29 - 30 juni, Ormos Panayias, 4 mijl

Beschamend bijna hoe kort de afstanden zijn. Maar we gaan niet voor spannende zeiltochten nu, maar voor landschappen.In deze ankerbaai met vakantiedorpje met vooral taveernes en tripperboten ligt een kleine jachthaven met een kade. Deze was ooit voor een Ferry maar die komt hier niet meer. Dit haventje bevindt zich aan de zuidoostzijde. In het haventje mogen we niet liggen. Dat hebben we al geïnformeerd toen we Maria en Ralf afzetten bij de blauwe lagune en wij op onderzoek uitgingen.

Aan de pier is electra en vooral veel water te krijgen, nodig voor de 7 wassen. Peter, die nog niet in de gaten heeft dat de machine draait, schrikt zich een ongeluk als de centrifuge aangaat met 1100 toeren: ,,GVD ik denk elke keer dat er iets met de boot is als dat ding gaat bonken". Tja, hij zit ook wat losser in zijn ruimte de laatste tijd maar kan er niet uitvallen.

De havenmeester is om te kopen met drank en we vullen een flesje met Muier Schipper Bitter. Ja hallo hij krijgt geen hele fles! Daarmee is de prijs vastgesteld op 20 euro voor 2 nachten met een hoop water en stroom want we draaien airco hier. De 20,= gaan niet naar de authoriteiten natuurlijk...zoef meteen in zijn zak.

Er zijn hier voornamelijk veel Grieken en ook wat vakantiegangers uit het oostblok. Onze ongezellige buren stralen in elk geval een hoop oostblok uit. Ze zitten op een flinke Oyster met alles erop en eraan, maar geen zonneschermen haha. Naturlijk wel airco in elke kamer hoppa! Na een hoop sigarettengerook gaan ze naar het strand. In deze heuvelige omgeving staan prachtige huizen, wat apartementenblokjes en er zijn een hoop baaitje met kristalhelderwater waar je makkelijk naar toe kunt lopen. Zeer rustieke omgeving, doet een beetje denken aan Kroatië. Wij nemen de Dinghy naar de overkant naar het dorp om daar gebakjes te kopen - de enige echte Ketaifi, en een ijsje te eten. We zien ook dat je voor nog veel minder geld uit eten kunt: 5 euro voor sardientjes. Met de Dinghy komen we langs drie scheepswrakken. Wanneer Peter aan een Griek in onze haven vraagt wat er ooit gebeurt is, legt hij uit dat er 7 jaar geleden veel wind was en ankers loslieten. Triest om te zien zo'n mooi zeilschip waar ooit mensen heel gelukkig op waren...

28 juni, van Porto Koufo naar Diaporos/Mesopanayias, 15 mijl

de 10 mooiste stranden van Sithonia

In Porto Koufo hebben we bij Europcar een autootje gehuurd, Griekse prijs 35,= per dag. Daar brengen wij Ralf en Maria mee naar het vliegveld. We zijn weer met zijn tweeen. Dat betekent dat we ons ten volle kunnen storten op het reisplan: wat wel-en wat niet. En we moeten opruimen, schoonmaken en de was doen.

De vissers van Porto Koufo kade vragen ons om morgenochtend om 04.00 a 05.00 uur even te verkassen want er komt misschien nog een extra schip en die zou dan op oze plek moeten liggen. We zouden kunnen ankeren. Terug naar de kade lijkt nutteloos want we vertrekken die dag sowieso. Gaan we dan maar meteen varen om 04.00 uur? We kunnen ook u gaan ankeren...We kijken rond en overwegen wat we gaan doen. Al rondkijkend naar een ankerplek zien we zeilschepen binnen komen en ze hebben allemaal hun zinnen op de kade gezet. Daar liggen wij. ,,We gaan mooi niet weg nu", zegt Peter. Trouwens: de vissers hebben ook gevraagd of we de boot voor ons willen waarschuwen als daar de bewoners terug zijn. Die zijn al een nacht en een dag weg en in geen velden of wegen te zien. Dus blijft die boot liggen. Dus gaan wij niet weg. Dan moet de trawler maar aan de andere kant stapelen. We besluiten af te wachten tot morgenochtend vroeg.

Om 03.00 uur komen de trawlers terug. Voor die tijd heeft Annelies al niet veel geslapen want er zijn verschillende grieken aan het nachtvissen en daar wordt gewoon hardop bij gepraat. We wachten tot er geklopt wordt op de boot en dat gebeurt niet. We gaan ook niet buiten kijken. Ze moeten ons maar waarschuwen. We slapen weer in en tegen 08.00 uur schuiven we het luik open en zien 2 trawlers - niet 3- aan de andere kant gestapeld liggen, de vis is er al vanaf gehaald. Wat een storm in een glas water zeg. Niks aan de hand.

We maken los en varen om de zuidelijke rotskust naar de blauwe wateren van Mesopanayias.

Er zijn tientallen ankerplekken in de omgeving van het eiland Diaporos.Wij nemen de zuid passage naar Ormos Mesopanayias. Daarbij moet je letten op een rif om deze grote ankerbaai in te varen. We ankeren aan de noodzijde, zuidelijk van het eiland waar aan de kust alleen 3 villa's staan met mooie tuin en steigertje. Een heel rustieke plek. We blijken vlak naast Fly the Scoop te liggen, vrienden uit de overwinterhaven Marina di Ragusa. We rusten vooral uit. En wanneer we de volgende dag op de Catamaran een kop koffie drinken vertellen Brin en Jill dat ook zij moe waren van de visite op hun Cat en die dag nodig hadden om bij te komen. We wisselen ervaringen uit en bespreken routes en ankerplaatsen. Ook is het altijd prettig omaan elkaat te toetsen hoe je dat nu eigenlijk ervaart: een week viste. Vooral de was is een taak apart en we hebben er elk 7. Draai dat maar eens een dagje door op een boot!

Ons nieuwe plan: vooral genieten van Halkidiki, en de golf van Thessaloniki - Termaïkos Kolpos. Wordt natuurlijk weer bijgesteld...

25 - 27 juni, Porto Koufo

Ralf en Maria krijgen een mooie mix van zeilboot ervaringen. Deze nacht keert de wind plots en niet voorspeld van zuid naar noord en we hebben een aanvaring met een zeilboot achter ons die aan een boei ligt. Annelies, Peter en Ralf staan meteen buiten. We hebben zelf een misrekening gedaan en hadden A-niet verwacht dat de wind zou omslaan en B-niet gezien dat het zeilbootje achter ons aan een mooring boei ligt en dus niet zou meedraaien bij veranderende wind. Er is geen schade maar onze vlaggenstok is kapot. We trekken ketting op en we duwen het zeilbootje af waar - lijkt het- niemand aan boord is. Ons anker is nu aan het krabben en we moeten in deze nacht herankeren. De rest van de nacht heerst er een vlagerige wind en we blijven waakzaam tot het ochtendgloren. We besluiten naar de kade te verhuizen mocht zich daar een plekje aandienen....

In de loop van dag zien we aan de stadskade een schip weggaan. Hij lag aan de kop van de kade. Geen ideale plek voor ons, maar we kunnen altijd later opnieuw verkassen. Dan zien we aan de commerciele kade ruimte voor- en achter een zeilschip. Laten we vragen of hij wat kan opschuiven, dan kunnen achter hem liggen. Zo gezegd zo gedaan en de Engelsen zijn zeer bereid in te schikken.

Even wennen weer zo'n hoge kade. Beetje viezig ook en erg hoog. Dicht bij de winkel en de restaurants en het lange zandstrand. Gezellig met de visserstrawlers maar ook ongezellig wanneer je merkt dat die om 04.00 uur 's nachts aankomen met veel herrie van het lossen van 1000 kilo sardines. Hun generatoren ratelen uren lang. Het wordt ondertussen 33 graden en in de boot 32. We beginnen slechter te slapen van de hitte. De draagbare airco kan niet aan want we hebben geen electra op de kade. Een avond draaien we de generator maar de nieuw aangekomen buren kijken niet blij.

Voorlopig proberen we het zo zonder airco en het koelt pas tegen de ochtend wat af in de boot. Voor Ralf is er een andere optie: buiten slapen - we hebben tenslotte nieuwe kussens - maar daar stikt het van lieverlee van de muggen. Heerlijk die zomer. Het lijkt wel camperen: aan het eind ben je blij dat je weer in je eigen nest ligt.

Aan de kade krijgen we ook water van de vissers en dat betekent dat iedereen ruim kan douchen na veel transpireren, zwemmen of wandelen. We geven de vissers een pak stroopwafels als dank. Ondertussen hebben een paar Bulgaren aan het begin van de kade de waterslang  van de kraan gerukt en niet meer aangesloten en wij zowel als de vissers hebben opeens geen water. Peter loopt te vloeken: klote Bulgaren.

Thessalië, Macedonië en Halkidiki wordt overspoeld door vakantiegangers uit het oostblok. Dat merken we als we de auto huren en naar Lidl gaan. De kassiere heeft nog geen glimlach gehad vandaag en Annelies geeft haar er een. Wat kost dat nou eigenlijk? Het mens is hartstikke blij.

De middelste vinger van Halkidiki

Sithonia is een zeer bosrijk en heuvelrijk gebied  met prachtige witte zandstranden en turqoise wateren. Sithonia is een ongerept en nog relatief onbekend natuurparadijs met kristalhelder zeewater en pijnbomen tot op het strand. Het water is op veel plaatsen zo helder dat je je in de stille Zuidzee waant. Een autorit naar het noorden laat ons zien hoe mooi deze middelste vinger van Halkidiki is. Een van de mooiste gebieden die we op onze reis hebben gezien en doorkruist met een auto. We stoppen bij paradijselijke lagune Lagonisis nabij Vourvourou, waar Ralf en Maria willen zwemmen en waar wij de kleine haven gaan bekijken om mogelijk te gaan aanleggen binnenkort. Onderdeel van deze route is de kust te verkennen op havens. Want op onze zeiltocht naar hier hadden we in Nikiti haven willen liggen maar die bleek vol te zijn. Ook Nea Marmaris is een optie aan de charterkade. Porto Carras is zo onwerkelijk bekakt dat we die maar overslaan met zijn 122 euro per nacht. Daar krijg je dan wel water en electra voor en dan kan je er prat op gaan dat je daar ligt met je schip. Is dat het waard?

Op 27 juni rijden we naar Thessaloniki airport ten zuidoosten van deze stad. Daar nemen we afscheid van Ralf en Maria en gaan op de terugweg langs Nikiti waar we een mega ijsje halen en de Lidl bezoeken. We nemen ook boodschappen mee voor de Engelsen. Vanaf vandaag begint een nieuw deel van ons Griekenland traject. We zijn hier een heel nieuw gebied aan het verkennen en gaan ons onbekende havens aanlopen en zelfs op Cruising Association kunnen we soms geen of slechts 1 beoordeling vinden. Die moeten wij dan gaan maken de komende weken.

Ons nieuwe plan:

de Meltemi is gaan blazen en dat betekent dat wij nu al moeten rekenen waar we wanneer naar toe varen en hoe lang we moeten schuilen voordat we verder gaan. Plotseling is het gevoel over ons heen gekomen dat we daar geen zin meer in hebben. Is dat het resultaat van 5 jaar reizen? We willen vooral prettig en relaxt genieten - 3 begrippen in 1. Dat betekent dat wij na Halkidiki terug gaan naar de Sporaden en Evia. En dan zien we wel weer verder zolang het maar niet noordwaarts is tegen de Meltemi in. Wellicht nog naar Cycladen...Peloponnesos om en Kythera staat nog altijd op ns verlanglijstje.

24 juni schuilen in Halkidiki, Porto Koufo, 39 mijl

Toch een beetje doorvaren: er komt een Meltemi wind over de Sporaden en dat betekent dat we geen dag kunnen wachten en vandaag moeten doorvaren naar Halkidiki om daar een auto te huren om de kinderen naar het vliegveld te brengen. We kiezen ervoor om hen te brengen want de bus doet er wellicht uren over en gaat maar 2 à 3 keer per dag.

We varen op een knobbelig klotszeetje naar de middelste vinger van Halikidi. Duidelijk uitstervende golven van wind in de nacht, alhoewel we in de ankerbaai niets van wind gemerkt hebben behalve valwind. Dit seizoen lijkt wel overheerst te worden door hitte, onweer en valwind, we zitten er opvallend vaak in. De tocht wordt prettiger naarmate we verder uit de klifkust vandaan komen en zelfs een beetje saai. De zee kalmeert maar de noord noordoostenwind trekt aan en we proberen aan de wind te zeilen op wederom wat woelig water. Skadi snijdt de komende 37 mijl door de golven. Voor de passagiers af en toe wat hobbelig en ze blijven dan ook liefst buiten. Peter zeilt zich gek in 22 knopen wind en heeft de dag van zijn leven. We moeten een rif in de Genua zetten.

Ralf die wat aangeslagen door zee en tekort aan slaap voor zich uit zit te staren, roept opeens:,,ik zie wat!" dan blijkt er niet 1 dolfijn te zijn maar een groep die zich verplaatst van west naar oost en achter ons aankomt. De dolfijnen speren onder de boot door. Eigenlijk is dit onze eerste grote groep dolfijnen die we sinds 4 jaren ontmoeten. Het geeft de nodige afleiding en adrenaline en men knapt een beetje op. Peter staat bij bijna 8 knopen snelheid te sturen en anderen lopen allemaal van links naar rechts en terug om de scherende met Skadi spelende dolfijnen te zien. De laatste mijlen naar de klif van de zuidkust staan nog lang in het teken van de dolfijnen beleving. In de verte ontware we de kloof in de bergen waar we naar binnen moeten varen naar weer een omsloten baai.

Vanaf grote afstand is de gesloten baai van Porto Koufo niet te zien en ’s nachts helemaal niet, daarom staan er aan beide kanten van de baai vuurtorens. Het uitzicht op de baai van Porto Koufo is indrukwekkend. Rondom de baai zijn hogere rotsen, de baai lijkt dan ook eerder op een meer dan op een baai. De haven is erg diep, tijdens de Tweede Wereldoorlog zochten de duikboten van de geallieerden hier een veilige plek. Dat deden de piraten eeuwen geleden ook al, het was immers de plek waar niemand je kon vinden. Koufo betekent in het Grieks ‘doof’. De naam heeft het van oude Grieken gekregen, omdat men beweert dat iedereen die met de boot de zee op gaat, de zee niet kan horen.

De natuurlijke haven van Porto Koufo is omringd met steile begroeide rotsen. Met een bootje kun je hier verschillende grotten ontdekken. Een echt centrum heeft Porto Koufo niet, maar bij het haventje vind je gezellige taveernes, mini markets en kleinschalige accommodaties. Wat meer richting de hoofdweg kom je een dorpskern. Het is het meest zuidelijke dorp van het schiereiland Sithonia.Rondom Porto Koufo zijn diverse kleine kiezelstranden. Het strand van Porto Koufo zelf is een langgerekt smal zandstrand.

23 juni, van Steni Vala op Alonissos naar Planitis op Kira Panagia, 15 mijl

Geen wind, motoren naar Panagia. Een eiland met een heel andere sfeer.

Kyra Panagia (Pelagos of Pelagonisi) is de grootste van de onbewoonde eilanden van de Sporaden. Het ligt ten nooroosten van Alonissos en is ongeveer 25 km2 groot. Kyra Panagia heeft toebehoord aan het Athonite klooster van Megisti Lavra op de berg Athos (oostelijke vinger van Halkidiki) sinds het eiland werd toegekend door de Byzantijnse keizer Nikephoros II Phokas in 963. Er is een klooster gerenoveerd in 2017 na 8 jaar werk en dit wordt nog bewoond door één monnik. Het ligt aan de oostkust van het eiland. In 2011 bestond de inwonende bevolking van het eiland uit 2 personen.Kyra Panagia ligt in Zone B van het Alonnisos Marine Park .

Het Marine Park

dit werd opgericht in 1992 en beslaat ongeveer 2200 km² (94% zee). Daarmee is het één van de grootste beschermde zeegebieden van Europa. Het nationaal park omvat naast zee en het grootste eiland Alonissos nog zes andere eilanden van de Noordelijke Sporaden (Peristera of Evonymos, Skantzoura, Kyrà Panagìa of Pelagonisi, Ghiura, Psathoura, Piperi) en 22 onbewoonde eilandjes. Het park wordt opgedeeld in een beschermingszone A (Skantzoura, Pelagonisi, Ghiura, Psathoura en Piperi) van 1597 km², waar noch gevist noch gejaagd mag worden, en een minder streng beschermde zone B (Alonissos, Peristera) van 678 km².De rotsachtige eilandjes zijn bezaaid met baaitjes en grotten en begroeid met maquis. In het park komen 80 soorten vogels voor, waaronder Eleonora's valk, kuifaalscholver. Op het eiland Gioura leeft Bezoargeit. In de wateren rond het park leven 300 soorten vissen en gewone dolfijn, gestreepte dolfijn, tuimelaar, griend, potvis en dolfijn van Cuvier. Rond het eiland Gioura leeft bovendien de grootste Europese populatie van de bedreigde monniksrob (Monachus monachus).

De Planitis ankerbaai

een diepe baai helelmaal door schaars begroeide rotsige heuvels omgeven. En biedt optimale beschutting. Enkele hectaren worden door bewoners van Volos van de monniken van Athos gepacht om hun geiten te laten grazen. Een paar maal per jaar komt men de geiten hoeden. Wanneer je hier ankert wordt je dan ook gewekt door menig geiten geblaat. Wij ankeren in zand in 8 meter water tegenover een verwoeste geitenboerderij. Er staat ook een klein huisje waar enkele vissers aanleggen en die wachten tot het tijd is om op zee de netten uit te gooien, zo tegen middernacht. Prachtige verlaten natuur, afgezonderd van alles en dus ook van...wifi.

22 juni van Skiatos naar Steni Vala - Alonissos: help, een slang, 12,5 mijl

De wind is uit zijn patroon en is noord noordwest. De wind neemt al vroeg toe en Peter stelt voor dat we snel vertrekken om eventuele opbouwende klotsgolven voor te zijn.  Die van gisteren waren immers niet prettig tussen de eilanden. Eerst wil Maria nog opnamen maken met de drone. Met kunst en vliegwerk keert de drone terug op de boot, nadat het eerst als een buitenaards wezzen boven de reling heeft gehangen angstig om de laatste meter te vliegen zodat Maria hem uit de lucht kan pakken. Een avontuur apart. Wij zouden zo'n vliegtochtje vanaf het schip niet overwegen maar Maria staat koelbloedig en uiterst geduldig de drone binnen te sturen.

Daarna maken we los. Het is al flink warm 28 graden oplopend naar 30. We zeilen zigzag 6 mijlen van de 12,5 mijlen. De kusten zijn prachtig. Zwartkop meeuwtjes liggen steeds in de zee voor de boot en vliegen weg wanneer ze onze boeg zien. Overal vliegen vlinders. Het is hier een vlinderparadijs.

We hebben ondertussen weer contact met Fay en Fred en we gaan elkaar weer zien. De ankerbaai waar we aan de kade willen aanmeren is ons onbekend en het is even speuren naar een veilige vooral diepe plek. We worden geholpen door bekenden: Christophe en Annie van het Franse jacht Bolero, ons bekend uit Evia. We leggen de dinghy tussen schip en kade want bij te dicht aan de kant liggen voor Skadi blijft er nog 35 cm ruimte over onder de kiel tot aan de bodem. Beetje riskant als er deining zou komen.

Steni Vala - Pieterburen; een weetje:

Voor de monniksrob, een bedreigde zeehondensoort, waarvan er over de hele wereld nog maar zo’n vijfhonderd leven, was in Steni Vala met hulp van de Europese Gemeenschap samen met de Grieken een overlevingsproject gestart door de zeehondencrèche te Pieterburen. De eerste dieren werden in Nederland verzorgd en Theodoros was de eerste huiler die in Griekenland zou worden behandeld. Al decennia lang bestaat er samenwerking tussen Lenie ‘t Hart en de Griekse organisaties voor de bescherming van de uiterst zeldzame, met uitsterven bedreigde Mediterrane monniksrob (Monachus monachus).

Al in 1987 werd er een tweetal jonge monniksrobben als handbagage door Lenie naar Pieterburen gehaald om ze daar te verzorgen. Toen ze per vliegtuig teruggebracht zouden worden naar Griekenland wilde de toenmalige Griekse minister van natuur, Melina Mercouri, dat ze met de Griekse maatschappij Olympic Airways zouden vliegen. Toen bleek dat in de standaardtoestellen de faciliteiten niet geschikt waren voor dierentransport, stuurde ze een Airbus, waar ruimte was gemaakt voor de zeehonden. Omdat de dieren niet te warm mochten worden, moesten alle passagiers hun jas aanhouden. In 1991 werd er een Jarino unit met een ligplateau en een bassin in de Eemshaven op een boot gezet. Een paar weken later arriveerde de unit in de haven van Alonnissos. Dwars over het eiland werd de unit naar Steni Vala, een plaatsje aan de andere kant gebracht. Sindsdien stond het kleine opvangcentrum daar aan de haven. Tegenwoordig gaan zieke roben naar een opvangscentrum in Athene. De zeehonden creche in Steni Vala is gesloten.

De slang

Steni vala is misschien wel het meest pittoreske dorp van Alonissos. Je wandelt door olijfgaarden fruit- en kastanjebomen naar de kust. Het is een populaire aanleghaven voor boten en dat blijkt weldra: de kade komt helemaal vol.Ook Fred en Fay arriveren later die dag. We kunnen water krijgen van een van de restaurants. We duiken vanaf de boot in de zee en zwemmen naar de overkant van deze smalle inham. Het leven is hier heel rustig mede door de hitte. Na het wegbrengen van ons huisvuil staan we te praten met de supermarkteigenaar en willen we in de dinghy stappen die schip en wal scheidt en Annelies, die toch nogal eens haar inspecterende oog laat glijden over het bootje, ziet over het uitlaatklepje aan de achterwand van de dinghy een zwart-wit gestreepte slang kruipen en verdwijnen onder het luchtkussen. Ze alarmeert Peter. ,,Weet je dat zeker...?" vraagt Peter. Ja, ik ben niet gek, hij kroop om het afsluitklepje en verdween daar vlakbij. 

Het wordt de grote buurt happening en we moeten de dinghy half leeg laten lopen en het kussen er met een stok uitduwen om de slang te vinden. Ondertussen is de hele omgeving gealarmeerd en het dorp inklusief toeristen staat rondom klaar met de camera, behalve wij die meer bezig zijn met veiligheid dat de sensatie op beeld vast teleggen.

De zoon van de supermarkteigenaar helpt mee om de dinghy om te keren maar leeg schudden helpt net. Uiteindelijk en na een hoop dorps-consternatie zien we de slang zitten en tillen we het dier met een stok uit de Dinghy. Intuitie: meteen katjewrik maken. Maar de grote vraag is: hoe komt hij daar en vraag 2 is: als er hier slangen zijn hoe goed moeten alle zeilers dan oppasssen of er een aan boord kan komen....? Tja, zorg nummer twee. We zijn het er allemaal over eens dat de slang waarschijnlijk aan boord van de dinghy is gekomen op het strandje in de ankerbaai gisteren.  Toch blijft het een raadsel dat hij dan tegen de onderkant en bolle zijkant van het bootje omhoog zou zijn gekropen: een hele toer.

Gelijk hebben we, dat we allemaal zeer voorzichtig zijn geweest want het betreft hier misschien een giftige slang. Ofwel een zandadder of een katslang. De laatste is niet giftig, maar je kunt maar beter het zekere voor het onzekere nemen. De foto is ondertussen opgestuurd naar Iguana in Vlissingen....en je verneemt later wat voor soort slang dit is.

21 juni, van Ormos Siferi op Skiathos naar Panormos - Skopelos,

Er staat een vervelende noordwestenwind in Siferi baai. Noordwest? Dat is dus een verandering in patroon, hij komt normaal uit noordoost. Nu golft het behoorlijk om de boot en we kunnen ons voorstellen dat dit heel oncomfortabel kan worden. Peter spreekt de beroemde woorden:,,we gaan!". Misschien verdient dat ook een stickertje boven de deur, net als befaamde een uitspraak van Annelies:,,dat gaan we dus niet doen...!"

We vertrekken om 12.00 uur. Er staan flinke klotsgolven tussen de brokjes eilandjen. We motoren goed door en trekken Genua zeil erop. Dan liggen we stabieler. We varen naar Ormos Panormou een populaire baai maar meestal niet druk in voorseizoen. Ormos Panormou heeft een arm naar zuid en daar lig je volgens zeilers die ons zijn voorgegaan het beste in de zuidwesthoek met een lijn naar de kant. Wanneer je op zo'n stille plek aankomt blijkt die vaak helaas niet stil te zijn. Eerst zie je 1 schip, dan twee en dan denk je: ,,shit", en wanneer je de hoek omzeilt en de gehele baai kunt overzien ligt het soms helaas helemaal vol en alle mondhoeken zakken en iedereen is super teleurgesteld want we hadden de eerste willen zijn en solitair willen liggen. Wie niet? Nu liggen er 6 schepen in een cirkel van zuid naar west. Een schip vertrekt. Mooi, we nemen zijn plaats in. Overigens ligt alles ruim van elkaar af.

Een lijn naar de kant. Dat gaan we even fixen.

We hebben 1 grote blauwe lijn klaar gelegd, dat is toch alles wat je in eerste instantie nodig hebt? Schip in positie. Annelies staat voorop met koptelefoon - communicatie lijkt perfect. Ze laat het anker zakken met 25 meter ketting. En checkt of het houdt. Meestal wel. Daarna gooit ze eventueel extra ketting uit...Nu is ze niet zeker. Ondertussen is men achter op het schip al voorbereiding met de blauwe ijn aan het treffen. Peter vraagt:,,houdt het anker/staat de ketting strak?" Annelies zegt:,, ik denk het wel". Meestal zet Peter dan het schip in achtertuit om zeker te zijn dat anker houdt. Annelies checkt nog eens en vermoedt dat anker krabt. Ze zegt het door de microfoon op het moment dat Peter communiceert:,, ik doe de koptelefoon af en zwem met de lijn naar de kant".

Peter zwemt met blauwe lijn naar de kant. Die is nog niet vast gemaakt aan de kikker. Dan pakt de wind Skadi en draait Skadi een kwart slag om. Peter is nog aan het zwemmen. Maria heeft de lijn vast, krijgt tekort aan lijn en die kan al niet meer aan de kikker vastgemaakt worden, zo snel heeft ze lijn tekort. Peter ziet en hoort niks is ondertussen bij de rots beland. We roepen met zijn allen dat de lijn te kort is en Peter begint het te snappen. Ondertussen staat Skadi in de wind. Check ketting-houdt hij? Annelies heeft twijfels en checkt het schip waar we naast willen liggen maar we dreigen nu in T-vorm voor hem te komen liggen. De andere schepen vol chartermensen kijken gespannen toe. Of geamuseerd?

Maria moet de blauwe lijn los laten. Peter roept dat we een extra lijn aan zijn lijn moeten vastmaken. We verstaan dat in eerste instantie niet vanwege de wind om onze oren. In feite staan Maria en Ralf onhandig op de boot want die weten niet waar de spullen liggen. Annelies wil zich eigenlijk niet los maken van de punt van het schip omdat ze het anker niet vertrouwt. Ze loopt toch naar achteren en we zijn al helemaal kwijt hoe je met paalsteken de lijnen an elkaar vast moet maken mede door paniek. En...heeft Peter eigenlijk waterschoenen aan i.v.m. de zee-egels? OOk dat nog.

Maria maakt een knoop in de lijnen. En Peter heeft nu meer lijn om naar de rots de brengen. De knoop raakt eruit. God wat voelen we ons een amateurs. De wind blaast, de boot ligt in verkeerde positie. We roepen naar Peter dat hij moet terug komen, maar hij lijkt dat niet te begrijpen. Dan springt Maria als een meermin in het water en speert naar Peter. Ze vindt het gezonken uiteinde van Peter's lijn en houdt hem al drijvende op haar rug vast. Annelies durft Skadi niet terug in positie te manoevreren met het schip vlak achter ons en aan het anker gehecht. Peter komt terug naar de boot en er volgt een kleine discussie tussen Annelies en Peter. Peter manoevreert Skadi in positie, en terug naar achteren naar de rotskant want we zijn te ver af gedreven. Terug naar Maria ook, want die daar ligt daar nog. Dan knoopt Peter een tweede lijn aan de eerste lijn en we gaan schip opspannen. Wanneer we eindelijk liggen en ja het anker houdt natuurlijk gewoon, halen we een andere platte band tevoorschijn die eigenlijk bedoeld is om mee naar de kant te zwemmen. Dit soort lijnen wordt meeestal afgerold vanaf een katrol aan de hekstoel maar wij hebben dat katrol nog niet. Deze platte band willen we als tweede lijn zetten vanaf stuurboord naar een andere rots. Wanneer Peter hem om een rots heeft gezet zo'n 10 meter links van de eerste rots en terug zwemt naar de boot breekt de band. Het blijkt dat hij is doorgeschuurd aan de voet van de verstaging onder de hekstoel.

Na wat rust en organisatie in de kuip, afdrogen van de meermin, zet Peter een gewone lijn. En er volgt een kleine briefing want er zijn een hoop leermomenten voor een volgende keer. Maar als de wind ons niet had gepakt dan was alles gesmeerd gegaan. We zijn ondertussen allemaal bezweet en bekaf van geestelijke en lichamelijke inspanning en hongerig en dorstig. En oja, de Zonneschermen moeten er nog op. En dan vertrekken de 3 charterboten en komt de gehele zuidkant van de baai vrij en Peter zegt:,, als we aangekomen waren wanneer zij waren vertrokken dan had ik gewoon anker uit gegooid en naar achteren naar het starndje gedreven op eigen anker in de wind. Dan had deze heissa allemaal niet gehoeven... Wat was het leven vroeger simpel met je dagelijkse eitje - ontbijtje en met je autootje naar je werk.

Het is natuurlijk een Goddelijke plek, de Cycades zingen in de knalgroene pijnboombossen, we zwemmen in smaragdgroen helder water. In de verte ligt het strandje van de grotere baai en Maria en Ralf gaan er in de schemering op uit met de Dinghy om daar rond te kijken en een ijsje te halen. We slapen in serene rust en dat is ook wel verdiend vandaag.

19 juni, van Palaio Trikeri naar Sporaden Skiathos- Ormos Siferi, 32 mijl

Na een middag, avond en nacht zonder geklots in weelderige natuur op een idyllische plek, vertrekken we om 11.00 uur naar de Sporaden. Wind: oost. Temperatuur 29 graden. Zeilend met enkele slagen arriveren we om 17.30 uur op Skiathos. We besluiten niet in de haven te gaan liggen, vanwege de begrenzing daar voor de verboden vliegtuig-aanlooproute en mogelijk drukte aan haven met Ferry-verkeer.

Onze ankerbaai is Ormos Siferi ten westen van Skiathos stad. We ankeren in 5 meter zand en modder, iets westelijk van het beboeide zwemmersgebiedje. Een mooie plek maar helaas vaak met swell van Ferry's, voornamelijk de Cosmote fast Ferry. Na een dag ben je er wel klaar mee. Tegenhanger is de rust en wijdsheid van de baai tegenover een - in deze maand - stil strand en heuvels met bossen. Gelegenheid zat om te zwemmen, op een luchtbed in het water te hangen en een vakantiegevoel te krijgen. We blijven de hele volgende dag liggen en ondernemen een Dinghy tocht naar Skiathos waar Ralf en Maria even hun eigen gang gaan. Wij doen (overigens net als het jonge stel) een wandeling door de mooie witte straatjes van Skiathos stad, met de prachtige roodrose Bougainvilles langs de huizen. We vinden een supermarkt waar we meloenen scoren ontmoeten elkaar allemaal weer in een Pita/giros eettent waar we van de hitte kunnen bijkomen. Het loopt ondertussen tegen de 33 graden. Voorspeld was 25 maar... net als de wind trekt de zon zijn eigen plan.

We hadden gehoopt deze dag Helle en Flemming van SY Kalvehave weer te ontmoeten. Zij liggen hier ook maar zijn van boord gegaan in de stormachtige dagen (waarvan in Volos ook de effecten gevoeld zijn) waarbij zelfs hun anker heeft losgelaten. Helle en Flemming kiezen echter voor een dag rust in hun gehuurde appartement en wij gaan dus onze eigen gang. Hopelijk zien we Flemming nog - hij vaart namelijk nog door met een vriend-  ergens in de Sporaden nadat Helle teruggekeerd is naar Denemarken.  Wanneer wij met de Dinghy terugkeren naar de boot loopt een Griek ons geirriteerd te vermanen dat we op zijn plek liggen. We hebben blijkbaar de Dinghy vastgemaakt aan de kade waar hij met zijn opgeknapte vissersbootje op toeristen wacht om mee te gaan vissen. Zijn reclamebord hebben wij - domme bootjesmensen- niet opgemerkt. Maar we zien werkelijk niet waarom hij niet een meter verder naast ons heeft vastgemaakt. Of zijn reclamebord een meter heeft opgeschoven. Dùh-uh! We staan eigenlijk een beetje dom te staren naar hem om zoveel opwinding om niks.  Be flex man! Aan het eind van de middag probeert Maria haar Drone te laten opstijgen maar die komt niet van de grond: dit is verboden terrein, namelijk in de buurt van een vliegveld!

De Noordelijke Sporaden zijn een groep Griekse eilanden voor de kust van-, en vanaf 2011 bestuurlijk behorende tot de regionale eenheid Magnesía of de regionale eenheid Sporaden in de bestuurlijke provincie Thessalië, zowel als de eenheid en eiland Evia in de provincie Centraal-Griekenland. Soms wordt deze eilandengroep ook gewoon De Sporaden genoemd, omdat de benaming "Noordelijke Sporaden" niet vaak wordt gebruikt. Sinds 1992 maken de Noordelijke Sporaden deel uit van het "Nationaal park Alonissos en Noordelijke Sporaden". Het woord 'Sporades' betekent 'ver uiteen' of 'hier en daar', denk aan het Nederlands woord 'Sporadisch' dat uit het Grieks is afgeleid. Er zijn weinig archeologische vondsten gedaan op de Noordelijke Sporaden maar onlangs zijn wel resten van de Minoische beschaving gevonden op het eiland Skopolos. De eilanden waren in de oudheid geallieerden van Athene en daarop volgend van Macedonië (Alexander de Grote) en Rome. In de Middeleeuwen waren de eilanden een "nest" van piraten. De Inwoners vluchtten naar het binnenland en bouwden daar gefortificeerde dorpen en pas tegen het einde van de 19de eeuw keerden zij terug naar de kusten. Alle kustplaatsen zijn dus van tamelijk recente oorsprong.

Weerpatroon in de noordelijke sporaden: wij ervaren in de maand juni vanaf Evia tot aan Sporaden overdag een zuid-zuidwestelijke wind die in de middag wegvalt en 's nachts uit oost of noordoost waait. We hebben opvallend veel Katabatische winden, vlagerig en uit meerdere richtingen. Wanneer het zuid-noord patroon verandert is dat blijkbaar de aankondiging van Meltemi.

Onze Bronnen Blog: Wikipedi/de Griekse Gids/ Greek waters Pilot-Rod Heikell

18 juni, van Volos naar Palaio Trikeri - Trikeri eilanden

Dag 1 voor Ralf en Maria is een wendag waarbij ze al meteen te maken krijgen met de externe invloeden die het leven aan boord in de war kunnen schoppen; in dit geval staat er in nacht 1 en 2 een vlagerige harde oost-noordoostenwind uit de bergen van Pilion.

Het Pilion gebergte met een hoogte van maximaal 1.610 meter is een bos- en waterrijk gebied dat als een gekromde vinger diep in de blauwe zee wijst. Pilion ligt in het gebied genaamd Magnesia op het vasteland van Griekenland nabij de stad Volos.

Volos is een spookgat bij deze winden. Het water klotst behoorlijk tegen de kade en slaat terug naar de boot. In de achterkamer hoor je dat het hardst. Maar ja, such is life on a sailing ship. We hebben met de huurauto boodschappen gedaan bij Lidl - overigens goed aan te lopen - en we hebben dus wat voorraad fruit, groenten en lekkers aan boord.

Trikeri kanaal en eilanden - op het meest westelijke punt van het haakachtige Pilion- het schiereiland aan de Pagasetische Golf 

• Het Trikeri kanaal igt tussen Evia en Trikeri eilanden en alhoewel het wijder is dan het Stenon Oreou, de golf tussen vasteland en noordwest Evia, kunnen hier ook stromingen staan. De kust is hier bergachtig en de bergen lopen steil af in zee - een prachtig gezicht. Hier vonden in de oudheid de eerste gevechten plaats tussen de Atheners en de Perzen onder koning Xerxes. De bevolking was er niet zozeer op uit om de Perzen te verslaan maar ze met vertragende acties tegen te houden tot op zeker moment de zuidwester storm zijn grip kreeg op de Perzische vloot en veel schepen vergingen.
• De oorspronkelijke bewoners van Kiriaki Trikeri waren sponsduikers en avontuurlijke zeevaarders, wier mooie oude huizen nog steeds uitkijken over de smalle, geplaveide straatjes van het dorp. De geschiedenis van het dorp gaat terug tot medio 1700's. De dorpelingen van Trikeri waren een van de eersten die de roep om wapens beantwoordden tijdens de opstand van 1821, de vrijheidsstrijd van de Grieken tegen de Turken.
• Elk jaar houden de dorpsbewoners een vissersfeest van 3 avonden,in de haven van Aghia Kyriaki met zang en dans. De dansen zijn een traditioneel spektakel, en getuigen eenvoudige waardigheid.

In een beeldschone setting van schijnbare verlatenheid ligt dit kleine baaitje. Het is er diep en de de diepte loopt snel terug naar de kant vanwaar de steile beboste hellingen omhoog lopen. Het is dus niet verstandig daar te ankeren want je ligt te dicht bij de rotsen. In de kom van de baai is een betonnen pontonnetje waaraan enkele restaurants zijn gelegen. Meest geschikt voor enkele kleine schepen. We kunnen er met 4 kleine scheepjes langszij liggen, waarbij wij als 12 meter schip op de punt moeten aanleggen met achtersteven tegen de kop van het ponton. De restauranthouder staat al meteen aan te geven hoe we hier moeten aanleggen en helpt ons uitgebreid. Links in de baai is een kade waar ook nog enkele schepen kunnen liggen.  Westelijk om de punt van deze baai is ook een baaitje geschikt voor 1 jacht. Wij vinden onze plek perfect met naar voren vrij uitzicht op  de natuur en naar achter ruimte naar restaurant. De katten kunnen lopen. Wij kunnen een ijsje halen en op de boot opeten, vanaf de boot in schoon water duiken, naar de rostkant zwemmen en op een geisoleerde vlonder kruipen en in afzondering van alles genieten - en dat doet Maria dan ook.

Door de breedte van Skadi kan een zeilboot niet links langs het ponton liggen waar al 1 plaats ingenomen is door een motorjachtje. De volgende zeilboot moet dus aan de kade liggen. In de loop van de middag komt er aan de andere zijde van ons "restaurant"- ponton nog een (Nederlands-)motorjacht aanmeren en het valt ons op hoe bedaard en kundig de schipper de boot binnenloodst en aanmeert. Wat een verschil met de Denen in Orei. Skadi beweegt zelfs niet eens.

Bijten in een taai elastiek

Omdat we gebruik maken van het water van het restaurant nemen we aldaar een maaltijd die bestaat uit verschillende kleine schotels met vis. Tegenwoordig zit daar altijd Octopus bij, het lievelingsgerecht van Annelies. Helaas is de "Pulpo" erg taai, het is hard als rubber en kan alleen als een soort trekdrop in stukjes met je tanden afgerukt worden. Reden om even te melden dat het dus niet gaar is. Mocht je denken dat het restaurant een tevredenstellende oplossing aanrijkt dan heb je dat mis: de ober zegt : ,,yes that is always the matter". En daarmee kunnen we het met open mond doen. De vis wordt hier aangevoerd van de verderop gelegen haven en waar de pulpo dan ook gegaard mag worden....hier neemt men verder geen verantwoording....blijkbaar. We zitten er niet mee, we hebben de pulpo in stukjes verorbert want de smaak was natuurlijk wel goed en de dunste delen waren wel te pruimen en verder was het eten gewoon uitstekend.

Wanneer Peter met de katten loopt wordt hij aangesproken door de schipper van het Nederlandse motorjachtje en wanneer blijkt dat zijn metgezel een jazz zangeres is roept Peter Annelies erbij. Voor wie het even kwijt was: zoon Joran van Annelies doet op dit moment een masteropleiding in 's werelds meest vermaarde conservatorium namelijk die van Amterdam - ben je daar in opleiding geweest dan heb je nogal wat in de pocket. Annelies altijd te bescheiden om over te pochen- maar nu toch even op eigen schouders kloppend.

We blijken hier een klik te hebben met roadmanager Fred, en zangeres Fay Claassen. En we hopen elkaar nog tegen te komen in deze mooie Sporaden omgeving.

16 juni, van Orei Evia naar vasteland Volos Thessalië, 26 mijl

Orei is een vriendelijk oord met nette kades en met vele terrassen, gelegen aan de kom van de haven. De bergen nodigen uit tot een autotocht en we nemen spijtig afscheid. Door dat beetje spijtigheid beseffen we dat we dat dat onze eigen keuze is of niet...want wie bepaalt nou waar we heen gaan? We zouden ook terug kunnen varen naar Evia na Sporaden bezoek. We overwegen dat terwijl we naar de Volos baai oversteken. We spreken af dat we begin juli in de buurt van Chalkidiki beslissen of we oost of west gaan.

Het is een nevelige dag en in de bergen rond Volos des te meer. Echt stabiel is het weer hier ook niet...En dat zullen we weldra merken in Volos...

Pagasae (Grieks: Παγασαί) was een havenstad in het Oude Griekenland, belangrijk genoeg om haar naam te verlenen aan de "Pagasitische Golf" (Παγασιτικός Κόλπος, een andere naam voor de "Golf van Volos"), waaraan ook de belangrijke havenstad Volos ligt. Volgens één versie van de beroemde Argonautensage bouwde Jason hier zijn schip, de Argo, en vertrok hij van hier uit op voor zoektocht naar het Gulden Vlies. Ook was het de zetel van een vermaard orakel.

Gebouwd aan het binnenste punt van de Golf van Volos en aan de voet van de berg Pilio of Pilion (het land van de Centauren) en bij het schiereiland met dezelfde naam, is het de belangrijkste toegangspoort vanuit de zee van Thessalië, de grootste landbouwregio van het land. Volos is een van de belangrijkste commerciële havensteden van Griekenland, maar veel verkeer doet de stad ook aan vanwege het feit dat de stad veerverbindingen heeft met de nabijgelegen Sporaden. Volos werd in 1955 getroffen door een zware aardbeving, die de stad voor een groot deel verwoestte. Dit verklaart het moderne stratenplan. 

Het is ons niet bekend waar je het beste ligt in Volos; de lange pier zonder voorzieningen, de stadskade, of de charterkade daarna aan de noordoosthoek van de baai. Ook vragen wij ons af of het misschien goed liggen is aan het piertje bij de yard van Pefkakia. In ons Pilotbook uit 2007 staat dit wel aangemerkt door de vorige bezitter en wereldreiziger. We kiezen de charterkade. Op Google Maps vinden we een naam van 1 charter-agent en die bellen we Sisnak. Peter verneemt dat we er mogen liggen op plaats 19. ,,Hoe heb je mij gevonden?" vraagt de man en Peter antwoordt:,gewoon, op Google Maps. Op een nieuwe plek is het altijd even rondvaren en kijken op je gemak hoe het er planmatig uitziet en waar iedereen ligt. Lokale plezierjachtjes, Vissersschuiten, zeilschepen etc. E krjgen een duidelijk beeld van de stadskade en de pier maar varen verder. De charterkade ligt op het terrein van de Port Authority en aan het eind van dit rechthoekige platform leggen de Ferry's aan. Wij varen er omheen en zien de kade met parkeerplaatsen en kiezen daar een plek uit. Er ligteen Duits zeiljacht genaamd Godewind en Peter roept de naam luid en we zien de eigenaar opstaan om ons te helpen aanleggen. Een kadenummer zien we in eerste instantie niet maar dan blijken we toevallig op nummer 19 te liggen; het nummer staat bovenop de kaderand geverfd.

We zijn hier om zoon Ralf en vriendin op te pikken. Die vliegen met Ryan Air op Thessaloniki luchthaven, iets zuidoostelijker gelegen van Thessaloniki stad. We hebben op internet een auto gehuurd bij green Motion via AutoEurope, een Duitse website. Peter haalt de auto op in een groot gebouw niet heel ver van de haven, waar meerdere auto-verhuurbedrijven zitten en vertrekt om 16.45 uur naar Thessaloniki , een rit van 2,5 uur over een saaie (tol-)snelweg. Een Annelies blijft op de katten en de boot passen...Elvira en Michel van de Godewind zijn thuis mocht er iets zijn. Middag en avond alleen op de boot duurt lang, met katten die je niet graag alleen laat - zeker niet 5-6 uur lang op een vreemde terrein. Wel leuk is is dat Annelies via de App "vrienden" kan zien op Google maps hoe ver Peter met de auto gevorderd is.

Er stopt een scooter voor de boot met twee jongelui en de jongen vraagt wie ons gezegd heeft hier te gaan liggen want dit is privé. We moeten weg want de eigenaar van de plaats kan vanavond terugkeren en zal behoorlijk boos zijn. ,,Nou, zegt Annelies,wij hebben gebeld met de chartermaatschappij en die heeft gezegd dat we hier mogen liggen. En wie ben jij dan???

Hij zegt de vertegenwoordiger te zijn van de chartermaatschappij maar hij is niet gebeld. Wie hebben wij dan gesproken? En nummer 19 kan ook nummer 19 zij aan de andere kant... Annelies herinnert zich even niet welke chartermaatschappij we hebben gesproken, maar het is een feit dat dit ons toegezegd is. De jongeman (met vriendin met zomer fladderrokje) zegt opnieuw dat de boot weg moet als de eigenaar terug komt. ,,Nou, dat is dan jammer, want ik ben alleen op de boot. De schipper is naar Thessaloniki en ik ben niet van plan te "moven" totdat de schipper terug is. Zelfs al komt de Port Police: ik ga niet weg en dan vinden we wel een oplossing voor de eigenaar". Hj zal moeten wachten tot Peter er is.

Ondertussen pakken donkere wolken samen in de bergen van Volos en de buren zowel als Annelies checken de lijnen. We zitten met hetanker muurvast in de grond en met een mooringlijn en twee achtertrossen. Annelies belt Peter die ondertussen Ralf en Maria heeft opgepikt.  Peter zegt dat we met Sisnak hebben gebeld en Annelies ziet de jongeman met de scooter op de kade nog praten met Elvira en Michel. Annelies lopt er naar toe en zegt : we hebben gebeld met Sisnak en plaats 19 toegewezen gekregen". O zegt hij, dan klopt het. Annelies maakt zich totaal niet ongerust meer over dit soort zaken. Maar wel over het weer....

Wanneer de wind over de haven komt aanrollen heeft een groot zeiljacht rechts wat problemen en Annelies staat waakzaam op Skadi met de lieve Duitse buren naat haar, die op Godewind aan de slag zijn om beter vast te liggen. Het is spannend en Annelies kan gerust zijn maar is er niet helemaal gerust op. De buren vragen Annelies om bij hun de avond dor te brengen en wat mee te eten maar Annelies blijft liever bij de katten.

15 juni, Evia - van Loutra naar Orei,

De katten zijn heel vroeg op maar mogen alleen naar buiten als we ankeren. Sinds een paar dagen is Odin erg druk om 05.30 uur. Het keukenkastje moet het steeds ontgelden, alle theedoeken gaan er weer uit. Hij staat als een mens rechtop houdt met 1 poot het deurtje vast en trekt met de andere poot 1 voor 1 een doek uit de kast. Op een van die ochtenden blijkt hij geen eten te hebben, daar komen we pas om 09.00 uur achter. Dus hij bleef maar zeuren. Wij dachten dat hij gewoon zijn zus aan het pesten was. De zus begint haar eigen verveel uurtje wanneer Odin rustig is geworden en naast Peter is gekropen. Freija trekt rugkussens van de bank. Als het keukenkastje nog open staat gaat zij er in en helemaal in rondkruipen hoe moeilijk ook tussen alle obstakels. Meestal irriteert dat Odin dan weer en dan springt hij weer uit bed om zijn zus met dwingende ogen in haar mand te krijgen. Dan zit Freija op de bank met een poot hangend over de rand om haar broer een klap te geven als hij voorbij komt. Dat alles op onchristelijke tijd. Wanneer elk zijn portie lol heeft gehad gaan ze slapen en dat is meestal als wij dan onuitgeslapen uit bed zouden moeten komen....Maar we slapen natuurlijk uit.

Deze ochtend liggen we daarbij ook nog te schudden. Niet zozeer wiebelen van links naar rechts maar op en neer en hobbelen. Peter is er vroeg uit, Annelies slaapt wat bij na alle actie van 05.00 uur.  Ze wordt door Peter gewek me een beschuitje met zelf-gemaakte abrikozenjam. En dat is meer abrikozenspread dan het waterige jammetje van de winkel. Het is nevelig en de wind staat zuidwest, even anders dan de laatste dagen. Er heerst een noord-naar zuid patroon: noord in de nacht, zuid overdag.

Wind: 1 Bft. We maken gauw los, want het is onprettig, mogelijk ook door stroming. We motoren vandaag naar Orei. Het landschap vanaf Loutra is lieflijk met lage heuvels en naarmate we dichter bij de westhoek komen van Evia zie we niet alleen veel dennenbos maar ook stranden. We hebben wat met stroming te maken, maar het stelt niet veel voor. Alleen bij de zandplaat en eilandjes van de Likhades eilandjes voelt het water als bij Vlissingen. Wij gaan om het eilandje heen maar tussen Likhades en Evia door. Dat kan zonder problemen omdat het rustig weer is. En zeg nou zelf: 8 meter diepte is niet om bang voor te zijn ; het IJsselmeer is immers lechts 5 meter diep. Iets verder door het kanaal van Orei staat opnieuw wat stroming, dus is het even opletten. Dan is het prettig verder varen naar Orie. Weer een voor ons onbekende plek. We naderen dus ook heel langzaam tot duidelijk is waar we moeten liggen. Peter focust teveel op de linker kade. Annelies wijst naar rechts; daar is ook een kade en met ruim plek. Het doet al meteen heel gemoedelijk aan en ook netjes. We gaan op eigen anker-er zijn geen mooringlijnen. Het is duidelijk een kade waar de katten kunnen lopen. Hier is ook water en stroom te verkrijgen met een Evia card.

De havenmeester spreekt totaal geen Engels en hij komt met zijn brommertje langs om e.e.a. te regelen, maar dat hebben we zelf al gedaan. Een Griekse captain van een motorjacht raakt met ons in gesprek en we krijgen naderhand gratis water en stroom nadat we met zijn vijfen een stel stuntelige Denen met motorboot binnen halen.

Je hebt van die mensen die pas bij aankomst bij een ponton beseffen dat ze de lijnen moeten klaarleggen. Bovendien moet je hier op anker liggen. Je kunt inderdaad wachten met voorbereiden tot je ziet dat er geen mooringlijnen zijn. Maar je kunt natuurlijk ook gewoon al je anker klaar hebben. Ieder zijn meug. Het Deense stel moet dus redderen en wij springen ook maar meteen in actie met al het gebrom van motoren voor ons en pakken een extra stootwil. Dan zet de Deen de boegschroeven om en om aan maar dat helpt hem niet achteruit. Er wordt behoorlijk naar zijn vrouw geschreeuwd die de achtertrossen heeft vastgemaakt aan de kikker en nu naar voren moet rennen om het anker te laten vieren. Ja, een wereldreis is een heuse relatie-test. Wij wachten. En met ons wacht de Griekse havenmeester en ook de jonge kapitein van een jacht aan de overkant. Iedereen staat paraat. De motorboot schommelt maar heen en weer met al dat boegschroef gebrul maar achteruit lukt maar niet. Wat is hij nou eigenlijk van plan? Is hij benauwd om tussen twee zeilschepen te parkeren terwijl er 2 boten tussen kunnen? We moeten bijna zeggen dat hij achteruit moet gaan en niet opzij. Er is achterwaartse beweging en de ankerketting loopt. De motorboot komt niet tot aan het ponton er zit nog 5 meter tussen. Peter staat te roepen:,,More chain! More chain!" Want er is pas 30 meter uit. Dan zegt de vrouw en dat is de opmerking van het jaar:,, we have no more chain".

Het gevolg is dat ze moeten herankeren en je begrijpt hoe lang dat allemaal gaat duren. Iedereen krabt op zijn hoofd. Je kunt ondertussen de aardappela al geschild hebben. Annelies heeft de naam van God al een paar keer genoemd en de havenmeester en de Griekse ( dames: alweer een jonge knappe-) kapitein blijven geduldig. Terwijl er nog totaal geen voortgang is praten Peter en de kapitein over het feit dat je wanneer je geen verstand hebt van varen, toch gewoon een schipper kan inhuren!

Uiteindelijk ligt iedereen weer stil en de Denen genieten met drankje en sigaretje en hun lange elegante "passerelle" met leuninkjes rijkt tot aan het ponton. Met slechts een huppeltje ben je gelukkig zo over de kier tussen wal en schip. Alhoewel, zo te horen aan de schrikbarende sigarettenhoest van mevrouw is de conditie er mogelijk niet naar om te huppelen. De rust is edergekeerd. We liggen tussen Polen en Denen en weer een hoop Fransen. De katten vinden het hier heerlijk, zo aan het eind van een breed en schoon ponton. De havenmeester ziet een goede klant in ons en geeft ons uiteindelijk gratis water en stroom. ...Of we wel even de supermarket willen bezoeken....

14 juni, van het vasteland terug naar Evia - Loutra

Midden in de kom van bergen in stilte ontwaken is toch geweldig. Nou ja, stilte, het doorgaande verkeer langs de bergrug aan het water gaat dag en nacht, maar vreemd genoeg galmt dat niet over het water. Peter heeft wel de viswerkingsfabriek gehoord, het bewijs dat dat dus nog werkt. De visfarms zijn waarschijnlijk nu in de baai noordelijk van ons gelegen. Dat maakt deze baai een stuk lieflijker en klaar voor toerisme.

Met een koffie zitten we nog wat in het troebele water te staren. ,,Ga jij nog zwemmen?" vraagt Peter. ,,Nee", zegt Annelies, ,,ik heb gisteren iets glibberigs langs mijn armen gevoeld. Ik weet niet wat er allemaal voor griezels in zitten". Net als in heel wijds en diep water, heeft Annelies ook in troebel water altijd het gevoel dat er enge wezens op de bodem liggen die je benen kunnen grijpen. Veel te veel griezelverhalen gelezen, en Harry Potterfilms gezien....

Ze zit op de zwemtrap en staart in het water. Dan ziet ze daar een schim. Zie je wel. ,,Kijk Peter, daar drijft iets, je ziet het amper maar het drijft er wel". ,,Dat is een stuk plastic", zegt Peter. Tegenwoordig hebben we een groot uitklapbaar visnet en Peter probeert de griezel te vangen. Het lukt en de doorzichtige alien blubbert op de zwemtrap. ,,Het is een kwalletje", zegt Peter. Annelies weet het zo net nog niet, het heeft geen tentakels het is gewon een stuk pudding. We gaan hoor!
 We gaan van zuidwest over de Golf van Evia naar noordoost en kunnen ietwat profiteren van een noord-noordwesten windje. We gaan op Genua maar weldra kakt de wind weer in en drijven we met 1 knoop snelheid in het midden van de Golf. Prachtig maar zo kom je over 10 uur pas aan.

Loutra ligt niet in een baaitje, iets verder dan Loutra is wel een diepe inham maar daar is het diep water en aan de kust loopt de bodem snel op. Dat betekent dat je daar nogal dicht bij de kust moet ankeren en als je ketting uitgooit moet je er rekening mee houden dat je ketting eerst naar beneden loopt en dan weer omhoog naar je schip. Gaan we dniet doen. We ankeren voor Loutra. Dat kan met dit windstille weer. Loutra heeft allemaal nette apartementengebouwen en boulevard met rijen Oleanders aan een smale reep strand. Je kunt vanaf de straatmuur met een stenen trap op het strand komen en in het water springen. Het geheel ziet er weldadig rustiek uit. Loutra is trouwens een van oudsher beroemd Kuuroord en dat is nog te zien aan de Neo-klassieke hotels die gebouwd zijn op de bronnen.

Loutra Edipsou,

Loutra Edipsos is de belangrijkste spa (kuuroord) van Griekenland en ook een toeristische bestemming op zich.Hier kunnen maar liefst 80.000 mensen een hotelkamer vinden. In Loutra Edipsos zijn zo'n 75 warme en hete thermale waterbronnen die een genezende werking hebben. Loutra Edipsos is daarmee het grootste kuuroord van Griekenland.

De temperatuur van het bronwater variëert van 28 tot 86 graden. Het water komt omhoog vanuit zo'n 3000 meter onder de aardoppervlakte. Rondom deze waterbronnen zijn de meeste grote hotels neergezet.Aan zee stroomt het warme water vanaf de rotsen de zee in. De grote hotels gebruiken van april tot en met oktober deze natuurlijke spa’s voor hun gasten. Het naar zwavel ruikende water van ongeveer 40 graden heeft een helende werking. De bronnen zouden zijn toegewijd aan Heracles (Thermae Herculeae) en zijn wereldwijd bekend.Als je in april of mei naar Loutra Edipsou gaat zijn de natuurlijk bronnen aan zee nog gratis te bezoeken. Je kunt onder het stromende water gaan staan als een soort douche. Het is dan bovendien nog erg rustig en de hoeveelheid warm bronwater is ook meer dan in de zomermaanden. De grote luxe resorts draaien dan namelijk op volle toeren en gebruiken een grote hoeveelheid van het water, voordat het de kust kan bereiken.

Loutra Edipsos heeft een plek in de Griekse mythologie. De godin Athena zou aan de god van de onderwereld, Hephestus, hebben gevraagd om op deze plek warm water naar boven te laten komen om zo voor haar held Hercules een plek te creëren waar hij kon relaxen. De eerste baden in Loutra Edipdos stammen uit de Romeinse tijd. 

12 - 13 juni, van Chalkis naar ankerbaai Scorponeri en Ormos Amirou, 14 + 21 mijl

Ons doel is Sporaden maar ons doel is ook om te genieten van waar we zijn en dus tuffen wij van plek naar plek. Deels op Genua deels motorend, want het is 1 Bft. en de wind komt net zo snel als hij gaat. De wind trekt van oost naar noord en naar west en tolt gewoon tussen het vasteland met eilandjes en het grote eiland Evia. Het is nevelig op het water en in de verte tussen de bergen.

We hebben het boek erbij, en Cruising Association en Noonsite en Moorsots en... zo vinden we beoordelingen van ons onbekende ankerplekken. Ook andere schepen zoals de Llano hebben beschrijvingen in hun blog van waar zij hebben geankerd. Heel nuttig. We varen helemaal alleen deze dagen, het lijkt wel of iedereen na Chalkida doorracet naar de Sporaden. Racen hoeft wat ons betreft niet want we komen er toch wel. We hebben de wind niet tegen ook als hij 1 Bft. is. De Sporaden zullen we sowieso dus makkelijk bereiken en ook nog volgens plan: half juni.

Scorponeri is een wijde baai tussen groene heuvels die vrijwel onbewoond zijn. Hier en daar worden toch villa's gebouwd en er zijn weggetjes die slalom aagelegd zijn over de heuvels tussen de olijfboomgaarden. Het is hier een en al olijven aan de kust van Attica/Thesssalië. Diep in deze ankerbaai vinden wij het niet goed liggen. Te diep ankeren en wil je in 8 meter diepte liggen dan moet je al behoorlijk dicht naar de kant. We keren om naar de zuidwestkant waar al een schip ligt. We ankeren in 7 meter tegenover een betonnen piertje en een taveerne die een doorstart lijkt te maken, met een strandbad met parasollen. Het water is wat troebel, mogelijk doordat hier ooit een visfarm was. Temperatuur 30 graden, 's nachts 25. Water temperatuur 28,1.

Boven de omringende heuvels van de ankerbaai trekt het dicht. Er is wat onweer voorspeld later die avond. Het komt eerder dan verwacht en van twee kanten. Gezien onze ervaringen met zwarte luchten van twee kanten (in Pag 2016) zijn we heel waakzaam. De katten vluchten naar binnen. De harde regen spoelt de boot schoon. Maar er komt geen storm. En net als we zeggen:,, nou lekker buitje ", en de boel weer openzetten en Freija weer in haar mand zit komt er een daverende flits met een keiharde klap boven ons. Zo hard, dat Freija niet eens de tijd heeft om te schrikken. Het duurt allemaal niet lang en het is niet heftig en na de buien is het lekker opgefrist en de lucht is opgeklaard.

De volgende dag varen we langs oneindige kusten met loijfbomen en enkele mooie kalkstenen kliffen met grotten naar Amirou. Hier loopt de bodem vanaf de kust geleidelijk af en we ankeren in 6 meter in klei en wier. De visfarm is hier niet meer, wel lijkt het water ook hier troebel van viswasserij in het nog aanwezige visfabriekje. Het verkeer langs de kust is niet storend, daar liggen we eigenlijk te ver weg voor. Verder is het gewoon heel wijds en rustiek ankeren aan de voet van hoge groene onbewoonde heuvels.  Er komt later op de avond nog 1 schip. Het is ongelofelijk dat we hier al twee dagen bijna alleen vertoeven in de Golf van Evia.

11 juni, Port Police en de doortocht door het Evripos kanaal in Chalkida

Gisteren naar de Port Authority om af te spreken dat we vandaag willen passeren. Nee, dat moet op de dag zelf. Vandaag opnieuw en dat werkt zo:

De vriendelijke beambte van de Port Authority stuurt ons naar de Port Police. Hij geeft ons een plattegrondje mee zodat we de ingang van het gebouw kunnen vinden. Naar het plein, tweede straat rechts en dan rechts een klein steegje in en links is de deur van de Port Police. Dit blijkt de achteringang te zijn. Er staat nergens een bordje, er zit niemand achter een bureau. Peter loopt de trap op een kantoortje in en een mevrouw zegt hem:,,Who sent you here!?" ,,Eh...de Port Authority". Peter moet naar beneden naar een deur die we niet gezien hebben. We komen in het kantoor met balie. Peter moet de-Tepai laten zien d.w.z. eigenlijk alleen het bonnetje van het postkantoor dat het betaald is. De mevrouw zegt dat we door de brug mogen. Na 4 uur moeten we terug komen want dan zit de avondploeg hier en dan krijgen we instructies, zegt ze. We gaan er uit door de voordeur en zien dat het eigenlijk heel makkelijk te vinden is: i.p.v. de omweg op de plattegrond moet je gewoon de straat in naast het hoofdkantoor van de Port Authority en bij het plein met de basketbalnetten links. Na het café is de voordeur van de politie.

We gaan terug naar de Port Authority en de beambte wil expliciet weten of we van de Port Police door de brug mogen. ,,OK, now you can pay". Nu mogen we betalen, 35,65. euro. Wat een verschil met Friesland, daar krijg je een klompje voor je neus en mag je zelf bepalen wat je er in gooit...

Om 17.00 uur lopen we heel kalm terug naar -  de hoofdingang met de balie. De deur is op slot. Geen mens te zien. We gaan op een bankje zitten wachten op de eerste Griekse politie agent. We hebben geduld. We kijken soms om naar de voordeur of er al iemand is. Tja Griekse werktijden. Dan staat er opeens een agent op het balkon. ,,Kalispera", zegt Annelies. De agent gebaart dat we moeten omlopen naar de achteringang. Snap jij het nog? Nu moeten we wel de trap op, waar we eerder werden weggestuurd. De politie agent vraagt de bootpapieren, verzekeringsbewijs, DEKPA en e-Tepai. Alles wordt zeer zorgvuldig bestudeerd. En als blijkt dat Peter zijn Radio-licensie erbij heeft gestopt, wordt er met grote vraagtekens in de ogen naar gekeken. Maar er wordt geen commentaar op gegeven. Bij het zien van de e-Tepai wordt deze bestudeerd alsof het de allereerste keer is dat de agent hem ziet. ,,Welke maanden heb je betaald", vraagt hij. Peter antwoord rustig: ,,mei en juni. Kijk, daar staat het". ,O ja".

Het schijnt te kloppen en de agent begint de procedure uit te leggen alsof Peter een schooljongetje is. Vanaf 21.30 uur moeten we stand-by zijn op VHF kanaal 12. Dan worden we opgeroepen om klaar te maken om door de brug te gaan. Dat is 15 minuten voordat de brug open gaat. Daarna wordt je weer opgeroepen en moet je naar de brug varen. Als je de eerste keer wordt opgeroepen mag je niet naar de brug, alleen bij de tweede keer. (denk erom) Peter voelt zich een kleuter. De procedure  wordt nog een keer verteld. De agent maakt duidelijk dat we kunnen gaan.

Het fenomeen van de kering van zeestroming in het Evripos kanaal

Het Evripos kanaal is 39 meter breed, 40 meter lang en 8,5 meter diep.
De loop van de stroming is volledig afhankelijk van de maan en is direct verbonden met de duur van elke maanmaand. De natuurlijke loop van de stroming naar één richting duurt zes (6) uur. Onmiddellijk daarna volgt een tijdspanne van ongeveer acht (8) minuten wanneer de wateren slapende blijven> (Dood tij)
Na de rustperiode van die acht minuten verandert de stroom van richting en beweegt ze precies in de tegenovergestelde richting gedurende nog eens zes (6) uur. Het water heeft een snelheid van 4-6 mijl per uur en wanneer de noordenwind de stroming versterkt kan het water met een snelheid van 9 mijl per uur door het kanaal stromen.
Dit eindeloze proces door de tijd heeft geen begin en einde.

 Daar gaan we

Om 20.00 uur maken we los uit de haven en varen we naar de westelijke ankerplaats. Ruim buiten de vaargeul gaan we voor anker. Om 22.30 uur worden we opgeroepen:,,Skadi! Prepair your vessel". Jeetjemineetje toch. En na ons worden alle andere schepen ook opgeroepen om klaar te maken met duidelijk de opdracht: niet in de vaargeul liggen! Een grote motorboot ligt wel in de vaargeul die eindelijk na 3 waarschuwingen door de port police wegvaart. Maar hij besluit 10 meter vanaf Skadi te liggen. Peter pakt een schijnwerper van echt Chinees makelij en schijnt op zijn boot om duidelijk te maken dat wij wensen dat hij daar weg gaat. Wanneer dat niet helpt schijnt Peter pal in zijn gezicht. Dan begrijpt hij de boodschap en vaart achteruit om achter ons te liggen.

Eerst vaart er een groot vrachtschip door de brug. De reden waarom alles aan de kant moest. Daarna wordt Skadi opgerorpen. En gelijk ook alle andere schepen. En zo ontstaat er toch weer chaos. Als we op de brug af varen denken we:,,is dat nou alles?!" We zijn gewend Vlissingen in te varen met 3 knopen dwarsstroom en een poortje van 6 meter breedte. Hier staat 0 stroom en een brug van 20 meter. Waar gaan al die spookverhlen over? De brug gaat open als de stroom is opgehouden. Appeltje eitje. Opmerking van Peter: wat een heissa je kan er met 6 schepen naast elkaar doorheen. Aan weerskanten van de brug staan allemaal mensen te kijken. Niet alleen om het fenomeen, maar zeg nou zelf, thuis sta je ook graag bij een sluisje de passerende scheepjes te bewonderen. En in de romantische setting van idyllische stad en boulevards past dit spektakel wel een beetje.

Na de brug worden we opgewacht door onze Franse overburen uit de haven en de mensen van het schip Pallieter. We krijgen een prachtige plaats aan de kade net na de terrassen. Het is super gezellig en levendig op deze avond. De kade is een speciale beleving. Wel krijgen wij en ook de Bolero en de Pallieter nog een cadeautje van het motorjacht dat lekker pas als vierde door de brug mocht maar even wil laten weten dat hij de grootste is door hard de kade voorbij te varen. Een terugslaande golf rolt onder ons door en we liggen even flink te deinen. Sommige motorboters blijven aso's. (Tony, jij niet hè)

10 juni, de zwaluwvlucht en het grote groene eiland

De zwaluw update:

Om 08.30 schrikt Annelies wakker: de zwaluw! Ze port Peter hard in de zij en roept: de zwaluw! We moeten de zwaluw vrij laten! Ze springt haar bed uit. De katten zijn ook in shock zo abrupt begint de dag. De zwaluw leeft. Hij zit in zijn doosje achter het venster en zit als het ware startklaar. Hij heeft 2 poepjes gedaan en zit met mooie droge gekruiste vleugeltjes braaf te wachten. We lopen de loopplank van Skadi af met de doos. De Franse overburen zien ons in actie en zijn ook gespannen. We openen het doosje bij de struik op de parkeerplaats naast het terrein waar boten op de kant staan. De zwaluw vliegt meteen op de reling van een boot en klapt wat met zijn vleugels. En zie daar: daar komen de ouders aanvliegen, het is dus een jonkie! Na twee rondjes boven zijn hoofd vliegen de ouders naar de overkant naar het park en de kleine zwaluw vliegt het hele eind meteen met ze mee. En ze leven en nog lang en gelukkig. (een sprookje van Skadi)

Een autotocht door Evia, het groene eiland

Een eiland met enorme verscheidenheid aan bomen, veel bijen (-teelt) en vlinders. En zoals je thuis wel eens last hebt van een vervelende vlieg, zo vliegen hier de vlinders tegen je hoofd. Vandaag huren we een autootje bij Europcar niet ver van de haven. We krijgen 200 km. vrij rijden en dat is goed haalbaar wanneer je naar de andere kust rijdt en terug. Europcar heeft een goede Evia routekaart liggen. We kienen de route uit over de bergen door het binnenland naar Steni en van daar naar de noordoost kust, met een klein rondje over de klif langs de zee en weer terug door de bergen. 

Het bergachtige groene eiland Evia is het op 1 na grootste eiland van Griekenland - alleen Kreta is groter. Het midden van Evia wordt gekenmerkt door dicht beboste kegelvormige heuvels en diepe valleien. De groene omgeving heeft Evia te danken aan de hoge bergtoppen van het Dyrfi gebergte waar ook nu nog sneeuw op ligt. Vandaag is het zwaar bewolkt en de toppen van de bergen hangen in nevel. De Meltemi winden uit het noordoosten jagen wolken over de toppen heen. Aanvankelijk kunnen we vlot rijden over de autoweg maar al gauw beginnen we te klimmen en komen er veel steile stukken met veel haarspeldbochten. Langs de weg staan palen met merktekens voor wanneer er sneeuw ligt. In deze tijd is het hier uitbundig groen en er zijn veel bronnen. Terwijl de vlinders om de auto scheren zien we in elke bocht uitsparingen met soms tientallen bijenkasten. Geen wonder dat Griekenland en speciaal Evia zoveel honing voortbrengt. De bossen zijn gemengd, er zijn o.a. veel esdoorns en dennen, vijgen- en  kersenbomen.

We verwachten veel van het dorpje Steni, waarover in alle reisgidsen wordt gerept als zijnde prachtig en authentiek en met winkels waar je lokale producten kunt kopen. Wij ervaren het als een uitgestorven gehucht met alleen maar tavernes, een uithangbord dat je kunt recreëren en dus parkeren (wandelingetje door oud Esdoornbos en wellicht bij een bron) De commercie is hier hard bezig. Winkeltjes met lokale producten? Die gaan zeker open wanneer de bussen toeristen hier komen. Naar ons idee wordt de naam van het dorp levend gehouden door zich open te stellen voor dagtochtmensen met veel eetlust.

We gaan door de bochten naar 1000 m. hoogte en hebben prachtige verzichten richting  de noordoostkust achter de de bosrijke ravijnen. En dan rijden we door sparren- en pijnbomenwoud zomaar een prachtig stadje binnen dat verscholen tegen de groene heuvels is gelegen, genaamd Stropones. Witte huisjes met rode daken, een café en veel kersenboomgaarden om het plaatsje heen. Een enkele boer teelt tussen de vruchtenbomen op de hellingen ook bonen.

We komen aan bij Chiladou aan de Egeische Zee. De kust is rotsachtig met kliffen en een ijsblauwe zee. De golven spoelen over het grijswitte keienstrand. Heel verlaten maar duidelijk in de zomer heel populair bij dagjesmensen gezien de parkeergelegenheid. We lopen langs de weg en gaan een zandpaadje omhoog boven de rotsstrandjes waartussen de zee komt aanstormen en weer wegtrekt. Voorbij een hoge rots zien we een heus paradijselijk strand, zo een als uit de film van Castaway met Tom Hanks....alleen leven er een hoop hippie-achtige blote mensen die schuurtjes hebben gebouwd met keien- omheininkjes. Paradijselijk voor hun maar vanuit ons oogpunt gezien te massaal zo in een commune. Ga dan echt op een atol leven, zou je zeggen...

We schieten natuurlijk veel plaatjes van dit exotische oord met blauwe zee, wit schuim op de golven en grijs keienstrand. En Annelies raapt een enkele steen op die toch elk zijn eigen kleur heeft: veel tinten grijs, en rose, en groen. Dan denken we via een smalle weg langs de kust iets noordelijker te kunnen komen bij Glyfada en dan met een klein ommetje weer terug te geraken naar Steni. De weg is smaller en bochtiger. We stoppen bij een dode slang. Daarna hebben we een vluchtige blik op een mini strandje ver beneden ons dat tussen de bosrijke ravijnen zichtbaar wordt. En dan houdt de geasfalteerde weg op en gaat over in gravel en zand. We hebben geen fourwheel-drive dus we stoppen hier om dezelfde route terug te rijden naar Steni en terug naar de zuidwestkust aan de Golf van Evia. De bergtop Dyrfis (1743 m.) met sneeuw in intussen goed zichtbaar geworden. We komen terug in Chalkida aan de noordzijde van de stad en vinden warempel een Lidl, om wat tekorten in de koelkast aan te vullen.

We hebben 160 km gereden, en het was in een woord prachtig. We zijn eind van de middag terug op de boot en de katten zijn dan niet te lang alleen geweest. Met een biertje en een pizza zitten we op ons eigen paradijsbootje temidden van zoveel moois nog lang na te genieten.

9 juni, haven avonturen

Chalkida Marina Vourkari

Een verdomd aardige stad. Het heeft de alure van een noord Italiaans bergmeer, aan deze Golf, met boulevards met palmen. De stad in twee delen tegen de heuvels gebouwd; we zijn er meteen verliefd op. Ook liggen we geweldig in de marina, rustig en met alle gemakken. We moeten alleen eerst die Evia Card zien te kopen. Dat kan bij de Port Authority waar we voor de deur hangen en ons afvragen wanneer het kantoor open gaat. We verkennen de stad, drinken een Freddo Cappuccino en vinden de deuren nog steeds gesloten. Later vernemen we van de buren dat je aan de overkant van het kantoor door het hek moet en in het gebouwtje aldaar je kaart moet kopen. Morgen dan maar. Ook moet je daar betalen voor de brug. Dat doen we dan over een paar dagen wel wel.

Haven avontuur

We liggen met Fransen links en rechts en Fransen tegenover ons. Fransen lijken te weten dat je hier voor weinig geld goed kunt liggen. Vreemd genoeg zie je geen enkele Engelsman of Nederlander. Er ontstaat echter 1 klein probleempje met een paar Fransen. Een griekse zeilboot is in de ochtend vertrokken en komt 's middags terug maar vindt Fransen op "zijn" plaats. De vraag is of men hier inderdaad een vaste plaats heeft....tja. En de Port Authority zalhet een worst wezen; ons is gezegd ga maar ergens liggen want er is genoeg plaats. Ja ja...is er dan maar 1 transit ponton of zelfs maar 1 kant van 1 transit ponton?

Met een hoop gebaren roept de Griek:,,you are in MY place" en maakt duidelijk dat de Fransen moeten wegwezen. Opschuiven lijkt een goede optie. De Italiaanse die ons zo goed geholpen heeft staat meteen klaar om de Franse boot te verslepen. Wanneer dat ongekunsteld en snel gelukt is zet de Griek zijn schip in achteruit om ZIJN plaats binnen te varen. Vroem! Wij zitten precies tegen het hele gebeuren aan te kijken en wachten met spanning. Dan laat de Griek het gas los en de wind vangt zijn schip en draait het schip met de punt naar links. Net iets voor de Franse boot en met het achtersteven schuin naar de Italiaanse boot. Peter ziet meteen wat hij fout doet, hij moet namelijk niet zijn gas loslaten maar hij had - vroem- door moeten varen de plek in. Nu ligt hij scheef en hij is vreselijk geirriteerd over zijn ingenomen plaats en nog meer dat hij stom doet. Dan geeft hij gas achteruit maar het schip reageert nog niet en we zien met zijn allen dat hij de Italiaanse boot rammen gaat. Hallo! roept Annelies. Oddio ropen de Italianen met de handen tegen het hoofd. De botsing geeft een streep en bij nader onderzoek door Fransman en Italiaan in de Dinghy, blijkt het slechts een rubber streep te zijn. Poe!

Ondertussen houdt de boze ongemanierde Griek zijn mond, biedt zelfs geen excuus aan aan de Italianen en is verwoed bezig om zijn schip op te ruimen. Annelies zegt tegen de Italiaan:,, biedt hij zijn excuus nog aan?" Nee, zegt de italiaan niks niente dat doet hij niet. De vriendin van de Griek laat even weten dat zij Italiaans spreekt ( en je weet ook wel dat ze daarmee wil zeggen : ik versta alles wat jullie zeiden) Zij gaat in gesprek met de Italianen en het is weldra "koek en ei", maar de Griek zelf blijft zwijgen met zijn ongelofelijk horkerige gedrag.

Wij draaien ons om met de uitspraak: WAT een lul! De Griek stapt van zijn boot , kijkt Annelies kort aan en loopt nog steeds pissig weg met zijn vriendin in de achterhoede. Die Griek heeft een slechte afloop van wellicht een romantische dag op het water.

Het ene avontuur is nog niet over of het volgende staat voor de deur. Tegen schemering vliegen vele zwaluwen rond de boten en Odin heeft het op 1 gemunt. Odin zit achter het net dus kan niets vangen alhoewel de vogeltjes hem uitdagen. Dan treft 1 zwaluw het ongeluk vast te zitten onder een stootwil aan een touwtje en bij wegviegen komt hij in het water terecht. Met schepnet gepaard gaan wij hem redden. Ook de overbuurman is begaan met het lot. De zwaluw zwemt naar het ponton en blijft buiten adem op een mossel zitten, waar we hem pakken. Arm dier, helemaal nat, we drogen hem en doen hem in een doosje. Na enige tijd denken we dat zijn vleugels droog zullen zijn en laten wij hem vrij op de parkeerplaats bij een struik. De zwaluw vliegt niet echt goed. Hij blijft met gespreide vleugels in de struik zitten. Een goede vangst voor een kat. Met die gedachte wil onze buurman hem toch ergens anders zetten maar het beestje is in paniek en vliegt naar een hek. Van een hek weer in het water. Vleugelklappend vindt hij een "schuilplek", in de vorm van een wateruitlaat van een motorboot. Wat nu? De Fransman pakt de Dinghy en roeit naar de motorboot en peutert met zijn vingers de zwaluw uit het gaatje. Wat een wonder dat het diertje dit overleeft! Hij gaat in een doosje en daar blijft hij de hele nacht tot hij droog is.

Terwijl de avond valt zit de zwaluw ineengedoken te turen door het plastic venster op onze kuiptafel. De katten vinden het niet interessant want hij beweegt immers niet. De rust op het ponton is wedergekeerd en iedereen gaat gerust naar bed. We leggen de doos met de zwaluw in de logeerkamer en al koekeloerend lijkt hij te zeggen: moet ik nu helemaal alleen in een kooitje, achter een troebel ruitje, een hele nacht in het donker staan....? Ja en dan proberen we de vogelvlucht opnieuw. Deurtje dicht, snaveltje toe. Welterusten.

8 juni, van Eretria naar Chalkis (Chalkida), 13 mijl

Het noorden windje komt opzetten en het water kabbelt nogal onder- en om de boot. De Fransman naast ons is al (al) om 08.00 uur vertrokken, misschien hadden we dat ook moeten doen.... Annelies vindt het weinig zin hebben om nog op je gemakje te zitten met de koffie. Als je toch van plan was weg te gaan waarom dan niet meteen na het ontbijt. De golfslag van de Ferry's is ze ook wel een beetje zat.

Wij verbazen ons trouwens altijd weer over hoe mensen situaties in blogs aandikken. We zouden makkelijk kunnen zeggen dat we hier vreselijk heen en weer geschud worden, maar dat vinden wij niet. We zouden makkelijk kunnen zeggen dat we uit ankerplekken moesten weggaan omdat het onhoudbaar is, maar ons ultra marine anker maakt het altijd houdbaar in alle wind tot nu toe (ook 10Bft) en we zouden makkelijk kunnen schrijven hoe spectaculair de zee is met - ja heus - 4 meter hoge golven, maar is dat ook werkelijk zo.....? Bovendien varen wij gewoon niet met zulk weer, wij letten op het weerbericht (3-4 websites) en nemen geen risico....en dan nog...

Hier kabbelt het dus en het is aan de lezer om te interpreteren hoe erg...

Ja jongens het wordt dus weer zeilen! We vertrekken uit Eretria (lastige naam je vergist je continue door Eritrea te zeggen en dat ligt heel ergens anders...Eenmaal de baai uit met grootzeil en - ja joh, lekker Genua erbij- valt de wind weg. Het wordt dus motoren en we doen een 6 knopen snelheid want dan kan je maar beter lekker snel aankomen.

We kiezen Marina Vourkari in Chalkis/Chalkida. Even een puntje want we zijn op het blog tevens om onduidelijkheden in Pilots en social media recht te trekken: Vourkari is geen ankerbaai. De ankerbaai links voor de draaibrug heet Notios Liminas Chalkidas. Je kunt daar ankeren en met je Dinghy naar de kade onder het fort, lopen over de brug naar de Port Authority en aangeven wannneeer je door de brug wilt ( en betalen); je kunt aan de kade liggen maar lijkt ons geen goed plan gezien de vrachtschepen die daar aanmeren; je kunt in Vourkari liggen aan een van de transit pontons. Dat blijkt er eigenlijk maar 1 te zijn, maar daarover later....

We hebben de Port Authority gebeld, na uitproberen van enkele telefoonnummers lijkt dit de juiste te zijn : +30 2221 022275. Een hele lieve dame die goed Engels spreekt beantwoordt de telefoon en zegt: er is plek zat, kom maar gewoon.Kosten 12,39 euro voor 3 dagen. Meteen vragen wij ons af waarom er zo weinig bekend is over het goede en goedkope liggen in Vourkari Marina, welke door de haven authoriteit wordt beheerd...Alle berichtgevingen in boeken en op social media gaan voornamelijk over kade en ankeren en nergens is een goede recensie te lezen over deze plek. Die gaat dus van Skadi komen. Voornamelijk hier en op Moorspots!

We roepen de haven op maar krijgen geen antwoord en we moeten het dus zelf maar uitzoeken. We varen rond in een haven waar meerdere nette pontons zijn van o.a. zeilverenigingen. Duidelijk wordt dat de achterste pontons vol zijn met lokale scheepjes en enkele overwinteraars. Duidelijk is ook dat inderdaad vooraan de transit pontons zijn. We kiezen de achterkant van ponton 1. Ponton 2 lijkt ook nogal prive gezien de motorjachten daar en weinig buitenlandse vlaggen. Een Italiaanse mevrouw helpt ons met aanleggen. Er zijn mooringlijnen, we nemen er 1.

Een prettig betonnen ponton en dat vinden de katten ook. Ze gaan meteen kijken en ruiken en kijken net als wij positief om zich heen. We zullen morgen wel zoeken naar die Evia kaart om water te tanken. Nu op de plaats rust. We zijn zeer benieuwd naar de stad Chalkis.

7 juni, Eretria op Evia

Als je dacht: Eretria wat is dat in Godsnaam voor een betekenisloos oord...dan heb je dat flink mis. Terwijl wij vergetelijk leven in een plastic wegwerpmaatschappij in betonnen huizen die geen eeuwen meegaan.. ..heeft hier een van de eerste Griekse welvarende steden gelegen 800 jaar voor Christus, o.a. van waaruit de gehele Griekse kolonisatie van de oostelijke en westelijke Egean is opgerukt: naar bijv. Ionië en Italië en Sicilië, het Magna Grecia.

Een stukje geschiedenis - 800 voor Christus

De stad Eretria ligt in de vruchtbare vlakte, omringd door de heuvels van Voudochi in het westen en Zervouni in het oosten. Eretria, de 'roeiende stad' van de oude Grieken, genoemd naar het werkwoord eretto (= naar rij), was een grote zeemacht, die een aantal kolonies had aan de kusten van de Egeïsche Zee, op verschillende eilanden, Zakynthos, en Sicilië en in Italië, sinds de achtste eeuw voor Christus.

Hoewel het aantal vondsten uit die tijd beperkt is, suggereren vondsten uit de Myceense niveaus een hoge levensstandaard. Eretria begon vanaf de achtste eeuw voor Christus een meer stedelijk karakter te ontwikkelen. Tempels werden gevestigd in de versterkte Akropolis van Mycenaeus, en de belangrijkste kern van de stad werd verplaatst naar de agora, verder naar het zuiden.

Eretria nam actief deel aan de eerste Griekse kolonisatie. Het werd ook een belangrijk handelscentrum en zeer welvarend met contacten in heel het oostelijke deel van de Middellandse Zee, zoals blijkt uit de ontdekking van Eretrian-aardewerk aan de oevers van Klein-Azië, Syrië en Libanon en op Cyprus. Eretria's snelle expansie zorgde ervoor dat de stad Chalkis de twee steden leidde naar de zogenaamde Lilantijnse oorlog . Ondanks de negatieve uitkomst van de oorlog voor Eretria, bleef de stad bloeien in de archaïsche periode en nam actief deel aan de tweede kolonisatieperiode. Het werd een democratische staat aan het einde van de zesde eeuw voor Christus.

Het hielp de opstand van Miletus tegen de Perzen in 494 voor Christus (Herodotus 6.99, 7.101; Stabo 3.448.5; Pausanias 7.10.2); Dientengevolge werd Miletus vier jaar later, in 490 voor Christus, verwoest door Datis en Artaphenes. De Eretrianen vochten naast de Grieken in de zeeslag bij Artemision en namen deel aan de veldslagen van Salamis en Plataiai. Aanvankelijk was het betrokken bij de Eerste Atheense Liga, maar Eretria vocht in 411 voor Christus tegen de Atheense hegemonie en groeide vervolgens flink economisch.

Tijdens de vierde eeuw voor Christus werd de stad geregeerd door tirannen die altijd aan beide zijden van Athene of Thebe stonden.Na de slag bij Cheroneia, in 338 voor Christus, bevond Eretria zich onder Macedonische heerschappij en begon een nieuwe periode van economische en culturele welvaart.  De Macedonische koningen Kassandros, Demetrios Poliorketis en Antigonos Gonatas brachten ook tijd door in de stad. De Romeinen veroverden en vernielden Eretria in 198 voor Christus, wat het begin van de ondergang van de stad markeerde. In 87 voor Christus koos Eretria de kant van Mithridates, de koning van Pontus, tegen de Romeinen, die de stad voor de tweede keer een jaar later verwoestten. De stad werd vervolgens verlaten.

2019 na Christus, 7 juni.

We schrikken wakker om 09.30 uur. Of we het ook nodig hadden! Het plan van de dag gaat later van start dan gedacht en we pakken pas tegen 11.00 uur de Dinghy naar de vissershaven om naar de Archeologische vindplaats van het oude Nea Psara te wandelen. Het is al behoorlijk warm en we stoppen bij een terrasje aan de noordkant van de stad om onszelf te laven. Van de te bezichtigen opgravingen is "huis van de Mozaiken" nog in gang. Het ligt echter afgedekt. Dat belooft wat. Verder is er uit al deze nog amper herkenbare waardevolle nalatenschap weinig op te maken. Opvallend is wel dat het deel van de Eretrische stad dat blootgelegd is, veel bewijzen van vernuftige bouw vertoont zoals waterleidingpijpen onder de straat, en dat....bijna 2600 jaar geleden...

Het archeologisch museum is zoals altijd in deze landen zeer mooi ingericht. Ons valt in ieder geval op hoe bijzonder de voorwerpen zijn en getuigen van de grote welvaart en kunstzinnnigheid en luxe, zoals de stellen gouden oorbelletjes, schitterende gedecoreerde schalen met deksel en enkele grote beschilderde amforen. En een Griekse Stele (grafsteen) werd 2 eeuwen later opnieuw als graftsteen gebruikt door Romeinen.

Een stukje archeologie

De site werd voor het eerst opgegraven door Christos Tsountas in 1885, gevolgd door de American School of Classical Studies in Athene in 1891-1895. Konstantinos Kourouniotis en later I. Papadakis zetten de opgravingen voort, voordat de Archeologische Dienst en de Archeologische Vereniging van Athene het in de vroege twintigste eeuw overnamen. De Zwitserse Archeologische School in Athene heeft sinds 1962 de westelijke sector van de stad opgegraven, waar de tempel van Apollo Daphnephoros ligt.

6 juni, van Karavos naar Eretria, 12 mijl

De Meltemi blaast en voor menigeen is de vaart zuidelijk/oostelijk naar Cycladen nu niet goed. Hij is vroeg dit jaar, deze Meltemi. Wij hebben er geen last van en hebben gunstige wind naar Chalkis waar we moeten ankeren met noordenwind alvorens door de beroemde brug te gaan.

Vandaag gekregen: geen wind, het wordt niet zeilen dus. Voor het eerst in lange tijd. Na heel kort zeil opgehad te hebben motoren we de rest naar Eretria, in deze contreien het enige levendige resort. Een grote baai met 2 Ferry's die af en aan varen, stranden, een heuse stad. Hier bepalen wij waar we beschutting zullen zoeken voor de noordenwind die voor dit weekend voorspeld wordt en wanneer wij door de Chalkis brug gaan. Besluit: schuilen in Vourkari marina zuidelijk van de brug, en dinsdag door de engte van Chalkis. Er is een mooie website van de Haven Authoriteiten www.olne.gr waar je al je info vandaan kunt halen. Peter belt Vourkari - haven authoriteit om een plek te reserveren in de marina die door hen wordt beheerd.

En dan is er een verrassing: zoon Ralf en vriendin komen 16 juni op de boot en we zullen met die twee naar de Sporaden varen en mogelijk naar Chalkidiki. Van daar vervolgen wij zonder hen onze reis langs de drie vingers van Macedonië naar Limnos.

Eretria

het is een stadje met een rijke geschiedenis. Het is een van de meest toeristische plaatsen van het eiland Evia. In de stad wonen ongeveer 6000 inwoners. Er zijn hier archeologische vondsten gedaan, zoals het anthieke theater en Romeinse baden. In de oudheid was Eretria de op één na belangrijkste stadstaat (na Chalkida). Een kenmerk van Eretria zijn de kleine eilandjes vlak voor de kust tegenover de stad, zoals o.a. het "Eiland van de dromen" dat via een bruggetje te bereiken is. Eretria heeft leuke boulevards met talrijke terrasjes, Ook de stranden in de omgeving zijn erg mooi en verzorgd en er zijn heel veel hotels en appartementen.

Het is 28 graden en we koelen de boot met het schaduwdoek en zetten de ramen open. We laten de katten in hun mandjes en varen met de dinghy naar een klein vissershaventje aan het bosrijke schiereilandje, waar ooit blijkbaar een verlies lijdende camping is geweest.  Een wandeling naar de boulevard en de stad levert een leuke blik op de geankerde zeilboten. De stad heeft behoorlijk wat winkeltjes; we zijn op zoek naar de Wind-winkel.

Hier moet je Grieks praten. We kennen te weinig woorden maar we kunnen mensen toch duidelijk maken waar we naar op zoek zijn. Uiteindelijk vinden we Wind en kopen twee "top-ups". Grappig is het dat er zoveel kreten in het Engels staan in een stad of soms dragen Grieken T-shirts met een Engelse tekst, maar ze spreken verder geen woord buiten de deur. Eretria is toch een gezellige plaats en een redelijke tussenstop. De golfslag van de Ferry's valt mee en na 20.00 uur houdt dat verkeer op. Dan is alles stil en verdwijnt de zon achter de bergen van Centraal Griekenland.

4 en 5 juni, Karavos nabij Aliveri, de queeste naar water en electriciteit

De pittoreske haven van de stad Aliveri heet Karavos. Deze lokale haven is voetgangersgebied en er zijn vele taverna's en bars langs de aantrekkelijke kust. Het biedt ook een onderkomen voor jachten. Er is geen gebrek aan stranden en uitzichten in dit gebied als u de weg naar Amarynthos neemt die de zandige kust enkele mijlen volgt.

Aliveri, 2 km. vanaf Karavos, is voornamelijk een industriestad. De grootste cementfabriek van Griekenland en een elektriciteitscentrale van de Public Power Corporation (ΔΕΗ) bevinden zich in Aliveri. De bruinkoolgestookte elektriciteitscentrale begon in 1955 met de productie van elektriciteit. Aangezien de bruinkoollaag nu uitgeput is, gebruikt de centrale olie. In het gebied is ook de marmermijnindustrie.  (bron: Eviasun.com)

Aliveri is een bloeiende marktstad en een van de oudste gemeenschappen in Evia. Het is een vervoersknooppunt voor de omgeving met acht busverbindingen per dag naar Athene en een netwerk van routes naar alle omliggende dorpen. Een traditionele straatmarkt 'de Liaki' wordt gehouden op zaterdagochtend en de stad heeft een goede selectie van banken, grote supermarkten zoals Lidl en AB, apotheken en winkels naast bloeiende cafés en bars. Aan de rand van de stad is een gratis kliniek met Engels sprekende artsen. Het centrum van Aliveri heeft autovrije straten waar het heerlijk is om te zitten in een van de bruisende cafés, vrienden te ontmoeten of gewoon de wereld voorbij te zien gaan met een kop koffie.(bron:wikipedia)

De zon staat de hele dag op de zonnepanelen dus we hebben stroom zat. Maar het water slinkt en we willen graag bijvullen. Gehoord van de EVIA Card waarmee je water en electra kunt kopen in palen op kades en in havens, gaan we eens vragen waar we die kunnen krijgen. Ook in Griekenland bemoeit een heel dorp zich met de zoektocht en wanneer we een cafe houdster vragen naar de kaart ( ze verstaat ons niet maar begrijpt het wel) mengen alle klanten zich in het gesprek en iedereen weet wel een oplossing. We worden uiteindelijk van kastje naar de muur gestuurd met antwoorden als:  het is 50 meter verder bij de politie; dat was vroeger; vraag het eens aan de strandbar. Maar het levert niets op. De Port Authority is dicht en de volgende dag klopt Peter daar aan. Antwoord: Evia card hebben we niet maar wel een sleutel tot de stroompalen maar die is in bezit van 1 mevrouw en die is er niet vandaag. Morgen wel.

De Port Police zit onthand - de vraag van de week!

Nu je er toch bent willen we wel weten hoe het zit met de e-Tepai. Kan je ons uitleggen hoe dat werkt? Het kan niet gekker, Peter moet gaan uitleggen hoe de Port Police zeiljachten moet registreren en hoe de e-Tepai betaald zou moeten worden.

Peter gaat zijn documenten halen op Skadi en vertelt de buurt (SY Rocinante en SY Daisy) dat hij de Port Authority moet onderwijzen. Nou nog mooier. Annelies vraagt: heb je gevraagd wat het schuift? De dames Port Authority zijn hem daarna zeer erkentelijk.

We halen de dag erna twee tags voor de stroompalen - kosten 20,= euro gedeeld door 3. Maar onze paal geeft geen water, wel electra. Peter die als Moses al eerder succes heeft gehad met water slaan, moet opzij springen als het water opeens over de kade gutst, alsof er weer een wonder is geschied. De drie boten hebben water en electra, wij doen een was, Lode spuit zijn schip af. Iedereen vult de tanks. We zijn allemaal helemaal blij.

We doen deze twee dagen een hoop stappen naar de Lidl en de AB, naar de bank in Aliveri want ons cashgeld is op. En verder levert ook deze queeste naar geld en voedingsmiddelen de ontdekking op van een doe-het-zelf-zaak a lá Blokker, Action, Gamma waar we een Oma-boodschappenkarretje aanschaffen voor al onze voettochten met proviand.

Het voelt als vakantie, het is geweldig toeven in de haven achter de dam, totaal in de luwte, een strandje vlakbij, douches, een mooi café en lieve gemoedelijke Grieken die ons na twee dagen gaan kennen. Er wordt vast veel gepraat over ons allemaal in huiselijke en café-kring. Absoluut een plek waar je vast kunt roesten. Maar morgen gooien we toch de trossen weer los op zoek naar onbekende bestemmingen....

3 juni, Almiropotamos naar Aliveri, 14,5 mijl

Wij koesteren ons in de 26 graden zomertemperaturen. Annelies geniet ieder moment van de dag: het is de ideale zomer voor Nederlandse begrippen. Met zo een windje dat je op de fiets stapt, zonder doel om gewoon te genieten en de zomer te voelen tintelen in je huid en in je hoofd, met dromen over ....ooit. Of met dat geluksgevoel dat je eigenlijk alles hebt wat je hartje begeert. Hier sta je dan op een boot en laat de zachte warme wind door je haren gaan en je beseft dat het leven goed goed is.

We worden vandaag wakker met wel degelijk een hoop geklots. Hier moeten wij niet blijven. De wind staat recht op de kade vanuit zuid. En het neemt toe. De Denen slapen nog. Al snel voelen wij een sort van kameraadschap als wij met anderen op zeilen en met de Denen dus ook. Dat komt mede doordat wij vorig jaar samen door Korinthe zijn gegaan. We varen los van elkaar maar toch kijke we naar elkaar: wat doe jij vandaag. We hebben dus meteen de neiging om te wachten tot zij wakker worden. Maar het is ook belangrijk je eigen plan te trekken. We maken dus los en varen weg met meteen het grootzeil erop. Woei woei wat gaan we meteen geweldig op de wind. Met de zuidenwind en valwinden. Een baai uitzeilen is uniek en het moet ook een mooi gezicht zijn vanaf het dorp of vanaf de kusten. Annelies staat haar vrouwtje. Een heerlijk gevoel, het raced over het gladde water heen.

Doel: volgende plaats Alveri/Alverion nabij Karavos, in de hoop dat dat wat is en vooral dat je er goed kunt liggen met deze zuiden winden.

Een maal uit de baai valt de wind weg. We maken een slag en moeten verder motoren. Vlak voor Aliveri valt de GPS uit. Peter navigeert verder op de I-Phone. Geen idee hoe het komt maar vanzelf gaat de GPS weer in werking; het spookt hier. De haven van Aliveri ligt achter een dam. Al snel is duidelijk dat je daar het beste kunt liggen, er ligt namelijk al een schip. Het is de Rocinante van Venera en Lode. Er liggen nogal wat vissersboeitjes met oude mooringlijnen maar we varen heel voorzichtig tussen de boeitjes door naar achteren naar de kant met de hulp van Lde en Venera. De dam is perfect geconstrueerd tegen alle winden en zee invloeden uit zuidelijke richtingen. Dat zullen we de komende dagen nog meermalen ervaren.

Na een half uur komt de Daisy ook binnen. Ze zijn zeker wakker geschrokken toen wij los maakten in De vorige haven. Flemming maakt een gebaar van: dat was helemaal niks dat geklots daar.

2 juni, van Petalioi eilanden - Chersonisi naar Almiropotamos, 19,6 mijl

Temperatuur 28 graden, temperatuur zeewater 25 graden. Wind zuidoost tot zuid. Beetje uit de bergen. Een regengebied trekt van noordwest Griekenland naar zuid-oost Griekenland maar raakt ons niet. Annelies is vroeg op want de katten maken een hoop kabaal. Ze gooit ze naar buiten en neemt zelf ook plaats op een bankje. Als je houdt van rustieke landschappen en stilte dan moet je vandaag op de Skadi zijn. Tegen 10.30 uur komen Gerrit en Sophia op de koffie en tegen 13.00 uur maken we allemaal los. De Duitse Grieken (of Griekse Duitsers) aan de kant zijn al vroeg uit elkaar gegaan: verstandig. De Llano vaart naar het zuidoosten naar Karystos en wij naar het noordoosten naar Almiropotamos. Na drie keer uitspreken heb je-um.

We hebben zowat al meer gezeild dan het gehele vorige jaar. Voordeel is dat we tussen kusten kunnen kruisen; langs de Peloponnesos moesten we een bepaalde kant op en  ook nog voor donker binnen zijn. Conclusie: als je in Griekenland korte afstanden doet kan je (de tijd nemen om te-) zeilen ook als je hele lange afstanden doet kan je zeilen want dan bepaal je er gewoon 2 dagen over te doen. Daar tussenin bij afstanden van 30-40 mijl is het doorgaan om binnen bepaalde tijd aan te komen en zeilen kan dan alleen als je flinke snelheid kan maken.

We hijsen in Chersonisi het grootzeil en Genua en varen met -niet al te veel- wind uit zuidoost weg van de Petalioi eilanden. Na 1,5 uur valt de wind weg. We varen een uur op de motor en dan komt de wind terug, zuidoost met 10 knopen. Het is een hobbelzeetje uit noord dat later meeloopt uit zuid en we varen voor de wind weg. Snelheid: 6 - 7 knopen. Vlak voor de baai van Almiropotamos maken we een gijp en varen de 3 mijl lange baai in op slechts grootzeil nog steeds met dik 6-7 knopen snelheid. Deels met de zuidoostenwind en deels met valwinden knallen we naar het dorp. Vlak daarvoor laten we de zeilen zakken. Vandaag dus 15 mijl gezeild van de 20 mijlen.

Dit is onze eerste nieuwe plek in tijden en het is dus uit je doppen kijken hoe het hier werkt. Ook al staat er in de Pilot dat er twee pieren zijn, het is nog niet duidelijk waar en hoe je dan moet liggen. We varenPier 1 voorbij, je kan aan de buitenkant liggen, aan de binnenkant veel vissersboten tot en met piertje 2. We varen tegen een kade aan het eind en daar staan bordjes die zeggen: hier stern-to ankeren. Duidelijk. Verroeste beugels zitten in de kademuur aan de voorkant en je moet op de kade op je buik liggen om de lijnen er aan vast te maken. We hopen dat iemand ons opmerkt en even helpt. Niet dus. Er zitten op een terras aan de kade wat mensen en Annelies zwaait: hallo, hier komen wij. Wil je even helpen? Geen reactie. Apatisch zitten mensen te kijken naar ons: wat leuk: een bootje... Daar hebben we dus helemaal niets aan. Uiteindelijk komen er twee stoeren Griekse mannen met tatoo's aanlopen en Peter vraagt of ze een lijn aan de beugel willen zetten. Ze helpen meteen.

We liggen en een half uur daarna komt opeens de Daisy binnen van onze Deense vrienden: Flemming en Helle. Ontmoet in 2018 bij het kanaal van Korinthe.

Almiropotamos is een vriendelijk gezellig en rustig dorp met een mooi maanvormig strand onder Tamarindes. De kade loopt uit in een plein met Tamarindes en palmbomen, een speeltuintje, een paar lommerrijke terrassen en een aantal straatkatten. Odin en Freija ruiken meteen dat we weer op een nieuwe plek liggen en kroelen in het grint op het plein, worden high van de geur van de andere katten en zoeken daarna de veiligheid van Skadi op vanwaar ze alles goed kunnen observeren. We slaan wat eten in in de plaatselijke kleine supermarkt en doen een ommetje naar het beekje waar zoetwaterschildpadden nestelen. Het beekje levert wel muggen op en we kunnen ze gelukkig allemaal katjewrik maken tegen bedtijd. Dat levert een ongestoorde slaap: geen muggengeplaag maar ook geen ankergewaak en evenmin watergeklots.

1 juni, Petalioi eilanden - Megalonisi naar Chersonisi

Desolaat ligt Megalonisos erbij. Wat een genot. Dat zal vast anders zijn in het hoogseizoen....We doen een Dinghy toer langs de rotsen en het eenzame strandje dat in zomertijd wel niet zo eenzaam zal zijn gezien de verloren voorwerpen die daar nu al liggen; helaas voornamelijk plastic: een stoel, jerrycans (Boeien van vissers) plastic zakken. Je leert er gewoon mee leben, het ligt overal en komt vanzelf in zee terecht. We maken om 10.30 uur los. Het anke zit muurvast inde zand en klei. We varen naar buiten en daar staat nota bene een straf windje aan de kaap. De katten springen vanzelf in de mand met al dat stuiteren in de kopjes golven. De wind staat noordwest- dat is een zeldzaamheid want tot nu toe is het voornamelijk zuidoosten wind geweest hier om de hoek van Attica. En dat is natuurlijk prachtig nu we alleen maar noordelijk willen.

In de baai van Chersonisi ligt de Llano van Gerrit en Sophia en we ankeren achter hen aan dewestkust. Aan het strandje liggen wat dagtrippers: motorbootjes en Rib's en hier en daar ankert een zeilbootje. Er staat een behoorlijke swell vanuit het noordwesten maar de wind neemt af en de swell dus ook. Terwijl we bij Gerrit en Sophia op hun boot bijpraten en tips krijgen over de Chalkis brug en een aantal plaatsen in het noorden van Evia, neemt de swell af en liggen we met zijn allen stil. Aan de kust liggen nog twee schepen met een lijn en omdat zij bekenden van elkaar zijn hebben ze ook nog aan elkaar vast gemaakt. Niet slim, want als de noordenwind weer aantrekt liggen ze tegen elkaar te wiegen en kunnen de masten in elkaar vast raken. Maar....hun probleem. Wij wachten op het schouwspel...

De zonsondergang is onovertreffelijk mooi. Het water is een spiegel en dat levert prachtige foto's op, voornamelijk van- en voor de Llano. Er is geen wifi signaal, of heel beperkt. Dat betekent dat we gaan achterlopen met onze website. Dat betekent ook dat wij zitten te hunkeren naar web-info over het weer. Hoe staat de wind vannacht? Hoe staat de wind morgenochtend? Kunnen we hier dan weg? Kunnen we zeilen? Zo niet moeten we dan hier blijven? De bekende vragen van elke dag. Want het kan elke paar uur veranderen.

En de trouwe lezers hier moeten even geduld hebben. Verhaaltjes worden later geplaatst. Wil je dus onthaasten en "detoxen" van internet, jongens, meisjes dan kan dat hier! Daar hoef je echt niet voor naar een ander werelddeel.