Een dag uit het Skadileven in Kersttijd in Albufeira, 7 mnd van huis
Het regent in de nacht in Albufeira en in de Marina is het stil...hooguit 3 schepen zijn bewoond, of bemand, het is maar wat je doet met zo'n schip: in de haven noemen we het maar bewoond.
Om 07.30 uur en dat is een mooie tijd, horen we het klagelijk mauwtje van Odin waarmee hij aangeeft wakker te zijn in de hoop een reactie te krijgen van achter de gesloten slaapkamerdeur. En die reactie komt meestal. Of het nou nacht is of ochtend, als Odin mauwt krijgt hij zijn zin. Ik twijfelde ooit aan de opvoedkundigheid daarvan, want bij kinderen doe je dat op zeker moment niet meer, omdat "ze moeten leren dat er geen gewoonte moet ontstaan midden in de nacht aandacht te krijgen". Bij katten is dat anders. De ene nacht kan de kat doorslapen de andere nacht heeft hij opeens behoefte aan aandacht.
Dus de deur gaat open.
Ik heb als een blok geslapen, en ben klaar wakker. Ik zie dat het licht wordt, "spring" op mijn 59ste uit bed en zet de deurtjes van de kajuit open: de katten mogen naar buiten en een frisse neus halen. Overigens is hier een voor ons vreemd fenomeen aan de gang: het langer worden van de dagen gaat sneller dan het korter worden van de dagen en dat gaat hier vele malen sneller dan in Nederland. Het is pas 28 december en het is al licht.
Ik ga een kopje thee maken voor mezelf en voor Peter...Peter heeft 1 bakje koffie per dag afgezworen, hij neemt thee bij ontwaken. Spaans beschuitje erbij met bosbessenjam van Ikea. De katten blijven aan boord, ze lopen een rondje dek en blijven daarna een uur lang onder de buiskap zitten kijken ...naar voor hen interessante dingen. De mussen hebben zich nog niet laten zien. Maar blijkbaar zijn bewegende jachten ook erg leuk.
De wind staat vandaag niet in de kuip. Dat kan 1 van de redenen zijn waarom het zo heerlijk toeven is buiten. Peter is weer in slaap gevallen en Annelies doet even een I-pad-puzzeltje met de thee ernaast, en later voegen we ons bij de katten. Het is inderdaad een heerlijke Portugese winterdag. Beetje bedekte lucht, 19 graden reeds. We nuttigen nog een stukje Kerststol van de Lidl, naar Portugees recept van brooddeeg, dus het staat in de maag, verder geheel Hollands met spijs en al.
Het is een luie dag, de café's aan de Marina, slechts gescheiden van ons schip door een ponton en de boulevard, zijn dicht. Wat een rust. In de winter zijn er maar 3 open, maar 1 lounge-café heeft elke dag vanaf 10.30 uur zijn muziek keihard staan. Een geflipt ouder echtpaar runt de tent en heeft zeker het idee dat hen dat op de lijst van trendy bars zet. Volgens mij is loungemuziek ook wel wat anders dan Sky-radio populair. Gelukkig kunnen wij met onze Skadi- geluidsinstallatie het burengerucht uitbannen en we zetten elke dag de top-2000 aan. Soms draait Peter even "per ongeluk" aan de volume knop.. Maar dat hoeft vandaag niet.
We hebben een afspraak bij de schoonheidssalon. Tja doe eens iets geks! Peter heeft zijn voeten een paar dagen geleden door visjes laten afknabbelen. Een voeten-SPA. Bizar hoe die beestjes zich vastgrijpen met hun voorvinnetjes en met hun bekje als een soort grasmaaier over je tenen grazen. Vandaag ondergaat Annelies een kleine gezichtsbehandeling. Kritisch als ik ben, ben ik zeer benieuwd wat de kleine salon van Albufeira daarvan bakt. Peter installeert zich op de bank en ik word door ene Joanna meegenomen naar het kamertje... Alles gaat een beetje anders dan ik gewend ben en ik vind persoonlijk dat ik veel moet betalen voor een behandeling van 40 minuten. Maar ik betaalde ooit slechts een vriendenprijsje.
Opgeknapt van vooral de ontspannende gezichts-schoudermassage loop ik aan de arm van Peter naar een terras. Het barst van de Engelsen. Niet echt ons ding, maar de koffie smaakt goed. Peter stelt voor nog een portie bitterballen te gaan halen op een plein in de buurt. Dit is dus het kwartier waar Engelsen zich graag thuis voelen: Fish and chips, Guinness en vooral veel andere Engelsen. Wij voelen ons nog vreemder dan op een Portugees terras. Volgende keer dus in oud-Albufeira weer aan de koffie. Prijzen schieten hier meteen omhoog. Nu we weten wat je gemiddeld in een Portugees café betaalt vinden we de Engelse bartender maar een afzetter met 2,75 voor een biertje en 10 euro voor een schoteltje worst/kaas/olijven. Hij krijgt geen fooi. Portugezen tippen we altijd.
We lopen door de oude straatjes terug naar de Marina. De zwerfkatten zijn er niet vandaag. Op een muurtje zit 1 poes, een witte zonder oortjes. Sommige poezen hebben geen oorschelpjes meer, in gevechten zijn zij die kwijtgeraakt. Voor de zwerfkatten wordt overigens goed gezorgd: ze krijgen voer en ze worden ingeënt. Portugezen zijn liefdevol voor hun zwerfdieren, hun armoedigsten en invaliden èn voor kinderen. Na vernomen te hebben dat Portugezen vaak iets geven aan zwervers, omdat hun hart hun dat ingeeft, heeft ook Peter gisteren zijn hand over zijn hart gestreken en een muntje aan een arme man gegeven. Daarna heeft hij een paar euro in de handen gelegd, van de oma's die de zwerfkatten verzorgen. Het is Kerst...wees barmhartig.
We hebben onze draai aardig gevonden in Albufeira en in de haven. Weemoedig kijk ik wel terug naar de tachtiger jaren toen de haven nog niet bestond en dit het mooiste stille strand was. De foto daarvan heeft Peter aan de dame van het toerismebureau laten zien en ze werd er emotioneel van. ‘’…yes that’s what is was, exactly…with that small beach and a special kind of blue coloured water….”Ze blijft gebogen staan over de foto, heeft haar bril inmiddels opgezet en ze mijmert melancholiek over wat ooit was…Uit een droom ontwakend, zegt ze ons toch vooral de klifwandeling te gaan doen, omhoog lopend, westelijk van de haven en de verlaten nog mooie stranden te bezoeken. Er zijn er nog een paar…
Op een kleine rondwandeling boven de klif hebben we al gezien dat dit gebied nog tamelijk ongerept is, maar ook hier rukt de bouw op. Grote villa’s staan boven op deze klif verspreid, waar je ooit in de stilte van de natuur wandelde, waar je geuren van thijm, rozemarijn en een Portugese soort lavendel opsnuift. We bewaren de grotere klifwandeling voor later. Te midden van de villa’s staat een enorm onafgebouwd huis, blijk van faillissement. Ook aan de andere kant van de haven, richting oude begraafplaats staat een complex dat onafgebouwd is. Koopappartementen : “A dream come true”, staat er op het bord. Het lijkt of de bouwvakkers letterlijk het bijltje er bij neergegooid hebben toen ze vernomen dat de aannemer failliet was en zij waarschijnlijk geen salaris meer kregen. De muurtjes in aanbouw liggen er nog zo bij alsof dat gisteren was. Mogelijk staat dit complex er al 5 jaar en brokkelt langzaam af. Mooie appartementen zouden dat zo te zien worden…..
Het is een beetje thuiskomen als we naar de Lidl lopen. We hebben op Peters telefoon de kortste route gevonden, dat is wel steil omhoog. Maar dat is goed voor de conditie. Ik krijg op mijn oude dag nog prachtige benen als dat zo door gaat! Ook hier is het weer heerlijk thuiskomen. Je bent de drempel van de Lidl nog niet over of je kan blindelings de paden in lopen en de artikelen uit de schappen nemen. Overal in de wereld is Lidl hetzelfde. Een eye-opener is de viskiosk, waar de donkerrode verse tonijn ons in moten ligt aan te staren. Yeah, dat wordt Sushimi. Ook kun je aan een klein barretje een koffie nemen met de bijbehorende Portugese lekkernij: een custard pasteis. We kunnen het niet laten om dan ook de Aldi maar mee te pakken. En de stroopwafels, rookworst en advocaat glimmen ons tegemoet. En de bakken met sokken, Kerstartikelen, ondergoed en gereedschap.
Ondertussen is het 29 december en de zon schijnt uitbundig. In de kuip is het lui leven in zwembroek. De temperatuur loopt meteen op naar 24 graden, wat een Kersttijd! Het wordt tijd dat we onze volgende nieuwsbrief gaan maken, zoals beloofd, waarin we de stand van zaken neerzetten. We hebben veel gebakken, veel gegeten, veel gevaren, veel beleefd. Met een rugzak vol Lidl en Aldi etens-en nutige waren lopen we terug naar de boot. In deze wijk wonen de Albufeirianen. De straatjes zijn ook hier niet begaanbaar vanwege de kleine glimmende tegeltjes die schots en scheef liggen. Vanaf Povoa de Varzim tot hier worden de straten hiermee betegeld, het lijst albast maar het zal wel niet zo’n duur steentje zijn, alhoewel…waar komen die gaten in het trottoir dan vandaan?
Op weg steil naar beneden komen we langs de enige Florista van deze stad, waar Kerssterren met glitter en opzichtig gemengde boeketten ons tegemoet glimmen. Bloemisten zijn hier bling bling artiesten en echte bloemen worden graag gemengd met onechte. Maakt niet uit, het effect is behoorlijk fleurig. We kopen een Kerstster die thuis al blijkt uit te vallen, maar het is toch maar voor op tafel voor een paar dagen. Daarna zetten we het plastic plantje met roze bloemen weer neer, dat Thea zo stiekem van een terrastafel in Sintra heeft geplukt, al was het alleen maar omdat we daar met zijn vieren zo schandalig zijn afgelegd. Geen fooi die keer en na enkele hints van mij en afkeurende blik van Peter, bleek Thea het (naderhand bleek er ook nog een Ikea-labeltje onder de pot te zitten, wat een treffer) in haar ruime handtas gestopt te hebben. Wat een stoute meid. Nog stouter dan Annelies.
De avond valt om 17.30 uur en de lantaarns gaan aan. Om 18.00 uur is het nog niet helemaal donker. Onze avonden zijn gevuld met lekker eten maken, lekker eten en lekker op de bank hangen met een stukje lekkere taart of toetje, we hebben alle instant toetjes van Portugal al uitgeprobeerd, behalve de geleipudding. Je weet wel, die maakte ik vroeger met mijn vriendinnetje na schooltijd: poeder, water erbij, klaar in een half uur en dan die glibberboel die heel kunstmatig naar aardbeien smaakte en eruit zag als plastic naar binnen werken, heerlijk zoet. Hier eten ze voornamelijk vanillepudding met caramelsaus. De crème brulee is niet te pruimen en barst van de gelatine en kaneel, maar alle chocoladetoetjes zijn voortreffelijk. Ik heb ook nog weinig landen gezien waar zóveel chocola wordt gekocht, schappen vol, nog meer dan in Zwitserland.
Als we niet aan onze site werken, dan kijken we een film. We hebben 120 DVD’s meegenomen in een handige etui. Van Ben Hur tot de Hunger Games en van Gladiator tot Julia and Juliette (dit gaat over koken, dus deze zwijmelfilm zal Peter best goed vinden..) Voor Kerstavond staat Ben Hur op het programma, toepasselijk verhaal en met een allang gestorven filmheld, net zo goed als de (100 jaar maar nog steeds sexy) Sean Connery.
Ondertussen hebben we een Academie gevonden vlak bij de begraafplaats op weg naar het oude dorp, waar we mogelijk Portugese les kunnen krijgen. Ook leerboeken zijn per post onderweg vanuit Nederland. We doen ongelofelijk ons best om het Portugees te begrijpen. Eigenlijk is het net Haags: plat en kort, alle eindletters worden niet uitgesproken of vervormd. Maar ook de klemtoon ligt totaal anders dan in het Italiaans of Spaans of Frans. Na 2 maanden Portugal en braaf alles nazeggen bij de kassa, is het kwartje nog niet gevallen. Teksten lezen gaat wel, praten is een ramp, we komen niet veel verder dan obrigado. Toen er een flinke mamma met boodschappenkar in de weg stond, wist Peter alleen maar:,,hallo!” uit te brengen en ook dat is niet goed want hier zeg je ,,Ollah”. Ik meng Frans met Italiaans en dat werkt vooralsnog het beste. Maar ,,Pardon” of ,,Scusi” begrijpen ze dan weer niet. Gelukkig spreken veel Portugezen Engels. Reden daarvoor is de handelsgeest maar heel aannemelijk is het feit dat op Tv en in de bioscoop films niet nagesynchroniseerd worden en zo leren kinderen al spelenderwijs Engels. Nu wij nog…spelenderwijs Portugees.
Als de avond valt begint de hond van het zigeunerkamp onderaan de heuvel te blaffen en resoneert tegen de appartementengebouwen. De stilte valt en alleen de Sangria Club heeft 1 x per week een disco avond tot 05.00 uur, maar de deuren zijn dicht, dus we hebben er geen last van. Er wordt hier geen Kerstevenement georganiseerd en Oud en Nieuw wordt uitbundig-niet in de haven, maar- in de stad op het grote strand gevierd. Het pop-podium is al in aanbouw.
Wij gaan dan even kijken bij het evenement, maar zullen ons weer bij de katten voegen om 24.00 uur en staan met zijn tweeën stil bij een veelbewogen jaar en het vooruitzicht nog heel veel moois te mogen beleven.
Ook aan alle toffe en lieve mensen die onze site lezen wensen wij een voorspoedig 2016.
