen en het is nog warm, en rondom de baai glinsteren de lichtjes van de stad als diamanten, van de huizen tegen de bergen en de weg naar Elafonissos. Stilte, duisternis en alleen het ruisen van de zee tegen de kiezelstranden. En een oranje sikkel van de maan komt op. Op de Skadi loopt een kat om snoep te vragen en een andere kat zit in zijn mand onder de buiskap te genieten van het buiten zijn, de geur van de nacht, en de geluiden die wij als mens niet horen.

10 juli, eeen Merlijn gevangen - Koroni naar Porto Kayio, 40 mijl

Koroni is op vrijdag een loatie voor Griekse jongeren om eens even lekker uit je dak te gaan. Om 01.45 staat de muziek nog loeihard. Als je bij de boulevard ankert heb je geen rust. Om 04.30 gaaat hij zachter maar hoort Annelies nog veel stemmen. Hoezo Corona? En om 05.00 is het eindelijk stil. Om 05.30 is Annelies na wat indutten wakker en de nieuwsgierigheid naar de opkomende zon dwingt haar naar buiten. Samen met de katten. Er is mist en die begint op te trekken. Dat geeft mooie plaatjes. Helaas met een andere boot erop dus die plaatsen we hier niet. De eerste Griekse opa's gaan om 05.30 al met het brommertje naar de haven en de lichten van Koronistad gaan van lieverlee uit. En de metamorfose van disco-lokatie naar pittoresk dorpje is verbluffend.Tijd voor koffie en een zoetigheidje.

Om 8 uur gaan we samen eerst eens lekker zwemmen in kraakhelder water. Ook hier weinig vis te zien maar veel Posidonia wier en geen zand maar een soort klei op de bodem.

We beluiten niet te wachten tot 10:00 - de vertrektijd die we afgesproken hebben -  maar halen om 9:00 het anker op en gaan op weg om rond de tweede kaap te komen. Peter werpt Vislijn uit; je kan maar nooit weten of er nog een maaltijdje aankomt. En Annelies zweert dat we hier al eerder vis gevangen hebben. Tenslotte is het diepste punt 1600 meter en daar zal best een jagende vis zitten.

Rons 1:00 begint de molen van de vishengel als een gek te ratelen. Peter pakt de hengel en zet de rem erop maar de lijn blijft uitlopen. Hij ziet ook een grote vis uit het water springen. Langzaam begint hij de lijn binnen te halen en zegt al dat dit het grootste is wat we ooit gevangen hebben. Motor stil. Annelies volgt instructies op: motor in zijn werk, draaien aan het stuur, motor stil. De vis mag vooral niet onder de boot door zwemmen met het aas in zijn bek. Na 10 minten komt er een pachtige Merlijn boven water. We kunnen de haak eenvoudig losmaken en besluiten om het dier weer zijn vrijheid te geven, we hebben ons plezier gehad om hem te vangen.

De Motor gaat weer op 2000 toeren en we vervolgen de vaart naar Porto Kayio of. . . . Mischien nog een visje??? We hopen op Maumau oftewel Lampuga.

We hebben stroom mee en dat scheelt een knoop snelheid. De verte van de Prefectuur Lakonie is ook in dampen gehuld, de zee is stil en blauw en de hemel een tint lichter.

Onder Tanairon gaat de stroom tegen lopen. Ruige kliffen rijzen hier uit het water en het gehele landschap is meeste onbegroeid en desolaat en wonderschoon. Hier hebben we een ankeravontuur beleefd, in Gerolimenas, een baaitje verscholen in deze ruige kust en nu denken we daar aan als we hem passeren: Wat een oord! Wat een landschap. De wind is west, deining uit zuidwest, stroom uit zuidoost die later weer gaat meelopen.

Kaap Tanairon om krijgen we te maken met de katabatische winden van 22 knopen. Je weet dat het eraan komt, je gelooft van niet en toch gebeurt het dan. Altijd weer bijzonder. Annelies is dol-enthousiast en geniet van de wind en het opspattende water en....de blik op de kaap. "Een beetje leven in de brouwerij". We kunnen vrij dicht langs de kust varen want het is hier 160 meter diep. Dan naderen we Porto Kayio en tot Kayio blijft het flink waaien. Er liggen nogal veel boten in de verscholen ankerbaai, we tellen er 13. Beetje rondvaren en bespreken wat de beste plek is en als je dat doet zie je enkele schippers ongerust naar ons kijken. Er wordt een hoop van plek gewisseld want de wind staat nog in de baai te blazen en het is hier en daar niet prettig ankeren. Wij zijn al eerder hier geweest dus hebben daar voordeel van: we kennen de ankergrond.

9 juli, Kiparissia naar Sapienza en door naar Koroni, 52 mijl

De katten hebben er niet veel zin in om te gaan lopen en dus kunnen wij een beetje utslapen maar om 8 uur toch eruit en kwark ontbijtje. De Kanou van de Fransen gaat al snel weg en wij ruimen de boot op, gooien afval weg en Peter checkt nog even het oliepeil van de motor na de olie wissel van 2 dagen geleden. Is OK en dus kunnen we opweg.

De Kanou zit 5 mijl voor ons en gaat bijna 7 knopen, ,,willen die vangaag nog naar KIitera?" Vraagt Annelies. Is een beetje ver... misschien Koroni? We gaan gewoon met 1800 toeren en 6 knopen op weg naar  Sapienza om te ankeren. Zoals het er nu uitziet kunnen we vanaf 12:00 zeilen. Het Grootzeil is aangeslagen en later zetten we hem want het helpt een halve knoop.

Een vreemde swell rolt ons tegemoet en dat kan alleen maar betekenen dat er veel wind is geweest ver op zee. Het water gaat over in ietwat rommelige stand en Freija is er niet blij mee. Als een kat gaat rondlopen en mauwen is het even lastig en dat moet je niet hebben als je je volle aandacht op de zee nodig hebt. Wat het nou is? Soms hebben we geen idee. Is het de wind in je mand? De zon? de mand zelf? Honger, vieze poepbak? Peter gaat haar borstelen en ook dan is ze niet happy. Binnen heeft ze ook al op de vloer gelegen. Pffff wat dan nu? Na een maaltijd zoekt ze toch weer de mand op en wij zijn opgelucht.

De airconditioning

Jongens, we doen een proef met de airco en hij kan zelfs aan als we motoren. De motor levert met de standaard dynamo 40 Ampère, de zonnecellen leveren 15 Ampère en uit de 2 Lithium batterijen wordt in totaal 10 Ampère getrokken. Bij elkaar dus 65 Ampère. De Boot zelf gebruikt ca 15 Ampère voor Navigatie instrumenten, stuurautomaat, koelkasten etc. Blijft over ca 50 Ampère voor de airco bij 14 V is dat 700 Watt. Precies volgens specificaties van de airco. Zeer tevreden dus over de werking.

De wind trekt aan rond 13.00 uur dus airco gaat uit en we trekken Genua bij. Snelheid 4,5 knoop en als de wind meer aantrekt zoals gisteren wordt het nog een echte zeiltocht. De katten krijgen aandacht en we maken lunch en genieten van het landschap van de baai van Navarino die wij nu langzaam naderen. We zeilen 7 mijllen en puzzelen wat met de zeilen maar zetten toch maar weer de motor aan.

In de verte zien we een andere zee: dat betekent vast wind. We varen prachtig Methoni met zijn burcht en toren voorbij en de wind pakt ons uit noordwest met 4 Bft. maar zodanig dan het perfect bezeild is. We zeilen geweldig en op de ankerplaats af. Maar....als het zo mooi bezeild is nu waarom zouden we dan niet doorgaan? Het is nog 17 mijl naar Koroni aan de binnenzijde van de meest westelijke vinger van de Peloponnesos, genaamd Messinië.

Ja we gaan door en profiteren met 6,5 knopen snelheid van de noordwestelijke wind die aan het zuiden van deze brede kaap omzwaait naar west. Om al de kanten van de kaap om te varen gijpen we en vlinderen een stukje. Voorbij de kaap zetten we motor aan maar de oostenwind pakt ons. Deze middagwind was voorspeld maar had om 13.00 uur moeten komen. Bij de kaap slaat hij totaal om; iets wat ons niet verbaast en waar we van profiteren maar ìs er een 5 bft voorspeld dan kan je hier aardig overvallen worden door een 6 of 7 uit verschillende richtingen. Bij deze kaap is het nog niet zo erg maar de volgende zijn er berucht om. In eerdere blogs van ons beschreven:https://www.zeilschip-skadi.nl/: Peloponnesos met de klok mee.

Om 19:00 komen we aan bij Koroni, de beeldige stad aan de Messiniaanse Golf. Het water is stil achter de pier en het water is helder. We gooien niet ver van de stad ketting uit. We hebben een Pools schip in de buurt dat ons streng aankijkt of we niet te dichtbij liggen. Toch maar een paar meter ketting minder. Lekker opgeschoten vandaag en straks weer op het weerbeeld kijken.

Morgen door naar Porto Kayio, de voorspelling is dat we rond 14:00 wat wind krijgen om de tweede kaap te ronden. We gaan het zien.

8 juli, Katakolon naar Kiparissia, 25 mijl

Ontmoet: de Sloveen Tony en vrouw van jacht Mala die de wereld al zijn omgevaren. Ontmoet: Tony eveneens Sloveen, die zijn boot te koop heeft staan. Ook de wereld omgevaren.

Om half 7 gaat Peter met de katten naar buiten. Wat een ruimte hebben de katten hier! Freija heeft zelfs een keer stiekum het parkeerterrein overgestoken naar een geparkeerde bus. Vandaag  kan Annelies uitslapen maar ze komt er tegen 08.00 uur uit. We hoeven geen boodschappen te doen; we hebben van Yannis groenten gekregen. Peter moest een lantaarntje repareren bij zijn gastenverblijff en Annelies heeft aan de tuintafel gezeten met de ouders van Yannis. de moeder van Yannis probeert wel wat Engels te praten. Maar verder wordt er gezwegen en dat geeft helemaal niets op dat kleine door veel exotische planten en bloemen omgeven terras van waaruit je ver kijkt op dorp en haven.

Er is een drukte van  jewelste naast ons op de kade. De chagrijnige Engelsen die geen boe of bah zeggen en er kon alleen een knikje vanaf toen Annelies gedag zei en later toen Peter hen " a good meal" wenste - `zijn klaar aan het maken om te vertrekken. Eerst moet er diesel getankt worden. Er staat een dieselwagen voor de deur.

de Italianen zijn naar de minimarkt met boodschappenkarretje en wanneer ze terug slenteren - gezellig samen- roepen andere Italianen panisch vanaf hun boot dat ze ook diesel nodig hebben en of Italiaan 1 de dieselman even wil vasthouden. Geen uitleg nodig hier want iedereen  kan zich dan voorstellen hoe dat gaat gezien het Italianen zijn. De dieselman was al helemaal niet van plan snel te vertrekken. Italiaan 1 die enigzins (ongezellig) voor zijn vrouw uit liep met het gevulde boodschappenkarretje, laat prompt het karretje staan op het parkeerterrein nabij de kade en rent als een bezetene - Italiaans ratelend- van hot naar her om regelen dat zijn buurman nog diesel krijgt.

,,Het zal toch zeker niet", denkt Annelies die alles vanuit de kuip gade slaat. Je laat je vrouw en karretje in de steek om een buurman te helpen en je vrouw voor wie je zo behulpzaam was om even mee te gaan naar de winkel en de kar te trekken, kan alles verder alleen doen. En dat doet ze ook. Annelies zegt later tegen Peter; ,,nou ik had die kar in het havenwater gesmeten".

Mevrouw trekt de kar nog braaf naar de boot, haalt een plastic tas met boodschappen uit de kar en stuntelt met de zware tas over de smalle loopplank, gebogen en elk steunpunt zoekend. Daarna vouwt ze de kar op en sjouwt het onding net zo moeilijk de boot in en wie komt daar aangelopen? Haar man, hij trekt zijn slippers uit en volgt haar naar binnen.

Peter komt terug van de havenmeester en heeft betaalt. Als een Italiaan maar wel met manieren heeft hij een korting kunnen regelen en we voelen ons triomfantelijk.

We maken los nadat alle hectische mensen al zijn weggegaan en varen op zeil naar Kiparissia. Het is een zonnge dag maar nog steeds heiig, 28 -30 graden en er komt een windje. UIteindelijk varen we op zeil 17 mijl en 8 op de motor. Samen met een Australische Cat, een Franse Beneteau bereiken we de haven en meren langszij aan. Er is verder geen schip. We zijn wat gelaten en moe en stellen een bezoek aan het stadje uit tot in het najaar. Annelies gaat toch nog steeds dagelijks gebukt onder enige pijn en soms kan ze het even niet goed aan en zakt op een bankje in elkaar. Ze heeft nog wel heerlijke Kip Terryakki gemaakt met Mie. De katten lopen wat op de kade maar zijn schichtig want er komen vaak brommers langs.

Elke 12 uur bekijken we de weerkaart en het blijft er goed uitzien om aan de zzuidkant van de Peloponnesos te varen en in hem in etappes te ronden. Niet als Hanjo op Spinaker, maar wel op de fantastische laminaat zeilen en eventueel vlinderend en Kotterzeil erbij. Je gaat het lezen...

5 juli, het hart van de Peloponnesos in, Lousioskloof

Geschatte kilometers 300. Het weer: 28 graden zuidwestenwind 3 Bft. Een mooie dag voor een zeiltocht naar Zakynthos of een autorit naar de bergen van de Peloponnesos.

Annelies heeft uitgekiend of we met de auto de Lousioskloof in kunnen rijden. Deze kloof is onder Griekenlandwandelaars zeer bekend. Hoogtepunt van de tocht is niet alleen de overweldigende natuur van de Peloponnesos maar ook de in de ravijnwanden uitgehouwen- en gebouwde kloosters. Niet zeer bekend onder een grote groep toeristen en daardoor een niet veel bezochte bijzonderheid.

We nemen de 74, de EO Tripoli-Olympia, die ook langs de Lidl van Pirgos voert. De boodschappen hebben we 's ochtends al gedaan nadat Vagelis van MotorForum de auto bij onze boot had afgeleverd. We rijden om 13.00 uur pas weg en we kiezen speciaal voor een autotocht in de middag omdat er dan toch nergens iets te doen is en wanneer we aankomen bij een bezienswaardigheid gaat die waarschijnlijk net weer open voor de late middag en avond.

We zitten meteen even vast bij de kleine kruising waar je richting Olympia gaat, een bus heen en een bus terug willen tegelijk door de bocht en ja, dat kan helaas niet. De tweede chauffeur van bus 1 heeft het ook een beetje warm en stapt even uit om zijn broek op te trekken en een overhemd open te knopen, midden op de kruising. Geen mens te zien en ook geen hond dus waarom niet? Het geringe verkeer komt op gang en ook wij. Gek genoeg zit het in ons ingesleten om even op de achterbank te kijken of de katten wel okee zijn....nee, de katten zijn niet mee.

De weg na Linaria gaat door heuvellandschap met olijfgaarden en dennen en de sfeer wordt verhoogd door het lawaai van de zingende Cycaden. Zo kennen we Griekenland op zijn best. Na Krestena wordt de weg alleen maar bochtiger en hier en daar passeren we ook schapenboerderijen.

Na nog enkele kilometers rijden wij de provincie Arkadia binnen, gekenmerkt door het bergachtige land van rivieren, beken, diepe kloven, middeleeuwse kastelen, Byzantijnse kerken en kloosters, traditionele dorpen en oude steden, optimaal om in de winter te skiën en het hele jaar door te wandelen. Het is ook een land van prachtige stranden en schone zeeën. En voor degenen die fans zijn van het boek Holy Blood-Holy Grail, hier kwam de graal toen hij het Heilige Land verliet. Arcadia is een gebied dat wordt bezocht door slechts een paar vastberaden toeristen die worden beloond door een van de mooiste kustlijnen van Griekenland.

We slaan na Aspra Sptita rechts af en nemen de EO Dimitsanas Gefiras Mpertsas - de weg naar Dimitsana, de op een bergkam gelegen stad met de Lousiosrivier aan 3 kanten. De EO Dimitsanas is nog bochtiger en het landschap nog wijdser en ruiger, afgewisseld met rijke vegetatie. We stoppen bij een uitzichtpunt voor een blik in de verte en een snapshot van een kluizenaarswoning, bereikbaar over een steil paadje door een onder onze voeten gelegen droge kloof.

Lousioskloof

De Lousioskloof is tegenwoordig toegankelijker nu de modder- en onkruidpaden geasfalteert zijn, maar het grootste deel van de kloof is alleen bereikbaar per voetpad. Boven de kloof liggen de dorpen Dimitsana en Stemnitsa die misschien wel de mooiste nederzettingen zijn van heel Arkadia. Ooit heel rustiek gelegen maar tegenwoordig de trendy weekend-weg van alles-bestemming van de Atheense bevolking.

Lousios rivier

Zeus baadde hier als klein kind (Lousios betekent wassen). Het is de koudste rivier van de wereld volgens de geschiedschrijver en reiziger Pausanius. Lousios heet ook wel de Gortys. Hij ontspringt 26 km. noordelijk van Karitena en vloeit samen met de Alphios rivier. De Lousios stroomt grotendeels door een indrukwekkende kloof met rode kalkstenen kliffen die 100 meter boven de rivier oprijzen. Tot de 20ste eeuw werd de rivier bedwongen door talloze watermolens terwijl de kliffen bewoond werden door kluizenaars en monniken.

Voor we op weg gingen hadden we geen idee wat we zouden tegenkomen. Wel kreeg Peter het weggetje in zijn GPS ingevoerd en we blijken vaak internet dekking te hebben behalve diep in de bergen en af en toe niet in de kloof. Het eerste klooster vinden we deels op aanwijzing van de Gps en ook door enkele vage aanwijsbordjes in het Grieks. "ken je alfabeta". In de kloof zijn enkele gemarkeerde wandelroutes uitgezet die de kloosters met elkaar verbinden. Uitzoekerij op internet heeft opgeleverd dat je voor een mooie tocht met uitzicht op de hangende kloosters wel 4-6 uur moet uittrekken afhankelijk van de lengte van de route, de hitte en waar je je auto neerzet. Wij zouden in het prille voorjaar gaan wanneer de bomen bloemen en de brem langs de panoramaweg bloeit. Dit staat dan ook op de camper-bucketlist.

Moni Filosofou is in de 17 eeuw herbouwd en wordt weer bewoond, door 4 monniken. Over een mooi bestraat tuinpad daal je af naar de binnenplaats en je mag de kerk binnen waar prachtige fresco's uit 1693 bijbelse perioden illustreren. In het midden bevindt zich de tempel gewijd aan de Heilige Maagd Maria met een zilveren icoon.

Wij ondernemen de verdere afdaling in de kloof naar het oorspronkelijke  klooster - nu een ruine. Na nog een uur lopen bereik je dit schilderachtige tegen de klifwand gelegen klooster van de Heilige Voorloper, als het ware ingelegd in het steen en van verre amper zichtbaar. Peter klimt tussen de muren van ruines nog enkele meters verder en we zijn diep onder de indruk van het feit dat een monnik op de rand van de klif stenen uithamerde en daarmee, zonder cement muren bouwde op 20 cm van de afgrond.

We stijgen en keren bezweet maar voldaan terug en legen onze flessen water bij een bloedhete auto die we even laten luchten met de motor aan en de airco. Over smalle gebroken asfaltwegen tussen loofbomen dalen we verder af en keren we terug naar de noordkant nabij Dimitsana. We passeren de Lousios over een oude stenen brug en hebben vanaf daar een schitterende blik op de Peloponnesos. De panoramaweg naar het zuiden voert slingerdeslang onder dennen door en we treffen opeens een uitzichtpunt aan waar een camper een rustieke plek heeft gevonden. Lucky him! En x genoteerd door ons. Een kilometer voor Stemnitsa rijden we de kloof weer in en gaan zuidwaarts naar Elliniko waar nu een grote waterkrachtcentrale ligt. Avontuurlijk smal en bochtig met nogal wat gaten in de weg is de route door de rest van de kloof. We passeren pittoreske gehuchten en geweldige uitzichtpunten. We spotten nog een klooster op een rotswand.

Voor iedereen die de tijd wil nemen is dit een aarrader van formaat: ga hem rijden en ga hem bewandelen. Voor een wandeling door de mooie dorpjes met rode daken en knusse onder de bomen gelegen terrasjes hebben we geen tijd tenzij we hier een B&B zoeken. We willen de katten niet alleen laten dus gaan we bootwaarts. Ondertussen zijn we al 6 uur op weg als we alsnog de kloof weer afdalen en al is het op de terugweg, we zullen pas om 21.30 bij de boot aankomen. De snelweg voert om de hele provincie Ellia heen. We komen borden tegen Kalamata en Kiparrisia en Annelies roept Kalamata!? Daar zijn we nu al bijna en daar doen we dagen over met de boot!

De katten zitten met de knuistjes onder de borst en kijken op: ,,hallo, ik heb geslapen". Of ruzie gemaakt maar dat zullen wij nooit weten.

Katakolon info

Katakolon: Twee pareltjes maken dit een "must stop" in weerwil van de blootstelling aan de (zeldzame) SE wind. Olympia en de Mercouri Wine Estate slechts 4 km ten noorden van de haven. En vergeet vooral niet de Tempel van Apollo Epicouros in de bergen te bezoeken.

Nog steeds ligt op de bodem van de haven de oude verankerings ketting van voormalige pontons Bij ankerophalen kan je met je eigen anker vast komen te zitten. Gelukkig kan Peter duiken. Een progfessionele duiker kost 100 ,= euro.!!!

Katakolon haven authoriteiten/ Tepai: De situatie in katakolon is gewijzigd. De oude betonnen pontons die aan de kade lagen opgestapeld zijn weggehaald, het strand is schoon. De Corona crisis heeft Katakolon diep getroffen. Geen cruiseschepen en 30% van de winkels is failliet. Havenmeester Alessandro is voor 6 maanden aangesteld en volgend jaar gaat het weer anders. De authoriteiten van Patras provincie regeren nu over Katakolon- niet meer de stad Pyrgos. Dat is te merken aan de havenmeester en de Coast Guard die nu regelmatig checkt welke schepen hier aanmeren en vragen om de Tepai papieren. Kosten haven: 8 euro per dag + 4 euro elektra+4 euro water per dag.

Volgens Yannis van Tsoukalas Rooms die ons veel fruit en groenten verkoopt/geeft doet ook Alessandro aan vriendjespolitiek. Natuurlijk heel logisch. Wie doet dat niet?! De s-called havenmeester Leon van vorig jaar is verhuisd. Een vrendje van hem fiets regelmatig rond en probeert ook geld te verdienen als havenmeester als Alessandro er niet is. Hij dringt voor en is vooral gek op grote motorjachten...Houd hem in het oog!

Autohuur bij MotorForum:  Avis budget Rentacar is niet meer in Katakolon.Ook Alessandro heeft zo zijn vrienden die willen meedelen in enige private zaken van hem zoals autohuur. Alessandro heeft een deal met Dias autoverhuur in Katakolon; voor 30 euro een autootje naar (slechts) Olympia en terug. Voor 60,= euro is Alessandro bereid chaufeeur te zijn en je ook mee te nemen naar de lidl en eventueel een iets uitgebreidere rit. Dias autohuur verhuurd de auto voor 40, =  met kilometer beperking van 120 km. en 20 cent per extra kilometer. Omdat wij vrij wilden zijn van beperking en een route door de Peloponnesos hadden gepland naar de Lousioskloof zouden wij duur uit zien. Uiteindelijk wilde hij de auto meegeven voor 80 euro.

Wij besloten verder te zoeken naar verhuurbedrijven en huurden een auto bij Motor Forum gevestigd op 10 km afstand van Katakolon op de weg naar Pyrgos. Ze waren bereid te auto te brengen. En rekenden 5o euro (sloten een deal) voor onbeperkt kilometers. Naderhand bleek dat wij 320 km. hadden gereden. Bij Dias had dat ons 80 euro gekost.

Uitstapje van een dag naar de lousioskloof: aangezien we de smalle soms slecht begaanbare en steile wegen in de kloof hebben gereden zou een 4-wheel drive toch wat handiger zijn, maar we hebben het goed gered met de envoudige Toyota Aigo.

4 juli, a journey is best measured by the people you meet

Katakolon is dé plaats waar je zeilers van allerlei pluimage ontmoet. Nederlanders uit Andijk liggen hier ook aan de kade met un "Iskra". Zij lezen zelfs onze website en we zouden elkaar al eerder ontmoet hebben in Prèveza. De naam van de boot komt ons wel heel bekend voor en Andijk...dat zie je niet vaak. Annelies herinnert zich dan toch ook een ontmoeting. Hele enthousiaste mensen en vol energie. Zij varen net als wij de Peloponnesos om maar willen wat vaart maken en zeggen te vertrekken naar Methoni om daar in de ankerbaai het komende weer af te wachten: er is veel wind vanuit noordwest aan de westkust en er komt veel wind vanuit noordoost aan de oostkust. Wij blijven in Katakolon. We hebben twijfels over "het weer afwachten" in Methoni. Wij hebben daar zelfs met weinig wind niet goed gelegen. Enige dagen later zien we op Marine Traffic dat ze, na uitzitten van het weer, Kalamata hebben bereikt.

We hebben opeens een leuk contact met Isa en Markus van jacht Tara. Zij varen ook zuidelijk maar slaan na de eerste kaap linksaf naar Kalamata en leggen het schip in de marina om een maand naar huis te gaan. We gaan hen vast wel zien in Prèveza eind van het seizoen. En aan de andere kant van Skadi komt weer een Nederlands jacht liggen, de Suerte van Jan Kees en Miriam. Jan Kees is de oprichter van Aktio werf in Prèveza. Maar je zal zijn naam niet meer vinden in hun website. De Grieken strijken nu zelf met de eer.

Wanneer je een week aan de kade ligt kan je alweer een boek schrijven over de manier waarop mensen hun anker uitgooien en naar de kant varen. We liggen amper een dag of Peter springt in duikkostuum het water om een verstrikt anker te helpen los te maken, dat om een ketting heen ligt die hier nog op de bodem zwerft. Die ketting verankerde 10 jaar geleden pontons. Men was van plan om hier een marina te maken maar ja...geen geld? Of misschien ging al het geld van de EU wel naar andermans zakken...

Een ritje door het landschap hier levert een telsom van alle EU borden op met de vermelding dat de geldelijke steun is gegeven voor een project of opknapbeurt. Soms met resultaat, soms met niks en alleen een hoop vuil aan de kant.

De eerste dagen van ons verblijf in Katakolon is de vochtigheidsgraad opgelopen tot 94% en het lijkt het reptielenhuis van Blijdorp wel! Raampje liever niet open en airco aan. Misschien gaan we het weldra het gewoonste ding van de wereld vinden maar nu roepen we elk moment dat hij aan gaat: ,,hoera wat een verlichting". Het is de beste koop van Skadi, samen met de wasmachine en de snelkookpan.

Wat een verlichting! En wat voel je je de hele dag nog fit door die verlaging van temperatuur. Ook in warme landen waar airco's aan flatgebouwen hangen en in bussen worden geinstalleerd is het onontbeerlijk en de vraag rijst waarom we in Nederland toch zo moeten afzien in ruimten waar mensen dagelijks leven, of in openbaar vervoer waar je ondragelijk in een warme tot hete Nerdelandse zomer moet afzien tot gevaar voor je eigen leven want 32 graden in de bus is niet gezond.

Wanneer de wind meer zuidwestelijk waait en het vocht dat de noordwesten wind met zich meedraagt is weggeëbt ondernemen we een kleine ochtendwandeling, op zoek naar een minimarkt (waar was die ook alweer) Aan de weg worden we door een oude mevrouw op haar terrasje geroepen. En gastvrij wordt voor ons Griekse koffie geschonken. De man aan haar tafeltje is een neef en spreekt alleen Grieks. Hij zag het al niet zitten dat wij afdaalden naar het terras en wreef met de handen door het haar van: ,, o nee wat doet ze nou weer!"......Hij is ook niet erg spraakzaam.

Ons wordt een Cafè Complet voor gezet in porceleinen kopjes op dienblaadje, met glas water. Onderin het kopje blijft de koffiedrap zitten en je kunt er je toekomst in lezen....Annelies inspecteert de drap en ziet af van verder roeren.

Deze mevrouw heeft in haar jonge jaren in Zwitserland gewerkt en ze weet het Zwitserdüts nog goed te spreken. ,,Genau!" Lacht ze. Überhaupt Duits spreken kan ze nog uitstekend en wij krijgen haar levensverhaal te horen. Wat we voornamelijk daarvan opsteken is de indruk van "de Griekse man". Want die is - zegt zij - nog zo conservatief als in de tijd van de Ottomaanse overheersing. Ja Griekenland is 200 jaar vrij maar in de man zit de Turkse cultuur diep gewordteld. ,,Ach, war ich doch in der Schweiz gebieben. Ich bin dum dum dum!" En ze wrijft over haar voorhoofd. ,,Maar ja, ik had angst, ik was onzeker en ik ben getrouwd. Griekse man - dum dum dum! Und der Griechischese Mann ist zu Hause ein Pasha!" Net als vroeger toen de pasha's regeerden. Hij zit in zijn stoel en als vrouw moet je zijn sloffen zelfs komen brengen. Gelukkig zijn de jonge mannen tegenwoordig aan het veranderen.

Diezelfde luiheid vindt je terug in de hele mentaliteit van de Grieken, zegt ze. En ze spreekt over de rotzooi die niet opgeruimd wordt in Griekenland, het vuil in de straten. ,Ja in Holland ist alles sauber, und auch in der Schweiz. Was bin ich dum gewesen om da nicht zu bleiben". We praten over nog veel meer en de neef maakt zich ondertussen uit de voeten met excuus dat hij naar het strand gaat.

Van boodschappen doen komt weinig. Het is warmer geworden en we dalen uiteindelijk af naar de volgende huizen en moeten nog twee aangelijnde agressieve waakhonden passeren. Annelies schuifelt achter Peter langs het struikgewas met trillende benen. Verder door naar de minimakt lopen we langs prachtige tuinen, en een straat met zooi van vuilnis en gesnoeide takken die uit elkaar vallen van droogte.Tuinen en huizen met hekken zijn keurig en zelfs chic en 2 meter verder is het smerig. Zo zou je toch geen huis willen kopen in het buitenland? Dit besprekend keren we terug over het strand dat nu wel opgeruimd wordt maar de zee is hier zo ondiep en er is zo weinig levendigheid van strandtenten dat weinig mensen hier vertoeven. Wel is het authentiek Katakolon en het water is voor kleine kinderen veilig poedelen.

Ook bij de zeilers die 3 maanden de tijd hebben om rond de Peloponnesos te varen steekt nu de haast de kop op en zelfs Annelies krijgt enkele ongeduldige momenten. ,,Ik voel ook de druk van de haast opborrelen", zegt Annelies. En Peter die bij de kastjes een schroefje staat te zoeken zegt:,, ja ik merk het maar ik ga er toch echt niets mee doen!" En we wachten en wachten tot de Meltemi winden Kaap Maleas voorbij zijn getrokken - en dán gaan we er voorbij.

Verstand regeert.

N.B.  enkele praktische tips over deze haven, kosten en mogelijkheid van autohuur vindt je binnekort onder het kopje havens/ankeren/griekenland/Peloponnesos

1 juli, kapen van Goede Hoop

Oef, voor dag en dauw springt Odin op de buik van Annelies: het is tijd om naar buiten te gaan. Sinds we in Katakolon aan de kade liggen gaat Annelies met de katten rond 06.00 uur naar buiten. En Odin snapt nu dat hij niet op zijn baas moet springen maar op de bazin die soms - in zijn ogen misschien - zo wispelturig lief of boos tegen hem kan zijn. Oef! Ja, Odin we gaan. Het deurtje is nog niet open of Odin is foetsie. Annelies trekt haar sportschoentjes nog aan. Een blik naar buiten en radar van de 10 m2 om de boot heen toont Odin op de kant; gesprongen zonder op de loopplank te wachten. De katten herkennen de kade, het bankje, de plukjes vies gras, de spannende gaten in het betonnen voetpad. Er valt ontzettend veel te ruiken, en je eigen geur achter te laten. Annelies staat  met de armen in de zij op wacht; gisteren kwamen hier twee zwerfhonden om deze tijd voorbij en die zagen er niet vriendelijk uit. Dat zegt niks maar je weet maar nooit.

Vandaag, gisteren en morgen bekijken we het weerbeeld. Het is weer dagelijkse zo niet uurlijkse kost. En Peter heeft vandaag gezien dat we moeilijk om de kapen heen kunnen komen. Kapen van Goede Hoop: eens zal het lukken!

We kunnen naar Kiparissia maar willen daar geen 5 dagen liggen zonder stroom. We kunnen misschien na die 5 dagen verder naar de tweede kaap maar we willen niet in Porto Kayio liggen wachten tot de Meletemi, om de hoek van kaap 3 in dat deel van de Egeische Zee is uitgewoed. In Kayio zijn sterke valwinden en je hebt er niets. En we gaan niet als gekken 200 mijl doorkarren en waar moet je dan liggen? Ermioni? Daar lig je ook te schudden en met twee voorankers. Wil je dat allemaal wel...alleen om haast te hebben want we  "moeten" naar Volos. We moeten ons opkruipend gevoel van ongeduld onderdrukken en vaak hebben we dat al gedaan. We hebben geleerd geduld te hebben maar soms is het o zo moeilijk. Want het is al juli! Nou, so what? We hebben nog 4 maanden.

Lastig maar de beste keuze is toch echt om hier (goedkoop) te liggen, aan het grote lege parkeerterrein, met heerlijk snuffelruimte voor de katten, een bakker, een minimakrkt, een Alessandro die een huurauto kan regelen, een strandje als je wilt zwemmen, restaurantjes, een bankje voor de deur en tijd om nog wat klusjes af te ronden. En: de airco draait: man wat een genot!

Klus: was draaien, nieuwe zonneschermpjes voor ruitjes maken, Plotterknopjes repareren: kapot en moet besteld worden; we kunnen nu geen route meer bekijken, wel de route er in zetten. Gelukkig hebben we ook een mobiel met Navionics erop. En Peter wil de motor olie en het oliefilter vervangen.

Gewone dingen gaan ook door op de boot: Annelies' haar moet geverfd. We bellen met mensen thuis, en we horen van een overlijden van een ex-collega en een schoondochter die waterpokken heeft. Asjemenou!