31 mei, van Porto Rafti naar Evia, Petalioi eilanden

Om wat ledematen te strekken, want we doen een beetje weinig stappen de laatste dagen, wandelen we om de noordkant van de baai heen en zo ontdekken we dat het aan die kant behoorlijk mondain is. Op zijn Grieks dan, en dat is nog tamelijk eenvoudig. Mooi aangelegde appartementengebouwtjes met tuinen en villa's tegen de groene heuvels boven de rostkust. Trappetjes naar zee. Een heuse boulevard met een aantal taveernes. En hoe verder je buiten de baai komt hoe rustieker de huizen er bij liggen.

Om 13.00 uur halen we dan het anker op. Er staat 8 knopen Zuiden wind en we hijsen zeil in de baai. We zeilen 3 mijl maar tussen de landpunten van de baai valt de wind al weer weg. We dobberen wat met een snelheid van 1,5 knoop. We wachten op de wind en die komt nog niet. Dan is het 2 mijl op de motor maar daarna toch weer 4 mijl zeilen. Een klein cadeautje. Petalioi is ons bekend van het vorige jaar. Deze keer gaan we in de zuidbaai van het eiland Megalonisos ankeren om tegen de noordenwind die vannacht zal opsteken beschermd te zijn. Een prachtige stille baai. Er is verder niks. Heuvels met bossen op witte rotsen, links en rechts van een maanvormig strand. Petalioi is exotisch. Je waant je ver op de wereld. De water tempertuur is hier 24,3 graden. Nog 0,7 graden en Annelies duikt de zee in. Maar...het water is zo blauw, het is zonde om te wachten op aangenamer water...dus: Plons!

We hebben contact met schip de Llano van Gerrit en Sophia, de organisatoren van de jaarlijkse Middellandse Zee-dag. Zij varen ons tegemoet vanuit noord Evia, hun overwinterplaats en zij ankeren in de mooie baai van Chersonisi.Wij twijfelen nog of wij daar ook heen moeten gaan maar gezien de komende noordenwind denken wij dat wij in zuid Megalonisis toch beter liggen.

Er komt swell binnen in onze baai en we wijfelen over het uitgooien van een hekanker want de wind draait vannacht en dan lig je in principe op hekanker i.p.v. je robuuste vooranker. Wanneer de Ferry's dan rollers binnen brengen waarbij de kopjes uit de kastjes vallen is het besluit gemaakt: hekanker er uit! Vannacht zien we wel weer.

De zuidenwind maakt het toch wat onrustig, vooral omdat we veel waakzamer zijn geworden het laatste jaar na veel meer onveiligheidssituaties. Wanneer de wind dan merkbaar binnen 5 minuten draait naar noord zitten we meteen overeind. Peter gaat de lijn van het hekanker van de kikker losmaken. Die zal dan in het water vallen maar we halen dat anker en de lijn morgen wel op. Annelies opent het luik boven het bed wanneer Peter naast haar op het voordek de lijn los wikkelt. Skadi draait om en een blik op het hemelgewelf geeft een film van draaiende sterren en dat zijn er hier heel wat.

We liggen met de punt naar noord en achter ons een prachtige houten tweemaster idem dito. Een verlicht luxe motorjacht ligt verderop. Daar zal wel altijd iemand in de stuurhut de wacht hebben....Swell staat er nu natuurlijk niet en de rollers van de vroege Ferry's worden door de opgestuwde zee vanuit de baai tegen gewerkt. Voelbaar rustiger water. Wel 6 Bft. maar we liggen muurvast. Welterusten.

30 mei, hemelvaart maar niet in Griekenland

We liggen in de baai van Porto Rafti, Limin Markopoulou, voor anker en gaan met de dinghy naar de kant. Hier zijn alleen maar restaurants en verder geen winkeltjes. We lopen even naar de kade maar hier is slechts plek voor een 6 à 7 tal schepen en het ligt helemaal vol. Het lijkt er ook niet op dat een van de schepen aanstalten maakt om te vertrekken dus ankeren is de enige optie.

We lopen een stukje naar een doorgaande weg waar wat winkels zijn maar van een echt dorp is hier geen sprake. Daarvoor moet je toch een heel eind verder lopen en dat gaan we dus niet doen. Wel kopen we 2 vissen van een onbekend merk en drinken we midden tussen de Grieken een koffietje.

Terug naar de Skadi merken we dat er wat wind staat uit oost terwijl de voorspelling was: geen wind. Typisch weer een microklimaatje waar geen voorspelling voor te geven is, de wind doet zelf wat hij wil.

Historie van Porto Rafti

De haven was een belangrijke handelsplaats tot de ineenstorting van het Romeinse rijk. De namen van de oude dorpen rond de baai van Porto Rafti waren Steiria, Prasiai en Koroni. Ze behoorden tot de phytopathie van de paraktia (zee) Pandionis, volgens de verdeling van de oude Atheense democratie door Clisthenes in de vroege 5e eeuw v.Chr. De haven van Porto Rafti is niet langer in gebruik als een commerciële haven vanwege milieukwesties, maar het heeft een georganiseerde jachthaven voor kleinere pleziervaartuigen met restaurants aan zee en cafés. Deze poort was het toneel van de evacuatie van de geallieerde troepen na de Duitse invasie in Griekenland aan het einde van april 1941.

Modern Porto Rafti

Porto Rafti is tegenwoordig een beroemde badplaats, met gratis stranden op de locaties St Spyridon, Erotospilia en Avlaki, en een georganiseerd gemeentelijk strand bij Avlaki. Porto Rafti heeft, samen met de gebieden Keratea, Markopoulo en Koropi, sinds 2004 een groei van de woningbouw doorgemaakt. Het is ook een permanente verblijfplaats voor velen. Een probleem met de regio en de hele Mesogeia-regio was het ontbreken van een geïntegreerd riolerings- en irrigatiesysteem, dat de laatste paar jaar geleidelijk aan wordt aangepakt en gerectificeerd, regio voor regio. Aan de grenzen van de gemeente Markopoulo, ten noorden van Porto Rafti, bevindt zich de historische site van het oude Vravrona met een oude tempel en een lokaal museum. Vandaag is Porto Rafti toegankelijk via Attiki Odos en het nabijgelegen metrostation "Koropi". Daarnaast is een studie ingediend voor uitbreiding van de voorsteden van Koropi naar Lavrio, met tussenstops in "Markopoulo", "Kalyvia" en "Keratea"

Op de terugweg naar de Skadi bllijkt het kussen in de dinghy lek te zijn, een mooi klusje om die te plakken met de lijm die we van Leon de zeilmaker hebben gekocht. Voor Annelies is het water nog te koud (23,5 graden) maar Peter maakt zijn rondjes en kijk ook even hoe het anker erbij ligt. Dat is zoals gewoonlijk half onder het zand.

Annelies begint met het uitknippen van een patroon voor een jumpsuit. Veel vrouwen naaien zonneschermen aan boord of bimini's of buiskappen maar nog nooit hebben we gehoord dat er kleding werd gemaakt. Nou denkt Annelies: dat gaan we dus WEL doen. Oja en nog een paar leuke schoenen erbij. Lol.

29 mei, mineralen van Lavrion en vaart naar Porto Rafti

Het Lavrion-gebied is een van de meest geliefde locaties ter wereld met het oog op de verscheidenheid aan mineralen. Monsters van mineralen worden tentoongesteld in de grootste natuurhistorische musea in de wereld.

Drs H. Dillen - natuurtijdschriften.nl: "Het ganse gebied rond Lavrion is een paradijs voor minera- len-verzamelaars. Honderden schachten, groeves, storthopen en ontsluitingen zijn een bezoek waard. Vele mijnen en schachten zijn nog steeds toegankelijk, maar een waarschuwing is hier op haar plaats. Sommige schachten zijn vrij stevig, maar de meeste zijn erg vervallen, en regelmatig doen zich kleine of grotere instortingen voor, waarbij reeds verschillende verzamelaars om het leven zijn gekomen".

Het Mineralogisch Museum van Lavrion is gehuisvest in een klein maar opmerkelijk voorbeeld van de industriële architectuur van de 19e eeuw (1873), in de overblijfselen van de belangrijke metaalwasserij van de Griekse Vereniging. In de vitrines van het museum worden ongeveer 700 monsters van 115 verschillende soorten mineralen tentoongesteld, ingedeeld volgens de normen van de mineralogische wetenschap. Naast de tentoongestelde mineralen zijn er ook voorwerpen te zien die verband houden met de winning en raffinage van ertsen.

klik hier voor een kleine virtuele tour over het gebied en een woord van de conservator van het museum

Buitengewoon grote verzameling en indrukwekkend mooi. In tegenstelling tot wat we in dit kleine gebouw aantreffen zijn we minder onder de indruk van het archeologische museum. Dat heb je in 15 minuten wel gezien.

Altijd wanneer wij ons verdiepen in de historie van de plaats waar wij verblijven blijkt dat er zoveel te zien en te leren is en dat we wel weken zouden kunnen uittrekken om alles te onderzoeken, het oudste amfitheater van Griekenland, de tempel van Poseidon, de zilverwinningsgebieden, de plekken waar je nog steeds mooie mineralen zomaar kunt vinden.

We maken ons klaar voor vertrek naar Porto Rafti, we zijn geen geologen we zijn trekkers. Aan de charterkade van Alpha charters betalen wij Lazarè 20 euro voor 4 dagen electra en water. We mogen hem bellen als we een kadeplek willen in Porto Rafti, want hij kent daar iemand die een plaats kan reserveren voor ons. Maar we willen liefst ankeren. We schudden handen met deze hartelijke en klantvriendelijke jongen en maken los. We hijsen grootzeil in de haven. Buiten staat een 4 Bft. uit west. We maken een slag naar tegenover liggend eiland en willen daarna terug naar de kust want zo kunnen we aldoor zeilen. Maar we besluiten eerder een gijp te maken om om de eerste landpunt heen te kunnen varen. We zijn nog geen 10 minuten onder vaart - Peter binnen en Annelies zit buiten en denkt: gaat prima zo. Peter komt naar buiten en ziet dat de Genua bak staat. Het blijkt dat er een windshift is geweest van west naar zuid en ja, op deze koers krijg je een klapgijp. En inderdaaf  BAF daar gaat de giek. Baf daar gaat Odin met een noodgang uit zijn mand, gelukkig de trap af.We zetten de Genua naar de andere kant en we besluiten een slag naar buiten te maken in noordoostelijke richting. De wind trekt intussen aan tot 23 knopen. Maar de Skadi voelt zich helemaal in haar element met dit bakstag windje en tikt regelmatig 9 knopen aan.

Na 5 mijl maken we - dit keer gecontroleerd - weer een gijp en zetten we koers rechtstreeks naar Porto Rafti (noordwest) Met als hoogste snelheid 9,4 knopen in een surf. Dit is zeilen optima forma voor de zoveelste keer deze reis. Wat een verschil met vorig jaar.

Wanneer wij de baai invaren krijgen we eerst wind recht van voren, daarna valwinden. We besluiten de zeilen op te bergen en de laatste 2 mijl te motoren. We gooien het anker uit in deze wijde baai in 5 meter diep blauw water.

28 mei, Lavrion - wat historie

We blijven vandaag lekker in Lavrion liggen en maken de boot van binnen en buiten schoon, Annelies draait veel wassen, koelkast ontdooien en de laatste hand leggen aan het nieuwe touw voor de ankerketting.

Nieuwsgierig over Lavrio vinden we het volgende verhaal:

De stad Lavrion op het puntje van het schiereiland Attiki is niet prominent aanwezig in heel veel gidsen over Griekenland, ook al heeft het het oudste en grootste oude amfitheater van het land en een mysterieus gigantisch gat dat een attractie zou zijn voor Fortianen en zoekers naar onverklaarde verschijnselen als ze ervan wisten...

Het gebied staat namelijk bekend om zijn industrie- en mijnbouwactiviteiten uit de oudheid. Dit is de plaats waar de gigantische kolommen van de tempel van Posideon in het nabijgelegen Sounion werden uitgegraven. De zilvermijnen dateren uit de prehistorie. De wassingen waar het zilver werd gewonnen zijn nog steeds zichtbaar en worden momenteel gerestaureerd. Van deze mijnfaciliteiten wordt aangenomen dat ze de oudste ter wereld zijn! De mijnen van Lavrion Silver financierden de vloot waarmee de oude Atheners de Perzen versloegen en financierden de bouw van de Akropolis en andere monumenten van de Gouden Eeuw van Athene. Later werden de mijnen veel meer geïndustrialiseerd en bedekten de hele regio met smeltpotten en tunnels, evenals enkele van de bijproducten van mijnbouw en winning. Eén effect van deze industrialisatie was dat Lavrion de eerste spoorbaan in Griekenland had en de eerste echte havenfaciliteit om erts via een brug naar binnenvaartschepen en schepen te laden. Een ander neveneffect van deze mijnbouwactiviteit was dat veel verschillende en unieke mineralen werden ontdekt. Deze mineralen brengen veel geologisch toerisme de bergen in en zeer interessante monsters hiervan worden getoond in het Mineralogisch Museum. Het Archeologisch Museum geeft een goed beeld van de ontwikkeling van de oude beschaving, die enorm werd beïnvloed door de vroege industrialisatie.

De tunnels en schachten die werden gegraven om de lagen mineralen te bereiken, vormden hopen puin bij de ingangen van de mijn. Het is mogelijk om tot op de dag van vandaag vrij gemakkelijk een grote verscheidenheid aan mineralen te vinden. Ondanks de hoogontwikkelde metallurgische technieken in de fabrieken, waarvan de overblijfselen zeer goed bewaard zijn gebleven in Lavrion, konden de oude Grieken niet al het zilver uit het erts halen en wierpen ze na het smelten de slakken in de zee. Het zeewater bevatte mineralen die duizenden jaren in de slakken drongen en reageerde met andere sporenelementen. Deze chemische reactie resulteerde in de groei van perfecte kristallen van verschillende mineralen, waarvan sommige erg zeldzaam zijn en alleen in Lavrion voorkomen. In de winter, wanneer de zware zeeën deze kristallen op de stranden afzetten, komen veel verzamelaars naar Lavrion om ze te vinden.

Tot een paar jaar geleden was Lavrion een behoorlijk sombere plek. De werkloosheid was ongeveer 75% en de stad werd gebruikt als een vluchtelingencentrum voor Koerden en andere mensen. De fysieke staat van Lavrion was zo slecht dat de Griekse filmregisseur Theo Angelopoulos de stad gebruikte als een stand-in voor het door oorlog verscheurde Sarajevo in zijn film Ulysses Gaze. In de afgelopen paar jaar heeft Lavrion een geweldige transformatie doorgemaakt.

Restaurants, winkels en cafés zijn geopend en Lavrion heeft een nieuw leven gekregen door de wederopbouw van de haven tot een belangrijke veerhaven voor de Griekse eilanden en de verhuizing van verschillende zeilbootcharterbedrijven en een jachthaven. Er zijn twee goed gevulde supermarkten op de top van het centrale plein van de stad, dat meer lijkt op een uitgebreide rechthoek met fonteinen en cafés en restaurants, evenals een paar uitstekende bakkerijen. Op donderdag heeft Lavrion een fantastische Laiki Agora (boerenmarkt). Ze hebben een mineralenmuseum met 700 monsters van 115 verschillende soorten mineralen, sommige zeer zeldzaam. Helaas is het alleen geopend van 10.00 uur tot 12.00 uur en hun website is nog in ontwikkeling.

Morgen voor we weggaan willen we nog langs het mineraal museumpje en dan weer op weg naar . . . . dat lees je morgen weer

27 mei, Etepai en andere boodschappen

e-Tepai.

We hebben zoals meld in de Griekenland algemeen blog, online de E-Tepai betaald. Echter na drie dagen stortte onze bank het geld terug omdat het Griekse banknummer niet goed was. Vandaag lopen wij naar het postkantoortje in dit gehucht en het is zo gefikst. Het bonnetje is niet goed leesbaar maar we op de boot scannen wij het met de printer/scanner en zetten het in een bestand op de computer en drukken het af. We gaan dus gewoon elke maand naar het postkantoor om een maand vooruit te betalen.

Lavrion jeugdgekte

Lavrion is een somber oord, de mensen kijken somber, de oude mannen klitten samen bij de lokale cafe's en de opvallend vele corpulente mensen eten hier hun plaatselijke snack: de pita met chiros, patat, en saus. Wanneer goed klaargemaakt een heuse maaltijd en lekkernij, voor 2,50. Het barst hier tegenwoordig van de eettenten, de ijstenten, de koffietenten. De economische groei is in volle gang.

Een van de opvallendste dingen van de jeugd eis dat ook zij meer geld hebben en dat geld besteden aan brommers en oude opgeknapte auto's met veel toeters en bellen. We zijn hier getuige van een type macho gedrag dat wij sinds de jaren 70 niet meer gekend hebben. De jeugd in Nederland is over het algemeen tegenwoordig ook zo zelfbewust dat zij deze uitsloverij niet meer nodig heeft om erkend te worden. Hier echter geldt nog het indruk maken op het vrouwelijk schoon maar misschien nog wel meer op elkaar met de concurrentie van opgevoerde motoren en luidruchtige muziekinstallaties in het vehikel.

Elke avond begint op "de Strip" de hangjeugd van 16 - 25 samen te komen en elkaar te laten zien wat ze nu weer voor een snelheidsmonster hebben en met welke inbouw uitgevoerd. Dit moet dan met racen en veel luid gebrom en diepste bas-tonen van de installatie getoond worden. De politie zie je niet. Wij begrijpen het sentiment - zelf ook knap gek gedaan - maar dit gaat een grens te ver.

De katten vinden het vreemd en blijven veilig op de boot. De gekte buiten duurt soms tot in de vroege uurtjes. De ochtend is voor de helden die vroeg opstaan en zeilen. Wij hebben de weg alweer gevonden, de goede koffie en de Jumbo, een zaak die een versmelting is van Action, Decathlon, en Toys r'Us. We halen toch weer meer dan gedacht, maar nuttig. Zoals een wanddecoratie van 2,99 euro voor aan een saaie muur thuis, stemmig en leuk voor de huurders. Ook een wasrek met knijpertjes voor op de boot, de oude is namelijk versleten in 4 jaar.

Slijtage: de vraag rijst bij ons of wij ook iets moeten doen aan bescherming van de Dinghy hetzij door een UV coating aan te brengen of een hoes te maken. Want we zien anderen heftig bezig. Het antwoord is nee. Ervaring is dat een Dinghy 10 jaar meegaat, je kan hem coaten, maar dan gaat iets anders  gewoon stuk. Stoeltje in de kuip: bijna 5 jaar oud, beste tijd gehad. Opvullen? Nee, een stoeltje kost maar 60 euro dat is over 5 jaar 12,50 per jaar, we kopen dus nieuwe.

Zo ben je altijd bezig afwegingen te maken om kosten te besparen of juist uit te geven. Deze maand hebben wij nog wat lasten van thuis te betalen en daarom, zoals vermeld leven wij op budget. Dat betekent wel uitgaven doen voor de veiligheid bij ankeren, niet uit eten. We huren nu ook geen auto maar genieten eenvoudig van zeilen naar baaitjes. Eenvoudig? Ja ook een vorm van luxe leven inderdaad.

Wifi: zoals te lezen in "boeken/links en tips" maken wij hier gebruik van Q telecom. Vandaag kopen bij de wind winkel een "top-up" van 12 Gig voor 30 euro. Verder maken we gebruik van de avond en weekend bundel van Q. Je kunt dan veel foto's uploaden voor weinig MB's.

26 mei, van Poros naar vasteland Lavrion, 34 mijl

Tijdens gebruik van water voor koffie gaat de pomp pruttelen en blijkt dat onze beide tanks leeg zijn. Maar dat geeft niet want we kunnen in Lavrion water krijgen. We doen het dus even met flessenwater en zijn zuinig de komende 5 a 6 uur.Douchen doen we daar wel.

De zon laat zich niet zien, de hemel is bedekt maar de temperatuur schommelt toch rond de 23 graden. We maken los en bij anker ophalen piept daar ineens toch het ankeboeitje boven water. We zijn blij. Elk kleine verlies van een boor accessoire voelt altijd als een verloren vinger. Hij is meegetrokken door een vislijn en zit vast om de ankerketting heen. Peter ontrafelt het enigzins en Annelies zet koers naar Lavrion - naar west.

Peter roept en wijst...naar oost:,, die kant uit liefje! Lavrion is oost".

De zee is van een lilablauw en de kleur gaat over in hemelsblauw met een vage horizon. Er is weinig te zien op zee. Een tanker, een enorme Ferry, een paar motorende zeilboten. Het is inderdaad windstil of wind tegen. Zeil opzetten heeft geen zin.

We hebben met de heren van Argolis yachting gemaild en gevraagd of zij een plaats hebben voor ons. Die hebben zij en ze vragen hoe laat wij verwachten aan te komen. Dat zal tussen 16.00 en 17.00 uur zijn. Peter laat weten: ik stuur een app hoe laat precies. Rond de punt van Attica laat Peter weten dat we om 16.00 uur aankomen. We verwachten dus opgewacht te worden...

Handig als je al eens in Lavrion bent geweest. Dan snap je hoe de indeling in de haven in elkaar zit. We varen dus meteen op de kade van Argolis af. Net vorig jaar cirkelen we rond en wachten tot ze komen. Maar ze komen nu zelfs na 15 minuten niet. Peter belt met Leonidas, die neemt niet op. Peter belt met zijn broer Takis. Takis vraagt of we het alleen redden want er is niemand in de haven. ,,Ja hoor, we redden het wel alleen". Toch wel effe lastig maar een vriendelijke meneer helpt ons om aan te leggen. Dan zoeken we water en de kasten op slot. Peter belt Takis en krijgt in niet mis te verstane bewoordingen te horen dat het zondag is en er dus niemand is maar dat er ook niemand zal komen. Zo!

OK hoe doen we dat dan? Douchen kan niet, water drinken uit de laatste flessen, beetje lastig. Kan wel maar niet leuk. Dan daagt het ons dat het toch eigenlijk belachelijk is dat we geen water kunnen krijgen en Peter belt Takis weer om te zeggen dat wij echt helemaal geen druppel water meer hebben. Takis reageert op vervelende toon: ,,het is zondag en je moet niet denken dat we hiervoor komen...." Etcetera. Peter zegt slechts : ,,OK", met plan B in de maak. Ook het brein van Annelies staat op scherp. Als rasechte Nederlander laat je je niet kisten of met een kluit in het riet sturen. Hallozeg! We kijken of er een sleuteltje van ons op de waterkast past, helaas... Dan zien we dat de kraan is afgegrendeld met een klem waaraan weliswaar een hangslot hangt maar je kunt de bovenste moer eraf draaien. Peter komt al aanzetten met de bahco. Behoedzaam draait hij de meor lost, schuift het rendel van de kraan en ja: als Mozes die met de staf in de berg slaat, spuit het water eruit! Wat Annelies betreft is Peter een heilige.

We tanken 200 liter dan hebben we genoeg voor uitgebreid douchen, haren wassen, een was doen, koken. Toch wat rusteloos en ook boos over de manier van communiceren van Leonidas en Takis gaat Peter op onderzoek op de kade om te weten te komen hoe andere schepen dat doen en of er elders wel water is. Hij spreekt een Duits echtpaar dat verderop aan de kade ligt op een charterplaats van een andere chartermaatschappij. Zij weten ook niet of je moet betalen en aan wie je moet betalen, maar er is wel water.  Hij biedt aan om zijn boot een beetje te verschuiven zodat Skadi ertussen kan liggen. We verplaatsen als de wiedeweerga en hebben sroom en water.

De situatie in Lavrion

Annelies doet wat onderzoek op het internet hoe het nou eigenlijk zit in Lavrion en wat voor ervaringen mensen hebben. Ze surft daarvoor bijv. naar Noonsite of Cruising Association. Op Noonsite staan enkele commentaren van mensen die ook rariteiten hebben meegemaakt en al met al is Lavrion gewoon een puinhoop. Geen echt mooie plek maar alles dat je nodig hebt in de omtrek verkrijgbaar. En daar gaat het ook om. Het is duidelijk dat de Port Authority de kades beheren maar niemand zich laat zien om geld te incasseren behalve...Let wel oplichters of de Charter exploitanten. Deze op hun beurt beheren slechts de voorzieningen en mogen daar dus een tarief voor vragen. Argolis, begrijpen wij nu, is helemaal geen kade beheerder en hoeft derhalve niet aanwezig te zijn als een schip aankomt. In twijfelachtige situaties over betaling van ligplaatsen nemen wij sowieso het standpunt in dat de geldvragende zich moet identificeren of we zeggen pas te betalen als we gezamelijk even naar het kantoor van de Port Authority gaan. Ook nu na het lezen van commentaar op Noonsite beseffen we nogmaals dat we op onze hoede moeten zijn als iemand om geld komt vragen. We zouden natuurlijk uit eigen initiatief naar de Port Authority kunnen lopen en zeggen:,,hé zeg, wij liggen aan de kade, mogen we betalen?" naar goed Hollandse gewoonte, maar daar zijn we nu zelf ook teveel Grieks voor geworden.

25 mei, Poros

Wat een unieke prachtige dag is het vandaag, tussen al die winderige en kille en bewolkte agen. We geloven dat er nu eindelijk lente, zomer is gekomen. Het is 25 graden en het zeewater 20,8. Nog 4,2 erbij en Annelies duikt erin. Peter kan haar nu nog niet verleiden. Zelf onderneemt Peter menig zwempartijtje, soort van excuus om onderwaterschip te bekijken en e.e.a. te checken, maar eigenlijk vindt hij het gewoon hartstikke lekker water. De katten schrikken zich een ongeluk als Peter in het water plonst: oe getverdemme wat een gespetter, en stormen naar binnen of in hun mand. Meest van de tijd zit Freija te zonnebaden in haar mand onder de buiskap. De katten verlangen wel dat er half zon en half schaduw is zodat ze kunnen omdraaien om ofwel de benen te bruinen of de kop. We spelen dus wat met de buiskap zonweringen en stellen zon en schaduw af. Prachtig uitzicht op de witte stad. We liggen rustiek met een boot of 6 in de wijde baai ten noorwesten van Poros.

Trip naar de stad. Het toeristenseizoen is echt begonnen, grote jachten met veel gebrul aanmerend, drukkke twens en tieners, en irriterende obers die de lunch proberen aan te smeren. We doen een boodschap bij de chandler, een echt vriendelijke Griek, die ons helpt met een nieuwe lijn met haak om de ankerketting te ontlasten bij ankeren. De shock-absorber in de maat die wij nodig hebben is niet voorradig. Hij raad ons aan wel op te letten bij aankoop want er is een hoop Chinese troep op de markt. De merknaam moet er wel op staan en er zijn twee bonafide merken in de handel.

We drinken koffie in een tent met voornamelijk Grieken, maar ondanks dat is de prijs van de koffie tamelijk hoog. Aangezien we tegenwoordig een budget hebben letten we op "groten en kleintjes". Wanneer we terugkomen bij de boot blijken we ons ankerboeitje niet meer te kunnen vinden. Welke onverlaat heeft die nou weer meegenomen? (typisch Nederlands uitgangspunt) Het kan natuurlijk ook lek zijn geraakt en gezonken...We gaan het zien bij anker ophalen morgen, of het nog ergens hangt. We speuren ondertussen wel het water af af het ergens drijft.

Peter maakt de lijnen voor de ankerketting ontlasting (sorry beter kunnen we het niet noemen) en we genieten gewoon van de omgeving, zonder enige behoefte om een klus te doen. Annelies waagt zich zelfs even aan de zon. Zij is tegenwoordig uitermate voorzichtig met de UV maar het kan wel even een uurtje. De katten hebben het gekke uurtje in de avond en dat betekent dat Odin heen en weer galoppeert tussen bimini en voordek. Hij is daar nog nooit bij in het water gevallen. Maar je houdt je hart vast....

24 mei, Kolfos - je waait uit je hemd

Het is me het nachtje wel en dat voor een tweede keer op rij: klokslag 04.00 uur zitten we weer met zijn allen overeind want de valwinden razen om ons heen. Peter stormt poedelnaakt het dek op en in de felle lichten van  onze zalinglampen inspecteert hij de ankertoestand en schepen en gooit er nog eens 15 meter ketting bij.

In tegenstelling tot de verwachting dat de wind tijdelijk zal afnemen blijft hij doorgaan en we zitten dus aan een winderig ontbijtje. Om 11.00 uur lijkt het nog steeds niet rustiger te worden. We besluiten niet langer af te wachten en het gat uit te varen. Het is wel even wat werk om het anker uit de klei los te krijgen in de noordwesten wind 24 knopen. Dan lijkt het anker ergens in vast te zitten en we zien alweer een duikscenario van anker losmaken onder water. Maar met wat beleid raakt het toch los en we varen weg uit al het gehobbel en geblaas vanaf de bergen.

Het is een kleine 24 mijl naar Poros. Dit lijkt het enige gat ten zuidoosten van alles waar de zon nog schijnt en waar hopelijk geen wind is. We zeilen 16,3 mijlen op de Genua, voor de wind, met een snelheid van gemiddeld 6 knopen. Terugkijkend hebben we melij met de bootjes die gebleven zijn temeer daar we zien hoeveel dikke bewolking komt aanzetten vanuit Korinthe. Wanneer wij zuidelijk varen bij Methana schiereiland laten we de bewolking achter ons en Poros verwelkomt ons met vriendelijk weer. We ankeren nabij Poros stad en zijn van plan de volgende dag aan de kade te gaan liggen en de boot eens schoon te maken. Ook watertanks vullen, de was doen etcetera.

Nog 30 mijl daarna en dan beginnen we aan het ontdekken van voor ons nieuwe bestemmingen...

23 mei, Kolfos wat een (wind-)oord

Aeolisch gebied...wat is het hier toch mooi met zijn mooie water in veel blauwe tinten, heuvels met bossen in veel groentinten. Kortom lieflijk.

We liggen naast een yacht met Nederlandse charteraars en een Engels blauw bootje genaamd Ramble Warrior, ook met een kat aan boord. Bij aankomst was het letten op waar hun anker ligt, namelijk totaal anders dan we dachten omdat zij net allemaal een tegenovergestelde wind hebben gehad. Wij merken pas echt hoe dicht we bij de Nederlanders liggen wanneer 'snachts de valwinden opkomen.

Valwinden

Een valwind is een sterke neerwaartse luchtstroom die lucht met een hoge dichtheid vervoert vanaf grote hoogte onder invloed van de zwaartekracht. Ze komen veelal in of aan de rand van bergachtige gebieden voor, in dat geval wordt ook wel gesproken over een katabatische wind. Een downburst of microburst wordt ook wel aangeduid met de term valwind, daarbij bedoelt men een sterke neerwaartse stroming van lucht in een zware bui.

Een valwind kan gepaard gaan met zware windstoten en neerslag. Soms wordt een valwind verward met een tornado of windhoos. Als bij een valwind echter bomen sneuvelen, vallen ze allemaal om in dezelfde richting; bij een tornado is dat niet het geval.

Een voorbeeld van katabatische winden zijn de Bora langs de Adriatische kust, de Mistral in Zuid-Frankrijk, de Tramontana in Noord-Spanje, de Santa Ana in Californië en de Oroshi in Japan. In Nederland en België komen valwinden voornamelijk voor als downburst bij zwaar onweer. Een bekend voorbeeld zijn de valwinden die zich voordeden bij een zware onweersbui tijdens het muziekfestival Pukkelpop op 18 augustus 2011.

We zijn moe en gaan op tijd slapen. Annelies wordt geplaagd door een mug en smeert zich in met Deet. Ondertussen is het al 01.30, adrenaline vanwege de mug dus ze valt niet in slaap. Om 02.00 uur worden we ongerust van de loeiende valwind. Hij komt elke minuut als een bal aanrollen. Je hoort hem ook aankomen. Het is net of de God van de bergen hem in het veld gooit. Het kan niet goed zin: Peter gaat naar buiten en we blijken nog geen 2 meter voor de andere Nederlanders te liggen. De schipper staat daar al buiten maar wil zijn ankerketting niet verder uitgooien omdat hij mogelijk met roer in de lijnen van een vissersboei raakt. Peter haalt 5 meter ketting op, we hebben dan nog 35 meter uit liggen in 8 meter water met windkracht 6. Het blijft waken maar het gaat goed Peter blijft een paar uur buiten en doet daar wat dutjes. Annelies probeert Odin kalm te houden want die vliegt altijd en overal de baas achterna en dat is nu in de donkere nacht op zee en in wind niet de bedoeling. Hij luistert notabene eens een keer naar Annelies en blijft in zijn bedje. Van Freija zie je alleen twee oren en ogen in gespannen en brave afwachting: het klinkt allemaal bekend dus ik houd me gedeisd. Uiteindelijk slapen we gewoon weer gezellig samen in een bed.

Om 06.00 uur beginnen de winden weer. We zitten allemaal weer rechtop en Peter gaat naar buiten. Hij blijft maar gewoon buiten. En dan valt Annelies in slaap...tot 10.00 uur. Zo heeft ieder zijn rust toch gehad. De wind is weg. We liggen nog dicht bij de andere Nederlanders, maar we wachten even af of er plaats komt aan het kleine ponton. Er is een plek maar die willen we niet. We herankeren verderop. Het wordt een afwisselende bootdag met klusjes zoals de laatste hand leggen aan het zonnescherm. En ons nieuwe huisdier filmen: een grote schildpad die de hele dag om de boot zwemt. De katten vermaken zich met twee eenden. Odin wil beslist het water in om ze te pakken maar bedenkt zich op het laatste moment.

Het is een beetje een feestje want we zijn exact 4 jaar geleden vertrokken uit Vlissingen en ondanks dat we nu 2 x een winter thuis zijn geweest is het nog steeds continue reizen. Is het niet daadwerkelijk op de boot, dan is het wel met inleven, voorbereiden van een volgend traject. Je bent er altijd mee bezig en steekt er altijd energie in en dat is misschien wel de reden dat we selectief zijn met wat we zien en doen in de winter in Nederland. We tracteren onszelf op een etentje aan de kant in het dorp. Gebakken Griekse kaas en geroosterde broodjes met olie en oregano, octopus, lamskoteletjes en toe: appel met honing en kaneel. 37,= euro. Nog tamelijk duur voor Griekse prijzen. Daarna op de boot een koffie in de maneschijn. En we gaan er van uit dat de nacht rustig zal verlopen....

22 mei, van Kiato maar meteen door het Korinthe kanaal, 15 + 15 mijl.

Berichten over het relatief slechte lenteweer in de Ionian en in deze streken komen met regelmaat binnen, ook wij zitten te vernikkelen 's avonds bij 15 graden. Overdag schiet het nog zelden door van 18 graden naar 22. Ja, dat vinden wij koud. Zeewater is in Kiato is 16 graden. Het was in Lakka 19. Inderdaad Ad, trouwe lezer, de electrische deken ligt nog op het bed. We moeten echter wel de generator aanzetten om hem warm te laten worden...lol. Om te zeilen is het echter perfect. Wil je zeilen in Griekenland doe dat dan in mei. Althans dit jaar.

Vandaag doen we maar meteen een afstandje erbij omdat je immers nooit weet wat je te wachten staat. Je "kennut maar beter gehad hebbuh! "(dit is phoenetisch Haags). Dat betekent dat we niet echt van authentiek Kiato kunnen genieten; we gaan wel naar de Lidl. Het gele Lidl uithangbord blinkt je toe. Het is een loopje van 2 km. Lekker voor je lijf. Aan het havenhoofd waar wij liggen ligt ook een vrachtschip. "wine trader" staat erop. Jammie. En mannen zijn de hele dag bezig de "wijn" in grote tankwagens te gieten. Tjonge, ik wist niet dat dat zo ging. We maken een praatje en een van de mannen die erbij staan de inspecteren maakt ons duidelijk dat het alcohol is. Ja, dat dachten we al. Nee, niet het alcohol dat je drinkt, maar voor bijv. je huid. Je kan het wel drinken als het goed verdund is. Huh? We schatten dat er hier min of meer een miljoen liter alcohol wordt overgegoten in vrachtwagens met wellicht een inhoud van 20.000 liter. Er staat 1 brandweerauto bij met twee brandweermannen. Het blijft een onderwerp van gesprek terwijl we naar de Lidl lopen voor vooral verse groenten en fruit. Terug in de haven gaat de gedachte dat als al die alcohol in brand gaat er van ons en van ons bootje niets meer te vinden is. Zo gaat dat gewoon in Griekenland, een beetje risico neemt men gewoon; heel anders dan thuis...

Weersverwachting: in Kiato regen en wind, na Korinthe zal het iets beter zijn. Dan kunnen we mooi ankeren aan die kant, in de baai van Isthmus. We varen 10 mijl naar het kanaal. We horen over de marifoon dat schip Zigzag is verteld dat hij 45 minuten moet wachten. Wij rekenen uit dat het kanaal precies open gaat als wij aankomen. Dat zou mooi zijn. Maar het wordt andere koek. We liggen met de Zigzag en een motorjacht nog bijna een uur te cirkelen. Je kan ankeren maar dat vinden wij niet prettig in de opstuwende golfjes en deze diepte. Dus Peter draait rondjes en Annelies filmt de kustlijn en de grauwe zee in de verte richting Patras. Het is verdomme koud. Lange broek (Annelies met nog een isolatie maillot) en twee truien. (Annelies 3). De katten liggen onder de wol. Brrrrr.

Dan worden de schepen opgeroepen en wij zien het motorjacht en Zigzag verdwijnen in de ingang van het kanaal.Peter:,, wanneer zijn wij nou aan de beurt?" Peter roept de Port Authority op. ,, Can we follow the Zigzag?" ,,Skadi? O yes you can go!" Je moet wel assertief blijven anders lig je nog een uur te wachten; ze waren ons duidelijk vergeten.

Het blijft geweldig om door het kanaal te varen ook bij slecht weer. Op de oude brug over het kanaal staan altijd zwaaiende mensen en dat verhoogt de sfeer. We leggen aan aan de kade van Isthmus waar Peter gaat betalen. Annelies past op de katten die - zoals altijd wanneer de motor uitgaat- willen lopen. Het is een kleine sprong naar de kade voor Odin. Maar ook een kleine sprong van een heel vervelend Grieks keffertje dat wel even aan boord wil kijken. De eigenaar blijkt de verkoper van diesel te zijn en hij zegt:,,hij doet niks". Ja dat snap ik maar ik wil geen kat en hond gevecht aan boord...

De ankerbaai is ons bekend van vorig jaar maar nu zijn de weersomstandigheden toch anders. Het is hier namelijk niet windstil maar er waait 17 knopen wind en het raakt ook hier zwaar bewolkt. De wind zal straks gaan liggen. We proberen het een paar uur; we liggen immers niet te schommelen. Het loeit alleen nogal wat. Tegen alle berichten wordt het 22 knopen wind en er is een evaluatie moment. Dat betekent: gaan! Waarheen? Het blijkt overal slecht. We gokken op Kolfos.

Nog geen mijl uit de ankerplaats krijgen we 32 knopen wind uit noordwest tot west schuin van achteren. Jezus wat zijn we blij dat we vertrokken zijn. Op woelig water maar perfect zeilen en surfen varen we op Genua naar de overkant om daar de hoek om te gaan en te schuilen in Kolfos noordelijk in de golf van Epidavros. Een inham die bekend staat om zijn goede schuilmogelijkheid. Na 3 kwartier sturen in deze 7 Bft. door Annelies neemt Peter het over. Pas veel later zegt Peter haar dat we 9,9 knopen hard zijn gegaan in een surf. Langs de kust lijkt de wind af te nemen maar wordt wel versterkt door valwinden en we doen een rifje in de Genua. Precies op tijd. Een kenner ziet ze aankomen.

Eenmaal de hoek om is de zee spiegelglad. De katten voelen het meteen en springen uit hun mand voor de dagelijkse behoeften. Wij maken een crackertje en doen dringend een plasje. We varen Kolfos binnen, blij en opgelucht. Hier hopen we nu wel een paar dagen te liggen. Zo te zien op de weerkaart is het hier het rustigst. ....maar ja...

21 mei, optima forma zeildagen op een rij, naar Kiato 41 mijl

Wanneer we aan een kade liggen, laten we de katten niet zonder begeleiding een rondje maken. Zeker niet 's ochtends vroeg. De katten zijn al een paar dagen erg druk in de vroege ochtend, reeds om 04.00 uur. Odin zoekt allerlei speeltjes op de vloer, en het keukenkastje staat tegenwoordig maar gewoon open om hem te accomoderen: zodat hij de theedoeken er uit kan trekken. Daar is hij dan even zoet mee. Na zenuwachtig gelik aan zijn vacht moet zijn zus het ontgelden. Deze week moet Peter minstens 1 keer optreden met stemverheffing.

Wanneer we dan deze ochtend tegen 07.30 het luik openschuiven omdat de katten er al een uur naar zitten te staren (goh wat zijn ze stil), schuiven we zowat een rode poes mee. Deze inheemse Jan Jans en de Kinderen kat zit op een kleedje naast de mand van Freija. Freija en Odin zijn heel nieuwsgierig en vreemd genoeg ontstaat er geen gevecht. De poes is niet vijandig maar zit wat onderdanig en heel erg lief te mauwen, te bedelen om mee te mogen varen. Helaas, we hebben er al twee. Annelies tilt de poes op, maar die verzet zich en klemt zich aan het kleedje vast en daarna aan de trui van Annelies als klittenband of van die klit distels die je wel eens in velden vindt. Annelies zet het dier op het ponton waar ze nog een poos blijft vragen. Dan blaast ze de aftocht en zoekt contact met een gans op een van de wegrottende catamarans.

Puzzelen met de wind. Er staat 26 knopen wind in de Golf va Korinthe en tegen 17.00 uur zal dat toenemen. Dan willen we in Kiato zijn. Of stoppen we in Itea. Want als de wind al snel hard wordt dan kan het nog wel eens minder leuk worden in de golf... Nee, we doen Kiato en vertrekken nu. We hijsen zeil in de baai. We varen tussen de eilanden uit, zetten Genua erbij en zetten motor uit. Het is alweer een zeildag. Wat een cadeau. En ontbijtje eitje op zee.

Wind westelijk. Golven tot 1 meter van achter westelijk. We varen in zuidoostelijke richting naar de kust van de Peloponnesos. Daar zou de wind wat minder hard zijn en blijven terwijl we dan wel goed kunnen zeilen. Prachtig zijn de groene gekloofde heuvels en dorpen en de besneeuwde toppen van het gebergte. We maken 1 slag naar buiten van 6 mijl. Daarna weer terug naar de kust en we vlinderen dan in 1 keer naar Kiato. De wind is ook vandaag wispelturig: zo is hij 14 knopen en zo is hij 22 knopen. Opmerking van Peter: als ik mijn Spinaker nog zou hebben....dan zou ik hem niet opgezet hebben. En als Peter dat zegt dan weet je wel hoe laat het is.

We worden de laatste mijl door de golven de dam om gedreven. Er omheen en dan pas het zeil eraf. We nemen een kijkje in de haven zelf, bekend om zijn vele mooringballen en -lijnen. Vorig jaar hebben we er nog een plekje tussen kunnen krijgen (wel een dunne mooringlijn in de schroef). Nu is er geen plek. Er ligt een zeiljacht en een visserschip en daartussen is het rommelig met lijnen en ballen. Gaan we dus niet doen.

We varen terug naar de dam en daar ligt een Engels zeilschip. Er is nog een mooie plek opzij van de autobanden met zware roestige kettingen. We liggen aan een schone brede kade en de katten zijn helemaal blij. Het is rollen in het beton jongens! Effe je vacht schuren!

Het Engelse schip Irie dat we in Mesolonghi hebben gezien komt ook binnen. Die hebben ons voorbeeld gevolgd i.p.v. in Itea te liggen. We zijn nog niet binnen of de wind trekt aan en trekt aan de zee. Mooi gefikst deze tocht.

20 mei, optima forma zeildagen op een rij, naar Triziona, 37 mijl

Puntje van oplettendheid: dit is een lagune gebied en en aan de zeezijde ondieptes.Na vertrek en doortocht door het beboeide kanaal is het belangrijk om ruim om de laatste tonnen/boeien heen te varen. **)We vernemen aan het eind van deze dag (van de Irie in Triziona) dat een groot zeiljacht, dat vroeg in de ochtend vertrekt uit Mesalonghi de bocht iets te krap neemt en vastloopt. Gelukkig helpt een vissersboot hem om los te komen. We vinden het zelf ook best oppassen tussen Oxiá eiland en het vasteland (zie ons blog eerder deze week)

Nadat we nog eens rondturen of het beroemde schildpad Willem langs zwemt....helaas niet, ondanks de blaadjes sla, halen we het anker op en nemen een voorlopig afscheid van Mesalonghi. We hebben het plan opgevat om terug tekeren in september om lagunes, historisch belangrijke plekken, en bergen de berijden met een huurauto.

-Wind: variërend uit westelijke richtingen 7,6 knopen, later 11 knopen.
-22 mijl motoren, 5 mijl motorzeilen, zeilen 10 mijl.

Patras en Korinthe - de wind

Vandaag is de wind gunstig voor hen die oostwaarts gaan, niet westwaarts. Rod Heikell heeft hier een moois stukje over geschreven:,, when heading E into the Gulf of Patras the prevailing wind in the summer is the NW breeze which is funnelled into a West wind and blows right through the Gulf of Patras and into the Gulf of Corinth from a westerly direction. The funnelling effect can substantially increase the strength of the wind especially where it is squeezed by the land at the Strait of Rion and Andirrion". (Of beter gezegd bij de Patras hangbrug).,,The wind is also squeezed by the land in the narrow west part of Gulf of Corinth".

,,When heading West from Corinth you will be plugging into the wind most of the time. As the wind tends to gradually extend in the gulfs, if a yacht leaves early it will generally be able to motor some of the way in the morning calm. If you are beating into the wind, heading west, then it pays to stay on the north side of the gulfs where you will pick up a lift with the wind getting a bit of northerly in it. You will also have less sea under the North side.

**)Heading out of the Gulf of Patras into the Ionian care is needed not to get too close to the shoal water on the north side. Keep an eye on the depthsounder and on your position".

Helaas zijn veel zeilers genoodzaakt snel door te varen mede door gebrek aan tijd of vanwege onvoorspelbaarheid van het weer. Maar...dit landschap is magnifiek. Met zowel aan de kant van de Peloponnesos als aan noord- de kant van Centraal Griekenland, veel hoge bergen, ja zelfs ski gebieden, en diepe ruige kloven. Dit jaar zijn wij ons nog meer bewust van de schoonheid van het landschap aan de golven en we hopen een keer de tijd te hebben door de bergen te kunnen trekken, langs watervallen, rivieren, verborgen kloosters en stille authentieke dorpjes...

Het voelt toch nog steeds als een transit. Gedeeltelijk omdat we hier al eens gevaren hebben en dus begint onze ontdekkingsreis pas echt na Lavrion. Ook "moet je zeilen als het kan". En we voelen ons verplicht daarvan te profiteren. Anders kan het ook nog wel eens gaan tegenzitten.

We pakken dus de wind op bij de hangbrug en hebben een perfecte zeiltocht. We komen aan bij Triziona: de Noordwest-westen wind, versterkt door valwinden staat plotseling met 25 knopen recht van voren in de zeilen. Alles staat nog: Genua en grootzeil en met een snelle goed gecoördineerde actie halen we alle zeilen in. Voor ons ligt de inham van de haven, gewoonlijk een lieflijke gezicht, nu in wat wildere blik.

We hadden al vernomen dat de wrakken uit de haven zijn weggehaald. We proberen ons te oriëneteren en te bepalen waar we moeten liggen. Twee jongemannen van restaurants staan op de pier te roepen en ons een plek te wijzen. Vlak voor een (ooit prachtige) race Catamaran. Een plaats aan een beschutte pier die iets lijkt opgeknapt. Vorig jaar zelfde situatie: geen havengelden want de haven is niet opererend.Wel hulp van restauranthouders die maar wat graag willen dat je komt eten. Het ziet er in zijn totaal beter en netter uit dan vorig jaar en het is dus nog steeds gratis! Vuilnis kan je kwijt in schone groene containers en het wordt keurig opgehaald met een vuilnisboot. Er lijkt wel iets gebouwd te gaan worden gezien de pakketten met dakpannen en bouwstenen. De restauranthouders zeggen dat de marina open gaat in twee weken. Ja, aan mijn hoela! Dat zei je vorig jaar ook. Verder prima plek om te stoppen, beetje te wandelen en echt verse vis te eten. Bij 1 restaurant mogen we in de keuken kijken er ligt de Catch of The Day: kreeft. Sardines 6,50 en dat is de helft van de prijs van wat het op Corfu kost. Wij hebben echter al een bord pasta op maar we zetten het in de agenda voor in september....

19 mei, Mesolonghi

Mesolonghi a wonderful place - Thanks to Vlasis Papoutsis

We gebruiken deze dag niet om de omgeving te verkennen. We nemen ons voor om dat in september te doen met een huurauto.

In plaats daarvan verft Peter de haren van Anelies, duikt Peter onder de boot om een verloren anode te bevestigen en maken we met sop de kuip schoon en met weerwater de achterkant van Skadi. Roestvlekken verdwijnen als sneeuw voor de zon en skadi wordt meteen een tint witter.

De wind neemt in de middag vlagerig toe tot 22 knopen en dan is het ook niet prettig om een Dinghy toer te doen. De boot gaat zwieren in de wind en we zien schepen binnenlopen waarvan 1 jacht in vol ornaat: zeilkleding. Dat is niet lekker geweest in de Golf....

Mocht er enige twijfel zijn geweest of we wel of niet vandaag hadden moeten verder reizen naar Triziona....dan hebben we er in elk geval goed aan gedaan niet te varen en lekker in Mesolonghi te blijven liggen. De Momentum of Fall komt ons vanuit Triziona tegemoet en heeft vandaag dus de wind mee, maar.....we krijgen het bericht dat bij de brug van Patras het schip 32 knopen wind heeft gehad. Een berucht fenomeen bij de Rion brug. De Momentum of Fall blijft in Patras aan de kade liggen, de marina is gesloten ivm veel schade aan de marina door de winterstormen.

Morgen is de wind gekeerd; gunstig voor Skadi om rustig aan verder naar het oosten te gaan varen op weg naar Corinthe.

18 mei, Mossolonghi, weer eens wat historie

Vandaag blijven we op onze ankerplek en gaan we met de dinghy naar de stad Messolonghi. Eerst even langs de Marina om te kijken of we daar diesel kunnen tanken en volgens een Marinero kan dat bij een tankwagen die aan de kade komt. We krijgen het telefoonnummer en als we willen dan kunnen we de dieselman op maandag bellen.

Vervolgens lopen we Messolonghi in en bij het monument van Lord Byron drinken we koffie. Als we daarna door de "tuin van de helden" lopen beseffen we dat de vrijheidsstrijd van de Grieken tegen de Turken niet helemaal zonder slag of stoot is gegaan. Als we hier door dit park lopen zien we dat er veel mensen lopen en dat er zelfs bussen staan om mensen bij deze gedenkplek te brengen.

De Griekse Onafhankelijkheidsoorlog

De Griekse Onafhankelijkheidsoorlog (Grieks: Ελληνική Επανάσταση, Elliniki Epanastasi; Osmaans: يونان عصياني , Yunan İsyanı) was een oorlog tussen de Grieken en de Turken, vanaf de Griekse onafhankelijkheidsverklaring van het Ottomaanse Rijk op 25 maart (nu de Griekse nationale feestdag) 1821 tot de erkenning van de onafhankelijkheid van het moderne Griekenland in juli 1832 met het Verdrag van Constantinopel.

Tijdens de 19e eeuw nam in Griekenland het verzet tegen de Turkse overheersers hand om hand toe, naarmate het Ottomaanse Rijk meer tekenen van verzwakking vertoonde. Vele boeren vluchtten de bergen in als hun dorp geplunderd werd of een Turks garnizoen moest herbergen. In onherbergzame gebieden hielden deze kleften (κλέφτες, eigenlijk rovers) stand als ondergrondse strijders voor de vrijheid.

Het streven van de Grieken om los te komen van het in ontbinding verkerende Turkse rijk werd door de grote mogendheden besproken in 1815 op het Congres van Wenen, maar Groot-Brittannië voelde er niet veel voor, omdat het de veroverde Ionische Eilanden voor zichzelf wenste te behouden. De drang naar onafhankelijkheid en de propaganda van geheime genootschappen van filhellenen hadden echter succes: in 1821 brak de algehele opstand tegen de Turken uit. Dit geschiedde overigens volgens een vooropgezet plan: een door de filhellenen gefinancierd leger zou vanuit Rusland het Donauvorstendom Moldavië binnenvallen dat onder Turks bestuur stond. Dit veroorzaakte een golf van instabiliteit in het rijk, wat de Grieken de kans zou geven een opstand te beginnen.

Maar al spoedig kregen de opstandelingen te maken met tegenslag. Verschillende groepen opstandelingen begonnen direct na het verdrijven van de Turken elkaar te bevechten. Ibrahim Pasja, de geadopteerde zoon en opperbevelhebber van Mohammed Ali van Egypte, kwam met zijn Egyptische troepen de sultan te hulp. Met bloeddorstige wreedheid onderwierp hij verscheidene eilanden: op Chios werden 23.000 mensen vermoord (kunstzinnig weergegeven op Le Massacre de Scio van Eugène Delacroix)[1]. Hij veroverde de Peloponnesos en drong door tot Midden-Griekenland. In 1826 vielen Athene en de sterke vesting Mesolongi hem in handen. De Griekse opstand was in bloed gesmoord, het land verwoest. Slechts het eiland Hydra hield met behulp van zijn sterke vloot stand.

Intussen had echter de openbare mening in Europa partij gekozen voor de Grieken; de filhellenen stuurden geld, wapens en vrijwilligers. Ze verafschuwden de Turkse moordpartijen op de Grieken, die ze als afstammelingen van de helden van Marathon en Thermopylae beschouwden. De bekendste filhelleen was de Engelse dichter Lord Byron, die zich, na een zwerversleven door Europa, in 1824 als vrijwilliger meldde in het belegerde Messolóngi, waar hij drie maanden later aan de malaria bezweek.

In 1827 keerde alles: Rusland, Frankrijk en Engeland grepen in. Hun vloot bracht de Turks-Egyptische vloot in drie uur tijd de nederlaag tijdens de Slag van Navarino, op de westkust van de Peloponnesos ten noorden van Pylos. De Turken werden verdreven uit de Peloponnesos en Midden-Griekenland. Dit bevrijde gebied werd een republiek met Joannis Kapodístrias als president. Na moeizame onderhandelingen werd de onafhankelijkheid van Griekenland in 1830 door het Congres van Londen officieel erkend. (Bron Wikipedia)

Wij lopen met ontzag door deze tuinen waar veel monumenten maar ook grafkruizen van gevallenen herinneren aan de bloedige strijd die hier voor de vrijheid is gevoerd. Ons valt het grote verschil met Nederland direct op: hier eert men de nationale helden uit zijn geschiedenis nog steeds met de eer die ze verdienen.

17 mei, van Meganisi naar vasteland Mesolonghi, 45 mijl

De Moorspots vlag wappert evenals de oranje wimpel want Maxima is jarig. We nemen afsceid van Joris en vrieden.

Tussen Meganisi en Kalamos kunnen we zeilen.

• Vertrek 12.00 uur
• Wind: NW 3 Bft. vernaderend in ZW 4-5 Bft.
• 17 knopen echte wind, 13 knopen schijnbare wind overgaand in 20 knopen echte wind, 17 knopen schijnbare wind.

We varen hard op halve meter-niet piekerige golven, schuin van achteren. Om 13.45 uur 7,8 knopen. Na 15 mijl valt de wind bijna weg. De verwachte/geplande aankomsttijd in Mesolonghi verlaat daarmee dus we zetten de motor bij om 6 knopen te kunnen blijven varen. Nog geen half uur daarna trekt de wind weer aan uit N-NW en kan de motor weer uit. We varen optima forma 6,6 - 7,5 knopen.  In oostelijke richting vaart een ander zeilschip hard op de motor en met grootzeil binnendoor langs Dragonera maar wij willen tot het laatst profiteren van de zeilmogelijkheid. Na 24 mijl zeilen in het prachtige landschap van deze Echinades Eilanden moet de Genua weggedraaid. De keuze is om nog verder buitenom te blijven varen of oostelijk te gaan en achter het eiland Oxiá langs. Daar zal zeker de wind wegvallen en de vraag is of buiten Oxiá ook de wind zal wegvallen. Als de golven dan blijven staan ga je vertragen. Dat willen we niet. We halen Genua weg en slaan links af, achter het andere zeilschip aan. Flinke valwind komt van Oxiá over ons heen.

Op de hoek van het lagune-vasteland loopt Peter even naar binnen en Annelies denkt: eens even kijken ter hoogte van welke eilanden we nog zijn...Een blik op de Plotter zegt dat de koers opeens recht door de ondiepte gaat en op het vasteland af in plaats van erlangs. Blijkbaar is hier ineens harde stroming die ons naar de zandplaten drukt.

Koers gelukkig op tijd bijgesteld varen we de laatste - en altijd langzaam lijkende - mijlen naar Mesolonghi, met de motor aan en grootzeil. We blijven in dit weldadige oord een dag. We hopen daarna in enkele sprongen door Korinthe heen te zijn, maar.....dat hangt allemaal af van het weer en de wind.

16 mei, in Abelike kieken

Wanneer de Catamaran van Joris en zijn vrienden in zicht is vertrekken wij naar de grotere baai van Abelike. We maken los, rustig en met de koptelefoons op, zodat we zachtjes kunnen communiceren. Peter haalt het anker op, Annelies stuurt, maar dat hoeft niet totdat het anker omhoog is. En alhoewel er geen Engelsman te zien is op de aan de rotskant geketende boten voelen we de ogen prikken. En zachtkens gaat ons Ultra Marine anker omhoog zonder andermans ketting mee te slepen. Zie je wel.

We maken aan bakboordzijde aan de Catamaran van Joris vast, wel met anker uit. In de middag hebben we een kleine wandeling naar Vathi, een dorp dat compleet ingesteld is op het toerisme, en de charterboten. Maar aan de oostelijke oever is nog een kleine "kneipie" met lokale keuken. We doen een rondje terrassen waar obers verveeld op hun telefoon zitten te staren in afwachting van de meute bootmensen. We krijgen een glimp van een populaire tent voor jongere charter-ouderen die blijkbaar een verkleedfeest hebben gezien de Romeinse kledij en gouden lauerkransen in hun witte haren. Niks gezegd over jongeren mag hier ook de muziek wel wat lager!

We gaan een hapje eten met de jeugd naast ons waarbij Annelies over de breekbare loopplank van de Catamaran moet maar alle mannen reiken de hand. We hebben een toffe avond. Leuke gesprekken, veel lol, borden vol patat en gefrituurde inktvis en lekkere wijn.

Er zijn mooie beelden met de Drone gemaakt, een foto volgt later hier op onze site.

De vlag van Moorspots wordt door de Moorspots mannen aan ons overhandigd en hangt in de mast van Skadi. Morgen varen de jongens naar Levkas en zij moeten de Cat inleveren, wij gaan door naar het vasteland 20 mijl of wellicht verder...

Draag je steentje bij aan :

https://www.moorspots.com/

15 mei van Prèveza naar Levkas Nidri, en door naar Meganisi

Peter loopt voor ons vertrek nog even naar de douane om hulp te vragen bij het registreren op internet, teneinde de belasting te kunnen betalen. Drie mooie Griekse vrouwen staan om hem heen maar geen van allen slagen erin om te registreren. Gezellig is het wel...

Geen wind, maar wel bewolking, en dreigende regen. Na een babbeltje van Annelies met Pimbo die nu ook in de Marina is gekomen verlaten wij Preveza om de brugopening van het Levkas kanaal van 12.00 uur te halen. Met ons nog enkele schepen. Er zit een "verveel" voor ons die dan links dan rechts vaart en we besluiten hem in te halen. Dan is hij opvarend en moet met ons rekening houden. Het irriteert hem misschien want bij de brug stoomt hij op om er als een der eersten doorheen te zijn. Net zo een sukkel komt bij Levkas kade ook van de kant af, om zich ertussen persen en we laten de zielepoten maar....Vòòr ons zit Zin" met Louis en Frank; het is super leuk om je bekende zeilers enkele dagen om je heen te hebben.

Nidri is erg bewolkt en wanneer we net de baai in willen varen stroomt daar de regen met bakken uit de hemel. We besluiten af te slaan naar Meganisi, het eiland waar we Joris en vrienden gaan ontmoeten. Daarboven is het zonnig. Zó plaatselijk zijn nu de wolken en buien.

Geheel tegen de sociaal Engelse regels in - tja dat gaat tegenwoordig zo als je 5 jaar vertrekker bent- ankeren wij in het midden van een van de idyllische armen van Abelike baai. De Engelsman die daar met een lijn naar de beboste rotskant ligt kijkt kritisch toe. Maar volgens onze en Griekse normen mag alles als er geen bord staat dat het NIET mag. Peter vraagt hoeveel ankerketting hij uit heeft en dat is 40. Wij zijn er redelijk ver van af, met ruime afstand en gooien 35 meter uit. beide schippers zijn tevreden met de situatie van beide schepen en ieder taait af naar zijn kuip. Daarna komt er een vriendje van de Engelsman binnen en hij slooft zich uit om die te helpen met zijn Dinghy en aan de rotskant diens lijnen vast te maken. Het nieuw aangekomen schip kijkt enigzins naar ons, die in het hartstikke midden liggen van deze vingervormige baai. Prachtige plek. Wie na ons komt moet kiezen wat er over is. De nieuw aangekomene blijkt een bekend schip uit Marina di Ragusa te zijn maar wij, die van onze kant altijd veel schepen volgen, worden over het hoofd gezien. Het is best zo en we zijn benieuwd wat voor vlees we eigenlijk in de Abelike-kuip hebben, anders dan in Ragusa...

Peter neemt een duik en volgt zwemmend onze ketting maar die ligt niet over Engelsman 1, het blijkt een keurige situatie op de bodem. Heel gerust zegt Peter: ,,zal allemaal wel loslopen overmorgen wanneer we verder gaan". En Annelies zit ook nergens mee.

De derde Engelsman komt ook binnen en schat in waar ons anker moet liggen. We krijgen de afkeurende grote zwarte zonnebril-look van de madame. Als derde op de rij legt dit schip bij de bossen vast met de hulp van, jawel, Engelsman nummer 1. Wat een gezellgheid allemaal. En wij hebben vanuit onze kuip in the middel of everything een geweldige beleving van 3 schepen en mensen en hun constante bedrijvigheid.

Opvallend is niet alleen de bedrijvigheid , heen en weer gescheur met Dinghy, hard gepraat met elkaar, en....generatoren gebrom: ook het laten opstijgen van een drone aan het strandje. We zitten meteen overeind als het lijkt of twee drone-ogen naar ons gericht zijn. Dat zal toch zeker niet gebeuren?! Peter gaat in onderbroek (niet zonder ....nog) dominant hinderlijk op de zwemtrap staan om ook op die wijze in beeld te komen. Helaas, het Engelse experiment wordt toch maar afgeblazen. Wij bereiden ons voor op een vroege ochtend escapade van de Engelse kliek. We gaan dan allebei hinderlijk op de zwemtrap staan, nemen we ons voor.

Kan best dat we niet gefilmd zijn maar dat weet je nooit. Bij ons is meteen het inbreuk gevoel aanwezig. Niet lang daarna komt engelsman 1 toch even roepen dat hij een geel boeitje onder water heeft liggen ,zo'n 2 meter vanaf de bodem, aan zijn anker. ,,o, " zegt Peter dat heb ik niet opgemerkt bij het ankeren". ,,Ja", zegt de Engelsman, ,, ik heb gedoken en gecheckt en je ligt met je ketting over mijn ankerketting".

,,Nou", zegt Peter, ,,het is nu geen probleem en we kijken bij vertrek wel hoe het gaat..."De Engelsman zou immers net als wij ook 2 nachten blijven en dan verder gaan.

Wat een lulkoek, hj heeft helemaal niet gedoken. Hij is constant aan het Dinghy varen geweest en met de buren kleppen. Hij moet niet zeuren. Wij gaan door met zalig niksen en koken en genieten van het mooie water en de kleuren om ons heen.

We besluiten morgen al verder te trekken naar de bocht naast ons waar Joris en vrienden ook naar toe komen...

11 - 14 mei, Preveza - de regen uitzitten

Wat een K-lente is het eigenlijk. We weten het: we mogen niet klagen het is gemiddeld 20 graden, maar heel klam en kil en iedereen klaagt erover hier. Regen regen regen. Harder en nog harder.

Na een dag aan de kade hebben wij het gehad, we liggen namelijk tegenover de tiener-gok-automatenhal en we vinden het geklots tussen wal en schip ook niet prettig. Bovendien zal de wind aansterken en dan schud je nogal aan de kade. Ook zijn de katten toe aan vrijheid en dus...verhuizen we naar de marina. Deze is prachtig geworden maar nog niet alles functioneert: de winkels en restaurants zijn er nog niet en water en elektra zijn nog niet zo aangesloten dat je er voor moet betalen: gunstig dus. We tanken 400 liter na alle wassen. De katten lijken het ponton te herkennen en snuffelen meteen rond.

Tussen de buien lopen we naar Royal Freshness om de wasbare delen van de matrassen en de topper te laten reinigen. We doen een bakkie op een oergezellig terrasje van een tentje in het oude centrum. Vraag je aan Peter: wat doen we verder nog hier, dan is het antwoord: we zitten in onze Niks-box.

He is goed om hier te liggen, zeilvrienden te zien, de wassen te doen, onze spullen die uit de de logeerkamer moesten voor de visite er weer in te gooien en in ons ritme terug te keren. Daarnaast kijken we naar de financiën en plannen op budget te leven. We besteden uren aan het registreren bij de griekse overheid voor de e-Tepai belasting. Iets dat zorgen baart bij veel zeilers en niemand weet de juiste wijze of het lukt geen mens. Sommigen gaan naar de douane en die snappen er zelf ook geen hout van, of ze zitten er met 3 man aan maar komen "er ook niet dooreen". We krijgen een paar nuttige tips van de Grey Hippo en van de Paikea en we blijven het proberen.

10 mei, van Paxos Lakka naar Prèveza, 37 mijl

Rekening houdend met weer, wind en opstappers maken we los uit de ankerplek en varen we naar Preveza. Een overnachting in Two Rock Bay is niet mogelijk met deze zuidenwind. Dus is het doorkarren. En dat is in klotsgolven, het soort waar Annelies niet van houdt. En vooral houdt Annelies er niet van omdat ze nu weet hoe onberekebaar de Med kan zijn met dit water en met een donkere lucht in het zuiden. Maar uit zuidwest klaart het op....en dat...zegt niets. Zie de meest vervelendeavonturen, ook van ons, bijv in Kroatië. Maar, we gaan toch en na een paar uurtjes wordt de zee kalm en klaart de lucht op. We leggen aan aan de kade, want dan is het voor de opstappers makkelijker om af te stappen en naar hun hotel te lopen. We worden ingehaald als Sinterklaas door de Lunde en de Buenavista.

Onze visite huurt nog een paar dagen een auto maar wij steken graag even tijd in het ontmoeten van oude vrienden: Alan en Maggie norwood, Ton en Anneke van SY Lunde, we treffen Pimbo van La Liberté en Peter Beckers van de Paikea en ook SY Zin komt onze kant op.

Prèveza is thuiskomen en is voor ons de eerste rustgevende pauze in dit trekkersjaar. Na bijna twee weken rollen in Crotone, doorpezen over de Golf van Taranto en naar Corfu, zenuwachtige katten vanwege mensen aan boord, daalt er serene rust over Skadi.

Vanaf hier wordt alles anders. Annelies wil persé geen gejaag en we beseffen dat we een Skadi-huisregel-boek moeten maken voor opstappers betreffende wonen met katten en varen.

8 - 9 mei van Gouvia naar Sivota naar Paxos Lakka , 24 + 13 mijl

Vertrek uit Gouvia.

De wind is en blijft zuid, we slaan ankeren in Mud Bay over, want dat kan voor de vrienden te solitair zijn. We kiezen daarom voor Sivota dorp- dan is er nog wat te beleven. We moeten motoren, maar als we Middle Bay bij Sivota bereiken steekt de wind zuidwestelijk op en waait de ankerplaats in, wellicht iets te onrustig voor de visite... We besluiten daarom aan de kade te gaan liggen waar we onverwacht met mooringlijnen kunnen vastliggen. De katten vinden het een geweldige bestemming, de mooi betegelde kade nodigt uit tot escapades, De bosrand daar aan vast eveneens dus we moeten wat opletten.

Er mag wel gezegd worden dat het lastiger is op de katten te letten met visite aan boord, wanneer je aandacht verdeeld moet worden over alle 6: ja, katten zijn ook een persoon, laat staan een karakter!

EVENT of the day: Ajax tegen Tottenham 2-3, drama welke Peter met Khik in de plaatselijke kroeg beleeft...

Die nacht, kan tussen 2 en 4 zijn, komt er nog een schip binnen en meert af naast ons. Veel motorgeluid en boegschroef gebrul en harde stemmen zorgen ervoor dat we het allemaal goed kunnen horen. Als alles weer stil is en we geen klappen tegen de Skadi aan hebben gehoord kunnen we weer verder slapen.

's Ochtends is er een ontbijtje met gebakken eieren en spek en we maken de Skadi klaar om naar Paxos te varen. Er staat een lekker windje en dus gaan we proberen op zeil te varen.

Als alles ok is maken we los en probeert Peter met een vervelende dwarswind van de plek weg te komen maar de wind is sterker en we worden naar lager wal gedrukt. Peter wil de hoek van de haven in varen maar krijgt ruzie met de mooringlijnen van een schip dat aan de korte kade gemeerd ligt. Plotseling zien we dat een van de twee mooringlijnen van dat schip breekt. We proberen achteruit weg te varen maar de Skadi lijkt wel vast te lopen in de haven, ...ondiep?? Dat kan toch niet! Weer vooruit en Annelies roept ineens: ,, lijn in de schroef!", maar te laat de motor stopt ermee en de Skadi ligt stil. Snel doet Peter een snorkel op daalt af in 18 graden water en kijkt onder water en jawel, dikke mooringlijn in de schroef en die zit ook nog vast op de bodem, vandaar dat we stil liggen.

We brengen eerst een achteranker uit (met de dinghy die van het dek af gehesen moet worden) zodat we niet naar de kant worden geblazen als we los komen en daarna gaat Peter met de kleine duikfles gewapend onder de boot. Eerst wordt de mooringlijn doorgesneden waarmee hij vast zit aan de bodem en dan kan Peter betrekkelijk eenvoudig de lijn uit de schroef halen. We starten de motor en alles blijkt te werken, geen schade dus, wel is de zinkanode die om de schroefas zat verdwenen. Langszaam achteruit varend haalt Khik het achteranker binnen en kunnen we op weg naar Lakka. Aan het begin van de haven ligt nog een schip dat problemen lijkt te hebben, waarschijnlijk zit zijn anker verward in rommel op de bodem.

In de luwte van het eiland zetten we het grootzeil in het eerste rif, het wil eenvoudig niet verder omdat de reeflijnen een soort spagetti zijn. Dat lossen op Paxos wel weer op. Buiten gaat de Genua erbij en de motor uit: we zeilen en daar is de Skadi voor gemaakt.

Na een prachtige tocht van bijna 3 uur zeilen gaan we de baai van Lakka in en vinden we een mooie plek in de ankerbaai. De kades liggen nu al vol met chartershepen, misschien morgen als alles weer weg is maar een plek zoeken.

's Avonds gaan we aan de kade op zoek naar een visrestaurant. Bij een van de restaurants probeert een dame ons nogal opdringerig (alweer) haar te oude vis aan te smeren maar we belanden bij een klein restaurantje Rosa di Paxos, waar we het dagmenu nemen. Jawel het dagmenu met een keuze uit 8 voorgerechten, 6 hoofdgerechten en 3 toetjes inclusief wijn en dat voor € 20,00 pp. De keuze is reuze, uitstekend bereide spagetti, kip, zwaardvis en tonijn.

Daarna stappen we lenig in de Dinghy terug naar de Skadi en drinken we in een spiegelgladde baai koffie en gaan naar bed. Een mooie en enerverende zeildag al met al...

6 en 7 mei, autootje gehuurd met Khik en Connie op Corfu

Corfu - een stukje geschiedenis en mythe

Het eiland was in de oudheid bekend onder een aantal namen. De oudste hiervan, Drepani ("sikkel") en Makris ("lang eiland") - aanduidingen die de vorm van het eiland weerspiegelden - waren gekoppeld aan de Griekse mythologie. Drepani is geassocieerd met het wapen dat Kronos gebruikte om zijn vader, Uranus, te doden. Andere namen zijn Kassopaia, Argos en Keravna. Homer noemde het eiland Scheria (als we ervanuit gaan dat Corfu dezelfde plaats was als het beroemde eiland van de Feeïszen, die hij in de Odyssee beschreef).

In het moderne Grieks heeft de naam Kérkyra de overhand gehad; het komt voort uit het woord Korkyra, dat uit het Dorische dialect komt dat door de inwoners van het eiland in de oudheid werd gesproken. In de middeleeuwen was het eiland bekend als Koryfo, Korfoe, Korfu, Korfou, Koryfi, Korfi, Korfoi en Corfu. Het is de laatste naam waarmee het eiland vandaag de dag buiten Griekenland bekend is. Grieken noemen het eiland niet "Corfu" maar "Kerkyra".

De Griekse naam, Kerkyra of Korkyra, heeft betrekking op twee krachtige watergoden: Poseidon (God van de zee) en Asopos, een belangrijke Griekse rivier op het vasteland. Volgens de mythe werd Poseidon verliefd op de prachtige nimf Korkyra, dochter van Asopos en riviernimf Metope, en ontvoerde haar. Poseidon bracht Korkyra naar het tot dan toe naamloze eiland en gaf haar naam aan het eiland: Korkyra, die geleidelijk aan veranderde in Kerkyra (Doric). Ze kregen een kind dat ze Phaiax noemden, sinsdien werden de inwoners van het eiland Phaiakes werden genoemd, in Latijns Phaeaciani. Corfu's bijnaam is het eiland van de Phaeacians. De naam Corfù, een Italiaanse versie van de Byzantijnse Korpus (Koryphō), dat "stad van de pieken" betekend, en komt voort uit de Byzantijnse Griekse Κορυφαί (Koryphai), die de twee toppen van Palaio Frourio aangeeft.

Ons autohuurbedrijf alhier heet Global en we nemen de lokale bus naar het vliegveld waar Global is gevestigd. Maar zo eenvoudig werkt het niet. De bushalte is aan de weg aan het eind van het laantje dat de marina met de grote weg en de AB supermarkt verbindt. De automaat verstrekt geen kaartjes en een paar jongelui laten ons weten dat je bij de chauffeur kan betalen en dat je in het centrum van Corfustad wel moet overstappen naar het vliegveld. We komen weer op bekend plein in Corfu town en stappen op bus 15. Al keuvelend met zijn vieren rijden we daar Global voorbij. Wijzend met onze vingers - daar gaat Global- rijden we verder naar het vliegveld. Moeten we nu teruglopen? Gelukkig is er een shuttle en we worden teruggestransporteerd naar het kantoor: gloednieuw, net als de auto's. We rijden naar het prachtige tropisch aandoende Petriti over een mooie kustweg door gehuchten die uitgegroeid zijn tot vakantiedorpen, maar nu nog lekker rustig. Vooral Benitses is tamelijk populair bij badgasten. Petriti is ondanks de koude dag met veel bewolking en een spat regen, erg mooi en rustiek. De familie bereidt heerlijke maaltijden die we genieten in hun serre met uitzicht op de bloemrijke rustieke tuin dei afloopt naar zee met hier en daar de idyllische verscholen plekken met ligstoelen.

Dag 2 is een hele andere met de rit naar de bergen. Alhoewel er vast kerken en kloosters te bezichtigen zijn beperken wij ons tot de spectaculaire bergpas die uitkomt bij een romantisch gelegen appartementencomplexje met taveerne in gehucht Sokrakis.Terug rijden we over Zigos, Klimatia en Episkopi. Vlak voor Kassiopi houden we stil bij een wegrestaurant voor de lunch. De gastvrouw stelt zich tamelijk opdringerig op met ons diverse keren te zeggen 10 minuten geduld te hebben omdat de verse vis zo wordt aangeleverd. ,Het staat Annelies al direct tegen. Ook Peter vindt haar veel te opdringerig. Bovendien willen wij een kleine, niet dure maaltijd en vis gaat per kilo. Ons wordt daarna verteld dat het 25 a 30 euro de kilo kost. Vergeet het maar en de maag is vandaag evenmin gericht op grote hoeveelheden. We beperken ons tot baby-inktvisjes uit de frituur en wat brood en olie. Khik en Conny nemen er een schotel Sardines bij en een salade. Die is in Griekenland ook behoorlijk uitgebreid.

De zon is doorgekomen maar de wind blijft koud. Het voorjaar op de Ionische eilanden is niet zoals we verwacht hadden. We slapen nog steeds onder dons, en Annelies op een elektrische deken, hebben kacheltjes aan en dragen lange broeken. De dag dat de mussen van het dak vallen lijkt mijlenver weg....

5 mei, van Kontokali naar Gouvia Marina, 3 Nm

Swell wordt veelal veroorzaakt door Ferry's. Hier nabij Corfu stad is dat in de baai van Garitsa zowel als bij Kontokali aanhoudend zo door tenminste 5 Ferrydiensten een aantal keren per dag. Je weet dat wanneer je na 23.00 uur stil gaat liggen. En tegen 06.00 uur of iets later begint de swell weer op te komen. Die swell rolling heeft dan ook gradaties per rol, dus duidelijk niet van golven over de Ionische zee. We slapen dan ook voortrefelijk, uit de zuidoosten wind vandaan, volledig in de luwte. Om 06.30 doet Annelies het luik open voor de katten die de frisse ochtendlucht willen inademen en willen zien waar alle nachtelijke geluiden vandaan komen. Soms lijkt het wel een oerwoud als je bij een stil eiland ankert; je hoort steeds rare piepgeluiden, gekras en gekir van allerlei vogels. De katten zitten alijd gespannen te turen maar zien waarschijnlijk niets, of toch wel? Tenslotte kunnen zij vele keren beter zien dan wij....

Het is behoorlijk bewolkt maar niet koud en het gaat regenen met woestijnzand. Daarna stortregenen en dan is de wind gedraaid, niet naar noorwest maar naar zuidwest. Het is al weer een aantal dagen totaal ander weer /wind dan voorspeld en voorspellingen veranderen continue. Je moet aan "het weer" gekluisterd ziten.

De boot dreigt de dicht bij de kust te komen nu de wind erop gaat staan en er beginnen nu aan deze kant golfjes te ontstaan. We maken dat we wegkomen. We hebben een reservering bij GouviaMarina en varen met een rutsig gangetje naar de Marina. We gaan eerst nog langs de tanksteiger om 107 liter diesel en 15 liter Benzine voor de generator en de Dinghy  te tanken. Even later komen Khik en Connie aan boord en varen we, vooraf gegaan door een Marinero, naar een prachtige plek aan de F steiger vlak bij de restaurants.

Ondertussen is ook de zon gaan schijnen en wordt het zowaar nog lekker weer, het lijkt wel vakantie. We lummelen de hele dag wat op en rond de Skadi, kopen een ijsje en gaan weer terug naar de Skadi. Peter maakt een eenvoudige maar voedzame indische maaltijd (Babi Ketjep en Sambal Goreng Boontjes). Daarna lekker nog met de katten lopen en laat buiten zitten in de kuip.

We blijven hier een paar dagen liggen in afwachting van het slechtere weer en zeer waarschijnlijk starten we woensdag onze tocht zuidelijk richting Preveza. Tot die tijd genieten we van Corfu.

3 - 4 mei Vela Club NAOK een verlaten oord

Het is onrustig op het water, de zuidoost tot zuidenwind brengt veel golfslag en we zoeken beschutting achter de pier die de zeilvereniging NAOK omringt. Ons is verteld dat de haven failliet is en dat je nu gratis aan de pier kunt liggen. Natuurlijk zonder elektra of ater. Weliswaar lopen er af en toe wat golven binnen maar het is een stuk rustiger dan in de ankerbaai zelf. We liggen goed en wanneer de katten hun dutje gaan doen lopen wij naar de Lidl. Met twee zware tassen pauzeren we in het centrum voor een Griekse koude cappuccino. een echte traktatie voor Annelies en een dubbele espresso voor Peter. Het is daarna eerljk toeven op de boot en naast ons komen twee Poolse schepen. We maken een praatje met de jonge mensen die werkzaam zijn op de catamarans aan het eind van de pier. De katten zijn hen opgevallen en ze missen hun eigen katten thuis...in Zuid Afrika.

Opvallend is dat wij de Med, vergeleken met de Atlantic, zo wispelturig vinden en vaak lastig te bevaren. En dan zeggen zij dat het niets is vergeleken met varen in Zuid Afrika. Maak je borst maar nat.

De wind gaat aantrekken en brengt onrustig water in de haven. We gaan nu wiebelen. Maar morgen zal het afnemen....zo zijn de voorspellingen. In de nacht tikt er van alles en we komen er niet achter wat het is. Peter kijkt diverse keren. Dan gaat midden in de nacht het nieuwe lummelbeslag piepen en kraken en Peter, gevolgd door de katten, spuit er olie in. We komen er achter dat we een betere manier moeten vinden om de giek vast te zetten. In nog een onrustig moment checkt Annelies de achterkant van Skadi, waar het steeds bonst. Skadi blijkt te liggen stuiteren maar komt niet tegen de kant. We slapen weer in en worden tegen 09.30 pas wakker. Opstaan want de vrienden komen vandaag.

De vrienden Khik en Conny komen aanlopen en het is helaas niet comfortabel meer op de Skadi. In tegenstelling tot eerdere weersvoorspellingen blijkt de wind niet te gaan afnemen maar alleen maar toe te nemen net als de golven. Tegen 13.00 uur zitten we echt te schommelen. Het water gutst over de pier, zowat onze kuip in. Het is behoorlijk slecht liggen. Conny probeert zeeziekte tegen te gaan door plat op de bank te liggen. Van boord gaan betekent voor de vrienden overspoeld worden en natte voeten. Peter vindt dat we hier weg moeten anders gaat dat niet meer. Een beslissingsmoment ten top. Nu of nooit.

Wat een geluk dat Khik aan boord is en met Peter kan wegvaren. Annelies die ook in woonmodus tegenwoordig al veel dingen niet meer val-riskant heeft staan en liggen, hoeft nu niet veel in  kastje te stoppen. Het is voornamelijk checken, ook Conny checken. De reddingsvesten, jassen uit de kast, de katten een tuigje om en in de mand en vastbinden en gaan!

Ready! De haven uit is even lastig met kopjes pakken. In de kajuit zitten Annelies en Conny te wachten tot het over is en buiten staan de maatjes Peter en Khik te sturen en...te beleven. Freija ligt onder de wol in haar fietsmand buiten onder de buiskap. Odin lag op ons bed maar komt in paniek de kajuit in lopen, niet wetend waar hij moet zitten, want een gast aan boord is ook even schrikken. Annelies vraagt aan Peter Odin's fietsmand van onder de buiskap. Ze moet zich goed vasthouden op de trap. Ze stopt Odin, die onderr de tafen bibberend in elkaar gedoken zit, in de mand met een deken over hem heen en laat hem daar en streelt hem af en toe, met een oog op Conny op de bank.

Direct na het passeren van het fort is het water al veel rustiger. Wat een geluk. We varen naar Gouvia Marina en krijgen helaas te horen dat de Marina vol is.WAT? Och ja, met al de charters natuurlijk, het is wisselweekend ook nog. Wat nu? Peizen peinzen, wat nu! We zetten in elk geval Khik en Conny weer af op de kade bij de dieselpomp. Zij kunnen nu teruglopen naar hun hotel nabij Gouvia. Wij maken los en beslissen te ankeren in Gouvia baai. Er ligt nog een mooi Nederlands jacht.

De golven hebben oogebouwd en in de ankerbaai waar de wind loodrecht in staat is het bepaald onprettig. Maar misschien moet het maar. Peter belt ook Mandraki maar die is ook vol en we gaan niet de stadskade uitproberen. We gaan op zeker. Wanneer Annelies in het gehotst het anker laat vallen kijkt ze over de onder haar klotsende golven de verte in....daar is het eilandje Kontokali en daar liggen schepen! Door de microfoon - wat een gemak om daarmee te communiceren, zegt ze tegen Peter: ,,kunnen we niet bij dat eiland gaan liggen? Daar liggen we misschien in de luwte.". Wat een idee.

We varen snel naar de beoogde plek. Kopjes pakken valt nogal mee. Er liggen 8 jachten maar twee ervan varen weg.  En ondertussen horen we over de VHF diverse schepen vragen aan Gouvia Marina om te mogen overnachten. Helaas....

Wij ankeren bij Kontokali, en hier is het water stil. Wel af en toe een rolletje, maar 99% rustiger. De wind zet aan om 20.00 uur, het loeit om ons heen en het wordt bij Corfu stad en in Garitsa vast niet prettig. Hier gaat straks de generator aan, de kachel, de electrische deken. En morgen kunnen we de Marina in waar we het slechte weer 3 dagen zullen uitzitten.

De katten verdienen net als wij ook een lange tijd rustig weer en stil water en zelf wat zon. Het voorjaar is niet wat we hoopten hier in de Ionische Zee; het is koud en het weer is onvoorspelbaar en valt flink tegen. En dat is al een paar jaar zo. Beraden misschien?

1 mei, Corfu stad

We varen vandaag van de Mandraki Marina naar de Ankerbaai onder de stad Corfu. Het is de verschrikkelijke afstand van 1,5 NM. We gooien het anker uit in het zuidelijke deel vlak bij de trap waar we de Dinghy goed kunnen aanleggen als we naar, jawel de LIDL gaan.

Halverwege de middag zit Peter naar een peiling te kijken op 2 schepen die ook voor anker liggen en langzaam ziet hij dat we van onze plek verplaatsen of te wel het anker is aan het krabben in de wind. We dachten al bij het uitgooien van het anker dat het niet helemaal goed lag en dat blijkt waar te zijn. In wier ankeren is ook extra goed opletten. We halen het anker weer op en verplaatsen ons naar een plek dichter bij het kasteel en iets meer in de luwte. Opnieuw anker uit en 30 meter ketting en nu liggen we wel als een huis voor de nacht. Als we aan de heerlijke Wraps van Annelies zitten te knabbelen beseffen we dat we nu weer echt "op vakantie" in Griekenland zijn.