29 - 30 april, Gouvia marina, 8 mijl

Zuidenwind staat om 07.00 uur al in onze ankerbaai, Agios Stefanos, en de golven beginnen al direct op te bouwen. De Paikea maakt los om te verkassen. Wij kort daarna ook om naar Gouvia te verhuizen. Zeilen zit nog niet in ons systeem mede door de motorende transit. We krijgen pas na 4 mijl in de gaten dat je prachtig kunt zeilen. De Genua gaat uit, niet het grootzeil want die is nog niet op de giek gezet. Met de Genua uit liggen we mooi in de golven en bereiken binnen 2 uur Gouvia. We krijgen een plek aan het lange betonnen ponton en de katten zijn hartstikke blij: bedankt want hier kunnen we tenminste lopen. Het is wisseldag en dat betekent veel mensen met koffers (waar laat je die op een boot?), opvallend veel fietsers, niet normaal zo hard die gaan, en werklui en schoonmakers. De katten houden het voor gezien na tig keer proberen. Tegen 20.00 uur is blijkbaar iedereen uitgeteld of aan het eten, want dan is het stil en kunnen de katten wandelen.

Wij doen klusjes: V-snaar aanspannen en olie bijvullen. Vloeren schoon en opruimen. Dan naar de Port Authority voor het verlengen van de DEKPA. Het is nog rustig in de Marina en er staat geen rij bij de Port Authority. De ambtenaar is dezelfde als vorig jaar. Hij raadde Peter toen aan de DEKPA voor de verloopdatum te verlengen ander wordt je beboett - of....je gooit hem weg en koopt een nieuwe. Grappig Grieks.

We mogen binnen komen en Peter overhandigt zijn map. ,,Well organised", complimenteert hij ons. Wij verlengen de Dekpa nu al i.p.v. op 18 mei, want dat komt ons beter uit. ,,Je mag nog 3 weken doorvaren..." zegt de ambtenaar. ,,nee, want we willen hem in oktober weer verlengen voordat we teruggaan.." ,,Good choice," zegt de ambtenaar. Hj heeft het helemaal door. Op onze vraag hoe het nou eigenlijk zit met de e-Tepai, de cruisers belasting, die Griekenland invoert en waar iedereen zo ongerust over is, antwoord hij:,, ik weet het zelf ook niet. Mij wordt niets verteld". Hij geeft ons een reepje papier waar de website op staat vermeld waar je alle informatie kunt vinden. Vooralsnog is het zeilers noch authoriteiten bekend hoe en wanneer men die belasting moet betalen. Dat moet voor 9 mei gedaan zijn maar ook deze ambtenaar heeft geen idee hoe en ...of dat zelfs wel doorgaat.Gekkigheid.

Overigens meld hij ons dat men behoort uit te checken uit Griekenland! (Ook al zijn wij van de Europese Gemeenschap) .Met stempels in de Dekpa. Zodat je moet inchecken wanneer je terugkomt en de kosten a 15,= gerechtvaardigt moet betalen. 

O! Dat is weer nieuw. En hij zegt iets verontschuldigend:,, they just want your money!" De kosten zijn 15, = euro voor uitchecken. ,, It's only about money". En om het prettig voor ons te maken checkt hij ons stempelend per november van het afgelopen jaar uit en per heden in.

We betalen daarna de marina; we hebben ons verkeken op het tarief en we blijken nu al de hoogseizoenprijs te moeten betalen a 62 euro per dag. All-in, dat betekent dat je aan het zwembad kan liggen, en crocket spelen. De vraag is of je daarmee verder komt. De buren zitten al dagen op technici te wachten maar die komen niet vlot. Dat is wat we toch eigenlijk juist willen ipv een potje ballen gooien.

We doen een wandeling naar de kruising waar de AB supermarkt is en drinken vlakbij een koffietje voor de helft van de prijs die je in de marina betaald.

We ontmoeten Rob Oudshoorn van de Imagine. Hij herkent ons met de katten en spreekt ons aan want hij kent onze website. Erg leuk. We hopen hem verderop in Griekenland weer te zien. Terwijl we met hem praten staat het mollige buurvrouwtje ongegeneerd een foto te maken van Skadi met de katten in beeld. En Peter roept impulsief voor de grap , maar met serieuze ondertoon:,, yes five euro's please!!"

,,Oh I am so sorry", kraait zij. Nadat we dit vele malen zo hebben meegemaakt in vorig seizoen, waarbij mensen ons privé terrrein dus op internet zetten, zijn we echt soms boos. Houd mensen een spiegel voor en ze begrijpen het pas. Of in dit geval: confronteer ze met hun brutaliteit.

28 april, van Santa Maria di Léuca naar Corfu, 76 mijl

Een lange dag, maar er is geen alternatief, althans geen prettige.

Het is 06.45 uur. Kort voordat de Paikea losmaakt, Annelies ligt nog in bed het beschuitje met bosbessenjam te verorberen, vragen wij ons af of we ook naar Corfu moeten gaan. Lang stuk varen maar we hebben een onheilsgevoel over de zee en willen niet vast zitten op Erikoussa. We gaan dus ook helemaal naar Corfu.Paikea en Skadi zijn reismaatjes deze dag.

De katten liggen in de fietsmanden onder dekens en pas tegen 16.00 uur zie je het kopje van Freija verschijnen want deze transit, enigzins gelijkend op die met de auto, duurt nu wel heel erg lang. Ze krijgt dan een snoepje, poetst zich van boven tot onder, zoekt weer een comfortabele houding en legt het kopje neer. Odin is in coma tot laat in de middag.

Na 30 mijl beginnen de golven op te bouwen. Annelies heeft het tegenwoordig niet makkelijk bij een slechte zee en het is de druppel die de emmer doet overlopen: we hebben zowat 9 dagen in de swell gelegen in Crotone. Ze is er helemaal klaar mee, met deze bevalling. Maar het is altijd weer vergeten wanneer Griekenland zijn prachtige natuur opent voor haar ogen. Peter kan er niet zoveel mee, alleen even knuffelen en een koffie maken en even later neemt Peter het roer in handen. Hij stuurt 4 uren lang en kan zo de slechte schuivers opvangen en het wat minder vervelend maken voor iedereen.

We gaan hard, 7,3 knopen. We draaien 2300 toeren: je kan het maar beter zo snel mogelijk achter de rug hebben. In rechte lijn gaan we op noord Corfu af. De wind is NW 3 - 4 Bft. Wij varen een pal oostelijke koers. We zien geen plastic, geen dieren.

Bij Corfu aangekomen wordt de vraag: welke baai gaan we ankeren. Het eerste plan was in Agios Kassiopi aan de Noordzijde omdat er morgen waarschijnlijk zuidelijke wind komt maar als we er langs varen zien we de golven behoorlijk binnen lopen. We hebben geen zin na de Crotone swell om weer te liggen rollen. Een tweede optie is naar de oostkant naar Agios Stefanos, daar liggen we in elk geval vannacht rustig en morgen zien we wel wat er met de swell gebeurt. Mocht dat te erg zijn dan verkassen we wel naar Kassiopi of zelfs naar Gouvia Marina.

Bij Agios Stefanos aangekomen weer even wennen met ankeren maar de nieuwe Blauwe Tand koptelefoons werken geweldig. Peter moet nog even wennen aan die dingen en roept even iets te hard naar Annelies waarop er gezegd wordt Je hoeft niet te schreeuwen ik versta je wel door de koptelefoon. O Ja, Blond (niet geverfd).

Na 2 keer ankeren liggen we goed en gaan we de eerst ankernacht in, heerlijk rustig, geen swell geen mensen die voorbij lopen en geen lichten die je verblinden. Griekenland here we are  . . . . .

27 april, etappe 1 van Crotone naar Santa Maria di Léuca, 72 mijl

"You motor between the storms"

Net zoals blijkt dat we Marina di Ragusa missen, zullen we ook ooit Crotone missen. Je laat een stuk van je hart achter. Maar voor de komende winter geldt dat in Crotone nogmaals de boot op de kant gaat. Alle lof voor Elio. Alle lof voor de mensen van Yacht Kroton Club.

• Grootzeil is niet opgetuigd en we kunnen dus alleen op Genua. Het is echter een motor-dag. En een transit. En om niet in onverwacht raar weer te komen, met brein op nul, gaan we
• 2000 toeren weg uit crotone. Er hangt wat bewolking en waterdamp in de lucht. Temperatuur een prettig 18 graden, zeewater temperatuur 14.
• windje N NW nul

We hebben de haven nog niet uit zicht verloren of de motor gaat schokken. O, nee hè! Toeren lager, toeren hoger en weer bibbert alles. Sind het gedoe met de olie in 2017 gaat meteen ons alarmbelletje af. Er kan natuurlijk iets in de schroef zitten. We kunnen niet echt vertrekken zonder dat te controleren. Skadi ligt stil op -gelukkig- stil water. Peter duikt in de 14 graden zeewater, een seizoensdoop. Er zit niets in de schroef en waarschijnlijk is het "iets" uit de schroef gegaan met het stilzetten en in zijn achteruit zetten. Oef, wat een geluk.

We gaan weer op vaart en Crotone dat we zien verdwijnen in ons kielzog raakt gehuld in nevelen. En in die nevel schiet de bliksem en rommelt de donder. Hoe hard we ook varen, de bui haalt ons in en binnen de kortste keren zitten we in een fikse onweersbui. Een bliksemflits scheert knetterend boven ons door de lucht, van links naar rechts. We doen een schietgebedje voor onze navigatie apparatuur. Het gaat meteen hard regenen, met pijlen water in de zee en hagelstenen op de buiskap. Het ijs rolt door de kuip. De katten zijn bang. Freija mauwt heel hard en Annelies houdt haar in haar mand vast met kleine kusjes op haar voorhoofd. Ook Annelies is angstig voor het natuurgeweld. Peter staat zijn mannetje. Ook Odin is moedig maar houdt zich gedekt. Het is net zo snel over als het kwam en we pakken de draad weer op.

09.30 uur: wind NNW 4 Bft., 1/6 afgelegd. We beseffen dat - hoe goed wij ook altijd naar weersvoorspelling kijken en inschattingen kunnen maken- wij nu niet op onweer hebben gelet. Leermomentje. We komen een Catamaran tegen in tegengestelde richting en die zal ook zijn portie wel gehad hebben. Het onweer trekt snel weg in NNO richting.

We varen op motor en Genua op kabbelende golfjes, het uitgestorven soort, met kleine puntjes erop. Ook het soort dat snel weer in een klotszee kan veranderen, maar niet vandaag.

Gespot: 4 piepschuim visdozen, 5 kleine snelle vliegende vogeltjes, 3 arenden, dolfijnen alleen in de verre verte.

De Genua gaat weg wanneer de wind pal oost staat. We motoren 2000 toeren, en gaan 6,2 knopen. We zijn om 13.30 ur op de helft en de wind draait naar NNO 3 Bft.. Zeewater is 15,5, graden. Katten slapen. Wij puzzelen, lunchen, kijken om ons heen.

Om 18.30 uur komen we in Santa Maria di Léuca aan. De Paikea ligt daar al een dag. Peter Beckers heeft de situatie aan de kade bekeken en bericht ons dat er wrakken liggen en het geen goede plek voor overnachting zou zijn. De Marina kost in april 21,= euro dus we bellen de haven om ons een plek te geven.

Deze dag was een goede start met avontuurlijke hoogtepunten. We zijn ingeslingerd en de katten ook. Ze zijn lief en stil  geweest en worden zoals altijd beloond met iets lekkers en een wandeling over het ponton met Peter. Odin lijkt even de weg kwijt hier maar aan de vreemde geuren van electriciteitskast en touwen herleid hij dat het toch een andere plaats moet zijn.

We plannen de dag van morgen: overnachten in Erikoussa. Maar er zijn wel wat twijfels want de wind zal naar Zuid draaien en dan lig je niet goed in Othonoi noch in Erikoussa. We besluiten in elk geval vroeg weg te gaan zodat alle opties open zijn. (foto volgt)

26 april, op het laatste moment

Rukken en trekken

We denken dat we het ergste gehad hebben, temeer daar we in de nacht nog goed slapen ...tot 03.30 uur. Daarna begint het pas echt: de swell hier in de haven. Een barre oost-zuidoostenwind teistert Crotone en wanneer de golven op het strand slaan tot over de boulevard... nou....dan weet je het wel. Elio moet toegeven dat het net zo erg is als in oktober, toen hij ons bij zijn broer heeft gebracht in slecht weer en op een boot als een kermis-Cakewalk. Enig verschil is dat er toen ook nog een overstroming in de stad was. Hij brengt ons een extra "druppel" om tussen ons en buurschip Lady J te wurmen, we hebben alle stootwillen uithangen. De hoezen zijn nu definitief kapot of verdwenen in de woestenij. Kraken, piepen, beuken.  Pijn aan je rug. Je valt gewoon af van jezelf in evenwicht houden.

Geen moedertje lief die je helpt. Dit zijn de momenten dat je alles tewerk wilt stellen om er tussenuit te komen maar het niet kan. We hebben hier ook nog nooit weken aaneen gelegen behalve in oktober en nu beseffen we hoe slecht de beschutting hier is en we zijn er klaar mee. Ja, ook Peter, alhoewel die positief blijft en Annelies, in tranen, troost. Je mag best weten dat Annelies heeft geroepen; dit is het ding dat direct invloed heeft op mijn reis en me kan doen beslissen er direct mee te kappen.

Lichtpuntje in het geheel is de ontdekking van een knusse pittoreske haven, met zeilclub, waar wij voortaan enkele weken kunnen liggen (boten <12m) om af te bouwen alvorens Skadi n Cotone op de kant gaat. Of de boot reisklaar te maken voor het volgende seizoen. Dan hoeven we nooit meer in deze swell te liggen. We mogen de havenmeester bellen wanneer we op terugvaart zijn uit Griekenland.

Vandaag zijn we klaar voor vertrek naar de hak van Italië. Morgen zou eindelijk de zee-swell minder dan een meter zijn en de wind is dan vrijwel weg (geloof jij het nog?), maar liever zo varen dan in het weer dat we tot nu toe gehad hebben.

De bakskisten, de kasten, alle piepkleine bergruimtes zijn binnenste buiten gekeerd en overzichtelijk ingedeeld. Opnieuw veel weggegooid of in de auto gezet. Het nieuwe lummelslag (Italiaanse post- het was er gisteren eindelijk) wordt er om 19.00 uur nog ingezet. Schroefje dolgedraaid, gaat het nog lukken vandaag... ? Dan moeten de zeilen er nog op, maar gezien - alweer de wind weer vandaag- is het de vraag of dat lukt. Anders gaan we morgen zonder zeil op vaart, wat kan het ons schelen. Of misschen liggen we hier nog...

Tegenvallertje in het verhaal van deze week is ook dat besteld kattenvoer, -grit en ook nieuwe bootkussens niet zijn afgeleverd. Vanaf SVB naar Lamezia ging eigenlijk best snel maar daar ligt het nu gewoon al 2 dagen. Gelukkig hebben we op de Marina di Ragusa Facebook pagina iemand bereid gevonden voor ons het voer mee te nemen vanaf Crotone naar Preveza. De kussens....we hopen dat iemand die volgende week hier in Yacht Kroton Club kan oppikken. Het grit is niet belangrijk. Je mag je aanmelden voor een vrachtje! :)

Ondertussen werken de mannen hard. En Peter graait in alle schroefjesdozen maar het ligt iets ingewikkelder dan dat en de mannen moeten met het beslag naar de werf. Pas tegen 20.00 uur zijn ze terug en met zijn drieen lukt het uiteindelijk: beslag zit aan de mast. En de giek kan erop. Baas Elio telefoneert hen gek want het moet af.

Meevaller. We kunnen dus weg morgen. Nog een meevaller: Giuseppe maakt op zijn Italiaans een hoop poespas van onze rekening en die valt een derde goedkoper uit dan we dachten. Is het de president van de club die achter hem staat? De glimlach die Annelies hem heeft gegeven? Hoe dan ook, we zijn hartstikke blij. Straks komt Elio. We gaan onze auto op zijn werf zetten en een laatste nacht wiebelen. De katten zijn trouwens ontzettend lief. Die kunnen dat beter dan wij.

Meevallertje drie: de wind trekt naar west en neemt ineens af Het voelt aangenaam en de katten vinden dat ook. Ze zijn opgewonden van onze actie en van de stilte na al die storm.

Het lummelbeslag is in orde. De giek gaat erop. Peter werkt hard mee, iets dat ongekend is in Italië. Elio komt om 10.00 uur en regelt met Peter de betaling van alles deze winter.En hij geeft ons mee dat hij het zo fijn vindt om voor ons soort mensen te werken. Tenslotte zijn wij niet veeleisend, en respectvol naar iedereen die een dienst verleent. We zouden niet weten hoe het anders moest.

We gaan dus zonder grootzeil waarschijnlijk motorend of met Genua naar Santa Maria di Léuca, wat een prachtige naam toch!

22 april, Pasen, dagelijks leven en gepuzzel

Goedemorgen, het is weer zover. Het grote puzzelen is begonnen. Wanneer je in april wilt overvaren dan moet je gebruik maken van "de gaten in het weer". Voor de Paikea betekende dat 170 mijl doorvaren vanaf Syracuse naar Crotone. Wj zijn o blij dat we dat eind niet meer hoeven af te leggen...We staan op de uitkijk, ze halen het net voordat het windbeeld verandert. Paikea ligt dan in de noordelijke commerciele haven voor anker. Wij liggen in de jachthaven en hier ligt je niet in de luwte, maar het is lang niet zo onrustig als in oktober vorig jaar vlak voordat wij naar Nederland zouden rijden.

We liggen vast, met aan de windkant ook een veer tussen de lijn. Peter heeft ons strak gezet tussen mooringlijnen en de kant en we bewegen veel minder dan de schepen naast ons die vrij los en ver van de kant liggen. Wanneer de wind zuidwest staat heb je de swell in de jachthaven. Deze keer staat de wind net meer zuioost tot zuid. We liggen enigzins beschut aan de lange steiger achter 2 andere schepen en ook de schepen aan de kop van de steiger breken het water. Het water geeft de bewegeing eigenlijk niet, het is hoofdzakelijk de wind.

De fase bootgezelligheid bij slecht weer - kacheltje, wijntje, genieten van de geluiden- die je ervaart als je slechts op vakantie bent is hier al jaren voorbij. Tikkende geluiden en gekraak wordt als irritant beschouwd. Dit huis van 12x4 kan ook behoorlijk benauwend zijn, temeer daar we uit het grote huis in Vlissingen zijn gekomen, maar alles went..

In de namiddag is Annelies er al klaar mee dat je met slecht weer opgesloten zit op een boot. We ondernemen een wandeling naar de stad. De Italianen zijn de hele dag met familie geweest en komen nu pas de straat weer op. We nemen een koffie in hartje centrum. Het is niet de eerste keer dat iemand die wij voor Italiaan aanzagen, ons in het Nederlands vraagt of we hier op vakantie zijn. Je moet toch een beetje op je woorden passen want er kan iemand naast je zitten die toevallig de taal spreekt. Nee, we zijn niet op vakantie. Horen wij bij de mensen die hij gisteren hier ook zag, met rugzakken? Nee, dat waren wij niet. We vertellen dat we zeilen en laten merken dat we Crotone al kennen. Deze getinte meneer, vergezeld van een wat ongure Arabisch aandoende man geeft te kennen dat hij op Chios is geweest en soms op Lesbos en dat hij soort van voor de Nederlandse overheid werkt... Wij zeggen ook naar de Dodecansen te willen. De man herkent "Dodecanesen" niet en zegt: ja, ik ben ook op de dode zee geweest. Vreemd, en gezien de huidskleur en het vermoeden dat de mannen in van alles handelen, concludeert Annelies- misschien heel onterecht- dat hij wellicht in het vluchtelingenverkeer "zit".

Ondertussen zijn de Indiers ook wakker gewordne en beginnen na mobiele communicatie hun karren met marktkoopwaren ergens op te halen onder de galerijen te plaatsen. Er is duidelijk centraal een signaal afgegeven dat ze weer moeten staan verkopen. Niet alleen worden vluchtelingen hier geronseld om puur te bedelen, of in kassen te werken ook moeten ze een omzet waar maken om een beter leven dan thuis te mogen hebben met onderdak en eten.

Jezus op het ponton

Al een aantal dagen loopt hier een Italiaanse dandy-Jezus rond in aubergine kostuum die heftig gebarend telefoongesprekken voert, daarbij zijn kastanje bruine lange lokken steeds uit zijn gezicht schud. Ik zal maar zeggen het haar van Peter maar dan bruin en gekapt. Wanneer hij wederomom vaste tijd aan komt rijden en pas na 20 minuten uit zijn auto klimt, blijkt hij de code van het hek te kennen en wandelt door het geopende hek. Hij trekt een stekker los van een motorboot en wanneer hij merkt dat hij in de gaten gehouden wordt, gaat hij met veel overduidelijke gebaren staan puzzelen over de lege plekken in de haven. Betrouwbaar of niet, we houden hem in de peiling.

In de avond komt de wind terug en Annelies voelt zich opnieuw opgesloten. En op dat moment belt zoon Joran toevallig, die moeders probeert te inspireren eens een Vlog te maken. Peter is geintrigeerd door de Japanse teken-puzzel, de katten zijn rusteloos en willen met touwtjes spelen.  Odin maakt zich dermate meester van het plekje van Freija dat Freija nergens meer durft te gaan liggen. Annelies lost dat op door de deken waar Odin's geur aan zit om te draaien en een vest eroverheen te leggen. Freija duikt op de plek en begint moe van al het gemauw en gescharrel aan haar nachtrust. En ook wij.

Internet gesurf levert tijdens de winderige dagen goede informatie op over overwinterhavens. Een blog van SY The Dream geeft zeer positieve info over overwinteren in Tunesië. Nog een optie die we al wisten: Hier om de hoek in Laghi di Sibari is het mooi en niet duur. Vibo Valentia komt misschien in beeld. Interessant om eens te onderzoeken. Volgend jaar moeten we nog in Crotone op de kant vanwege onderhoud maar daarna is alles mogelijk.

Klus

dek gedeeltelijk gepoetst en roest weggehaald met oxaalzuur. Gebleken is dat de boot ineens weer wit wordt. En oxaalzuur is milieuvriendelijk! Dus we gaan er mee verder.De kuip is uitgeboend maar het middel dat we hadden werkt niet afdoende: het trekt het vuil er onvoldoende uit en de kuip is oppervlakkig schoon maar het teakhout is niet op kleur gekomen. Moet dus herhaald worden met het juiste middel. De Dinghy ligt nog op de steiger, met alle beweging in het water gaan we hem nu niet naar de punt van de boot peddelen en op de boot hijssen.

conclusie van een dag met vreemde personen

Na een paar dagen weer gewend te zijn in Zuid Italie valt het ons op hoeveel mensen hier in (louche) handel zitten of hun zaakjes op allerlei manieren regelen die ons vreemd zijn. En we beseffen dat eigenlijk de hele wereld zo in elkaar zit behalve die van ons in het exclusieve noord Europa, waar we in duidelijkheid leven, werken en handelen. In die veilige geregelde wereld die een voorbeeld zou moeten zijn van orde en integriteit, waar we de belangrijke hoeksteen van de samenleving zouden zijn. Waarin we denken dat hoe wij het doen de norm is. Maar eigenlijk zijn wij de uitzondering op de regel want voor de rest doet iedereen in het grootste deel van de wereld het dus anders.

En dat je daar dan pas echt achter komt rond je 60ste....

20 april, klaar maken voor vertrek

Om 6 uur geven Odin en Freija aan dat ze naar buiten willen. Peter gaat zijn bed uit doet het deurtje open en zet thee voor Annelies en koffie voor hemzelf. De katten gaan naar buiten en denken na 5 minuten: dat wordt helemaal niets in deze kou (14 graden) en duiken terug hun bed in. Daar zit Peter dan moederziel alleen in de kajuit. Goed moment om ook een keer de site bij te werken toch?

Het is weekend, maar ja wat is het verschil dan met de andere dagen van de week als je een pensionada bent. Hooguit dat het in de stad wat drukker is met weekend toeristen maar voor ons en de katten maakt het niet uit, het is gewooon weer een dag genieten van het vertoeven in Italie.

We zijn volop bezig de Skadi klaar te maken voor onze reis naar Griekenland, het 5e jaar alweer:

• de Genua erop gezet en
• de nieuwe ankerketting van 80 meter om de 10 meter gemerkt. Kostenbesparing ankerkettng : Deze ankerketting kostte ons bij Elio 660,=, terwijl eenzelfde ketting in Nederland-in de aanbieding - 960,= kost. En dan op zoek naar die handige plastic dopjes die je in de ankerketting kan steken als merkteken maar die hebben ze hier niet in Crotone. In onze oude roestige ankerketting werkte dat eigenlijk niet goed: de dopjes werden bruin of schoten uit de schakel. Nu zou het misschien wel weer kunnen werken, en anders moeten we overgaan tot schakels verven. Gelukkig hadden we er nog een paar in fel geel en wit, net genoeg voor de eerste 40 meter ketting (10, 20, 30 en 40 meter) en de rest  merken we even met Tie-raps. We zien wel in Griekenland of we die nog kunnen krijgen.

Ook even op zoek naar butaangas om onze groene 6 kg gasflessen te vullen. In een straatje worden 10 KG flessen verkocht voor 20 Euro, 2 Euro per KG. Omdat we een afwijkend soort fles hebben, Nederlandse dus, moeten we 5 Euro per KG betalen. In Ragusa betaalden we 1 euro per KG. Dat gaan we hier dus niet laten vullen. Elio en Giuseppe (marinero van de haven) weten nog wel adresjes maar we denken dat dit om LPG gaat en dat hebben we liever niet. We hebben nog blauwe 3 kg campinggas flessen, die eerst maar gebruiken en dan de grote maar in Griekenland laten vullen. We gaan even bij Aris van Royal Freshness in Preveza navragen of ze daar gevuld kunnen worden en wat het daar kost per KG.

Bij onze queeste naar dopjes en gas, vinden we wel iemand die de duikfles kan vullen. Dan ontdekken we dat de hengelsportzaak bij de haven DE vraagbaak/regelneef is voor alles. En dat pas na 2 jaar. Wanneer we vragen waar we duikflessen kunnen laten vullen valt het ons op dat er allemaal bekende lui staan te onderhandlen/praten: This is the place to be. Peter wordt teruggebracht naar de Skadi om de fles op te halen. Annelies wordt op een stoeltje in de zon gezet en de opgehaalde fles wordt in een busje gelegd met de mededeling dat hj vanmiddag wordt teruggebracht. En jawel rond 3 uur staat de gele fles weer keurig gevuld op de steiger klaar voor onder water.

Om de ketting te merken wordt eerst het "voorniksniebangnie Bootje" (onze dinghy) opgeblazen met de hand pomp. Volgend jaar toch maar zo een elektrisch pompje scoren, is veel beter voor je rug. Dan de ketting in het bootje laten zakken, naar de kant peddelen en de ketting op de steiger neer leggen. Pffff dat is wel ruim 200 KG. Ketting merken en weer die 200 KG in het bootje, terug peddelen en dan met de ankerlier alles in de ankerkluis trekken. Daarna nog het anker van 21 KG over de punt van de Skadi tillen en vast maken aan de ketting. Je krijgt het ervan in je rug met al dat gepomp en gesleep.

Elio komt nog even op de steiger en zegt dat donderdag de nieuwe kop van de giek gemoteerd gaat worden. In de oude giekkop is het gat waar de bout doorheen gaat om het vast te maken aan het Lummelbeslag uitgelubbert. Het beste is om het geheel te vervangen in plaats van rare constructie met buisjes en grotere bouten. Veiligheid en zekerheid voorop. Daarna kunnen we het grootzeil erop zetten en is de Skadi eigenlijk zeil klaar.

Vandaag is het de grote poetsdag, Peter gaat het dek poetsen en roest van de oude ankerketting verwijderen met Oxaalzuur, Annelies gaat het teak in de kuip onderhanden nemen. Als we in dit tempo doorgaan is de Skadi over een paar dagen helemaal klaar en zijn we niet alleen pensionados maar ook nog werkeloos. Tja het blijft behelpen . . . . .

We denken dat we volgende week vrijdag weg kunnen varen, tot dat moment is er gewoon weer veel te veel wind, tussen Crotone en corfu. Typisch weer zo een voorjaars Med periode met afwisselend goed en slecht weer. De Paikea van Peter Beckers denkt er net zo over, die starten vandaag in Siracusa en komen naar Crotone, een tocht van ca 170 Nm. Ergens in de loop van zondag zullen die hier zijn en ook zij wachten het weer af tot vrijdag om dan verder te gaan.. Leuk weer zo een terugzien met iemand van Ragusa gangers. Horen we weer eens alle roddels en achterklap.

16 april,

We noemen het windje hier de Marina di Ragusa soort. Wanneer de zon al hoog staat maar de wind verraderlijk om de hoek komt kijken. Je in MdR net verkeerd om ligt met je boot. Uitgekiend dat je met je boeg naar het noorden moet liggen maar de wind dan juist uit zuid oost komt. De luiken gaan ook in Crotone dicht en de kachel moet er na 19.00 uur bij aan. Er ligt een donzen dek op ons bed. Maar vandaag is de dag dat de zomer zich aankondigt. Een heerlijke temperatuur om in te werken op de boot.

Ook op de boot wordt de puinhoop eerst groter wanneer je aan het inruimen bent. Want er komt alsnog van alles uit dat we toch niet willen houden. Gelukkig staat onze auto hier en we mieteren al dat alles dat we niet meer willen in die auto. Of in een container: hier staan er vier in wit bruin en zwart en alles gaat in elke container door elkaar. In de ochtend komt er een mannetje die kijkt wat er bruikbaar is. Op die manier sorteert het zich toch vanzelf uit.

In de allerlaatste doos vind Peter de boord-computer gelukkig. En we komen er achter dat die toch nooit echt op een handige plek heeft gestaan. Maar dan moet er weer iets op verzonnen worden. Bij het zoeken naar een koekenpan komt ook Peter er nu achter dat het toch wel rot kastjes zijn op die Oceanis. Een plezierboot is geen woonboot en er is van alles dat we zouden veranderen. We hebben al een en ander aangepast aan de boot en we zijn niet de enigen.

Annelies kan nog niet wennen. Vooral de kleine ruimte is lastig, vooral als je binnen bij de blaaskachel moet zitten. Omschakelen naar vaarseizoen heeft meer voeten in de aarde (letterlijk) dan ze dacht. Na 2 dagen zijn we gewend aan de douche, weten we weer waar handdoeken liggen en heeft Annelies weer een plek voor haar dames attributen. En het oja momet komt voor: ,,dat deed ik immers op die manier". Ja, na 6 maanden in een huis ben je gewoon vergeten waar het ooit lag tenzij het er nog ligt. Hopelijk kan er komende winter van alles op zijn plek blijven. Je vraagt je dan misschien af waarom we het er dan niet hebben laten liggen: we wilden zoveel mogelijk thuis sorteren en we hadden veel in plastic verpakt met het oog op vocht in de boot. achteraf niet nodig want op de kant ofwel 'on the hard" is een boot niet vochtig, dat blijkt.

Vandaag zitten we echt als vanouds in de kuip met katten die een uitstapje op de steiger maken, of zich koesteren in hun mand in de zon. We wandelen even door Crotone en zien de vele studenten die op Paas-uitje zijn en zich verzamelen in hartje centrum waar The Scene zich blijkbaar afspeelt. Die Scene heeft betrekking op het uitfilteren van het andere geslacht. Wij nemen een onovertreffelijke niet bittere authentieke espressokoffie voor een geweldige 1 euro per bakkie en observeren al die mannetjes en vrouwtjes die minimaal een kop kleiner zijn dan Annelies en een hoop verwaandheid bezitten. En nog steeds is de kleur zwart hier een trend. Wij vallen altijd op in onze gekleurde kleren.

Onze buurman van de Yucatan, is ons enige aanspreekpunt op de steiger. Een fijne vent met een prachtig schip. Bill, of William loopt trouwens in knal limoen. Een design zeiljas van het merk ...Yucatan. De enige.

Na het uitje en het kopen van popnagels bij de nautische winkel, genaamd rivetti (tip) is het klussen: we bevestigen de strips voor het schaduwdoek aan de giek. Gaatjes boren in aluminium. We schuiven het veter met het schaduwdoek er in en het is perfect. Iemand nog een tent nodig? De gedachte komt bij ons op om werk aan te nemen...zoveel kan je uitsparen als je handig bent of wordt...Morgen gaan we buizen van de bimini poetsen en bimini plaatsen. Morgen komt ook Elio om het lummelbeslag van de giek te bekijken en hopelijk wordt de verstaging geinspecteerd

10 april, kratten en katten

Zoals bij iedereen wordt de puinhoop altijd eerst groter voordat het opgeruimd is. Om je huis in minimaal ingerichte staat achterlaten, een groot aantal spullen achter slot en grendel te zetten, zaken grondig schoon te maken voor de huurder, is allemaal uiteindelijk veel werk. Veel kleine taken moeten altijd op het laatste moment, want je gebruikt nog veel dingen tot op de dag van vertrek. In grote lijn hebben we hard gewerkt en Petra van Belvilla moet er de laatste hand aan leggen. Het is 10.30 uur wanneer wij de deur van ons huis sluiten.

Peter wil absoluut geen risico nemen door over de Gotthard te gaan. Er was heftige sneeuwval en de voorspelling is vorst, motregen, of sneeuw. Twijfelen is ook hier: niet doen. Dat betekent omrijden over Dijon en Turijn. Tuf tuf daar gaan we met de familie-voltreffer-auto van de Nineties! Kratten en katten opgestapeld. Links op de achterbank 2 kratten op elkaar en kattenbakbodem met grit, in het midden Odin in fietsmand op het voer, Freija rechts in fietsmand op krat nummer 3. Verder is de auto volgebouwd en Annelies navigeert met de drank en eten naast haar en aan haar voeten, let wel: voor 3 dagen want we doen het zuinig.

900 kilometer tot Macon Sud.

De reis gaat voorspoedig met pauzes waarin een van ons op de katten past. Het ritme zit er al gauw in ook voor de Siamezen. Na een halve dag begrijpen ze dat ze in coma-stand het grote spannende gebeuren moeten afwachten. Ondertussen wordt het alleen maar meer bewolkt en regenachtig en na Metz hebben we stortregen. Het kleine plezier zit-um o.a. in de routekaarten die we van de buurman hebben gekregen, reuze fijn om te zien waar je je nu eigenlijk bevindt ten opzichte van de hele wereld. We overnachten in Macon in het Ibis budget hotel. Opgeknapt, goede schone bedden en een raam voor de katten om de buitenwereld te zien. Freija besluit de hele nacht de binnenwereld te bekijken en past Japanse rugmassage toe op Annelies, ongeveer de gehele nacht. Toch een gewicht van bijna 6 kilo, trippel trippel.

De volgende dag om 10.00 uur zetten we de hele heissa aan katten en overlevingsmiddelen weer in de auto en rijden we naar Italië. Vandaag rijden we tolwegen en tunnels sommigen heel lang. De katten teren op liefde en een enkel snoepje. Ze houden zich koest. Soms denken ze dat ze er al zijn wanneer we tanken en steken hun kop over de rand van de mand, verder liggen ze ondergedoken onder een dekentje. Deze tweede dag probeert Freija de ontzaglijke aanblik van vrachtwagens te bevatten. Het voordeel is dat ze die voornamelijk ziet verdwijnen aangezien ze andersom ligt in haar mand, met 1 oog door de achterste zijruit. En af en toe zie je een "oei" in haar grote ogen en ze duikt weer tussen het rieten vlechtwerk.

Aquaplaning

Tegen de tijd dat we Florence naderen weten we waar we willen overnachten. We hebben bijna 800 kilometer gereden en Annelies is verdiept in haar GSM om via internet wat hotel aanbevelingen te doorzoeken, voor een redelijke prijs. De regen gutst over het asfalt en de auto. We rijden nog maar 70 km. per uur op de rechterbaan met slecht zicht op een in een tiki-bad veranderende snelweg. Plotseling moeten we remmen: we rijden omzichtig een zojuist tegen de vangrail geslagen Cedan voorbij. Net gebeurd, en alle verkeer moet achter ons invoegen. Het beeld gaat als een film voorbij en we zijn er stil van. Een auto is gestopt om de lijkbleke jongelui die God zij dank ongedeerd uit hun wagen zijn gekropen, bij te staan. We kunnen alleen maar gissen hoe het gebeurd moet zijn: bij deze zware regenval inhalend op de linker baan, aquaplaning, met linker voorwiel van de weg afgeraakt naast de vangrail, helemaal in de rondte gedraaid en met neus van de auto tegen de vangrail geslagen... en daarna de hele voorkant van de auto weg. Je zie alleen de motor nog zitten, een heel kaal gezicht.

Vervolg van onze rit: Hartje Toscane

Annelies vindt op Booking.com een last minute overnachting in Arezzo, het sport college hotel-voor de helft van de prijs. Een prachtig apartement met balkon, maar we laten dat laatste voor wat het is, de balkondeur blijft dicht. De katten hebben hier de ruimte en na de middag-stoelgang en wat schrokkebrokken gaan ze op onderzoek uit, door de hal, de riante trap op naar de tweede slaapkamer boven. Freija besluit dat dit haar domein wordt. Of het nou aan de luxe rode beddensprei ligt of het feit dat ze de ruimte associeert met thuis: boven slaap je en beneden eet/werk je, dat is ons een raadsel.  Ze vindt het er erg gezellig en met de meest zielige mauwtjes probeert ze ons boven te krijgen....tot diep in de nacht.

Tegen 03.00 uur, wanneer Freija weer aandacht ligt te trekken haalt Peter haar naar beneden en schuift onze kamerdeur dicht. Freija moet net als haar broer bij ons verder slapen. Af en toe is Annelies wakker en opent een oog om te zien of Freija nog braaf is. Freija ligt de verdere nacht te staren naar de deur met daarachter de trap en daarachter bovenste etage. Dat weet ze heel goed. Wanneer Annelies om 06.30 uur onze kamer opent, verdwijnt Freija dus toch weer naar het aanlokkelijke rode bed.

We pakken de boel weer in en we rijden langs de Appenijnen, de laatste rit van 800 kilometers naar de Calabrese bergen. Het is een verdraaid vriendelijke dag en het Umbrische landschap toont zijn ware imago. Rome, Napels, Salerno, allemaal vierbaanswegen met veel afslagen. Daarna zijn we met weinigen richting Reggio Calabria, zowat het einde van de wereld. We genieten van alle landschappen, in het bijzonder het bergmassief Parco Nazionale di Pollino dat zich uitstrekt over Basilicata en Calabria. In de 2200 m. hoge bergen ligt evenals in de Alpen nog veel sneeuw. Hoge spitse toppen, enorme valleien, ruwe steile rotswanden. Wild authentiek landschap. Het heeft veel weg van Ragusa...Op de wreef van de voet komen we aan in Cosenza, waar we stoppen voor een laatste tankbeurt. Dan is het de bergpas door het Sila-gebergte over met hoogste gelegen wegdeel op 1400 m. Een oerlandschap. Hier leven vast ook wolven...

Met recht vraagt Peter schalks: zijn we nu op de heenreis of terugreis? Het is immers ook hier in Calabria een beetje thuiskomen. We arriveren in de haven om 19.30 uur. We worden hartelijk ontvangen door Pasquale en Giuseppe. De katten herkennen hun tweede huis direct en gaan in boot-leef-modus. Wij ploffen neer en zien dat het goed is. We hebben veilig gereden en wij en de Siamezen hebben de reis op de best mogelijke manier gemaakt.

5 april, Boot magazine

Goede ochtend trouwe lezer

Het is 5 april wanneer wij zoals beloofd hoog bezoek krijgen: De redactie van Boot Magazine komt op de koffie met exemplaren van de uitgave april/mei waarin wij ons eerste verhaal mogen doen over onze reis, en speciaal de rust en het gevoel weergeven dat wij bij deze reis hebben en uitstralen.

De online versie van deze tweemaandelijkse uitgaven komt over 30 dagen beschikbaar. Vooralsnog moet men het tijdschrift kopen in een Belgische winkel. Enkele vrienden krijgen hem van ons per post toegestuurd deze week. We zijn supertrots en er zijn ale enkele fans die zich hebben opgeworpen voor de merchandising van Skadi producten. Alles op contract. Denk daarbij aan serviezen met Siamezenopdruk, beddegoed. rustgevende CD's met kattenspingeluiden (ook te ontvangen per streaming) Stoute Siamees-stickers voor op de auto of boot, T-shirts en bikini's met katten-knipogen, miauwende knuffels.

Ondertussen is het huis al enkele weken schoongeboend in grove lijn. Denk daarbij aan douche ontkalken, alle ramen zemen aan binnen en buitenkant, de tuin opknappen, dekbedden, bedhoezen, bankovertrekken wassen; keuken reinigen (oven, koelkast,magnetron,afzuigkap...net die  werkjes die je altijd uitstelt...) en al onze persoonlijke eigendommen zijn opgeborgen.

Deze week gaat het gebeuren: we rijden naar Crotone. Dit jaar vind Annelies het lastig zowel als heerlijk. Lastig om de kinderen te missen, om de tuin die in alle glorie staat te ontluiken vaarwel te zeggen, lastig omdat de zorg om de katten weer begint: dat we ze niet kwijtraken en dat ze veilig zijn.

Jaar 5 begint en gaat direct van start met alle gemengde gevoelens die daarbij komen kijken. Zoals Belgische vriendin Lieve treffend zegt: schoolreiskoorts. En hoe verder je van huis rijdt hoe meer je beetje bij beetje onthecht, nagedacht hebt of je alles wel goed achterlaat en iedereen nog wel goed hebt gedag gezegd. Er zullen altijd mensen zijn die we gemist hebben. Maar die hadden natuurlijk ook naar ons toe kunnen komen de afgelopen 6 maanden.

Heerlijk om de zon weer te voelen op je huid. Het licht te zien op het water. Vrienden te ontmoeten met wie we de reislust en de vrijheid delen. We voelen ons zeer bevoorrecht dat we dit mogen blijven doen. Een droom die al 1414 etmalen duurt.