ter verduidelijking

https://www.chiropraxie-pollentier.be/aangezichtspijn.html

Voor veel mensen blijft het onbegrijpelijk dat er ogenschijnlijk niets aan de hand is met mij maar achter mijn façade zit de niet meer vol te houden en aanhoudende pijn van anderhalf jaar. Ook ik verwonder mij, mensen, bij een blik in de spiegel. Zelf zie ik ook geen pijn, geen enkele trek in mijn gezicht bewijst dat ik zoveel lijdt en pijn geleden heb en vooral veel verdriet heb. Ja die lippen die stijf zijn en die glimlach die wat vertrokken is, en die neerhangende mondhoeken. maar die krijg je immers allemaal na de 60...? Maar de rest dat zie alleen ik. In het afgelopen jaar zei zorgzame Peter wel eens: ,,eigenlijk zouden we een kruis van fel rood duckttape over je kaak en lippen moeten plakken want dán zeggen de mensen: jeetje, wat mankeer jij?"

Soms komt er iemand op de koffie en die vraagt dan met ongeloof wanneer ik gewoon mee zit te praten:,, ...heb je nu ook pijn?" ,,Ja, voortdurend", zeg ik dan.

Begin vorig jaar zonder dat er nog een pijnstillend medicijn voor mij was voorgeschreven, zat ik lijdend op de bank en besloot, dat als hier niets aan te doen was, ik het leven na zulk een jaar lang, niet zou kunnen volhouden. Met pregabaline werd het uiteindelijk onderdrukt. Ik was nog zo sterk dat ik mezelf dwong om mijn conditie op peil te houden met yoga en wandelen. Ik ben altijd zo sterk geweest om mij met mijn bescheiden make-up en verzorging de uitstraling te geven die iedereen van mij gewend is en die mij o.a. als persoon maakt. Corona beperkte ons om te reizen en voor mij was dat meer een opluchting want ik had er geen vertrouwen in dat ik een treinreis naar een verre vriendin zou kunnen volhouden, èn met praten, èn op visite zitten, of door een stad wandelen. Dat Corona ons tegenhield was een opluchting. Maar zo zoetjes aan zie je steeds minder mensen en raak je als patient geisoleerd en gedeprimeerd. We gingen naar de boot en begonnen de reis waarbij sommige taken al vermoeiender bleken dan voorheen.  Waarbij ik halverwege dat jaar besefte dat ik na de lunch moest gaan slapen. De neurologe in Volos die wij bezochten met de hoop dat zij een andere diagnose zou stellen, drukte mij met de neus op dat feit. Ik moest rusten, de hele dag eigenlijk.

En toch deden we vorig jaar in Griekenalnd nog mee aan een etentje, ontmoetingen op boten, deden we een rondje boulevard: ik in mijn nieuwste flatterende jurk en Peter met zijn mooie hoed op. En vrienden zeiden:,, Gosh! You look Posh!" Lipstick en kleding maken een vrouw blij, geven je erkenning van je schoonheid en lokken de complimenten uit waar je je zo goed van gaat voelen, ook als je ziek bent. En dat geeft energie. Maar niet voor lang als je continue pijn hebt.

Maaar echt ziek was ik nog niet. De bijwerkingen van zware medicatie kwamen wel, zoals vervlakking van lichamelijk en mentaal gevoel en interesse, geen concentratie, prikkeling van zenuwen en dus ook geen gevoel meer bij seks.

,,Ik moet leven, ik moet alles nog kunnen en willen en doen. Ik ben een mens. Ik wil beleven en genieten. Ook als ik dan gestraft wordt en 2 dagen met nog veel meer pijn op bed moet. Dat heb ik ervoor over". Toen nog wel. Peter zat dan naast me en zei:,,je wist het hè?"

En zo blijf je gewoon appen, berichten mailen, aan iemands verjaardag denken, op straat iemand aan de praat houden.  En thuis val je op de bank van de pijjn en zegt: dat had ik niet moeten doen. En ik sleepte mij dan weer opeens naar de supermarkt, voor veel mensen het uitje van de dag, omdat iedereen al altijd binnen zat.

In mij broeide nog veel strijd om te zoeken naar de fout die de tandarts had gemaakt. Zo ging een jaar voorbij met in het voorjaar bezoeken aan tandarts en kaakchirurg en in Griekenland een neurologe om hulp en een scan. Onze reis had ik volgehouden door de goede zorg van Peter en de discipline van rust nemen, door de hoop dat het toch binnen een jaar zou overgaan. En door de nodige rust tot me nemen op zee. In het najaar nam met de kille grauwe dagen de neerslachtigheid toe en de hopeloosheid van "mijn geval". Ik kon mijzelf niet meer opppakken, ook niet om te gaan wandelen. Nog maar net oppakken om kennissen te zien en van lieverlee gingen wij afspraken uitstellen en afzeggen. Slechts de zonen zagen wij nog , rond Kerst en nog steeds ging zo'n optimaal gezellige dag gepaard met pijn. Hoe triest was het wel niet om dan die dag tegen je zoon te moeten zeggen:,,sorry je mam moet op bed liggen". En snikkend viel ik neer om hoplelijk wel wat opgeladen te zijn voor het kerstdiner, waar ik niet de energie voor had om te bereiden; Peter deed alles.

En dan komt de tijd dat pijn mentaal niet meer begrijpelijk en acceptabel is en je gek maakt. Het hoe en waarom. Waarom ik? De machteloze woede dat tandarts Dobbelaere dit zo verkeerd heeft gedaan, de gevolgen die zoveel impact hebben, zolang, altijd maar door.... Bezoek aan artsen, maken van scans, om maar bewijs te vinden dat er technisch iets anders verkeerd zit. Tot slot schreef Peter op de Zorgkaart van Nederland een harde kritiek over de tandpraktijk en vooral hun nagelaten nazorg. En we probeerden daarmee een hoofdstuk af te sluiten.

Door meedenken en -doen van vrienden Tony en Lieve ben ik via betrokken Belgische tandheelkundigen beland bij ECC in Velzen en na 2 x een ingrijpende (lichamelijk en emotioneel) ketamineifuus behandeling binnen 3 maanden is eindelijk de pijn wat minder maar neemt wel weer wat toe met opwinding, met praten, met een uur actief of sportief zijn, een bezoek aan een winkel en helemaal bezoek van iemand thuis. Uitgaan is uitgesloten. Ik wandel en fiets niet meer. Ik reis niet en als we reizen per auto rijdt Peter en er kunnen geen 3 dingen op 1 dag.

Het centraal zenuwstelsel is nu volledig op tilt geslagen waardoor lijf en ledematen van binnen aan een verlammend getril onderhevig zijn. Aan overprikkeling. Alleen met rust en nog weer andere extra medicatie gaat het beter. Nog steeds wordt het ritme van elke dag bepaald door de conditie, pijn, en medicatie. En helemaal door geen 3 dingen op 1 dag te doen. Alles met mate, afgewisseld met liggen, en ik ga inde fout als ik een pilletje vergeet, ook nog met buren sta te babbelen en al een  wandelingetje achter de rug heb. Het is 1 van de 3, niet alledrie.

Na visite ben ik 2 dagen ziek. Na de afgelopen autoreis naar Crotone was ik 2 dagen ziek. Een paar dagen helemaal opgeknapt en actief en daarna weer helemaal afgeknapt en bedlegerig met heviger pijn. Pijn...is er nog altijd al is het nu op de schaal van 1 naar 10: niet een 7-9 ,maar een 4/5 en soms een 3.Hoera.

We gaan niet op stap om de omgeving te verkennen, we zitten op de boot met de katten en nemen de dag zoals hij komt en zien elke dag aan of er iets meer kan of niet. Eigenlijk verlang ik nu naar de simpelste dingen van het leven en is er een verzadiging over mij heen gekmen van al het reizen naar mooie landstreken en eilanden.

,, Ik zou zo graag een dagje naar de stad gaan, naar Den haag, simpelweg een zoon zien, op zijn bank neerploffen. Misschien lunchen bij mijn vaste café. Of eens lachen met een vriendin, winkelen, eten, terug met de tram. Lam geslagen verlang ik naar eenvoudige dingen van thuis. Terwijl ik zo iets bevoorrechts doe als op een zeilschip de Middellandse Zee bevaren. Huilend bekende ik tegen Peter: ,,Ik hoef alleen maar op een stoeltje in de zon te zitten,  in een bloemenveldje". Starend in de verte mijmer ik over onze reis, hoe mooi het is om de bewoners van al die verre landen te spreken en zien hoe ze leven, de plaats die Peter en ik in die wereld innemen en dan...mijn herstel. Wanneer ? Ja wanneer, alsjeblieft!

Deze week is in een serieus gesprek over het verdere veroop van de Adriatc reis besloten radicaal te stoppen met de route naar Venetie. Ja helemaal met de tour rond de Adriatische kusten. Kostenplaatje, vermoeidheid, ongemak hebben meegeteld in het besluit om om te keren en naar een bekend en dus gemakkelijk zeilgebied te varen:de Ionian. Daar weten we precies waar en hoe we de boot moeten vastleggen. Waarheen we kunnen om te schuilenvoor harde wind. Waar we inkopen kunnen doen en eten. Kortom waar het reisleven niet ongemakkelijk en dus niet vermoeiend is.

Mede door de impact van dit alles is bij Peter en mij ook het idee opgekomen om het varen meer in evenwicht te brengen en te gaan combineren met wonen. Liefst in een zonovergoten woonplaats met een tuin met veel bloemen. Daarom hebben we besloten om in oktober naar Spanje te rijden en tijdelijk een woning te huren. Om ons te orienteren en misschien wel voorgoed daar te gaan wonen". Want herstel van lichaam en geest staat op de eerste plaats. Door rust, zon en meer evenwicht. En Peter wil invulling geven aan een nieuwe droom: misschien een klein landgoed met fruitbomen, bij een leuk huis dat we helemaal naar ons beider zin kunnen maken....