Emoticons

Nu ons derde zeiljaar voor de deur staat, nu we terugkijken naar het vertrek en vooruit kijken naar de volgende bestemming, vinden we het tijd om nog eens aandacht te besteden aan de cirkel die alles verbindt: vertrek, avontuur, thuis, gevoel, verlangen, gemis, gezondheid, zorgen, vreugde, vrijheid.

Onze website

Ons blog geeft weer wat we ervaren, zien, voelen, missen, wensen, krijgen. Onze website gaat over de reis, de belevenissen en de emoties ervan. Plus de daaruit volgende gevoelens en het relativeren ten opzichte van: de planeet aarde, de mensheid, werk, pensioen, stress, ontspanning, heimwee, vrijheid... Iedereen mag het lezen, een oordeel vormen, jaloers zijn, gelukkig voor ons zijn, ons als voorbeeld zien, van onze ervaringen/avonturen leren en erin willen delen.

Persoonlijk

Hoe makkelijk is het om een blog te schrijven waarin al die elementen ook naar voren komen zonder jezelf bloot te geven? Want sommige onderwerpen en uitingen zijn wel heel persoonlijk….

Makkelijk! Waar het voor de lezer namelijk lijkt alsof we ons hart open leggen, is dat in wezen niet zo. We hebben voor onszelf een grens gesteld aan de openbaarheid van ons persoonlijk leven, onze ervaringen, en het publiekelijk delen ervan. De meeste of intiemste gevoelens, ideeën of gedachten, houden we nl. voor onszelf.

Seks, natuurlijk hebben we seks.

Ruzie? Natuurlijk is er weleens onenigheid! Verveling, ergernis, twijfels, drukte (ja ook op de boot), het is er allemaal. Net als de problemen of de zorgen die je hebt. Ach ja, de rug van Annelies...zo af en toe speelt die op. Of misschien wel vaker... ? ,,ZORGEN? Die twee? Kunnen we ons niet voorstellen!” En toch zijn ze er. Zorg 1 is altijd over de kinderen. En wat is zorg 2 dan? De boot, financiën, heimwee, een kwaal? En daar schrijven we niet over.

Interpretatie

Nog interessanter is de interpretatie van een enkele lezer: die bedriegt zichzelf soms namelijk. Wat wij niet berichten wordt namelijk al snel verzonnen en als waarheid aangenomen. De hiaten in ons blog over ons persoonlijke leven, kunnen eenvoudigweg, door speculatie de opgeblazen leugens van kwaadwilligen worden. Nog meer dan het letterlijk vermelden van een persoonlijke gebeurtenis of een lichamelijk of geestelijk probleem.

Zo heeft een persoon, met wie wij, of derden via ons, corresponderen, onlangs ergens geschreven:,, …dat is niet op te maken uit hun website..!" En daarmee zou een bewijs geleverd zijn over onze thuiskomst, tussen het reizen door, of na ons reisseizoen. Deze persoon zoekt blijkbaar informatie over -ons komen en gaan-, onze gedeelde ervaringen, en vooral: de plannen voor onze reis en tussentijdse maandenlange pauzes, al dan niet in Nederland!

Reisplannen zijn maar reisplannen

Ook reisplannen zijn maar reisplannen en kunnen zeer onvolledig neergezet zijn. Alsmede de wens om terug te keren naar Nederland, voor kort of lang, voor wonen of vakantie, voor ziekte of plezier, nu of later. Misschien plaatsen we deze blog wel juist vanuit Nederland of zijn we met de camper aan het rondreizen op Sicilië. Zijn we helemaal niet op de boot, zijn we vanwege de enthousiaste kattenoppas, vrij om ons ergens anders te bevinden dan waar de boot ligt, ons ergens anders te bewegen dan op de boot, in een ander land, bij vrienden, in Vlissingen, noem maar op. Dat is ook niet op te maken uit de website.  En misschien misleiden wij een specifieke lezer wel opzettelijk.

De waarheid omtrent het thuisgevoel

Om nog even in te haken op de verdere eventuele beschouwingen van derden, die verder gaan dan het logische of feitelijk bewijsbare, willen we de aangenomen halve waarheden en onwaarheden hier en nu ontkrachten; en waarheidsgetrouw neerzetten, dat het gevoel over thuis, en dat is Vlissingen, al snel gedurende de reis, verschillende stadia heeft doorlopen. Op 8 juni 2016 hebben wij in ons blog slechts bericht, dat het bezoek aan huis, veel verschillende gevoelens met zich meebracht, met de intentie geen slapende hond wakker te maken. Nu na maanden, plaatsen we pas de ware emoties van die dag, over huis en thuis, op de website. Overigens is dit een onderwerp dat onder alle reizenden leeft; het gevoel over reizen, en thuis verandert aldoor tijdens het reizen of een overwintering. Het is geruststellend en tegelijkertijd verbazingwekkend hoeveel en hoe vaak andere zeilers hierover reflecteren en relativeren.

De Cat

Vandaag vullen wij dus onze mening van 8 juni aan: het idee dat we hadden in dat voorjaar, om het huis te verkopen om een nieuwe Catamaran aan te schaffen. Het huis werd namelijk leger en leger, om aan de behoefte van de huurder te voldoen. Spullen maar ook meubelstukken hebben wij, op hun verzoek, voor deze mensen weggezet. Daarmee raakten wij de band met de vaste woonplaats nog meer kwijt en LEEK het makkelijk om een toekomstplan te maken, met afscheid van alles wat ons bond en de droom om een Catamaran te kopen, makkelijker verwezenlijkt leek te worden.

De ommekeer teweeg gebracht

Een tweede bezoek aan het huis in oktober 2016, veroorzaakte een tegenovergestelde emotie. Ook hierover hebben we in ons blog niet uitgeweid, en misschien wel speciaal om deze of gene niet op een gericht spoor te zetten. Vooral Annelies, die in geen 3 jaar een langdurig, comfortabel en rustgevend woonadres had gehad en sinds enkele jaren geen evenwichtig woongevoel meer kende, voelde onmiddellijk de negatieve werking van het leegraken van ons huis. Dit huis zou namelijk haar nieuwe thuis worden, en ze mocht hiervan proeven in de weekenden van 2014, nadat zij Peter had leren kennen en in die ene maand dat ze er woonde, vlak voor het vertrek met de boot. En ook dat wonen in die ene maand was niet echt wonen, omdat er nog zoveel niet uitgepakt was, ingepakt moest blijven en ook spullen van Peter moesten opgeslagen worden, en dat zonder enige aangereikte handleiding hoe en hoeveel er behoorde opgeborgen te worden. Een 3-voudige taak die samenviel met gewenning en tegelijk vertrek. Hoe dubbel kan het zijn! Nu in oktober, uiteindelijk 90% van persoonlijke dingen, en huisraad weggeborgen was, op veelvuldig verzoek van de huurder, kreeg ons gevoel over “thuis” en waar thuis was, acuut een wending: ons huis is ons thuis!  Die avond na ons bezoek aan ons woonadres, zeiden wij in de hotelkamer tegen elkaar (en we zeiden nog veel meer, maar ook dat staat niet op de website): we gaan het nooit verkopen.

Vriendschap

Ook over gezondheid zetten we de minst negatieve weergaven neer, want wie bezorgd is moet ons maar bellen. En dat doen sommige mensen. Het is daarbij opvallend dat oppervlakkige vriendschappen versterkt worden, een vage kennis opeens een hechte vriend blijkt en vrienden omgekeerd oppervlakkige kennissen worden. Reizen en weg zijn uit je land, doet zeilers en reizigers gevoelsmatig een tijdsprong maken, waarbij alles wat voorheen ooit was, in een ander licht komt te staan. De thuisblijvers maken die sprong niet, maar ontwikkelen zichzelf en hun leven geleidelijk in een andere richting. Er blijven hoe langer hoe minder gemeenschappelijke interesses bestaan in de vriendschapsband.

Het valt niet mee om de vriendschap te blijven onderhouden. Wij kunnen niet iedereen bezoeken wanneer we even in Nederland zijn, zij kunnen zich niet makkelijk losmaken van hun werk en sociale leven. En we missen hen soms. Het samenzijn, de verhalen, het plezier, de Nederlandse humor en elkaars beschouwingen. We ontmoeten op onze reis ontzettend veel- en veelzijdige mensen en sommigen worden vrienden vanwege de gemeenschappelijke interesses, het reizen of omdat we hetzelfde “vuur” in ons hebben. Helaas varen we uit elkaar en zien we elkaar na maanden pas weer.

Zo werkt het niet

Vooral dán mis je soms de vriend(-in) die om de hoek woont, de vriend(-in) van vroeger, de vriend(-in) van school, de vriend(-in) met wie je werkte….Wanneer we ons inspannen om tijdens een bezoek aan Nederland toch vrienden te bezoeken, blijkt dat vrienden, nadat we hen een jaar of langer niet gezien hebben, zich nog steeds een ware vriend tonen en het bezoek is “als gisteren”. Je pakt de draad onmiddellijk weer op. Met de vrienden die de moeite nemen om ons op de boot te bezoeken, wordt de band alleen maar hechter, zelfs als er nu een jaar tussen zit. Toen wij vertrokken hebben enkele vrienden het plan opgevat om ons tijdens onze reis te bezoeken. Dat is nog makkelijk te doen zolang we in Europa blijven. Sommigen hebben ons al meer dan eens bezocht, en dat zijn juist de mensen waarvan wij dat niet verwacht hadden. Anderen, waarvan wij ingeschat hadden dat zij zouden komen, zijn nog niet geweest. Wanneer wij in Nederland zijn is het voor een week en staat onze agenda vol met afspraken: financieel en medisch en de kinderen hebben prioriteit. Om niet gestrest te raken, lassen we speciaal vrije dagen/middagen in. Vrienden die we dan niet kunnen ontmoeten, zijn alsnog van harte welkom op de boot. Laatst zei een overwinteraar: ,,…dan gaan we weer voor 4 maanden naar Nederland en kunnen we al onze vrienden bezoeken…”Annelies was met stomheid geslagen. Ze kunnen toch ook naar de boot toe komen? Of “werkt” dat zo niet…?!

Gemis

Thuis. Het staat ook voor heimwee. Niet voor niks is er een facebook groep Nederlanders in het buitenland, of een zeilgroep die vragen stelt wat je het meeste mist. Af en toe laat Annelies wat doorschemeren op onze website. Bewust niet alles. Zo blijft de droom van het zeilbestaan leven bij ons en bij anderen die zich nog, onbewust van het gemis, enthousiast aan het voorbereiden zijn. Wanneer je binnen 3 jaar een rondje wereld doet, hoef je je dierbaren maar 3 jaar te missen. Wanneer je in Europa blijft en je theoretisch elke paar maanden naar Nederland zou kunnen gaan of familie op de boot laat komen, zie je hen zelfs vaker, maar...

Een prijs voor een prijs

Maar het gaat niet om het zien. Het gaat om de dingen die je samen doet, de knuffels die je geeft, de omhelzingen met je zoon of dochter, de lol die je altijd had tijdens het koken, shoppen, uitgaan, op de bank. De lach, de blik, de geur, de mens die jou elke dag blij maakt en die er niet elke dag is. Soms verzinkt Annelies in mijmeringen over de jongens en maakt zichzelf verdrietig met het verlangen haar zoons te zien. In kleine dingen wordt ze herinnerd aan die jonge gasten, die zulke mooie mensen zijn geworden en waarvan ze veel levensmomenten nu niet kan meemaken. Ook voor Peter geldt dat gemis. En, wanneer hij zijn zoon belt, dan straalt zijn gezicht en komt er een zeldzame glans in zijn ogen. Alhoewel het leven prachtig is, we alles hebben wat ons hartje begeert, is er altijd die ene onvolkomenheid , dat ene gemis. Een prijs voor een prijs, noemt Annelies het vaak.

Wij hebben immers alles

Het is niet moeilijk om een reisverhaal te maken dat de meeste mensen aanspreekt. Het is wel moeilijk om de diepste emoties te tonen, mensen te laten weten welke zorgen je hebt, welk gemis er speelt. En wie zegt, dat daar dan ook begrip voor komt? Want….wij hebben toch immers alles?! Huis, schip, geld, vrijheid en ….gezondheid. Dat beetje ongezondheid, ongelukkigheid en zorgelijkheid staat dan niet altijd op onze website. Heel af en toe is er iets van te proeven tussen de geschreven verhalen, om een hint te geven over het dagelijks leven, want dat is ook: vertrekken!

De Balans

Naarmate wij langer onderweg zijn, komen we er steeds meer achter, wat een goede manier is om de balans tussen thuis en huis te krijgen en te houden. Dat is voor ons op dit moment overwinteren en binnenkort ook in de winter naar huis gaan. In de Carieb wellicht andersom: in de zomer de boot op de kant en naar huis gaan. Inzichten ten opzichte van reizen, huis en thuis, en ervaringen aangaande reizen, huis en thuis roepen bij ons en ook bij andere zeilers constant emoties op, waarover wij niet altijd schrijven. Of we schrijven de helft, of gewoon niets, nog....

Maar zo af en toe worden we getriggerd om zoals nu, de sluier op te trekken van ons geheime gevoelsleven of van persoonlijke voorvallen waarvan we het nodig vinden dat volgers van onze site daarover weten. En we beloven hen: na een paar jaar komen weggelaten zaken alsnog in het blog en misschien zelfs in het boek Skadi World Tour.