Geschreven door Annelies december 2015

Toen wij op 23 mei vertrokken, hadden we zeer veel goed afgerond, maar ik bleef met het gevoel varen dat sommige dingen niet naar mijn zin of toch niet helemaal goed geregeld waren thuis.

Wat thuis met je doet

Een van die dingen was het opbergen van persoonlijke spullen i.v.m. verhuur van de woning. De makelaar (Rotsvast) heeft met ons een contract opgesteld na het nemen van foto's van het huis. Een lieve dame genaamd Suzanne, achteraf niet assertief en informatief genoeg. Alles leek in orde maar terugziend moeten we concluderen dat de makelaar nalatig was in de voorlichting. We hebben geen enkele duidelijke handleiding gekregen die je op weg helpt en hoe je een woning zou moeten achter laten. Doordat de huurder al drie dagen eerder in het huis wilde trekken en mede door het vlak van te voren afronden van Peter's werk èn mijn eigen verhuizing naar Peter, niet lang daarvoor, hadden we eigenlijk geen tijd om het huis voldoende op te ruimen of onze gedachten erover te laten gaan, wàt we nou eigenlijk in de opslag zouden moeten zetten. We zijn daarin véél te invoeglijk naar huurder en makelaar geweest.Reorganisatie met spullen van mij was amper klaar. Eigenlijk was het een mega-dubbele klus: wat ik binnenbracht moest verdeeld in drieën: voor thuis, voor op de boot, voor op vliering, voor in city-storebox en meteen veel spullen/meubelen van Peter ook, wil je tenminste efficiënt werken. Een nieuwe linnenkast werd ook nog op het laatste moment in de slaapkamer gebouwd.

Toen de huurder kwam en dat was ook een bijdehandte tante van het soort dat voor een briefkaart op de eerste rang wil zitten, kwam er een klein conflict over onze spullen die nog in de badkamer stonden. Wij zouden die drie laatste dagen nog wel in het huis komen, maar zij kon er dus al over beschikken. Aanvankelijk had deze mevrouw gezegd: laat alles maar staan en ook in de keukenkastjes, ik kijk wat ik kan gebruiken.

In mijn hoofd bleef het maar kloppen, de ongerustheid over eigendommen en of ik kasten wel goed had afgesloten en van lieverlee gingen wij beseffen dat we véél meer achter slot en grendel hadden moeten zetten. Maar was dat wel haalbaar geweest...? Foto 's, een bjzettafel met snuisterijen, boeken, films, beddegoed, administratie.

Het vooruitzicht terug te gaan naar huis gaf gemengde gevoelens.

Fijn! Leuk! Eens kijken wie ik ga bellen! Ik ga nog effe een afspraak met een vriendin inlassen! Hopelijk zie ik Joran een dag in Vlissingen! Heerlijk slapen in een groot bed in een echte kamer! Weer aan de keukentafel zitten met koffie en een krantje. Maar ook: ach....de katten zullen ons missen...als dat maar goed gaat met de katten op de boot.

De lichtsteden van Nederland zijn fantastisch om te zien vanuit de lucht. Met lichtaderen van snelwegen aan elkaar gekoppeld. Het voelde heerlijk om thuis te komen, thuis....Nederland. Ook al zijn we maar een half jaar weg geweest.

Brian haalde ons op met Peter's cabrio en wij brachten Brian daarna  thuis, waarna wij naar Vlissingen reden. Je eerste inspecterende blik op de garage en je eerste conclusie: aha...ok...dat ziet er goed uit, nou de rest....

We gingen het portaaltje door en over het trappetje naar de keuken en opeens ...PIEPPIEPPIEP, gilde het doordringend door het huis: het alarm stond aan! De buurman was vergeten voor ons het alarm uit te schakelen. Met een halve hartverlamming vielen we, nadat Peter het alarm uitschakelde, lachend op een stoel aan de keuken-eettafel. Nog geen zin om te slapen, en het bed moest trouwens nog opgemaakt worden. Alsof we van een week vakantie terugkwamen keken we rond naar onze spullen, de post etcetera. En het voelde heerlijk: thuis. Maar er klonk geen gemiauw. Dat was toch vreemd. Blijkbaar was ik al zó gewend aan de katten, dat ik het klagerige mauwtje van Odin miste in het huis. 

De volgende dag misten we spullen: waar zijn de fietsen? Die stonden dus al een hele tijd in de tuin te verregenen en te verroesten, door huurder daar gedumpt. De linnenkast was een zooi. Op een dag later in de week heb ik al het goed gesorteerd en deels weggenomen, alleen en paar lakens laten liggen. Gebruikt en ongewassen linnengoed lag op een stoel in de studiekamer van Peter. Na nog wat onregelmatigheden keken we naar de oven, keken elkaar aan en Peter drukte op de knop: hij deed het gewoon maar we hadden een nieuwe oven aangeschaft voor de huurder omdat huurder gemeld had dat de oven stuk was. Niet door de makelaar geinspecteerd.De eerste kop koffie was een misser. Waar is de koffiemachine, vroeg Peter. We keken allebei rond en vonden het ding in een hoek achter de grote keukentafel op de grond. Hij bleek geen koffie te geven, hij was kapot. De stiekeme huurders hebben hem verkeerd gebruikt en kapot uit het zicht gezet. Maar als de makelaar om de tafel was gelopen had hij hem wel degelijk gezien. Onze makelaar waarmee wij een contract hadden en die wij betaalden om onze tussenpersoon te zijn bleek partijdig in het voordeel van de huurder en beschuldigde ons ervan de koffiemachine te hebben stuk gemaakt en stuk achtergelaten te hebben. Die partijdigheid zou ons een jaar later nog veel meer parten gaan spelen!

Een mooie kunststof serveerschaal had een smeltplek, diverse kleinmeubelen moesten we hervinden op andere plekken. En zo leer je snel hoe je moet handelen met huurders en wat je dan maar beter niet kan achterlaten. Gevolg was dat we eind van de week flink hebben uitgeruimd. Alle keukenkasten zijn leeg, behalve de kastjes met pannen en oud servies en we hebben een flink aantal dozen in berging gezet. Ook mijn Trendy Ikea stoeltje en de lampen met porceleinen voet. Een hele verhuizing weer. Veel positieve verhalen over huurders zijn in strijd met negatieve meningen. In sommige gevallen maken huurders een hoop kapot, hoorden we, of maken een zooitje van je inventaris, gewoon omdat het tòch niet van hunzelf is. Het interesseert hen niet, de waarde is van geen belang. 

Het gaf een verdrietig gevoel en we raakten in gesprek of we dit wel wilden...Maar het is toch wel héél fijn een opbrengst van het huis binnen te krijgen als compensatie voor de kosten van je reis, al was het alleen maar havengelden.

Het is heel gek en driedubbel in het huis van Peter terug te komen en deze zaken te beleven. Het is nog niet mijn huis. Toen mijn spullen zoek waren of beschadigd dan wel verplaatst, aanvankelijk onvindbaar, aangetroffen werden, bleek ik wel degelijk binding te hebben met het huis. Daaruit voort kwam het verlangen in het huis te willen blijven en zaken te verbeteren. Wat zal het leuk zijn het mooie servies te gebruiken, of e.e.a. te verbouwen: de oude badkamer, de tuin...en het mij eigen te maken. Dat gaan we ook zeker doen als we een keer terugkomen, zei Peter.

De vraag is dan steeds: wat is dan eigenlijk mijn huis? Is de boot dan nu mijn huis? Dat gaat het dus wel worden. Thuis wordt steeds ongezelliger, minder eigen en de boot wordt steeds meer je huis. Vanuit dat besef komt de vraag: willen we ooit nog wel terug naar het huis? En met al dat gesodemieter met huurders is het wellicht beter je huis in de verkoop te zetten... We houden er rekening mee...Het zal zich wijzen, we vinden dat nu nog te rigoreus.

Op de bank TV kijken, geweldige beleving als je dat een half jaar niet hebt gedaan. Aan boord kunnen we wel een film kijken van een DVD, maar de serie die we bij ons hadden was al bekeken. Het werd hoe langer hoe huiselijker en we gingen een kerstboom missen. Tja dat kan niet, zullen we dan een kerstroos kopen of een plantje in de vensterbank zetten? Nou, nogal nutteloos, over een week zijn we weer weg.

De week zat al aardig vol met afspraken Grote verschillen in dagelijks leven : op de zebra moet je eerst zelf uitkijken en dan kan je pas oversteken. In Spanje en Portugal stopt iedereen al meters van te voren om je over te laten steken. Bumperkleven, wat een irritant gedrag en aanhoudend voorkomend op de weg. Je moet de hele tijd in je spiegel kijken en op je "qui-vive" zijn of er weer zo'n gek aankomt. Ergernis aan de kassa: in het zuiden gaat àlles langzaam. Wat een relaxt leven is het daar zeg, blij als ik terug kan gaan.

Het einde van de week bracht het leuke maar drukke weekend met zich mee: In Zoetermeer moest ik naar de tandarts en ik combineerde dat bezoek met een paar uur winkelen. Het leek wel of ik jaren weggeweest was en ik genoot van winkel in en winkel uit, maar uiteindelijk kon ik toch mijn draai niet vinden.  De grote drogisterij gaf me stress: veel te veel mensen, herrie, spullen, veel te massaal. ik dacht dat ik dit leuk vond...? Heerlijk om vrienden van mezelf, van Peter en van ons samen te zien. Ik zou ze vaker willen zien, maar het is niet mogelijk. Keuzes keuzes....de boot en de reis wil ik niet missen.

Op de laatste zaterdag na overnachting in een hotel na een vriendenbezoek un Nijmegen vlogen we weer door naar de kapper in Zoetermeer, naar Leidschendam (lunch met ex-collega) en Leiden, waar zoon Joran in De Twee Spieghels optrad. Een mooi slot aan een mooie week.

Alleen nog de reorganisatie van de inboedel van de woning stond zondag en maandagochtend (we vlogen maandagmiddag weer naar Portugal) voor de boeg en we hebben ons er twee dagen op gestort. We zijn "helemaal niet blij" met de inspecties die de makelaar heeft gedaan en we komen zelf terug voor de volgende eindinspectie. We hebben het huis nu helemaal gestript.En 's avonds zaten we in een kamer met een half lege boekenkast, twee wankelende oude Ikea lampen, en ontbrekende meubelen met snuisterijen en ik was blij uit dit ongezellige huis weg te gaan.

Grapje van Peter: oh dus hoe meer we wegzetten des te liever ga je terug naar de boot? Daar houd ik dan voortaan rekening mee. Ja, het huis jaagt me weg, zei ik. En ook de romslomp van nu.

En zo stegen we op met Transavia: dag Nederland....dag huis....ik ga naar huis.....